Good Morning, Vietnam (1987)

Ik had hier nog niet op gestemd, lang geleden gezien en maar weer eens opgezet, en viel me mee. Ik keek deze film dan ook niet als komedie, want ik vind Robin Williams met z'n stemmetjes niet erg grappig, maar als drama met wat grappige scenes, maar dan vooral die met Bruno Kirby (ook al een tijdje niet meer onder ons trouwens) en Richard Edson.

Het geratel van Williams op de radio en de gierende collega's en soldaten- die scenes deden me niet zoveel. Plotje met Trinh en Tuan was niet echt nodig, en wat ongeloofwaardig, maar scenes met klasje leverde nog wel wat leuke scenes op.

Geeft een indruk, maar niet een indrukwekkend beeld van Vietnamoorlog toen. Robin Williams laat hier wel zien wat hij wellicht puur is: een standup comedian. Geen geweldige film, daarvoor is hij te simpel wel de moeite waard om te zien. Heb toch een paar kerr smakelijk kunnen lachen.

Good Morning, Vietnam is één van de weinige bekende oude films met Robin Williams, die ik nog nooit had gezien. Vanwege zijn recente dood heb ik deze maar eens opgezocht.

Ik ben nooit echt een Willams fan geweest. Hij heeft zeker enkele goede rollen op zijn naam staan, maar ook rollen, die een stuk minder zijn. Zijn rol hier neigt helaas wat meer naar die laatste categorie. In het begin is het allemaal heel leuk wat hij doet en komt zijn enthousiasme erg goed over. Naarmate de film vordert, vervallen de grappen meer in herhaling en wordt het vaak een stuk flauwer en daardoor automatisch ook minder leuk. Ook wordt het richting het einde nogal sentimenteel, iets wat ook niet echt nodig is.

De soundtrack is wel goed en geeft ook goed het tijdsbeeld van de film weer. Mede daardoor blijft het allemaal wel onderhoudend. Het kan echter niet voorkomen dat de film na een goede opening, langzaam maar zeker steeds verder aftakelt naar een bedenkelijker niveau.

2,5*

Matig. Ik zit de laatste tijd door de dood van Robin Williams wat oudere films van hem te bekijken en Good Morning Vietnam wordt ook altijd wel genoemd bij zijn betere acteerprestaties, dus dan kijken we maar. Maar het valt als film wel tegen. De film rust echt volledig op Williams, die inderdaad een sterke rol heeft als radio dj. Maar hij heeft wel interessantere rollen gespeeld vind ik. Ik moet wel bekennen dat hij in serieuze rollen echt wel heeft overtuigd in zijn loopbaan. Nou zat dit tussen serieus en grappig in, maar hij deed het goed. Verder ook erg genoten van de afwisselende, fraaie soundtrack. Zulke zaken compenseren een te lang durende film met te weinig boeiende momenten.

2,5*

Vermoedelijk de beste komedie uit de jaren 80 met de betreurde Robin Williams in een glansrol. Voeg daarbij de schitterende humor waarin het militair establishment voortdurend te kakken wordt gesteld en je hebt de ideale mix voor een film die de geschiedenis zal ingaan als een van de beste komedies ooit, Zelden zoveel gelachen als met deze film hoewel het eigenlijk ook een oorlogsfilm is,
Film buiten categorie. Dik verdiende 5 sterren. Schitterende soundtrack ook

Vroeger al eens gezien, althans.. ik kon me nog wat flarden voor de geest halen. Ben niet altijd zo kapot van Robin Williams, maar deze rol past uitstekend bij hem. Ik moet zeggen dat ik me gisteravond kostelijk heb vermaakt. De Vietnam-setting, de humor (Williams in vorm als érg geloofwaardige DJ - prachtig hoe die soms los gaat) en de fantastische soundtrack. Heb genoten. Niet gedacht dat ik zoveel zou lachen. Naar het einde toe wordt één en ander wat té onnodig serieus, maar nergens storend. Erg fijne klassieker dit.

Matig.

Echt wel de Robin Williams show dit. Eigenlijk draait alles rond zijn personage, de oorlog is maar een beetje achtergrond. Probleem is dat William's personage ook niet al te boeiend is, enkel zijn invulling maakt het nog een beetje speciaal.

In het begin is het allemaal best grappig. William's is irritant maar dat hoort zijn personage ook wel een beetje te zijn. Verder een nogal kolderieke weergave van het leger en de oorlog, maar ook dat hoort er wel bij. De radio shows zijn duidelijk de hoofdmoot van deze film en die zijn vermakelijk.

Maar na halverwege wordt het wat serieuzer en sentimenteler, daarnaast begint de herhaling van het grapje ook wat tegen te steken. Laatste half uur is gewoon een klef Hollywoodrampje. Jammer want Levinson maakt normaal leukere films.

1.5*

Aan de jokes met de vele insinuaties en imitaties en het grimassenwerk van DJ Robin Williams was er toch niet zoveel filmplezier te beleven maar het beeld dat, vooral in het tweede gedeelte van de film, opgehangen wordt van de oorlog, het contrast met het amusement, de muziek die een ideale wereld predikt, het zielloos beeld van de burgerbevolking, de mooie natuur waar geen oog voor is, die arme militairen die op elk moment kunnen in flarden geschoten worden, ver van huis en wat hun lief is, zet een andere toon, passend en betekenisvol ingelast en trekt het niveau van de film zeker omhoog.
Al bij al gaat de vertolking van Robin Williams niet onopgemerkt voorbij en tenslotte hield hij er toch een Golden Globe en een Oscarnominatie aan over.

Laten we het simpel houden: ik vond deze film eerder tegenvallen.

Het begin was best wel leuk allemaal maar ergens in de film begon alles een beetje saai te worden, in herhaling te vallen, een vaag en onnodig plot te volgen enz.

Tegen het einde kon de film mijn aandacht niet meer vasthouden en tijdens de laatste scenes was ik eigenlijk zelfs niet meer echt aan het kijken.

De totaal niet verborgen pedofilie vind ik ook maar iets raar.
Dat; en de oorlog die precies ook maar een snoep-wandelingtje in het park blijkt te zijn. Toch volgens deze film waar lachende soldaten poseren naast hun blinkende kanonnen en onberispelijke stellingen.

Gelukkig was er nog goede muziek en was het begin toch nog grappig.

Dit is jeugdnostalgie met vooral een schitterende Robin Williams. Hier speelt voor mij die nostalgie wel een deel mee. Tijd om terug te zien dus. Barry Levinson is een echte Hollywood-regisseur met vooral brave films die niet bepaald creatief zijn. Zijn films moeten het vooral hebben van de acteurs die er in meespelen. Denk aan Rain Man of Sleepers. Ook hier draait het vooral rond Robin Williams. De interactie met de rest valt wel mee, maar de grote troef is vooral Williams die radio maakt. Daarnaast loopt het niet echt vlot. Dat liefdesverhaaltje is soms zelfs wat fout en de oorlog is soms niet meer dan wat achtergrondmuziek.

Het is een gezinsfilm die denkelijk weinig mensen van nu nog zal bekoren, maar eerder blijft nazinderen in de herinnering van een vorige generatie.

Van de nostalgische gevoelens waarnaar Film Pegasus in zijn commentaar verwijst, had ook ik last bij mijn zoveelste kijkbeurt van deze film. Die blijkt nog niets van zijn oorspronkelijke charme verloren te hebben. Een beetje drama, een beetje romantiek en een hele hoop goed gevoel. Heel anders dan zoals ik (de verslaggeving over) de oorlog in Vietnam destijds ervaren heb.
Ik ben geen fan van Robin Williams, maar ik moet erkennen dat hij in deze film goed voor de dag komt.

Good Morning, Vietnam is een Amerikaanse drama/oorlogsfilm die zich afspeelt in 1965, tijdens de oorlog in Vietnam. Om de troepen te vermaken laat een Amerikaanse generaal de USAF-soldaat en radiomaker Adrian Cronauer overkomen om een dagelijkse ochtendshow te presenteren voor de Armed Forces Radio Station (AFRS). Cronauer blijkt echter een bloedirritant mannetje te zijn, die elke dag zijn radioprogramma opent met de hemeltergende kreet “Gooooooooooooood morning Vietnam”. Hij vervolgt zijn show met infantiele stemmetjes en slechte imitaties. Hoewel zijn superieuren begrijpelijkerwijs niks van zijn ongein moeten hebben, wordt Cronauer vreemd genoeg enorm populair bij de Amerikaanse troepen. Omdat Cronauer zich ook nog eens niks aantrekt van de door de generale staf opgelegde censuur besluiten zijn directe leidinggevenden hem weg te werken, maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn.

Robin Williams speelt in Good Morning, Vietnam zijn meest ergerlijke rol. Hoewel hij normaal gesproken al grossiert in irritante rollen, vliegt hij in deze film volledig uit de bocht. Dat past ook wel bij het type dat hij speelt, maar mij maak je er als kijker niet echt vrolijk mee. Verder zitten er in de film een paar storende foutjes: zo draait Cronauer het uit 1967 afkomstige 'What a Wonderful World' van Louis Armstrong, terwijl de film zich in 1965 afspeelt. Maar waarschijnlijk storen alleen muziekautisten zoals ik zich hieraan.

Is er dan niks positiefs te melden over deze film? Ach, zo erg is het allemaal ook weer niet. Zo levert Forest Whitaker een puike acteerprestatie (ik ben echt enorm fan van die man) en levert de film op subtiele wijze kritiek tegen het Amerikaanse leger ten tijde van de Vietnamoorlog. En daarnaast heeft de film een voorbeeldige soundtrack met een selectie van de beste muziek uit de beginjaren zestig. 2,5*

Good morning Vietnam, toch één van de klassiekers binnen het Vietnam genre, hoge verwachtingen dus, maar jammer genoeg werden die toch niet helemaal ingelost. Wie fan is van Robin Williams zal zeker zijn hart kunnen ophalen. Vooral in het eerste uur is hij sterk op dreef, later valt eerder op hoe matig of vlak hij is als acteur als het eens wat ernstiger wordt. Voor het eerste plot van de film een perfect match als casting, sowieso. Die zin "Good morning Vietnam" is legendarisch en alom gekend, zelfs bij niet-filmliefhebbers.

Geen rasechte oorlogsfilm zoals er legio voorbeelden zijn. Hier is het eerder een soort komedie met als decor het oorlogslandschap van Vietnam. Hier en daar wordt je wat gekieteld met wat Vietcong, maar al bij al te weinig om echt te spreken van een referentie. De songs waren leuk en luchtig, brachten ook wat sfeer in de (ontspannen) oorlogsbeelden.

De grappen en grollen van DJ Cronauer stoorden me niet, maar een echt wow-gevoel had ik evenmin. Hij ratelde en bleef maar ratelen. Naar verluidt improvisatie van het moment, wel knap, maar naar verloop van tijd ook vervelend. Positief was wel de onderhuidse kritiek op onder meer de Amerikaanse perscensuur. Ook Whitaker was een lichtpuntje. Al bij al vrij matige prent, jammer.

Het is een blijft uiteraard een kwestie van smaak, maar persoonlijk vind ik toch dat o.a. Dead Poets Society, One Hour Photo, en Good Will Hunting toch het tegendeel bewijzen.

Laat me duidelijk zijn: Williams is een uitstekend acteur, maar je kan hem niet zomaar overal inzetten, want een miscast loert vaak om de hoek.

DPS viel me eveneens wat tegen, eveneens daar een Williams gezien die erg energiek is. Het hoeft niet altijd humorvol te zijn om die stereotiepe “Williams-manieren” te zien te krijgen. Niet dat ik een afkeer heb van Williams, maar ik begrijp de controverse wel.

GWH vind ik één van die uitzonderingen. Voor mij zijn beste acteerprestatie in zijn carrière en terecht bekroond voor een Oscar dacht ik.

OHP zag ik nog niet, dankjewel voor de tip, neem ik zeker mee!

Leuke film.

Best wel te pruimen film die vooral niet te serieus gezien moet worden, en ondanks dat Cronauer er zelf bij betrokken was, voornamelijk fictie betreft. Hij was DJ uiteraard en was getuige van een aanslag op restaurant, dat schijnt het dan ook te zijn.

Aardig beeld wordt er geschapen van Cronauer's benadering tot de bevolking. Nu liepen er veel projecten vanuit het leger met betrekking tot hulp, huisvest en 'verbroedering'. Gevallen die altijd met tegenzin en wantrouwen ontvangen werden door de bevolking. Daarnaast is het beeld van de domme brute Amerikaan met zijn gebruiken en racisme ook prima gebracht. Een veel genoemde reden tot verlies van de oorlog en afstand tot de bevolking was de onwil om te verdiepen in een andere cultuur en dingen eigen te maken die in Vietnam normaal waren. Maar nee, de Amerikanen namen alles van huis mee dat niet vast gespijkerd zat en dwong zo de gemiddelde zuid-vietnamees tot aanpassing. Zo wordt verder de tegenstrijdigheid wie vriend of vijand is ook prima gebracht om als laatste de instelling van de officieren met hun voorgeschreven 'gedrag' en 'muziek' die geënt was op psychologie en protocol. Stel je voor dat de troepen zelkdenkend, losbandig zouden worden of genoeg van de oorlog...! Men moest in slaap gesust worden met saaie muziek en belerende berichten over hygiëne en het geloof om maar eens wat te noemen. De controverse die Cronauer veroorzaakt wordt prima uitgespeeld in die zin.

Williams is bijzonder geestig en innemend aan de microfoon, zijn vrouwen jacht daar in tegen voegt dan weer weinig toe. Zijn 'show' tussen de trucks is plichtmatig en braaf naar wel een interessante reality check en relativering. Wat is belangrijker, zijn principes of het feit dat die jongens nog een hart onder de riem gestoken krijgen? Overigens slaat de film daarna om naar een iets realistischere en grimmig sfeertje. Als '60 en '70's fan is de soundtrack natuurlijk heerlijk te noemen en is Williams bijna in zijn normale doen en doet Whitaker het ook prima als de sullige achterhoede soldaat.

Al met al geeft Good Morning Saigon een heel aardig beeld van meer dan 70 tot 80 procent van de dienstplichtigen in Vietnam die er alleen voor de faciliteiten en structuur waren, slechts een heel klein percentage vocht, de boel werd gedirigeerd door zelfverklaarde leiders als JT Walsh of het karakter luitenant Haur die vooral met hun eigen ego bezig zijn. De film is vooral komisch en Williams doet dat prima. Toch is de zogenaamde 'schaduwkant' die men laat zien niet indrukwekkend genoeg. Desondanks een acceptabele film.

Maar, maar,...waar lijkt dat nu op: de film net gezien, 3,5*, en toch de titel al vergeten...

oeps! Beetje te haastig denk ik.

Een vietnamoorlogfilm die niet aan het front afspeelt maar in het mondaine Saigon. Het is zeer losjes gebaseerd op de tijd dat dj Adrian Cronauer in Vietnam doorbracht maar feitelijk is alleen de naam gebruikt voor de rest is het de Robin Williams show. Williams zet Cronauer neer als een anarchistische en recalcitrante brulkikker maar in wérkelijkheid was Cronauer populair bij de mannen en een beetje omstreden bij de leiding enkel omdat hij populaire muziek draaide. Laat die muziek in deze film nou het beste zijn en zeker in combinatie met de daarbij horende sfeerimpressies varierend van idyllische shots van soldaten die flirten met lokale meisje of zonnend op een patrouilleboot tot razzia's en demonstraties die hardhandig uit een geslagen worden. Deze korte impressies lijken wel authentieke opnamen maar zijn speciaal voor deze film geschoten. Hierdoor krijg je toch een duidelijk beeld van de schizofrene situatie in Saigon destijds want ondanks dat het oorlog was ging het leven door. Hierdoor is het toch wel een memorabele Vietnamfilm.

Gebaseerd op ware feiten is deze film best wel leuk.
Persoonlijk vind ik dit een van Robin Williams beste rollen, en zijn beste film.
De muziek is trouwens de publiekstrekker in deze film, voor al wie opgegroeid is met de muziek uit de jaren '60 is dit een pareltje.
Het was bij me meer dan 30 jaar geleden dat ik hem nog eens had gezien, en was dus een blij weerzien.