The Purple Rose of Cairo (1985)

Uiteraard wel mooi gevonden. Een hoofdrolspeler die uit de film stapt. Toch kon deze film mij niet boeien en dat ligt voor het grootste gedeelte aan Cecilia, wiens naïviteit mij erg tegenstond. Ik ben zowiezo niet zo gecharmeerd van de actrice Mia Farrow. Ik vond de dialogen met Tom Baxter ook erg flauw. Daarentegen vond ik het gedeelte van de cast van The Purple Rose...die hun verontwaardiging toonden omdat die Tom zo maar uit de film gestapt was zodat zij niet meer verder konden en als het ware in de film gevangen zaten, zeer komisch. Het redt de film enigszins, maar het neemt niet weg dat ik dit toch een van de mindere Woody Allen films vind, ondanks dat Woody er zelf niet in meespeelde.

3,0*

Opnieuw een erg leuke Woody Allen film, met een geweldig concept. Helaas wordt er voor mijn gevoel niet genoeg mee gedaan en is het niet meer dan weer een leuke Allen film. De geweldige Allen film heb ik nog steeds niet gezien.

Een leuke film van Woody Allen met een origineel verhaal.

Het voelt ook erg verfrissend om eens een Allen te zien zonder een neurotische hoofdrolspeler in de vorm van Allen zelf, of iemand die voor hem door zou kunnen gaan. Nee, Allen maakt een keer een film, waarmee hij wil aantonen dat hij erg veel liefde voor de cinema zelf kent. Dat brengt hij in deze Purple Rose of Cairo op een mooie manier naar voren.

Mia Farrow speelt een goede hoofdrol, maar kan niet tippen aan Jeff Daniels, die zijn dubbelrol bijna perfect weet in te vullen. Het leukst vond ik eigenlijk nog de acteurs op het witte doek zelf. Niet alleen is het leuk, dat ze ineens gaan praten en discussiëren met de mensen in de bioscoop, maar ook de dialogen die daarbij gebruikt worden zijn grappig. Bijvoorbeeld de vrouw, die de hele tijd zegt dat de rol die Daniels speelt maar een bijrolletje is, waardoor Daniels iedere keer weer geërgerd reageert. Die momenten wisten toch iedere keer weer voor een glimlach bij mij te zorgen.

Het einde was ook wel mooi. Ik was al benieuwd hoe het zou eindigen, maar Allen weet dat erg mooi te doen, waarbij de liefde voor cinema nogmaals op een fraaie wijze naar voren komt.

3,5*

Leuk hoor, maar zeker niet z'n beste..

Het eerste half uur dacht ik even dat dit een mindere film van Woody Allen zou gaan worden en dat hij deze keer niet zoveel inspiratie had. Maar toen kwam de plotwending, en werd het toch wel degelijk weer een echte grappige Woody Allen film. Alleen jammer dat het einde van de film dan weer wat minder geïnspireerd overkomt. En dat scheelt een halve ster.

Bluray release

Alleen jammer dat het afzetters zijn bij Twilight Time: 60 euro voor een bluray.

Ze weten dat de liefhebbers toch wel overstag zullen gaan.

Heb recent een box gekocht met Woody Allen-films en van deze Purple Rose of Cairo verwachtte ik het meest. Was trouwens ook één van de redenen van de aankoop. Op papier lijkt het dan ook wel ja, de perfecte film. Het plot leent er zich toe om het tot een magische 82 minuten te schoppen.

De intro begint dan wel nog zo fabelachtig, maar daarna haalt de film nergens nog het niveau dat ik verwachtte. Te veel zaken zijn te gewoontjes; met de dialogen op kop. Maar bij enkele momenten raakt het je en meestal is het gewoonweg slap. De humor die erin werd gestopt kon ik ook niet appreciëren (ja behalve 1 of 2 momenten misschien).

Wel een dikke pluim voor Mia Farrow, die Purple Rose naar een hoger niveau tilt. Echt een knappe prestatie van haar. Goede film, maar maakt mijn (te hoge) verwachtingen helaas niet waar..

I'm warning you, that's Communist talk!

Van The Purple Rose of Cairo heb ik altijd een zekere verwachting gehad. Naar het schijnt liet regisseur Woody Allen zich inspireren door onder andere Buster Keaton's Sherlock Jr. (hoewel niet mijn favoriete Keaton, is het toch wel de acteur op zijn best) en bovendien ook nog door Hellzapoppin', een komedie met een heerlijk moordend tempo. Ik ben dan ook nog eens fan van dit soort films over film en op papier leek The Purple Rose of Cairo een serieuze hit te worden.

Wat dus niet het geval bleek te zijn. Ik vind dit zelfs bijna de slechtste Allen die ik tot nu toe ben tegen gekomen (zit ondertussen aan 19 geziene films en enkel Match Point stelde me nog meer teleur) en dat is vooral vanwege een erg povere cast. Mia Farrow zou in 1982 voor een Razzie genomineerd worden vanwege haar eerste samenwerking met Allen in A Midsummer Night's Sex Comedy, maar hier is ze veel slechter. Vooral doordat de chemie met Jeff Daniels nagenoeg onbestaande is en dat dat eigenlijk gewoon een erg vervelende acteur is. Gelukkig is er nog de altijd degelijke Danny Aiello die de meubelen nog wat weet te redden. Voor de rest nog een paar Allen regulars zoals Stephanie Farrow die net zoals in Zelig (en in het echte leven uiteraard) de zus van Mia Farrow mag spelen en Dianne Wiest die nog een erg leuk momentje heeft als dame van lichte zeden.

Het uitgangspunt is dan ook de grootste kracht van deze The Purple Rose of Cairo. Best wat leuke ideetjes zoals de acteurs in de film zelf die niet meer weten wat ze moeten doen nadat een bijrol erin geslaagd is om van het scherm te verdwijnen, maar het mooiste moment zit hem eigenlijk in het einde. Het lukt Cecilia om Tom te overtuigen om terug in de film te stappen en nadat ze vruchteloos staat te wachten op Gil besluit ze naar een nieuwe film te gaan zien. Je zou verwachten dat ze eindigt met ofwel Tom ofwel Gil, maar haar echte liefde blijkt de cinema te zijn. Toch nog een happy end en eigenlijk bijna het enige moment dat Farrow echt weet te overtuigen. Zie eigenlijk liever ook Allen zelf meespelen in zijn films precies.

Neen, verbazingwekkend genoeg was dit niets voor mij. Misschien ben ik de afgelopen maanden wat verwend geweest met de Woody Allen films (2x 4* en 3x 3,5*) maar The Purple Rose of Cairo is met uitzondering van zijn uitgangspunt één van de zwakste Allen films. Grootste stoorfactor is ongetwijfeld Jeff Daniels.

2*

Woody Allen doet waar hij goed in is: iets ernstigs zeggen met humor en absurditeit. Cecilia (Mia Farrow) is een serveerster met een kleurloos bestaan. De Grote Depressie is bezig en ze is getrouwd met een luie hufter. Omdat ze het cynisme van de realiteit niet meer aankan, geeft ze zich over aan escapisme. In de droomwereld van de bioscoop vindt ze de gelukkige momenten waar het haar anders aan ontbreekt. De draak wordt gestoken met de magie van het witte doek, maar ook met het gebrek aan magie in het dagelijkse leven.

Jeff Daniels speelt een geweldige dubbelrol. Als held met tropenhelm en simpele idealen mist hij elke realiteitszin; hij is te goed voor deze wereld. Als acteur is hij een schijnheilige en onuitstaanbare arrivist. Cecilia's zus wordt gespeeld door Stephanie Farrow, ook in het echte leven zijn dat zussen.

De tijdgeest van de jaren '30 is goed weergegeven, met aandacht voor de toenmalige ontspanningscultuur. Zo komen ze in een funhouse en hangen er reclameaffiches voor strips (funnies). The Purple Rose of Caïro uit 1935 heeft een onlogische plot: het begint als avontuur aan de Nijl, maar gaat verder als romance in New York. Naar die purperen roos zoekt allang niemand meer.

The Purple Rose of Cairo is een Amerikaanse film uit 1985, die zich afspeelt op het dieptepunt van de economische crisis van de jaren '30. Cecilia (Mia Farrow) heeft een ongelukkig huwelijk en een baantje als serveerster in een cafetaria waar ze allesbehalve tevreden is. Ze gaat elke avond naar de plaatselijke bioscoop, waar de film 'The Purple Rose of Cairo' draait. Wanneer ze de film voor de vijfde keer bekijkt, richt de hoofdrolspeler Tom Baxter (Jeff Daniels) zich tot Cecilia en besluit uit de film te stappen. Hij heeft er genoeg van om elke avond dezelfde rol te spelen en besluit de echte wereld te verkennen. Tom is een romantische avonturier, en hoewel hij de diepgang heeft van een dubbeltje valt Cecilia als een blok voor hem Het wordt gecompliceerd als ook Gil Shepherd, de acteur die Tom Baxter speelt (een dubbelrol van Jeff Daniels) zich meldt om verhaal te gaan halen bij zijn filmpersonage.

The Purple Rose of Cairo is niet de eerste of de laatste lofzang op de cinema, maar wel een van de leukste. De film is in feite een ode aan de escapistische kant van films. Regisseur Woody Allen is een groot liefhebber van films uit de gouden Hollywoodjaren '30 en '40. Deze film is een soort eerbetoon aan deze periode, en tegelijkertijd een ode aan een bekende film als Hellzapoppin’ (1941) waar ook een acteur het witte doek doorbreekt naar de echte wereld.

Zelf vond ik de film erg vermakelijk, vooral wanneer de andere filmpersonages zich zorgen gaan maken over het wegblijven van de hoofdrolspeler en vervolgens beginnen te kibbelen. En het wordt pas echt leuk wanneer de echte acteur op het toneel verschijnt en er uiteraard een persoonsverwarring ontstaat. Met een lengte van slechts 82 minuten is de film voorbij voordat je er erg in hebt, en het houdt de aandacht tot het einde toe vast. 3,5*

Het gegeven is op zich wel geinig, jammer alleen dat de film verder nooit echt leuk wordt. Een hoop tamtam om niets die me ook niet wist te boeien. Sfeertje en aankleding zijn wel oké maar dat is het dan ook waardoor zelfs die weinige 82 minuten nogal lang aanvoelden. 1,5*.