1941 (1979)

“To Hollywood... and glory!”

Ook Spielberg heeft wel eens een miskleun. 1941 is geen slechte film en Spielberg heeft er duidelijk met veel passie aan gewerkt, maar als oorlogskomedie werkt dit gewoon niet. Mooie locaties, sterk acteerwerk en een aantal enerverende scenes kunnen niet verbloemen dat dit zeer leeg en tegelijkertijd hysterisch aanvoelt. Tel daar dan ook nog de belachelijk lange speelduur van tweeënhalf uur bij op, en je hebt een film waar Spielberg zich duidelijk een beetje aan vergaloppeerd heeft.

Aardige film waarin er paniek uitbreekt aan de westkust van Amerika nadat de Japanners Pearl Harbor hebben gebombardeerd. Groots opgezet met een overdaad aan personages. Er zijn hier en daar best wel grappige momenten en aan spektakel is al helemaal geen gebrek. Maar de film gaat wel te lang door en het is soms wat te veel van het goede (ik heb overigens wel de langere director's cut gezien).

Two-face Spielberg.

Dat zeg ik voornamelijk omdat ik aan de ene kant Spielberg heel erg herken in deze film, maar aan de andere kant herken ik hem eigenlijk ook helemaal niet. Vooral de grote sets, en nog grootser opgezette stunts zijn de dingen die ik wel aan Spielberg herken.

Ik kan het acteerwerk eigenlijk in alle chaos niet eens beoordelen. Alles is zo schreeuwerig, lawaaierig en chaotisch dat niemand echt opvalt. Iedereen overschreeuwt elkaar zo veel dat je vaak niet eens weet wie er nu precies aan het woord is.

De film kent zo goed als geen verhaal. Het voelt voornamelijk aan als excuus om zo veel mogelijk stunts te mogen doen waarvan de 1 nog bizarder en dommer is dan de andere. Enkele zijn dan wel weer erg gaaf, denk maar aan het reuzenrad en het vallende huis. Maar de grote rel had ook echt nog wel langer door mogen gaan.

Maar ik ben wel degelijk blij dat ik de versie van 118 minuten heb gekozen. 2 uur in lawaai, explosies en chaos zitten is meer dan genoeg, de 141 minuten had ik het vast moeilijker volgehouden. 2 uur is dan eigenlijk al te lang, voor een film die maar weinig te vertellen heeft.

Het zijn dan vooral de bizarre hoeveelheden groots opgezette slapstick die het leuk maken. De sets zijn indrukwekkend, de stunts zijn ook vaak indrukwekkend. Alles is lekker groots en vermakelijk, maar uiteindelijk begint zo veel slapstick wel een beetje te vervelen. Op een gegeven moment moet je het steeds groter maken en dat lukt niet altijd.

Voor de rest wel herkenbaar voor een Spielberg, maar aangezien Spielberg's zijn andere filmvertellingen veel meer te vertellen hadden is dit dan toch wel een beetje jammer. Er is wel veel lol te herkennen, maar uiteindelijk is dit een film die ergens wel heel nutteloos aanvoelt en voelt het soms aan alsof het gemaakt is door een groep tienervrienden met veels te veel budget.

Desondanks dankzij de gave stunts, sets en toch soms wel leuke vermaak toch maar een voldoende.

Vervelende en vermoeiende film. Ik heb meerdere pogingen gedaan om deze te kijken, maar kwam niet verder dan een half uur, vandaar ook geen beoordeling. Gelukkig heeft de regisseur later nog wat aardige films gemaakt.

Matige film met enkele aardige scenes. De film is gewoon veel te druk en chaotisch.

Spielberg lette hier even niet goed op en wat waarschijnlijk als een soort slapstick bedoeld was wordt een grote chaotische puinhoop. En dat is dan ook eigenlijk, bij vlagen wel grappig en gestoord, maar te veel personages en lijntjes, een heleboel geschreeuw, Hele decors die er aan gaan. Mifune als de Japanse commandant kibbelend met Vincent Price als Duitse Nazi. Dan Akroyd en John Belushi met een dikke sigaar en allerlei bekenden en onbekenden in kleine bijrollen en cameo's als de Amerikanen. Niet te veel over nadenken. De visuals zijn dik in orde, maar in de montage had hier echt ingegrepen moeten worden.