Jeux d'Enfants (2003)

Gewoon een mooie beetje sprookjesachtige Franse film. Gewoon een leuk verhaal, mooi kleurgebruik, mooi gefilmd. Heeft inderdaad wel wat weg van Amélie, maar het is toch wel een heel andere film.
Ik kan dit soort films gewoon erg waarderen, 4*.

Wat een lieve, romantische en schattige film. Leuk verhaal, leuk gefilmd!

3,5*

wat een geweldige film
Ik zat er helemaal in
en wat een einde ik zat te wachten op een happy end ofo iets maar dit was meer dan goed
ik zal hem zeker vaker zien

De film begon naar mijn mening ietswat vervelend, maar dat veranderde snel. De film wordt naar mijn idee steeds leuker naar het einde toe, met als kroon het slot. De vorm vond ik zeer leuk gevonden, iets wat door veel mensen beschreven wordt als na-aperig, maarja ik heb Amelie niet gezien dus daar kan ik verder niet zo over oordelen. Ik heb wel genoten van de leuke montage en al die leuke dingetjes er omheen. Sterk acteerwerk overigens. Net niet goed genoeg voor 4 sterren, hou het bij een respectabele 3,5***

Film is het aanzien waard, maar niet echt bijzonder.
Lijkt een poging om voort te borduren op het succes van zowel het prachtige "Le Fabuleus Destin d'Amélie" (2001) en als van het romantische "Serendipity" (2001).
Ik vind die poging van schrijver/regisseur Yann Samuell niet zo geslaagd. Het dubbele einde spreekt mij helemaal niet aan.
Marion Cotillard is (zoals altijd) het aanzien meer dan waard, maar het beste deel van de film vind ik toch de soundtrack en dan vooral de verschillende uitvoeringen van "La Vie en Rose", waarbij natuurlijk die van Louis Armstrong eruit springt.

Super leuke film. Was verliefd op het meisje! Hoe ouder ze werd hoe leuker eigenlijk. Bij dit soort tijdspannes ben ik wel altijd een beetje bang dat de jonge variant je hart steelt en de oudere variant je opeens vreemd vind, of net andersom. Dit gebeurde wel even maar ze wist me gauw over te halen. De jongen vond ik wel iets nietszeggender, hij had niet zo'n uitgesproken karakter als de hare en juist zij gaf de meest gemeenste opdrachten leek wel. Erg sadistisch soms ook wel. Het dubbele einde vond ik ook wel wat mindere die van die twee oudjes die nog steeds hun spel spelen leek me wel het leukste persoonlijk. De in het beton laten gieten het meest onwaarschijnlijke ook, zal het wel mee te maken hebben.

Raar dat mensen het met Amelie' vergelijken, vond het daar totaal niet mee verwant eigenlijk. Behalve het visuele misschien soms (veel rood en groen ook). Dit is toch wel een stuk donkerder en voor mij veel minder sprookjesachtig zoals Amelie. Wat ik niet zie als een minpunt of zo van deze film hoor. Deze film is gewoon leuk op zichzelf.

Ik moet toch even beginnen met Louis Armstrong. Heb ik van mijn vader meegekregen, van jongsaf. En in deze film is hij echt de grote held, de lach, de waarheid, dat ene detail wat alles goed en af maakt. En de laatste jaar of tien is alles wat mijn vader deed of vond heilig geworden voor me - ook dit, en dat geeft de film echt een pluspunt, hoe persoonlijk dat ook is.

Marion Cotillard dan, ze is altijd al helemaal niet lelijk, maar hier is ze echt een heel mooi meisje. Geen fotomodel, dat kan ze wel zijn misschien, maar niet in deze film - ze is hier het meisje waarvan je achteraf pas snapt dat ze de mooiste van allemaal was. En dat past dan weer perfect bij de rest van het hele sprookje.

Cap ou pas cap? That's the question. Geef er maar eens een antwoord op.

Okay, deze schijnbaar toch redelijk bekende Franse film was in eerste instantie helemaal langs me heengegaan.
Blijkt een aardige film over twee kinderen die fanatiek het spelletje pandverbeuren (Truth or Dare) spelen en daar tot ver in hun leven mee doorgaan.
Thema is net iets te simpel om de hele film te dragen, maar ach bij vlagen best plezierig en soms een beetje venijnig en het geheel is ook mooi gefilmd en goed geacteerd.
Aardig, maar net te weinig intens om tot de echt sterke Franse films te behoren.

Interessante en lieve film, af en toe een beetje onduidelijk maar absoluut mooi. Een heerlijk sfeertje gedurende de hele film en erg mooi gefilmd. Het verhaal is erg leuk en origineel. En met deze twee acteurs is het gewoon een ideaal duo. Met name natuurlijk de schitterende Marion Cotillard, god wat was weer mooi in deze film.

4*

Prachtige film, al wist het eerste gedeelte met de kinderen me niet echt te bekoren. Samuell overdonderd je met veel visuele trucs, wat er natuurlijk wel leuk uit ziet, maar enig gevoel had ik er verder niet bij.

Na een half uur wordt de film gelukkig wel beter. Dat is vooral te danken aan de twee personages gespeeld door Canet en de onweerstaanbare Cotillard die een sterke aantrekkingskracht op elkaar hebben. Des te zuurder zijn de uitdagingen, die leiden tot pijnlijke en genante momenten.

Op de een of andere manier, ging ik ook meer de visuele stijl waarderen. Natuurlijk is het gejat, maar ik vond de film toch een stuk beter dan Amelie. Leukere personages, interessanter gegeven en ondanks de bittere toon gaat nergens de charme verloren. Prachtig einde overigens, waarin ze in het beton worden gegoten. Aan de ene kant wrang, maar tegelijkertijd ontzettend vertederend.

4*

Gezien de vele lovende commentaren hier, heb ik de film opnieuw bekeken en mijn waardering opgetrokken naar 3½ *. Ik blijf echter moeite hebben met het derde deel van de film. Ten opzichte van de luchtige twee eerste delen krijgt het "kinderspel" dan wel erg grimmige trekjes. Vooral de scène met de trein deed me pijn. Als je in je omgeving iemand hebt, die zoiets heeft meegemaakt dan valt het niet mee om daar naar te kijken. Het gezegde "in beton gegoten" wordt hier trouwens wel heel erg aanschouwlijk gemaakt.

Damn, lang geleden, zag laatst op Internet een stukkie voorbij komen en kreeg zin 'm weer eens te zien.Ook al is die iemand uiteindelijk allesbehalve speciaal.

De eerste 20 minuten net bekeken in de Franse les, stevent sterk op een vijfsterrenfilm al. Nuja, de kinderen doen het meestal beter dan de volwassenen in films als deze maar tot nu toe echt wel geslaagd.

Je houdt ervan of niet, dit zijn dus niet mijn films, voor de liefhebber.

Hetzelfde hier, niet echt mijn films. Beetje hetzelfde zoals het Notebookgelul.

Van begin tot eind behoorlijk irritant, zeker het eerste uur. Daarna wordt de film wel wat interessanter en ontstijgen de leuke ideeën en cinematografische vondsten de irritatiefactor, maar het had iets waardoor ik eigenlijk weerzin voelde om er in mee te gaan.

Het is dat het erg mooi geschoten is - hoewel ik me (zeker in het begin) niet aan de indruk kon ontrekken dat het nogal een Amélie ripoff is, met dat overduidelijke rood-groen contrast - en dat zorgt ervoor dat het nog wel een aardig ruime voldoende verdient. Verder maar een irritante film die ik wat te in your face bijdehand vond. Kan het niet beter verwoorden.

heel kleine 3,5*

Ik hou wel van dit soort films, maar deze film kon me gewoon niet pakken..
ik miste de chemie...
Jammer want het verhaal had wel potentie maar is gewoon niet goed uitgewerkt...
2*

Het intro 'evenals het kleur gebruik' deed me meteen aan Amélie denken, ik was ook ontzettend verbaast dat het geregisseerd is door iemand anders. Stiekem staat me dat dan een beetje tegen. De vormgeving toont wel veel overeenkomsten. Het voelt dan zo overduidelijk gejat.

Af en toe was deze film te theatraal voor mij, het begin stuk met Julien en Sophie als kinderen pakte me niet. Het hele theatrale haalde voor mij het gevoelige eruit. De dood van de moeder, het geklier van de kinderen, het werd een beetje genegeerd. Vooral het stukje van Adam en Eva stond me totaal niet aan. Te druk, teveel kleuren, teveel onnodige zaken die er bij gehaald worden. Maar dat is meer mijn persoonlijke smaak.

Het middenstuk daarentegen vond ik super. Het deed me veel. Ik vond het met momenten ongelofelijk pijnlijk, zoals de scene met de verloving, en de trein. En ik heb vaker ook echt ontzettend moeten lachen. Sommige wendingen had ik echt niet verwacht, en ik voelde mee met Julien en Sophie.

Het einde daarentegen.. Tja, het voelde een beetje geforceerd. Alsof Yann Samuell het niet een typisch goed eind wou geven omdat hij bang was om toch teveel op een 'gewone' feelgoodmovie te lijken? Of ik heb een aversie tegen cement, dat is ook goed mogelijk.. Ik had zelf liever een gezellige recht toe recht aan einde gehad.


Al met al dus vond ik het een ontroerende en grappige film. Maar soms een beetje té.

Aardig mislukt.

Jeux d'Enfants pretendeert gedurfd te zijn, maar faalt daar zwaar in. Ook dat geforceerde speelse kantje zorgt meermaals voor Amélie-jeuk. Opgelucht was ik dan ook toen volwassen Julien en Sophie verschenen.
Een kwartier lang zorgt dat voor een degelijke film, maar al snel komen de valkuilen. Zaken zoals dat "aanzoek" en de ziekenhuisscène zie je mijlenver aankomen en ik had dan ook een nadrukkelijk "He-he, zoveel tamtam maken om dàt?"-gevoel. De film faalt gewoon in z'n opzet.

Puppy Guillaume Canet en Marion Cotillard kunnen ook niet alle meubelen redden, ondanks dat zij (maar vooral hun chemie) kleine lichtpuntjes zijn. Vooral Cotillard laat zien over talent te beschikken.
De kindacteurs doen het voor de verandering ook niet al te slecht.

Regisseur Yann Samuel mag dan wel falen in z'n opzet, de speelduur vliegt vrij snel voorbij. Jeux d'Enfants heeft zo nu en dan een leuke vondst, al zijn het vooral de kleuren die in goede zin opvallen. De soundtrack brengt bezoekjes aan alle niveaus, van uitstekend passend tot kutzooi.

2

Heel originele en fantasierijke benadering van "l'amour pour toujours".
Romantische film met humor die je zonder veel vragen moet over je heen laten komen en genieten van de mooie filmische momenten, de chemie tussen beide hoofdacteurs en Satchmo's "La Vie en rose".

Gewild leuke pseudo naiviteit

Jeux d'enfants is al bij de start een film in de stijl van Amélie (ik denk dat de helft van de recensies hier naar die film verwijzen), maar ook de stijl van Jeunet herken je hierin. En toch is deze film veel beter. De periode van de kinderen is opvallend speels. Gewoonlijk zijn het kinderen die het script van een volwassene volgen en zo ongeloofwaardig overkomen. Dit zijn echt 2 kinderen die elkaar vinden als ze thuis om verschillende redenen zich niet echt welkom voelen. Dat speels blijft duren met uitdagingen. Maar het leven is meer dan een spel en vooral bij de gevoelens voor elkaar is de grens zeer dun. Moeilijk om net daar serieus te zijn tegenover elkaar, omdat het spel van uitdagen net de grote kracht is in de relatie tussen beiden.

Aanvankelijk komen de personages soms nogal afstandelijk over, maar gaandeweg is het toch fascinerend kijken naar de creatieve sprookjesachtige puzzel waarvan de puzzelstukjes mooi in elkaar vallen. Cotillard is altijd leuk om aan het werk te zien. en naar het einde toe wordt het een mooie emotionele en ondanks het ietwat surrealistische toch herkenbare finale. Er zijn misschien beter films dan dit, maar er zijn nog meer slechtere films. Jeux d'enfants is gewoon een sprookje dat gelukkig het melige van Amélie en het te absurde van Jeunet niet heeft.

Prachtige film. Soort weerbarstig sprookje. Zat te dubben tussen 3,5 of 4 sterren. Maar dit heeft toch wel een fantastisch scenario en twee geweldige acteurs. Marion Cotillard is een plaatje waar je je ogen niet vanaf kunt houden en gaandeweg deze film wordt ze steeds mooier. Of zoals iemand het hier zei: eerst heb je het niet zo in de gaten maar later zie je dat ze de mooiste is van allemaal.

De (gecompliceerde) vorm is natuurlijk wat het tot deze bijzondere film maakt. Maar daar zit voor mij ook wel het (enige) minpunt in van deze film: het is wel erg veel vorm dat op je afkomt. Kleur, geluid, plotwisselingen, beelden en het gaat maar door. Op een gegeven moment weet je ook als kijker niet goed meer wat spel is en wat werkelijkheid. Dat past natuurlijk geweldig bij de film, maar ik vond het wel een tikje vermoeiend en afbreuk doen aan de emotionele beleving. Want het moet natuurlijk ergens over gaan. En dat was wat ik me begon af te vragen: het is een spel, maar gaat het ook nog ergens over?

Een happy end zat er natuurlijk niet in, zou ook niet bij de film passen. Dan maar een dubbel einde. Maar zoiets doet nogal bedacht en geforceerd aan. Nou ja, voor een keertje kan het wel.....

Met Amélie wil ik het niet vergelijken. Toch te veel een andersoortige film. Maar de film die met wel door het hoofd speelde was La science des rêves (2006) van Michel Gondry, ook een soort sprookje, dat door de meeste kijkers hoog gewaardeerd wordt. Ik vond dat trouwens ook een fantastische film.

Helaas ik kon niet in de film komen. Had nochtans grote verwachtingen na het lezen van deze reviews.

Arty film over 2 mensen die (zo lijkt het) verveeld zijn en niet weten wat ze moeten doen met hun tijd en dan maar elkaar gaan vervelen met stomme opdrachten. De acteurs spelen goed (Canet is echt een schatje) en het kleurgebruik is heel mooi, echter vond ik het verhaal nergens op slaan. Voor mij totaal niet duidelijk waarom dit een tamelijk hoog cijfer krijgt.

Film vloog voorbij, ik dacht aan de 50 minuten te zitten was die al aan het einde.
Boeiend derhalve.

Iets minder bij herziening.

Laatst nog Amélie gekeken en als je dan het eerste deel van deze film met die van Jeunet vergelijkt dan komt Samuell er toch wat bekaaider vanaf. Het is nog steeds wel fris en leuk, maar de afwerking is duidelijk minder.

Staat dan wel tegenover dat Samuell in het tweede deel een eigen kant opgaat. Het schattige laat hij achter zich, in de plaats komt opvallend scherp venijn, ondanks dat de film eigenlijk een pur sang romance blijft.

De scherpere kantjes zijn iets beter zichtbaar zo'n 10 jaar later, maar het blijft verder wel een leuk, schattig én venijnig filmpje. Leuke en aparte combinatie die je eigenlijk zelden in andere films terugziet. Qua toon misschien nog het best vergelijkbaar met iets als een Memories of Matsuko, eerder dan met de films van Jeunet.

4.0* en een uitgebreide review

Vlot en excentriek romantiekje, voorzien van allerlei visuele fratsen en twee kinderen die ontwapenend de film openen. Speels, ondeugend en aandoenlijk (zeg maar gerust ontroerend) in de kinderjaren dat met soepele tijdssprongen verder gaat, waarbij La Vie en Rose steeds een nieuw jasje krijgt aangemeten en de film letterlijk van kleur verschiet. Het snoeplaagje maakt plaats voor een fellere verpakking.

Idem voor de toon. Weg met de dartele, onschuldige spelletjes, de streken worden gemener en wreder tot een punt waarop dat lieve doosje een dreigend onding is geworden. Twee in wezen onuitstaanbare, egoïstische mensen die elkaar het leven zo zuur mogelijk maken, die verdienen elkaar, terwijl je in elke vezel ook voelt dat ze bij elkaar horen. Knap als je iets moois en iets lelijks zo weet te verenigen.

Leuk en spitsvondig filmpje. Zo heel veel vond ik het eigenlijk niet op Amélie lijken, enkel op visueel front had het er soms wat van weg. Zoals reeds gezegd gaat de romance hier met een veel vileiner ondertoontje gepaard. Het is in ieder geval een erg originele film, die met regelmaat verrassend uit de hoek weet te komen (bruiloft-scene, bibliotheek-scene). Een sterke combinatie van visueel vernuft, speelse foefjes, en spitante dialogen. Canet en vooral Cotillard schitteren als ambivalente geliefden.

Niet altijd geweldig en soms nét wat te rommelig, maar absoluut uniek. Dikke 3,5*.

Erg vermakelijk. Stilistisch zijn er overeenkomsten met Jeunet, zij het van een wat lager niveau, maar voor de rest is de toon compleet anders: veel minder onschuldig. En daar zit de lol in.

Het is al aardig om te zien hoe de twee hoofdpersonen als kind op gaan in hun spel, waarbij ze geen enkele autoriteit vrezen. En als ze eenmaal ouder worden, wordt het een stuk venijniger als ze elkaars gevoelens ook op de proef stellen. Het gaat er hard aan toe, en het knappe is dat de film weinig ruimte laat voor medelijden, ook niet voor de onschuldige omstanders, waarop gelukkig maar weinig wordt ingezoomd. In plaats van daarvan wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld (althans bij mij) naar wat een volgende maniakale tegenzet zou zijn.

Venijnig dus, maar ondertussen is wel de hele film door voelbaar hoe gek de hoofdpersonen op elkaar zijn, waardoor het romantische toch overheerst. Het acteerwerk is dan ook meer dan okee, want de chemie straalt er vanaf.

De muziek is niet slecht, maar valt ook niet echt op. Had net voor wat extra's kunnen zorgen, maar goed, aan de andere kant zit het de sfeer ook niet in de weg. De korte speelduur maakt dat het allemaal prettig wegkijkt, zonder het gevoel dat er nodeloos gerekt wordt.

Samenvattend: venijnig en vermakelijk. 4*.

Jeux d’Enfants

Een onconventioneel romantisch verhaal. Dat kan je Jeux d’Enfants wel noemen. De film heeft humoristische en dramatische elementen in zich maar is toch vooral een wrede en meedogenloze ode aan de liefde. Het begin met de jonge Julien en Sophie is schattig en aandoenlijk maar de donkere ondertoon is al wel aanwezig.

De weddenschappen zijn nog puberaal kinderspel maar zodra Canet en Cotillard Julien en Sophie gaan spelen komt er wat meer venijn in hun weddenschappen en ze gaan steeds verder. Het huwelijk en het huwelijksaanzoek zijn hier goede voorbeelden van en ik zat echt met gekromde tenen te kijken. Julien en Sophie kunnen eigenlijk niet zonder elkaar (alhoewel ze elkaar soms jaren niet zien) en hun gedrag wordt steeds zelfdestructiever. Cotillard is één van mijn favoriete actrices en ook hier is ze weer prachtig en steengoed. Canet is wat kleurlozer maar de chemie tussen hem en Cotillard is waanzinnig. De film ziet er schitterend uit en sommige scènes zijn filmische hoogstandjes. Het einde is niet in cement geschreven en dat past wel bij deze film. Lekker ambigu.