The Sound of Music (1965)

Nostalgische musicalfilm geïnspireerd door de film 'Die Trapp Familie' (1956) en de Broadway musical 'The Sound of Music' (1959) en gebaseerd op het ware verhaal van de familie (Von) Trapp in Oostenrijk. Bekend bij vrijwel iedereen omdat de film bijna ieder jaar op televisie was/is. De film is wel wat gedateerd, maar weet toch nog menigeen te bekoren.

Cinematografie: binnenscѐnes in het klooster en het grote huis, buitenscѐnes in de tuin, op straat, in de bergen. Muziek: echte meezing musicalliedjes, die prettig klinken en lang in je hoofd blijven zitten. Plot: zuster Maria komt als gouvernante werken in een moederloos gezin. Door haar charme en muzikaliteit steelt ze de harten van de kinderen en later ook van hun vader. Uiteindelijk blijft ze bij het gezin. Aan het einde van de film wordt het nog spannend als de tweede wereldoorlog roet in het eten gooit. Maar uiteindelijk wel een happy ending! Cast: acteurs spelen hun rollen heel leuk, echt zoals het in een musical hoort.

De waarheid is een stuk minder romantisch dan deze musicalfilm ons voorspiegelt. Ook komen alle gebeurtenissen niet 100% met de werkelijkheid overeen. Maar voor een aantrekkelijke film zijn uiteraard wat concessies gedaan. Vanwege goede herinneringen uit mijn kindertijd en uit nostalgie toch een ruime voldoende!

mooie film

Valt onder de categorie 'guilty pleasures'...

Julie Andrews als een aseksueel androgeen type (een non!) wordt een hot topic.

Een film die me toch veel beter kon bekoren dan ik me kon herinneren.

Wat een heerlijke film om te kijken. Ik vind hem wel lang duren maar verder echt geweldig. Wat heb ik weer genoten.

Bekijk hier mijn beoordeling: Review The Sound of Music

Ik kijk er nu naar... voor de allereerste keer. Altijd leuk om gelijkertijd te googlen. Zoals dat dochter Liesl, gespeeld door Charmian Carr, een enorme crush had op Christopher Plummer (in de film haar pa natuurlijk). Ze overleed al op 73 jarige leeftijd als gevolg van dementie. Lyricist Oscar Hammerstein overleed voor het uitkomen van de film. Zijn laatste bijdrage was Edelweiss, wat weer de favoriete song is van Julie Andrews. Plummer kon niet zingen, dus je hoort bij zijn zingen, de stem van Bill Lee, een bekende zang stand in. In de tijd was de cast bezorgd dat de film wel eens als te zoet kon worden ervaren. Laten we wel wezen, de Swinging Sixties waren al een tijdje onderweg. Shittes... de film is maar liefst bijna 3 uur lang.

.

Hier ook al vaak gereageerd dus hou het kort. Ik kijk hem ieder jaar, meestal in de zomer, dat komt dan ook overeen met de beelden in de film. Liedjes willen nog steeds niet allemaal. Vooral die eerste (zij had het koud en ik krijg het er ook niet warm van) en die in het klooster, veel te hoog. Verder weet ik het nooit. Veel te lang dus hier en daar wat sneller er doorheen. Volgens mij is er geen film geweest waar ik zo lang mee heb gewacht voordat ik hem keek, dus kan een tip zijn gewoon wachten tot je eraan toe bent. (Ik heb overigens nooit de plicht gehad om mee te moeten kijken o.i.d. dus kan begrijpen dat sommigen er een hekel aan hebben)

Soms wat ontroerend maar vaak vrolijk. Zo lief ook al is het kitsch (Von Trapp die zijn kinderen hoort zingen en zelf Edelweiss gaat zingen bijvoorbeeld) en humorvol. Echt een heerlijke film, met mooie liedjes en mooi gemaakt. Heb de cd bij Bol.com toen ook maar aanschaft, de 50th anniversary want daar staan ook de instrumentale nummers op. Keurige uitvoering.

De film schijnt in populariteit toe te nemen.

The Sound of Music wordt onterecht veelal gereduceerd tot die musical die ze rond kerstmis draaien met liedjes als Do Re Mi en Goodbye, Farewell. Je vergeet dan wel dat de film zoveel meer te bieden heeft. Het verhaal van de jonge non die twijfelt over haar geloof en een kapitein die terug open bloeit als hij terug liefde toelaat in zijn leven. En dat met de komst van de wereldoorlog die een nieuwe wereld aankondigt. In grote lijnen naar de verhalen van de familie von Trapp. Wat geromantiseerd een aangekleed met de heerlijke muziek van Rodgers & Hammerstein II.

De film wordt zonder probleem gedragen door Julie Andrews en Christopher Plummer. En je mag zeggen van de liedjes wat je wil, ze blijven hangen en zijn stuk voor stuk klassiekers. Geweldig gewoon hoe het nummer Edelweiss lijkt op een traditioneel volkslied, terwijl het net als de rest in 59 geschreven is voor de theater musical. Cinematografisch is het ook mooi gedaan, al zijn er op dat vlak nog betere musicals. Het blijft een mooie film die na al die jaren nog mooi overeind staat.