
The Man Who Wasn't There (2001)
Verenigde Staten / Verenigd Koninkrijk
Misdaad / Drama
116 minuten
geregisseerd door Joel Coen
met Billy Bob Thornton, Frances McDormand en James Gandolfini
Wanneer Creighton Tolliver bij kapper Ed Crane langs komt om geknipt te worden, vertelt hij Ed over een zakendeal. Hij wil de markt van de toekomst opgaan: die van stomerijen. Hij komt echter 10.000 dollar te kort om de deal rond te maken. Geïnteresseerd zegt Ed dat hij het geld binnen een week zal hebben. Hij heeft een plan om aan het geld te komen: hij besluit "Big Dave" te chanteren met zijn overspel. Aanvankelijk lijkt het plan te lukken, totdat Big Dave doorkrijgt wie hem chanteert...

De komedie, is zeker aanwezig, maar verwacht niet dat je hinnekend door de film heen gaat.
Geestig maar vooral beklemmend. De film vergt in het begin wat geduld, maar wanneer het verhaal afgerond is kan men gerust wat mij betreft tot de conclusie komen dat 't de moeite waard is.

Iemand een idee over die ufo op het einde?
ja, dat was een droom, die hij vermoedelijk kreeg omdat die buurvrouw eerst over ufo's begon te memmeren. Voor de rest valt die droom wellicht op een dieper niveau te verklaren, daar heb ik op zich wel mijn ideetjes over maar dat laat ik aan de kijker zelf over .
Dit is gewoon niet realistisch. Vond het zodanig storend dat ik hem niet heb afgekeken.
En voor dat zwart-wit zie ik eigenlijk ook geen reden...
jammer, ben beter van ze gewend, hoewel, ik vind hun films nogal wisselend.
Vond 'm -los van de mooie plaatjes- verschrikkelijk traag en saai.
Misschien was ik moe?
Hoe dan ook is dit na 'A Serious Man' de tweede Coen die me niet heeft kunnen boeien.
Persoonlijk heb ik veel waardering voor deze film, de Coen broers weten ook in deze film weer precies de juiste sfeer te zetten die past bij het scenario.
Desondanks snap ik wel dat mensen de film laag beoordelen. De beschrijving van de film maakt vermelding van het genre misdaad. Echter, gangbare misdaadfilms zijn veel sneller, dus als je daarop wacht kom je bedrogen uit. Om die reden zou ik het meer als alleen een drama beschouwen. Maar hoewel ik begrijp dat de film niet je genre is, verdient deze film geen lage beoordeling, daarvoor is de film te goed uitgedacht.
Wat me opvalt is dat de film repetitief is, namelijk het schema hoop en mislukking volgen elkaar telkens op gedurende de film.
[Denk aan(kans voor stomerij, -> de beste man verdwijnt)(de rechtszaak kan gewonnen worden -> doris hangt zichzelf op)(Birdie kan een carrière maken in de muziek - > ze heeft geen talent)(de deuren van de gevangenis staan open - >het is slechts een droom). Iemand met meer uitleg hierover?
Al met al, geen aanrader voor de ongeduldige filmliefhebbers!
Dit keer kreeg ik het gevoel dat ik naar buitenaardse wezens zat te kijken; mensen zonder gevoelens, zonder emoties (de woede-uitbarsting tijdens de rechtszaak daargelaten). En iedere keer als ik net gewend was een weer bijgestelde verhaallijn, maakte het verhaal opnieuw een haakse bocht. Kon ik weer opnieuw beginnen.
Ik moet erkennen dat de Coens tot in de puntjes verzorgde films maken, maar met uitzondering van Fargo spreken de verhalen mij doorgaans zo weinig aan, dat ik nooit de neiging krijg om zo’n film voor een tweede keer te bekijken. Jammer voor mij allicht, maar ’t is niet anders.
Hoop en deceptie erg goed uitgewerkt door de Coentjes!
Verder zéér traag verhaal maar met de juiste acteurs zetten de personages een boeiend schouwspel neer zoals de Coentjes dit kunnen als geen ander.
Voor mensen die bekend zijn met de Coen broeders is het smullen. Voor anderen zal het misschien een tegenvaller zijn?
Een prettig knipperende knipoog naar de film noir veroorzaakt een komisch randje. Thornton speelt de man die het verschil nooit weet te maken, maar tegelijkertijd een uitgekookt chantageplan start dat volledig ontspoort. De juiste ingrediënten zijn dus aanwezig voor de Coens en de film is dan ook stijlvol en sterk. Misschien niet zo goed als hun echte klassiekers, maar The Man Who Wasn’t There is zeker de moeite waard.
Zeer goed.
3,75*
Een hele vreemde film maar kijkt toch lekker weg. De jaren 50 is prachtig in beeld gebracht. Af en toe had ik het idee bij bepaalde scene's dat ik naar een Hitchcock film zat te zitten kijken.
Billy Bob Thornton heeft ook het ideale porum voor die rol. Ja ik vond het wel een prima film.
Verder ook mooie muziek van Beethoven. Ik hou wel van de componist. Alleen had dat niet in de vorm van Scarlett Johansson gemoeten. Niet dat ze slecht is, ze is bovendien altijd mooi om zien, maar ze past hier niet echt bij. Buiten Thornton zijn de andere acteurs trouwens ook niet echt opvallend.
Het verhaal zelf begint goed, en je hoopt op een ontknoping met een (anti)climax in het verhaal. Helaas verliest de regisseur gaandeweg het verhaal en is enkel het visuele in deze film nog van belang. Dat is gelukkig sterk genoeg om het niveau te blijven behouden. Maar meer dan een film boven het gemiddelde is het ook weer niet geworden. Hier had meer ingezeten.
Uitstekend acteerwerk van de gehele cast, maar Thornton in het bijzonder. Die in vrijwel iedere scène staat te paffen, ik kreeg ook voortdurend zin om er één op te steken. Ja roken werkt echt verslavend, dus begin er niet aan!
En wat speelt Scarlett toch mooi piano..

Helaas had ik dan kennelijk weer een kleurenversie op de kop getikt, want ik kan me inbeelden dat de oorspronkelijke zwart-wit stijl meer authenticiteit heeft. Eén van de redenen waarom ik het vooralsnog op een ruime 3,5* hou, de andere reden heeft betrekking tot het einde, welke ik een tikkeltje aan de veilige kant vond. Evenals de aanloop ernaar.
Er zitten genoeg grinnikmomenten in en de humor wordt subtiel gebracht. Het verhaal verloopt rustig met wederom subtiele afslagen. Het is allemaal erg clean en netjes geschoten. Spannend, mysterieus of echt dramatisch wordt het nergens. Halverwege wordt het zelfs saai, maar naar het einde toe weer een subtiel twistje. Ik weet het niet. Het ziet er goed uit, maar komt niet binnen. Bij het rollen van de aftiteling haalde ik mijn schouders op, wellicht zegt dat dan genoeg. Hij zal bij mij niet blijven hangen.
Om maar te zeggen dat deze film moeilijk fout kon gaan. Nu ja, een originaliteitsprijs verdienen de Coen-broertjes niet voor deze film. Het verhaal bestaat vooral uit knipogen naar oude film noirs, inclusief een reeks niet zo verrassende plottwists. Maar who cares, dergelijke intriges blijven gewoon entertainend. Ook 50 jaar na de gloriedagen van het genre.
Vooral gedurende het eerste uur levert Joel Coen grootste cinema af. Hij dompelt je vanaf minuut één helemaal onder in de louche zaakjes die zich voltrekken achter de gevels van de vreedzame suburbs. De prachtige fotografie past perfect bij het cynisme en de sombere toon van het verhaal. En had ik al vermeld dat Billy Bob Thornton meedoet? Geen verdere uitleg nodig.
Na een sterk eerste deel neemt de film wat gas terug om dan met een knaller te eindigen, op een manier zoals alleen de Coens het klaarspelen.
Klasse. 4*
Eerste uitspraak in deze trailer:
Sooner or later everyone needs a haircut
Are you listening Mark & Hugo?