
The Quiet Man (1952)
Verenigde Staten
Drama / Romantiek
129 minuten
geregisseerd door John Ford
met John Wayne, Maureen O'Hara en Barry Fitzgerald
Sean Thornton is weer teruggekeerd uit Amerika om zijn verleden te ontsnappen. Mary Kate Danaher valt voor hem. Maar hun relatie wordt verstoord door Mary's broer Will die hen uit elkaar wil houden, wetend over Sean's verleden.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=f-HOeTsMCm4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.

Vooral die groep-scenes zijn vrij irritant...
Maar wel erg mooie fragmenten, vooral die droomscene toen John Wayne nog bokste is echt meesterlijk...
Ik mag die John Ford-John Wayne combinatie toch al niet zo, maar een film als The Searchers is bijna een meesterwerk vergeleken met deze vreselijke draak. Ik heb namelijk nog nooit een film gezien waarbij het verhaal zichzelf zo ontzettend voortsleept zonder een steek verder te komen. Er is geen drama, geen romantiek, geen spanning... alleen maar totaal onlogische scènes waarin de personages totaal onlogisch op elkaar reageren, keer op keer.
En je verwacht in dit soort films dan toch ook een keer een probleem op de weg van de hoofdpersonen, maar zelfs dat is niet het geval. De ene gezapige scène vol stomme liedjes en American values na de andere is het lot van de kijker... Zelden zo'n waardeloos, onevenwichtig en stompzinnig script gezien. En die Wayne hangt me nu ook de keel uit, met z'n strakgetrokken smoel de hele tijd...
1 ster
Op The Searchers na niets van deze combinatie gezien - Stagecoach staat nog op de planning..maar dit is weinig spectaculair in ieder geval.
1,5*
Eigenlijk heb ik echt niks met Wayne. Ik vond het al jammer als Maureen O'Hara met hem samen in een film speelde maar ondanks dat heeft deze film wel iets . Het enige wat echt jammer is de lange speelduur die soms niet door te komen is. Maar voor de rest is hier niks mis mee. Maar je moet er toch wel van houden. 3,0.
Wayne doet het redelijk evenals O’ Hara, maar echt bekoren deed het mij allemaal niet. Daarvoor waren hun gedragingen af en toe ook wat vreemd. Het verhaal gaat immers over twee personen, die wanhopig lijken om met elkaar te trouwen. Toch lijkt het er vaak op dat ze elkaar ook niet toestaan om gelukkig met elkaar te zijn. Soms gedragen ze zich zo nukkig dat het wel lijkt alsof ze al 30 jaar met elkaar getrouwd zijn. Dat komt best raar over en daarnaast viel het daardoor ook niet mee om de personages te doorgronden. Het ene moment lopen ze allemaal blij te feesten, terwijl ze vijf minuten later weer lopen te ruziën met elkaar.
Het sfeertje is aardig. Koddig is zoals hier reeds een keer wordt genoemd misschien wel het beste woord. Er gebeurt allemaal niet zoveel en hoewel het in het begin allemaal niet zo vervelend is om naar te kijken, kabbelt de film op een gegeven moment veels te lang door. Ik vond het daardoor ook allemaal lang duren. Het laatste uur van de film had denk ik ook wel in half uur gekund, dat had de film iets compacter, misschien iets logischer en zeker ook minder langdradig gemaakt.
Dan rest me trouwens nog een positief puint over de cinematografie van de film, want die is dik in orde en het landschap van Ierland wordt som op fraaie wijze in beeld gebracht. Toch is het allemaal lang niet genoeg om deze film te redden.
2,0*
Het betreft deze documentaire: Dreaming the Quiet Man (2010) - IMDb
Ik persoonlijk vind en vond het leuk om John Wayne in een andere rol te zien, in de 50er jaren was hij The Man. De mannen toen waren niet zo opgepoetst en gespierd als nu, dus ook anders. Maureen O Hara was zo mooi en de verschil tussen haar engelachtige ogen en haar rappe mond hilarisch.
De film zelf is zo leuk en vol grappige dingen, zoals de onverstoorbare general en de verwijzing naar de IRA.
Kortom, ik persoonlijk heb genoten.
Niet alleen de twee hoofdrolspelers zijn uitstekend in hun act maar ook Barry Fitzgerald als de pientere duivel-doet-al en Victor McLaglen als de bullebak met hardnekkige principes.
Idyllische schets van het Ierse platteland en gewoontes, de herbergen met de boordevolle potten bier en de pittoreske bezoekers ervan inbegrepen.
Erg genietbare, puik passende muziek.
Daar ben ik het niet mee eens ik vond de film zeer geslaagd.
Jeetje wat een hoog IMDb gemiddelde! De meningen zijn op MM nogal verdeeld.
Dit is ondertussen alweer de 8e film die ik van John Ford zie en het valt me op dat ze, met uitzondering van Mogambo, allemaal met John Wayne zijn. De twee hadden een vruchtbare samenwerking betreffende Westerns maar hun uitstapjes naar een ander genre (de marine met onder andere The Wings of Eagles en They Were Expendable) waren maar zozo. Ik wist dan ook niet goed wat ik van The Quiet Man moest verwachten maar dat is uiteindelijk nog goed meegevallen.
Dat de film Oscar nominaties heeft gekregen en er zelfs twee heeft gewonnen is me wat teveel maar Ford levert hier nog wel een amusante film af, al moet ik toegeven dat hij af en toe vrij gedateerd aanvoelt. Het is echter dat heerlijk rappe taaltje van de Ieren en de geslaagde cinematografie die de film naar een iets hoger niveau tilt. Voor de rest is dit eigenlijk een vermomde Western doordat het nog altijd over een stadje gaat dat te klein lijkt te zijn voor de twee hoofdrollen. Het resultaat zijn vele confrontaties tussen beide heren die op het einde vervalt in een grootschalige vechtpartij. Ford vond het blijkbaar ook nog noodzakelijk om eventjes de politieke held uit te hangen door de IRA in zijn verhaal te verwerken maar dat voelt een tikkeltje misplaatst aan. Zonde eigenlijk dat de regisseur er niet voor gekozen heeft om het Trooper Thornton gedeelte verder uit te werken. John Wayne als bokser, het zou hem nog goed afgaan.
Maar wat kan John Wayne niet? Al geef ik toe dat ik misschien bevooroordeeld ben want werkelijk alles dat ik van de Duke zie, kan ik waarderen. Zijn oudste films (de Lone Star periode onder andere) zijn routinewerk te noemen maar zelfs dat vind ik meestal nog wel te pruimen. In The Quiet Man gaat Wayne de meer romantische toer op maar het lukt beter dan ik had verwacht. Meestal voelt een John Wayne met gevoelens nogal geforceerd aan maar dit was over het algemeen nog wel te pruimen. Ik ben ook wel fan aan het worden van de rosse Maureen O'Hara, die nog altijd leeft trouwens! Ze heeft meermaals met Ford en Wayne samen gewerkt, dit is nog maar de 2e rol die ik van haar zie, maar ik kijk er naar uit om haar meer te zien. Voor de rest nog leuke bijrollen van Ward Bond, die is ook altijd wel van de partij, en Barry Fitzgerald.
Soms politiek incorrect, vrij vrouwonvriendelijk maar best wel vermakelijk. De film duurt misschien iets te lang maar een geweldige John Wayne en dito Maureen O'Hara maken dit euvel ruimschoots goed. Ik heb me in ieder geval wel geamuseerd.
3.5*
Ik vind het na The Grapes of Wrath (1940) ook de beste film van John Ford. Hij weet op magistrale wijze dramatische en romantische momenten af te wisselen met kostelijke humor (let op het spoorwegpersoneel!), vooral wanneer hij de kachel aanmaakt met oude gewoontes en tradities op het Ierse platteland. Neem daarbij de mooie Ierse smartlappen en de schitterende cinematografie in een prachtige omgeving (de westkust van Ierland) en je hebt een absolute topfilm, zoals die helaas niet meer gemaakt worden. Subliem.
Gisteren heb ik de film eindelijk gezien en hij beviel boven verwachting goed! Wat een heerlijk sfeertje, prachtige beelden en hoewel verhaal weinig om het lijft heeft wordt het toch vermakelijk neergezet. Het enige waar ik me aan stoorde was dat Mary Kate zich door haar man door een weiland liet slepen en daarna 'gewoon' vrolijk naar huis gaat om het avondeten klaar te maken. Nu zal dat wellicht met de tijdsgeest te maken hebben, maar gezien het 'feisty' karakter van MK eerder in de film vond ik het een opvallende (en storende) wending.
Natuurlijk zijn sommige (vecht) scenes lachwekkend, maar dat draagt alleen maar bij aan de charme. Ik vond het een prima vrijdagavond film!
Ford is de ultieme vakman en als hij er dan ook nog wat gevoel in legt, is hij in staat tot een groots meesterwerk. Met het vakmanschap en het gevoel zit het wat deze film betreft wel goed, maar een dergelijke kwalificatie zou ik er niet aan verbinden. Eigenlijk heeft hij zelfs wat te weinig echt grote meesterwerken gemaakt nu ik er over nadenk. Wel genoeg zeer sterke films.
Maar voordat ik de draad kwijtraak. Het is een leuke, warme en kleurrijke film, bovendien overduidelijk doordrenkt van nostalgie. De toon is goed en de film is amusant op een weinig van de kijker eisende manier. Daarin zit ook wel de valkuil, het kabbelt wat te veel voort zonder echt bijzonder te worden. De speciale momenten of scenes heb ik niet echt terug kunnen vinden.
Ik ben niet zo’n John Wayne fan. Hij heeft duidelijk screenpresence en charisma, maar dat is het ook wel. Een fatsoenlijke liefdesscène bijvoorbeeld, heb ik hem nooit zien spelen. Dat viel me hier dan weer mee. Hij brengt de liefde voor O’Hara redelijk overtuigend. Ik vond hem hier ook nog geen oude man, in de films die van hem zag die hierna kwamen, vond ik dat wel.
4 sterren. Weer een prima film van een van de belangrijkste filmmakers ooit.
Het verhaal stelt verder niet zo veel voor maar desomndanks toch wel het bekijken waard
Net zoals vaak bij films van John Ford, wordt een interessante premisse (man-met-geheim keert terug) al snel bedolven onder een soort ultravolks, kolderiek vermaak afgewisseld met bloedserieuze scenes. En ook nu kon het mij allemaal al snel niet veel meer schelenl. De plot kabbelt maar heen en weer van lieftallig stationsromannetje met Walt Disney als architect van Ierland, naar klucht met pastoors die in rivieren vallen, tot een waarschuwingsvideo voor huiselijk geweld. 2,5*
Let u vooral op de stok die John Wayne van een oud dametje krijgt aangeboden.