Doctor X (1932)

Na Mystery of the Wax Museum (1933) ook meteen deze van Curtiz opgezet. Niet echt m'n ding. Vond het einde wel érg gaaf, die vertoont ook nog wel enige vergelijkkennissen met Mystery of the Wax Museum. Een spectaculaire finale met ditto onthulling. Toch weet dat de film niet te redden. Merendeel is een droog whodunnit-achtig gebeuren.

''DOCTOR X is one of those heartbreaking films to watch for a fan of old horror movies, because it has so many wonderful things going for it yet just narrowly misses the mark of being really good due to a liability or two which could have been avoided.'' Daar zit wel wat in. De toon van de film klopt gewoon net niet, mede dankzij Lee Tracy. Zo'n ''grappig/lollig'' personage is een vloek in de early 30's horrorfilms...

"Something tells me if I go in that room tonight, tomorrow I'll be... in my coffin!

Na tegen mijn gewoonte in eerst het vervolg The Return of Doctor X (1939) te hebben gezien met Bogart, wilde ik nu ook Curtiz' 2-strip Technicolor Doctor X -film eens zien. Het aantal stemmen op MM viel vóór de horror challenge nog op één hand te tellen, maar aangezien de film legaal online te bekijken valt op het kanaal van First National/Warner Bros op Archive.org, had ik hem zo te pakken. Het verhaal is simpel: Journalist Lee Taylor onderzoekt de zogenaamde Moon Killer, een krankzinnige gek die zijn slachtoffers wurgt, verminkt en gedeeltelijk opeet. Al snel verdenkt hij Dr. Xavier, een professor die samen met een aantal collega's vreemde experimenten doet in zijn villa. En dan kan Curtiz 'los'.

Het was een bijzondere gewaarwording om te constateren dat voor die oudere horrorfilms uit de jaren dertig en veertig, kleur een beetje vervreemdend werkt. Voor giallo films met veel bloed licht dat anders, maar crazy scientist-films profiteren als je het mij vraagt juist van het zwart-wit spectrum, wat sfeer betreft. Overigens kregen tijdens de release destijds alleen de inwoners van grotere steden een kleurenkopie te zien. Small towns moesten het met een zwart-wit kopie doen. Niet nadelig in dit geval, als je het mij vraagt.

De film heeft een pre-King Kong Fay Wray (hier brunette) die alvast haar gil oefent, maar de charme die ze daar heeft, ontbreekt hier voor mij toch een beetje. Aardig om een keer gezien te hebben, maar iets te mak vergeleken met de andere pre-code horrorfilms van die jaren om een echte aanrader te zijn. De laatste tien minuten heb ik wel met een grote glimlach bekeken, en het waren deze die de film naar een voldoende trokken. Curtiz, Wray en Atwill zouden het jaar daarop weer bij elkaar komen voor Mystery of the Wax Museum (1933).

3*

Dacht soms dat ik naar een fragment van The Forbidden Room aan het kijken was. Het heeft écht wel iets, die 2-strip technicolor, wekt een vreemd en surreëel sfeertje op. Maar of dat de bedoeling was? In ieder geval heel wat anders dan de zwart-wit horror classics uit de Universal stal. En 'anders' is altijd een mooi compliment voor een film (of toch meestal).

Kan je mij uitleggen wat dat 2-strip technicolor voor een procedé is?

Nope. Ik zou zeggen check wikipedia.

Of het alwetend orakel.

Aardige thriller van de latere’ Casablanca’ (1942) regisseur. De film is een verfilming va een toneelstuk van Howard W. Comstock en Allen C. Miller. en dat heeft Curtiz niet weten te verbloemen. Het geheel doet nogal statisch aan en dat de film zich bijna op een locatie afspeelt , maakt het er ook niet dynamischer op.

Daar heb ik niets kunnen vinden. Ik zelf heb de indruk dat de film door middel van de computer is ingekleurd.
Ik vind het eerlijk gezgedf wel raar dat je die '2-strip technicolor' vermeld op een manier waarop het lijktr dat je er verstand van hebt.

En wie of wat mag dat dan wel zijn?

Euh, heb je erop geklikt? Het is een linkje dat mijn sarcastische toon omzet in beelden

En eindigend met alle antwoorden die je nodig hebt.

Doctor X is vooral een curiositeit voor de historie van de genrefilm. Na het succes van Dracula en Frankenstein (beide uit 1931) waren horrorfilms in. Warner Bros. was niet een filmmaatschappij die veel op had met horror, toch hebben ze er ook paar gemaakt. Door contractuele verplichtingen moesten er nog twee two-color Technicolor films worden gemaakt en daarom is er gekozen om deze film tegelijkertijd op te nemen met Mystery of the Wax Museum (1933) De films werden een half jaar na elkaar uitgebracht en als regisseur werd er gekozen voor de hardwerkende Michael Curtiz.

Journalist Lee Taylor (Lee Tracy) gaat op onderzoek uit, om de Moon Killer te vinden. Algauw leidt het spoor naar de Academie voor Chirurgisch Onderzoek en naar zijn illustere professoren. Dr. Xavier claimt een machine uitgevonden te hebben die de dader kan ontmaskeren. Dit gebeurd in de kelder van het huis van dr. Xavier waar ook zijn mooie dochter (Fay Wray) woont.

Wat volgt is een soort whodunnit die nog het meest weg heeft van een aflevering uit "Scooby-Doo, Where Are You?" Iets wat ook opval zijn de thema's die aanbod komen: verkrachting, kannibalisme en prostitutie. Voor de tijd waar deze film in is gemaakt best schokkende thema's. Helaas is de film niet overal even goed in. Zo is de komische noot waar Lee Tracy voor zorgt, alles behalve grappig. En de bedoelde spanning van wie er achter de moorden zit is te tam in spanning. Gelukkig wordt er in de laatste 10 minuten nog veel goed gemaakt.

Ondanks dat de film zich niet weet los te breken van het toneelstuk (The Terror) waar het op gebaseerd is, kijk hij redelijk leuk weg.

Ok het leukste was wellicht dat de film in kleur is opgenomen, een zeldzaamheid voor die tijd. Op het vlak van horror laat deze flink te wensen over vooral omdat het komische gedeelte overheerst. Maar de humor is erg flauw en de onderzoekende journalist gespeeld door Lee Tracy is vooral irritant. Nu wie de dader was dat was me al vrij snel duidelijk. De manier waarop ie dan te werk ging was dan wel nog leuk bedacht. Helaas is de rest van de film gewoon onnozel. Gelukkig is er pre King Kong Fay Wray (hier als brunette) om het toch nog iets kijkbaarder te maken. Voorspelbaar einde ook de sukkel saves the day omdat de dader zijn tijd verdoet met van naaldje tot draadje uit te leggen hoe hij te werk is gegaan. Sorry maar producenten als deze bezorgen het horrorgenre een slechte naam. Duidelijk dat ze totaal niet van het genre houden

De two-strip Technicolor versie en de zwart-wit versie (voor de de buitenlandse markt gemaakt, waar kleurenprojectie nog niet mogelijk was destijds) verschillen aanzienlijk van camera-standpunten las ik.
De kleurenversie heeft naar verluidt de betere standpunten.
Ze zijn ook niet door dezelfde cameraploeg gemaakt.