The Quiet Man (1952)

Aardige film maar helaas hopeloos verouderd.

Vooral die groep-scenes zijn vrij irritant...

Maar wel erg mooie fragmenten, vooral die droomscene toen John Wayne nog bokste is echt meesterlijk...

De slechtste 'klassieker' die ik ooit heb gezien.

Ik mag die John Ford-John Wayne combinatie toch al niet zo, maar een film als The Searchers is bijna een meesterwerk vergeleken met deze vreselijke draak. Ik heb namelijk nog nooit een film gezien waarbij het verhaal zichzelf zo ontzettend voortsleept zonder een steek verder te komen. Er is geen drama, geen romantiek, geen spanning... alleen maar totaal onlogische scènes waarin de personages totaal onlogisch op elkaar reageren, keer op keer.

En je verwacht in dit soort films dan toch ook een keer een probleem op de weg van de hoofdpersonen, maar zelfs dat is niet het geval. De ene gezapige scène vol stomme liedjes en American values na de andere is het lot van de kijker... Zelden zo'n waardeloos, onevenwichtig en stompzinnig script gezien. En die Wayne hangt me nu ook de keel uit, met z'n strakgetrokken smoel de hele tijd...

1 ster

John Wayne mag eruit zien als een overtuigende cowboy, maar acteren is niet zijn sterkste punt. De waggelende stijve hark speelt hier een stereotype personage met weinig diepgang. De film is met ruim 2 uur veel te lang voor het matige plot, wat slechts steunt op wat semi-dramatische en romantische scenes.

Op The Searchers na niets van deze combinatie gezien - Stagecoach staat nog op de planning..maar dit is weinig spectaculair in ieder geval.

1,5*

Jammer dat een John Ford film die 3 oscars heeft gewonnen hier genadeloos wordt afgerekend, zonder de film in het tijdsperspectief te zien . Niet ford´s beste maar zeker 3,5*

Ik vind dit juist een van de fijnste John Ford films. In puur filmtechnisch opzicht zeker niet opmerkelijk, maar de oubolligheid en de nostalgie, gepaard met de schitterende beelden van het weelderige Ierse platteland maken dit tot een heerlijke guilty pleasure film. Een echte publieksfilm a la Gone With the Wind; om deze echte te waarderen moet je even uit je kritische rol van verfijnde filmliefhebber stappen en gewoon achterover leunen en genieten. Ik denk dat ik The Quiet Man stiekem nog vaak ga herzien. 4,5*

Koddig is het woord dat past bij deze film. Zo'n Iers dorpje zorgt voor een aangenaam sfeertje met wat grappige momentjes her en der. Het plot had wel wat compacter verteld kunnen worden, maar ondraagbaar is het ook niet. Mooie plaatjes en simpele meezingers zorgen voor een alleraardigste film. Trouwens leuk om eens Wayne in iets anders te zien dan een western, al is het niet echt opzienbarend wat ie hier doet.

Jeetje wat een hoog IMDb gemiddelde!

De meningen zijn op MM nogal verdeeld.

Van de films van John Ford met Maureen O'Hara en John Wayne in de hoofdrol daar was vaker discussie over. Zoals de klassieker Rio Grande daar waren de meningen behoorlijk over verdeeld.

Eigenlijk heb ik echt niks met Wayne. Ik vond het al jammer als Maureen O'Hara met hem samen in een film speelde maar ondanks dat heeft deze film wel iets . Het enige wat echt jammer is de lange speelduur die soms niet door te komen is. Maar voor de rest is hier niks mis mee. Maar je moet er toch wel van houden. 3,0.

De eerste film die ik zie, waarin John Wayne een keer geen cowboy speelt, en dat was geen succes moet ik zeggen. Daarnaast is het ook de eerste film van John Ford, die mij echt tegenviel.

Wayne doet het redelijk evenals O’ Hara, maar echt bekoren deed het mij allemaal niet. Daarvoor waren hun gedragingen af en toe ook wat vreemd. Het verhaal gaat immers over twee personen, die wanhopig lijken om met elkaar te trouwen. Toch lijkt het er vaak op dat ze elkaar ook niet toestaan om gelukkig met elkaar te zijn. Soms gedragen ze zich zo nukkig dat het wel lijkt alsof ze al 30 jaar met elkaar getrouwd zijn. Dat komt best raar over en daarnaast viel het daardoor ook niet mee om de personages te doorgronden. Het ene moment lopen ze allemaal blij te feesten, terwijl ze vijf minuten later weer lopen te ruziën met elkaar.

Het sfeertje is aardig. Koddig is zoals hier reeds een keer wordt genoemd misschien wel het beste woord. Er gebeurt allemaal niet zoveel en hoewel het in het begin allemaal niet zo vervelend is om naar te kijken, kabbelt de film op een gegeven moment veels te lang door. Ik vond het daardoor ook allemaal lang duren. Het laatste uur van de film had denk ik ook wel in half uur gekund, dat had de film iets compacter, misschien iets logischer en zeker ook minder langdradig gemaakt.

Dan rest me trouwens nog een positief puint over de cinematografie van de film, want die is dik in orde en het landschap van Ierland wordt som op fraaie wijze in beeld gebracht. Toch is het allemaal lang niet genoeg om deze film te redden.

2,0*

YouTube - John Ford: Dreaming The Quiet Man Official Trailer

Het betreft deze documentaire: Dreaming the Quiet Man (2010) - IMDb

Is deze film een sequel of onderdeel van een reeks, omdat er in de plotomschrijving staat 'Sean Thornton is weer teruggekeerd uit Amerika om zijn verleden te ontsnappen'?

Ik heb met veel plezier The quiet man zitten bekijken. Ik kan mij wel enigsins voorstellen dat jongere mensen deze film niet zo leuk vinden. Het is een tijdsbeeld, 1952, en er is zo veel veranderd sindsdien.

Ik persoonlijk vind en vond het leuk om John Wayne in een andere rol te zien, in de 50er jaren was hij The Man. De mannen toen waren niet zo opgepoetst en gespierd als nu, dus ook anders. Maureen O Hara was zo mooi en de verschil tussen haar engelachtige ogen en haar rappe mond hilarisch.

De film zelf is zo leuk en vol grappige dingen, zoals de onverstoorbare general en de verwijzing naar de IRA.

Kortom, ik persoonlijk heb genoten.

Mwahhh ik vond deze film wel te doen, heb persoonlijk ook helemaal niks met John Wayne of Maureen O'Hara. Vond haar personage wel heel irritant..

Aangenaam weerzien met deze heerlijke komedie uit vervlogen tijd.

Niet alleen de twee hoofdrolspelers zijn uitstekend in hun act maar ook Barry Fitzgerald als de pientere duivel-doet-al en Victor McLaglen als de bullebak met hardnekkige principes.

Idyllische schets van het Ierse platteland en gewoontes, de herbergen met de boordevolle potten bier en de pittoreske bezoekers ervan inbegrepen.

Erg genietbare, puik passende muziek.

Na wat geaarzel toch besloten om film tot eind af te kijken: erg theatraal en vooral heel saai. Inderdaad een schoolvoorbeeld van 'een klassieker' die je beter links laat liggen...

De film mag dan niet geslaagd zijn, de Blu-ray release wel: review.

Daar ben ik het niet mee eens ik vond de film zeer geslaagd.

Zo zie je maar weer elke film is voor elk persoon weer anders

Two women in the house - and one of them a redhead!

Dit is ondertussen alweer de 8e film die ik van John Ford zie en het valt me op dat ze, met uitzondering van Mogambo, allemaal met John Wayne zijn. De twee hadden een vruchtbare samenwerking betreffende Westerns maar hun uitstapjes naar een ander genre (de marine met onder andere The Wings of Eagles en They Were Expendable) waren maar zozo. Ik wist dan ook niet goed wat ik van The Quiet Man moest verwachten maar dat is uiteindelijk nog goed meegevallen.

Dat de film Oscar nominaties heeft gekregen en er zelfs twee heeft gewonnen is me wat teveel maar Ford levert hier nog wel een amusante film af, al moet ik toegeven dat hij af en toe vrij gedateerd aanvoelt. Het is echter dat heerlijk rappe taaltje van de Ieren en de geslaagde cinematografie die de film naar een iets hoger niveau tilt. Voor de rest is dit eigenlijk een vermomde Western doordat het nog altijd over een stadje gaat dat te klein lijkt te zijn voor de twee hoofdrollen. Het resultaat zijn vele confrontaties tussen beide heren die op het einde vervalt in een grootschalige vechtpartij. Ford vond het blijkbaar ook nog noodzakelijk om eventjes de politieke held uit te hangen door de IRA in zijn verhaal te verwerken maar dat voelt een tikkeltje misplaatst aan. Zonde eigenlijk dat de regisseur er niet voor gekozen heeft om het Trooper Thornton gedeelte verder uit te werken. John Wayne als bokser, het zou hem nog goed afgaan.

Maar wat kan John Wayne niet? Al geef ik toe dat ik misschien bevooroordeeld ben want werkelijk alles dat ik van de Duke zie, kan ik waarderen. Zijn oudste films (de Lone Star periode onder andere) zijn routinewerk te noemen maar zelfs dat vind ik meestal nog wel te pruimen. In The Quiet Man gaat Wayne de meer romantische toer op maar het lukt beter dan ik had verwacht. Meestal voelt een John Wayne met gevoelens nogal geforceerd aan maar dit was over het algemeen nog wel te pruimen. Ik ben ook wel fan aan het worden van de rosse Maureen O'Hara, die nog altijd leeft trouwens! Ze heeft meermaals met Ford en Wayne samen gewerkt, dit is nog maar de 2e rol die ik van haar zie, maar ik kijk er naar uit om haar meer te zien. Voor de rest nog leuke bijrollen van Ward Bond, die is ook altijd wel van de partij, en Barry Fitzgerald.

Soms politiek incorrect, vrij vrouwonvriendelijk maar best wel vermakelijk. De film duurt misschien iets te lang maar een geweldige John Wayne en dito Maureen O'Hara maken dit euvel ruimschoots goed. Ik heb me in ieder geval wel geamuseerd.

3.5*

Ik blijf een zwak hebben voor John Wayne. Zijn verschijning maakt deze film een stukje draaglijker, want wat is het eigenlijk ook een saaie bedoening. Man keert terug naar Ierland, raakt verliefd, maar kan niet met haar broer overweg. Ik vond het een vrij flauwe, vooral ouderwets drama. Het is wel mooi ingekleurd. Waarschijnlijk zou ik met zwartwit beeld halverwege afgehaakt zijn. De knokpartij is niet om over naar huis te schrijven. Vreemd moraal ook. Om te laten zien dat je een man bent, moet je met andere mannen knokken en je vrouw onderdrukken? Ik vond het maar weer een flauwe film van John Ford.

Vanaf de eerste keer dat ik deze film zag (vele decennia geleden) is dit mijn favoriete film van John Wayne met de “Duke” in een atypische rol als de man van middelbare leeftijd, die terugkeert naar zijn geboortedorp in Ierland en daar op slag verliefd wordt op de dorpsschone, een letterlijk en figuurlijk vlammende vertolking van Maureen O’Hara, die zich omringd weet door twee van haar broers (Charles Fitzsimmons en James O’Hara). Naast de twee hoofdrollen worden ook de bijrollen grandioos vertolkt, met name door Barry Fitzgerald als de lokale “bookmaker” en door Victor McLaglen als de koppige, arrogante grootgrondbezitter.

Ik vind het na The Grapes of Wrath (1940) ook de beste film van John Ford. Hij weet op magistrale wijze dramatische en romantische momenten af te wisselen met kostelijke humor (let op het spoorwegpersoneel!), vooral wanneer hij de kachel aanmaakt met oude gewoontes en tradities op het Ierse platteland. Neem daarbij de mooie Ierse smartlappen en de schitterende cinematografie in een prachtige omgeving (de westkust van Ierland) en je hebt een absolute topfilm, zoals die helaas niet meer gemaakt worden. Subliem.

In 2011 bezocht ik voor het eerst Connemara en ik werd op slag verliefd op deze regio. Er werd her en der wel verwezen naar The Quiet Man (er komen best veel toeristen speciaal voor deze film naar Cong en omgeving) en ik had het idee dat het een sterk verouderde en oubollige film zou zijn. Ik werk tegenwoordig in de toerismesector (het promoten van Ierland als vakantiebestemming) dus dit was toch wel een must-see geworden.

Gisteren heb ik de film eindelijk gezien en hij beviel boven verwachting goed! Wat een heerlijk sfeertje, prachtige beelden en hoewel verhaal weinig om het lijft heeft wordt het toch vermakelijk neergezet. Het enige waar ik me aan stoorde was dat Mary Kate zich door haar man door een weiland liet slepen en daarna 'gewoon' vrolijk naar huis gaat om het avondeten klaar te maken. Nu zal dat wellicht met de tijdsgeest te maken hebben, maar gezien het 'feisty' karakter van MK eerder in de film vond ik het een opvallende (en storende) wending.

Natuurlijk zijn sommige (vecht) scenes lachwekkend, maar dat draagt alleen maar bij aan de charme. Ik vond het een prima vrijdagavond film!

Dat er tegenwoordig een afnemende belangstelling is voor een film als the Quiet Man (rare titel trouwens, Wayne praat volop) is niet zo vreemd. Het komt wat oubollig over en de film is ietwat kluchterig (wat tegenwoordig een automatische diskwalificatie betekent bij het moderne filmpubliek). Sowieso kun je deze film beter links laten liggen als je niet van oude films houdt. Ik houd dat gelukkig wel en heb me prima vermaakt.

Ford is de ultieme vakman en als hij er dan ook nog wat gevoel in legt, is hij in staat tot een groots meesterwerk. Met het vakmanschap en het gevoel zit het wat deze film betreft wel goed, maar een dergelijke kwalificatie zou ik er niet aan verbinden. Eigenlijk heeft hij zelfs wat te weinig echt grote meesterwerken gemaakt nu ik er over nadenk. Wel genoeg zeer sterke films.

Maar voordat ik de draad kwijtraak. Het is een leuke, warme en kleurrijke film, bovendien overduidelijk doordrenkt van nostalgie. De toon is goed en de film is amusant op een weinig van de kijker eisende manier. Daarin zit ook wel de valkuil, het kabbelt wat te veel voort zonder echt bijzonder te worden. De speciale momenten of scenes heb ik niet echt terug kunnen vinden.

Ik ben niet zo’n John Wayne fan. Hij heeft duidelijk screenpresence en charisma, maar dat is het ook wel. Een fatsoenlijke liefdesscène bijvoorbeeld, heb ik hem nooit zien spelen. Dat viel me hier dan weer mee. Hij brengt de liefde voor O’Hara redelijk overtuigend. Ik vond hem hier ook nog geen oude man, in de films die van hem zag die hierna kwamen, vond ik dat wel.

4 sterren. Weer een prima film van een van de belangrijkste filmmakers ooit.

In deze plezierige en levendige nostalgische komedie, die speelde in de twintiger jaren en waarin wat werd afgeslijmd) werden drama en romantiek gecombineerd. De regisseur focuste vooral op de vaak eigenaardige personages en op de sfeer en de beelden van Ierland waren weelderig. John Wayne kreeg alle ruimte om zijn talenten te etaleren en tussen hem en Maureen O'Hara was sprake van chemie.

Het is mij om eerlijk te zijn allemaal wat te oubollig en kneuterig. Om de een of andere manier viel Wayne's manier van acteren ook meer op dan in een Western. In negatieve zin. Nee, niet mijn soort film.

Heel lang geleden - eind de jaren zestig - op TV gezien en ik herkende het verhaal nog. Ik wist ook nog waarom Wayne lange tijd niet wilde vechten. Oubollige nostalgie. Zeker niet slecht, de film straalt wat charme uit. Matige beeldkwaliteit evenwel (acht maanden geleden opgenomen via digicorder van VRT) en pas vandaag gekeken. De blu-ray zal wel beter zijn, maar is helaas 1:1.37. Ik verkies toch breedbeeld.

toch best een aardige film om te kijken al duurt ie wat lang , het camerawerk is mooi met fraaie shots van het ierse platteland en dorp .

Het verhaal stelt verder niet zo veel voor maar desomndanks toch wel het bekijken waard

U zal zelden een film met zoveel kabbelende beekjes gezien hebben. In deze romantische klassieker neemt John Ford je mee naar de westkust van Ierland, waar de rust van smaragdgroene grasvelden enkel wordt verstoord door het geluid van rooms-katholieke prevelgebedjes, en de harde voetstappen van the Duke, John Wayne, die als yankee terugkeert naar zijn geboorteland. Zijn aankomst doet het dorp op stelten zetten en het hart van Maureen o'Hara, de vrouw voor wiens rosse haardos men speciaal de kleurenfilm uitvond, sneller slaan.

Net zoals vaak bij films van John Ford, wordt een interessante premisse (man-met-geheim keert terug) al snel bedolven onder een soort ultravolks, kolderiek vermaak afgewisseld met bloedserieuze scenes. En ook nu kon het mij allemaal al snel niet veel meer schelenl. De plot kabbelt maar heen en weer van lieftallig stationsromannetje met Walt Disney als architect van Ierland, naar klucht met pastoors die in rivieren vallen, tot een waarschuwingsvideo voor huiselijk geweld. 2,5*

Let u vooral op de stok die John Wayne van een oud dametje krijgt aangeboden.

Volgens het gezin van George A. Romero luisterde hij tijdens zijn laatste momenten naar de soundtrack van zijn lievelingsfilm The Quiet Man (1952) . Ik krijg vooral bij het horen van The isle of Innisfree kippenvel en dan komt dat magisch moment bij me op van de eerste ontmoeting tussen Sean en Mary Kate .

De cinematografie van The Quiet Man is nog mooier dan de muziek . Ik ben van mening dat dit geniaal meesterwerk er veel mooier uitziet dan The Searchers (1956) .

The Quiet Man staat in mijn persoonlijke top 3 van de allermooiste films die ik ooit heb gezien .

Wonderlijke film, totaal anders dan ik had verwacht. The Quiet Man, een film die geprezen wordt door niet de minste regisseurs -Scorsese noemt de film "one of the greatest of all time" en een inspiratie voor Raging Bull nota bene- blijkt een romantisch niemendalletje over een Amerikaan die terugkeert naar het Oude Continent, en daar belandt in een van clichés aan elkaar hangend "Ierland" vol goedmoedige, eigenwijze Ieren, die de hele dag drinken, zingen en aan een kabouterpijp lurken. De twijfelachtige moraal, daar kan ik wel doorheen kijken, daar hebben wel meer klassieke films last van. Dat geldt niet voor het flinterdunne, oninteressante verhaal. Wat mij betreft met afstand de minste Ford (zelf van Ierse afkomst, wat misschien de sentimentele toon verklaart), een regisseur die ik toch al minder goed kan hebben in vergelijking met minder illustere tijdgenoten.

Overigens niet opgenomen aan de Ierse westkust maar in een pittoresk Iers dorpje dat tussen twee meren ligt.

Ford benadert de oude wereld niet anders dan het oude westen in veel van zijn films. Het is een mythische wereld die nooit bestaan heeft. Het Ierland uit deze film heeft niets met de realiteit te maken en dat weet Ford maar al te goed. Het is even kunstmatig als MGM-musicals uit die tijd. Ford maakte soms realistischer werk maar zelfs daarin zat vaak een mythisch-nostalgisch tintje. In het echte Ierland zouden ze niet om de haverklap in nostalgische liedjes over Ierland zingen die klinken alsof ze het missen.

Fords oude wereld is een fantasiewereld waar Amerikanen die moeite hebben met de echte wereld naar toe kunnen vluchten. Waar een dorp gebroederlijk samen leeft.Waar je roots liggen en de tijd stil heeft gestaan alsof het hele land op je terugkeer heeft gewacht. Een wereld waarin je je tegenstander tijdens het vechten een hand geeft om hem het water uit te helpen. En waar gevechten stoppen voor ze echt uit de hand lopen. En zelfs de godsdiensttegenstellingen tussen protestanten en katholieken zijn eigenlijk vriendelijk,

Deze film pakte me niet volledig in, maar Fords benadering van de wereld en wellicht ook de reden waarom hij dit korte verhaal heel graag wilde verfilmen en duidelijk als een pet project zag boeit me wel. Het kwam uiteindelijk terecht bij poverty row studio Republic die daarmee hu enige oscarnominatie voor beste film ooit binnenhaalde. Ford maakte de film met zijn twee favorieten Wayne en O'Hara. Het technicolor is prachtig en past bij het kunstmatige sfeertje.