Another Woman (1988)

Een van Allen's meest serieuze en zeker ook beste films. Een dikke 4*

Op dezelfde avond gekeken als Wild Strawberries van Bergman, en ik kwam tot de conclusie dat de films verdomd veel gemeen hebben.

Allebei prachtig, deze krijgt 4*.

Wild strawberries heb ik niet gezien, wel vanavond Another woman. Een hele mooie ingetogen film, die op mij ontroerend heeft gewerkt. Een film die je echt kan raken en waarin blijkt dat mensen die het voor de buitenwereld "gemaakt"hebben, in wezen diep ongelukkig en eenzaam kunnen zijn. Woody Allen is een meester in het regisseren van comedies, maar ook het serieuze werk (a la Bergmann) brengt hij met verve. Zo ook met Interiors. De andere serieuze film September wil ik nog zien.

Een 4.0*

Goeie 'trilogie'. Drie indrukwekkende films.

Woody Allen beheerst meer stijlen/genres dan men vaak denkt.

Ja, hij heeft zelfs een musical gemaakt: Everyone says I love you. Die is ook heel erg vermakelijk!!

Gek genoeg vind ik zijn hele vroege werk (1969- ong 1973) met Bananas, Tiger Lily e.d. niet meer zo geweldig, omdat de humor daarin een beetje flauw is.

Weet iemand waar ik September met Nederlandse ondertiteling goedkoop kan aanschaffen?

Ik blijf erbij dat Woody zijn meeste klassiekers in de jaren '80 maakte, met "Stardust Memories", "Zelig", "Broadway Danny Rose", "The Purple Rose Of Cairo", "Hannah And Her Sisters", "Radio Days", "Crimes And Misdemeanors" en deze dus. Prachtig geacteerd en bij vlagen heel erg ontroerend.

Hmja. Eigenlijk één van de eerste Allen's die een beetje tegenvalt. Niksige en nukkige personages, die wat peper in hun reet missen. Bovenal mis je in deze film vooral Allen zelf, die het hele depressieve geneuzel een stuk meer kijkbaarder gemaakt had.

2,5*

Niet mijn eerste Woody film. Om precies te zijn:

Achtendertig Woody´s - dat zijn ze bijna allemaal

heb ik bekeken én er mijn mening over geschreven

(heb ze ook alle achtendertig op dvd natuurlijk).

In alfabetische volgorde ga ik ze op MM zetten,

zo objectief als maar mogelijk is, dit voor de

Woody Allen fanaten, maar ook voor hen die

Woody nog niet kennen.

Hier gaan we:

Zware zwarte pessimistische film. Zware zwarte dialogen maar wel alles op een hoog cultureel peil. Een aanrader voor de zwartkijkers onder de Woody fans. Woody zou zich in deze prent niet kunnen bewegen want daarin zou zijn 'stuntelige' houding niet aanslaan. Geen humor deze keer en ook niet mijn 'ding.'

Dit is zeker geen pessimistische film. Integendeel zelfs. De boodschap is dat het nooit te laat is om te stoppen met zaken al te rationeel te benaderen, meer naar je gevoelens te gaan luisteren, daar naar te handelen en dat dit onmiddellijk loont in het aangaan en onderhouden van relaties.

Erg mooi en langzaam psychologisch drama. Gena Rowlands was geknipt voor deze rol. Prachtige film die prima past bij de andere Allen films als September en Interiors.

Prima Woody-drama met een mooie veeleisende vrouwelijke hoofdrol voor Gena Rowlands. Het einde is een flinke eye-opener voor haar. Ook leuk om eens iemand als Gene Hackman op te zien duiken in een film zoals deze.

Pessimistische film? ja en nee. Veel van de (hoofd)rolspelers komen pessimistisch over (of zijn dit zelfs) wat zeker uitwerking heeft. Ook is de sfeer van de film wel degelijk somber. Het einde biedt dan toch nog een vorm van uitweg wat het sombere gevoel wat je als kijker bekruipt toch niet geheel kan wegnemen. Fraaie verhaallijn, goed weergegeven sfeer en mooi geacteerd (ook soms met een minimale hoeveelheid tekst zodat de mimiek de boventoon voert). En altijd weer die intelligente teksten en dialogen. Alsof je naar het werkelijke leven kijkt in plaats van naar een film.

Een erg interessant plot en wederom weer een sterke drama film van Woody Allen.
Toch vind ik deze film de minste van de 3, Interiors en het geweldige September komt deze film niet bij in de buurt maar is niet te min nog steeds een indrukwekkende en boeiende film om te zien.
Het verhaal lijkt bij deze film iets minder sterk uit de verf te komen als bij de eerder genoemde titels, bijvoorbeeld de kussens voor het rooster, opeens is het geluid helemaal weg, je kan mij veel wijs maken maar 2 van die kussens kunnen echt niet zoveel geluid tegen houden. Dan heb je nog dat 1 kussen opeens omgevallen was zodat de vrouw weer kon horen wat er aan de andere kant gebeurde, hoe kan zo zwaar kussen nou ineens omvallen?
Vooral door deze scene leek de film een beetje gemaakt, maar gelukkig weet de rest van de film met vooral het emotievolle einde dit weer recht te zetten.

Het mooiste dialoog is nog wel wat de vrouw als laatste zegt:

*I Wondered If A Memory Is Something You Have, Or Something You've Lost*

Kortom: weer een Woody-drama die gezien mag worden! maar toch zeker niet zo sterk was als Interiors & September

3,5 sterren.

Na het toch wel erg sterke Interiors had ik best veel vertrouwen in dit drama van Woody Allen. Maar na talloze voltreffers ben ik nu een tikkeltje teleurgesteld in deze Allen. De thema's heeft hij al in veel van zijn andere werken verwerkt maar dan beter. Hier bleef het allemaal een beetje suf, wat denk ik komt door het saaie optreden van Gena Rowlands. Ook vielen kleine bijrollen van Gene Hackman en Ian Holm tegen, echt de kans om te schitteren krijgen ze niet. Het verhaal is redelijk opgebouwd maar weet niet de sfeer te creëeren die nodig is voor een drama als dit. De flashbacks en dromen blijven daarom ook wat suf. De aankleding werkte ook niet echt. Naast de spuuglelijke mode van die tijd waar ik wel vaker last van heb was New York uitermate fantasieloos gefilmd. Dat is een gebied waar je toch wel iets van Woody mag verwachten. Wel zijn er een aantal sterke momenten en zeker het einde is prachtig; "I wondered If a memory is something you have, or something you've lost."

2,5*

Eén van Allen's beste serieuze films. Typisch wereld bevolkt door doktoren, professoren en ander intellectueel volk (met hun looks en interieurs: love it). Sterke thematiek die vlijmscherp wordt uitgevoerd. Kan voor sommigen wellicht wat dwingerig overkomen, ik vond het indrukwekkend. En zo heb ik bijna alle Allen's gezien, jammer eigenlijk.

Ik zie overal dingen staan over de bergman-trilogie van woody allen met interiors, september en deze another woman. Ik heb another woman nog niet gezien maar interiors en september vond ik zeer goed. Met welke bergman-films zijn deze woody allen-films dan te vergelijken? Want die van bergman zou ik dan ook wel eens willen zien.

Nee niet mijn soort film. Ik kan toch meer genieten van komische films van Allen. De film kabbelt maar een beetje voort zonder me echt te raken. Jammer ook dat acteurs als Holm en Hackman niet echt de kans krijgen om te laten zien wat ze kunnen. Rowlands vind ik een zeer oninteressant hoofdpersonage. Nee, toch maar weer een komedie volgende keer.

2 jaar geleden heb ik me een klein beetje blind gestaard op de schoonheidsfoutjes, dit keer heb ik die voor lief genomen en waren ze helemaal niet zo discussie punt die ik het 2 jaar geleden wel vond.

Another Woman vond ik eigenlijk helemaal niet traag, de voice-over doet een hele hoop goeds en er zit een duidelijke heldere opbouw in de film.

In mijn recensie 2 jaar geleden zei ik dat Another Woman niet vergeleken kon worden met het niveau van Interiors, hier moet ik nu toch echt op terug komen nadat ik Interiors 2 dagen geleden terug heb gezien.

Vind eigenlijk beide films sterk, alle 2 op een andere manier maar alle 2 toch wel even doeltreffend.

Bij Interiors was vooral het eerste kwartier een heel klein beetje rommelig, dat gevoel had ik bij deze film echt totaal niet.

Het einde blijft zowel ontroerend als hoopvol, Allen blijft een beetje tussen beide in

Wat een herziening niet kan doen, zeker een even waardige drama film van Woody als Interiors. Nu even proberen September ook binnen een weekje weer te herzien

van 3,5 naar een 4!

Ik kan mezelf ondertussen een echte Woody Allen fan noemen. Het heeft wat lang geduurd, maar hoe beter ik zijn werk ken en hoe dichter ik naar de 30 jaar kruip, hoe meer ik hem waardeer. Dat ie geweldig vindingrijke komedies maakte, was ik al achter, maar dat ie ook in andere genres geweldig uit de voeten kan, wordt me langzaam duidelijk. Nu een film of 20 gezien en ze zijn bijna allemaal goed of zelfs erg goed.

Heb het al bij andere films neergezet, maar heb bij Allen altijd het idee dat hij wat losse ideeën heeft en daar dan een film van weet te smeden. Ook bij dit drama lijkt dat een beetje zo. Heb bijvoorbeeld het idee dat hij eerst bedacht (namelijk de achilleshiel) dat een vrouw de gesprekken tussen een patiënt en haar psychiater kon horen en er pas later een film omheen bouwde en misschien zelfs een stijlkeuze (had net zo goed bij een komedie kunnen passen op papier) bij uitkoos. Geen idee waarom ik dat denk, maar ben benieuwd of het inderdaad zo is. Het zijn ook zeker weer de ideetjes en vondsten die deze film de goede kant op helpen. Zoals het doornemen van het foto-album dat dan tot leven komt en waarin we aan de hand van Rowlands worden meegenomen.

Verder komt hier de melancholische Allen duidelijk naar voren. De personages zijn hoogopgeleide, succesvolle, artistieke types die niet tevreden zijn met hun (sociale) leven. Dit is het type mens dat natuurlijk dicht bij hem staat (hij is zelf zo iemand). De gemankeerde en later zelfs ontwrichte verhoudingen zijn hierin typisch. Het gaat om mensen die toen ongeveer zo oud waren als hijzelf en die langzaam in de herfst van hun leven komen. Je overdenkt nog eens wat voor jaren het waren en krijgt spijt van (het uitblijven van) beslissingen, het vermijden van risico's en het laten liggen van kansen. Woody Allen gaat opzichtig in op deze thema's en vanwege de vlotte vertelwijze, leuke ideetjes (ik noemde nog niet de fenomenale droomscene, waarin Allen zich volledig uitleeft) en voortreffelijke acteurs is dit een erg aangename film.

Het drama an sich is best goed uitgewerkt, maar pakte me niet heel erg. Misschien moet ik daar nog eens 10/20 jaar op wachten. Had zo nu en dan het idee dat Allen zichzelf in bedwang moest houden de serieuze toon vast te houden (wat ietwat geforceerd dreigde over te komen, met name de voice-over), maar heb daarvoor geen enkel bewijs en het was ook nauwelijks storend. Erg sterke film opnieuw. 4 (kleine) sterren.

Ik kende alleen Allens komische werk tot ik deze film zag. Ik geloof eigenlijk nu nog niet wat ik gezien heb: een existentieel Bergmaniaans drama met Gena Rowlands(een van mijn favoriete actrices) in de hoofdrol. Een totale, maar zeer aangename verrassing.

De referentie is al eerder genoemd, maar dit kan niet anders dan geïnspireerd zijn op Bergmans Wilde aardbeien. Ook in die film is de hoofdpersoon een professor die terugblikt op zijn leven en tot schokkende ontdekkingen komt over zijn eigen gevoelsleven. Another Woman kent dan ook dezelfde melancholische sfeer. Doordat veelvoudig Bergman collaborateur Sven Nykvist als cinematograaf aan deze film heeft gewerkt, is de Bergman sfeer compleet. De droomscene deed me wederom denken aan Wilde Aardbeien; het heeft in deze film dezelfde functie: de hoofdpersoon leert zijn onderbewuste, onderdrukte gevoelens kennen

Gelukkig heeft Woody Allen wel degelijk ook zijn eigen stempel op deze film weten te drukken. Daarvoor quote ik graag een andere user die dat al treffend heeft verwoord:

Op naar de overige 17 films uit de Woody Allen Collection die ik nog kan gaan kijken. Ik ben een gelukkig mens volgens mij, maar na het zien van deze film durf ik dat niet met een al te grote zekerheid te stellen.

Prachtige film waarin een vrouw een flatje huurt om een boek te kunnen schrijven, maar vanwege de dunne muren conversaties van de buren hoort. En door deze gesprekken gaat de vrouw over haar eigen leven nadenken. Mooie dialogen, een rustig tempo en absoluut ontroerend. Een uitstekende cast met een prachtrol van Gena Rowlands.

Erg mooie film van Woody Allen, met een leuk en origineel scenario, dat op een goede manier wordt uitgewerkt en in de persoon van Gena Rowlands, een meer dan uitstekende hoofdrolspeelster kent.

Het is de eerste keer dat ik Rowlands zie in een film, die niet door haar man John Cassavetes is geregisseerd, maar ook onder de vleugels van Allen weet ze uit te blinken. Het is zeker niet de gemakkelijkste rol , die behoorlijk wat variatie vereist, maar Rowlands overtuigt elk moment, dat ze in beeld is. Het afluisteren van de psychiatrische sessies van haar buurman, zorgt ervoor dat ze ook gaat nadenken over haar eigen leven en hierdoor soms tot opvallende inzichten over haar zelf komt.

Naast Rowlands, spelen ook de andere acteurs naar behoren, maar zijn het vooral de scherp geschreven dialogen, die het constant boeiend houden. Deze keer is het geen cynische komedie, maar een scherp, licht zwaarmoedig drama, waar Allen er nog een paar van in zijn oeuvre heeft staan en die duidelijk geïnspireerd zijn door het werk van Ingmar Bergman. De personages staan dicht bij Allen zelf en zijn uitermate boeiend. De klassiek klinkende soundtrack past hier tegelijkertijd ook erg goed bij.

Ik kijk graag naar Allen zijn komedies. Als hij zelf meespeelt is dat vaak nog een extra pluspunt, maar dit drama zonder Allen behoort wat mij betreft tot zijn beste films, ook al heb ik er dan nog wel een aantal te gaan. Een sterk drama, boeiend en meeslepend, dat eigenlijk nog wel iets langer had mogen duren.

4,0*

Zoals nogal dikwijls grasduimt Allen in families, met ex-en, vroegere geliefden, kinderen uit een vorig huwelijk, broers, schoonzusters... en laat de stukjes uit de puzzles begeleiden door passende evergreen-muziek, nogal vaak gebracht met pianogetokkel. Het is een Woody Allen stijl, een Woody die hier op een nagenoeg uitsluitend psychologische toer gaat. Hij zelf speelt niet mee, maar de verteltrend is er wel.

Middelmaat, meen ik, om de eenvoudige reden dat het moeilijk is het anderhalf uur aan te houden en te blijven boeien zonder dat er enig hoogtepunt valt waar te nemen.

Ingmar Allen.

Weet niet juist waarom maar ik kreeg bij de poster al een soort van Bergman gevoel. Daarna kwam al snel de naam Nykvist voorbij en na vijf minuten doorleefde lelijkheid had het idee zich compleet geworteld. Dit is Allen's poging een Bergman te maken.

Ik vind Allen zeker niet altijd even goed, maar meestal zit er toch een zekere levendigheid in z'n films die ze het kijken waard maakt. Geen idee of deze film symbool zou kunnen staan voor een zekere periode in z'n oeuvre, maar ik heb zelden zo'n doodse film gezien geloof ik. Het duurt gelukkig maar 80 minuten, maar zelfs dat is geen pluspunt.

Er is dat moment waarop Holm en Rowlands hun verloving vieren met hun vrienden. Er is aardig wat volk op hun feestje en je krijgt dan ook een mooi overzichtsshot te zien. Het is echt amper te bevatten hoeveel lelijke bruin en grijstinten er in dat shot verscholen zitten. Alsof echt alle leven en vitaliteit uit de film uitgezogen is. Nu sluit dat ook wel aan bij de personages en hun beslommeringen, maar mag ik daar als jonge 30er compleet geen interesse in hebben? Na het zien van zoveel zielloos gejank hoop ik alleen zo nooit te worden.

Wat speelse flashbacks en dromen ten spijt weet de film zich nooit meer los te rukken uit dat uitermate doodse imago. Complete non-cinema wat mij betreft en echt veruit Allen's slechtste film die ik gezien heb. Het enige compliment dat ik hem kan geven is dat hij Bergman best wel dicht benaderd heeft, misschien zelfs wel overtroffen.

0.5*

Interiors was zijn eerste poging zijn held Bergman te benaderen. Meer nog dan deze film. Woody Allen blijkt geen specialist maar slaagt, zeker met Interiors, wel voor zijn examen. Deze vond ik ook prima, 0,5 is overdreven lage beoordeling. Verder zie ik ook liever een luchtige en ironische Woody.

Een vrouw wordt geconfronteerd met een midlife-crisis en stelt de relatie met haar man in vraag. Ze huurt een appartement naast een psychiatrisch kantoor om rustig een nieuw boek te schrijven. De isolatie is echter slecht en ze hoort andere andere alle gesprekken van een zwangere dame die hulp bij die dokter zoekt. Dat heeft een grote invloed op haar.

Woody Allen heeft zich hier laten beïnvloeden door Ingmar Bergman maar zijn bloedernstige en zwaarmoedige prent kan geenszins tippen aan het veel betere “Interiors”. Het is een deprimerend verhaal met soms antipathieke of vervelende personages. Films over echtscheidingen, buitenechtelijke verhoudingen en jaloezie liggen mij doorgaans niet. Natuurlijk is dit geen bagger die 0,5 verdient maar het gegeven boeide mij toch onvoldoende. De fotografie vond ik trouwens ook ondermaats. Maar wie van dit genre houdt zal wellicht wel aan zijn trekken komen.

I accept your condemnation

Ik dacht eigenlijk dat ik ondertussen alles wel had gezien van mijn Woody Allen box, maar in mijn to-see lijst kwam ik opeens deze Another Woman tegen. Ik kon me niet direct een verhaal of cast bij de titel voor de geest halen en een snelle blik op MovieMeter bewees inderdaad dat ik dit al die tijd had gemist. Dan maar eens voor gaan zitten, Allen blijft ook zo'n geweldige regisseur voor als je eens een kort filmpje wil zien, en ik ben volledig weggeblazen.

Geen idee wat nu juist het verschil is met die talloze andere films van hem (Another Woman is mijn 30e film waarvan er 14 een vlotte 4* wisten te verzilveren) maar Another Woman wil ik met gemak zijn beste noemen. Het is ergens een combinatie van factoren denk ik, maar dit voelt sowieso als één van de meest persoonlijke films van de cineast aan. Oké, een aantal stukken zijn wat met de haren getrokken (vooral hoe de 2 kussens werkelijk alles qua geluid tegen houden en je alles supergoed hoort wanneer er eentje wegvalt) maar het is zo'n typische film waar het totaalplaatje klopt. Van het feestje van Ken waarbij opeens zijn ex-vrouw tevoorschijn komt (die dialogen ook met haar opmerking dat ze geen geest is en dat sommige van deze mensen ook haar vrienden waren..) tot die "blije" herziening tussen Marion en een jeugdvrienden. Om dan nog maar te zwijgen van het einde waar misschien wel één van de mooiste monologen uit Allen's volledige carrière wordt uitgesproken.

Ik ben normaal gezien geen fan van voice-overs maar in het geval van Another Woman werkt het wonderwel. Dat is denk ik wel te wijten aan het kunnen van Gena Rowlands die als Marion indruk maakt en haar stempel volledig op de film drukt. Dit is ook zo'n typische Allen film waar hij zelf in zou opduiken, maar ik ben blij dat hij dat niet heeft gedaan. In de plaats daarvan krijgen we een geweldige Ian Holm en een oerdegelijke Gene Hackman die Rowlands met verve weten te ondersteunen. Misschien ook wel één van de beste rollen van Mia Farrow, al vond ik haar in September ook nog wel erg sterk. Sowieso wel een actrice die ik pas ben beginnen waarderen in haar samenwerkingen met Allen en die hier effectief zwanger was van de regisseur.

Die baby zou uiteindelijk uitgroeien tot Ronan Farrow, de journalist die met een aantal artikelen in de New Yorker mee aan het roer stond van de val van Harvey Weinstein en de opkomst van #meToo. Allen is ondertussen ook van zijn voetstuk gevallen, maar dat neemt niet weg dat hij met Another Woman (en talloze andere films) een pareltje heeft afgeleverd. Een primeur: de eerste keer dat ik 4.5* uitdeel aan Allen. Ik had het niet meer verwacht na 29 films..

4.5*