Jeux d'Enfants (2003)

Erg vermakelijk. Stilistisch zijn er overeenkomsten met Jeunet, zij het van een wat lager niveau, maar voor de rest is de toon compleet anders: veel minder onschuldig. En daar zit de lol in.

Het is al aardig om te zien hoe de twee hoofdpersonen als kind op gaan in hun spel, waarbij ze geen enkele autoriteit vrezen. En als ze eenmaal ouder worden, wordt het een stuk venijniger als ze elkaars gevoelens ook op de proef stellen. Het gaat er hard aan toe, en het knappe is dat de film weinig ruimte laat voor medelijden, ook niet voor de onschuldige omstanders, waarop gelukkig maar weinig wordt ingezoomd. In plaats van daarvan wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld (althans bij mij) naar wat een volgende maniakale tegenzet zou zijn.

Venijnig dus, maar ondertussen is wel de hele film door voelbaar hoe gek de hoofdpersonen op elkaar zijn, waardoor het romantische toch overheerst. Het acteerwerk is dan ook meer dan okee, want de chemie straalt er vanaf.

De muziek is niet slecht, maar valt ook niet echt op. Had net voor wat extra's kunnen zorgen, maar goed, aan de andere kant zit het de sfeer ook niet in de weg. De korte speelduur maakt dat het allemaal prettig wegkijkt, zonder het gevoel dat er nodeloos gerekt wordt.

Samenvattend: venijnig en vermakelijk. 4*.

Jeux d’Enfants

Een onconventioneel romantisch verhaal. Dat kan je Jeux d’Enfants wel noemen. De film heeft humoristische en dramatische elementen in zich maar is toch vooral een wrede en meedogenloze ode aan de liefde. Het begin met de jonge Julien en Sophie is schattig en aandoenlijk maar de donkere ondertoon is al wel aanwezig.

De weddenschappen zijn nog puberaal kinderspel maar zodra Canet en Cotillard Julien en Sophie gaan spelen komt er wat meer venijn in hun weddenschappen en ze gaan steeds verder. Het huwelijk en het huwelijksaanzoek zijn hier goede voorbeelden van en ik zat echt met gekromde tenen te kijken. Julien en Sophie kunnen eigenlijk niet zonder elkaar (alhoewel ze elkaar soms jaren niet zien) en hun gedrag wordt steeds zelfdestructiever. Cotillard is één van mijn favoriete actrices en ook hier is ze weer prachtig en steengoed. Canet is wat kleurlozer maar de chemie tussen hem en Cotillard is waanzinnig. De film ziet er schitterend uit en sommige scènes zijn filmische hoogstandjes. Het einde is niet in cement geschreven en dat past wel bij deze film. Lekker ambigu.

Heerlijke film.

Vooral het sfeertje doet het erg goed. Romantisch maar toch grof. Samuell weet het tot een fijne combi te verwerken. Visueel vaak erg mooi. Sterke hoofdrollen, romantisch en het idee met het spel wordt continue boeiend gehouden. Knap dat Samuell dit de gehele film volhoudt.

4*

Aparte, kleurrijke film, waarin de romantiek eigenaardig en gevaarlijk ( bijwijlen luguber ) uit de hoek komt. Je bent er fan van, of niet. Ik behoor bij de tweede optie. Het verhaal blijft maar aanslepen; met een absurd afscheid als plot. De cast doet het wel naar behoren.