The Age of Innocence (1993)

Ik denk dat deze film vooral een voldoende scoort omdat Scorsese deze heeft geregisseerd, want the Age of Innocence is ontzettend gezapig.

De hele film vertelt een saaie voice over wat we op het scherm zien en wat de personages voelen. Deze berooft de gespeelde scènes van alle emotie en deze voelen dan ook behoorlijk geacteerd aan. De geloofwaardigheid verdwijnt vooral met de film en een band met de personages wil maar niet tot stand komen. De film oogt hierdoor erg fragmentarisch aan en eigenlijk schiet alles maar van hot naar her, zonder dat er een duidelijke lijn in zit. De tijdsprongen halen je nog meer uit de film en eigenlijk blijft er op het fraaie visuele aspect en de goede cast na maar barweinig over.

De eerste onvoldoende die ik aan Scorsese uitdeel. Het is niet anders, maar laat hem aub nooit meer aan kostuumdrama's branden.

2,0*

Pff.

De voldoende zal inderdaad door Scorsese zijn gekomen, want voor zijn doen is dit een erg saaie, oninteressante en vooral lange film. Niet dat ik al stond de poppelen om een kostuumdrama vanuit zijn kant te kijken, maar een kans geven kan uiteraard nog wel.

Die kans bleek tevergeefs te zijn. Ik kwam er werkelijk niet doorheen, heb de film serieus in etappes moeten kijken wat normaal niet erg vaak gebeurd. Maar het was allemaal zo oninteressant, traag en theatraal dat het gewoon een vermoeienis was om doorheen te komen, ondanks echt serieuze pogingen.

De rollen vond ik best slecht, zowel de personages als het acteerwerk. Iets waar ik ook behoorlijk van schrok, want Day-Lewis is echt geen matige acteur. In deze rol kon hij blijkbaar de druk niet aan, want dit was voor zijn doen zeer ondermaats. Ook Pfeiffer en Ryder waren serieus ondermaats. Ryder lijkt vooral verdwaald en Pfeiffer is een miscast.

Het trage tempo van de film en zeer oninteressante en afstandelijke romantiek doen het een moeizame zit worden. Het verhaaltje vond ik tevens erg slap, maar Scorsese vond het blijkbaar erg mooi. Het gaat namelijk 139 minuten door. 2 uur en 19 minuten voor dit soort onzin dat niet wil raken en/of vermaken.

De regie is op sommige punten nog wel geslaagd, eerlijk is eerlijk. Scorsese weet soms net een betere visuele duw aan zijn scenes te geven met best goed camerawerk en leuk gespeel met kleurtjes en cinematografie. De inhoud zit dat wel extreem in de weg door alles wat maar visueel een beetje interessant was compleet van de mat te vegen.

Ik heb het geprobeerd, maar het was echt slaapverwekkend om hier doorheen te komen. Het lukte me gewoon meermaals niet, en ik heb het echt geprobeerd. Misschien moet ik gewoon van de kostuumdrama's afblijven, want dit was niet de eerste keer dat een film van deze soort mij in slaap zong.

Herzien… en helaas niet meer verteerd en overrompeld zoals de eerste keer.
Wel overweldigd door de fantastische productie, zo moet het 'bloemenbudget' op zich al exorbitant hoog geweest zijn. Prachtig om te zien hoe men destijds kosten noch moeite spaarde om een feestje te geven. Zelfs in decadente tijden als vandaag vraag ik me af of men nog wel dit niveau van belachelijk dure verfijning kan halen…

Maar ik stoorde me nu ook wel aan de VO, die Scorsese zijn beelden soms ongewild degradeert tot illustratie… plaatjes bij de woorden. Toch zit hier uiteraard een alle tijden overstijgend verhaal in. Een man en vrouw die zoooo hard naar elkaar hunkeren dat je er pijn van krijgt en die samen, deels door de heersende zeden, deels door fatsoen 'the right thing' doen. Maar even pijnlijk is wel dat het respect (en liefde) voor zijn vrouw pas ná haar dood zijn volle lading krijgt… waardoor hij wederom uit trouw voor zijn vrouw ( of toch het idee ervan naar de buitenwereld (hoewel zij er zelf op aandrong dat ze elkaar terug zouden zien)) afziet om zich alsnog in haar armen te werpen. Enfin… zo interpreteer ik dat toch.

Alles wordt wel oogstrelend in beeld gebracht, zoals de Seuratverwijzing op de pier… en als ik één pluim op Marty's hoed mag steken: zagen zowel Michelle Pfeiffer als Winona Ryder er ooit oogverblindend mooier uit dan in deze film? Ik vermoed van niet…

Prachtige openingstitels met de ontluikende bloemen.

Even later een verblindend mooie Michelle Pfeiffer die plaatsneemt in haar logé in een koningsblauwe taftzijde avondjurk. Daarna opvallend veel rood.

Er is veel pracht en praal te zien in de interieurs, de vele schilderijen zijn werkelijk schitterend. Als Day-Lewis de weelderig aangeklede kamers van het huis van de Beauforts doorkruist met de camera achter zich aan, alsof je door een museum loopt. Geweldig als er even wordt ingezoomd op het naaktschilderij Le Printemps van Bouguereau uit 1886. Een replica, overigens. Later is er nog een scène tussen Pfeiffer en Day-Lewis en is op de achtergrond het schilderij Carress of the Sphinx te zien van de Belgische schilder Fernand Khnopff, uit 1896. Het lijkt heel erg op het werk van Franz von Stuck.

Tussendoor enkele fraaie opnames van het negentiende-eeuwse New York. Van een nog onbebouwd deel van de stad waar waarschijnlijk een sjieke wijk gebouwd gaat worden, met heel veel modder en hier en daar een kast van een huis. Een grappig shot van een lange stroom voetgangers, keurig geklede mannen die allemaal hun bolhoedje vasthouden in de straffe wind.

Het einde is zo ontroerend, misschien wel het mooiste einde ooit in een film.

Don't make love to me. Too many people have done that

Martin Scorsese, ik blijf het een vreemde regisseur vinden. Het is iemand met een serieuze staat van dienst en bovendien ook iemand die echt wel degelijke films heeft gemaakt maar algemeen gezien is het vaak toch net niet mijn ding. Toch betrap ik me erop dat ik het niet kan laten als ik weer eens een ongeziene film van hem gemakkelijk kan kijken en deze keer is hij er zelfs in geslaagd om me naar een (sub)genre te laten zien waar ik bitter weinig mee heb: het kostuumdrama. Het was dan ook vooral de aanwezigheid van Michelle Pfeiffer dat me over de streep trok.

En eigenlijk ben ik blij dat ik dat heb gedaan. Ook deze keer is het geen meesterwerk, maar er is veel goeds in The Age of Innocence te ontdekken. Het begin is wat taai te noemen met een hele hoop gegoochel met namen en relaties (die uiteindelijk niet echt enorm belangrijk zijn voor het verdere verloop van de film) maar Scorsese levert uiteindelijk wel een interessante driehoeksverhouding af. Het eerste deel van de film is vooral bedoeld om de setting en de tijd waarin dit afspeelt zo mooi mogelijk in beeld te brengen, maar dat heeft wel als resultaat dat het even duurt vooraleer die driehoeksverhouding echt in gang wordt getrapt. Scorsese neemt dan ook ruimschoots zijn tijd en toch blijft dit over de gehele lijn wel fascineren. Je voelt weliswaar vanaf de eerste seconde aan dat er nog iets gaat bloeien tussen Newland en Ellen en toch weet hij nog een aantal keer verrassend uit de hoek te komen. Het einde is dan ook van een schoonheid die ik nog niet gauw bij Scorsese heb gezien, al ben ik absoluut geen fan van iemand te verouderen aan de hand van een flinke dosis schmink. Misschien ook wat omdat Daniel Day-Lewis ondertussen ouder is dan zijn personage op het einde van The Age of Innocence en je aanvoelt dat de veroudering niet zo goed gelukt is.

Het is wel de eerste keer dat ik (eindelijk zullen sommigen denken) snap waarom hij zo bejubeld wordt. Hij is heerlijk op dreef als Newland Archer en is van heel de mannelijke cast de enige die echt tot zijn recht komt. Hij trekt de film een aantal keer volledig naar zich toe maar dat is zonder Michelle Pfeiffer gerekend. Een actrice die ik eigenlijk maar pakweg het laatste afgelopen jaar echt ben beginnen waarderen (met onder andere films zoals Scarface en Wolf) en hier ook over de gehele lijn overtuigt. Je zou dan denken dat die twee met de meeste aandacht gaan lopen maar toch ook nog even een vermelding doen van Winona Ryder. Misschien een wat kleine rol maar wel een belangrijke en Ryder brengt het personage perfect tot leven. Ook Miriam Margolyes is heerlijk trouwens als Mrs Mingott maar wat is die voice-over enorm vervelend trouwens! Sowieso vreemde keuze vind ik om Joanne Woodward te kiezen, toch geen onbekende actrice, maar het wordt ook allemaal op zo'n gezapige manier verteld..

Neen, ik ben misschien nog meer allergisch aan een voice-over dan aan een kostuumdrama in het algemeen. Aangenaam verrast door deze Scorsese, want ook de poging van Stanley Kubrick (Barry Lyndon) was niet aan mij besteed. Daniel Day-Lewis is de moeite, dat kan ook gezegd worden van Michelle Pfeiffer en uiteindelijk schiet vooral nog het mooie in beeld gebrachte tijdsbeeld over. Alleen jammer dat er niet wat meer tempo inzit.

3.5*

Schitterende film. Visueel zeer knap werk van Scorsese. Die bals in een wonderlijke choreografie, het wederkerend motief van de bloem (zit al in de generiek en in een van de eerste shots als close up), trouwens ook de kleuren gaan samen met de rozen (wit en rood). De titel kan op 2 manieren vertaald worden. Het onschuldige tijdperk of de onschuldige leeftijd (van Ryder). Maar geen van beiden zijn onschuldig. De gemeenschap spant samen om de verboden romance kort te wieken (zinnetje : de wet laat het misschien toe maar niet onze gemeenschap). Ook Ryder manipuleert. En zo kom ik tot één van de mooiste, één van de intenste momenten van de film. Ze beseft de verliefdheid van haar man op een ander en gaat zeer venijnig te werk door hem te confronteren met een zwangerschap waardoor het moreel verantwoord is om los te laten. Het schandaal is begraven, alles weer normaal en conform de geest van de tijd. Nochtans lees ik in veel commentaren dat de film afstandelijk en emotieloos overkomt. Maar wanneer Day Lewis beseft dat hij in een val is getrapt, dat liefde niet kan winnen van ratio, dat blijft voor mij een onvergetelijk moment. Met daarbij de verbanning van Pfeiffer als logisch gevolg. The age of innocense, hoe je de titel ook vertaald, is een ironisch commentaar dat schijn bedriegt, dat respectabiliteit een sociale code is ipv van een moreel begrip en dat huilen met de wolven in het bos dé manier is om een zaakje in de doofpot te steken. Ik krijg daar nog altijd koude rillingen van.

Een film vol opgekropte gevoelens, onderdrukt verlangen, prachtig gefilmd met weelderige sets en uitbundige set pieces als in een Visconti in zijn beste jaren. Een onderschatte film ook wel, met een uitstekende Day Lewis (maar ja what else is new), Pfeiffer maar ook zeker niet te vergeten Ryder, wiens rol complexer is dan die op het eerste gezicht lijkt. Het gaat me te ver het een van Scorsese's beste films te noemen gezien zijn uitgebreide oeuvre, maar het is wel een van zijn meest atypische, een zijsprong die bijzonder goed geland is.