
Meet John Doe (1941)
Alternatieve titels: John Doe, Dynamite | Frank Capra's 'Meet John Doe'
Verenigde Staten
Drama / Komedie
123 minuten
geregisseerd door Frank Capra
met Gary Cooper, Barbara Stanwyck en Edward Arnold
Als de politicus de krant opkoopt moet er een frisse wind door de redactie en de nieuwe hoofdredacteur laat vele medewerkers ontslaan. Bedelen om te mogen blijven helpt de columniste niet. Als laatste bijdrage levert ze een verzonnen ingezonden brief in van een werkloze man, John Doe, die dreigt van de stadstoren af te springen uit protest tegen de politiek die niets aan werkloosheid doet. Het is een politieke bom in campagnetijd, maar ze krijgt haar baan terug om een John Doe in te huren, die voor grote krantekoppen kan zorgen en pas met kerst zelfmoord pleegt.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=tM9fO0QxHLI
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,6 / 12163)trailer (YouTube)kijk op YouTube (niet ondertiteld)7,5 op IMDB, my @ss, enkel stemmen van hoogbejaarde, oerkatholieke redneck-Amerikanen, denk ik ...
* 1 op 5 *
Luchtig, snel en tegelijkertijd scherp (ik las trouwens dat dit de afsluiter was van de officieuze trilogie met Mr. Smith goes to Washington en Mr. Deeds goes to Town).
Best goed te merken ook, qua sfeer en setting lijkt de film erg veel op de bovengenoemde films.
Bijna niet te geloven dat hier geen moderne remake van gemaakt is.
Hij is trouwens voor maar €6,75 incl. verzendkosten te koop bij musicsafe.nl.
Let's raise our own John Doe Club!

****
2*.
Om deze reden vind ik de film net iets minder. Hij gaat een beetje als een nachtkaars uit.
3.5*

Een remake is volledig overbodig met een tijdloze film als dit, het zou zomaar nu kunnen afspelen.
De ene krachtige scene na de volgende scherpe dialoog, ik ben zelfs tot twee maal tot tranen geroerd, terwijl eenmaal gewoonlijk al erg uitzonderlijk is, als dit geen 5* waard is, wat dan nog wel?

Nog nooit zoiets meegemaakt dat massahysterie zo briljant in beeld is gebracht. Nu ben ik natuurlijk een grote fan van Capra, maar hier haalt hij wel een enorm gewaagde politieke stunt uit.
Vanuit de media iemand lanceren, en die tot grote successen naar boven brengen, met enorme kritiek op de kranten (de enige media destijds) die dat deden.
Schoolvoorbeeld van massa-beinvloeding....
Allemaal kijken...
5*
Een remake is volledig overbodig met een tijdloze film als dit, het zou zomaar nu kunnen afspelen.


Maar ik denk dat de 'machthebbers' van nu het evenmin een leuk idee vinden als de machthebbers toentertijd. En daar horen de grote producenten waarschijnlijk ook wel een beetje bij.

Sentimentele en langdradige Capra film. Deze kruising tussen Mr. Smith Goes To Washington en It's A Wonderful Life haalt het niveau van die twee klassiekers absoluut niet, ondanks de team up van Hollywood legendes Cooper en Stanwyck. Met name het einde had ik krachtiger verwacht.
Eens. Afgezien van deze en Platinum Blonde vind alles van Capra tot nu toe van goed tot geweldig. Een van de melodieen die op de mondharmonica wordt gespeeld is trouwens die van de Disney film Pinocchio, van het jaar daarvoor.
Aangenaam om zien.
3*
PS: Niet uitgekeken, neo?

Nog nooit zoiets meegemaakt dat massahysterie zo briljant in beeld is gebracht. Nu ben ik natuurlijk een grote fan van Capra, maar hier haalt hij wel een enorm gewaagde politieke stunt uit.

Helaas laat Capra het geheel afweten door zijn statements de kracht te ontnemen door een verschrikkelijk, slecht einde. Ongetwijfeld ook onder druk. Dikke punt aftrek hiervoor. Een meesterwerk dat geen meesterwerk mocht worden. Erg jammer.
Een van de melodieen die op de mondharmonica wordt gespeeld is trouwens die van de Disney film Pinocchio, van het jaar daarvoor.
Dit viel me ook op. Let ook op de muziek tijdens de aftiteling. Rosamunde van Dennie Christian... garant voor een gezonde lachbui.
4.0* [het had de volle pond kunnen zijn, uitermate jammer]
Het intro is uitstekend gedaan, maar wat ik jammer vind is dat Capra zowel het personage van Cooper als Stanwyck vrij plat laat. Van Cooper kom je echt helemaal niets te weten, en van Stanwyck leer je eigenlijk alleen haar moeder kennen. De film focust zich meer op het fenomeen John Doe, of hoe Cooper zijn tijd doorbrengt met zijn hulpje en de bodyguards, en dat vind ik niet altijd even interessant. De romance komt ook helemaal niet los, hoewel dat deels ook de bedoeling is als je verder in het verhaal kijkt.
Een leukere scene komt er dan als Doe met zijn maatje het hele circus achter zich heeft gelaten en in het cafe zitten. Daarna komt echter een te lange monoloog van die ene jongen die vertelt hoe alle buren elkaar gevonden hebben. Dat is natuurlijk waar het helemaal om draait en hij overtuigt Doe hier ook mee, maar het is een te lange monoloog, waarin drie verhalen worden vertelt die in principe op hetzelfde neerkomen
Erg sterk zijn vervolgens wel de 'tafelscene' en de 'massascene'. Overigens is ook een heel mooie scene, voor mij waarschijnlijk de mooiste, die waarin Cooper de moeder van Stanwyck om raad vraagt bij het huwelijk.
Het einde op zich vind ik juist prachtig gedaan, ook helemaal in Capra's stijl. Hoe zou het dan anders gemoeten hebben, Mug (bijvoorbeeld)? Een zelfmoord zou een veel te zwart einde zijn voor een Capra-film. Het had natuurlijk gekund, maar ik vind dit een beter einde. Toch vind ik de uitvoering niet helemaal top. Cooper reageert mij wat te vertwijfeld, waarom beantwoordt hij de affectie van Stanwyck niet wat duidelijker? Om zijn twijfels over het hele gebeuren nog maar eens te laten zien, okay, dat kan, maar het had van mij wat enthousiaster bij Cooper gekund. Het blijkt immers dat er toch nog mensen zijn die in hem geloven, zelfs de vrouw waar hij van houdt
3,5 ster
Het einde op zich vind ik juist prachtig gedaan, ook helemaal in Capra's stijl. Hoe zou het dan anders gemoeten hebben, Mug (bijvoorbeeld)? Een zelfmoord zou een veel te zwart einde zijn voor een Capra-film. Het had natuurlijk gekund, maar ik vind dit een beter einde. Toch vind ik de uitvoering niet helemaal top. Cooper reageert mij wat te vertwijfeld, waarom beantwoordt hij de affectie van Stanwyck niet wat duidelijker? Om zijn twijfels over het hele gebeuren nog maar eens te laten zien, okay, dat kan, maar het had van mij wat enthousiaster bij Cooper gekund. Het blijkt immers dat er toch nog mensen zijn die in hem geloven, zelfs de vrouw waar hij van houdt
Je geeft al precies aan wat er niet klopt aan de eind-scene. Een welbekend Capra-style-goodfeel-einde hoort niet bij deze film, en is een zwaktebod ipv een gedurfd geluid. Meet John Doe is zwarter qua opzet en opbouw. De zelfmoord zou een groot statement zijn. Anti-Capra wellicht, maar het was de meest logische afsluiting. En waarom zou een Capra-film altijd Capra-feelgood moeten eindigen? Omdat dat zijn handtekening is? Bij de andere Capra-films die ik gezien heb, wordt er netjes naar een feelgood toegewerkt. In deze film wordt er subliem gewerkt naar een feelbad einde. Dat we dan een extreem feelgood einde krijgen, die ook nog eens gespeeld wordt door alle acteurs alsof ze het zelf ook niet geloven wat ze daar op het dak doen, tja... dan is het net alsof iemand de slagroom bovenop jouw warme chocomel wegkaapt. Verschrikkelijk slecht einde. Het is dan ook extra jammer dat Capra, een van de grootste regisseurs met lef en durf qua thematieken, met zo'n zwaktebod aan komt zetten. Je voelt gewoon aan alles dat dit einde niet het gewenste einde is van de makers van de film.
Zie ook IMDb: Director Frank Capra tested the film in different areas of the US with four different endings to determine which one to keep. In one, John Willoughby commits suicide. In another, Ann Mitchell persuades him not to leap from City Hall. Inspired by a letter signed "John Doe," Capra filmed a fifth and final ending in which Mitchell talks some sense into Willoughby and then faints into his arms.
Je geeft al precies aan wat er niet klopt aan de eind-scene. Een welbekend Capra-style-goodfeel-einde hoort niet bij deze film, en is een zwaktebod ipv een gedurfd geluid. Meet John Doe is zwarter qua opzet en opbouw. De zelfmoord zou een groot statement zijn. Anti-Capra wellicht, maar het was de meest logische afsluiting. En waarom zou een Capra-film altijd Capra-feelgood moeten eindigen? Omdat dat zijn handtekening is? Bij de andere Capra-films die ik gezien heb, wordt er netjes naar een feelgood toegewerkt. In deze film wordt er subliem gewerkt naar een feelbad einde. Dat we dan een extreem feelgood einde krijgen, die ook nog eens gespeeld wordt door alle acteurs alsof ze het zelf ook niet geloven wat ze daar op het dak doen, tja... dan is het net alsof iemand de slagroom bovenop jouw warme chocomel wegkaapt. Verschrikkelijk slecht einde. Het is dan ook extra jammer dat Capra, een van de grootste regisseurs met lef en durf qua thematieken, met zo'n zwaktebod aan komt zetten. Je voelt gewoon aan alles dat dit einde niet het gewenste einde is van de makers van de film.
Ik geef je hierin deels wel gelijk, maar in de andere films van Capra krijgt de hoofdpersoon meestal ook te maken met groot leed, en wordt er zelfs een zelfmoordpoging ondernomen (It's a Wonderful life). En in die film komt het uiteindelijk ook weer allemaal goed. Met een zelfmoord was ik in deze film niet blij geweest. Capra had John Doe ook de mogelijkheid kunnen geven om zijn publiek te overtuigen gedurende een speech tijdens de openbare bijeenkomst, dan had je echter wel weer iets soortgelijks gehad als wat in Mr Deeds en Mr Smith al gezien is geweest: een overtuigende monoloog.
Persoonlijk vind ik de huidige oplossing goed, maar de uitvoering had wel anders gekund. Zelf had ik het einde alleen laten bestaan met de aanwezigheid van John Doe en Ann Mitchell. Niet de zwerver en die hoofdredacteur op de wacht, zelfs niet die schoonmaker en al helemaal niet D.R. Norton en cornuiten, en ook niet de aanhang van Mitchell. Maar gewoon een eenmansactie van John Doe. Iedereen is namelijk alweer vergeten dat hij op kerstavond zelfmoord zou plegen, behalve 1 persoon, zij die het bedacht heeft: Ann Mitchell. Omdat zij de belangrijkste persoon voor Doe is is zij alleen ook genoeg om Doe te overtuigen. Het schijnt dat Capra meerdere eindes heeft verzonnen/gemaakt, ik ben nu erg benieuwd of mijne er ook tussen zit. Als Capra meerdere eindes gefilmd heeft is het sowieso voor elke kijker interessant om de andere eindes te zien. Als er een SE bestaat met andere eindes dan verneem ik dat graag
De film is op het eind naiets donkerder dan de rest van zijn werk. Iets, want het blijft een screwball comedy waar het feelgood element het belangrijkste ingrediënt is. Ik zou ook niet weten waarom dit eind niet zou passen. Typisch Capra, net als de rest van de film. Ik ben absoluut geen van Cooper, maar hij is hier wel uitstekend op zijn plek. Zijn gezicht, waar ook uitbundig naar wordt verwezen gedurende de speelduur, past inderdaad goed bij zo’n regular Joe. Ik ben wel fan van Stanwyck. Een van mijn favoriete actrices zo langzaamaan. Zij weet echt de juiste toon te raken in elke seconde film waar ze in zit. Ook veel bijrollen zijn uitstekend van een aantal vaste Capra acteurs.
In het kort is het best amusante verhaaltje gewoon heel vlot en vermakelijk gebracht. Daar zit de meerwaarde van Capra in. En dat hij dat met veel optimisme doet en dat hij een echte sentimentalist is, werkt juist in het voordeel. Het voelt bij Capra namelijk niet aan als een knieval naar het publiek hoewel dat einde dat dus wel een beetje was, maar meer een levensopvatting. Dat klinkt vervelend maar dat is het niet.
Misschien stiekem de minste van de 8 tot nu toe, maar Meet John Doe vindt aansluiting met de andere (heerlijke) films die ik van hem zag. Heel kleine 4 sterren.
Ik vroeg mij altijd al af waarom die gekke Colonel in de film zat, maar dit maakt inderdaad zin ( sense, is dat goed Nederlands?) en geeft aan dat Capra niet een simpele ziel of uitgekookte commerciële filmer is en laat de kijker de keuze welk standpunt hij inneemt (mijn keuze is gewoon een constant switchen tussen beide standpunten, ik voel mij beurtelings happy bij beide, maar ik ben dan ook in het bezit van een eeuwig weifelende ziel). (Mijn digitale woordenboek geeft aan dat het weifelend is met een korte ei, en twijfelend met een lange ij, maar dit geheel terzijde.)