True Grit (1969)

Dit bleek een enorme meevaller.

Vergelijken met de Coen brothers film ligt voor de hand.

Wayne, sympathieker dan ooit (alleen die verschrikkelijke kraakstem van hem irriteerde me weer) speelt Cogburn op een wat clowneske manier, anders dan Bridges in de nieuwe versie.

Toch moest ik met Bridges meer lachen.

Van Campbell had ik minder verwacht dan hij uiteindelijk waarmaakte in zijn eerste grote filmrol.

Kim Darby doet niet echt onder voor Hailee Steinfeld in de rol van Mattie Ross.

Dat had ik niet verwacht moet ik er eerlijk bij zeggen.

Met uitzondering van het einde verschillen beide versies nauwelijks van elkaar, voor wat het verhaal betreft.

Alleen vond ik het begin van deze eerste versie wat aangenamer.

Grappig dat het bendelid dat de rare diergeluiden voortbengt ook al in deze film te zien is.

Wat de landschappen betreft wint de oude versie het voor mij met grote voorsprong op de nieuwe.

Die laatste is dan weer sterker in sfeertekening.

Twee versies die ik allebei kan waarderen is mijn slotsom.

Mijn 2de film met John Wayne. Na Rio Bravo is dit totaal andere koek. Ook hier speelt hij sterk, maar hier is zijn karakter veel norser dan de joviale sheriff uit Rio Bravo.

Ik heb 2 maand geleden de re-make gezien, en zijn karakter wijkt toch fameus af van de Cogburn die gespeeld wordt door Jeff Bridges. Jeff Bridges mag dan wel vuiler over komen, John Wayne komt veel strenger (en tegelijk ook goedlachser) over.

In de re-make komt het kind over als een betweterige lesbo waarvan je hoopt dat ze nog voor de helft van de film door een verdwaalde kogel geraakt wordt, hier is het een joviale dame die zelf op sympathie kan rekenen van de kijker.

Ik zei bij de re-make ook dat kinderen me vaak storen in films, en dat een kind in de ruwe wildernis niet echt geloofwaardig is … hier is dit niet het geval. Ze irriteert me niet, en is zelf een kleine meerwaarde voor de film. Licht wellicht aan de actrice.

Het derde personage (Laboeuf) in de film wordt hier gespeeld door Glen Campbell. Een groot verschil is dat deze rol in deze film een pak groter/belangrijker is en dat het personage minder lomp over komt dan in de re-make. Het helpt de film mee te dragen.

Een andere belangrijke naam in deze film is toch Robert Duvall. Stoere Vietnamkolonel of Outlaw ... what’s the diverence?

Verder is het een vrij standaard western, met alles wat gewoon in een western hoort te zitten. Zelf al had ik de re-make niet gezien, dan nog zou deze film voorspelbaar zijn. In dat opzicht weet de film weinig te scoren. Geen buitengewone dialogen of plotwendingen die de film tot een hoger niveau brengen.

De omgeving is overigens veel beter dan in de re-make. Ik vond het sneeuwlandschap daar maar niets. In deze film is gekozen voor een uitstekende zonnige omgeving, en dat is bij westerns steeds een opsteker.

3,5* (VS 2,5* voor de re-make)

Ik hou het zoals altijd kort.

Prima film, beter dan de remake van de Coen's.

Prachtige omgevingen en een spannend verhaal.

Dat meisje was irritant. Brrr dat haalt het niveau toch aardig naar beneden.

Ze deed het veel beter dan in de re-make. Daar is ze nog irritanter.

Volledig mee oneens. In de remake is ze exact zoals ik het meisje uit het boek me heb voorgesteld, en dat is in deze versie toch beslist niet het geval.

Prima western met een goede rol van Wayne. Het verhaal is niet zo boeiend, hoofdzakelijk door de verder matige cast en de nauwelijks uitgewerkte slechterik, waardoor de film niet het niveau haalt van Wayne zijn betere westerns. Desondanks is het een vermakelijke film

Zo redelijk snel nadat de Coens met hun versie van True Grit kwamen kom je er niet onderuit om een vergelijking te maken tussen beide films. Veel vinden kennelijk dat de kwaliteit dicht bij elkaar ligt, maar mijn voorkeur is duidelijk, die gaat uit naar de remake. Het origineel is een goede film, daar niet van, maar het voelt voor een groot deel als een lopende-band-western aan, die het geluk heeft op een goed script te kunnen rekenen. Het camerawerk en de landschappen zijn standaard voor een western, Wayne doet niet heel veel anders dan in de meeste films (niks mis mee verder) en het geheel mist wat sfeer. Het wilde ook maar niet op gang komen. Pas na drie kwartier vertrekken de hoofdpersonen op reis. Kim Darby doet het daarnaast leuk als ze aan het begin nog volledig de betweter mag uithangen, maar zodra haar rol wat dramatischer wordt valt ze door de mand. Glen Campbell is daarnaast bijna onzichtbaar. Weinig screen presence. Het scenario is wel grotendeels hetzelfde als in de remake, met slechts een ander einde (wat meer standaard) en enkele excentriekere elementen zijn hier geschrapt, terwijl de Coens die juist omarmen.

Ondanks dat die vergelijking het originele True Grit niet veel goed doet is het een vermakelijke avonturenwestern en meer wil het ook niet zijn. Maar een reden om deze ooit nog eens aan te zetten boven de remake heb ik niet. Daarvoor hebben is deze versie op ieder front teveel overtroffen.

3*

Omdat ik de beiden versies nog niet kon, heb ik eerst maar eens de oude gekocht met good old John Wayne. Alweer 31 jaar geleden overleden. Die andere 2 leven overigens nog steeds. Zoals Kim Darby. Hoezo irritant? Dat was nu eenmaal haar rol. Een vrouw met true grit en vooral hersens. Vooral in die tijd hadden de mannen daar natuurlijk een gruwelijke hekel aan. Ik vind het plot mooi, de beelden zijn fraai en het geluid is goed. Op blu ray een absolute meerwaarde zonder vlekjes! Uiteraard ben ik ook benieuwd naar de nieuwee True Grit. Maar deze film heeft mij in ieder geval niet teleurgesteld. Het verhaal mag dan misschien niet super sterk zijn, maar dat zijn westerns over het algemeen niet zo.

Nu nog! haha

Een western met John Wayne is toch anders dan die met Eastwood, Lee Van Cleef of Charles Bronson. Luchtiger met de klassieke setting. Maar ik hou hier wel van. Mooie landschappen, altijd zonnig weer en een brok avontuur en vrolijkheid.

True Grit heeft niet bepaald een grootse verhaallijn, maar toch zit het allemaal leuk. Als een zoveelste film in het genre, maar dan zeker niet één uit de slechte hoop. Dat John Wayne hiervoor z'n Oscar won is zeer raar, omdat hij toch beter speeld in Rio Bravo en How the west was won. Denkelijk is dit meer een verplichte prijs geweest in 1969 als hij al een heel palmares films op z'n naam had staan zonder er een prijs voor te krijgen. Kim Darby speelt de rol zoals dat verwacht wordt in een western. Op het eerste zicht een sterke vrouw/tiener, maar zoals in de meeste westerns een vrouw waar op neergekeken wordt. Gelukkig maakten ze er geen romance van, gezien de jonge leeftijd. Andere grote namen doen het vrij onopvallend, denkelijk nog in de beginfase van hun carrière: Robert Duvall en Dennis Hopper.

De film is een gezellige western geworden voor liefhebbers van het genre. Nog niet eens een slechte moet ik toegeven, maar een topper zal het nooit worden. Daarvoor is de film te standaard. Maar de meeslepende muziek van Elmer Bernstein en de mooie beelden nemen je met plezier mee op een mooi avontuur.

Ik ben het met je eens. Alleen vind jij dat John Wayne voor die twee minuten in How the west was won een oscar verdiende?

Dat zou idd misschien wat overdreven zijn. En ik heb nog niet zo veel van Wayne gezien. Hij speelt wel goed in die film in elk geval en in Rio Bravo was hij naar mijn gevoel toch beter. Ik kijk alvast uit naar The Searchers.

Film Pegasus; Ik kijk alvast uit naar The Searchers.

Ben benieuwd naar je commentaar The- Searchers.

;

Aardige western die volgens het oude wraak-principe te werk gaat en verder niet heel veel verassingen in petto heeft maar die verder wel prima naar voren weet te komen. Ik heb me ernstig geïriteerd aan Mattie, een personage waarvan ik de bijbehorende karakter-eigenschappen moeilijk vind te verklaren. Zulk bijdehant gedrag en de compleet nutteloze opmerkingen werken enkel op de zenuwen en zijn eigenlijk alleen maar overbodig. Ze is part of the group en waarschijnlijk zul je zo'n kleine meid niet vaker tegenkomen als een compagnon van John Wayne maar met een iets normalere vertoning had ik dit meer kunnen appreciëren.

We kunnen genieten van de droge landschappen met pistolen en paarden in een uitgestrekte natuur zonder rijtjeshuizen waarbij de geringe actie aangevuld wordt met leuke dialogen.

Weer een sympathieke western, die bij aanvang nog de hoop gaf om briljant te gaan worden. Helaas leunde het me iets te vaak op sentiment en werd het geheel te lang uitgesponnen om daar ook te geraken. Ga ik toch ook (over een tijdje) de remake maar eens proberen, al is het maar om van Carter Burwells score te kunnen gaan genieten.

Bij mijn weten de eerste (volledige) film die ik zag met John Wayne, wel een charismatische verschijning (die stem ook), evenals Kim Darby trouwens; genoten!

Had misschien zelfs nog wel iets beter verwacht. Ik hoop dat de versie van de Coen's dit mij brengt. John Wayne is weer leuk om naar te kijken, maar of hij nou de Oscar er voor had moeten krijgen. Ik zie het meer als een soort oeuvre Oscar. Kim Darby acteer best goed alleen het personage irriteert me gewoon.

Leuke rollen ook van Robert Duvall en Dennis Hopper die ik ook al tegenkwam in Gunfight at the O.K Corral. De slangenkuil vond ik wat vergezocht overigens. Maar verder weinig op het verhaal aan te merken. De setting was ook nog wel sterk. Vind een wat groen landschap ook niet verkeerd tegenover de vaak dorre gelige woestijn setting.

Binnenkort ook nog maar eens de remake zien.

***½

"Come and see a fat old man sometime!" Een jaar of tien geleden zag ik deze film voor het eerst, en toen bekeek ik hem vooral als "de film waarvoor John Wayne een Oscar kreeg". Onbegrijpelijk, vond ik toen, en dat terwijl Kim Darby niet eens een nominatie kreeg! Nu net weer herzien naar aabnleiding van de verfilming door de Coens, en ik vind hem nu eigenlijk aanzienlijk leuker. Geduld is wel een vereiste, want de film neemt zeker gedurende de eerste helft alle tijd om de personages te introduceren, maar toch verveelt hij nergens. En ik ken maar weinig westerns met zulke prachtige opnames van zulke onvoorstelbaar mooie settings.

Even de IMDB-trivia-pagina gescand. John Wayne vond Kim Darby de slechtste actrice met wie hij ooit had gewerkt (hij had liever ófwel zijn dochter Aissa ófwel, schrik niet, Karen Carpenter in de rol gezien), regisseur Henry Hathaway haatte het acteerwerk van Glen Campbell (die dus alleen maar in de film zat om een hit met de titelsong te hebben en zo de film te kunnen promoten), en Robert Duvall discussieerde zóveel met Hathaway dat Wayne dreigde hem een dreun te zullen verkopen als hij niet zijn mond hield. Grappig hoe al die wrijvingen op het doek toch vrij onzichtbaar zijn gebleven. Dit was dan ook al Hathaway's 63ste film in 37 films, dus hij zal wel hebben geweten hoe hij de teugels strak moest houden. "To be a good director you've got to be a bastard. I'm a bastard and I know it."

Zoals veel mensen hier al hebben opgemerkt zitten er eigenlijk verrassend weinig verschillen tussen de oude en de nieuwe verfilming. Dus als de Coens zeggen dat ze voor hun eigen versie terug naar het boek zijn gegaan, blijkt eigenlijk dat de oorspronkelijke scenarioschrijfster Marguerite Roberts ook redelijk trouw aan het boek moet zijn gebleven – maar daar zal Donkerwoud (die het boek heeft gelezen) meer over kunnen zeggen. En het is natuurlijk een kwestie van smaak of je John Wayne, Kim Darby en Glen Campbell (en eventueel Robert Duvall en Jeff Corey) prefereert boven Jeff Bridges, Hailee Steinfeld en Matt Damon (en eventueel Barry Pepper en Josh Brolin).

Naast voornoemde namen wil ik ook nog even aandacht voor Strother Martin, de paardenhandelaar die aan het begin van de film door Kim Darby in een hoek wordt geredeneerd. Zijn uitspraak "What we've got here is... failure to communicate!" uit Cool Hand Luke is een beroemd filmcitaat (ook gebruikt door Axl Rose aan het begin van Civil war op Use your illusion II van Guns n' Roses), maar echt onsterfelijk is hij toch als één van de twee constant kibbelende premiejagers in The wild bunch. (In één en hetzelfde jaar in zowel True grit als The wild bunch als Butch Cassidy and the Sundance Kid spelen, dat staat ook niet slecht op je CV.) Lee Marvin: "De personages die Strother speelt, zijn mensen aan wie je altijd kunt zien dat het met hen zal uitdraaien op een goedkope begrafenis."

Toen Wayne na het ophalen van zijn Oscar terugkwam bij de opnames van de film die hij toen aan het maken was (Rio Lobo) droeg iedereen op de set als eerbetoon een ooglapje – cast, crew èn paarden.

"Why do you keep that one chamber empty? So I won't shoot my foot off." ... " !!!

Fantastische western klassieker (Heropfrissing) !!! Van een legendarische western gesproken !

Wat zet John Wayne een geweldige Rooster Cogburn neer ... !

Geweldige klassieker van een western met een heerlijk opbouwend verhaal, schitterende locaties,

Charismatische John Wayne en geweldige muziek !

Het eerste uur is vooral heerlijke dialogen en oneliners van John Wayne !

Glen Campbell zet ook een opvallende performance nee.

Robert Duvall valt op, Dennis Hopper komt gewoon eventjes piepen.

Heerlijke avontuurlijke western met een geweldige John Wayne met zijn lapje voor zijn één oog .... !

Velen zijn alsmaar op zoek naar revolvers en spektakel als het wersterns aangaat

maar óh deze film is zo mooi in balans

aandacht voor onderlinge relaties, kwetsbaarheid & emancipatie

Solide western waarvan de remake van de gebroeders Coen wel wat beter is. Met horten en stoten komt het avontuur op gang en sowieso denk ik dat het verhaal wat beknopter of in ieder geval vlotter had kunnen zijn, maar goed dat terzijde. Een jongedame (Kim Darby) is vastberaden om de moord op haar vader te wreken en trekt met o.a. John Wayne erop uit om dat voor elkaar te krijgen. Het levert echt heel mooie plaatjes op van de Amerikaanse natuur en John Wayne als ouwe rot heeft in zijn western rollen er nog steeds plezier in.

Toen ik de film uit 2010 had bekeken wist ik niet dat deze bestond, dat ben ik achteraf aan de weet gekomen. De remake vond ik best ok, maar het ging allemaal een beetje snel en ik zag te weinig chemie tussen de hoofdpersonages. Wat me opviel was dat dit origineel toch wat warmer overkwam en de tijd neemt om de personages te leren kennen alsook om hun onderlinge relaties te versterken. Deze is wat luchtiger en positiever dan het toch wel erg rauwe drama van de remake. Vooral het einde in dit origineel vond ik toch een pak beter dan de remake. Heb me prima vermaakt met deze film en ik ben helemaal geen westernliefhebber. Sterke vertolkingen van John Wayne en Kim Darby.

Ondanks het thema mij niet zo aanspreekt heb ik toch wel genoten van deze western.

De film neemt de tijd en het duurt dan ook even voordat het trio de achtervolging inzet op Tom Chaney . Ook al neemt de film er de tijd voor om met de personages kennis te maken saai vond ik het niet worden.

En zeker met de achtervolging werd het niet saai al is het alleen maar door de fraaie locaties die het trio doorkruist.

Maar ook het samenspel tussen het trio was in orde en bracht me af en toe aan het lachen vooral het stukje met Kim Darby en Strother Martin dat ze aan het onderhandelen zijn over een paar paarden is leuk gedaan .

Al met al een degelijke western.

Een trage (het duurde even voordat ie op gang kwam), maar wezenlijke, klassieke western, met een simpele verhaallijn, amusante momenten en weinig actie. De verschillende personages en hun onderlinge relaties kregen diepgang en de dialogen hadden humor. John Wayne kreeg een Oscar voor zijn rol als melancholieke, ruwe, eenzame marshal.

Beide versies zijn de moeite waard en doen niet voor elkaar onder, alleen deze wint qua landschap wel.

Wayne zijn komische kant houd ik niet van, maar hier werkte het eigenlijk wel en dat kwam door de wisselwerking met Kim Darby.

Gisteren herzien en ik moet eerlijk zeggen: de film staat nog steeds als een huis.

De film kent een lange introductie maar dat werkt absoluut niet storend. Het is zelfs fijn om te zien hoe de karakters van Darby en Wayne steeds met elkaar botsen, om uiteindelijk met dezelfde koppigheid opnieuw een discussie te starten. De Marshall geniet ervan het meisje steeds weer op stang te jagen, andererzijds is duidelijk waar te nemen dat hij haar al heel snel respecteert. Mooi drama met enkele kolderieke kwinkslagen.

De overige karaktertekeningen sneeuwen daarbij een beetje onder, maar dit zij regisseur Hathaway vergeven.

Pas in de tweede helft kunnen we dan spreken van een ouderwetse western die met een fraaie spanningsopbouw naar een climax toewerkt. Daarbij blijven de karaktertekeningen van de hoofdrolspelers en de sfeer fraai overeind.

Mijn persoonlijke mening: duidelijk beter dan de remake van 2010.

3,5*

Zelfs met één oog is hij nog een begrip op zich, deze John Wayne, maar deze keer zijn er toch wel heel wat ogen gericht geweest op het onwrikbaar meisje waar het allemaal omging, waarbij Kim Darby die die rol vertolkte, er toch een Bafta nominatie als belovende sterretje aan over hield, maar eigenlijk achteraf in heel weinig langspeelfilms opduikt.

En de western ? Wel, een goede denk ik. Zag reeds de remake en vind beiden zowat gelijkwaardig.

Een aanvaardbaar plot, filmisch zeker in orde en goede vertokingen. Ook Robert Duvall, met een eerder korte rol, steekt er ook wel een beetje bovenuit.

De streep humor, eigen aan de John Wayne-westerns, waarbij vooral om een lompe trek van hem kan worden gelachen, zit er in. De romantiek ontbreekt , maar zo kan het ook. Mooie finale.

Niet best.

De remake heb ik een jaar of 10 geleden reeds gezien en die vind ik stukken beter dan deze originele versie. De mengelmoes die men hier krijgt bevat wat van alles: wraakverhaaltje, een kind (duidelijk vertolkt door een volwassene) dat niet op haar mondje gevallen is en een John Wayne die, denk ik, grappig moet zijn. Voor mij werkt het niet.

Sowieso ligt een groot probleem bij de cast, die ik over de ganse lijn echt zwak vind. Kim Darby bakt er niets van, Wayne evenmin - echt geen groots acteur. Maar ook bijrollen zoals die van LaBeouf worden echt zwak neergezet. Robert Duvall als slechterik - een verrassing weliswaar - komt evenzeer amper uit de verf.

En zo duurt een film van + 2 uur al snel langer dan het lijkt. Dat de remake nog vrij goed in het geheugen zit, doet niets af van het feit dat het hier allemaal wel wat beter kon. Niettemin zal ik maar blij zijn dat die remake gemaakt is - het is een zeldzaam geval waar het een fikse verbetering is.

2

Over de productie valt niet zoveel verkeerds te zeggen. Regie en fotografie van Hathaway en Ballard getuigen van vakmanschap. Prima score van de legendarische Elmer Bernstein. Het script zit goed in mekaar, met een evenwicht tussen actie en karaktertekening van de personages. Wel overdreven dat John Wayne voor zijn acteerprestatie een oscar ontving, maar goed dat is een politieke beslissing als een ander.

Vooral was ik geen fan van het personage dat Kim Darby speelt. Een teeny betweter, baby boekhouder (hoewel een twintiger in het echte leven) die iedereen de les spelt tot het vermoeiend wordt. Altijd met het vingertje in de lucht. Ze doet me denken aan iemand met wie ik vroeger op de schoolbanken zat. True annoying.

Goed om een keer gezien te hebben maar het zal hierbij blijven.

Opmerkelijke opening : een vredig huisje in het bos met een crooner song. Schreeuwt als gezinsfilm. De avonturen van Maddie leek me een betere titel. Er zijn er wat hardere scenes (het gevecht in de hut bv) maar al bij al gezapig, heavy on dialoog, veel expositie, landschapsfotografie valt op (mocht blijkbaar in een nationaal park filmen).

Onlangs zag ik de remake van de Coen brothers en hierbij mijn vergelijk : alhoewel het verhaal bijna gelijk loopt met soms exacte dialogen (alleen de man opgehangen aan een hoge boom is een toevoeging van de Coens) zijn er kleine accent verschuivingen. De relatie tussen Rooster en La Boeuf is veel conflictueuzer bij de remake, personage Rooster is bij de remake veel diepgaander, robuuster, scherper. Een detail bij Hathaway (de oma die de kamer deelt met Maddie) is bij de Coens een running gag.

Een scene springt er bij beiden uit nl de 3 mannen die worden opgehangen. Bij Hathaway als een zondags uitstapje met het gezin (schommelende kinderen, versnaperingen) terwijl bij de Coens de gehangenen een stem krijgen en er zwarte humor bij komt kijken. Bij Hathaway zijn de mannen nauwelijks zichtbaar waarschijnlijk om het afstandelijker te maken. Bij de Coens harder en kritischer (een vorm van racisme met de Indiaan).

Conclusie ; de remake bezit meer cynisme, meer humor en meer poëzie en melancholie (die beelden van sneeuw, voice over, score ). Ik verkies dan ook de remake.

True grit van Hathaway en Wayne is al bij al klassiek in opmaak en komt over als een luchtige avonturenfilm.

In tegenstelling tit de meesten zie ik deze voor de remake die snel op het programma zal staan. De film heeft zo zijn kwaliteiten maar is uiteindelijk niet een western die me echt ligt. Wayne vond het script schijnbaar het beste dat hij ooit had gelezen. En wendde zijn invloed aan dat dit verfilmd zou worden met hem in de rol van Cogburn. Het is te zien waarom. Cogburn is wat Wayne graag speelde. Deels held en deels antiheld, maar meer held. Een sympathieke mopperkont. Een stoere zuiplap die als het erop aankomt het goede wil doen. Campbell wordt werkelijk compleet weggespeeld en krijgt ook weinig gelegenheid om te schitteren. Kim Darby is te oud gecast en speelt als jong volwassene een kinderrol en maakt weinig indruk. De film is best lekker om te volgen, maar het blijft de grote John Wayne-show en is tegelijk soms wel heel licht van toon. Een beetje knipogerig. Nergens vervelend, maar een favoriet heb ik niet ontdek.