High Sierra (1941)

Nogal een teleurstelling. Bogart heeft al beter gedaan en het verhaal is niet zo echt speciaal. En het acteerwerk is echt wel droog, zelfs voor een film-noir. Het slot maakt veel goed, maar de rest ontbreekt het wat aan een vlot tempo en verloopt de film met horten en stoten. Hier had meer in gezeten.

Ik ben het wel eens met de meeste berichten hier. High Sierra is een fijne Film-Noir. De film kent een mooi opbouwend verhaal, wat prima geschreven is door John Huston. Humphrey Bogart zet hier dan ook weer een magistrale acteeprestaties neer. Ik kan nu wel met volle zekerheid zeggen dat het zo langzamerhand mijn favoriete acteur is. Die man kon acteren zeg. Ben het er ook wel mee eens dan zonder hem deze film wel minder was. Ida Lupino deed het naar mijn mening ook gewoon prima. Ondanks dat ik dus een een uitstekende film vond, had ik er misschien stiekem toch ietsje meer van verwacht. Raoul Walsh regisseerde al een van mijn favoriete films, en samen met Bogart in de rol, had ik erg hoge verwachtingen. Verder kent de film dan ook mooi camerawerk en een sterk einde. Beetje jammer dat ik het personage van Bogart niet zo heel interresant vond. Roy ''mad dog'' Earle krijgt niet heel erg veel diepgang mee.

Verder was High Sierra een sterke Film-Noir, met een goeie Bogart. Heb betere Noirs gezien, maar mede dankzij het sterke camerawerk en het rustige verhaal (en het acteerwerk natuurlijk), zijn de 3,5 sterren binnen.

Zag afgelopen week de DVD bij diverse postagentschappen in de graaibak voor € 2,50.

Welke uitgave? Ik heb die van de Classic Cinema collection.

Ik heb een tijdje terug de Warner Bros.-uitgave gekocht. Ook inderdaad uit een graaibak, én voor €2,50. Het betrof deze voorkant.

Klopt.

Degelijke Film-Noir met genoeg spanning en de nodige, wat oppervlakkige romantiek. Sterk verhaal omringt met prima spelende acteurs.

Vind dit een heerlijke film weer van Walsh hoor.

Fijne rol van Bogey, erg prettige locaties en een vlot en uitgebreid opgezet misdaadverhaaltje..
Erg fijn op een regenachtige middag in het weekend!

Raoul Walsh heeft ontelbare films gemaakt. Maar met uitzondering van White Heat (1949) zijn het geen van allen toppers. Zijn films missen finesse en lijken allemaal wat haastig in elkaar gezet, niet zo verwonderlijk natuurlijk wanneer je in een tijdsbestek van een halve eeuw een kleine 140 films maakt.

Ook deze film ziet er hier en daar wat stuntelig en daardoor ongeloofwaardig uit. Eigenlijk zijn de buitenopnamen in de High Sierra Mountains én het meespelen van Ida Lupino nog de beste onderdelen. Ik begrijp sowieso niet waarom Lupino nooit als een absolute topfilmster gezien is, terwijl er in haar tijd toch nauwelijks betere te vinden waren voor rollen als gangstermeisje en aanverwante personages.

Hoewel dit een van Walsh’ betere films is, scoort hij bij mij nauwelijks beter dan de middelmaat, temeer omdat vooral Humphrey Bogart erg tegenvalt.

Wat een baas blijft die Humphrey Bogart ook . In deze heist-film speelt ie een net vrijgelaten crimineel die nog één keer een grote slag wil slaan met een overval. Daaromheen zit nog een lichtelijk soaperig verhaaltje eromheen. Het stoorde niet echt, maar het had wel wat beknopter gemogen achteraf denk ik. Vanaf het moment dat Bogart de overval heeft gepleegd, wordt de film in ieder geval spannender met een spectaculaire climax als slot in het hoge gebergte van Californië.

Een goede film noir, die zeker wel omhoog gestuwd wordt door het prima acteerwerk van Humphrey Bogart en Ida Lupino. De rest van de cast was verder in orde.

Ondanks dat het personage van Bogart meer diepgang had mogen hebben, is het boeiend om te zien hoe zijn rol telkens weer wisselt. Het verhaal zelf was wel aardig, maar kent vooral een iets minder interessant middenstuk. Pas in de laatste vijfentwintig minuten, die ook het best zijn, gaat High Sierra pas echt los. Het camerawerk is behoorlijk sterk en vooral de buitenopnamen om en nabij de Sierra Nevada zijn erg mooi. Verder speelt Lupino een prima ondersteunende rol. Ik vond het ook best fijn datBogart uiteindelijk toch voor haar kiest.

Verder zijn de dialogen ook meer dan in orde. Jammer alleen dat het middenstuk soms wat minder interessant was. Het hele gebeuren rondom de voet van Velma en haar familie, vond ik niet zo sterk uitgewerkt. Als dit gedeelte iets beter was geweest had er zeker nog een hogere score in kunnen zitten. Maar Bogart beviel wederom goed en blijft toch wel één van mijn meest favoriete acteurs uit die tijd.

3,5*

Ze staat zowel op de aantiteling van deze film als de aftiteling als eerste genoemd. Als je die "top billing" vrij vertaald, men dacht in die tijd dat Lupino de grote publiekstrekker zou zijn.

Matige film die pas richting het einde een beetje interessant wordt. Het theatrale gedoe rondom Roy en Marie moet je in de tijdsgeest zien maar is vrij irritant en het gedoe met Velma is smakeloos (hij 42, zij 15, kom op...). Bogart speelt zijn stoere rol sterk en weet de sympathie van de kijker te krijgen. Voor mij toch een flinke tegenvaller.

Zeer solide gangster/heist/Film noir met goed acteerwerk tussen Humphrey Bogart en Ida Lupino.

High Sierra is zeker niet de beste film in het genre maar was wel belangrijk voor Humphrey Bogarts carrière. Deze vertolking maakte van hem namelijk eindelijk een echte ster. Ook was het de eerste samenwerking van Bogart met John Huston, hij hielp mee te schrijven aan dit scenario. Ze zouden later samenwerken aan enkele van de meest geprezen films in Hollywood.

Ook het gangstergenre werd herzien doordat de oude contrasten tussen goed en fout en zwart en wit plaats maakte voor een meer grijze, existentiële ondertoon van de film noir, een toon waarin niemand in een hokje kan worden gestopt.

Hoewel het verhaal verder rechtlijnig verloopt en het einde al voorspelt wordt door de donkere klusjesman Algernon. Hij introduceert het hondje Pard met de opmerking; "dat iedereen waar de hond verkiest in de buurt te blijven, dood gaat"

Afgezien van de spectaculaire achtervolgingsscène was het einde nu niet zo heel interessant. En was geheel volgens de Hays Code waarin stond dat misdaad altijd gestraft moest worden. In die context vond ik de dialoog;
"Wat betekent het...wanneer een man... ontsnapt? Ontsnapt? Wat een rare vraag om nu te stellen. Tja dan is hij vrij. "
Wat een dialoog was tussen Marie en de politie-agent veel gewaagder.

Al met al heeft de film ruim voldoende elementen aanwezig om je als kijker mee te laten slepen door het verhaal.

Genietbare film noir met de groten Humphrey Bogart en Ida Lupino in de hoofdrollen. Ook een jonge Cornel Wilde speelt mee in deze film als handlanger Mendoza, enkele jaren voor hij zelf een ster zou worden. De nadruk ligt in deze film meer op het praten dan op de actie (typisch voor vroege noirs), wat de spankracht niet altijd ten goede komt. Niet voor niets bevatten de credits een 'dialogue director'. Het eerste uur van de film, tot aan de hold-up, gebeurt er weinig. Nadien komt er wel vaart in de film met in de finale een spectaculaire achtervolging in de Sierra Nevada.
Geen echte topfilm in vergelijking met wat nadien nog zou geproduceerd worden in het noirgenre maar historisch wel belangrijk als doorbraakfilm voor Bogart, zoals hier op het forum al aangegeven, en in zijn geheel voldoende entertainend.

In de film hebben ze het over 'crashing out'. De vertaling naar het Nederlands 'ontsnappen' heeft zijn beperkingen omdat crashing out breder gaat dan dat. In de film wordt het volgens mij dan ook dubbelzinniger opgevat dan 'ontsnappen (uit de gevangenis)', maar gaat het ook om het losbreken van een individu uit de bestaande orde. Een uitdrukking die moeilijk naar het Nederlands te vertalen is.

Raoul Walsh was een leerling van DW Griffith (pionier van de 3 akten vertelling dat sindsdien standaard in Hollywood is) en erfde zijn vertellerskunst. Zo onderstreept Walsh de fataliteit van het verhaal door bv de hond, de stervende gangsterbaas, het gesprek met de dokter in de auto, etc. Geen esthetische ingrepen maar louter verhaalelementen. Daardoor kan de film wat simpel ogen. Ook de opbouw naar de overval wordt soms als traag en overbodig bestempeld maar ik denk dit wel degelijk functioneel is voor het verhaal. Walsh benadrukt immers in elke scene hoe Roy Earle ondanks zijn pogingen telkens naar het foute pad wordt gestuurd. De aantrekking tot onschuldigheid (daarom alle scenes met het meisje Velma en haar familie) geeft Roy hoop maar die hoop wordt verbrijzeld in de scene waarin Roy het meisje een laatste keer bezoekt. Velma; lichtjes aangeschoten, negeert haar familie en is op weg naar het foute pad. Voor Roy het einde van zijn geloof in het goede. Hij kiest resoluut voor Lupino en vanaf nu kan vrijheid (ontsnappen uit het kwade) enkel nog met de dood bekomen worden (in denk dat de term 'crashing out' dan ook in die zin moet worden begrepen) en zo komen we tot het meesterlijke tragische einde. Zoals wel meer bij de films van Walsh : een pareltje in al zijn eenvoud.