Lady in the Lake (1947)

Geweldige film-noir. Evenals het 1e gedeelte in DARK PASSAGE, is hier het filmisch perspectief vanuit de hoofdrolspeler.

Boven verwachting. IMDB 8*, score 4*.

DVD review: LINK

Zo'n Marlowe-noir blijft immer leuk, maar deze film leunt wel heel erg op de gimmick (we zien alles door de ogen van Marlowe); soms levert dat hele leuke dingen op (de camera die zich op de secretaresse focust tijdens de ontmoeting met Totter ) maar het laatste half uur ging 't mij een beetje tegenstaan. Audrey Totter is hier trouwens erg verleidelijk en goed. Dialogen zijn ook weer lekker snedig. Montgomery maakt weinig indruk helaas. Dikke 3*

Een film-noir in een ludieke verhaalstijl: privé-detective Marlowe nodigt de kijker uit samen met hem de zaak op te lossen. Alles is gefilmd alsof we door de ogen van de protagonist kijken. Een poging om origineel te zijn, maar deze gimmick werd wel niet door iedereen gewaardeerd. De kwaliteit van de DVD-print uit de Warner Film Noir Box set viel een beetje tegen: nogal korrelig. De film blijft zeker de moeite waard voor de fans van het genre.

Deze Noir dankt zijn bekendheid vooral aan het feit dat voor de gehele speelduur gebruik wordt gemaakt van de subjective view techniek. Als kijker zie je alles door de ogen van de hoofdpersoon, in dit geval Philip Marlowe. Alle tegenspelers kijken dan ook recht in de camera.

Dat levert een interessant experiment op, maar ook niet veel meer dan dat. Hoewel de bedoeling is om de kijker meer bij het verhaal te betrekken, wordt eigenlijk het tegenovergestelde bereikt. Na verloop van tijd kreeg ik vooral het gevoel naar screentests en audities te kijken. Het komt zo onnatuurlijk over dat het je als kijker voortdurend afleidt en uit het verhaal haalt.

En dat is bij een film met een nogal ingewikkeld plot sowieso niet handig. Montgomery had voor zijn experiment beter een wat eenvoudiger verhaallijn kunnen kiezen.

Iets anders opvallend innovatiefs wat me wel in positieve zin opviel was de soundtrack. De spaarzame muzikale begeleiding bestaat vooral uit zeer effectieve dissonante koorzang, waarmee een behoorlijk eng sfeertje wordt gecreëerd.

Weer eens wat anders dan de normale film-noir. En ik moet zeggen dat de filmstijl positief uitpakte bij mij. Je wordt in de film gezogen doordat je zelf alles kan zien wat de detective ook ziet. De camera had misschien nog wat meer mogen bewegen want het zag er een beetje statisch uit en ging ietwat langzaam. Ik neem aan dat Marlowe geen 10 seconde nodig heeft om zijn hoofd een kwartslag te draaien.

Het verrassende einde deed het goed bij mij. 2 vliegen in één klap. De dialogen van Marlowe hadden wat mij betreft iets realistischer gekund. De andere acteurs deden het goed en wisten mij te overtuigen.

Gewoon een goede zondagmiddag film waar ik 3,5 sterren voor geef.

Inderdaad, een goede zondagmiddag-film, maar er is wel het een en ander op de film aan te merken.
- De gebeurtenissen bij het meer worden verteld. Dat kan aan het verhaal van Raymond Chandler liggen, maar dat had toch misschien anders opgelost kunnen worden. Die vertelde passages zijn wel erg low-budget.
- Ik begrijp de casting van de dames niet helemaal. Het leek me logischer om Audrey Totter de moordenares te laten spelen. De moordenares overtuigde mij niet helemaal als verleidster.
- Als Marlowe het geld moet wegbrengen krijgt hij de sjaal van Kingsley mee om zich te kunnen identificeren, De moordenares herkent de sjaal! Hoe kan dat?
Zij heeft Kingsley nog nooit gezien!
- Waarom hoort Kingsley niet door de telefoon dat de moordenares zijn voruw niet is? Slechte verbinding?
- Rest van het plot rammelt ook. Ik begreep eigenlijk niet waarom de eerste vrouw moest worden vermoord. De motieven voor de latere moorden zijn iets duidelijker, maar wellicht wat te bedacht.
Rommelige plots zijn bij Chandler overigens geen uitzondering.

Het is wel goed voorstelbaar dat Montgomery voor de bijzondere subjectieve camera techniek koos. Dit maakte hem gemakkelijker om én de hoofdrol te spelen én de film te regisseren.

Ik vond die cuts jammer, vaak als de camera draaide.

Als geheel een interessant, maar niet gelukt experiment.

Bij mij werkte de "gimmick" heel erg goed. Ik ben eigenlijk al altijd geïntrigeerd geweest door het first person-perspectief, hier is dat enorm goed uitgewerkt. De film zit vol sensatie: gevechten, zoenen, autoachtervolgingen, suspense-scènes, spionage... En dat alles door de ogen van het hoofdpersonage - wat een spektakel. Oké, het scenario is niet geweldig , soms zijn er onnodige cuts en de overgeslagen stukken en scènes waarin Marlowe tegen het publiek praat zijn ronduit zwak, maar ik heb er zo van genoten dat ik de film dat makkelijk kan vergeven. Een van de fijnste film noirs die ik ken.

Gaspar Noé planned "Enter The Void" over a period of 15 years - before his short film "Carne". He was around 23 years old, when he saw Robert Montgomery's "Lady in the Lake" on drugs. The film is shot in subjective camera, entirely from the point of view of the main character. For "Enter The Void" Gaspar Noé use subjective camera in the same manner. The main character Oscar is seen just once while the character is alive (in a mirror.)

Deze film moet ik zien dus.

Raymond Chandler schreef de detectiveverhalen over Phillip Marlowe altijd vanuit het perspectief van zijn private eye zelf. Misschien was het niet zo'n goed idee om dat perspectief ook maar bij de verfilming van zijn "Lady in the Lake" toe te passen. Op de duur gaat het hoofdzakelijk alleen maar subjectief gebruik van de camera tegenstaan, de gimmick begint zich tijdens het kijken soms negatief te manifesteren.

De film heeft in ieder geval wel een zekere bekendheid te danken aan dit experiment. Ook wordt duidelijk, wat in literatuur prima werkt, dat dit bij film niet automatisch het geval is. Alles alleen maar via het blikveld van een personage ervaren, werkt visueel te beperkend en gaat irriteren. Als filmkijker wil je de gevoelens van het ik- of hoofdpersonage ook vanaf een gezicht of door de lichaamshouding kunnen lezen.

Toch is het ook dit keer weer genieten van de vertelkunst van Chandler. De prachtige ironie die lekker losjes rondgestrooid wordt, is in de verfilming nauwelijks verloren gegaan. Net zo min als de intelligente scherpte, die er voor zorgt dat alle rare, losse partjes in de ingewikkelde puzzel uiteindelijk toch op een goed gemotiveerd plekje in het verhaal vallen.

De scherpte van Chandler is zo intelligent dat het onbegrijpelijk wordt. Het plot deugt van geen kant (zie mijn eerdere bericht van 7-2-2010).

Het aardige van de Marlow-verhalen van Chandler is het doolhof waarin de schrijver je meeneemt. De private eye zwerft van hot naar her en komt de meest uiteenlopende typetjes tegen in zeer verschillende omstandigheden. Helaas is bij de verfilming van de oorspronkelijk literaire mozaïek vol bonte karakters veel verloren gegaan.

Soms krijg ik het idee dat het Chandler meer te doen is om al die personages en hun milieu met veel ironie te beschrijven, dan om het schrijven van een uitgekiend plot. Niets is echter minder waar. Het oplossen van de misdaad in zijn verhalen wekt vaak een aangename nieuwsgierigheid op, zodat je niet wilt stoppen met het dolen langs al die verschillende figuren voordat de echte schurk ontmaskerd wordt door Marlowe.

Marlowe is zelf nooit aanwezig bij de misdaad die vaak een beginpunt is in zijn verhalen. Gebeurtenissen, zoals die bij het meer, worden dus in Chandlers stijl nooit direct beschreven, maar eventueel verteld door één of meer getuigen. Wat wel als een gebrek van deze film gezien zou kunnen worden, is het ontbreken van een bezoek door Marlowe aan de locatie bij het meer, waar de eerste moord gepleegd werd.

In je kritiek op de casting kan ik niet meegaan. De uiteindelijke moordenares is in de film alleen maar te zien in weinig florissante omstandigheden. De eerste keer was ze in de buurt van een plek waar ze één van haar moorden had gepleegd en de tweede keer kwam ze opdagen, omdat ze via Marlowe geld zou ontvangen van de man wiens vrouw ze omgebracht had. Beide momenten zijn erg spannend voor haar en lijken mij nou niet direct geschikt om lekker verleidelijk te gaan doen.

Dan het door jou genoemde telefoongesprek. Ze zullen daarin een afspraak over die sjaal gemaakt hebben zodat ze weet dat Marlowe de man is die ze moet hebben. Het doet er dan niet toe of ze die sjaal wel of niet echt kent, als hij maar juist reageert op haar vraag naar de sjaal.

Verder ga je ervan uit dat ze Kingsley nooit gezien zou hebben. Ik weet niet of dat wel of niet juist is. Tijdens het kijken speelde die kwestie bij mij totaal niet. Verder stoorde het ook niet, dat Kingsley niet in de gaten had, dat het niet zijn vrouw was die hij aan de telefoon had. Misschien kon zij de stem van die vrouw wel prima imiteren of was het inderdaad een hele slechte verbinding. Marlowe was in elk geval niet bij dat gesprek aanwezig.

Een goede reden voor de eerste moord op de vrouw van Kingsley blijft inderdaad een beetje vaag in de film. Het enige wat op te maken valt, is dat de moordenares probeert om zichzelf te verrijken door de identiteit van haar slachtoffer aan te nemen. Wat dat aangaat is de film toch wel wat minder sluw uitgewerkt dan het boek. Maar het blijft een aardige, weliswaar mislukte, poging om eens een film vanuit het ik-perspectief te maken.

Allereerst, bedankt voor jouw zeer uitgebreide reactie.

Uit jouw verhaal spreekt een grote liefde voor de Marlowe-verhalen. Het feit dat er bij deze verfilming veel verloren ging, wil ik onmiddelijk van je aannemen.

Heel lang geleden heb ik eens The Big Sleep gelezen, maar ik kan niet herinneren dat ik erg van onder de indruk was. Dat ik het boek in een Nederlandse vertaling las, hielp waarschijnlijk niet mee.
Sommige boeken van James M. Cain vond ik overigens wel zeer overtuigend (in de originele taal), om het nog maar niet te hebben over een aantal boeken van Jim Thompson, die me bijna uit mijn stoel bliezen (zelfs in Nederlandse vertaling). Beiden pulpschrijvers, zoals Chandler.

Misschien hou ik wel niet van de doolhoven van Marlowe en heb ik meer houvast nodig, een wat strakkere vorm, een logisch verhaal, het zou zomaar kunnen. Of misschien moet ik het werk van Chandler, met jouw woorden in mijn achterhoofd, eens een nieuwe kans geven, .

Over de film: Jouw uitleg is op een aantal punten redelijk overtuigend, maar ik vind wel dat we er veel bij moeten verzinnen om je te kunnen volgen.

Wat de casting betreft heb je me geenszins overtuigd. Ondanks de weinig florissante omstandigheden moet zij toch enigszins aantrekkelijk zijn. Dat is dramatisch veel sterker. De kijker moet kunnen geloven dat zij een femme fatale kan zijn. Bovendien is het schokkender wanneer iemand met een prachtig uiterlijk een verrot innerlijk heeft. Het is een cliché, maar in een film werkt het altijd. En, last but not least, het is sterker als de kijker de indruk krijgt dat zij Marlowe, geholpen door haar verleidelijke uiterlijk, om de tuin zou kunnen leiden.

Jouw uitleg over het telefoongesprek en de sjaal begrijp ik wel, maar het is bijna een literaire uitleg. In een boek zouden het misschien onbelangrijke details zijn, maar een film werkt nu eenmaal anders.
Om te weten waarom Kinsley denkt dat hij zijn eigen vrouw aan de lijn heeft, moet dit eigenlijk worden uitgelegd. Eerder in de film zouden we de stem van de vrouw (bijvoorbeeld als voice-over of in een terugblik) gehoord moet hebben en daarna de imtitatie van de moordenares. De kijker denkt: Trap er niet in, maar Kingsley trapt er toch in. Dat is de manier om een dramatische spanning op te wekken, zo werkt n.m.m. film.
Een eenvoudiger variant zou kunnen zijn om de telefoon te laten opnemen door iemand die haar niet kent.

Ik neem aan dat zij Kingsley niet kent, omdat dit uit de film niet is gebleken. Als ik me goed herinner, wordt in een eerdere passage verteld dat het vakantiehuis voornamelijk werd bezocht door de vrouw van Kinsley en juist niet door Kingsley zelf. Dit verkleint de kans dat de moordenares hem ooit gezien heeft. Wat je zegt, is theoretisch wel mogelijk, maar minder waarschijnlijk. En het is gebruikelijk dat de werkelijkheid van een boek of een film waarschijnlijk is, anders geloven wij het niet. Onwaarschijnlijke dingen gebeuren aleen in de echte wereld (dit geldt natuurlijk niet voor horror en andere bovennatuurlijke verhalen).

Jouw bezwaar tegen het gebruik van de subjectieve camera deel ik niet. Ik geef toe dat het gebruik van een subjectieve camera in die film met Bogarth (waarvan ik de titel vergeten ben) veel sterker is. Maar in deze film vond ik het wel grappig en van een soort exotische charme.

Ik begon een beetje sceptisch met het kijken naar "Lady in the Lake". Het begon ook slap met Marlowe als verteller in beeld. Maar toen de film met de subjectieve camera begon, werd ik toch gauw door het verhaal mee op sleeptouw genomen. Soms stoorde de wijze waarop de camera gebruikt werd wel. Bijvoorbeeld als de handen van Marlowe in beeld kwamen of rook van zijn sigaret. Ook zo'n shot met de weglopende, blonde secretaresse die strak in de ogen van Marlowe oftewel de camera bleef kijken. Het kwam ontzettend kunstmatig over. Daarom vond ik de poging om de camera alleen maar subjectief vanuit één personage te gebruiken niet zo geslaagd.

De film die jij bedoelt met Bogart is waarschijnlijk "Dark Passage". Daar wordt de subjectieve camera alleen maar het eerste halfuur gebruikt. Daarna is Bogart weer in volle glorie met eigen gezicht te zien. Hij speelt daarin een ontsnapte gevangene, die zijn gezicht laat veranderen door een plastisch chirurg. Ook in die film kwam het gebruik van de subjectieve camera soms wat flauw over. Zoals het gegoochel met de witte verbanddoeken voor de camera tijdens de operatie. Je mist dan allerlei andere fysieke ervaringen, om ook maar een beetje het idee te krijgen dat je geopereerd wordt. Voor mij voelt het niet exotisch aan, maar halfslachtig. Het laat de kijker maar een klein gedeelte van een over te brengen ervaring beleven, op een verwarrende wijze wordt de kijker tegelijkertijd zowel een binnenzitter als een buitenstaander.

Af en toe een shot gebruiken vanuit het ik-perspectief is prima om visueel iets over te dragen. Hitchcock doet dat bijvoorbeeld regelmatig in "The Birds", om op die manier de kijker de angst van één van de personages te laten voelen. Zelfs zit er in die film een vreemd subjectief shot van een vogel, die van grote hoogte (wat triomfantelijk?) naar beneden kijkt op het dorpje waar iets vreselijks staat te gebeuren. De camera wordt dan filmisch gebruikt om een bepaald gevoel uit te drukken. De camera alleen maar als de ogen van één enkel personage een hele film lang gebruiken komt daarentegen filmisch nogal naïef over.

Wat ik overigens wel grappig vind: jij kan Chandler niet echt waarderen en wil maar weinig door de vingers zien wat betreft zijn verhaal, maar tegenover het gebruik van de subjectieve camera in "Lady in the Lake" sta je wat ruimhartiger. Als fan van Chandler werkt het bij mij dus precies andersom. Toch kon ik het experiment met de camera ergens wel weer waarderen. Ik heb nu in ieder geval een keer beleeft, hoe zo'n bijna continu volgehouden cameraperspectief overkomt.

Wat ook nog naar boven kwam bij mij om Raymond Chandler te verdedigen, is dat hij ergens een literaire voorloper is van de mozaïekfilm. Zat me af te vragen of hij misschien een inspiratiebron is geweest voor Robert Altman. Zelf ben ik niet zo'n fan van Altman, maar "Magnolia" van Paul Thomas Anderson vond ik top. In die film kom ik dus een moderne, filmische variant tegen op het doolhof-vertellen van Chandler.

James M. Cain, Ross Macdonald en Dashiell Hamett ken ik naast Raymond Chandler als zogenaamde pulpschrijvers. Jim Thompson is voor mij totaal onbekend. Ik zal binnenkort eens wat van hem gaan lezen. Ook bedankt voor je reacties en deze tip.

Inderdaad, behoorlijk grappig is dat we ieder een geheel andere invalshoek hebben. Kennelijk let ik op de dramatische details en de verhaallogica, terwijl jij meer gericht bent op filmtechnische aspecten. Samen zouden we wellicht een redelijke filmrecensent zijn.

Chandler was zeker een literaire voorloper van een bepaalde richting binnen de film noir. Of hij ook een voorloper was van de mozaïekfilm (voor zover dit soort films te herleiden zijn naar een genre of een stroming) lijkt me op dit moment wat te vergezocht.

Over het algemeen kan ik de films van Altman wel hebben (zijn weinig getrouwe Marlowe-verfilming "The Long Goodbye" vond ik uitstekend), maar "Magnolia" kwam bij mij totaal niet aan. Een mozaïekfilm (of is het gewoon een fragmentaische film?) als Amarcord, kan ik dan wel weer wel waarderen.

Alle schrijvers, die je noemt, maar ook Thompson, zijn verbonden met de film noir. Ben zelf nog altijd erg benieuwd naar het werk van een andere grote pulp- en noirschrijver, Cornell Woolrich.

Ik zal je eerstdaags nog een p.m. zenden met aanbevolen titels van Thompson.

Deze kerstfilm(want dat is het) nog maar eens bekeken en ik geloof dat ik hem de 1ste keer wat te serieus opvatte.Geen revolutionair pov experiment,maar eerder een geintje dat werd overmarket.De gezellig keuvelende Montgomery die het publiek aanspreekt maakt duidelijk dat het allemaal om te lachen is in deze film,die je in zekere zin postmodern kunt noemen:een film over Marlowe die een boek schrijft over Marlowe die een film presenteert over Marlowe,waarin hij ons vertelt dat dit dit een film is over Marlowe enz. enz.

Niet dat het continu volgehouden pov geintje niet irritant zou zijn,integendeel.Niet zozeer omdat die stijl me niet aanstaat,maar omdat de techniek er nog niet klaar voor was.Dankzij die logge camera's zit je niet naar de pov van Marlowe te kijken,maar naar die van een ernstige reuma patient.Die spiegeleffecten klopten al helemaal voor geen meter.Wat ook niet helpt is de dus zeer belangrijke stem,die Montgomery iets knauwerigs à la Bogart probeert mee te geven maar buitengewoon geaffecteerd overkomt.Leek soms wel de stem van Alan Alda.

Toch valt er nog wat te genieten:het verhaal is zoals gebruikelijk bij Chandler verfilmingen(nooit een letter van hem gelezen) volstekt onnavolgbaar en bevat de elementen waarvan we zo houden in noirs:de continu wisecrackende cynische held,de koele femme fatale enz.

Wat die casting betreft:ik had liever die secretaresse continu in beeld gezien,acteerkwaliteiten of niet.Het slot was trouwens mede door het volslagen belachelijke overacteren een tamelijke giller,en sowieso vrij zwak.

Opvallend tenslotte was de soundtrack,slechts bestaande uit wat vervormde kerstdeuntjes.

@ Baswas: een mozaiekfilm zie ik eigenlijk in geen enkele van de Chandler-verfilmingen die ik ken. Er is altijd maar één hoofdpersonage (Marlowe) , die doorheen zijn zoektocht in contact komt met allerlei kleurrijke bijfiguren.In die zin zou ik hem eerder een inspiratiebron voor bijv. de gebroeders Coen noemen. De connectie met de ensemblefilms van Altman en P.T.Anderson zie ik eigenlijk niet (Altman heeft wel een heerlijke Chandlerverfilming gemaakt).

@goongumpa: Wat ik bedoelde, is dat je als lezer van Marlowe-verhalen van de ene naar de andere locatie gesleept wordt en soms ga je weer terug naar een vorige plek om iemand nog een keer te spreken. Bij Chandler gebeurt dat aan de hand van Marlowe, die voor zijn speurwerk verschillende personages bezoekt en soms meerdere keren bij dezelfde persoon langs gaat. In mozaïekfilms is zo'n personage als leiddraad weggelaten. De kijker van mozaïekfilms krijgt echter toch zeer uiteenlopende sferen van persoonlijke aard voorgeschoteld, net zoals op de achtergrond in de detectiveverhalen van Chandler ook al gebeurt.

Op 't ogenblik ben ik "De Vrouw in het Meer" van Chandler aan het lezen. Tijdens de verfilming blijkt ontzettend veel veranderd te zijn. Als ik het boekje uit heb, wil ik de film nog een keer bekijken. Daarna zal ik een nieuwe reactie plaatsen.

Ontving trouwens vandaag per post "The Long Goodbye" van Altman voor nog geen 5 euro inclusief verzendkosten van Playcom. Benieuwd wat ik nu van deze film vind, zag hem lang geleden al eens, maar vond hem toen veel te gelikt overkomen.

Ik begrijp wat je bedoelt. Mozaiekverhalen en raamvertellingen bestonden echter al lang voor Chandler (sprookjes van 1001 nacht, Canterbury Tales etc.); ik denk dat dat dan eerder een inspiratie voor Altman was. In zijn meesterwerk Short Cuts baseerde hij zich op verschillende kortverhalen (en een gedicht) en voegde hij die samen met een aantal overkoepelende elementen (de stad, de mediflies). Het is dus eigenlijk een raamvertelling. The Player is dan wel in de sfeer van Chandler.

Ik hoop dat je geniet van The Long Goodbye! Heb hem zelf ook van Play.com, mooie film die me persoonlijk meer doet dan de Marlowe-films uit de jaren '40. Maar ik kan me voorstellen dat het einde heiligschennis is voor de fans van Chandler .

Mozaïekverhalen en raamvertellingen zullen waarschijnlijk al net zolang bestaan als er verhalen verteld worden. De populariteit van mozaïekfilms is echter pas van de laatste tijd. Wat ik begrijp is Altman zo'n beetje begonnen met het hanteren in films van een hak-op-de-tak structuur. Ik heb me wel eens zitten afvragen hoe hij daartoe gekomen is. Tijdens het kijken naar "Lady in the Lake" kwam spontaan het idee op dat Altman misschien door Chandler beïnvloed is en merkte dat in een vorige reactie op. Het is echter ook heel goed mogelijk dat andere kruisbestuivingen van invloed zijn geweest op Altman, zoals je ook al in je laatste reactie aangeeft.

Laatst zat ik trouwens te twijfelen of ik "The Player" wel of niet zou aanschaffen. Ik ben niet zo'n grote fan van Altman, maar ergens blijf ik toch steeds weer nieuwsgierig naar zijn werk, ondanks dat het me vaak teleurstelt. Nu eerst maar eens Elliott Gould als Marlowe in zijn "The Long Goodbye" bekijken.

Lady in the Lake was voor Gaspar Noe de grote inspiratie om Enter The Void te maken.

Aardig voor 1 keer, aparte manier van filmen.

Verhaal was goed en stak prima in elkaar.

3 sterren

Toffe noir, al haalde de scène met het tweede ongeluk en het daaropvolgende gesprek in bed compleet de vaart uit de film.

Hoedje af voor deze film. WOW

straks ook is bekijken

Interessante film vanwege het P.O.V. camerawerk, dat vooral op technisch vlak indruk maakt aangezien we hier nog wel te maken hebben met die lompe cameras uit de jaren '40. Sowieso worden er enkele sterke trucjes mee uitgehaald, alhoewel het soms iets teveel gimmick wordt. Daarbij helpt het ook niet dat het een gimmick met beperkingen is. Het blijft tenslotte een lompe camera en de beweging is daardoor erg traag. Marlowe lijkt op deze manier wel een oude opa die er tien seconden over doet om een deur te openen, en zo stort het tempo hier en daar gruwelijk in elkaar. De acteerprestaties zijn ook niet om naar huis toe te schrijven, evenals het plot zelf. Waardom dan toch nog een voldoende? Tja, ondanks alle problemen was de film nog wel te doen, vooral door de scherpe dialogen. Samen met het inventieve camerawerk is dat genoeg om de film een voldoende te geven.

Gewoon een standaard detectiveverhaal...

Maar dan met een hele leuke insteek. Ook ik heb deze gezien omdat hij ter inspiratie diende voor het meesterlijke Enter the Void van Gaspar Noé. Het trucje met het point of view camerawerk is hier ook erg leuk, al zie je wel snel dat het nep is. In sommige scènes werkt het niet zo goed.

Maar toch vond ik het een heel interessant experiment met een paar hele leuke vondsten. Dit verhelpt dat het verhaaltje niet zo heel bijzonder is. De cast doet het wel goed, alleen die oneliners van Montgomery stoorden me soms wat.

Leuk filmpje, 3*.

Interessant misdaad-verhaal waarbij de puzzelstukjes pas op het einde in elkaar passen.
Het ik-perspectief geeft de film toch dat tikkeltje meer en zorgt ook voor meer spannende momenten. Dat het natuurlijk wat traag overkomt is logisch gezien de film van 1947 is.
Het acteerwerk is best oké , al is de moordenares duidelijk minder. Ze acteerde iets over the top. De uitgeefster kwam heel wat sterker uit de hoek, al had ze ook heel wat meer scènes. 7,5/10

Film-noir met bijzonder opvallend camerawerk want men probeert het verhaal te vertellen vanuit het perspectief van de eerste persoon. Zeker voor die tijd een verrassend experiment. Best gewaagd ook aangezien ze een populair personage gebruikten. Het is een verfilming van een roman van Raymond Chandler (ook van de The big Sleep) die zich afspelen rond detective Phillip Marlowe. Hoofdrolspeler Robert Montgomery, die bekend stond om zijn uiterlijk, is gek genoeg voor het grootste deel van de film buiten de camera. We zien het gezicht van Montgomery alleen als hij in de spiegel kijkt. Op zijn zachtst gezegd was dit intrigerend! Ook omdat dit soort first person scenes anno nu toch veel meer gemeengoed zijn. Het mysterie-verhaal zelf was adequaat, misschien iets te luchtig, waardoor het niet altijd even spannend werd. En dan is er nog het subtiel aanwezige kerstthema; dat begint bij de opening met titelkaarten die op kerstkaarten lijken. Maar ook met kerstliedje, kerstbomen of kerstkransen aan de deur. Of als inspecteur Kane (Tom Tully) luistert ia de telefoon naar de voordracht van 'The Night Before Christmas' door zijn dochtertje. Het is geen klassieke bewerking van Philip Marlowe-verhaal, noch lijkt op een klassieke film noir. Maar misschien juist daardoor was dit nog steeds erg leuk om naar te kijken.