Cry-Baby (1990)

Barslechte film, bar slecht. Ik ben een grote fan van Johnny depp maar dit... vreselijke film.

Het is natuurlijk één grote parodie.

Als je dit serieus neemt ben je wel fout bezig...

Best een leuk idee dit, en Johnny Depp is iemand, die zeker op zijn plaats is hier en doet het niet slecht.

Er zitten aardig wat verwijzingen in naar andere films, zoals Grease. Verder zitten er een hoop liedjes in, maar ondanks dat men het lekker overdreven probeert te brengen, is het niet allemaal even leuk. Wel geinig trouwens om Willem Dafoe en Iggy Pop hier ook nog voorbij te zien komen in kleinere rolletjes. Ik wist trouwens ook niet dat Ricky Lake nog actrice is geweest. Zo zie je maar weer.

Cry-Baby is in zijn geheel niet heel slecht en ik geef toe dat er best wat vermakelijk momenten in zitten. Maar meer dan dat is het ook niet en ook lang niet alles is leuk.

2,5*

echt een leuke musical, vrolijk en voor de jaren 50 liefhebber een must om deze film te zien.

Leuk.

Het idee is wellicht iets beter dan de uitwerking, maar er zitten te veel stukken in om Cry-Baby als middelmaat te bestempelen. De muziekscènes zijn oké, maar het zijn een paar enorm dik aangezette en overdreven stukjes die de ruggegraat vormen.

Johnny Depp is de perfecte karikatuur van de macho uit de jaren '50. Dit is misschien wel de film waar zijn jeugdig charisma het meest benut wordt. Daarnaast is ook nog eens zijn chemie met de onweerstaanbare Amy Locane dik in orde. Hen bezig zien is puur genieten.

Regisseur John Waters zet het concept goed om. De liedjes - uiteraard niet allemaal even geslaagd - zijn goed gedoseerd, enkele quotes worden over-the-top uitgekraamd door de cast en het duo Depp - Locane zorgt zowaar voor een beetje sex on the plate.

Guilty pleasure, jawel.

3,5

"You got it, Allison... you got it raw."

Heerlijke parodie op tienermusicals als Grease en zogenaamde juvenile delinquent movies uit de vijftiger jaren. Johnny Depp ziet er ongelofelijk cool uit als tieneridool met zijn zwarte kuif en traantje dat over zijn wang rolt.

Een nostalgische, absurd grappige, zonderlinge, uitdagende en luchthartige jaren vijftig cliché- en cult rock-and-roll tienermuziekfilm, waar van alles wat inzat, met geweldige liedjes. Een verhaal vol freaks en excentriekelingen en een boodschap dat ware liefde altijd overwint. Johnny Depp was onweerstaanbaar aantrekkelijk als een tieneridool.

Goeie film over een stoere jongen en een braaf meisje uit twee verschillende jeugdgroepen die verliefd worden op elkaar. Een simpel verhaaltje met lekker dik aangezette personages en gebeurtenissen. De film speelt zich af midden jaren '50 en bevat een aantal leuke liedjes. Ook de cast doet het leuk. Mede door het vlotte tempo en korte speelduur nog net 3.5 sterren.

Wel een leuke film met Johnny Depp in de hoofdrol. Johnny Depp doet het erg leuk in deze film. Muziek is om van te genieten. Verhaal vind ik wel erg simpel maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken. Speelduur is overigens niet lang, maar dat maakt niet uit met dit simpel verhaaltje. Grappig dat Iggy Pop ook een rolletje heeft in deze film.

Toch wel een vreemde parodie. Het begin van de film krijg je te maken met de vele gekke typetjes en de heerlijke jaren 50 vibe, maar de film is nog niet zo absurd dat je doorhebt dat dit een parodie op films als Grease is. Hierdoor komt het verhaal wat simplistisch over en zijn de personages veel te makkelijk beïnvloedbaar, maar eenmaal na de knokpartij gaan de remmen los.

De ene na de andere absurde scene komt voorbij, met als hoogtepunt het kindertehuis, waar de kids in kubussen zichzelf moeten verkopen aan adoptieouders. Erg leuk gedaan.

Jammer dat het absurde niet gelijk vanaf het begin zo goed naar voren kwam, waardoor er lichte irritaties ontstonden.

Later in de film kon ik het makkelijker laten varen en genieten van het vele onnozele dat op het scherm getoverd werd.

3,0*

Jeugdsentiment. Als je als jongen opgroeide met enkel zussen, waarvan een fan van Depp, dan passeert zo een film wel eens. In mijn geval +- 25 keer. Net als o.a. Edward Scissorhands.

Met deze kon ik nog leven, misschien dat dat anders ligt als ik hem nu herbekijk, maar zou hem nu een 2,5 a 3 meegeven. Herinner hem toch grotendeels, al is het niet bepaald de film die ik momenteel zou opzoeken.

Een paar spaarzaam leuke momenten, verder wel een aardig 'vetkuiven' sfeertje met de auto's en de muziek, en die Amy Locane is best wel te pruimen, maar verder vooral veel te veel musical met enthousiast dansende mensen op straat enzovoort...en laat ik nu een vreselijke hekel aan musicals hebben en hysterische gedoe omtrent.

John Waters visits the Criterion closet

Leuk weerzien. Het is eerder een ode dan een parodie. Set-design is om van te smullen (vaste Waters-knakker Vincent Peranio) en Depp is hier perfect gecast. Wat bekende koppen (Dafoe, Iggy Pop, Tyrrell), de retro soundtrack en de kleine 90 minuten vliegen om. Het zijn verder de bizarre details, dialogen, smart editing en de offbeat humor die dit tot een zeer goed te pruimen geheel maken. Jammer dat Locane een beetje van de radar is verdwenen hierna...

Lekker campy en over the top. De acteurs hebben er ook duidelijk plezier in. Tel daarbij ook nog de leuke liedjes op en je hebt 80 minuten prima vermaak!

Hier wordt een mens vrolijk van.

De films van John Waters hebben doorgaans dezelfde soort sprankelende vibe als de films van Paul Verhoeven, met lichtelijk overdreven acteerwerk en volkse platvloerse oneliners. Gemoedelijk rol je van de ene hilarische scène in de andere, zonder eigenlijk door te hebben dat er ook nog zoiets als een verhaal verteld wordt. Net als in Spetters en in Flesh+Blood draait het hier om een groepje tegendraadse tieners/rebellen dat zich baldadig gedraagt en zich verzet tegen de gevestigde orde, in dit geval het kleingeestige Amerika van de keurige jaren '50. De in 2010 overleden Susan Tyrrell, die in Flesh+Blood de grofgebekte hoogzwangere Celine speelde, zet ook in deze film (toeval?) weer een héérlijk viswijf neer, haar man is Iggy Pop.

Johnny Depp heb ik wat acteren betreft nooit echt héél bijzonder gevonden en heb 'm ook nooit gezien als een sekssymbool, hoewel hij in de tijd dat deze film uitkwam nog een tieneridool was door zijn rol in 21 Jump Street, maar zijn flamboyante excentrieke rollen zitten hem in ieder geval als gegoten. Hier speelt hij Cry-Baby, lid van 'The Drapes', een groepje criminelen met vetkuiven en ruige nozemachtige motorkleding (..with clothes designed by homosexuals!). Zijn bijnaam heeft hij te danken aan het traantje dat constant over zijn wang rolt, dat hij later in de lik door een medegevangene laat tatoeëren. Cry-baby valt voor de charmes van Allison Vernon-Williams, een braaf meisje uit een welgestelde familie, wiens moeder niets moet hebben van de Drapes en in één of ander toespraakje haar aversie jegens deze jeugddelinquenten niet onder stoelen of banken steekt..

This afternoon we were attacked by a gang of juvenile delinquents. Juvenile delinquents are everywhere. Right here in this community. Boys with long hair and tattoos who spit on the sidewalk. Girls who wear tight slacks. Hysterectomy pants, I call them.

Een van de leukste rollen is Kim McGuire als de opvallende verschijning Mona 'Hatchet-Face' Malnorowski (That devil woman!), net als Susan Tyrrell inmiddels overleden. Zij koos na een aantal filmrollen voor een carrière in de advocatuur.

Cry-Baby is een luchtige muzikale komedie met zoals we van Waters gewend zijn een scherp randje; maatschappijkritiek verpakt in een glitterdoos. Ook racisme wordt op schertsende wijze gehekeld. Komen ze een kind uitzoeken in het weeshuis, wijst de directrice van het weeshuis een klein meisje aan, zegt ze: 'She's caucasion, but that's all I can recommend.. '

God bless Richard Nixon!

Oké.

Sowieso is dit meteen de eerste film van John Waters die ik weg kan strepen. Ondanks de befaamde status van deze regisseur had ik nog nooit één van zijn films op mijn scherm staan. Vooral omdat deze niet echt voorbij op televisie kwamen, maar ook omdat zijn eerdere films me niet bijzonder veel trekken.

Het enige dat ik duidelijk kan herkennen qua stijlelement van Waters zijn de duidelijk excentrieke personages. Alles wordt ouderwets overdreven neergezet, alleen smeert Waters het nog wat meer in. Het levert een compleet andere film op die ik had verwacht. Waar ik best een serieuze en sentimentele film had verwacht, bleek het toch een veel explosievere en luchtigere film te zijn.

Depp doet het redelijk, al zijn dit niet echt de rollen waarvoor ik hem zal onthouden. Met Locane is die gedachte eigenlijk ook niet anders. In principe worden de gebaren die ze maken vooral overdreven, maar dat maakt een acteerprestatie niet perse beter. Met het juiste plezier maakt het dit zelfs een aanzienlijk stuk makkelijker, omdat het natuurlijk leuker is om jezelf te durven presenteren.

Verder is het qua regie wat terughoudend ondanks pogingen om er een spectaculair geheel van te maken. Daarvoor is het camerawerk te gewoon en de opmaak wat te simpel, maar de film boeit gelukkig wel en duurt daarnaast ook niet lang. Waters weet goed waar hij mee bezig is, alleen is de charme ervan na enige tijd uitgewerkt. Wel kan het nog een voldoende scoren, vooral voor het lekker excentrieke schouwspel.