Meet John Doe (1941)

wat een langdradig, hypocriet, sentimenteel gedram was me dat zeg ...

7,5 op IMDB, my @ss, enkel stemmen van hoogbejaarde, oerkatholieke redneck-Amerikanen, denk ik ...

* 1 op 5 *

...of van fans die mij graag willen ontmoeten

Heerlijke, typische Capra film.

Luchtig, snel en tegelijkertijd scherp (ik las trouwens dat dit de afsluiter was van de officieuze trilogie met Mr. Smith goes to Washington en Mr. Deeds goes to Town).

Best goed te merken ook, qua sfeer en setting lijkt de film erg veel op de bovengenoemde films.

Bijna niet te geloven dat hier geen moderne remake van gemaakt is.

Shit, dan had ik 'm graag willen zien...

Zucht, wat is Cooper toch een heerlijke man...

Ik vind deze zelfs beter dan de andere 2 uit de trilogie. Een geweldige Cooper, en een mooi verhaal met een prachtig einde.

Hij is trouwens voor maar €6,75 incl. verzendkosten te koop bij musicsafe.nl.

Mooie interessante film. Sterke maatschappijkritiek en charmant sentimenteel.

Let's raise our own John Doe Club!

****

Sentimentele en langdradige Capra film. Deze kruising tussen Mr. Smith Goes To Washington en It's A Wonderful Life haalt het niveau van die twee klassiekers absoluut niet, ondanks de team up van Hollywood legendes Cooper en Stanwyck. Met name het einde had ik krachtiger verwacht.

2*.

Tot een paar minuten voor het einde eigenlijk de donkerste, meest pessimistische Capra die ik tot nu toe zag. Het is niet eens zozeer de hoop en de menselijkheid die overwint, maar juist de hoop en menselijkheid die misbruikt wordt, veel harder nog dan in Mr. Smith of Mr. Deeds. Capra schijnt vijf eindes te hebben gemaakt voor deze film, in een ervan pleegt John Doe daadwerkelijk zelfmoord. Dat was waarschijnlijk wat al te heftig geweest voor het publiek in 1941, maar het voelt wel als het meest logische einde voor deze film. Het huidige einde komt geforceerder en slapper over dan in de andere Capra-films.

Om deze reden vind ik de film net iets minder. Hij gaat een beetje als een nachtkaars uit.

3.5*

Een remake is volledig overbodig met een tijdloze film als dit, het zou zomaar nu kunnen afspelen.

De ene krachtige scene na de volgende scherpe dialoog, ik ben zelfs tot twee maal tot tranen geroerd, terwijl eenmaal gewoonlijk al erg uitzonderlijk is, als dit geen 5* waard is, wat dan nog wel?

Wat een politieke determinatie in deze film, die ook nu weer hogelijk actueel is.

Nog nooit zoiets meegemaakt dat massahysterie zo briljant in beeld is gebracht. Nu ben ik natuurlijk een grote fan van Capra, maar hier haalt hij wel een enorm gewaagde politieke stunt uit.

Vanuit de media iemand lanceren, en die tot grote successen naar boven brengen, met enorme kritiek op de kranten (de enige media destijds) die dat deden.

Schoolvoorbeeld van massa-beinvloeding....

Allemaal kijken...

5*

We bedoelen dus min of meer hetzelfde.

Maar ik denk dat de 'machthebbers' van nu het evenmin een leuk idee vinden als de machthebbers toentertijd. En daar horen de grote producenten waarschijnlijk ook wel een beetje bij.

Herzien Kos. Het is zo'n briljant verhaal dit. De huidige settings zijn zo onbetaalbaar. Verhaal zit dieper in elkaar dan je denkt, maar dat geldt bijna voor elke Capra. Wist overigens niet dat ie zo briljant was, beetje ondergeduwd door de destijds heersende machthebbers blijkbaar. Maakt het EXTRA wrang.

Eens. Afgezien van deze en Platinum Blonde vind alles van Capra tot nu toe van goed tot geweldig. Een van de melodieen die op de mondharmonica wordt gespeeld is trouwens die van de Disney film Pinocchio, van het jaar daarvoor.

Verbazingwekkend dat Capra met een typisch concept vol romantiek, dramatiek, tragiek en heroïek (en een logsiche spanningsopbouw) toch zijn eigen stempel weet te drukken via de redelijk subtiele humortinten. Verder inderdaad best een donkere film (vooral het laatste prachtige shot), die niet verveelt...

Aangenaam om zien.

3*

PS: Niet uitgekeken, neo?

Kijk een film altijd af indien ik die voor de eerste maal zie. Kwam er achter dat ik deze al eens eerder had gezien, alleen nog niet gestemd. Wou het nog een kans geven, eigenlijk nog veel te laat afgehaakt.

Zeer boeiend verhaal en leuke scenes, in mijn top 10.

Met eenvoud weet Capra weer de goede snaar te raken. Opvallend is dat zijn maatschappij-kritische thema's nog steeds uitermate relevant zijn, ook al zouden die thema's nu al pensioen-gerechtigd behoren te zijn. Helaas niet. De invloed van bedrijven in de politiek, massa-hysterie/-geloof/-beinvloeding d.m.v. media. Gepaard met een ideale mix van drama, romantiek, en een snufje humor.

Helaas laat Capra het geheel afweten door zijn statements de kracht te ontnemen door een verschrikkelijk, slecht einde. Ongetwijfeld ook onder druk. Dikke punt aftrek hiervoor. Een meesterwerk dat geen meesterwerk mocht worden. Erg jammer.

Dit viel me ook op. Let ook op de muziek tijdens de aftiteling. Rosamunde van Dennie Christian... garant voor een gezonde lachbui.

4.0* [het had de volle pond kunnen zijn, uitermate jammer]

Soms wat langdradige film, maar toch zeker bovengemiddeld

Het intro is uitstekend gedaan, maar wat ik jammer vind is dat Capra zowel het personage van Cooper als Stanwyck vrij plat laat. Van Cooper kom je echt helemaal niets te weten, en van Stanwyck leer je eigenlijk alleen haar moeder kennen. De film focust zich meer op het fenomeen John Doe, of hoe Cooper zijn tijd doorbrengt met zijn hulpje en de bodyguards, en dat vind ik niet altijd even interessant. De romance komt ook helemaal niet los, hoewel dat deels ook de bedoeling is als je verder in het verhaal kijkt.

Een leukere scene komt er dan als Doe met zijn maatje het hele circus achter zich heeft gelaten en in het cafe zitten. Daarna komt echter een te lange monoloog van die ene jongen die vertelt hoe alle buren elkaar gevonden hebben. Dat is natuurlijk waar het helemaal om draait en hij overtuigt Doe hier ook mee, maar het is een te lange monoloog, waarin drie verhalen worden vertelt die in principe op hetzelfde neerkomen

Erg sterk zijn vervolgens wel de 'tafelscene' en de 'massascene'. Overigens is ook een heel mooie scene, voor mij waarschijnlijk de mooiste, die waarin Cooper de moeder van Stanwyck om raad vraagt bij het huwelijk.

Het einde op zich vind ik juist prachtig gedaan, ook helemaal in Capra's stijl. Hoe zou het dan anders gemoeten hebben, Mug (bijvoorbeeld)? Een zelfmoord zou een veel te zwart einde zijn voor een Capra-film. Het had natuurlijk gekund, maar ik vind dit een beter einde. Toch vind ik de uitvoering niet helemaal top. Cooper reageert mij wat te vertwijfeld, waarom beantwoordt hij de affectie van Stanwyck niet wat duidelijker? Om zijn twijfels over het hele gebeuren nog maar eens te laten zien, okay, dat kan, maar het had van mij wat enthousiaster bij Cooper gekund. Het blijkt immers dat er toch nog mensen zijn die in hem geloven, zelfs de vrouw waar hij van houdt

3,5 ster

Capra heeft meerdere eindes voor de film gemaakt en die 'uitgetest' bij het publiek. Daaronder was er inderdaad ook één waarin Willoughby cq. John Doe zelfmoord pleegt. Blijkbaar kon het publiek die versie niet waarderen, want Capra heeft uiteindelijk voor het einde gekozen zoals het nu bekend is.

Zie ook IMDb: Director Frank Capra tested the film in different areas of the US with four different endings to determine which one to keep. In one, John Willoughby commits suicide. In another, Ann Mitchell persuades him not to leap from City Hall. Inspired by a letter signed "John Doe," Capra filmed a fifth and final ending in which Mitchell talks some sense into Willoughby and then faints into his arms.

Ik vrees eigenlijk dat deze alternatieve eindes nooit vertoond zijn sindsdien, maar het lijkt me bijzonder interessant!

Sluwe zet van scenarioschrijver Robert Riskin: het gebruiken van Walter Brennan (Colonel) als cynische, wantrouwende, achterdochtige buitenstaander die als tegengif voor de sentimentaliteit kan dienen. Zo kunnen we ons verwarmen aan het gedachtengoed van medemenselijkheid en tegelijkertijd onze afstandelijkheid bewaren door ons met de Colonel te vereenzelvigen. Voor beide kampen valt immers wel wat te zeggen...

Die Capra. Ik reken hem door zijn tomeloze optimisme en vlotte feelgood cinema al tijden tot een van mijn favoriete filmmakers, maar kwam tot de conclusie dat dit pas de 8ste film is die ik van hem zie. En deze film is volledig op 1 lijn met de andere films die ik van hem zag. De gewone man (die hier wel heel letterlijk aan bod komt) die het opneemt tegen het grote en logge apparaat. En dat logge apparaat is de macht van de pers (en de politiek die daar misbruikt van probeert te maken).

De film is op het eind naiets donkerder dan de rest van zijn werk. Iets, want het blijft een screwball comedy waar het feelgood element het belangrijkste ingrediënt is. Ik zou ook niet weten waarom dit eind niet zou passen. Typisch Capra, net als de rest van de film. Ik ben absoluut geen van Cooper, maar hij is hier wel uitstekend op zijn plek. Zijn gezicht, waar ook uitbundig naar wordt verwezen gedurende de speelduur, past inderdaad goed bij zo’n regular Joe. Ik ben wel fan van Stanwyck. Een van mijn favoriete actrices zo langzaamaan. Zij weet echt de juiste toon te raken in elke seconde film waar ze in zit. Ook veel bijrollen zijn uitstekend van een aantal vaste Capra acteurs.

In het kort is het best amusante verhaaltje gewoon heel vlot en vermakelijk gebracht. Daar zit de meerwaarde van Capra in. En dat hij dat met veel optimisme doet en dat hij een echte sentimentalist is, werkt juist in het voordeel. Het voelt bij Capra namelijk niet aan als een knieval naar het publiek hoewel dat einde dat dus wel een beetje was, maar meer een levensopvatting. Dat klinkt vervelend maar dat is het niet.

Misschien stiekem de minste van de 8 tot nu toe, maar Meet John Doe vindt aansluiting met de andere (heerlijke) films die ik van hem zag. Heel kleine 4 sterren.

Een typische Capra/Riskin-film, die gaandeweg alsmaar boeiender wordt. Zoals gebruikelijk bij dit tweetal bevat deze tragikomedie ook nu weer een duidelijke boodschap, die 70 jaar na dato trouwens nog steeds actueel is: steun aan en solidariteit met je buren én de gevolgen van massamanipulatie middels riooljournalistiek. Eerste van twee films van het duo Cooper - Stanwyck uit 1941(de andere is Ball of Fire). Beiden zetten opnieuw eersteklas vertolkingen neer, geholpen door uitstekende bijrollen van Walter Brennan, Spring Byington en Edward Arnold.

Ook ik ben nieuwsgierig naar de alternatieve einden die er van deze film gemaakt schijnen te zijn. Mijn eigen voorkeur gaat uit naar een open einde, waarbij D.B.Norton en consorten niet bovenop de toren staan, maar beneden aan de voet (ook symbolies) om na een eventuele sprong de sporen zo snel en geruisloos mogelijk op te ruimen, terwijl boven op de top liefje Barbara Stanwyck en de John Doe aanhangers waaronder Zuurpruim John Doe proberen over te halen door te gaan met de strijd. Dit alternatief heb ik echter zelf verzonnen.

Roger Thornhill

Ik vroeg mij altijd al af waarom die gekke Colonel in de film zat, maar dit maakt inderdaad zin ( sense, is dat goed Nederlands?) en geeft aan dat Capra niet een simpele ziel of uitgekookte commerciële filmer is en laat de kijker de keuze welk standpunt hij inneemt (mijn keuze is gewoon een constant switchen tussen beide standpunten, ik voel mij beurtelings happy bij beide, maar ik ben dan ook in het bezit van een eeuwig weifelende ziel). (Mijn digitale woordenboek geeft aan dat het weifelend is met een korte ei, en twijfelend met een lange ij, maar dit geheel terzijde.)