42nd Street (1933)

Erg leuke musical die het wel vooral moet hebben van zijn laatste kwartier, wanneer eigenlijk pas alle nummers komen.

De grootmoeder der musicals.

Leuk script met helaas te veel clichés. Het is inderdaad pas in het laatste kwartier dat de film knalt als een ontkurkte champagne-fles, wanneer de musical-nummers op je afgevuurd worden als gevaarlijk rondvliegende champagne-fles-kurken. Geen man kan zonder open mond kijken naar al die blote vrouwenbenen, zeker niet wanneer de camera het ook nog presteert door tientallen opengesperde vrouwenbenen te rijden/rollen. En wat te denken van sequences dat de camera vanuit toppositie neerkijkt op kronkelende vrouwenlijven die tesamen allerlei bloem-figuren creeren.

Dit laatste kwartier maakt van 42nd Street een instant klassieker, omdat het anno 2006 nog steeds sensueel en uitermate fris is.

Tevens hangt er een mythe rondom de film. MGM stond op het punt van faillissement. 42nd Street was zo'n kaskraker dat de studio zich uit die penibele situatie wist te redden. MGM werd hierna ook de allergrootste studio qua musical-produkties, waar heel wat parels uit zijn voortgekomen.

Het laatste kwartier is een absolute must voor de musical-liefhebber...om te watertanden.

Heel erg leuk om naar te kijken. Dat van die clichés is wel waar, maar nog waarder zijn de opmerkingen over het laatste kwartier. Fantastisch! Maar goed, dat neemt niet weg dat het eerste deel wel een beetje gewoontjes is. Een leuke filmervaring, een mooie musical. 3,5*

Sluit me wel bij de rest aan qua commentaar. Ben alleen verre van musical liefhebber, dus dat laatste kwartier boeide me wat minder. Verder is die Dorothy echt een saaie doos zeg, beetje flauwvallen enzo, ik had haar direct van de set ontslagen! Wel geinige film, maar niet meer. 2,5*

Ik houd helemaal niet van musicals, ik walg er zelfs van. Ik kan het dan ook alleen maar vergelijken met Meet the Feebles, en dan komt 42nd er goed vanaf.

Die laatste scenes waarin de musical uiteindelijk opgevoerd wordt is inderdaad het hoogtepunt, de choreografie is zelfs kunstzinnig te noemen, en het is iets dat niet mogelijk is in een "echte" musical, maar alleen in een film.

Ik vond trouwens dat de acteurs wel weer op Amerikaans-Militaristische wijze werden afgebeuld, zoals ze dat ook graag met sporters en studenten en iedereen eigenlijk doen. Die maatschappij is doordrongen van oorlog en discipline.

Dit is dé beste musical ooit gemaakt, op SINGIN' IN THE RAIN na. De danseresjes worden van boven gefilmd, en vormen zo allerlei figuren, zoals een bloem en dergelijke. Ik vind het jammer dat deze film in de vergetelheid aan het raken is. Deze film zouden ze als verplicht kijkvoer moeten hebben op elke school, om de leerlingen te bewijzen dat er vroeger in zwart-wit zulke prachtige vormen gemaakt zijn. In kleur zou dit effect enkel afnemen, daarom is het onmogelijk om nog een dergelijk effect te bekomen (tenzij je doelbewust in zwart-wit gaat filmen). Busby Berkeley had deze crainshots geleerd door als verantwoordelijke van rijen in het leger te zijn.

Ikzelf heb onlangs de DVD box van Berkeley aangeschaft, en het was / is méér dan de moeite waard.

Ondanks mijn voorliefde voor 42ND STREET, blijft FOOTLIGHT PARADE mijn favoriet.

Ook in deze film, de Busby Berkeley dansnummers mogen er wezen. 4.0.

Klopt, alleen betreft het hier Warner Bros en niet MGM

The making of a musical en op het einde de musical zelf. Zag een goede film in zijn genre, het verhaal natuurlijk met de nodige romances en aan musicals verwante intriges maar best aanvaardbaar en voor die tijd toch heel mooi gebracht.

Zag ook een paar jonge artiesten die aan het begin van een schitterende carrière stonden : Dick Powel en Ginger Rogers.

De song "You're gettin' to be a habit with me" werd een kleine evergreen.

Mwaoh, gaat wel, deze één van de eerste musicals. In het begin passeren bordkartonnen karakters de revue en zat ik maar te wachten totdat er iets gebeurt. Pas tegen het eind worden alle registers opengetrokken in 42nd Street met meerdere musicalnummers en eerlijk is eerlijk, dat klinkt en ziet er nog best oke uit!

Ach ja, was op TCM dus laat maar kijken. Ga die zender niet lang houden, want heb die "ouwe troep" in het verleden al gezien. Niet veel anders dan Footlight Parade, ik denk niet dat die wordt overgetroffen. Ik miste dus vooral James Cagney. Saai verhaal, norse mannen en veel liefuitziende meisjes (vrouwen) die moeten zwoegen tijdens de repetities op het toneel. Beetje tijdsbeeld uit die tijd. Soms gewaagde beelden in de film, zou tijdens de Hays-code periode niet meer zo gemakkelijk gaan. Film wordt eigenlijk gered door de Berkeley nummers al vond ik alleen "Shuffle off to Buffalo" nog behoorlijk sterk. Volle (grote cast) films, met veel korte scènes waarin veel te zien valt, zoals Ginger Rogers met haar hondje en monocle, waardoor plezieriger om naar te kijken dan die latere, vaak stierlijk vervelende musicalfilms. Kan op 3.0 blijven staan.

Heerlijke musical met prachtige nummers van Busby Berkeley en leuke rollen van goeddeels vergeten sterren als Bebe Daniels en Ruby Keeler (toen nog Mrs. Al Jolson). Gezien het feit dat de film inmiddels 80 jaar oud is, is de beeld- en geluidskwaliteit van de dvd uitzonderlijk te noemen.

Ik moet erg grinniken om de opmerkingen dat er zoveel clichees in deze film zitten Als in: dat heb je eerder ergens anders gezien?

Dit is mijn tweede "Busby Berkeley" die ik zie, na Golddiggers from '33. Ik wil het graag leuk vinden, maar het lukt me tot nu toe nog niet zo. Beide films hebben wat timing en tempo problemen. En dat is eigenlijk wel het laatste wat ik gewend ben met films uit deze periode. Wel mooi om te zien waar al de clichees vandaan komen natuurlijk

42nd Street - Original Promotional Film - YouTube

Wiki: By the time of Busby Berkeley's death in 1976, the film had become revered as the archetypal backstage musical, the one that "gave life to the clichés that have kept parodists happy", as critic Pauline Kael wrote.

Aangezien ik nog kon kiezen weke ik eerst zou zien, heb ik maar voor chronologisch gekozen. 'Gold Diggers was al voor de release van deze film in productie, maar het succes van beide leidde tot een hoger budget voor Footlight Parade.', aldus wederom wiki. Ben benieuwd! Een belangrijke film dit in de geschiedenis van Warner Brothers en de musical, aangezien het zoals eerder genoemd WB van een faillissement redde en doorbraak van Busby Berkeley betekende, die op het punt stond het bijltje erbij neer te gooien en terug te keren naar Broadway.

Het zou anders gaan, 42 Street werd een enorme hit, Berkeley werd dé naam In zijn vakgebied en het lichtelijk uit de gratie gevallen genre van de musical leefde groots op. Warner baas Daryl F Zanucks niet ongevaarlijke gok had erg gelukkig uitgepakt. Naast de filmhistorische waarde echter, is het laatste kwartier ook tachtig jaar later nog steeds een geweldig stuk dynamische choreografie.

“42nd Street” vertelt het verhaal van producer/regisseur Julian Marsh [Warner Baxter], of beter gezegd de vele tegenslagen waar hij mee te maken krijgt tijdens de productie van zijn nieuwste show, een stervehikel voor zijn vriendin Dorothy Brock [Bebe Daniels]. Het begint met audities voor danseressen, waarbij de kandidaten de opdracht krijgen hun rokken op te tillen. Eén van de kandidaten is Peggy Sawyer [Ruby Keeler], een nieuweling die nog wat naïef droomt van de gouden pot aan het eind van de regenboog. Ze krijgt echter onverwacht hulp van collega’s ‘Anytime’ Annie en Lorrain Fleming [Ginger Rogers en Una Merkel in een hilarische double-act] die hun invloed gebruiken om haar door de eerste ronde te helpen. Bovendien wekt ze de interesse van één van de jonge hoofdrolspelers Billy Lawler [Dick Powell], die haar steunt wanneer het allemaal wat minder loopt.

42nd Street barst van de energie en toont hoe chaotisch een repetitiedag kan verlopen: de pianist die keer op keer dezelfde melodie moet spelen, dansers die binnen een paar seconden klaar moeten staan om hun dans te doen, een productienummer dat na uren van repetitie in een vloek een zucht wordt geschrapt uit het programma en niet te vergeten de woede-uitbarstingen van de regisseur. Bovendien is het camerawerk erg dynamisch en daardoor is de film een genot om naar te kijken, ook wanneer je ‘m voor een tweede of derde keer bekijkt. De dialogen zijn uitstekend geschreven, vooral Rogers en Merkel mogen uitblinken in vlijmscherpe kwinkslagen. Maar het zijn de productienummers die je bij zullen blijven. De liedjes zijn nog steeds zeer bekend en populair en dat zegt wat over de kwaliteit van de muziek en de tijdloosheid daarvan. Berkeley laat z’n camera zelden stil staan en introduceert hier een choreografie waar velen destijds hun wenkbrauwen bij gefronst moeten hebben. Het zijn de zogenaamde ‘kaleidoscope-shots’, waarbij de dansers in een cirkel op het podium staan of op de grond liggen en bewegingen maken die vanaf het podium volkomen belachelijk lijken, maar die prachtige beelden opleveren wanneer ze van boven zijn gefilmd! Het is een techniek die eindeloos is de gekopieerd, uiteraard vooral door de meester zelf. Oordeel zelf en bekijk You’re Getting To Be A Habit With Me”, “Young And Healthy”, “Shuffle Off To Buffalo” en natuurlijk de titelsong. Niet zo vreemd dat ook de theaterversie van “42nd Street” tot op de dag van vandaag nog volle zalen weet te trekken.

Verhaal over de regisseur en de mensen die in zijn musical spelen, ik vond er niet veel aan, het is te oppervlakkig om ze goed te leren kennen. Shots zien er wel mooi uit, de film is duidelijk met liefde gemaakt.

Ik beschouw me nog altijd als een musicalhater, of zijn minst een musicalscepticus, maar net als Singin in the Rain is dit erg aangenaam kijkvoer, met leuke dialogen en oneliners en een flitsende choreografie op het eind. Zelfs de liedjes, vaak toch wel de achilleshiel in dit soort producties, blijven hangen, en niet op een irritante manier, maar meer als in de vaat doen op de melodie van "Shuffle off to Buffalo".

Trouwens pas de eerste keer dat ik Ginger Rogers in een film zag, ze was pas begin 20 hier maar lijkt toch beduidend ouder. Een monocle helpt dan ook niet natuurlijk.

Ik zou te zijner tijd Gold Diggers of 1933 (1933) ook zeker een kansje geven, Flavio. Die zal je ook wel bevallen, meen ik.

Die gaat ook op mijn watchlist!

Deze musical ging er vlot in. Anderhalf uur lang krijg je zicht op het hoge adrenalinegehalte van een theatercrew en de interne intriges die horen bij dergelijke organisatie. Verschillende typetjes komen langs - de wat domme mecenas, de briljante maar chagrijnige regisseur, danseresjes met ambitie - en maken samen een kaleidoscopisch menselijk portret van wat zich afspeelt achter het podium. De film kent een sterk visueel begin met enkele leuke craneshots om nadien vooral te gaan focussen op de intermenselijke relaties via dialogen en de on stage dead end repetities.

De verhaallijn is redelijk losjes en vlotjes, zoals dat gaat bij musicals, maar toch ook wel geloofwaardig genoeg. Alle mogelijke incidenten die een productie kunnen teisteren, komen langs, en daar valt eigenlijk niets tegenin te brengen. Het werden ook pas clichés nadat andere musicals de verhaallijnen van deze backstage musical overnamen.

Dé ster van deze film is voor mij Bebe Daniels die me bekend was van haar rol in de allereerste The Maltese Falcon (1931) . Met haar charisma en acteerprestatie heeft ze voor mij de rest van de cast in de schaduw gesteld, hoewel ik ook Warner Baxter als de regisseur heel sterk vond. Suikerspin boy Dick Powell en Ginger Rogers waren aanwezig maar vielen me verder niet erg op. Wel een pluim voor de dans- en zangperformance van Ruby Keeler, top in wat voor mij het hoogtepunt is van de film met het swingende titelnummer 42nd Street.

Zoals reeds vermeld is er de goede regie van Lloyd Bacon en heb ook erg genoten van de choreografieën van Busby Berkeley. Van Berkeley’s films had ik al enkele fragmenten gezien en dat was een extra motivatie om deze 42nd Street te bekijken. Prachtig werk levert hij. 42nd Street was de eerste van een reeks Warner Bros. musicals in de jaren dertig en zet me wel aan om ook de rest maar eens te gaan bekijken.

Het is de jaren '30, we zitten volop in de depressie, maar toch is er nog een show die doorgaat, op 42nd Street. Een film lang volgen we de voorbereidingen op de show, en om eerlijk te zijn, dat was best een lange zit. Het is namelijk vooral geneuzel over de privéperikelen van allerlei actrices cq danseresjes, met relatieproblemen, vreemdgaan, een onbekend talent wat door omstandigheden opeens omhoog schiet. En meer van dit soort soap-achtige gedoe. Tja, ik vond het allemaal niet zo boeiend, wat er met al die figuren gebeurde en hoe zij hun privétijd doorbrengen zal me echt een zorg zijn. Ik dacht niet dat ik het ooit zou zeggen, maar gelukkig eindigt het nog met een paar dans- en zangnummers die nog het meest interessante waren van de hele film.

Enige tijd geleden zag ik Swing Time. In de Extra’s werd deze film genoemd als het voorbeeld voor de grote grafische dansvoorstellingen. Die komen hier eigenlijk pas het laatste kwartier aan bod en minder vaak en groots dan gehoopt. Maar verder is het best een aardige film over gedoetjes op en rondom de repetitie van een grote musical. Vaak erg cliché, maar het tijdsbeeld maakt het nodige goed.

Kleine 3,5

Ik val in herhaling, maar dan zou ik jou ook aan willen raden om tzt Gold Diggers of 1933 (1933) eens aan te zwengelen, Basto.

Zit in must-see musicals box. De film heeft Engelse ondertitels. Als extra staan 3 korte shots, waarvan de middelste vrij aardig is over de grote filmmaatschappen en het opnemen van een film, uit de tijd dat de filmindustrie heel veel werkgelegenheid opleverde maar het maken van een film ook heel veel tijd kostte. (Hollywood newsreel and a trip through a Hollywood studio).

Eigenlijk speciaal voor deze film de box aangeschaft, nou.... ik had toch liever Footlight parade gehad (gelukkig niet prijzig en zitten daar ook Calamity Jane en High society in). Beeldkwaliteit is verder wel goed maar wat een film...

Gaat over veemarkt waar benen worden gekeurd en mannen als slavendrijvers worden getoond met ook nog een hoop handtastelijkheden. Natuurlijk wel gedeeltelijk een parodie maar geeft toch een beeld van die goeie ouwe tijd, uche uche.

Begrijp eigenlijk niet waarom Powell zo hoog moet zingen. Rogers blijft wel grappig, Keeler is redelijk, 2e deel Young and healty en 2e deel van titelsong is ook goed gedaan. Alleen zie je door het behoorlijk goede camerawerk als filmkijker veel meer dan als je in het publiek zou zitten zoals de film doet tonen. Shownummers laten lang op zich wachten, er wordt veel gerepeteerd, voorbereidingen lopen niet lekker. Als de show dan toch plaatsvind zie je vervolgens heel iets anders. Rijmt ook niet helemaal.

Strakke film, matig acteerwerk, slecht script en geen enkele verbetering, zelfs nog minder dan vorige keer.