The Cotton Club (1984)

Ik vond zijn latere werk prima. Niet groots, maar zeker interessant en Coppola blijft een fantastisch verteller.

Ooit eerder gezien als puber. Toen niet bepaald onder de indruk van dit drama/misdaad. Met de verwachting dat dit werk van Coppola me nu beter zou bevallen toch weer eens geprobeerd...maar helaas.

Het moet gezegd dat The Cotton Club zonder enige twijfel een bijzondere mix van geweld en heel veel muziek is. Een fraai tijdsbeeld komt naar voren en tevens het racisme van die tijd. Het verhaal last zich vertalen als een vicieuze cirkel van bazen die afdoen, voorbij gestreefd worden, mensen in vertrouwen aan tenemen om ze vervolgens niet meer te vertrouwen. De onderwereld en zijn volk zijn wantrouwig blijkt maar weer.

Ondanks de fijne muziek sfeer en een apart gekozen middelpunt, The Cotton Club, blijft de film mij teveel hangen in een geheel waar niet een duidelijke keuze door Coppola gemaakt wordt. Vooral de eerste fase van de film waan ik me regelmatig in een musical of iets soortgelijks. Vooral wanneer Sandman zijn dame meeneemt naar The Hoover Club waar vervolgens iedere zijn kunstje mag opvoeren. Iets dat voor mij bitter weinig aan de film toevoegt. Net als het einde overigens net het afscheid van Vera en Dixie dat ook weer musical achtige vormen aan neemt.

Het is aan het toenemende geweld in het tweede gedeelte te danken dat de film er nog met een voldoende afkomt. Het wekt in ieder geval op zijn minst de schijn van criminaliteit en een halve bendeoorlog. Maar het is te weinig voor een topfilm, zeker voor mij.

Een gangsterfilm van Coppola met een reeks bekende gezichten. Het lijkt wel een ideale formule, maar toch is deze film wat ondergesneeuwd. Een film uit 1984, het jaar van Once Upon a Time In America en een jaar na Scarface. Die films konden rekenen op Robert De Niro en Al Pacino terwijl The Cotton Club het (met alle respect) met Richard Gere moet doen.

De film zoekt ook een weg tussen een gangsterfilm en een sfeerbeeld van de jazzclub The Cotton Club waar historische figuren als Duke Ellington of Cab Calloway optraden en bekende sterren als Gloria Swanson en Fanny Brice kwamen. Enkele van die figuren komen ook voor in deze film. We krijgen dus harde klassieke gangsters en een culturele trip in het verleden met jazzlegendes uit de 20s en 30s. Het resultaat is niet altijd even sterk, maar heeft wel de nodige charme.

Veel scènes werken wel. De choreografieën van de dansers en muzikanten, de kornet van Richard Gere (die zelf speelt), maar ook harde scènes van de gangsters. En kijken naar de vele bekende gezichten als Nicolas Cage, Laurence Fishburne, Tom Waits, Jennifer Grey en meer.

De film is soms wat een rommeltje en lijkt een persiflages op het genre, maar kan genoeg boeien en heeft de nodige charme en muziek om het gezellig te houden.

Tapdansen en schietpartijen.

Ik zag de originele cut en die draagt wel sporen van studio-ingrepen. De film lijkt her en der detail te missen en zeker in het midden loopt het verhaal niet soepel en is het plot rommelig. Ik sluit niet uit als ik ooit de encore versie ga zien de film me beter bevalt. Voor een pure sfeerfilm is de film echter veel te plotgericht en dan gaan dat soort dingen opvallen.

Ergens een poging om een minder radicale variant op One From the Heart te koppelen aan de maffiathema's uit The Godfather maar dan in de jaren '20. Ook dit is geen musical (net als One from the Heart dat niet is) maar een film vol muziek en in dit geval optredens. De muziek is hier vooral de tijdsduiding en niet per se duiding de psychologie van de hoofdpersonen. En ook deze film is duidelijk een studioproductie maar benadrukt dat minder en is wat minder stilistisch interessant dan zijn voorganger. Daarover is dus een gangsterverhaal gespannen dat niet helemaal overtuigend is. De film heeft nogal wat personages en plotlijntjes ook. Maar neemt daarvoor soms te weinig tijd.

Niet slecht, maar ik zat constant met het gevoel dat het bijna veel beter was geweest.

Ik pauzeer mijn Coppolarondje even doordat ik november traditioneel film noirs kijk. Maar ik heb nog een paar ongeziene Coppola's liggen voor december.