Mystery of the Wax Museum (1933)

leuk om te zien waar House Of Wax ( 2005 ) van geinspireerd is.

en ook al House of Wax (1953)

Aardig filmpje.

Acteerwerk is erg tenenkrommend maar dat mag de pret niet drukken want de sfeer doet zijn werk. Jammer van Fay Wray, leuke vrouw maar krijg een beetje een hekel aan haar screamer rolletjes. Curtiz weet met zijn regie toch nog wat van te maken en leuk om te zien waar de meest recente House of Wax zijn inspiratie vandaan heeft gehaald, want het is een misvatting dat dit een remake is van deze of de House of Wax van 1953.

3,5*

De ietwat te drukke rol van Fay Wray en de overdaad aan oubollige komische noten doen toch wat afbreuk aan deze film. De sfeer en een prachtige finale maken veel goed. Het nut van de aanwezigheid van de doofstomme man (die trouwens wel een beetje wordt afgeschilderd als een gestoorde maniak) begreep ik niet helemaal. > 3*

Erg onderhoudende film met schitterende decors en een aantal sfeervolle griezelscènes (met name de openingsscène en de spetterende finale), maar het scenario is nogal warrig en onevenwichtig. Vooral de merkwaardige mix tussen griezel en detective werkt niet altijd. De scènes met de ratelende Glenda Farrell, de cynische hoofdredacteur en de bikkelharde politieagenten lijken wel uit een film noir te zijn geplukt en staan nogal haaks op de stijlvol belichte griezelscènes met Fay Wray (als klassieke dame-in-nood) Lionel Atwell als de gekke kunstenaar.

Wel erg leuk om eens een film te zien in two-color Technicolor. Het geeft de film in elk geval een heel aparte look.

2.5 sterren.

Het verbaasde me tijdens het kijken hoe goed deze film er nog uit ziet. Niet alleen het kleuren pallet zorgt voor een wat modernere look , ook qua beeld oogt het wat duidelijk dan bijvoorbeeld King Kong uit diezelfde tijd. Wat betreft de acteurs: Lionel Atwill als Ivan Igor kwam lekker sinister over en zijn verbrande gezicht oogde net wat enger dan in de ’53 versie met Vincent Price. Glenda Farrell (Florence Dempsey) is niet alleen een ondeugende meid en een ware schoonheid, ze acteert ook nog erg goed voor een film uit de jaren 30. Fay Wray (Charlotte Duncan) doet waar ze in King Kong ook al goed in was: gillen als een bezetene!

Verder is deze film qua uitwerking op sommige vlakken iets beter dan de ’53 versie maar op sommige vlakken ook weer wat minder. Het verhaal wordt wat vlotter verteld maar in de remake met Vincent Price worden bepaalde dingen beter uitgelegd. De sets zijn min of meer beter dan bij de ’53 versie. Het lijkenhuis oogt stukken imposanter en de kelder waar de was wordt gegoten is groter dan bij de remake. Enkel sommige sets zoals de ruimte vóór de kelder en het 2e museum ogen wat simpeler in minder sfeervoller dan in de remake. Al met al prefereer ik deze versie net iets boven de ’53 versie maar van beide films kon ik meer genieten dan de 2e remake uit 2005.

Net wat beter dan de versie met Vincent Price. Vond de film opvallen fris voor zijn leeftijd en het gebrek aan bombastische muziek, wat de remake verpestte imo, maakt deze horror wat fijner te volgen. Het uitgangspunt is toch geniaal en zie het liever wat subtieler aangepakt. Daar slaagde dit origineel beter in. De reporter begon op een gegeven moment behoorlijk te irriteren, maar over het geheel deden de acteurs het prima. Jammer dat dit niet in de 70's of 80's is geremaked. Had nog een horrorklassieker uit kunnen komen.
3,5*

Matige film. Wel leuk om te zien als inspiratiebron van de fantastische film met Vincent Price. Deze film haalt het qua verhaal lang niet en zeker niet qua acteerwerk. Vooral de journaliste is super druk en irritant. Het eerste waxenbeeld is gewoon een actrice. Je ziet haar gewoon duidelijk bewegen. Ik was wel verbaasd over de kwaliteit van de film. Dat ziet er super uit als je weet dat deze uit 1933 komt.

Fijne griezelfilm die, zoals velen hier reeds aangestipt hebben, er verrassend 'clean' uitziet voor zijn leeftijd. Het ratelende "Howard Hawks"-achtige journalistenduo (journaliste - hoofdredacteur) is, laat ons zeggen, een typische 'ziekte' van die tijd: bij momenten entertainend, maar té hectisch en vaak ook te potsierlijk (dit werkte echter wél bij "His Girl Friday"). Ook het einde van de film viel hierdoor een beetje in het water vond ik, werkelijk een bizar einde.

Deze originele 'House of Wax' blinkt hoofdzakelijk uit door sfeervol gebruik van schaduwen (en belichting tout court), enkele indrukwekkende sets en een handvol scènes die ouderwets griezelig aanvoelen.
Wanneer er vergeleken moet worden met de Vincent Price-film, dan komt deze wat mij betreft nagenoeg op gelijke hoogte: op sommige punten scoort hij beter, op andere dan weer net ietsje minder (het verhaal werd in de remake iets beter verteld heb ik in de indruk).
Een standaard 3,5*.


3,5*

Prachtige prestatie.

Het moet gezegd: ondanks de hoge leeftijd van tachtig jaar is ' Mystery of the Wax Museum' nog steeds de moeite waard. Dat heeft te maken met een hoop grapjes die wonderwel de tand des tijds hebben weten te doorstaan, maar vooral aan een lekker vlot tempo. Hierdoor voelt e.e.a. weinig oubollig aan. Het verhaal an sich is natuurlijk zo klaar als een klontje, maar de film is onderhoudend en vermakelijk. Een prachtige prestatie na zoveel jaren.

Goed.

Ben ik de enige die me dood ergert aan het volgende? Wellicht weinig zin om dit aan te stippen, om dat dit eigen is aan het forum, maar toch.













Het blijft opvallend hoe veel mensen er intrinsiek van uit gaan dat een oudere film minder goed zou zijn. Dan ga je dus met het verkeerde uitgangspunt en oudere film kijken.

Meer oudere films kijken zou ik zeggen! Vooral bizar wordt het als je 1933 zou veranderen in 2013, en 'oude films' in 'moderne films'. Zelf vind ik bijvoorbeeld digitale film er lelijk uit zien. Welnu, stel je voor dat ik zou posten bij een digitale film uit 2013 "Ziet er nog goed uit voor moderne film" of ... "ondanks dat het een nieuwe film is, is deze nog steeds de moeite waard" of... "een digitale film, een ziekte van de tijd".

Vreemd dat je er vanuit gaat dat ik niet of nauwelijks gewend ben aan oudere films. Als ik zeg dat een acteur/actrice goed acteert voor een productie van die tijd bedoel ik dus minder theatraal....minder geforceerd....minder opgelezen van 'n stuk papier. Maar goed, Ik ben gek op oubollige films! Niet iedereen is bekend met stokoude producties en daar moet je rekening mee houden. Sommige mensen kijken ook liever geen z/w film puur omdat hij in z/w afgebeeld is. Ik zeg onzin maar om me er nou serieus aan te ergeren vind ik 'n beetje ver gezocht. Ik ben zelf voornamelijk een horror fan en als ik heel eerlijk ben kijk ik liever crap van vroeger dan crap van deze tijd. Crap als The Devil Bat is voor mij een kult klassieker Evenals de Italiaanse zombieflick Burial Ground (misschien niet stokoud maar toch nog aardig op leeftijd...). Misschien heb ik veel films uit de jaren '20, '30 en '40 gemist maar dat komt dus omdat ik voornamelijk horror kijk. Ongeacht het jaartal Ik ben niet altijd dol op het acteerwerk in oude films maar in tegenstelling tot zoiets als overdosis CGI in moderne films, kan ik hier doorheen kijken en nog steeds genieten van de film.

Think of it: in a thousand years you shall be as lovely as you are now!

Bij mijn weten zijn er 3 horrorfilms waarin het wassenbeeldenmuseum een grote rol in vertolkt. je hebt de abominabele House of Wax uit 2005 met de al even abominabele Paris Hilton, je hebt House of Wax uit 1953 met de legendarische Vincent Price en je hebt deze Mystery of the Wax Museum met scream queen Fay Wray. Ik probeer altijd eerst het origineel te pakken te krijgen, maar wegens een speling van het lot schoot deze er als laatste over. De versie met Vincent Price was een erg aangename film en de aankoop van de DVD werd nog leuker toen bleek dat Mystery of the Wax Museum er in zijn geheel opstond als special feature.

Opvallend hoeveel gelijkenissen de films eigenlijk met elkaar hebben. De 2005 versie is meer van het 'geïnspireerd door' gehalte, maar House of Wax is eigenlijk een vrij letterlijke remake van deze. Beetje jammer dat ik die nog niet zo lang geleden, want hiermee was de twist waar het gezicht van Ivan verminkt is door de vlammen mij al bekend. Toch is dit een film die zoveel jaren later nog altijd goed op zijn poten blijft staan. De korte speelduur staat het hoge tempo niet in de weg en de aankleding ziet er erg degelijk uit. Curtiz weet aan de hand van schaduwen en andere filmische truukjes een leuk sfeerbeeld te scheppen. Vooral de wassen beelden zelf zien er erg geslaagd uit, maar blijkbaar waren het effectief acteurs doordat de was halverwege de opnames begon te smelten vanwege de hitte van de lampen op de set. Mooi kleurgebruik trouwens. Mystery of the Wax Museum is de laatste film die nog gemaakt is met het two-color Technicolor (in 1932 zou het three-color proces zijn intrede doen, al zou het duren tot 1934 met Service with a Smile eer dat werd gebruikt in iets anders dan een animatiefilm) en volgens Herbert Kalmus, de oprichter van Technicolor, zou dit de beste film zijn die gebruik maakt van de techniek.

Tof om Fay Wray nog eens terug te zien. Ik had ze een paar weken geleden gezien in haar meest iconische rol, die van de vrouw die wordt ontvoerd door King Kong, en dit doet ze ook vrij degelijk. Het is vooral in de finale dat ze haar troeven weet boven te halen. Glenda Farrell is nogal een hit or miss geval. De one-liners die ze kwistig in het rond strooit zijn vrij leuk (nog nooit een actrice zo veel New York weten uitstralen), maar ze is wel erg druk en gaat naar het einde toe wat de mist in. Al komt het voornamelijk ook door een vrij povere uitwerking, want het einde waar ze ineens kiest voor haar baas in plaats van de miljonair is abrupt en het waarom ontbreekt. Lionel Atwill is een geslaagde Ivan, maar het is toch geen Vincent Price.

De 1933 en de 1953 versies zijn in ieder geval qua niveau vrij evenwaardig aan elkaar. De enige reden waarom deze een dikke 3.5* krijgt en de andere een kleine 4* is vooral vanwege Vincent Price. Curtiz blijft bij mij een wisselend regisseur, maar toch is dit één van zijn betere werken. Leuk om eens gezien te hebben in ieder geval.

3.5*

Ik moet me me in grote mate aansluiten bij de goede review van Metalfist. Deze film heb ik ook ontdekt omdat ie als special feature op de DVD van "House of Wax" stond. Zonder deze film was er misschien ook geen "House of Wax" gekomen. Dit is dus in feite het origineel. De verhalen in beide films zijn grotendeels hetzelfde, in beide versies zit er een doofstomme medewerker en de kunstenaars hebben qua gezicht veel overeenkomsten. Het origineel liep allemaal wat sneller en oogde daardoor iets rommeliger, het was soms moeilijk om volgen wie was wie nu weer. IN de remake wordt het allemaal toch ietsje beter uitgelegd. Ik vond de vrouwelijke reporter ondanks haar drukdoenerij toch wel een van de betere karakters, de anderen stonden wat in haar schaduw, leken meer een figurantenrol te spelen. Deze krijgt een 3,5 want visueel ondanks de leeftijd erg knap en ook hier lijken de wassen beelden levensecht. House of Wax iets beter omwille van Vincent Price, visueel nog wat beter en een duidelijker verhaal.

Deze van Curtiz maar aangezet omdat ik de remake met Price ( House of Wax (1953) ) goed kon hebben. Blijkt een erg letterlijke remake, veel scenes zijn 1 op 1 hetzelfde. Toch is die een stuk beter gebalanceerd. Met name door Vincent Price, visueel constanter en ook in plot wat besluitvaardiger. Toch wel grappig (en redelijk indrukwekkend) hoe deze qua opzet niet eens ver achter die in de jaren 50 valt. Sets zijn minder rijk in kwaliteit en detail, maar de basis is behoorlijk hoogstaand. Charmant, maar in de schaduw van zijn remake toch een lichte tegenvaller.

"I offer you immortality, my child. Think of it: in a thousand years you shall be as lovely as you are now!"

Casablanca Regisseur Michael Curtiz maakte in 1932 met Lionel Atwill en Fay Wray de horrorfilm Doctor X (1932). Het jaar daarop kwamen ze wederom samen om Mystery of the Wax Museum te maken. De film was een van de laatste die gebruik maakte van het two-strip technicolor proces, wat hier qua sfeer beter uit de verf komt dan bij Doctor X. Toch ogen voor mij de goed bewaard gebleven, geremasterde zwart-wit films uit die tijd tijdlozer dan de kleuren van dit procedé. Het voelt toch een beetje of je naar een vergeelde polaroid kijkt. Anderzijds heb je er door de kleuren allerminst een jaren '30 gevoel bij, al kwamen er meerdere films in kleur uit in die jaren. De zwart-wit associatie overheerst toch. Ook het publiek was niet enthousiast, en hierna werd het 2-strip verlaten voor het natuurgetrouwere 3-strip proces.

Ik heb de Wax films (als we ze voor het gemak op één hoop gooien) in omgekeerde volgorde gezien. In 2012 zag ik eerst de 2005 versie House of Wax (2005) die me totaal niet beviel. Een maand later kon ik al een stuk meer genieten van de Vincent Price klassieker House of Wax (1953). En nu weer vier jaar later zie ik dan eindelijk 'hoe het begon'. Een directe vergelijking is lastig, daarvoor is bovengenoemde film te lang geleden en ik blijk er niets over geschreven te hebben. Maar uiteraard kan de film, zeker aangezien dit het origineel betreft, uitstekend op zijn eigen merites beoordeeld worden.

Begin jaren dertig was het effectief gebruiken van een music score nog geen gemeengoed, en dat merk je ook hier. Het geluid bestaat voornamelijk uit dialogen en omgevingsgeluid. Sommige van de sets (zoals de laboratorium set) zijn gerecycled van de voorgaande productie en naast de cast is ook veel van de crew hetzelfde. Zelfs de openingstheme music van Doctor X werd hergebruikt. Wellicht dat men zelf ook een beetje het gevoel had er gelijk nog maar even iets achteraan te knallen. Dat had ik als kijker in elk geval wel. Het voelt wat gehaast en echt indruk maken doet het niet. De His Girl Friday-achtige spervuur-dialogen tussen reporter en redacteur ergerden mij een beetje, ik hield er daar ook al niet van. Atwill is ok, en Fay Wray gilt. Herhaaldelijk.

De opnames van King Kong datzelfde jaar waren over acht maanden uitgesmeerd, en tussendoor maakte Wray met Curtiz zowel Doctor X als Mystery of the Wax Museum. Het voelt ook een beetje als een vluggertje. Vooralsnog geef ik de voorkeur aan de remake uit '53.

2,5*

Helemaal met je eens. Het is gewoon gezeur van mensen die de échte cinema niet weten te waarderen, maar geilen op special effects en een overdaad aan CGI's. Na de jaren zeventig van de vorige eeuw is het hard achteruit gegaan wat betreft de kwaliteit van de meeste film.

Prima klassiek horrorwerkje met een prima rol van Glenda Farell als de journaliste Florence Dempsey op zoek naar het sensationele nieuws. Dat je dwars door het script heen kijkt mag de pret niet drukken. Regisseur Michael Curtiz weet de spanning goed op te bouwen naar een spannende finale.
Dat de ‘wassenbeelden’ zo echt lijken, komt omdat er voor de opnamen van de close-ups echte mensen werden gebruikt (Deze shots duren vaak niet langer dan twee seconden). De wassenbeelden die voor de film gemaakt werden, smolten tijdens de opnamen door de hitte van de lampen die nodig waren voor het two-strip technicolor procedé.

Kan ook wel genieten van een pure blockbuster vol met actie of knappe beelden, maar dit werkje kan ik zeker ook appreciëren. En als ik het nu al goed vind, dan zou die film in die tijd je zeker weten te behagen. Leuk verhaal, stijlvol gefilmd, voldoende spanning en vooral twee sterke troeven nl. de hoofdrolspeelster die op haar eigen wijze haar belangen gedreven weet te bemachtigen en natuurlijk de levensechte wassenbeelden. Voor een film uit 1933 vind ik dat de film de tand des tijds nog gemakkelijk door staat. 7/10

Nadat ik de House of Wax had gekeken met VIncent Price kwam ik er achter dat het een remake was van deze film. Daarom mij ook aan deze film gewaagd. Het eerste wat natuurlijk opvalt is dat deze film in kleur was. Maar ook het verhaal is iets anders want dat de boosdoener handelt vanuit artistieke overweging. En dat in een decennium waar vooral wetenschappers met hun experimenten in de film de dienst uitmaakte. Helaas richt de film zich ook meer op komedie en mysterie. De echte horror blijft achterwege. Hierdoor ontstaat er een veel luchtigere film en wordt de dreiging die van Ivan Igor moet uitgaan een beetje te niet gedaan. Glenda Farrell speelt de reporter Florence Dempsey , zij moet een sterke zelfstandige vrouw voorstellen, die weet wat ze wil. Echter het ging een stap te ver om haar dan ook de zaak tot het eind te volbrengen. En dan is er natuurlijk Fay Wray die ernaar hartenlust op los mag schreeuwen als Charlotte Duncan. Al met al is de film nog redelijk vermakelijk maar doordat de film in de dertiger jaren misschien te eng moet zijn geweest, is er gekozen om er humor in te stoppen. Iets wat helaas de spanning en mysterie geen goed doet.

Deze zojuist zitten kijken, stond op de jaren '50 dvd versie en ik had nog nooit de moeite genomen 'm te kijken, dus nu ik 'm pas opnieuw had aangeschaft mij er maar eens aan gewaagd.

Wat opvalt aan dit origineel is vooral dat de hoofdrolspeler een stuk sympathieker oogt dan Price. Dit heeft zo zijn voor- en nadeel.
In het begin is dat zeker een pre, want hier is hij nog de zachtaardige en goed bedoelende kunstenaar, echter heeft dat ook het grotere nadeel dat hij nooit echt sinister in zijn creatie van monsterlijke killer in de finale overkomt. Hij blijft dan toch vooral ook iets tragisch en triest uitstralen.

Hoofdrolspeler lijkt qua uiterlijk meer op een kruising tussen Van Gogh en Errol Flynn, dan dat hij nou echt indruk maakt als snoodaard. Wat dat betreft kan hij totaal niet tippen aan horror icoon Price, die, alleen al met zijn stem en sinistere blik, je de stuipen op het lijf kan jagen.

Verder is deze versie ook regelmatig nodeloos rommelig en ingewikkeld door het gebruik van te veel karakters en overbodige scene's. De jaren '50 versie is veel compacter en weet de twee vrouwelijke hoofdkarakters tot één persoon te smeden, die ook nog eens bevriend was met het vrouwelijke slachtoffer, zodat het allemaal veel persoonlijker wordt.

Wat dit origineel wel ruimschoots voor heeft op die remake zijn de geweldige decors. Wow! Vooral de zaal in het mortuarium en de ondergrondse kelderzaal waren indrukwekkend en hebben duidelijk expressionistische invloeden. Deed mij zelfs wel aan de latere decors van Ken Adam denken, die hij maakte voor de oudere James Bond films.

Kortom: een aardige film, maar lang niet zo goed als de jaren '50 klassieker.

Een dikke zes, ofwel drie sterren.