
True Grit (1969)
Alternatieve titel: De Eenogige Sheriff
Verenigde Staten
Avontuur / Western
128 minuten
geregisseerd door Henry Hathaway
met John Wayne, Kim Darby en Glen Campbell
De rancher Frank Ross gaat met zijn hulp Tom Chaney op reis om een aantal paarden te kopen. Na een uit de hand gelopen avond in een saloon schiet Tom Frank dood, steelt diens geld en slaat op de vlucht. Mattie Ross, de bijdehante en berekenende dochter van Frank, gaat naar het betreffende stadje en informeert bij de autoriteiten. De lokale sheriff kan echter niets doen, omdat Tom op indiaans grondgebied verkeert. Ze roept de hulp in van Reuben J. 'Rooster' Cogburn, een éénogige U.S. Marshall die keihard optreedt, maar ook een stevige drinker is. Rooster is op zoek naar de voortvluchtige outlaw Ned Pepper, en deze Ned zou in gezelschap zijn van Tom. De Texas Ranger 'La Boeuf' - of 'La Beef', zoals hij zichzelf noemt - is ook op zoek naar Tom en zoekt contact met Mattie en Rooster.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=ruTdCaAWTNA
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,4 / 42457)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)iTunes: € 3,99 / huur € 3,99Google Play: € 5,99 / huur € 2,99Vergelijken met de Coen brothers film ligt voor de hand.
Wayne, sympathieker dan ooit (alleen die verschrikkelijke kraakstem van hem irriteerde me weer) speelt Cogburn op een wat clowneske manier, anders dan Bridges in de nieuwe versie.
Toch moest ik met Bridges meer lachen.
Van Campbell had ik minder verwacht dan hij uiteindelijk waarmaakte in zijn eerste grote filmrol.
Kim Darby doet niet echt onder voor Hailee Steinfeld in de rol van Mattie Ross.
Dat had ik niet verwacht moet ik er eerlijk bij zeggen.
Met uitzondering van het einde verschillen beide versies nauwelijks van elkaar, voor wat het verhaal betreft.
Alleen vond ik het begin van deze eerste versie wat aangenamer.
Grappig dat het bendelid dat de rare diergeluiden voortbengt ook al in deze film te zien is.
Wat de landschappen betreft wint de oude versie het voor mij met grote voorsprong op de nieuwe.
Die laatste is dan weer sterker in sfeertekening.
Twee versies die ik allebei kan waarderen is mijn slotsom.
Ik heb 2 maand geleden de re-make gezien, en zijn karakter wijkt toch fameus af van de Cogburn die gespeeld wordt door Jeff Bridges. Jeff Bridges mag dan wel vuiler over komen, John Wayne komt veel strenger (en tegelijk ook goedlachser) over.
In de re-make komt het kind over als een betweterige lesbo waarvan je hoopt dat ze nog voor de helft van de film door een verdwaalde kogel geraakt wordt, hier is het een joviale dame die zelf op sympathie kan rekenen van de kijker.
Ik zei bij de re-make ook dat kinderen me vaak storen in films, en dat een kind in de ruwe wildernis niet echt geloofwaardig is … hier is dit niet het geval. Ze irriteert me niet, en is zelf een kleine meerwaarde voor de film. Licht wellicht aan de actrice.
Het derde personage (Laboeuf) in de film wordt hier gespeeld door Glen Campbell. Een groot verschil is dat deze rol in deze film een pak groter/belangrijker is en dat het personage minder lomp over komt dan in de re-make. Het helpt de film mee te dragen.
Een andere belangrijke naam in deze film is toch Robert Duvall. Stoere Vietnamkolonel of Outlaw ... what’s the diverence?

Verder is het een vrij standaard western, met alles wat gewoon in een western hoort te zitten. Zelf al had ik de re-make niet gezien, dan nog zou deze film voorspelbaar zijn. In dat opzicht weet de film weinig te scoren. Geen buitengewone dialogen of plotwendingen die de film tot een hoger niveau brengen.
De omgeving is overigens veel beter dan in de re-make. Ik vond het sneeuwlandschap daar maar niets. In deze film is gekozen voor een uitstekende zonnige omgeving, en dat is bij westerns steeds een opsteker.
3,5* (VS 2,5* voor de re-make)
Prima film, beter dan de remake van de Coen's.
Prachtige omgevingen en een spannend verhaal.
Dat meisje was irritant. Brrr dat haalt het niveau toch aardig naar beneden.
Ze deed het veel beter dan in de re-make. Daar is ze nog irritanter.
Ze deed het veel beter dan in de re-make. Daar is ze nog irritanter.
Volledig mee oneens. In de remake is ze exact zoals ik het meisje uit het boek me heb voorgesteld, en dat is in deze versie toch beslist niet het geval.
Ondanks dat die vergelijking het originele True Grit niet veel goed doet is het een vermakelijke avonturenwestern en meer wil het ook niet zijn. Maar een reden om deze ooit nog eens aan te zetten boven de remake heb ik niet. Daarvoor hebben is deze versie op ieder front teveel overtroffen.
3*
Zoals Kim Darby. Hoezo irritant? Dat was nu eenmaal haar rol. Een vrouw met true grit en vooral hersens. Vooral in die tijd hadden de mannen daar natuurlijk een gruwelijke hekel aan.
Nu nog! haha
True Grit heeft niet bepaald een grootse verhaallijn, maar toch zit het allemaal leuk. Als een zoveelste film in het genre, maar dan zeker niet één uit de slechte hoop. Dat John Wayne hiervoor z'n Oscar won is zeer raar, omdat hij toch beter speeld in Rio Bravo en How the west was won. Denkelijk is dit meer een verplichte prijs geweest in 1969 als hij al een heel palmares films op z'n naam had staan zonder er een prijs voor te krijgen. Kim Darby speelt de rol zoals dat verwacht wordt in een western. Op het eerste zicht een sterke vrouw/tiener, maar zoals in de meeste westerns een vrouw waar op neergekeken wordt. Gelukkig maakten ze er geen romance van, gezien de jonge leeftijd. Andere grote namen doen het vrij onopvallend, denkelijk nog in de beginfase van hun carrière: Robert Duvall en Dennis Hopper.
De film is een gezellige western geworden voor liefhebbers van het genre. Nog niet eens een slechte moet ik toegeven, maar een topper zal het nooit worden. Daarvoor is de film te standaard. Maar de meeslepende muziek van Elmer Bernstein en de mooie beelden nemen je met plezier mee op een mooi avontuur.
Dat John Wayne hiervoor z'n Oscar won is zeer raar, omdat hij toch beter speeld in Rio Bravo en How the west was won. Denkelijk is dit meer een verplichte prijs geweest in 1969 als hij al een heel palmares films op z'n naam had staan zonder er een prijs voor te krijgen.
Ik ben het met je eens. Alleen vind jij dat John Wayne voor die twee minuten in How the west was won een oscar verdiende?
Ben benieuwd naar je commentaar The- Searchers.
;
We kunnen genieten van de droge landschappen met pistolen en paarden in een uitgestrekte natuur zonder rijtjeshuizen waarbij de geringe actie aangevuld wordt met leuke dialogen.

Bij mijn weten de eerste (volledige) film die ik zag met John Wayne, wel een charismatische verschijning (die stem ook), evenals Kim Darby trouwens; genoten!
Leuke rollen ook van Robert Duvall en Dennis Hopper die ik ook al tegenkwam in Gunfight at the O.K Corral. De slangenkuil vond ik wat vergezocht overigens. Maar verder weinig op het verhaal aan te merken. De setting was ook nog wel sterk. Vind een wat groen landschap ook niet verkeerd tegenover de vaak dorre gelige woestijn setting.
Binnenkort ook nog maar eens de remake zien.
***½
Even de IMDB-trivia-pagina gescand. John Wayne vond Kim Darby de slechtste actrice met wie hij ooit had gewerkt (hij had liever ófwel zijn dochter Aissa ófwel, schrik niet, Karen Carpenter in de rol gezien), regisseur Henry Hathaway haatte het acteerwerk van Glen Campbell (die dus alleen maar in de film zat om een hit met de titelsong te hebben en zo de film te kunnen promoten), en Robert Duvall discussieerde zóveel met Hathaway dat Wayne dreigde hem een dreun te zullen verkopen als hij niet zijn mond hield. Grappig hoe al die wrijvingen op het doek toch vrij onzichtbaar zijn gebleven. Dit was dan ook al Hathaway's 63ste film in 37 films, dus hij zal wel hebben geweten hoe hij de teugels strak moest houden. "To be a good director you've got to be a bastard. I'm a bastard and I know it."
Zoals veel mensen hier al hebben opgemerkt zitten er eigenlijk verrassend weinig verschillen tussen de oude en de nieuwe verfilming. Dus als de Coens zeggen dat ze voor hun eigen versie terug naar het boek zijn gegaan, blijkt eigenlijk dat de oorspronkelijke scenarioschrijfster Marguerite Roberts ook redelijk trouw aan het boek moet zijn gebleven – maar daar zal Donkerwoud (die het boek heeft gelezen) meer over kunnen zeggen. En het is natuurlijk een kwestie van smaak of je John Wayne, Kim Darby en Glen Campbell (en eventueel Robert Duvall en Jeff Corey) prefereert boven Jeff Bridges, Hailee Steinfeld en Matt Damon (en eventueel Barry Pepper en Josh Brolin).
Naast voornoemde namen wil ik ook nog even aandacht voor Strother Martin, de paardenhandelaar die aan het begin van de film door Kim Darby in een hoek wordt geredeneerd. Zijn uitspraak "What we've got here is... failure to communicate!" uit Cool Hand Luke is een beroemd filmcitaat (ook gebruikt door Axl Rose aan het begin van Civil war op Use your illusion II van Guns n' Roses), maar echt onsterfelijk is hij toch als één van de twee constant kibbelende premiejagers in The wild bunch. (In één en hetzelfde jaar in zowel True grit als The wild bunch als Butch Cassidy and the Sundance Kid spelen, dat staat ook niet slecht op je CV.) Lee Marvin: "De personages die Strother speelt, zijn mensen aan wie je altijd kunt zien dat het met hen zal uitdraaien op een goedkope begrafenis."
Toen Wayne na het ophalen van zijn Oscar terugkwam bij de opnames van de film die hij toen aan het maken was (Rio Lobo) droeg iedereen op de set als eerbetoon een ooglapje – cast, crew èn paarden.


Fantastische western klassieker (Heropfrissing)


Wat zet John Wayne een geweldige Rooster Cogburn neer ... !
Geweldige klassieker van een western met een heerlijk opbouwend verhaal, schitterende locaties,
Charismatische John Wayne en geweldige muziek !
Het eerste uur is vooral heerlijke dialogen en oneliners van John Wayne

Glen Campbell zet ook een opvallende performance nee.
Robert Duvall valt op, Dennis Hopper komt gewoon eventjes piepen.
Heerlijke avontuurlijke western met een geweldige John Wayne met zijn lapje voor zijn één oog ....

maar óh deze film is zo mooi in balans
aandacht voor onderlinge relaties, kwetsbaarheid & emancipatie
De film neemt de tijd en het duurt dan ook even voordat het trio de achtervolging inzet op Tom Chaney . Ook al neemt de film er de tijd voor om met de personages kennis te maken saai vond ik het niet worden.
En zeker met de achtervolging werd het niet saai al is het alleen maar door de fraaie locaties die het trio doorkruist.
Maar ook het samenspel tussen het trio was in orde en bracht me af en toe aan het lachen vooral het stukje met Kim Darby en Strother Martin dat ze aan het onderhandelen zijn over een paar paarden is leuk gedaan .
Al met al een degelijke western.
Wayne zijn komische kant houd ik niet van, maar hier werkte het eigenlijk wel en dat kwam door de wisselwerking met Kim Darby.
De film kent een lange introductie maar dat werkt absoluut niet storend. Het is zelfs fijn om te zien hoe de karakters van Darby en Wayne steeds met elkaar botsen, om uiteindelijk met dezelfde koppigheid opnieuw een discussie te starten. De Marshall geniet ervan het meisje steeds weer op stang te jagen, andererzijds is duidelijk waar te nemen dat hij haar al heel snel respecteert. Mooi drama met enkele kolderieke kwinkslagen.
De overige karaktertekeningen sneeuwen daarbij een beetje onder, maar dit zij regisseur Hathaway vergeven.
Pas in de tweede helft kunnen we dan spreken van een ouderwetse western die met een fraaie spanningsopbouw naar een climax toewerkt. Daarbij blijven de karaktertekeningen van de hoofdrolspelers en de sfeer fraai overeind.
Mijn persoonlijke mening: duidelijk beter dan de remake van 2010.
3,5*
En de western ? Wel, een goede denk ik. Zag reeds de remake en vind beiden zowat gelijkwaardig.
Een aanvaardbaar plot, filmisch zeker in orde en goede vertokingen. Ook Robert Duvall, met een eerder korte rol, steekt er ook wel een beetje bovenuit.
De streep humor, eigen aan de John Wayne-westerns, waarbij vooral om een lompe trek van hem kan worden gelachen, zit er in. De romantiek ontbreekt , maar zo kan het ook. Mooie finale.