Blazing Saddles (1974)

Vind je grappen als: "eerst aankloppen voor je het prikkeldraad doorgaat" leuk, dan zit je goed.

Ook erg vaak worden 'negers' onder het mom van paradie op alles en iedereen, te kakken gezet.

Eerste halve uur is echt zo slecht, zulke zoute grappen... Laatste 3 kwartier zijn wel vermakelijk.

werkelijk waar een van de meest hylarische satire en komedie films die er is.

Mel brooks op zijn best

Mel Brooks, vroeger kon ik nog wel lachen om zijn films, ik heb History of the World part 1 wel 3 x gezien, en ook deze Blazing Saddles vond ik ooit best geinig. Nu was laatst Young Frankenstein, vaak genoemd als een van de, zo niet dé beste Brooks, al danig tegengevallen, en ook Blazing Saddles was af en toe een beproeving.

Het is me allemaal veel te kluchtig, waarbij Brooks in een dubieuze bijrol als scheelziende gouverneur ook niet bepaald een lichtpuntje is. Die lichtpuntjes bestonden vooral uit Wilder en Kahn, terwijl ook de schmierende Gilliam het nog wel aardig deed. Maar Cleavon Little vond ik nogal vlak in de hoofdrol, en zijn meeste medespelers zijn vooral irritant.

Hoewel sommige grappen best scherp zijn zijn de meeste ongelooflijk flauw dan wel erg gedateerd, altijd het risico met verwijzingen naar pop culture- denk bv aan de running gag met Hedley Lamarr (overigens las ik op Wikipedia een leuk detail, Hedy Lamarr sleepte de filmstudio voor de rechter en uiteindelijk kwamen ze met een excuus voor het "bijna parodiëren" van haar naam).

Blazing Saddles eindigt bovendien in een bedenkelijke, schreeuwerige finale met o.a. die vervelende Dom DeLuise, toen was ik ook al aan het vechten tegen de slaap. Hele kleine 2,5 ster kan ik er voor geven.

Why would you make 'Blazing Saddles' today? "You Couldn't Make Blazing Saddles Today!" - YouTube

Na dit filmpje verdient het zeker een 5!

Film met leuke en flauwe grappen daar je moet van houden.

U bent een visionair HBO Max voorziet Blazing Saddles van waarschuwing voor racistische inhoud

Grappige film die er nog steeds goed uitziet. Er gebeurt veel en de personages zijn bij wijlen hilarisch. Weer heel veel slapstick zoals we gewend zijn van Mel Brooks. Soms werkt dat, soms niet. Hier zijn de onnozele grappen best geslaagd. Voor wie geen ironie begrijpt (pijnlijk veel mensen vandaag de dag), is dit natuurlijk een heel racistische film. In werkelijkheid zijn het de blanken die in de maling genomen worden en geportretteerd als onverdraagzame, domme mensen. Het woord neger valt dan wel voortdurend, het zwart personage is wel veel slimmer dan zijn blanke dorpsgenoten en wint uiteindelijk toch hun harten door zijn goede daden.

Met zijn beide films The Producers (1967) en The Twelve Chairs (1970) verkreeg Mel Brooks al waardering. Met zijn derde film Blazing Saddles werd hij ontdekt door het grote publiek. Blazing Saddles bracht veel geld in het laatje. Misschien is 100 miljoen dollar voor een Blockbuster in deze tijd niets om van wakker te ligen (of juist wel natuurlijk), maar in de jaren 70 was een dergelijke opbrengst ongelooflijk indrukwekkend.

Ook indrukwekkend is de humor die wordt gebruikt om de racistische tendenzen, die in de Verengde Staten (of in de gehele wereld zo je wilt) welig tieren, genadeloos bloot te leggen. Blazing Saddles is een film die afwisselend met subtiele speldenprikken en onbehouwen mokerslagen de kijker een spiegel voorhoudt. De humor dient een doel. En als humor een nobel en opvoedkundig doel dient dan mag om die humor ongegeneerd worden gelachen. Zo! Dat was de verantwoorde onderbouwing voor het feit dat ik mij met deze film kostelijk heb vermaakt.

Heerlijke humor. Allereerst is Blazing Saddles een parodie op de western. In het verhaal over een zwarte sheriff die zijn ultra witte gemeenschap moet behoeden voor de slechte bedoelingen van een rijke en corrupte politicus, is alles overtrokken, abnormaal en hilarisch. Daarnaast zit de satirische film vol platte humor in de vorm van boeren, winden en het veelvuldige komische gebruik van het woord nigger. Ik moest bijna overal om lachen. Vanwege de kracht die van het repetitieve uitgaat, moest ik zelfs om het woord nigger lachen. Ik geeft het toe en schaam mij diep.

De film is een snelle reeks van parodische, satirische, banale en waanzinnige grappen. Er wordt veel over de kijker uitgestrooid. Het salvo aan grappen is vooral het ruime eerste uur van de film erg hoog, erg spitsvondig, heerlijk absurd en bijzonder grappig. Na een zeventigtal minuten slaat de film wat dood. Het salvo stokt. De grappem werken minder. De film eindigt helemaal in mineur als Brooks de grenzen van zijn film overtreedt door de western setting te verlaten om te eindigen met een mislukte oprekking van het begrip absurde humor. Ik moest meteen denken aan het belachelijke en ongrappige einde van de film Monty Python and the Holy Grail (1975).

Gedurende 70 minuten heb ik erg gelachen. En gelukkig kon en mocht ik dat onbedaarlijk en ongegeneerd doen, omdat ik de film met een geëngageerd en kritisch oog heb bekeken en de racistische grappen in het juiste opvoedende perspectief wist te plaatsen.

Nee hoor. Flauwekul. Ik vond het allemaal gewoon grappig.

Mel Brooks.

Blazing Saddles had eigenlijk de film moeten zijn die me juist aan het lachen kon krijgen. Dat gebeurde helaas maar zelden, en dat ligt er vooral aan dat de cast die in deze film rondloopt niet over de vaardigheden en humor beschikt om de grappen goed af te leveren. Eigenlijk was het gewoon vervelend.

Deze film haalt zijn kracht voornamelijk uit momenten die erg droog zijn en weinig bijdragen aan het verhaal. Die beelden zijn schaars, want als de film vaak een droog moment te pakken heeft, heeft het de neiging om er ontzettend lang omheen te cirkelen waardoor de grap na enige tijd compleet uitgewerkt is.

Het acteerwerk is ook niet best binnen deze film, vooral namen zoals Gene Wilder vielen me ontzettend tegen. Misschien toch een wat on-and-off acteur geworden ondertussen, die in de films van Mel Brooks helaas niet veel kan doen behalve hysterisch grappen afleveren. Zo ernstig als in Young Frankenstein is het gelukkig niet, maar toch heb ik vanuit zijn kant geen enkele geslaagde grap kunnen opmerken.

Ik vond het al bij al en matige film. Voor een soort parodiefilm nog altijd mooi versierd en groots opgezet, maar de decors dragen nauwelijks bij aan de film zelf. Het voelt erg aan als een nogal toneelachtige en klungelige film die veel juist wil doen maar zijn kracht enkel uit een bepaald aantal momenten kan halen. Er zitten zeker leukere stukjes bij, maar die worden overschreeuwt door de mindere grappen.

Vond deze niet zo leuk als bijvoorbeeld Spaceballs. De eerste minuten vond ik maar weinig aan, en zoals gebruikelijk bij Mel Brooks zijn er ook wel veel erg flauwe grappen. Veel van de humor over racisme is behoorlijk zwartgallig, en een film met dat soort humor zou tegenwoordig niemand meer durven maken denk ik, met uitzondering van Tarantino misschien.

De muziek is overigens behoorlijk sterk, en Korman vond ik erg leuk als de bad guy. Hij krijgt ook leuke teksten. Het laatste gedeelte waarin de vierde wand wordt doorbroken is tamelijk geniaal, vooral als je je bedenkt hoeveel origineler zoiets destijds was.

Dit was de eerste in de succesvolle reeks van Mel Brooks filmparodieën, waarin hij de conventies van een aantal gevestigde genres naar voren bracht. De toon wordt direct gezet met het nummer 'He Rode a Blazing Saddle' dat bij de aftiteling hoort - een briljante, ietwat overdreven nabootsing van elk nummer uit elke western die je ooit hebt gezien.

Het plot is een bekend westers hoofdbestanddeel - dat over de toegewijde politieagent of mysterieuze vreemdeling die de inwoners van een klein stadje helpt zich te ontdoen van een bende desperado's - bekend uit films als 'Dodge City', 'High Noon', 'Gunfight' ..... 'OK Corral' en zelfs 'High Plains Drifter', slechts een paar jaar eerder gemaakt.

Een corrupte politicus genaamd Hedley Lamarr (steevast 'Hedy Lamarr' genoemd in een van de lopende grappen van de film) heeft een bende bandieten gestuurd om de mensen van Rock Ridge te terroriseren (die, in een andere uitgebreide grap, allemaal de achternaam Johnson hebben) zodat zijn spoorwegmaatschappij hun land goedkoop kan verwerven. De mensen verzoeken de gouverneur van de staat, William J. Le Petomane, om hen een sheriff te sturen om hen te beschermen. Le Petomane zit echter in 'de zak' van Lamarr en wordt overgehaald om een ​​zwarte man te benoemen omdat Lamarr gelooft dat de stedelingen geen zwarte sheriff zullen accepteren. In eerste instantie krijgt Lamarr gelijk, en Bart, de nieuwe aangestelde, wordt geconfronteerd met vijandigheid en vooroordelen maar hij wint al snel de mensen voor zich en de rest van de film beschrijft zijn pogingen om Lamarr en zijn bandieten voor het gerecht te brengen.

De film heeft veel negatieve reacties opgeleverd vanwege het gebruik van racistische humor, met name het veelvuldig gebruik van het woord 'nikker'. Naar mijn mening missen dergelijke opmerkingen het punt van de film. Mel Brooks was niet geïnteresseerd in politieke correctheid of wat het equivalent van de jaren zeventig ook was maar hij maakte niettemin een serieus punt over racisme.

Hiermee bedoel ik niet simpelweg dat hij het racisme aanviel door er satire van te maken, ook al was dat wel een deel van zijn doel. Ik bedoel ook dat hij met humor duidelijk maakte dat het Oude Westen een diep racistische samenleving was en dat veel traditionele westerns onbewust een van haar racistische veronderstellingen hadden herhaald, namelijk dat het de duidelijke bestemming van Amerika was om het continent veilig te maken voor vestiging door blanke mensen van Europese afkomst, voornamelijk Angelsaksen.

Er waren een paar films gemaakt vanuit een standpunt dat sympathiek tegenover de Amerikaanse Indianen stond ('Broken Arrow' is misschien wel het beste voorbeeld) maar deze waren eerder uitzondering dan regel. Wat de zwarte en Chinese inwoners van het Westen betreft (en die waren er in overvloed), deze werden grotendeels geheel weggelaten. (Ik heb het over hoe het in de jaren zeventig nog was; sindsdien zijn de zaken veranderd).

Afgezien van het feit dat de film ook is gemaakt om te lachen en niet om te serieus te zijn, is de aanwezigheid van een zwarte man het enige dat de film onderscheidt van een traditionele western. Brooks laat zien hoe de stadsmensen op Bart reageerden op precies dezelfde manier waarop veel blanken in het Oude Westen reageerden op zwarte mensen. (Dit is niet verwonderlijk gezien het feit dat velen van hen van oorsprong Zuiderlingen waren die nog maar een paar jaar eerder hadden gevochten voor het behoud van de slavernij).

Ondanks zijn serieuze ondertoon wordt de film echter het best herinnerd vanwege zijn humor, die grotendeels voortkomt uit de parodie op de standaard westerse thema's en situaties. Er zijn een aantal uitstekende vertolkingen: van de bijdehand Cleavon Little, die Bart speelt als een mengeling van Wyatt Earp en Shaft en de overdreven verfoeilijke Lamarr, van Brooks zelf als Le Petomane (het archetype van elke stuntelige politicus). die niet lijkt te weten welke dag het is), van Gene Wilder als de Waco Kid, een kapotte alcoholische revolverheld en van Madeline Kahn als Lili Von Shtüpp, een Duitse prostituee die gemodelleerd lijkt te zijn naar de rol van Marlene Dietrich in ' Destry Rides Again', tot aan haar Berlijnse accent toe. (Lili zou Beiers zijn, maar de keelklank 'r' die ze gebruikt is niet kenmerkend voor het Beiers-Duits).

Het enige wat ik niet leuk vond aan de film was het einde, dat misschien postmoderne ironie zou kunnen zijn geweest (als zoiets al bestond in de jaren zeventig), maar waarschijnlijk een manier was om te vermijden dat we nadachten over hoe we de film tot een waardig niveau konden brengen. Maar afgezien daarvan vond ik dit een zeer vermakelijke film.

Dat einde kost bij onze waardering de film een punt van de 8 die het anders had gekregen.

Maar zou iemand daar wakker van liggen, onze waardering?

Een ruime 7!