Mrs. Miniver (1942)

Weer een prachtige film die ik dankzij TCM heb leren kennen. Een mooi stukje propaganda trouwens, maar het stoort niet.

De propaganda wordt pas echt erg op het einde ( de preek van de priester), maar verder valt het wel mee.

Toch altijd wel apart om dit soort films te zien: van die films over families in W.O.II die ook in W.O.II zelf gemaakt zijn, m.a.w de makers hebben geen flauw idee hoe de oorlog verder zal verlopen danwel aflopen. Geeft altijd een wat raar gevoel. Deze film lijkt wat dat betreft en ook qua verhaal best veel op zo'n andere klassieker, Since You Went Away. Maar deze vond ik toch wat vermakelijker. Vooral omdat Garson en Pidgeon zo'n geweldig koppel vormen.

Schitterende film. De laatste paar minuten zijn een lichte afknapper ( die preek was inderdaad heel erg jammer ), maar het is de film vergeven, omdat ie nou eenmaal in 1942 gemaakt is. Bovendien had de film tot dan toe toch al een diepe indruk gemaakt. De angst, bezorgdheid en bittere ironie ( Carol en Vin vrezen dat ze wellicht niet lang van hun geluk kunnen genieten, maar dat het Carol is die sneuveld maakt het extra tragisch ) overheersen, maar er is ook ruimte voor hier en daar wat humor. Greer Garson levert een sublieme performance, en ook de lieflijke Teresa Wright, die later ook in Wyler's wellicht nog mooiere post-oorlogsdrama The Best Years of Our Lives zou meespelen, is een lichtpuntje. Een hele dikke 4* Met dank aan de bbc is mijn stemgemiddelde de afgelopen kerstvakantie omhooggeschoten

Ik heb m inmiddels ook naar 4,5* verhoogd.

Wat ik hen, gezien het jaartal, helemaal niet kwalijk neem.

Ja, precies, gezien de tijd en situatie. Ik stoor me er niet echt aan, en vindt het ook geen propaganda in de zin van het woord.

pro·pa·gan·da (de ~)

1 systematische werkzaamheid om aanhangers te winnen voor zekere principes

Gezien de omstandigheden was het helemaal niet noodzakelijk om zieltjes te winnen, naar mijn idee.

Grappig dat de hedendaagse kijker onmiddellijk de preek eruit pikt als zijnde overbodige propaganda, wanneer je de film ziet dan hoef je dat namelijk niet zo te beschouwen, in die tijd, tenminste als ik mijn vader en mijn grootouders mag geloven, ging dat zo en was het geen oproep voor “King and Country”. Maar dat de preek als propaganda is gebruikt staat vast. Op IMDB even de film opgezocht en daar stond dat Roosevelt persoonlijk opdracht gaf om de preek over voice of america uit te zenden, daarnaast moesten pamfletten met de tekst over Europa uitgestrooid worden. Mrs. Miniver zag ik voor het eerst in de jaren 70, het was toen geloof ik de vara die een cyclus van dergelijke films uitzond. Toentertijd maakte de film veel indruk op mij en dat wil wat zeggen voor een teenager die opgroeide met de jaren 70 films. Omdat de film als oorlogsfilm werd aangekondigd heb ik gekeken en ik kan me nog goed herinneren dat ik, ondanks het gebrek aan actie, geboeid heb zitten kijken. Het hele verhaal was zo simpel en daarom juist kon een ieder zich met de familie identificeren, wat waarschijnlijk toch de bedoeling was van de film, de boodschap is, wat er ook gebeurt we laten er ons niet onder krijgen en blijven ons gewoon bezig houden met wat we altijd doen. De film kreeg diverse oscars, waaronder beste film en regie. Pikant detail hierbij is dat Wyler van origine een Duitser was en toen dan ook in Duitsland bekend werd dat hij deze film had gemaakt werd hij daar verketterd. Wyler zou zelfs nog dienst nemen bij het Amerikaanse leger en in die periode een aantal documentaires maken. De rollen van Garson en Wright zijn subliem en werden terecht met de oscar onderscheiden. Waarom kunnen de publieke omroepen geen voorbeeld nemen aan de BBC, die zenden zo af en toe nog wel eens van deze klassiekers uit.

Hele mooie film. De propaganda viel wel mee hoor. Ik denk dat het in het echt niet minder geweest is. Verdiende 6 oscars. Af en toe leek Greer Garson op Vivien Leigh. Deze hoort in de top 250 thuis. Wel vreemd dat ze in Engeland zo Amerikaans praaten.

4,5*

Erg mooie film inderdaad. Wat de film toch echt dat beetje extra geeft, zoals Kos als zegt, is dat het nog oorlog was toen de film gemaakt werd. Ik vraag me af wat voor een impact dit gehad moet hebben op mensen die in 1942 naar de bioscoop gingen. Ze krijgen ineens te zien hoe de Tweede Wereldoorlog begon, iets wat ze net nog meegemaakt hadden. En de angst komt goed over. Ergens merk je gewoon dat makers geen idee hadden hoe en wanneer de oorlog zou eindigen. Dit soort zaken zorgen ervoor dat ik de belachelijk manniakale manier waarop de enige Duitser in de film neergezet wordt vergeef. Het hoort bij die tijd. Ook de speech kon ik accepteren. Ik vond deze speech aanvankelijk zelfs mooi, tot hij over ging in woorden over 'vechten voor je land'. Zo'n woorden kan ik in die tijd wel begrijpen, maar het is wel jammer dat de priester hier meer naar de filmkijkers lijkt te praten dan tegen de kerkgangers uit de film.

De film heeft een aantal uistekende scènes in combinatie met prachtige beelden. Dit komt bijvoorbeeld mooi tot uiting in de scène waarin we de boten zien verzamelen en de opdracht krijgen de zee over te steken. Heel bijzondere scène vond ik dat. En vergeet ook niet het beeld van een vliegtuig dat neerstort boven de hoofden van Mrs. Miniver en Carol. Dat zag er ook geweldig uit.

Maar het best van al is toch wel het acteerwerk. De film kreeg maar liefst vijf Oscarnominaties op dit vlak en ze verdiende het allemaal. Henry Travers en May Whitty weten zowel een komische als een gevoelige snaar te raken, zeker Whitty. Walter Pidgeon is goed ingespeeld op Garson wat hun scènes samen ook zeer aangenaam maakt. Maar het zijn Teresa Wright en natuurlijk Greer Garson zelf die de film de echte magie verlenen. Garson straalt een bepaalde kracht uit die je bij de beste acteurs en actrices ziet. En Wright verleent de film iets warms wat zeer welkom is. Ik had verwacht dat een belangrijk personage dood zou gaan, maar niet verwacht dat het Carol was. Ik verwachte Clem, Vin of Lady Beldon. Dat onverwachte zorgde waarschijnlijk voor extra impact. Erg aangrijpend. Over Vin gesproken, Richard Ney, die deze rol speelt, is de enige zwakke schakel in de cast en is bij vlagen irritant. Jammer.

Kortom: bijzondere film van Wyler die gezien mag worden.
4*

Na het tegenvallende The Big Country (1958) van regisseur William Wyler gezien te hebben, ging deze film van hem uit 1942 vlot en veelbelovend van start. Een rijkdom aan kleine amusante details. Heerlijke humor die o.a. gebruik maakt om het publiek beter te informeren dan de filmpersonages, zodat er bij de kijker een lekker kinderlijk spanningsveld als betwetertje voor de poppenkast ontstaat. Helaas slaat dit prettig kijkgevoel na ruim een uur om in sentimenteel gedoe zonder dat er verder nog echt veel verrassend raffinement ontstaat in het verhaal over het moedig gedrag van een huisvrouw uit de middenklasse tijdens de oorlog.

Wel blijft het genieten van het vakmanschap waarmee o.a. de Engelse sfeer in de film met alle onopvallende onvolkomenheden wordt neergezet. Mrs Miniver is geheel in de studio en op locatie in Amerika gedraaid. Zie vooral de prachtig gemaakte scènes met de varende bootjes. Verder ook heerlijk warm spel van de mij onbekende actrice Greer Garson.

Eveneens mijn idee, maar: Greer Garson married Richard Ney who played her son in the movie! (bron: IMDb) Soms heeft het echte leven grotere verrassingen in petto dan de inhoud van menig speelfilm.

In zijn tijd zal dit een hart onder de riem zijn geweest voor de geallieerden en de families van de militairen. Ik zie Groot Brittanië trouwens niet staan bij de release dates op imdb, vreemd.
Verder een erg brave, soms zelfs sentimentele film. Het verhaal bouwt heel langzaam, op een saaie manier, op. De film wist me jammergenoeg op geen enkel moment te verrassen.
De kracht van Mrs. Miniver zit 'm in het familie- en dorpsleven dat ondanks alles doorgaat. Ondanks angst en verderf.
Het moment dat Ballard met de Miniver roos alsnog wint. Dat zou niet hebben misstaan in een Capra. Mijn broek zakt er van`af, ik kan er slecht tegen.
Greer Garson speelt de verwende vrouw met verve. Ze straalt, soms wat teveel.
3 sterren

Ik vind het wel degelijk propaganda, nou vind ik dat niet per definitie een vies woord, maar het doel van de film zit 'm toch echt in het Amerikaanse publiek laten zien dat we vechten om die leuke Engelsen in het soort dorpjes als deze hun leven te laten leiden. De moraal onder de families van de in eerste instantie Amerikaanse militairen hooghouden. Het ligt er niet zo dik op als in de twee korte filmpjes die ook op de DVD staan, maar toch. De oorlogscontext (en het feit dat deze film in 1942 gemaakt is) maken de film interessant. Ik vond de laatste scene ook geen stijlbreuk, maar eerder expliciet benoemen wat de film de hele tijd al uitstraalde.

Vaardig gemaakte film. Toegankelijk, mooi tempo, vol sympathieke karakters, soms droevig en soms een beetje humor.Ik heb me geen moment verveeld. Leuk dorpssfeertje, maar inderdaad nogal braaf allemaal en nergens echt bijzonder goed. Heeft zijn functie bij het uitkomen gehad en maakte toen veel indruk, maar ik vind het nu vooral interessant in de historische context.

Tot mijn schrik pas de eerste film die ik van Wyler zie trouwens.

3.0*

Naast die propaganda zit er i.m.o. ook nog een stuk maatschappijkritiek in, een beetje feminisme. Ergens aan het begin wordt geïnsinueerd dat de mannen het zware en gevaarlijke werk doen aan het front en hun leven geven, maar uiteindelijk is het de vrouw die dood gaat, de rollen worden omgedraaid. Zo zitten er over de hele film ook nog een paar van die stukjes dialoog die het aan de kaak stellen als je erop let.

Bijzondere film maar stak kwalitatief nergens uit.

Blijkbaar zou de film destijds baanbrekend zijn voor het maken van films over WOII. Het was een vermakelijke film, maar absoluut niet binnen het Oorlogsgènre. De cast leek niet echt te lijden onder de Oorlog. Ze waren nooit echt bang ( behalve op het [mooie] einde) en natuurlijk hadden ze allemaal zo'n verheerlijkte heldhaftige houding. Realistisch? Nee, voor een 'typisch' Britse familie niet echt.

Maar goed, als je wegdenkt dat het een Oorlogsfilm moet voorstellen, is het een mooie film. Komedie en drama wisselen goed met elkaar af en de acteerprestaties zijn bovenmaats. Ook petje af voor de sfeervolle sets.

Gutgutgut, wat een ontzettend truttige film. Teresa Wright is natuurlijk de truttigheid zelve. Enfin, toch nog een ruime voldoende voor een film die over rozenkwekers en strijdlustige Britten gaat. Het is namelijk een bijzonder tijdsdocument (1942!) en die neergestorte Duitser zorgt voor de broodnodige comic relief, die hilarisch genoeg de rest van de film bijblijft.

Het is eigenlijk ondoenlijk om Mrs. Miniver puur als film te beoordelen. Het belangrijkste doel van deze film was Amerika actief betrokken krijgen bij de oorlog in Europa - tot dan toe was Amerika nog 'passief neutraal'. In die zin hebben we te maken met een pure propagandafilm.

Het is denk ik vrijwel onmogelijk om vandaag de dag te bepalen welke impact deze film had op de toenmalige Amerikaanse kijkers. Als we de geschiedenisbronnen mogen geloven was de impact enorm. Zowel Churchill als President Roosevelt roemden de film om de bijdrage aan de strijd tegen de Duitsers.

Het doel van deze film was niet alleen te laten zien dat de Nazi's bezig waren een kwaadaardig wereldrijk te bouwen, maar ook om te laten zien dat de Engelsen zo slecht nog niet waren. De reputatie van Engeland was namelijk niet al te best in de V.S. Men zag de Engelsen vooral als aristocratische feodalen die de lagere klassen gebruikten en uitbuitten. En dat was in het Amerika van 'equal opportunity' geen aantrekkelijk beeld.

Regisseur Wyler had dus twee taken; het reëel maken van de Nazi-dreiging maar daarnaast vooral ook het verbeteren van de reputatie van Engeland.

De oplettende kijker zal dan ook zien dat in de film aan dat laatste element de meeste aandacht wordt besteed.

Dit is expliciet zichtbaar in de houding van Vin in het begin van de film, die tekeer gaat tegen het klassen- en standsverschil in Engeland. Niets meer en minder dan een bewijs voor het Amerikaanse filmpubliek dat ook de Engelsen zelf het klassensysteem achterhaald vonden.

Ook de rozencompetitie krijgt vanuit deze symboliek gezien een hele andere lading. Na jaren van 'overheersing' door de adellijke stand wordt de wedstrijd dit keer gewonnen door een eenvoudige spoorwegmedewerker, die dan ook nog eens wint met een... rode roos. De prijs wordt notabene ook nog eens uitgereikt door de oud-winnares én vertegenwoordiger van de heersende klasse Lady Beldon. Hiermee wordt de muur tussen de maatschappelijke klassen definitief omver gehaald. Het 'oude' aristocratische Engeland bestaat niet meer, het beeld van Engelsen als 'gewone' mensen, die - net als de Amerikanen - vechten voor hun familie en vrijheid wordt hiermee op symbolische, maar zeer krachtige wijze uitgebeeld.

Een ontroerend drama over een Engels middenklassegezin dat leert leven met de oorlog. Ik sluit me volledig aan bij de uitgebreide en vakkundige recensie van [email protected]

Mrs. Miniver staat voor perfectie, ze is een sterke, geëmancipeerde, intelligente en sympathieke jonge vrouw. Daarnaast is ze ook nog eens een goede echtgenote en een liefhebbende moeder voor haar kinderen. Samen met haar man woont ze in een riant huis, heeft ze personeel en drie fantastische kinderen die eveneens alle drie perfect zijn! Ook haar echtgenoot is een fijne en hoffelijke man, hij klaagt niet als ze thuiskomt met dure kleding na een dag winkelen en zij vindt het ook niet erg dat haar man een dure auto heeft gekocht. Ze hebben elkaar en ze zijn gelukkig en geld moet rollen!

In het dorp wordt Mrs. Miniver ook wel de aardigste vrouw genoemd en een zekere Mr. Ballard vernoemt zelfs een roos naar haar; de Mrs. Miniver. Deze roos zal meedingen in de jaarlijkse bloemenshow. Deze bloemenshow wordt standaard gewonnen door Lady Baldon. Zij is een stijve aristocratische vrouw die erg hecht aan haar stand. Wanneer haar kleindochter Carol bij de Minivers over de vloer komt ontmoet dit meisje hun oudste zoon, Vin. Er slaat vrijwel meteen een vonk over en na een dansavond volgt hun eerste kus.

Als later de oorlog uitbreekt, besluit Vin piloot te worden bij de Koninklijke Luchtmacht. En ineens zitten we 6 maanden later, Vin is volleerd piloot geworden en heeft een week verlof. Carol en hij verloven zich tijdens dit verlof, maar hun prille geluk is van korte duur. Hij moet terugkeren naar het front om de bittere strijd voort te zetten. Mr. Miniver wordt dan opgeroepen naar Duinkerken te varen om daar Britse en Franse soldaten te evacueren. Mrs. Miniver is inmiddels alleen thuis en weet zich uit een benarde situatie te redden met een gewapende Duitse piloot die was neergestort met zijn vliegtuig maar de crash heeft overleefd.

Wanneer Vin en Mr. Miniver weer even thuis zijn en de bloemenshow wordt gehouden, dreigen er weer luchtaanvallen. Vin moet naar de luchtbasis worden gebracht en de anderen vluchten naar de schuilkelders. Helaas vallen er toch dodelijke slachtoffers. Wanneer het gevaar van de luchtgevechten is geweken, wordt het duidelijk dat sommigen zijn gevallen in het oorlogsgeweld. Ondanks dit alles blijft men moedig en onvermoeibaar doorvechten zoals ware Britten het betaamd.

Mrs. Miniver, een film met een doel: oorlogspropaganda! De film moest de moraal van het volk en de soldaten hoog houden en daarnaast trachten de Verenigde Staten over de streep te trekken om deel te nemen in de oorlog. De Britse premier Winston Churchill heeft zelfs gezegd dat Mrs. Miniver krachtiger was dan zes militaire divisies bij elkaar. De film werd al snel in het hart van velen gesloten en werd voor 12 oscars genomineerd waarvan er uiteindelijk zes werden verzilverd.

De propaganda ligt duimendik op deze film! Aan de kijker wordt een perfect gezinnetje gepresenteerd, dat niet bij de pakken gaat neerzitten wanneer de bommen om hen heen neervallen. Een deel van het huis is verwoest door een bom en de luchtige reactie die volgt slaat alles: “och geen probleem, ik wilde dat deel toch altijd al verbouwen.” En ook al is het land in oorlog, toch houden we nog vrolijk een bloemenshow met een gezellig clubje vrouwtjes welke zo uit de plaatselijke handwerkclub lijken te zijn getrokken.

De film is zwart/wit en geschoten in 1942, de oorlog was dus daadwerkelijk al even bezig. De hele film is opgenomen in de V.S. door een internationale cast van anglofone acteurs die gedurende de film niet de minste moeite doen om zich te bedienen van een Brits accent. We horen Amerikaans- en Brits-Engels door de gehele film en een Duitse piloot die wel erg goed Engels spreekt. De special effects zijn niet slecht; zeker niet wanneer je bedenkt dat deze film in de jaren ’40 is geschoten! Toch heeft Mrs. Miniver veel te duidelijk een doel en dat zal de één eerder vervelen dan de ander, maar dat het je teennagels doet krullen is vrijwel zeker!

Best een fijne film dit van William Wyler.

Wat me gelijk opviel aan deze film, is het erg goede acteerwerk van de cast. Vooral Greer Garson speelt echt de sterren van de hemel als Mrs. Miniver. Ze maakt van haar personage een fijne, integere en vooral levensechte vrouw, die op veel sympathie van mijn kant kan rekenen. Ook Walter Pidgeon speelt erg goed als haar man en de twee hebben ook duidelijk een bepaalde chemie met elkaar in de scènes dat ze samenspelen. Van de bijrollen vond ik Teresa Wright vooral erg overtuigen. Zij speelt als schoondochter Carol ook een erg sympathieke rol en heeft daarnaast een ontzettend lieve en vredige uitstraling.

Verder is het altijd apart om een film te zien die over een oorlog gaat, terwijl die oorlog nog volop aan de gang is. Mrs. Miniver is duidelijk een ietwat propagandistische film, waarbij vooral de speech van de dominee er behoorlijk uitspringt. Gezien het jaar waarin de film gemaakt is, neem ik dat echter graag voor lief, en is het daarom ook niet zo storend. De film gaat niet zozeer over de oorlog zelf, maar meer over een welgestelde familie, wiens zorgeloze leven behoorlijk beïnvloed zal worden door de Tweede Wereldoorlog.

De film heeft een aantal sterke scènes, zoals bijvoorbeeld met de Duitse piloot. Daartussendoor zitten ook wel momenten dat de film soms iets inzakt. Het einde is wel sterk en zelfs enigszins verrassend. Dat Carol dood ging, was verrassend en daarnaast raakte het me ook wel een beetje.

Kortom zeker geen slechte film, die een behoorlijk aantal Oscars won, waarvan die voor het acteerwerk in ieder geval meer dan 100% terecht zijn.

3,5*

Deze film is in alle opzichten een klassieker, die in 1943 het merendeel van de Oscars in de wacht sleepte. Terecht, naar mijn mening. Vooral het acteerwerk is van zo’n uitzonderlijk hoog niveau, dat het nu –70 jaar later– nog steeds een genot is om naar te kijken, zelfs bij de zoveelste kijkbeurt (ik ben de tel kwijt). De als altijd charmante Greer Garson, de lieftallige Teresa Wright en de onverslijtbare Dame May Whitty zetten vertolkingen neer, die moeilijk te evenaren zijn. Zij worden daarbij geholpen door de geweldige regie van grootmeester William Wyler. Zoals o.a. in de scène, waarin Kay en Carol naast elkaar met de rug naar de camera staan te kijken naar de trap in afwachting van Vin, die op z’n kamer zijn spullen aan het pakken is. Subliem! En zo telt de film meerdere momenten, die beklijven. Vaak scènes ook waarin met lichaamstaal gecommuniceerd wordt.

Is de film propaganda? Ja, natuurlijk, maar het stoort geen moment. De film is gemaakt om het Amerikaanse publiek een half jaar na Pearl Harbour eraan te herinneren, dat er aan de andere kant van de wereld ook nog een oorlog woedde, die het leven van doodgewone mensen niet enkel volkomen overhoop haalde, maar ook verwoestte. (De onverwachte dood van Carol, die iedereen op ruwe wijze herinnert aan de ongekende wreedheid van de oorlog!) William Wyler heeft met succes de Amerikanen wakker geschud door een oorlogsfilm te maken zonder militaire oorlogshelden en alleen maar burgerhelden en -heldinnen. Een film met romantiek, drama en in gepaste mate humor

Ik heb de oorlog zelf niet meegemaakt. Maar ik probeer me voor te stellen welk een impact deze film midden in de oorlog gehad kan hebben op het publiek. Dat moet enorm zijn geweest. Veel meer nog dan de soortgelijke, maar veel mindere Amerikaanse versie over het thuisfront, Since You Went Away, van een jaar later.
Voor nu, 70 jaar na dato, is de film een belangrijk tijdsdocument, omdat William Wyler laat zien hoe angstig en moeilijk het dagelijks leven was in die bange tijden. Wyler heeft die lijn kort na de oorlog doorgetrokken door in zijn The Best Years of Our Lives (opnieuw met Teresa Wright) de focus te richten op de problemen, waarmee soldaten en hun families geconfronteerd werden na hun terugkeer van het front. Ook dat is een klassieker en iedereen, die iets van het verleden wil leren, moet zijn klassiekers kennen.

William Wyler levert een van zijn klassieke films af waarbij alles ondergeschikt is aan duidelijke en deugdelijke opbouw van het verhaal.

Ik zou het woord melodramatische gebruiken, ware het niet dat de film, in volle oorlog gemaakt, de verstoring van een gemeenschap door het oorlogsgeweld en het vele leed dat wordt geleden onder de burgerbevolking, zo indringend onder de loupe neemt.

Het is inderdaad zo dat vele oorlogsfilms in die periode gemaakt militaire inzet verheerlijkten en vooropstelden. Dit is hier veel minder het geval.

Bijzonder is wel die missie naar Duinkerke. Dacht dat zulks alleen door militairen gebeurde.

Greer Garson en ook Walter Pidgeon zijn perfect in hun rol van liefdevolle en vredelievende mensen, moedig in hun strijd tegen het noodlot.

mooie en goede drama film, goed tijdsbeeld

Goeie film over een Brits gezin aan het begin van de tweede wereldoorlog. Een mooi verhaal dat naar het einde toe aangrijpender wordt. Misschien wat aan de lange kant, maar het blijft onderhoudend. Zeker ook vanwege het uitstekende acteerwerk. Uiteraard ook extra interessant omdat deze film ten tijde van de tweede wereldoorlog gemaakt is.

Greer Garson en Teresa Wright. Op de een of andere manier erg prettige gezichten om naar te kijken