Sex, Lies, and Videotape (1989)

MacDowell is briljant hierin!

Maakte bijzonder weinig indruk op mij.

Vind die Amerikaanse mensen vervelend. Ziet er ook erg gedateerd uit.

Ook op nostalgische waarde kan deze film niet leunen.

Film mist dat typisch Europese 'on the edge-randje'. Amerika is daar echt niet sterk in, helaas.

Prachtig gefilmd en geacteerd drama dat ondanks zijn simpele opzet zeer weet te boeien.

Het personage Graham zorgt met z'n video-interviews voor een subtiele spanning gedurende de film die ook zichtbaar voelbaar is bij de diverse acteurs. Vooral de scenes tussen Spader en MacDowell mochten wat mij betreft wel een stuk langer zijn omdat ze een genot zijn om naar te kijken. Beide zijn voor mij de uitblinkers van de film met MacDowell als de brave en nette Ann en Spader als de ingetogen maar uiterst mysterieuze Graham. Door hun nieuwsgierigheid naar elkaars verborgen kant maken dit tot een uiterst vermakelijke en intrigerende film. De overspelige John wordt geloofwaardig gespeeld door Gallagher en aan Cynthia zat ik me alleen maar te irriteren dus waarschijnlijk daarom ook een goeie rol van Giacomo.

Meer dan prima film die met een minuscuul verhaal, het mysterieuze aspect van de video's en uitstekend acteerwerk uiterst interessant weet te zijn.

4*

Fantastische film, en door iedereen goed gespeeld!

Mooi, ingetogen en intiem drama. Op de huid, zeg maar. Aantrekkingskracht haalt het onder meer uit z'n prettige cadans met lome, half afwezige dialogen, zodat de cast ook echt aan hun personages toekomen. Dat geldt dan met name voor Spader en MacDowell, die elk op subtiele en delicate wijze een overtuigende ommezwaai maken.

De titel is veel- zo niet alleszeggend, Soderbergh legt de onderlinge verhoudingen rap op tafel en laat het vervolgens op z'n natuurlijke beloop. Dan pakt het misschien niet zo verrassend uit, maar hij weet op die manier wel een smeulende spanning in z'n film te leggen, die een oprechte climax met zich meebrengt. Een fijngevoelig filmpje.

In zijn debuutfilm toont Soderbergh al de kwaliteiten die hem een van de belangrijkste regisseurs van de afgelopen decennia zouden maken. De volkomen beheersing wat betreft cameravoering, aankleding (let op de kleding) en het coachen van acteurs doen hem direct uitsteken boven de gemiddelde regisseur.

Bovendien is Sex, Lies, and Videotape een bijzonder intrigerend verhaal dat op een heel economische manier verteld wordt. De personages belichamen zijn perfect geschapen om de sfeer van het verhaal uit te dragen. De mate van perfectie is misschien wel het grootste tekort van de film: af en toe voelt het te bedacht en mist het daarom echt levendigheid. Maar dat is maar een klein minpunt, want de voortreffelijke cast weet over het algemeen juist wel de nodige bezieling over te brengen.

Voyeuristische film die me nadat ik er in kwam (duurde zo'n 20 minuten) erg wist te bekoren. Kinky oprecht en erg fijn.

4*

Sterk regiedebuut van Soderbergh over vier mensen, die elk op hun eigen wijze worstelen met de drie begrippen uit de titel. Krachtig en verrassend psychologisch drama met uitmuntende vertolkingen van MacDowell, San Giacomo en Spader. Een uitzondering geldt voor het optreden van Peter Gallagher. Die heeft mij als acteur nog nooit kunnen bekoren.

Fijne film met een sterk nostalgische flashback naar een vervlogen tijdperk - toen Spader en MacDowell nog jonge frisse acteurs waren, vaak te zien in high profile films en tv series. Een kwart eeuw geleden is dat dus alweer.

Waarbij het verhaal misschien niet zoveel voorstelt, maar de manier waarop het gebracht wordt klopt wel helemaal. En de vier hoofdrollen zijn erg sterk aan het spelen. Het debuut van Soderbergh, en nou kan ik absoluut niet zeggen dat ik al zijn films gezien heb - meer dan de helft haal ik al niet - maar wellicht is dit debuut iets wat hij nooit meer verbeterd heeft. Ik moet er om zoeken in ieder geval.

Als ik het me nog goed herinner overigens was deze film er indertijd de oorzaak van dat er een run ontstond op Bundeswehr-parafernalia. En niet zonder reden, het staat San Giacomo erg goed.

Ik kon zowaar genieten van MacDowell, it's a miracle! Maar Gallagher kan ik nog steeds niet uitstaan. Erg sterk debuut van Soderbergh, wonderbaarlijk eigenlijk dat ik die nu pas zie. Grappig genoeg een van de titels die me in de videotheek altijd opviel (het is ook een bijzondere titel natuurlijk).

Afgerond naar boven 4*. Lekker broeierig, mooie dialogen.

McDowell is hier gewoon heel goed gecast. Gallagher ook trouwens.

Het was inderdaad niet moeilijk om hem een onbetrouwbaar pisvlekje te vinden, als je dat bedoelt

Paradoxaal genoeg ving de regie-loopbaan van Steven Soderbergh aan met één van zijn best scorende films: een simpel opgezet drama dat op Cannes zelfs de juryprijs vergaarde.

Ikzelf zag hier niet zoveel in. Sex, Lies and Videotape is een tamelijk tekenende titel voor de vier hoofdpersonen, die elk op hun eigen manier hun weg trachten te vinden op relationeel en seksueel gebied. Een leuke rol van Andie MacDowell, maar Spader oogt hier al even inspiratieloos en bedeesd als in Crash, terwijl de andere twee hoofdpersonen door hun karakters vooral veel weerzin opriepen. Het script biedt daarbij nergens verrassingen. Honderd minuten lang zijn het vooral dialogen die aaneengeschakeld de revue passeren, hier en daar wat opgefleurd door wat leugens of geheime verhoudingen die aan het licht komen.

Goed of pakkend werd het nergens, dat eindeloze gezever over seksualiteit. Sfeerverhogend werkt wel de ambiente score van Cliff Martinez, maar dat alleen is niet voldoende om mijn oordeel echt op te krikken. Dan rest eerder de erkenning dat dit misschien mijn type film gewoon niet was.

1.5*

Soderbergh won de Palme d'Or

Ondanks dat de film het woord sex in de titel heeft vond ik hier geen ruk aan. Ik kan even ingeslapen zijn maar heb ook geen tiet gezien, alleen veel pastel tinten. Dit geouwehoer was niet aan mij besteed.

Deze film betekende destijds de doorbraak van regisseur Soderbergh. Het bijzondere van de film is dat er eigenlijk maar vier acteurs in meespelen. Ik vond er echter maar weinig aan. Er wordt veel gepraat, vooral over seks, en daar hou ik eigenlijk niet zo van. Het is overigens wel aardig om Andie MacDowell te zien in een van haar eerste grote filmrollen, maar ook zij kan de film niet echt redden. Dit is gewoon niet mijn type film, en meer dan tweeënhalve ster kan ik er dan ook niet van maken. 2,5*

Deze ook eens meegepikt, maar werd er niet echt warm of koud van. Een echte praatfilm en daarom lag het me iets minder. De cast deed het gelukkig wel goed. De film ziet er wel al wat gedateerd uit.

Leuk om eens gezien te hebben, maar ik vind de andere films van Steven Soderbergh toch beter.

De titel doet het misschien niet meteen vermoeden, maar dit is een van de mínst sensationele films die Hollywood de laatste decennia op ons losliet. En dat beschouw ik als iets positiefs.

Doorgaans vliegen de bloempotten in het rond in films over echtelijke ontrouw. Soderbergh benadert het thema echter met zoveel rust en waardigheid dat het bijna hypnotiserend werkt. En van de prachtige soundscapes wordt je a helemaal zen. Nu klink ik als een zweverige hippie onder invloed van paddestoelen, maar dat is niet het geval. De film raakt de juiste snaar.

Peter Gallagher is echt een creep met die gigantische rupsen boven zijn ogen. De rol van foute player is hem op het lijf geschreven. Maar ook de rest van de cast - naast de player ook de weido, het muurbloempje en haar krolse zus - doet het uitstekend. Er heerst bovendien een prima chemie tussen de acteurs onderling.

Ruim 30 jaar na de release is dit nog steeds een bijzonder interessante en unieke film. Een tijdloze classic (enkel de gekke kapsels en oude wagens verraden dat het hier een 80s product betreft). 4*

P.S. Deze film deed me af en toe aan American Beauty denken: de nette buurt, de videotapes, de paria die alle wijsheid in pacht heeft, het overspel en natuurlijk de gladde aal Gallagher. Het kan ook toeval zijn …

Vond het niet zo boeiend.

De opening van Soderbergh. Als regisseur toch wel kwalitatief een solide kerel. Het is alleen jammer dat ik onder zijn naam nog niet echt iets ben tegengekomen dat ik echt leuk vind of me echt heeft weten weg te blazen. Ook niet zijn eerste dus helaas.

Sex, Lies and Videotape kent genoeg materiaal om uniek en bijzonder te zijn, maar qua uitwerking mis ik dat helaas zowat volledig. Er zitten aparte dingen bij, dat zeker, maar het is vooral de soundtrack die experimenteel aanvoelt. De film zelf is net wat te standaard in elkaar gedraaid.

Acteerwerk is best degelijk. Zeker MacDowell verbaasde me best, die vind ik doorgaans echt helemaal niks. Spader doet het ook erg naar behoren. Van Giacomo en Gallagher was ik iets minder fan, maar die krijgen dan ook minder ruimte om zich te laten zien.

De uitvoering van de film is redelijk standaard. Standaard in beeld gebracht, standaard vormgegeven. Kaal huis, kaal alles. Wel enkele knappe shots bij wat meer dromerige momenten, die vormen de sterkste momenten van de film. Ook de soundtrack is lekker apart, alleen krijgen we die niet heel vaak te zien.

Verhaal is redelijk vreemd, maar de uitvoering is vooral humaan. Daar heb ik uiteindelijk geen problemen mee, dat hoort ook wel bij het soort film. Ik had alleen wel qua regie op meer apartheid gehoopt, want het is allemaal zo gewoontjes in elkaar gestoken. Snap ook niet waarom deze film in toplijsten te vinden is. Ik vind het nergens echt speciaal. Sorry.

Heb 'm nog eens herbeken op Streamz.
En dat was geen teleurstelling. Lekker focussen op de vier karakters (dit zou theater kunnen zijn) en meer is er ook echt niet nodig. Spader is natuurlijk dé man die op zich altijd die aarzeling in zijn spel heeft om hier een zoekend, maar heel zelfbewust personage neer te zetten. McDowell is perfect als de reactionaire, überpreutse suburb-wife. En Gallagher is gewoonweg schitterend als eikel die vooral zijn pik achterna loopt.
Dat alles mooi in de plooi valt is natuurlijk ook dankbaar voor het publiek: de leugenachtige schurk krijgt het deksel op zijn neus, en goed ook. Alleen hij krijgt de schuld en da's maar goed ook, de zus krijgt vergiffenis, dus dat komt goed. En Ann wordt als sneeuwwitje gewekt uit haar verstikkende non-leven en kan een neiuw leven beginnen aan de zijde van de onwaarschijnlijke prins die haar gewekt heeft (en op zijn beurt door haar gewekt wordt) Eind goed, …

tja, het lijkt bijna te simplistisch, maar de film is gewoon lekker gebald, zonder flauwekul; Goed zo…