Death Wish (1974)

Dan ben je goed fout, Denzel speelt hier niet in, dat is Eric Laneuville. (Zoek em maar `s op)

Hij lijkt wel wat op Denzel Washington, en Denzel begon zijn carriere in (denk ik) 1977.

Wie er wel in speelt, is Jeff Goldblum, 1 van z`n eerste rolletjes toendertijd.

Het scenario is veel diepgaander dan je zou verwachten van een wraakfilm. De opbouw naar Bronson als een vigilant is langzaam en onderbouwd, zijn eerste confrontatie/moord doet hem walgen. Er is de hypocrisie van het stadsbestuur en natuurlijk het thema 'overheid kan de veiligheid niet waarborgen' blijft actueel. Desalniettemin (ik heb het al gezegd, ik hou van dit woord) blijft het een exploitation film waarin subtiliteit niet een zorg is en de tweede helft van de film bestaat uit rechtlijnig geweld.

John Wick mag dan wel in de eerste paar minuten van deel 3 meer kills op zijn naam zetten dan Mr. Vigilante. Die laatste is toch veel cooler wat mij betreft. Heerlijke jaren 70 film die inhaakt op puinhoop die Manhatten toen was. Film zou zomaar gefinancierd kunnen zijn door de ARA. Een film uit een totaal andere tijd, maar wel erg sterk. Lang leve politieke incorrectheid!

Dikke 4

Onlangs de remake gezien van deze film met Bruce Willis in de hoofdrol.

Maar het origineel met Charles Bronson maakt nog steeds veel indruk na zovele jaren.

De rol was destijds geknipt voor hem, en er volgende nog enkele vervolgen.

Het was jaren geleden dat ik deze film nog eens had gezien, maar heb er opnieuw geboeid naar gekeken, hopelijk zenden ze de volgende films ook nog eens uit.

Heel lang geleden dat ik deze ooit zag dus was wel toe aan een herziening .
Bronson is inderdaad geknipt voor de rol van wraakengel nadat tuig zijn vrouw en dochter beroofd en aangerand hadden in zijn huis .
Die beroving en verkrachting is overigens behoorlijk hard en realistisch in beeld gebracht .
Ik had eigenlijk wel verwacht dat hij uiteindelijk de 3 daders zou gaan tegenkomen maar dat bleef uit .
Verder goede grauwe sfeer van het vieze new york in de jaren 70 , verder vrij sober en niet echt spectculair qua aktie maar dat komt het realisme zeker ten goede .

Deze film dateert van 1974, maar er is nog steeds niet zoveel veranderd in veel hoofdsteden.

Bronson speelt zeer geloofwaardig in deze film en het komt best realistisch over. Het is jammer dat men deze film later heeft beginnen uitmelken door er onnodige sequels van te maken...

Daarin is Deathwish het zelfde als Rambo en Rocky...

De eerste film in de serie was een sterke film, maar dan komen er sequels die steeds belachelijker en slechter worden tot de Deathwish/Rambo/Rocky serie word aanzien als lachwekkende troep...

En dat is jammer, want de eerste film was best goed!

Degelijk.

Death Wish is een typische film die een actieheld moet introduceren en weet dat in deel 1 van de reeks best redelijk te doen. Paul Kersey is redelijk verschillend van de andere actiehelden uit de tijd van 1974, tegenwoordig zal de concurrentie het wel van hem winnen helaas.

Het is alleen jammer dat regisseur Winner Bronson heeft gekozen om de rol op zich te nemen. Uiteraard een iconisch acteur, maar waarom is me een beetje een raadsel. Heel goed acteren kan hij namelijk niet, alles wat hij doet komt vermoeid over en zijn uitstraling is ook niet bepaald memorabel. Ik vind hem niet bepaald zo'n cool personage neerzetten helaas.

Uiteindelijk is Bronson wel iets beter in vergelijking met zijn medecastleden. Die komen vaak maar heel beperkt in beeld of zijn gewoon relatief saai en eentonig. Schurken worden vaak na minuten al afgemaakt en de goedzakken zijn vooral standaardrollen die je in elke soortgelijke film tegen zal komen.

Film gaat wel leuk om met het concept verder. Gewoon een soort vigilante die al het gespuis van de straten knalt met zijn wapen. De film doet er ook best leuke dingen mee en zorgt ervoor dat er genoeg vee is om af te maken. Het tempo zit er daarom na een half uurtje wel goed in, het eerste half uur zelf wordt nog rustig opgebouwd.

Het eerste half uur geeft Bronson meer de ruimte om echt te acteren, maar dat wil niet echt lukken. Verder kent het 1 opvallend expliciete en schokkende scene in het begin maar dan heb je al het noemenswaardige van de inleiding weer gehad. In het tweede deel is het dan weer vooral afwachten op wat actie want het verhaal heeft verder niet zo veel om het lijf.

Prima doorheen te komen, en duurt met 93 minuten ook niet al te lang. Ik vind Kersey alleen niet echt een cool personage en is het vooral een afwachtfilm geworden. Eenmaal de wapens tevoorschijn worden gehaald is het allemaal erg interessant, verder is het allemaal niet erg boeiend maar wel net genoeg voor een voldoende.

Charles Bronson heeft een behoorllijke filmografie opgebouwd als acteur in westerns en actiefilms. De film Death Wish stuwde zijn bekendheid naar nog grotere hoogten. Death Wish is het eerste deel van een reeks en was bij zijn release de reden voor een breed matschappelijk debat over kopieergedrag dat het tonen van zelfjustitie in films zou kunnen veroorzaken. Zelfjustitie als vanzelfsprekend alternatief voor een falend opsporingsbeleid. Een discusie die heden ten dage nog wel eens de kop op steekt. Niet per sé gelieerd aan films overigens.

In de tijd dat Death Wish in de bioscopen verscheen, kampten de Verenigde Staten met hoge criminaliteit in de stedelijke gebieden. Een film met een eigengereide wreker sprak de brave burgers zeer aan. Het publiek was toe aan een held die de incompetentie van de politie aan de kaak stelde en zelf stevig optrad. Er was behoefte aan een held die het recht in eigen hand nam. Charles Bronson dus. Hij werd later gevolgd door talloze superhelden, commando’s en ex-cops die in hun films hetzelfde deden.

Charles Bronson komt als Paul Kersey in actie als zijn vrouw wordt vermoord en zijn dochter verkracht en de politie niets voor hem kan betekenen. Een behoorlijk stevig aangezette misdaad die het voor de kijker gemakkelijk maakt om mee te gaan in de motieven van Paul Kersey en hem als held te zien. De transformatie van Kersey van oppassende burger in een gewelddadige wreker is dan uiteraard begrijpelijk. Zijn wraakacties zijn hem van harte gegund.

De film ziet er solide uit. De duistere stegen en stille straten van New York zorgen voor een dreigende sfeer. De actie wordt niet dramatisch overdreven maar is vrij zakelijk geënsceneerd. To the point zogezegd.

Toch hangt over de film wel een zweempje exploitatie. Het criminele tuig dat door Kersey zonder veel omhaal wordt neergeschoten, wordt door regisseur Michael Winner dermate laag-bij-de-gronds, walgelijk en mensonwaardig geportretteerd, dat het voor de kijker bijna een feest is als Kersey het tuig neerschiet. Ik kan me bijna voorstellen dat het bioscooppubliek tijdens de film met regelmaat in applaus en gejoel losbarstte. De film roept na elke afrekening een onmiskenbaar gevoel van triomf op, dat uitnodigt tot een bewonderende en instemmende verbale uitlaat van de toeschouwer.

Death Wish is een degelijke film die prettig wegkijkt. Een harde actiethriller met een sombere uitstraling. Gewoon goed gemaakt. Ik heb wel eens een vervolg bekeken. Die bevielen niet goed. Pure exploitatie van het thema zelfjustitie. Een thema dat in deze film nog redelijk waarheidsgetrouw wordt behandeld, is in de vervolgen reden tot complete oorlogsvoering.

Film met een trage opbouw, daarna wordt het beter.

Death Wish en Charles Bronson, namen die klinken als klok en eigenlijk zo bekend zijn dat ik achteraf niet eens kan zeggen of ik de film nu wel ooit eens gezien heb of niet. Het moet bijna wel zou ik zeggen, toch kwam het me allemaal niet heel bekend voor.

Het verhaal mag bekend zijn, hoewel ik trouwens verwachte dat Kersey detective was of in ieder geval een functie bij de politie had. Kersey neemt het recht in eigen hand na een wel erg brute overval op vrouw en dochter in hun eigen huis met verstrekkende gevolgen. Aarzelend zet Kersey daarna de eerste wankele stappen in zijn wording tot een vigilante. Dat zijn eerste ervaring op dat vlak hem niet in de koude kleren gaat zitten is realistisch en interessant, daarna volgt de ontwikkeling tot een regelrechte jager. Interessant daarnaast is de spagaat waar de politie in geraakt.

Death Wish is met recht een neonoir te noemen in een smerig en crimineel New York waar de straten heerlijk duister gebracht worden. De soundtrack is ronduit heerlijk en Bronson is prima in zijn ontluikende rol als actieheld/enforcer. Bronson is sowieso iemand die altijd een bepaalde prikkel afgeeft met zijn zwijgzame en harde rollen terwijl de man een reputatie had als chagrijnige lastpak op de set. Grappig te benoemen is op zijn minst nog Jeff Goldblum als tuig. Verder doet de niet al te lange speelduur de film ook goed en zowaar kan ik weinig slechts aan Death Wish bedenken. Aldus een prima film.

Na Dirty Harry en 10 to Midnight gezien te hebben, staat er vanavond nogmaals een wraakfilm op mijn agenda. En net als in die laatste film zien we wederom Charles Bronson in een coole rol van getergde man die recht zoekt in een verpauperde stad.

Death Wish is een typische jaren 70 film: cool, gewelddadig en tragisch. En ik hou ervan. Hoe een stad als New York hier neer gezet wordt is zo sfeervol. Direct krijg ik zin om The Warriors weer eens aan te zetten als ik die vervallen metrostations zie. Kortom, qua sfeer zit het wel goed.

Het verhaal loopt lekker vlot en we worden als kijker meegenomen in de neerwaartse spiraal die de hoofdpersoon moet ondergaan. Enig begrip voor zijn acties is dan al snel gecreëerd. Hoewel ik de overgang van empathische burger naar koele moordenaar wel erg vlot vond gaan. Nota bene op zijn eerste avond met pistool schiet hij al iemand dood. En daarna heeft hij de smaak te pakken.

De film voelt als een moderne western en steekt dit niet onder stoelen of banken. Paul bezoekt letterlijk een westernstadje en meermaals wordt het platteland en het pioniersleven als beter beschouwd dan de stad, die volgens sommigen als een open riool is. Dat Bronson hier de rol vervult van gunslinger die het opneemt tegen het tuig is duidelijk. Een moderne outlaw.

De film kijkt vlot weg en heeft veel swingende muziek. De eerste helft is tragisch en opbouwend. Maar wanneer Bronson de straat opgaat, en het schietfestijn begint krijgt de film steeds meer een luchtig karakter. Dat kijkt ontspannen, maar wat mij betreft had die boog gespannen mogen blijven.

Maar zeker een mooie en coole klassieker om eens gezien te hebben, die ik nog wel eens zal kijken.

3,5*

Eén van de iconische films van de Amerikaanse cinema die ik wel eens wou herzien. En dit blijft goed overeind. We zien een gritty New York waarin Charles Bronson zich ontpopt tot meedogenloze killer in wat zijn signatuurrol zal blijken. Het was lang geleden dat ik hem gezien had en het was minder gewelddadig dan ik dacht, deze eersteling van de franchise. Dat is wel vaker het geval met eerstelingen die nadien moeten overtroffen worden. Onderliggend het exploitation gehalte heeft deze film een laagje. Charles Bronson evolueert van ex- gewetensbezwaarde naar iemand die het recht in eigen handen neemt. Het gaat om een oer-Amerikaans concept dat ook terugverwijst naar de begindagen van de Amerikaanse natievorming waarbij de pioniers westwaarts het land introkken en zichzelf (gewapend) moesten kunnen beschermen. Dit concept komt duidelijk aan bod in enkele dialogen en in de westernscene (die misschien ook een knipoog is naar het filmverleden van Bronson). De film neemt verder een dubbelzinnig standpunt in t.a.v. de ontketende Bronson. Hij slaagt er niet in de ware moordenaars van zijn vrouw te treffen. Op een bepaald ogenblik kruist hij toevallig hun pad, maar hij heeft het niet door. Wat dan ook een vraagteken plaatst bij de aanpak van Bronson.
De muziek is van Herbie Hancock en dan weten we dat het van heel hoog niveau is. De man kan alles: van jazz over funk tot klassiek en Herrmannesque dreiging.

Mooie film, mooie actie, had wel allemaal iets strakker gemogen. Maar ja, het is een film uit 1974, kun je niet alles van verwachten. Toch de moeite van het kijken waard!