The Cotton Club (1984)

Ben best een groot bewonderaar van ome Francis maar ik snap best dat mensen dit niet als zijn masterpiece beschouwen. Eigenlijk is het maar een vrij matig filmpje nog enigszins gered door de mooie kostuums en decors die door Coppola goed in beeld worden gevangen. Vermakelijke dansjes en liedjes ook wel.
Maar ja, voor de rest een vrij saai nietszeggend verhaal (met een vreemde spin-off over twee tapdansende broers) en niet al te beste acteerprestaties. Het koppeltje Gere en Lane konden me niet echt overtuigen, het komt me allemaal nogal wat houterig over (wel grappig dat het karakter van Gere in de film een screentest moet doen en dat de conclusie is; Hij kan niet acteren maar heeft wel de juiste looks ). Het is echter vooral Remar die niet direct in de meest positieve zin de show steelt want wat zet hij met Dutch Shultz een vreselijk slechte gangster neer zeg! Clichématig, wederom vrij houterig en totaal niet overtuigend als lichtgeraakte paranoia toughguy.

Zijn er nog wat lichtpuntjes; Jawel. een jonge Cage speelt een hele aardige bijrol en de finale was uiteindelijk ook behoorlijk goed. Maar... van de man die ons filmkijkertjes The Godfather en Apocalypse Now schonk verwacht ik toch een stuk meer. 2.5*

Het theater van het leven

Ik kijk toch op van de redelijk negatieve cijfers en het gemiddelde. Cotton Club is helemaal niet slecht. Coppola maakte hier niet alleen een gangsterfilm, maar toont een legendarische periode uit de New Yorkse geschiedenis, dat tijdens de drooglegging plaatsvindt. Eerst en vooral de club. Een culturele biotoop waar de beste jazz en tapdance artiesten uit deze jaren optraden en een publiek dat niet alleen prestigieuze showbizz figuren aantrok (Gloria Swanson, James Cagney) maar ook duistere onderwereldfiguren als Dutch Schultz. Dat je, net als Dixie Dwyer, het tot in Hollywood kon maken is geen mythe. De choreografie is werkelijk prachtig gedaan : die kostuums, de muziek, de gekke sfeer... elke keer dat er muziek kwam was het smullen en komen deze vervlogen gouden jaren tot leven. Er heerste ook een "racial policy" in die clubs. Als zwarte kon je enkel binnen als je muzikant of danser was. Deze kant van de club wordt geïllustreerd via de twee William broers. Dat was een subplot die niet echt interessant uitviel en los stond van de gebeurtenissen rond Dixie. Ik herinner me niet dat er ooit contact was tussen Gere en Hines.

In de schaduw van de Cotton Club spelen zich tal van intriges af die gerelateerd zijn aan de gangsters zoals Schultz en Owney Madden. Die afwisseling tussen het spektakel in de Cotton club, die de geschiedenis aan het ingaan is, en de onzekerheid van de levens rond deze ontmoetingsplaats geeft een gevoel van hoe vluchtig alles is. Hoe tijdloos de Cotton Club op dat moment mocht overkomen, levens verdwijnen of verschuiven ooit naar andere plaatsen. En de Cotton Club sloot voorgoed in 1940, niet zoveel later dan de gebeurtenissen in de film.

Dwyer bevindt zich in het centrum van die intriges wanneer hij werkt voor Madden als cornetspeler en voor Schultz als boodschapjongen en bovendien een woelige relatie heeft met diens vriendin Vera Cicero. Een leuke rol van Gere, en verder ook een indrukwekkende cast. Het is niet allemaal perfect tot in de puntjes, maar Coppola doet het hier toch sterk wat de sfeer betreft, die de beste films uit de vooroorlogse periode oproept : Gere heeft iets van Clark Gable, die close ups wanneer er kussen uitgewisseld worden, film-noir stijl, muzikale omkadering enz. Ik denk dat Coppola vooral voor ogen had om een periode tot leven te brengen meer dan een gangsterfilm in de stijl van Godfather in het leven te roepen. Niet perfect maar is toch wel bijzonder bij momenten.

Vakkundig gemaakt, maar het pakte me totaal niet.
Nou zitten in misdaadfilms wel vaker onsympathieke personages, maar die kunnen dan nog wel boeiend zijn. Deze personages vond ik niet boeiend en er is weinig verdieping.
Weinig aansprekende rollen van Richard Gere en Nicolas Cage.
Het decor van de cotton club is mooi, maar het verhaal is vooral meer van hetzelfde; een doorsnee rise-and-fall verhaaltje met afrekeningen en bendeoorlogen.

Aardige film die zich afspeelt rondom de Cotton Club in New York eind jaren '20. De verhaallijnen zijn op zich wel onderhoudend, maar vrij standaard. De muzikale stukken hadden wat mij betreft beter achterwege gelaten kunnen worden, ook al geven ze de film wel wat sfeer. Verder een mooie aankleding van de bruisende jaren '20.

Een vrij standaard misdaadverhaal dat wat mij betreft op een iets hoger niveau wordt getild door het te mengen met musical. Ik ben wel een liefhebber van jazz en blues en vond de muzikale intermezzo's best leuk. Gecombineerd met de decors en attributen schept een echte jaren 20 en 30 sfeer. Het verhaal van de Cotton Club en zijn maffiose bezoekers is trouwens gebaseerd op de echte feiten. De meeste personages in de film zoals Dutch Schultz, Owney Madden... zijn gebaseerd op de echte figuren. De rol van Vincent Dwyer, gespeeld door Nicolas Cage, is gebaseerd op Vincent "Mad Dog" Coll.

De Amerikaanse filmmaker Francis Ford Coppola (1939) is verantwoordelijk voor een aantal meesterwerken. Bekend zijn uiteraard zijn Godfather-trilogie, de fenomenale anti-oorlogsfilm Apocalypse Now (1979) en de cultklassieker The Conversation (1974). Hij heeft echter ook een aantal van Hollywoods grootste flops op zijn naam staan, zoals het misbaksel Peggy Sue Got Married (1986) en het ronduit afschuwelijke Jack (1996). Ook de film The Cotton Club uit 1984 mag tot die laatste categorie worden gerekend. De film speelt zich af in Harlem, in en rond de bekende Cotton Club tijdens de drooglegging in de jaren ‘20. De hoofdrollen worden vertolkt door Richard Gere, Diane Lane en Gregory Hines. En ook de toen nog redelijk onbekende Nicolas Cage speelt een klein rolletje als maffioso. Hij is overigens een oomzegger van Francis Ford Coppola, maar dat even terzijde.

Het verhaal draait om de perikelen van muzikant Dixie Dwyer (Richard Gere), die bugel speelt in de Big Band van de Cotton Club. Hij wordt verliefd op het liefje van de maffiabaas, krijgt het aan de stok met gangsters en belandt uiteindelijk in Hollywood voor een succesvolle filmcarrière. Wanneer hij enkele jaren later weer terugkeert in Harlem belandt hij middenin een schietpartij, waarbij veel gangsters het leven laten. Zoiets dus.

Het geweld doet erg cartoonesque aan, dat komt waarschijnlijk omdat de hoofdrollen feitelijk bordkartonnen personages zijn, een soort karikaturen dus. Erg veel sympathie krijg je niet voor ze; het laat je eigenlijk koud wat er met ze gebeurt. En dan is er nog de muziek. Hoewel ik absoluut geen hekel heb aan jazzmuziek is deze wel erg overvloedig in de film aanwezig, en op een gegeven moment wordt al dat getoeter wel erg vermoeiend. Maar vooral het vele getapdans in de film wordt na verloop van tijd erg irritant.

Een tegenvaller dus, al moet ik zeggen dat de film er verder wel mooi uitziet. Er is veel aandacht besteed aan de details, de cinematografie is dan ook dik in orde. Dat dan weer wel. Maar verder pakte de film me dus niet. 2,5*

Ooit eerder gezien als puber. Toen niet bepaald onder de indruk van dit drama/misdaad. Met de verwachting dat dit werk van Coppola me nu beter zou bevallen toch weer eens geprobeerd...maar helaas.

Het moet gezegd dat The Cotton Club zonder enige twijfel een bijzondere mix van geweld en heel veel muziek is. Een fraai tijdsbeeld komt naar voren en tevens het racisme van die tijd. Het verhaal last zich vertalen als een vicieuze cirkel van bazen die afdoen, voorbij gestreefd worden, mensen in vertrouwen aan tenemen om ze vervolgens niet meer te vertrouwen. De onderwereld en zijn volk zijn wantrouwig blijkt maar weer.

Ondanks de fijne muziek sfeer en een apart gekozen middelpunt, The Cotton Club, blijft de film mij teveel hangen in een geheel waar niet een duidelijke keuze door Coppola gemaakt wordt. Vooral de eerste fase van de film waan ik me regelmatig in een musical of iets soortgelijks. Vooral wanneer Sandman zijn dame meeneemt naar The Hoover Club waar vervolgens iedere zijn kunstje mag opvoeren. Iets dat voor mij bitter weinig aan de film toevoegt. Net als het einde overigens net het afscheid van Vera en Dixie dat ook weer musical achtige vormen aan neemt.

Het is aan het toenemende geweld in het tweede gedeelte te danken dat de film er nog met een voldoende afkomt. Het wekt in ieder geval op zijn minst de schijn van criminaliteit en een halve bendeoorlog. Maar het is te weinig voor een topfilm, zeker voor mij.