The Cotton Club (1984)

sterke misdaadfilm die een beetje aan de godfatherfilms doet denken.de film wisselt harde scenes af met dansscenes op het podium van de de cotton club.nicolas cage zet een goed gansgterhulpje neer,die zich keert tegen de grote gangsterbaas dwight schultz.de manier waarop hij ineens zo gestoord wordt is gewoon prachtig gespeeld.een echte aanrader voor de fans van francis ford coppola.

The Cotton Club is een amusante film met een paar sterke scènes, leuk muziek en goede acteerprestaties, met name van Diane Lane, Nicolas Cage en James Remar. Verder sterk geregisseerd door Coppola, een minpunt is echter wel dat het verhaal niet altijd even interessant is.

3.0/5.0

Goede film met erg goede jazz. Allen klopt de beschrijving hireboven niet. Dixie speelt geen saxofoon maar gewoon trompet en de man die hij red heet Dutch en niet Schultz, ik weet niet hoe je erop komt.

Hij heet Dutch Schultz. Overigens itt hierboven door Neo vermeld ook geen Dwight Schultz, maar dat duidt op een voorliefde voor de A-team waarin deze Dwight Schultz de rol van Murdock speelde, en das dan wel weer grappig.

My bad.

een leuke kleine maffiafilm, waarbij de acteerprestaties van een toen nog jonge sterrencast zeer meevallen.
Het verhaal heeft wel een paar momenten dat het wat inzinkt en op een gegeven moment beginnen de tapdans-scenes je behoorlijk op de zenuwen te werken
daarom: 2.5*

Is dit een echte maffiafilm of zitten er stukjes in die iets met de maffia te maken hebben?

De roaring twenties worden in deze film prachtig in beeld gebracht. Visueel ziet The Cotton Club er prima uit. Inhoudelijk mankeert er jammergenoeg het een en ander aan. Het plot is niet goed uitgewerkt en ik begrijp niet helemaal waarom Coppola de verhaallijn met de Williams brothers erin heeft gevlochten. Er is namelijk totaal geen samenhang met de andere verhaallijnen.

De score van deze film onderstreept de visuele schoonheid. ***1/2.

Verrek, deze is van Coppola? Dat was me dan effe ontschoten bij de aftiteling! Alleen het begin gemist, maar ik vond dit een onderhoudende Film. Leuke gastrol voor Tom Waits. Ik vond de Film erg sfeervol!

Tja, als je zo'n naam hebt wil dat niet zeggen dat alle Films die je maakt helemaal het einde zijn.Moet ook mogen!

Toch vind ík deze Film een vier waard.

Saaie maar wel sfeervolle film.
Het rokerige schemerige sfeertje van de jaren 20 in de club(s) komt prima over.
Toch bepaalde eerder genoemde saaiheid een beetje
het oordeel van deze film. Er zijn sterke dialogen die overheersen, je moet er wel van houden .

3*

Mooie film, mooi gemaakt en mooie muziek. Gaf mij het gevoel naar een musical te kijken. Klassiek verhaal. Niet verrassend. Een 3,5 voor de mooie afwerking film.

3,5* maar door de leuke setting (Tap-dance is über-cool!) geef ik hem 4*.

Cross-cutting kan Coppola toch als geen ander, in deze film ook weer een prachtig voorbeeld: een rustieke tapdans-scene, gecombineeerd met een bloederige afrekening .

Ben best een groot bewonderaar van ome Francis maar ik snap best dat mensen dit niet als zijn masterpiece beschouwen. Eigenlijk is het maar een vrij matig filmpje nog enigszins gered door de mooie kostuums en decors die door Coppola goed in beeld worden gevangen. Vermakelijke dansjes en liedjes ook wel.
Maar ja, voor de rest een vrij saai nietszeggend verhaal (met een vreemde spin-off over twee tapdansende broers) en niet al te beste acteerprestaties. Het koppeltje Gere en Lane konden me niet echt overtuigen, het komt me allemaal nogal wat houterig over (wel grappig dat het karakter van Gere in de film een screentest moet doen en dat de conclusie is; Hij kan niet acteren maar heeft wel de juiste looks ). Het is echter vooral Remar die niet direct in de meest positieve zin de show steelt want wat zet hij met Dutch Shultz een vreselijk slechte gangster neer zeg! Clichématig, wederom vrij houterig en totaal niet overtuigend als lichtgeraakte paranoia toughguy.

Zijn er nog wat lichtpuntjes; Jawel. een jonge Cage speelt een hele aardige bijrol en de finale was uiteindelijk ook behoorlijk goed. Maar... van de man die ons filmkijkertjes The Godfather en Apocalypse Now schonk verwacht ik toch een stuk meer. 2.5*

Vrij matige film van Coppola. Karakters komen niet helemaal uit de verf en - behalve Dutch, Madden en Frenchy - kunnen ze me ook niet echt boeien. Het verhaal is veel te warrig en wordt nergens echt spannend. De goede sfeerschets van de 'roaring twenties' en de jazz scenes maken het een beetje goed. Desondanks, veruit de minste film die ik van Coppola heb gezien.

2.5*

Een van Coppola's beste films van de jaren '80. De meeste films die hij toen maakte worden nogal onderschat. Zo ook deze. Ondanks Richard Gere (afschuwelijke miscast) in de hoofdrol, is de film vakkundig gemaakt, met prettige muziek en sterke bijrollen. Geen "Godfather", maar wel erg goed.

Ik verheugde mij op de film ,maar werd erg ontgoocheld.
Naar mijn mening overgewaardeerd. Saai is nog vrij positief uitgedrukt.
Ik geuwde meermaals ,en moest echt mijn uiterste best doen om de film uit te kijken. Voor mensen die de slaap niet kunnen vinden ,warm aanbevolen !
Ondanks de bekende acteurs en regisseur ,naar mijn mening 'n flop.

Dit had zo'n legendarische film kunnen worden, helaas zit er veels te veel mooifilmerij in de film en wordt het verhaal, maar zeer matig uitgelegd. Ik heb deze film samen gekeken met mijn vriendin en we wisten alle twee niet waarom er nou een oorlog uitbrak tussen de negers en de blanken of waarom Bob Hoskins op het eind de gevangenis in moest. Dat wordt hooguit tussendoor in een enkele zin uitgelegd. Verder was de film een soort combinatie tussen een dansfilm, mafiafilm en romantische (komedie)
Heel erg jammer, ik denk 3 sterren, maar neig eerder naar 2.5.

Het theater van het leven

Ik kijk toch op van de redelijk negatieve cijfers en het gemiddelde. Cotton Club is helemaal niet slecht. Coppola maakte hier niet alleen een gangsterfilm, maar toont een legendarische periode uit de New Yorkse geschiedenis, dat tijdens de drooglegging plaatsvindt. Eerst en vooral de club. Een culturele biotoop waar de beste jazz en tapdance artiesten uit deze jaren optraden en een publiek dat niet alleen prestigieuze showbizz figuren aantrok (Gloria Swanson, James Cagney) maar ook duistere onderwereldfiguren als Dutch Schultz. Dat je, net als Dixie Dwyer, het tot in Hollywood kon maken is geen mythe. De choreografie is werkelijk prachtig gedaan : die kostuums, de muziek, de gekke sfeer... elke keer dat er muziek kwam was het smullen en komen deze vervlogen gouden jaren tot leven. Er heerste ook een "racial policy" in die clubs. Als zwarte kon je enkel binnen als je muzikant of danser was. Deze kant van de club wordt geïllustreerd via de twee William broers. Dat was een subplot die niet echt interessant uitviel en los stond van de gebeurtenissen rond Dixie. Ik herinner me niet dat er ooit contact was tussen Gere en Hines.

In de schaduw van de Cotton Club spelen zich tal van intriges af die gerelateerd zijn aan de gangsters zoals Schultz en Owney Madden. Die afwisseling tussen het spektakel in de Cotton club, die de geschiedenis aan het ingaan is, en de onzekerheid van de levens rond deze ontmoetingsplaats geeft een gevoel van hoe vluchtig alles is. Hoe tijdloos de Cotton Club op dat moment mocht overkomen, levens verdwijnen of verschuiven ooit naar andere plaatsen. En de Cotton Club sloot voorgoed in 1940, niet zoveel later dan de gebeurtenissen in de film.

Dwyer bevindt zich in het centrum van die intriges wanneer hij werkt voor Madden als cornetspeler en voor Schultz als boodschapjongen en bovendien een woelige relatie heeft met diens vriendin Vera Cicero. Een leuke rol van Gere, en verder ook een indrukwekkende cast. Het is niet allemaal perfect tot in de puntjes, maar Coppola doet het hier toch sterk wat de sfeer betreft, die de beste films uit de vooroorlogse periode oproept : Gere heeft iets van Clark Gable, die close ups wanneer er kussen uitgewisseld worden, film-noir stijl, muzikale omkadering enz. Ik denk dat Coppola vooral voor ogen had om een periode tot leven te brengen meer dan een gangsterfilm in de stijl van Godfather in het leven te roepen. Niet perfect maar is toch wel bijzonder bij momenten.

Vakkundig gemaakt, maar het pakte me totaal niet.
Nou zitten in misdaadfilms wel vaker onsympathieke personages, maar die kunnen dan nog wel boeiend zijn. Deze personages vond ik niet boeiend en er is weinig verdieping.
Weinig aansprekende rollen van Richard Gere en Nicolas Cage.
Het decor van de cotton club is mooi, maar het verhaal is vooral meer van hetzelfde; een doorsnee rise-and-fall verhaaltje met afrekeningen en bendeoorlogen.

Aardige film die zich afspeelt rondom de Cotton Club in New York eind jaren '20. De verhaallijnen zijn op zich wel onderhoudend, maar vrij standaard. De muzikale stukken hadden wat mij betreft beter achterwege gelaten kunnen worden, ook al geven ze de film wel wat sfeer. Verder een mooie aankleding van de bruisende jaren '20.

Een vrij standaard misdaadverhaal dat wat mij betreft op een iets hoger niveau wordt getild door het te mengen met musical. Ik ben wel een liefhebber van jazz en blues en vond de muzikale intermezzo's best leuk. Gecombineerd met de decors en attributen schept een echte jaren 20 en 30 sfeer. Het verhaal van de Cotton Club en zijn maffiose bezoekers is trouwens gebaseerd op de echte feiten. De meeste personages in de film zoals Dutch Schultz, Owney Madden... zijn gebaseerd op de echte figuren. De rol van Vincent Dwyer, gespeeld door Nicolas Cage, is gebaseerd op Vincent "Mad Dog" Coll.

Cinematografisch verhaal tussen musical en drama. Op een bepaald moment komt het zing-zang en gedans je keel uit.Elke vierkante centimeter is the roaring twenties, daarvoor hulde. Al met al heeft de film weinig om het lijf en ga je geeuwend het einde tegemoet.Pretentieuze misser van Coppola. Om een of andere reden vind ik Gere er ook niet inpassen en had de rol aan de meer flamboyante Cage gegeven..

Vanwege de muziek en de rol van Hines de film 3 sterren gegeven. Iedere regisseur of acteur maakt wel eens een mindere film, Cotton club is dat bij Copolla geworden, hij wordt daarbij ook niet gesteund door de cast met uitzondering van Hines. Ga deze film nog wel eens opzetten, maar dan alleen voor de muziek.

Matige misdaadfilm over de roemruchte Cotton Club, de film is wel vrij historisch correct en je krijgt een idee hoe het toen in de Cotton Club zou zijn geweest. Maar dat is het dan ook wel zo'n beetje.

Teleurstellende film van de man die o.a. The Godfather op zijn naam heeft staan.

De Amerikaanse filmmaker Francis Ford Coppola (1939) is verantwoordelijk voor een aantal meesterwerken. Bekend zijn uiteraard zijn Godfather-trilogie, de fenomenale anti-oorlogsfilm Apocalypse Now (1979) en de cultklassieker The Conversation (1974). Hij heeft echter ook een aantal van Hollywoods grootste flops op zijn naam staan, zoals het misbaksel Peggy Sue Got Married (1986) en het ronduit afschuwelijke Jack (1996). Ook de film The Cotton Club uit 1984 mag tot die laatste categorie worden gerekend. De film speelt zich af in Harlem, in en rond de bekende Cotton Club tijdens de drooglegging in de jaren ‘20. De hoofdrollen worden vertolkt door Richard Gere, Diane Lane en Gregory Hines. En ook de toen nog redelijk onbekende Nicolas Cage speelt een klein rolletje als maffioso. Hij is overigens een oomzegger van Francis Ford Coppola, maar dat even terzijde.

Het verhaal draait om de perikelen van muzikant Dixie Dwyer (Richard Gere), die bugel speelt in de Big Band van de Cotton Club. Hij wordt verliefd op het liefje van de maffiabaas, krijgt het aan de stok met gangsters en belandt uiteindelijk in Hollywood voor een succesvolle filmcarrière. Wanneer hij enkele jaren later weer terugkeert in Harlem belandt hij middenin een schietpartij, waarbij veel gangsters het leven laten. Zoiets dus.

Het geweld doet erg cartoonesque aan, dat komt waarschijnlijk omdat de hoofdrollen feitelijk bordkartonnen personages zijn, een soort karikaturen dus. Erg veel sympathie krijg je niet voor ze; het laat je eigenlijk koud wat er met ze gebeurt. En dan is er nog de muziek. Hoewel ik absoluut geen hekel heb aan jazzmuziek is deze wel erg overvloedig in de film aanwezig, en op een gegeven moment wordt al dat getoeter wel erg vermoeiend. Maar vooral het vele getapdans in de film wordt na verloop van tijd erg irritant.

Een tegenvaller dus, al moet ik zeggen dat de film er verder wel mooi uitziet. Er is veel aandacht besteed aan de details, de cinematografie is dan ook dik in orde. Dat dan weer wel. Maar verder pakte de film me dus niet. 2,5*

Kan niet wachten tot de Director’s cut van Coppola op blu ray uitkomt. Maakte bij The Outsiders ook een wereld van verschil.

15 november!

The Cotton Club Encore review – Francis Ford Coppola's reworked masterpiece | Film | The Guardian - theguardian.com

De Encore edition gezien. Wellicht Coppola’s meest lyrische film (na One from the heart). De originele versie zag ik ruim 30 jaar geleden voor het laatst, dus een vergelijk kan ik niet echt maken. Maar The Cotton club gaat in de eerste plaats over de Cotton Club en de optredens speken een prominente rol. Een vergelijking met de openingsscene van The Godfather is gauw gemaakt, want op de achtergrond van de zang en dans speelt het schimmenspel van de onderwereld. Het ziet er allemaal fantastisch uit en de montage met meerdere cross-overs is subliem.

Qua verhaal is het wat rommeling. We volgen Dutch Schulz, de maffiabaas, Dixie de muzikant, Vera, the babe en nog wat artiesten en andere gangsters. Nadeel is dat geen van de personages sympathiek is. Het is ook veel meer een sfeerschepping met diverse verhaallijnen dan een lineaire vertelling. Mintages hebben soms veel weg van een musical. Persoonlijk hou ik daar wel van. De jazzmuziek uit de jaren 20 is helaas iets minder mijn ding. Omdat die toch een grote rol speelt, kom in nu niet verder dan een ruime 4, maar verwacht dat die bij herziening verder omhoog zal gaan, want het is wel een hele rijke en bijzondere film. Coppola blijft een meesterlijk chroniqueur van de misdaadscene.

Een eeuwigheid geleden in de cinema gezien, nu op DVD. Helaas niet de encore editie, maar gewoon de editie van 2 uur. Ik vond hem veel beter dan in mijn herinnering. Prachtige beelden, costumes, dans en jazzmuziek vanuit de jaren 20 van de vorige eeuw, gelardeerd met een forse portie bruut maffiageweld.
Goed gespeeld door Gere, Lane en Nicolas Cage, die een jonge hufter speelt.
FF Coppola is gewoon een fantastische regisseur, die buiten een aantal absolute filmklassiekers (The Godfather cyclus, The Conversation, Apocalypse now) ook heel wat gewoon heel goed materiaal gefilmd heeft (Rumble Fish, The outsiders, deze The Cotton Club).
Heb nog wat recenter werk van de man liggen, dat ik nog nooit heb gezien. Helaas is de kritiek behoorlijk hard en een held wil je niet van zijn voetstuk zien vallen....

Ik vond zijn latere werk prima. Niet groots, maar zeker interessant en Coppola blijft een fantastisch verteller.

Ooit eerder gezien als puber. Toen niet bepaald onder de indruk van dit drama/misdaad. Met de verwachting dat dit werk van Coppola me nu beter zou bevallen toch weer eens geprobeerd...maar helaas.

Het moet gezegd dat The Cotton Club zonder enige twijfel een bijzondere mix van geweld en heel veel muziek is. Een fraai tijdsbeeld komt naar voren en tevens het racisme van die tijd. Het verhaal last zich vertalen als een vicieuze cirkel van bazen die afdoen, voorbij gestreefd worden, mensen in vertrouwen aan tenemen om ze vervolgens niet meer te vertrouwen. De onderwereld en zijn volk zijn wantrouwig blijkt maar weer.

Ondanks de fijne muziek sfeer en een apart gekozen middelpunt, The Cotton Club, blijft de film mij teveel hangen in een geheel waar niet een duidelijke keuze door Coppola gemaakt wordt. Vooral de eerste fase van de film waan ik me regelmatig in een musical of iets soortgelijks. Vooral wanneer Sandman zijn dame meeneemt naar The Hoover Club waar vervolgens iedere zijn kunstje mag opvoeren. Iets dat voor mij bitter weinig aan de film toevoegt. Net als het einde overigens net het afscheid van Vera en Dixie dat ook weer musical achtige vormen aan neemt.

Het is aan het toenemende geweld in het tweede gedeelte te danken dat de film er nog met een voldoende afkomt. Het wekt in ieder geval op zijn minst de schijn van criminaliteit en een halve bendeoorlog. Maar het is te weinig voor een topfilm, zeker voor mij.