D.O.A. (1950)

Prima noir-thriller. Het concept is erg goed, de plot eromheen wat minder, maar ach, in welke film noir is de precieze plot nu wel essentieel? Het in ieder geval allemaal flink spannend en het einde was gelukkig zoals het moest zijn ik was al bang dat ie op het einde helemaal niet vergiftigd bleek te zijn ofzo, maar dat was gelukkig niet het geval. Ik ben in een gulle bui vandaag, dus 3,76* --> 4*

Het heeft een aardige sfeer, zoals het een film-noir getaamd. De komische noot was alleen totaal misplaatst en het plot bleef een beetje mager.

Toch prima vermaakt. 3,5*

D.O.A. (Dead On Arrival): helemaal weer actueel met die Russische vergiftigingen. "Life imitates art".

Prima Noir: opening is geweldig, veel gebeurt op staat. Wel flash- back, maar zonder voice-over was ff wennen. Evenals in The 3th Man en Night & the City veel sfeerbeelden uit de VS steden, begin jaren '50.

Irritant waren alleen die drammerige vriendin van O'brien en die fluitjes, wanneer O'brien vrouwen zag in 't hotel.

Luther Adler had dit keer een support-act, en kwam daardoor weinig uit de verf; vond hem n.l. erg goed als detective in Saigon (1948).

IMDB 8/10*

PS

Waarom bij een 2e beoordeling hier zoveel bijstellingen naar bene- den (en lopen we daardoor niet meer in de pas met de hogere, en naar mijn idee terechte, IMDB-score)?

Dogie, The 3rd Man speelt zich niet eens af in de VS en hij is gemaakt in '49. Sfeerbeelden uit de VS van de jaren '50 zullen er waarschijnlijk niet in zitten...

Zoveel buitenopnames was vrij ongebruikelijhk voor die tijd, ingezet met Criss Cross uit 1948 en veelvuldig toegepast in Pickup on South Street uit 1953.

Blijft overeind, dat deze vergiftigingsfilm Death On Arrival, nu weer helemaal actueel is. En nog een prima story ook. Zien

Hele aardige noir. Edmond O' Brien, toch vooral bekend geworden door zijn bijrollen (The Wild Bunch, The Killers, The Longest Day, Birdman of Alcatraz) zet hier een prima hoofdrol neer. Het Interessante uitgangspunt + een spannend laatste halfuur zorgen ervoor dat D.O.A. van mij 3,5* krijgt.

Een wervelende noir met geweldige locaties, rauwe actie en een keur aan onbetrouwbare types. Het er doorheen geweven liefdesverhaal is weliswaar wat zwaar aangezet maar geeft het onvermijdelijke einde wel extra impact.

De gehele film staat nu op Youtube. 1 uur 23..

D.O.A. is een echte b-noir. Dat het allemaal vrij goedkoop gemaakt is straalt er vanaf, maar het is allemaal wel zeer creatief gedaan. Het begin is ietwat traag en daar zitten een heleboel scènes tussen die niets meer met de latere film te maken hebben (de feestvierders met wie Bigelow op stap gaat, de vrouw aan de bar die iedereen kent), maar misschien is dit trage begin expres gekozen omdat de film gemaakt lijkt te zijn alsof hij steeds in een hogere versnelling schiet. Bigelow heeft steeds minder tijd om zijn onderzoek subtiel te oden, waardoor hij steeds gehaaster te werk gaat. Dat houdt niet alleen in dat hij binnen korte tijd flink wat deuren in en uit loopt, maar ook dat hij steeds agressiever en wanhopiger wordt. En dit is erg leuk om te volgen, zelfs al is de uiteindelijke verklaring van het mysterie niet bijster interessant.

Daarbij zitten hier, zoals in wel meer goedkopere noirs, wat gekke of experimentele dingen in. Let op die vroege scène waarin Bigelow met wat hotelgenoten een jazzvoorstelling bezoekt. De manier waarop dat gefilmd is is erg levendig en rauw, met een nadruk op zweet en opgezweepte gezichten. Doet totaal niet denken aan films van rond 1950, maar meer aan iets uit een film van John Cassavetes of zo. Of Bigelow die in paniek door de straten rent, iets wat erg lang aangehouden wordt en waarbij een flink aantal voorbijgangers aan de kanten geduwt wordt. Grappig genoeg is dit opgenomen zonder iemand te waarschuwen, dus de voorbijgangers wisten niet dat ze in een film zaten. Iets anders wat grappig is dat me op viel is dat elke keer als Bigelow een gesprek beëindigt hij naar de deur loopt, maar zich telkens toch weer omdraait om een vraag te stellen of nog een oneliner te spuwen. Geen idee of dit een bewuste keuze was, maar daar zat een lekker ritme in.

Een fijne noir dus. Misschien niet een van de groten, maar zeker voor zijn budget meer dan goed.

4*

Originele Noir met een sterke eerste helft, helaas vond ik het tweede gedeelte nogal warrig en lang niet zo boeiend meer. Vooral de romance en het theatrale overacteren begon me erg tegen te staan.

Frank Bigelow: "I want to report a murder."
Homicide Captain: "Who was murdered?"
Bigelow: "I was."

Kijk, dát is nog eens een begin. Ik heb deze een tijdje links laten liggen omdat ik aan de remake uit 1988 zulke matige herinneringen had, maar dit is toch wel een uitstekende noir waarvan de hectiek en de gebruikelijke onbetrouwbaarheid van zo ongeveer alle personages een mooie pendant vinden in de paniek van de steeds verder aftakelende Bigelow. En zoals Poisonthewell in het allereerste bericht bij deze film al stelt is het goed dat er geen geforceerd happy end aan is geplakt. Uitstekende hoofdrol van Edmond O'Brien.
 

Kolere, wat gaat dit ding tekeer. Schitterende opening, eentje die je meteen te pakken heeft en daarna, in flashback, wat er precies gebeurd is. Begint een beetje hangerig en zelfs ondeugend, maar dan is er die scène in de nachtclub. Met het jazz bandje. Intens gefilmd, net als die opening. Zodra Bigelow zich begint te realiseren wat er aan de hand is, is het alle remmen los en volle kracht vooruit. Als een kogel in een flipperkast vliegt ie door het plot heen. Je moet je best doen om hem bij te houden, bij wijze van spreken. Veel meer heeft het niet te bieden, maar als je mee bent, heb je zo wel een aardig filmpje te pakken. Met een keurig einde. Zowaar.

Goede film noir met een degelijk verhaal, spannend gebracht met de nodige actie door een cineast, mij onbekend.
O'Brien zit energiek in zijn rol en Pamela Britton doet wel erg verliefd. Nochtans die rare geluidjes (een beetje flauw) in het begin moeten aantonen dat Frank ook wat anders wil . Doet evenwel niets af van de appreciatie voor deze film, geen topper in het genre, maar zekerlijk genietbaar.

Degelijk gespeelde film die je meeneemt in zijn mysterie. Ik heb me er zeker mee vermaakt.

Prima film met veel mysterie en een sterke eerste helft , helaas als de toedracht zich begint te ontvouwen

word het allemaal een stuk minder boeiend en dat is wel jammer want voor de rest is het een lekkkere wegkijker .

D.O.A. heeft een concept en begin dat zo tof intrigerend is dat de hele film erop kan drijven. Zelfs als de rest van de film minder vloeiend verloopt en al snel in een patroon vervalt waarin de door Edmond O'Brien gespeelde Frank Bigelow vooral van bijpersonage naar bijpersonage loopt en elke scene een klein stukje wijzer wordt. DE film maakt slim gebruik van de flashback met een zeer intrigerende opening. Je vraagt je meteen af hoe die man in die situatie terecht kwam.

Dat sterke concept heeft gezorgd voor niet minder dan vier remakes. Van bijna een kopie in 1969 tot andere films met een nagenoeg gelijk uitgangspunt. Er is ook nog een musical van gemaakt.En je kunt het bijna niet meer noir hebben dan een man die dacht onschuldig te zijn die op zoek moet naar zijn eigen moordenaars terwijl hij niet eens weet waarom iemand hem dood zou willen.

Ik zie er geen meesterwerk in, maar vooral een film waarvan concept en opening zo sterk is dat je wel een enorme klungel moet zijn om het dan nog te verknallen. En dat gebeurt dus ook niet.