Caro Diario (1993)

Wat een gematigde reacties en weinig tam tam hier, al 3 jaar lang geen berichten?! Ik heb nochtans flink gelachen met en om deze film.

Nanni Moretti is een excentriek figuur, enigzins vergelijkbaar met Woody Allen, die net zoals Moretti ook altijd wat nerveus is, oog heeft voor dingen die een gewoon mens niet opvalt en tijdens een scene rustig de camera inkijkt om wat te zeggen.

Op de Vespa:

De scene waar Moretti uitzoekt wie hem een tegenvallende film heeft aangeraden, middels een recensie in een krant is hilarisch, zeker als hij de desbetreffende recensente opzoekt die inmiddels bedlegerig is en haar confronteert met haar superlatieven over de film en stug blijft volharden in het voorlezen ervan.

Verder gewoon een mooi hoofdstuk dat vooral uitloopt op een registratie van het dagelijkse leven in Rome, flink gevuld met muziek, cultuur en grappige gesprekjes, die niet altijd vanuit een wederzijdse interesse in elkaar worden aangeknopen. Ik ben helaas nog nooit in Rome geweest, maar ik moet toch echt eens voort maken!

Het Eiland:

De ontwikkelingen op het eiland waar de mensen maar 1 kind kregen, straalden ook een zekere charme uit en het hele telefoongebeuren daar was briljant. Op zoek zijn naar een eiland waar rust heerst, in de veronderstelling zijn dat je de juiste plek gevonden hebt en dan wordt je om 3 uur `s nachts wakker gemaakt.....de reden waarom? Ga het zelf maar lekker zien, geweldig! De scene op de vulkaan omtrent soapseries is ook zo `n scene waar je met een brede lach naar zit te kijken en dan volgt nog de leuke afwikkeling van het 2de hoofdstuk!

Dokters:

De verhaaltechnische samenhang mag dan ontbreken tussen de 3 hoofdstukken, toch beelden ze allemaal de manier van leven in Italië uit. Van alle hoofdstukken vind ik dit het minste hoofdstuk, omdat het onderdeel ziekte gewoon wat rouw op je dak valt na alle voorgaande onzinnigheden, al is hij nog steeds erg vermakelijk hoor!

Ik had Moretti lange tijd niet hoog zitten na het vervelend, zwaarmoedige La Stanza del Figlio, deze film is gelukkig uit steviger hout gesneden. Luchtige, frisse weerspiegelingen van het dagelijkse leven in Italië, door de ogen gezien van een op zijn minst aparte man die zich volop roert in het dagelijkse leven. Een dikke 3,5*

Leuke film van Moretti, die uit drie delen bestaat en waarvan vooral het eerste deel ontzettend leuk en sfeervol is. De muziek is echt geweldig daar en de beelden die we te zien krijgen, terwijl Moretti op zijn scootertje door diverse plaatsen rijdt, zijn erg mooi.

De andere twee hoofdstukken zijn iets minder van niveau, al is het zeker vermakelijk en valt er hier en daar ook nog best wat te lachen. Er zit inderdaad weinig samenhang tussen de verhalen, maar dat is niet zo erg.

Ik krijg trouwens wel weer enorm zin in de zomer na het zien van deze film.

3,5*

Ik keek een beetje op tegen deze film vanwege de titel- nogal een banale reden en ook onterecht blijkt nu, want ik vond het een meer dan geslaagd drieluik waarin Moretti vrijwel steeds de juiste snaar weet te raken. Fijne soundtrack ook die vooral in het begin alle kanten opgaat, van Afrikaanse muziek naar stemmige pianostukken.

Hoewel het eerste deel goed erg prettig wegkeek doet het tweede deel bij de Eolische eilanden daar nauwelijks voor onder, ik kwam nog meer in vakantiesferen. De humor was wel iets minder subtiel in dit deel met de TV-verslaafde Joyce-kenner. In het derde deel krijgt de film opeens een wrange wending, maar omdat Moretti alles op droogkomische wijze blijft beschouwen wordt het nooit zwaar: hij lijkt zich vooral te verbazen over de hoeveelheid pillen die hij steeds weer over zich heen gestort krijgt (in Italië staat niet voor niets op elke straathoek een apotheek).

Fijn filmpje dus die jammer genoeg maar matig gewaardeerd wordt hier.