The Duellists (1977)

Zoveel is duidelijk. Maar goed, ik vond The Duellists als jongere kijker ook maar matig. Het was pas vele jaren en kijkbeurten later dat ik hem geniaal vond. Sommige films veranderen met je mee. Zeker wanneer er ruimte wordt gecreëerd voor interpretatie. Blade Runner en The Duellists doen dit ten volle.

1. Blade Runner

2. The Duellists

3. Alien

Al de rest van Scott is matig.

Dat tussen de regels lezen doe ik vooral door de 'visuele' kant van de film. Toen ik de laatste keer naar The Duellists keek zag ik er plotseling van alles in: angst, eer, frustratie, bekrompenheid, gevaar, noem het maar op. En nu komt het, ik had het gevoel dat ik die dingen ondekte, het werd me niet opgedrongen door de film. Subtiele details werden ineens heel scherp en echt voelbaar. Het was de beste filmervaring die ik dat jaar heb gehad en ik had de film al 3 keer eerder gezien.

Grappig, ik heb de film ook drie keer gezien. Hij groeit dan wel inderdaad.

Mooi qua vormgeving, maar voornamelijk een nogal saaie zit. De oorzaak daarvan is het zeer matige en volkomen oninteressante verhaal.

Ik denk dat "cinema" veel meer te maken heeft met de wijze waarop iets wordt vertelt.

Eigenlijk denk ik dat ook nu je het zegt. Ik wijzig het.

Moge de Blu-ray versie snel worden uitgebracht!

Vrij moeilijk in de komen film vond ik het. Vooral omdat het verhaal en het inhoudelijk niet bijzonder interessant is.

Gelukkig maken veel prachtige shots veel goed, soms echt fantastisch, misschien nog wel strakker dan in Blade Runner. Hier miste ik wel wat sfeer, en ook de soundtrack vond ik niet echt denderend. En ik vind vooral Keitel de show stelen, misschien omdat hij veel mysterieuser overkomt, maar t.o.v. Carradine die ik toch een stuk minder vond, is het misschien jammer dat het verhaal niet uit diens personage verteld was.

3*

De score is nog zo mooi ...een echte verademing vergeleken met al die Zimmer scores van vandaag. De film ook maar het is inderdaad niet evident om de juiste instap te vinden. Het "verhaaltje volgen" is niet de juiste, dat heb ik ondertussen wel ondervonden.

Dat lees ik nu terug ja, maar dat vond ik wel meevallen. Maar ik lees ook dat het een groeiertje is, misschien zie ik hem over een tijdje nog eens.

Het unieke van the Duellists is zijn visuele kracht. Echt schitterend. Ben twee keer gebeld een keer naar de WC gegaan en bij het stilzetten van het beeld (op volslagen willekeurige momenten dus), waren het drie keer prachtige stills. Zou ze zo ophangen in huis. De duels zorgen voor leuke momenten, de scenes in Rusland waren prachtig (in beeld gebracht vooral), net als het eind. Het idee dat in een tijd vol oorlog en geweld de mens zo gek is daar nog een schepje bovenop te doen met zinloze duels was wel aardig. Die heel eerkwestie werd ook wel belachelijk gemaakt. Grappig ook, de manier waarop Kietel Carradine opjaagde, waardoor de film op een gegeven moment trekken van een komedie en weer later van een thriller kreeg.

Maar als je technisch zo'n goede filmer bent als Scott, waarom is hij dan uitsluitend in staat om kille en afstandelijke films te maken? Wat schiet hij tekort op het vlak dat zo belangrijk is bij een film, het gevoel dat je je kijker geeft. Wanneer heb je in een film van Scott ooit eens een bloedmooie liefdesscene gezien? Of een moment met emotioneel geladen diepgang? Hier is het prachtig om van een afstandje naar te kijken en je blijft ook op afstand, maar het verhaal pakt je dus niet. De karakters interesseren je geen fuck. En daar hebben zijn films te vaak last van. Misschien de enige film die hier niet onder valt is Thelma & Louise. Zelfs Alien en Blade Runner hebben hier last van, hoewel het bij die laatste film door de setting en thematiek juist niet erg is (en in beide films wordt het gecompenseerd door tal van andere punten). Black Hawk Down is samen met deze film het beste voorbeeld. Technisch perfect, maar slecht ontwikkelde personages, een leeg verhaal en totaal geen emotionele binding met wat dan ook.

Ik vind deze film op momenten zo ontzettend mooi in beeld gebracht, dat ik echt een heel bijzondere en unieke film heb gezien. Dit had gewoon een van de beste films ooit kunnen zijn, beter nog dan Barry Lyndon. Toch 4 sterren. Maar Scott zal door zijn manko nooit een echte favoriet worden.

De dag is al weer meer dan goed ,klasse wat ik net heb gezien.
Op naar de volgende.

Zelden een film gezien, waarbij bijna elk shot een kunstwerk is. Scott moet haast wel zijn inspiratie uit 17e eeuwse schilderkunst hebben gehaald, als je alleen al kijkt naar de stilleven shots. De belichting in deze film is fantastisch en landschappen zien er betoverend mooi uit. Misschien nog wel mooier dan in Kubrick's Barry Lyndon. De zwaardgevechten zijn ook erg mooi in beeld gebracht.

Het verhaal zelf heeft niet veel om het lijf en karakters blijven wat oppervlakkig, al zijn de rollen van Keitel en Carradine prima. De vete tussen de twee staat centraal, maar gevoelsmatig komt het slechts zijdelings aan bod in de film. Inhoudelijk dus niet heel interessant, maar op basis van de cinematografie geef ik al 4*

De film zit toch vol met onderliggende thema's?

De thema's zoals eergevoel en bekrompenheid die jij eerder aangaf in een post zijn vaak inherent aan dit soort historische dramafilms. Wat dat betreft niks nieuws onder de zon. De afstandelijkheid en de emotie die ik mistte in de film maakte het er ook niet interessanter op.

Wat wel interessant was, was de opbouw in gevechten. Een krachtsverhouding tussen twee rivalen, die begint met zwaard, dan te paard en tot slot met pistolen. Ze zoeken steeds verder het uiterste op.

Dat zijn er maar enkele. Centraal in de film staat natuurlijk het thema 'obsessie'. Je hebt ook Ferraud die de oude tijd symboliseert en die een grondige haat koestert voor alles dat staat voor vernieuwing of verandering, oftewel d'Hubert. Ik heb ook gemerkt dat die afstandelijkheid of gebrek aan emotie heel afhankelijk is van hoe je naar de film kijkt. Als je je laat leiden door de personages (wat een gebruikelijke manier is) dan is het inderdaad best een afstandelijke film. Laat je je echter leiden door de regisseur en beschouw je acteurs en karakters alleen maar als pionnen van de totale visie, dan wordt The Duellists wel een emotionele ervaring. Nu ja, emotioneel, alles wordt meer intens en voelbaar. Dat was zo tijdens mijn laatste kijkbeurt en ik ben er nog niet goed van. Misschien dat het de volgende keer (dan wel op Blu-ray) weer helemaal anders is.

Ok, duidelijk. Dan moet ik de film maar eens herzien, want de punten die jij opnoemt heb ik dan echt gemist.

Een aanrader, zonder meer!

Eindelijk gezien deze debuutfilm van Ridley Scott en het is een visueel schitterende filmervaring. Scott weet de duels op een heel levendige beklijvende manier in beeld te brengen.

Knappe film met een spannende prachtige climax!

Mooi gefilmd, doet qua belichting nogal denken aan Barry Lyndon. Inhoudelijk alleen een stuk minder interessant vanwege het plot wordt het wat een herhalingsoefening. De soundtrack is ook wat eenzijdig en spaarzaam. Toch wel de moeite waard vanwege de visuele pracht en hij duurt niet al te lang.

Ja, leuke film....

MAAR!
Ik ben een enorme fan van barry lyndon en dan is het onvermijdelijk dat ik deze film met Barry Lyndon ga vergelijken. Ten eerste mis ik dan de geweldige muziek van schubert, ten tweede de magistrale cameravoering van kubrick en ten derde het verhaal is gewoon erg voorspelbaar. Deze hele film is een herhaling van zetten. Hoofdrolspeler wordt steeds uitgedaagd door dezelfde persoon, vlak voor zijn promotie. De hele film is het een beetje onduidelijk waarom dat gebeurd en daarbij vind ik dat de hoofdrolspeler compleet ondergesneeuwd wordt door Harvey Keitel. En vervolgens een redelijk matte acteerprestatie van de diverse vrouwen in het leven van de hoofdrolspeler.

Desalniettemin door de relatief korte speelduur en soms leuke momenten kan ik deze bestwel een 3,5 geven. Maarja, er gaat toch niks boven Barry Lyndon

Ugh.

Scott's eerste is absoluut geen film die aan mij besteed was. Begon ook al erg slecht, want om de één of andere reden had ik op basis van de poster geen film uit de jaren 1800 verwacht. Absoluut geen idee waarom maar dacht eigenlijk een soort van post-apocalyptische film voorgeschoteld te krijgen, volgende keer toch maar iets nauwkeuriger naar de poster gluren.

Tijdens de film was er eigenlijk maar één titel waaraan ik moest denken. Ben ook niet de enige die de link met Barry Lyndon (ook al zo'n persoonlijke favoriet) gelegd heb zo te zien. Had ik een woordbingo gemaakt dan had ik in ieder geval naast Barry Lyndon ook het woord "schilderijtje" goed gehad.

Vind het zelf een aardslelijke periode, vloeit uit voort dat ik deze film ook absoluut niet mooi vond. Lelijke kleuren, tafereeltjes die gepikt lijken van een Duitse ansichtkaart en mannen met vlechtjes en veel te hoge hoeden. Zo'n eindshot doet mij ook absoluut helemaal niks, dat Scott het dan nog links en rechts afwerkt met wat goedkope lichtfiltertjes (paar keer zwarte fade-outs bovenaan het scherm gezien ... niet slim als je dan nog eens rond-pant) maakt de armoe compleet.

Verhaal duurde ook best lang alvorens er een rode draad in te vinden was. Eenmaal duidelijk dat het duel tussen de twee centraal zou komen staan (de titel van de film had ik blijkbaar ook aan me langs laten gaan) was mijn geduld zo'n beetje op. Platte personages, een weinig enerverend verhaaltje en wat thematische paadjes die volledig langs me heengingen.

Vond het een draak van een film. Geen seconde geboeid geweest, een periode die me sowieso al erg slecht ligt. Blij dat Scott daarna wat anders gaan doen is, al zou hij met Gladiator en Robin Hood nog twee soortgelijke wanproducten afleveren.

0.5*

"The duellist demands satisfaction. Honour, for him, is an appetite. This story is about an eccentric kind of hunger. It is a true story and begins in the year that Napoleon Bonaparte became ruler of France."

Dan toch maar eens een keer Ridley Scott's eerste film bekeken.

Best aardige film. Het acteerwerk is goed, vooral de chemie tussen Keith Carradine en Harvey Keitel. De film is erg mooi opgenomen en heeft erg goede cinematografie. Helemaal op locatie opgenomen en dat is positief te zien. Ook mooie soundtrack van Howard Blake, past erg goed bij de 1800-setting.

Een nadeel aan de film was echter dat ik er niet erg veel van begreep. Niet dat de film saai is maar het was toch wel een lange zit en de film slaagt er maar net in mijn interesse te behouden. Toch vond ik het einde wel erg mooi.

Je moet de filmmakers wel nageven dat ze een perfect beeld van 1800 hebben geschetst. De costums vond ik niet goedkoop en aardig realistisch. En op een enkele vliegtuigstreek in de lucht zijn er geen enkele sporen dat de film veel later is opgenomen. Wel is het dan raar dat ze geen Frans praten, maar goed...

Al met al zeker geen slechte film maar bij lange na niet zo goed als Scott's tweede film Alien, een heeel ander soort film. Toch moet je Scott nageven dat hij een goede keus heeft gemaakt om niet een of andere slechte afstudeerfilm te maken maar meteen te beginnen met een hoogstaande drama.

Ik denk dat ik The Duellists nog maar een keer moet gaan herzien. En dan met Nederlandse ondertitels, misschien dat ik hem dan meer kan waarderen.

Alle verwachtingen waar gemaakt. Dit zijn kostuumfilms om door een ringetje te halen.
Bijna gelijkwaardig aan ik noem een Barry Lyndon.

Gewoon geniale film! De eerste maal dat ik deze film zag zoveel jaren geleden had 'k er geen besef van hoe goed die eigenlijk is . Ik heb begrepen dat dit Scott's eerste film was of een van de eerste . Mensen, ik heb deze film al zovele malen bekeken, en hij wordt alleen maar beter met de tijd , als ouwe wijn.