Sex, Lies, and Videotape (1989)

MacDowell is briljant hierin!

Maakte bijzonder weinig indruk op mij.

Vind die Amerikaanse mensen vervelend. Ziet er ook erg gedateerd uit.

Ook op nostalgische waarde kan deze film niet leunen.

Film mist dat typisch Europese 'on the edge-randje'. Amerika is daar echt niet sterk in, helaas.

Prachtig gefilmd en geacteerd drama dat ondanks zijn simpele opzet zeer weet te boeien.

Het personage Graham zorgt met z'n video-interviews voor een subtiele spanning gedurende de film die ook zichtbaar voelbaar is bij de diverse acteurs. Vooral de scenes tussen Spader en MacDowell mochten wat mij betreft wel een stuk langer zijn omdat ze een genot zijn om naar te kijken. Beide zijn voor mij de uitblinkers van de film met MacDowell als de brave en nette Ann en Spader als de ingetogen maar uiterst mysterieuze Graham. Door hun nieuwsgierigheid naar elkaars verborgen kant maken dit tot een uiterst vermakelijke en intrigerende film. De overspelige John wordt geloofwaardig gespeeld door Gallagher en aan Cynthia zat ik me alleen maar te irriteren dus waarschijnlijk daarom ook een goeie rol van Giacomo.

Meer dan prima film die met een minuscuul verhaal, het mysterieuze aspect van de video's en uitstekend acteerwerk uiterst interessant weet te zijn.

4*

Fantastische film, en door iedereen goed gespeeld!

Mooi, ingetogen en intiem drama. Op de huid, zeg maar. Aantrekkingskracht haalt het onder meer uit z'n prettige cadans met lome, half afwezige dialogen, zodat de cast ook echt aan hun personages toekomen. Dat geldt dan met name voor Spader en MacDowell, die elk op subtiele en delicate wijze een overtuigende ommezwaai maken.

De titel is veel- zo niet alleszeggend, Soderbergh legt de onderlinge verhoudingen rap op tafel en laat het vervolgens op z'n natuurlijke beloop. Dan pakt het misschien niet zo verrassend uit, maar hij weet op die manier wel een smeulende spanning in z'n film te leggen, die een oprechte climax met zich meebrengt. Een fijngevoelig filmpje.

In zijn debuutfilm toont Soderbergh al de kwaliteiten die hem een van de belangrijkste regisseurs van de afgelopen decennia zouden maken. De volkomen beheersing wat betreft cameravoering, aankleding (let op de kleding) en het coachen van acteurs doen hem direct uitsteken boven de gemiddelde regisseur.

Bovendien is Sex, Lies, and Videotape een bijzonder intrigerend verhaal dat op een heel economische manier verteld wordt. De personages belichamen zijn perfect geschapen om de sfeer van het verhaal uit te dragen. De mate van perfectie is misschien wel het grootste tekort van de film: af en toe voelt het te bedacht en mist het daarom echt levendigheid. Maar dat is maar een klein minpunt, want de voortreffelijke cast weet over het algemeen juist wel de nodige bezieling over te brengen.

Voyeuristische film die me nadat ik er in kwam (duurde zo'n 20 minuten) erg wist te bekoren. Kinky oprecht en erg fijn.

4*

Sterk regiedebuut van Soderbergh over vier mensen, die elk op hun eigen wijze worstelen met de drie begrippen uit de titel. Krachtig en verrassend psychologisch drama met uitmuntende vertolkingen van MacDowell, San Giacomo en Spader. Een uitzondering geldt voor het optreden van Peter Gallagher. Die heeft mij als acteur nog nooit kunnen bekoren.

Fijne film met een sterk nostalgische flashback naar een vervlogen tijdperk - toen Spader en MacDowell nog jonge frisse acteurs waren, vaak te zien in high profile films en tv series. Een kwart eeuw geleden is dat dus alweer.

Waarbij het verhaal misschien niet zoveel voorstelt, maar de manier waarop het gebracht wordt klopt wel helemaal. En de vier hoofdrollen zijn erg sterk aan het spelen. Het debuut van Soderbergh, en nou kan ik absoluut niet zeggen dat ik al zijn films gezien heb - meer dan de helft haal ik al niet - maar wellicht is dit debuut iets wat hij nooit meer verbeterd heeft. Ik moet er om zoeken in ieder geval.

Als ik het me nog goed herinner overigens was deze film er indertijd de oorzaak van dat er een run ontstond op Bundeswehr-parafernalia. En niet zonder reden, het staat San Giacomo erg goed.

Ik kon zowaar genieten van MacDowell, it's a miracle! Maar Gallagher kan ik nog steeds niet uitstaan. Erg sterk debuut van Soderbergh, wonderbaarlijk eigenlijk dat ik die nu pas zie. Grappig genoeg een van de titels die me in de videotheek altijd opviel (het is ook een bijzondere titel natuurlijk).

Afgerond naar boven 4*. Lekker broeierig, mooie dialogen.

McDowell is hier gewoon heel goed gecast. Gallagher ook trouwens.

Het was inderdaad niet moeilijk om hem een onbetrouwbaar pisvlekje te vinden, als je dat bedoelt

Paradoxaal genoeg ving de regie-loopbaan van Steven Soderbergh aan met één van zijn best scorende films: een simpel opgezet drama dat op Cannes zelfs de juryprijs vergaarde.

Ikzelf zag hier niet zoveel in. Sex, Lies and Videotape is een tamelijk tekenende titel voor de vier hoofdpersonen, die elk op hun eigen manier hun weg trachten te vinden op relationeel en seksueel gebied. Een leuke rol van Andie MacDowell, maar Spader oogt hier al even inspiratieloos en bedeesd als in Crash, terwijl de andere twee hoofdpersonen door hun karakters vooral veel weerzin opriepen. Het script biedt daarbij nergens verrassingen. Honderd minuten lang zijn het vooral dialogen die aaneengeschakeld de revue passeren, hier en daar wat opgefleurd door wat leugens of geheime verhoudingen die aan het licht komen.

Goed of pakkend werd het nergens, dat eindeloze gezever over seksualiteit. Sfeerverhogend werkt wel de ambiente score van Cliff Martinez, maar dat alleen is niet voldoende om mijn oordeel echt op te krikken. Dan rest eerder de erkenning dat dit misschien mijn type film gewoon niet was.

1.5*

Soderbergh won de Palme d'Or

Ondanks dat de film het woord sex in de titel heeft vond ik hier geen ruk aan. Ik kan even ingeslapen zijn maar heb ook geen tiet gezien, alleen veel pastel tinten. Dit geouwehoer was niet aan mij besteed.

Deze film betekende destijds de doorbraak van regisseur Soderbergh. Het bijzondere van de film is dat er eigenlijk maar vier acteurs in meespelen. Ik vond er echter maar weinig aan. Er wordt veel gepraat, vooral over seks, en daar hou ik eigenlijk niet zo van. Het is overigens wel aardig om Andie MacDowell te zien in een van haar eerste grote filmrollen, maar ook zij kan de film niet echt redden. Dit is gewoon niet mijn type film, en meer dan tweeënhalve ster kan ik er dan ook niet van maken. 2,5*

Deze ook eens meegepikt, maar werd er niet echt warm of koud van. Een echte praatfilm en daarom lag het me iets minder. De cast deed het gelukkig wel goed. De film ziet er wel al wat gedateerd uit.

Leuk om eens gezien te hebben, maar ik vind de andere films van Steven Soderbergh toch beter.

De titel doet het misschien niet meteen vermoeden, maar dit is een van de mínst sensationele films die Hollywood de laatste decennia op ons losliet. En dat beschouw ik als iets positiefs.

Doorgaans vliegen de bloempotten in het rond in films over echtelijke ontrouw. Soderbergh benadert het thema echter met zoveel rust en waardigheid dat het bijna hypnotiserend werkt. En van de prachtige soundscapes wordt je a helemaal zen. Nu klink ik als een zweverige hippie onder invloed van paddestoelen, maar dat is niet het geval. De film raakt de juiste snaar.

Peter Gallagher is echt een creep met die gigantische rupsen boven zijn ogen. De rol van foute player is hem op het lijf geschreven. Maar ook de rest van de cast - naast de player ook de weido, het muurbloempje en haar krolse zus - doet het uitstekend. Er heerst bovendien een prima chemie tussen de acteurs onderling.

Ruim 30 jaar na de release is dit nog steeds een bijzonder interessante en unieke film. Een tijdloze classic (enkel de gekke kapsels en oude wagens verraden dat het hier een 80s product betreft). 4*

P.S. Deze film deed me af en toe aan American Beauty denken: de nette buurt, de videotapes, de paria die alle wijsheid in pacht heeft, het overspel en natuurlijk de gladde aal Gallagher. Het kan ook toeval zijn …

Vond het niet zo boeiend.

De opening van Soderbergh. Als regisseur toch wel kwalitatief een solide kerel. Het is alleen jammer dat ik onder zijn naam nog niet echt iets ben tegengekomen dat ik echt leuk vind of me echt heeft weten weg te blazen. Ook niet zijn eerste dus helaas.

Sex, Lies and Videotape kent genoeg materiaal om uniek en bijzonder te zijn, maar qua uitwerking mis ik dat helaas zowat volledig. Er zitten aparte dingen bij, dat zeker, maar het is vooral de soundtrack die experimenteel aanvoelt. De film zelf is net wat te standaard in elkaar gedraaid.

Acteerwerk is best degelijk. Zeker MacDowell verbaasde me best, die vind ik doorgaans echt helemaal niks. Spader doet het ook erg naar behoren. Van Giacomo en Gallagher was ik iets minder fan, maar die krijgen dan ook minder ruimte om zich te laten zien.

De uitvoering van de film is redelijk standaard. Standaard in beeld gebracht, standaard vormgegeven. Kaal huis, kaal alles. Wel enkele knappe shots bij wat meer dromerige momenten, die vormen de sterkste momenten van de film. Ook de soundtrack is lekker apart, alleen krijgen we die niet heel vaak te zien.

Verhaal is redelijk vreemd, maar de uitvoering is vooral humaan. Daar heb ik uiteindelijk geen problemen mee, dat hoort ook wel bij het soort film. Ik had alleen wel qua regie op meer apartheid gehoopt, want het is allemaal zo gewoontjes in elkaar gestoken. Snap ook niet waarom deze film in toplijsten te vinden is. Ik vind het nergens echt speciaal. Sorry.

Heb 'm nog eens herbeken op Streamz.
En dat was geen teleurstelling. Lekker focussen op de vier karakters (dit zou theater kunnen zijn) en meer is er ook echt niet nodig. Spader is natuurlijk dé man die op zich altijd die aarzeling in zijn spel heeft om hier een zoekend, maar heel zelfbewust personage neer te zetten. McDowell is perfect als de reactionaire, überpreutse suburb-wife. En Gallagher is gewoonweg schitterend als eikel die vooral zijn pik achterna loopt.
Dat alles mooi in de plooi valt is natuurlijk ook dankbaar voor het publiek: de leugenachtige schurk krijgt het deksel op zijn neus, en goed ook. Alleen hij krijgt de schuld en da's maar goed ook, de zus krijgt vergiffenis, dus dat komt goed. En Ann wordt als sneeuwwitje gewekt uit haar verstikkende non-leven en kan een neiuw leven beginnen aan de zijde van de onwaarschijnlijke prins die haar gewekt heeft (en op zijn beurt door haar gewekt wordt) Eind goed, …

tja, het lijkt bijna te simplistisch, maar de film is gewoon lekker gebald, zonder flauwekul; Goed zo…

Ergens op een dinsdagavond eind mei 1989 waren de filmcritici voor vijf minuten met verstomming geslagen. Jury voorzitter Wim Wenders had De Gouden Palm uitgereikt aan Sex, lies and videotape. Daarna kwam de respons. Heeft een studentenfilmpje de prijs weggekaapt ? Dit is godgeklaagd. De filmwereld bleef nog een week (de vervaldata van een schandaal in Hollywood) aanmodderen en klagen maar wij wisten toen al één ding. Sex, lies and videotape is een meesterwerk. Dat er wat smalend werd gedaan over SLV heeft te maken met de vorm. Visueel is het kaal en sober, 4 personages, een paar locaties (woonkamers of slaapkamers) in een gewone woonwijk met eenvoudige personages. Het roept de geest van een kammerspielfilm op, een eenvoudige set up van pratende mensen in een kamer. Toch zijn er pogingen tot creativiteit en waarin talent reeds vervat zit. Die overlappende dialoog waardoor de film licht desoriënterend (net als de personages) aanvoelt en er is die magnifieke cut in de auto bij McDowell. Dan toch een meesterwerk ? Zeer zeker. SLV mag dan wel aan de buitenkant wat blutsen en builen tonen, aan de binnenkant een pareltje. Het is vooral de oprechtheid die aanspreekt. Het scenario is zeer doordacht, zeer grondig geschreven met psychologische motieven van remmingen en lust. De titel is reeds de synopsis van de film en het is die structuur die we volgen : seks leidt tot leugens en leugens worden ontmaskert in de video. De video is dus de nieuwe psychiater, mensen vertellen alles in de camera (en niet lang daarna krijgen we de eerste reality show waarin mensen zeer ver gaan in persoonlijke zaken te vertellen in de camera). Video is immers afstandelijk en tegelijk bereikbaar (zitten we hier aan de grondslag van de social media ?). Het lijkt erop dat SLV visionair was in het uiten van gevoelens via de media. En in het tonen van de gevaren. Een tweede troef is de casting. Jonge (toen nog) onbekende acteurs met weinig ervaring behalve een paar teen pics. Andie McDowel (in één van haar eerste rollen - zie ook onze nr 89) is zeer goed. Haar transformatie van het preutse verlegen meisje naar de zelfbewuste, verliefde vrouw is knap naturel. De scene bij de psychiater waar ze over masturbatie moet praten, speelt ze perfect. James Spader geeft een sobere vertolking weer toegespitst op gebaren. Hoe hij opstaat, een glas Ice Tea uitschenkt, in een zetel ligt … een soort transcendente uitstraling, een rust en zelfzekerheid. Het personage staat voor gevoel van vrijheid, rusteloosheid, niet kunnen settelen (bv de 1 sleutel theorie, noodzaak van wagen, deur die dus altijd open is). Spader had al een paar leuke films op zijn actief (Pretty in pink, Wall street, Less than zero) en had nadien een paar interessante rollen (Bad influence maar zeker het onbekende maar interessante Storyville van Twin Peaks maker Mark Frost) maar toch is zijn rol als excentrieke maar geslepen advokaat Alan Shore (in de tv serie The practice en daarna het vervolg in Boston Leagle) zijn moment supprème. Peter Gallagher is perfect als de arrogante yuppie die zijn materialisme als een gevangenis aanvoelt. Het kantoor waar hij steeds uit ontsnapt bv. Ook het huwelijk voelt aan als een kooi waaruit hij moet ontsnappen. Gallagher is nooit echt doorgebroken en beperkte zich tot bijrollen in bv de Altman films The player en Short cuts. Laura San Giacomo spettert met seks appeal, de vrijgevochten vrouw die zich niet laat leiden door emoties maar door genot. Kwam van Tv series en kort daarna ging ze terug naar de tv wereld maar hier is ze prima. Maar misschien nog belangrijker dan het acteerspel is de score van Clint Martinez. Het is een Brian Eno gewijs ambient sound. Het stuwt de film vooral in de finale. Vanaf het moment dat Gallagher de kamer van Spader binnenstormt en de video bekijkt (waarin dus de leugens van zijn huwelijk boven komen) blijft de score steeds onderhuids aanwezig en voedt de emotie. Mede door de cameravoering (lange takes, camera steeds beetje bewegen als een roofdier) krijgen we deze transcendent stijl. Als je de crewlijst erbij neemt, lijkt het bijna een eenmansvennootschap. Soderberg stond in voor regie, scenario en montage. Fotografie toen nog door Walt Loyd (maar vrij vlug zelf begonnen met zijn eigen films als camera man onder pseudoniem Peter Andrews). Toeval of niet maar SLV werd uitgebracht net toen de filmwereld aan het begin van een nieuw tijdperk stond. De stap naar analoge film kreeg in filmmiddens meer en meer krediet. Eind jaren ’80 werd de 16mm en Super 8 (zeg maar de chemische film) verdrongen door de video camera wegens gemakkelijker en goedkoper. Het werd aanzien als de liberalisering van film maken en een jonge garde stond te trappelen om mee te doen. Tarantino stapte na jaren eindelijk uit zijn videotheek om wat frisse lucht te nemen, Fincher wou meer dan enkel reclame filmpjes voor Coca Cola of clips voor Madonna maken, PT Anderson absorbeerde de troosteloosheid en de banaliteit van zijn San Fernando Vally en oefende op een VCR en - toch nog even vermelden – ook James Gray een New Yorkse jongen uit achterbuurten waar Russische immigranten de plak voerden, kwam zich mengen in de jaren ’90 filmdebatten met fatalistische misdaadkronieken gesitueerd in de arbeiderswijken van New York. Films als Little Odessa, The Yards en We owe the night hebben dan ook nipt onze top 100 niet gehaald. Soderberg was 26 jaar (en in tegenstelling wat iedereen dacht NOOIT naar een filmschool geweest) toen hij de Gouden Palm in ontvangst nam en zei : it’s all downhill from now. Toen al begon de faalangst bij Soderberg te borrelen. En misschien daarom dat hij nooit heeft kunnen kiezen tussen auteursfilms en commerciële mainstream films. In de jaren ’90 kregen we zowel een Kafka als een Out of sight voorgeschoteld. Toen hij in maart 2001 voor twee Oscars genomineerd werd (en er eentje won) leek het duidelijk dat onderhoudende en vakkundige Hollywood films zijn voorkeur wegdroegen. Prompt bracht hij echter het onmiddellijke verguisde Full frontal uit en opnieuw schipperende hij tussen glad entertainment en eigenzinnig auteurschap. Maar wat hij ook deed, Soderberg heeft nooit meer het niveau van SLV kunnen evenaren. Of toch bij ééntje. Wordt vervolgd …

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 47 : Sex, lies and videotape

'Sex, Lies & Videotape' at 35: Steven Soderbergh Relives His Sundance Breakout - variety.com