- Home
- Films
- Sátántangó
- Filtered
Sátántangó (1994)
Genre: Drama
Speelduur: 435 minuten
Alternatieve titel: Satan's Tango
Oorsprong:
Hongarije / Duitsland / Zwitserland
Geregisseerd door: Béla Tarr
Met onder meer: Mihály Víg en Putyi Horváth
IMDb beoordeling: 8,2 (12.498)
Gesproken taal: Hongaars
Releasedatum: 22 december 1994
On Demand:
- Bekijk via MUBI
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Sátántangó
In een klein dorpje in het post-communistische Hongarije is het leven tot een soort virtuele stilstand gekomen. De augustusregens hebben aangevangen. De dorpelingen verwachten een grote gelduitkering die avond, waarna ze gepland hebben het dorpje te verlaten. Sommigen willen eerder vertrekken met een groter gelddeel dan hun toekomt. Ze horen echter dat de makkelijk pratende Irimias, van wie verwacht was dat hij dood was, terugkeert naar het dorp. Ze hebben de vrees dat hij al het geld inpikt voor één van zijn grootse pogingen om de gemeenschap draaiende te houden.
Externe links
Acteurs en actrices
Irimiás
Petrina
Futaki
Estike
Schmidt
Halics
Kráner
Kránerné
Schmidtné
Halicsné
Reviews & comments
starbright boy (moderator films)
-
- 21292 berichten
- 4462 stemmen
Erg indrukwekkend. Ik vind dit duidelijk de beste van de drie Béla Tarr films die ik heb gezien. Ik moet het nog allemaal even laten bezinken. Want wat zat er in die ruim zeven uur veel prachtigs. Veel hypnothiserend mooie scenes en ontroerende momenten. Waanzinnig mooi camerawerk.
De setting van het hele verhaal is een vervallen dorpje. Het hele dorp is doordrenkt van alcohol en stilstand. In de film regent het bijna constant. In het dorp wonen niet veel mensen. En ze wachten op een groot geldbedrag waarop ze recht hebben. Een soort van hoop op een nieuw leven. Meerdere dorpelingen hebben plannen om weg te gaan.
Het verhaal bestaat uit drie hoofdstukken en wordt niet chronologisch verteld. Je ziet gebeurtenissen in het dorpje na elkaar die soms tegelijk plaatsvinden. Het verhaal hierboven is eigenlijk het grote verhaal. Maar daarbinnen gebeuren nog een aantal andere dingen.
Het stuk met het meisje en de kat is erg mooi en zou los van Sátántangó al een prachtige film hebben opgeleverd. Hartverscheurend en ontroerend.
Opvallend veel humor ook, meer dan in Karzohat en Werckmeister Harmoniak. En ook die humor is echt fantastisch. Neem de scene waarin er gedanst wordt op accordeonmuziek. Of het prachtige tragikomische personage van de dokter.
Iedereen die niet bang is voor een trage, hypnotiserende film en niet geweest is in een van de vier steden waar deze film de afgelopen tijd heeft gedraaid heeft een mooie kans laten liggen. De kopie vertrekt nu naar een ander EU-land. Ik hoop ondertussen op een DVD-release en mocht er ooit weer een vertoning komen van deze film dan ga ik rustig nog eens. Ik was enigszins verbaasd dat deze film zo lang op 5 sterren bleef staan, maar de vorige stemmers hebben gewoon gelijk. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik dit 5 sterren wil geven.
5.0*
Paalhaas
-
- 1569 berichten
- 2443 stemmen
Eindelijk heb ik hem dan gezien. Helaas niet ineens, maar in 3 etappes, anders had ik hem misschien nóg hoger zitten, maar al mijn verwachtingen zijn toch ruimschoots ingelost: grootse cinema. Freud noemde het al een 'reactie op de hedendaagse, snelle cinema', het 'genieten van saaiheid'. Ik wil daar best nog een schepje bovenop doen: Tarr herdefinieert hier de aloude technieken in cinema om een verhaal over te brengen; legt in ieder geval nieuwe mogelijkheden bloot. Behalve daad en woord voegt hij een nieuw explicatief medium toe: tijd. Om het plot volledig te begrijpen/waarderen is het in deze film niet genoeg om slechts naar de dialogen te luisteren en de narratieve elementen te volgen. Door de lange, contemplatieve shots op zich in te laten werken krijgt men een veel rijker, completer beeld van het gebodene. We leren de personages en de setting zo beter kennen dan door 1000 woorden. We kijken werkelijk met andere ogen. We kunnen dóór het oppervlak heen zien en ontdekken rijkdommen die de beelden anders nooit prijs zouden geven.
De film is ook interactiever dan ooit: in plaats van een wervelende aaneenknoping van korte scenes, waardoor de kijker geen kans krijgt om na te denken, krijgen we hier als nooit tevoren de tijd om te contempleren, vergelijkingen te maken met eigen ervaringen en zo een persoonlijker beeld te vormen van wat we zien.
Zelfs los daarvan is alleen de beeldenpracht op zich al fascinerend. Tarr's revolutionaire aanpak werkt wonderen en is vrijwel nooit minder dan betoverend. Ik laat het nog even bezinken, maar een notering in mijn top 10 zit er zeker in.
stephan73
-
- 6202 berichten
- 13911 stemmen
Een moeilijke film.. Naast een paar briljante scenes, ook enkele té lange scenes, die vaak ook saai waren (zoals de dans-scene)..
Het duurde "maar" ongeveer 4 uur voordat ik de symboliek begreep die Tarr in deze film heeft gestopt.. Alles viel vervolgens op zijn plek (en zorgt ervoor dat hij toch een iets hoger cijfer krijgt dan dat ik eerder in mijn hoofd had)..
Dat er dus enkele scenes te lang doorgaan doet niets af aan deze film, die ik zeker vaker wil zien (alleen niet op korte termijn.. hehe)
*4
Onderhond
-
- 87215 berichten
- 11970 stemmen
Wat ik er van verwacht had. Tarr's Werckmeister is erg mooi en in alle opzichten beter dan deze film wat mij betreft.
De zwart/wit fotografie is mooi en een dik pluspunt, maar ook weer niet het mooiste wat ik al gezien had. Soms iets te vaal, niet contrastrijk genoeg. Tarr cadreert wel erg mooi, erg secuur en precies. Maar de echte meestershots heb ik niet gezien.
Het tempo is op zich niet zo'n probleem, de eerste uren kijken wel lekker weg, hoewel sommige delen mij verder weinig konden boeien. Zo is het stukje met de dokter mij iets te gerekt en vond ik het stuk met het meisje en de kat ook bedenkelijk.
Echter vind ik de film niet veel meer dan een continue herhaling van hetzelfde. In die 7 uur verandert er bitterweinig, de mooie shots worden langzaamaan saai, de lange takes van wandelende mensen en koeien ook. Hetzelfde was er namelijk een uur eerder ook al.
Waar Tarr wel nog een pluim voor verdient is het muziekgebruik. Doet mij een beetje denken aan de recentere films van Pen-Ek, die ook veel achtergrondgebrom gebruikt om sfeer te putten. Erg mooi effect, ook hier.
Voor mij faalt de film na de scene waaruit de titel getrokken is. Die dient als een soort van (vervelende - vond het niet geweldig) climax. Groter probleem is echter dat er na deze scene nog goed 3 uur volgt. Voor mij was de film daar een beetje afgelopen. Het volgende uur ging nog wel maar na een uur of 5 had ik het ook écht wel gezien. Die hele tocht naar de stad kon mij gestolen worden. Verder had ik ook de indruk dat Tarr zich daar visueel niet zo thuis voelde.
Laatste 2 uur heb ik mij door moeten sleuren. Niet zo fijn. Verder mis ik ook de wat dikkere surrealistische toon van een Werckmeister (die walvis ed).
De sfeer van deze film is knap, maar Tarr heeft niet genoeg in huis om mij 7 uur te boeien. Nu denk ik dat weinig regisseurs daartoe in staat zijn, maar da's voornamelijk jammer voor zij die het toch proberen.
2.5*, ik kan ongeveer half mijn top 10 kwijt in deze filmlengte. Dan is de afweging niet zo moeilijk en stelt de film toch teleur. Op basis van een film van een uurtje of 2 had ik dit graag 4* gegeven, maar de eindeloze stijlherhaling boeit mij jammer genoeg niet zo.
Baggerman
-
- 10577 berichten
- 7977 stemmen
Inmiddels helemaal afgekeken en helaas moet ik bekennen dat ik van het plot geen bal begrijp!
Is het hele verhaal nu verzonnen door de doctor? En waarom moet Irimiás rapporteren aan de (geheime?) (politie?) ambtenaren? En wat willen die daar dan mee?
Misschien nogmaals bekijken deze film.....
Dit is echter wel onmiskenbaar een bijzondere film. En o, o wat een troosteloosheid, alhoewel ik toch nog wat humor kon bespeuren in de scène met Petrina en Irimiás (als Irimiás neerknielt in een soort religieuze trance bij de villa, waarna Petrina zegt: "heb je nog nooit mist gezien of zo?") en de scène met de twee ambtenaren die Irimiás' vuilbekkende rapport bespreken en kuisen.
Het is wel volhouden en doorbijten, maar je wordt wel getrakteerd op prachtige shots (zoals de ontsnappende paarden!). De lange shots waarin de acteurs 'gewone' dingen doen geven het geheel een realisme dat beklijft. (zoals de barkeeper die de bonensoep uitschept en opwarmt of de lunchbreak van de al eerder gememoreerde ambtenaren)
Ik betrapte me erop dat ik af en toe huiverde van de vochtige klamheid in de film (en de kachel een tandje warmer zette).
Ik ben het overigens eens met diegenen die menen dat deze film op een groot scherm en in één adem meer impact maakt. Hierdoor heb je sowieso weinig afleiding en wordt je als het ware gedwongen het geheel goed op te nemen.
wendyvortex
-
- 4980 berichten
- 7109 stemmen
7 uur durende film (gekeken verdeeld over 3 dagen) en gekocht nav het artikel onlangs in de Gonzo (Circus). En het is een fantastische film met een zeer langzaam verteltempo, maar wat een geweldige stukken cinematografische hoogtepunten zitten hierin.
Lijkt haast wel een soort voormalig Oostblok-tegenhanger van Edgar Reitz' Heimat-serie.
Laat je niet afschrikken als je er met hoofdstuk 1 niet meteen in zit. Dat komt wel met hoofdstuk 2. De eerste kijkdag na hoofdstuk 3 bleef ik al verbouwereerd achter.
't is dat ik al de rest van het jaar al volgepland heb met andere films, want ik zou er morgen zo weer opnieuw aan willen beginnen. Meesterwerk.
maxcomthrilla
-
- 15565 berichten
- 2761 stemmen
Herfstvakantie! Het leek mij wel een uitdaging en een geschikt moment om deze film dan eindelijk een keer te verorberen. Omdat sommige hoofdstukken ( zowat ) dezelfde lengte hadden als die van een volledige speelfilm van 45 minuten, heb ik de hoofdstukken maar even gerangschikt:
29/10 - 14:00 The News is They`re Coming
Eenmaal de film net begonnen was drong het besef tot mij door, dat er geen ontsnappen meer aan was. Het eerste shot duurt gelijk 8 minuten, na 1 minuut was de gewenning aldaar om al snel plaats te maken voor verwondering. Terwijl de camera van een afstand, hypnotiserend rustig met de los lopende koeien mee manoeuvreerde klonk er een duizelingwekkend, machtig gezoem op de geluidsband. De overschakeling van buiten naar binnen, waar we wat intriges onder bewoners aanschouwen vond ik in het begin wat lastig te verteren, gelukkig maakte het ongemak al snel plaats voor een boeiend schouwspel. 3,5*
Rise From The Dead
Dit hoofdstuk begint met een magistraal openingsshot waarin 2 mannen door een straat lopen, ''die geterroriseerd wordt door een flink bladerdek, zwerfvuil en een gure, voortjakkerende, huilende wind''. Tarr zorgt voor een prachtig contrast en effect, door zijn camera achter de mannen te plaatsen en ze een paar minuten te volgen, in hun gevecht tegen de natuurlijke elementen. Het gesprek wat erop volgt is vervreemdend, om te besluiten met hun trektocht van de stad naar het dorp. Waarbij de heren naast modderige, soppende akkers onderweg, ook een cafe aandoen, waar een fraai spel met geluid en surrealisme gespeeld wordt. 5*
Know Something
In het 3de hoofdstuk maken we kennis met ''de dokter''. Wat aanvankelijk een zware beproeving voor mij leek te worden, mondt uit in een komisch gebeuren waar Tarr op een geinige manier laat zien hoeveel moeite het kost voor een oude zuiplap, om aan alcohol te geraken. De sfeer in dit hoofdstuk is wederom flink aanwezig, zo worden omgevingsgeluiden ''net zoals in de hele film'' extreem uitvergroot en heeft ''het weer'' geen mededogen met de oude zuiplap. De film besluit met een fraai mise-en-scène spel in en nabij het bos. 4*
29/10 - 18:45 The Spider `s Function
Dit hoofdstuk zal mij niet echt bij gaan blijven. De contexten die zich afspeelden in de plaatselijke kroeg vond ik niet bijster interessant. Gelukkig zit er wel een prachtige scene in waarin iedereen transformeert tot een levend standbeeld en de muziek zich nadrukkelijk laat gelden. 3*
30/10 - 09:00 Comes Unstitched
Een parel van een hoofdstuk. Iets dat volledig op het conto geschreven kan worden door de geniale casting van het meisje. Ik had eerst niet door of het nou een jongen of een meisje betrof. Dit gegeven, tesamen met de grote oren die ze had, maakte dat ze weggelopen leek te zijn uit een sprookje. De manier waarop zij omging met de kat, was een indicatie van wat ze zelf allemaal in haar nog prille leven had meegemaakt. Het shot waarin we minutenlang in het gezicht kijken van haar met de kat onder haar arm en op de achtergrond de wijde, zompige vlaktes zal mij nog lang heugen. 5*
The Spider `s Function II
Tot mijn grote schrik merkte ik op dat er nog een hoofdstuk gewijd zou worden aan de plaatselijke kroeg. In tegenstelling tot het 1ste deel van The Spider `s Function, wist dit hoofdstuk mij wel te bekoren. De dansscenes in het cafe leidden door de levendige muziek en de vreemde gedragingen van de gasten tot een boeiend, absurd en grappig schouwspel. 4,5*
Irimiás Gives a Speech
Dit hoofdstuk duurde slechts 13 minuten. De betreffende monoloog wist mij wel in een bepaalde houdgreep te houden, al was het vooral een opmaak, naar wat er zich later zou gaan ontspinnen. Het was wel opmerkelijk om te zien dat alle bewoners die zich voorheen zo negatief hadden uitgelaten over Irimiás, nu zo stilzwijgend en instemmend mee leken te gaan in de plannen van deze man. 3,5*
30/10 - 13:00 Perspective From the Front
Dit hoofdstuk heeft schijnbaar niet echt veel indruk op mij gemaakt. Het enige wat mij hiervan nog bijstaat is dat de inwoners van het dorp niet allemaal meegaan in het verhaal van Irimiás en zo valt een gemeenschap uiteen waarbij wij achterblijven in het dorp. De tocht die een deel van de gemeenschap maakt, van het dorp naar de stad was wel fabuleus in beeld gebracht met veel mooie beeldcomposities en vergezichten. Alleen weet ik niet meer of deze tocht hier al of in het perspectief vanaf de achterkant zijn intrede doet. 3*
Go to Heaven? Have Nightmares?
Een van de hoofdstukken waarin wij inzicht krijgen in de mythische figuur Irimiás en zijn handlangers. De kwestie: worden de dorpsbewoners beduveld of heeft Irimiás daadwerkelijk het beste met hen voor? dringt zich onophoudelijk op. De woorden hoop en desillusie dringen om de beurt om voorrang. 4*
Perspective From the Rear
In dit hoofdstuk laat Tarr zien dat hij nog steeds mooie, sfeerrijke beelden kan schieten. Na de paarden en de uil in eerdere hoofdstukken, hanteert hij in dit hoofdstuk een stijl van filmen die deze film eigen is. De camera zweeft rustig van links naar rechts, kijkend van buiten naar binnen langs de muren, waarna hij prompt een personage weet te vangen ''die ontredderd tegen een muur aanstaat'', even blijft hangen en weer aanwerk maakt om te vertrekken. Het moment dat iedereen in de auto zit, op weg naar de stad met de stortregens was briljant. 4,5*
Just Trouble and Work
Dit hoofdstuk is wel grappig, maar eigenlijk wat overbodig aangezien de film al had kunnen stoppen na alle doorlopen procedures in het vorige hoofdstuk. 3,5*
No Way Out
We sluiten vervolgens af met de terugkeer van een bepaald personage en zijn zienswijze. Ik zou er niet echt rouwig om geweest zijn mocht ik hem niet meer gezien hebben, maar ik vond het einde perfect. De ongemakkelijke, nadrukkelijk aanwezige klanken op de soundtrack mengen goed met de droombeelden(?) van een kerk en het geluid van klokkentorens. Een hallicinant, abstract en waardig einde van een grootse film waar je nog wel even over na kan denken. 4/4,5*
Conclusie: De hoofdstukken overkoepelen elkaar op een effectieve manier en weten elkaar vaak optimaal te versterken. Qua sfeer zit het allemaal snor, Tarr weet inderdaad een geheel eigen universum te creëeren. Helaas was niet elk hoofdstuk even sterk, maar kent deze film over de gehele linie veel memorabele momenten dankzij superieur, hypnotiserend camerawerk. De voice - over had ook zeker een meerwaarde in deze film, omdat hij geen intenties had om alles even glad te strijken. 4*
Freud
-
- 10772 berichten
- 1153 stemmen
Het heeft bijna zes jaar geduurd, maar eindelijk heb ik mijn zogenaamde lievelingsfilm nog eens kunnen bekijken En dat allemaal dankzij de schitterende bibliotheek van Hamburg, waar ze een gigantische schat aan import-dvd's hebben, die je zomaar gratis kunt ontlenen!
Tja, wat gezegd. Ik vond de film in monumentaliteit duidelijk minder extreem dan ik me herinnerde - zo lang duren al die shots eigenlijk ook weer niet, eens je in het ritme van de film zit gaat het zelfs allemaal beduidend vlot vooruit, voor ik het wist was ik al twee uur verder. Enkel op het einde begint het wat te vervelen omdat de hallucinante setting van het eerste dorpje weg is, maar niet in die mate dat ik mijn mening over de film zou willen herzien - ook het einde is nog steeds geweldig, maar na zes uur film is je concentratievermogen gewoon niet meer zo je dat. Maar voor de rest: nog steeds ab-so-luut geniaal. Schitterende scenes (de dansscene in het café is gewoon het meest indrukwekkende en deprimerende dat ik ook in een film gezien heb, punt) en personages (ik zou ze eerder koppen willen noemen, want meer dan een echt karakter hebben ze vooral een karakterkop, waarmee ze het beeld en de film vullen), de muziek, soms subtiel, soms ondraaglijk, is om waanzinnig van te worden (opvallend gelijkend wel op die uit The Man from London, ik denk misschien zelfs gewoon hetzelfde stukje?) en de beelden, die zijn gewoon om non stop kippenvel van te krijgen.
Ik bewonder deze film mateloos, vanwege de durf van de regisseur om dit te maken, vanwege de total fuck you tegen elke vorm van compassie met de kijker (noch in tempo, noch in hoeveelheid tristesse wordt rekening gehouden met wat een normaal mens überhaupt kan verteren), vanwege de (niet unieke maar wel heel effectieve) manier van vertellen (de tijd staat stil in dit dorp, hoe kan dat beter geïllustreerd worden dan door de hele tijd hetzelfde te tonen!),...
Het stelt me gerust dat ik zo enthousiast kan zijn, want ik vreesde dat deze film me zou teleurstellen - zes jaar geleden was ik een groentje op filmgebied, zeker als het op wat meer veeleisende films aankomt, en bovendien heb ik ook toen pas na een paar dagen besloten dat de film bovenaan mijn top tien zou komen - eerlijk gezegd voor een groot stuk ook vanwege de prestatie die ik ervoor had moeten leveren. Teleurstellen doet hij echter in geen geval. Alles van Bela Tarr vind ik schitterend, en dit is gewoon die schitterendheid in het kwadraat, in XXXXL-formaat, tot het uiterste gedreven.
Wat ik de vorige keer totaal over het hoofd gezien heb, is de politieke dimensie van de film. Het is een geweldige sfeerschets en kan als dusdanig ook al als een meesterwerk door het leven gaan, maar de combinatie met een verhaal waarin het failliet van zowel communisme (de erbarmelijke armoede en uitzichtloosheid van de figuren spreekt boekdelen) als kapitalisme (hebben ze eindelijk stiekem wat geld van zichzelf verdiend door hun koeien te verkopen, komt de eerste de beste oplichter het alweer afpakken - zodat ze uiteindelijk terug in een communistisch systeem terechtkomen, maar dan zonder de vrijheid die ze eerst toch nog hadden (al wisten ze niet wat ermee gedaan), maar onder permanente controle van de staat) maakt de film ook maatschappelijk erg sterk. Baanbrekend is het idee uiteraard niet, maar de manier waarop het geïllustreerd wordt, die is adembenemend!
Uiteraard blijven de 5 sterren staan, die plaats één, die ook
Co Jackso
-
- 21924 berichten
- 2764 stemmen
Op verschillende manieren is Sátántangó een unieke filmervaring geweest. Er is al veel geschreven (veelal vol lof) over de lange shots in de film. Deze shots zijn grotendeels allen te verantwoorden, hoewel Tarr naar mijn gevoel vooral later in de film de grenzen opzoekt. Voor mijn gevoel was de film krachtiger en minstens net zo legendarisch geweest, mocht de film ca. 40 minuten korter zijn geweest.
Mijn persoonlijke hoogtepunten in deze film zijn de verhalen rondom het meisje en de dokter. Het zijn geniale karakters, die perfect worden neergezet door de acteurs. Wellicht komt het doordat zij worden neergezet als individualisten en dat zij daardoor de meeste sympathie weten op te wekken bij mij als kijker, of doordat zij op verschillende manieren veel weerstand ondervinden vanuit verschillende hoeken.
De overige hoofdstukken zijn gek genoeg, ondanks de speelduur, qua verhaal soms wat moeilijk te volgen. Wat dat betreft heeft Freud gelijk. Tarr maakt ook qua verhaalvertelling volledig zijn eigen film. Delen van de film heb ik daarom ook een tweede keer moeten zien, om daadwerkelijk zeker te zijn of een bepaald personage wel degelijk die bepaalde uitspraak heeft gedaan. Sommige momenten blijken later in de film toch belangrijk te zijn, zonder dat Tarr daar teveel de nadruk op legt.
Sátántangó is dus een film die de kijker om verschillende redenen nogmaals zou willen zien. Ten eerste om nog een keer van die beeldenpracht te genieten, en ten tweede vanwege het verhaal en zijn personages. Nog steeds zit ik nog steeds met een aantal vragen, en weet ik eigenlijk niet hoe ik bepaalde personages moet interpreteren.
De vergelijking met voornamelijk een aantal films van Tarkovsky zijn snel gemaakt. Qua beelden deed de film mij veelvuldig denken aan Andrey Rublyov, en qua sfeer en muziek aan Stalker. Maar Sátántangó is geen film die in een hokje geplaatst mag worden. Het is een uniek drama, dat zich kan scharen bij een select rijtje films uit dit genre, zoals Ordet, Pather Panchali en Au Hasard Balthazar. Allen films die op verschillende manieren bij mij als kijker een blijvende indruk hebben achtergelaten.
Mug
-
- 13981 berichten
- 5969 stemmen
Satantango is een uiterst sfeervol en impressionant werkstuk van Bela Tarr, een absoluut hoogtepunt binnen de filmgeschiedenis dat weliswaar enige inspanning van de kijker vergt. Karhozat vind ik persoonlijk nog net ietsje beter - beter gedoseerd en doordrongen van een grotere melancholie -, maar Satantango komt in zijn geheel wel sterker over dan het voorlopig nog wat te ongrijpbare Werckmeister Harmoniac.
Goh, bij mij geldt juist het tegenovergestelde... Kárhozat en deze Sátántangó vond ik vaak 'te snel' en dan weer 'te langzaam'. Geen balans in te vinden (maar dat is natuurlijk persoonlijke smaak). Werckmeister Harmóniák is stukken beter in balans en wist me zelfs te raken. En dat laatste gebeurde zeker niet bij Sátántangó.
Sátántangó bevat de geijkte cinematografische huzarenstukjes (langdurige scenes in regenbuien en windhozen) van Tarr. Maar de film vertelt ook een verhaal, iedere keer vanuit het perspectief van een ander personage zodat het verhaal zich langzaam maar zeker ontspint. En hier vat ik de koe (of was het een stier?) bij de horens, want juist het verhaal is verschrikkelijk oninteressant, en de lange speelduur is dan juist iets negatiefs. Bij gebrek aan een (rechtlijnig) verhaal ben ik wel in staat me te laten meevoeren met de melancholieke sfeerschetsen waarin Tarr me wil laten verdrinken. En zie daar het enigszins 'ongrijpbare' aspect van Werckmeister Harmóniák.
Sátántangó wordt zo toch een te lange zit, maar gelukkig valt er genoeg te genieten als ik het verhaal hier en daar wist uit te schakelen in m'n gedachten.
misterwhite
-
- 4726 berichten
- 656 stemmen
Bijzonder geval was mij dit, dacht op een moment dat ik de 7 uur nooit zou afkrijgen. Maar uiteindelijk toch gelukt en zeer tevreden van, had mij het ook een beetje anders voorgesteld maar bij het eerste filmpje wist ik het al dat het moeilijk zou gaan worden. De dialogen vond ik een beetje een nadeel in de film, er zijn veel gesprekken die mij totaal niet boeide maar dan kwam er weer een echt prachtig shot en dat vond ik zo indrukwekkend aan deze film. Deze weet te boeien gewoon door de prachtige lange wit/zwart shots van mensen die door een oud bouwvallig dorp wandelen. Het is echt een kunstwerk. Ik blijf het stuk met de dokter het meest indrukwekkend vinden, heb 40 minuten echt gefascineerd zitten te staren naar die oude dronken man. Ook het stukje met het meisje en de kat wist mij te pakken. De dronken mensen in de bar zal ik ook altijd onthouden dat deuntje gaat me nog lang achtervolgen, maar toch best ook wel een zeer apparte shot, soms een beetje absurd wat ook nog een beetje humor geeft. Humor is in de film echt bijna nergens te vinden, alles is zo zwart, hopeloos en bouwvallig. Dus verwacht geen optimistische film.
Na dit kunstwerk krijg ik best wel zin in het andere werk van Tarr. Werckmeister Harmonies staat zeker nog op het programma, de soundtrack en bepaalde beelden die ik al gezien had zagen er zeer mooi uit.
4*
The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
Allereerst wil ik zeggen dat ik me opgelicht voel. Meerdere berichten en zelfs een persoonlijke tip van Freud beloofde me dat de film zou openen met een half uur aan koeien en dat koeien zelfs flink veel in de film voor zouden komen. Leugens! Het openingsshot met de koeien duurt maar ongeveer 7 minuten en daarna is zo'n beest ook helemaal niet meer te zien. Ik voel me bekocht.
In plaats daarvan zou men deze film beter kunnen aanprijzen voor wat het is. Wat zien we het meest in Sátántangó? Juist: mensen die heel lang door de modder (en eventueel regen lopen). Tarr is overduidelijk geobsedeert door shots van wandelende mensen van achter of van voren geschoten. Ik vraag me af hoe lang de film zou duren als je alle shots van deze soort combineert. Wellicht een paar uur. Dus als je van films houdt waarin mensen lang door de modder lopen dan is dit de film voor jou.
En er is de lengte, de eigenschap waar Sátántangó wellicht het bekendst door is en tevens het element waarom veel mensen die geïnteresseerd zijn in een film als deze hem nog niet gezien hebben. Het is wellicht ook het beste aan de film. 7 uur kijken naar vrij domme, Hongaarse, arme mensen met een treurig bestaan klinkt misschien niet als het meest spannende dat er bestaat, maar Tarr verspilt die 7 uur niet. Met name Onderhond heeft als vaker opgemerkt dat lange films vaak hoog scoren door de lengte omdat je gewoon meer met de personages omgaat en er meer verhaal verteld kan worden. Niet onterecht misschien, maar Sátántangó gaat wel ietsje verder dan dat. Dit is geen La Meglio Gioventu, die een epoisch verhaal over een lange tijd verteld. In Sátántangó gaan er maar twee dagen voorbij en blijft de schaal klein. Belangrijker hier is dat de lengte hier echt bijdraagt aan ons gevoel voor tijd. De shots duren allemaal lang. Je volgt heel lang personages zonder dat er bij ze weggeknipt wordt. Ieder detail lijkt waargenomen te worden. Tarr lijkt hier niet eens zozeer veel te vertellen te hebben (er is nauwelijks meer plot dan in een film van 2 uur), maar wil zo gedetailleerd mogelijk laten zien hoe alles voelt.
Dit maakt het zo'n unieke en waarschijnlijk onvergetelijke ervaring. Voor zeven uur wordt je niet alleen in een andere wereld geplaatst, maar kun je ook bijna iedere stap tellen, wordt iedere adem van de dokter benadrukt, wordt ieder perspectief bekeken, etc. Puur inhoudelijk bekeken is er geen enkele reden om die shots zo lang te laten duren. Het punt is al snel duidelijk. Tevens verantwoord de film zijn totale lengte ook niet op basis van het verhaal. Het gaat echter om de ervaring. En op dat gebied zou ik de film zelfs meeslepend willen noemen, op zijn eigen manier. En onthaastend natuurlijk. Daarnaast is het ergens wel grappig dat je bij wijze van spreken een uur in slaap kan vallen en dan nog het gevoel hebben dat de personages niet bijzonder veel verder zijn gekomen Je moet het maar durven om zo'n film te maken en dan ook nog eens uit te brengen. Het is wel een film waarvoor je in de stemming moet zijn.
Eerlijk is eerlijk: ik heb deze film niet in één keer gekeken, maar in twee beurten (de eerste twee discs de ene dag, de volgende dag de laatste disc). Ergens jammer, want het liefst had ik hem meteen volledig bekeken, maar ik was te moe om te denken dat vol te kunnen houden en ik wou toch alles gezien hebben. Het deed echter weinig af aan de ervaring, ik zat er meteen weer in. Verder werd ik bij de eerste disc niet meteen gegrepen, maar de film geeft je lang de tijd om in de juiste mood te komen.
Het beste zijn toch wel de audiovisuele eigenschappen. Ik heb hier een aantal van de meest indrukwekkende shots ooit gezien. Sommige zijn al genoemd, zoals de opening met de koeien, Irimias en Petrina die door een straat lopen waar een grote lading papier rond hun voeten waait, de mist die opzet na de dood van het meisje en het claustrofobische eindshot waarin de dokter zijn huis dichttimmerd. Kunststukjes, maar een extra zwak had ik voor een scène waarin Irimias buiten een lange speech houdt voor de dorpsbewoners. Dit wordt lang vastgehouden en na de speech lopen de dorpsbewoners weg, terwijl een iemand nog iets naschreeuwt naar de barman die achterblijft. Vervolgens trekt de camera terug en blijkt dat we het hele shot bekeken vanuit een deurpost. Op een bepaalde manier sprak dat me erg aan.Het hoogtepunt is echter die lange dronken dansscène, die echt een eeuwigheid lijkt te duren, maar ondanks dat mij bijna van mijn adem beroofde. Briljant. Verder is in de film de muziek prachtig en heb ik een zwak voor films waarin weinig te horen is, met uitzondering van een aantal geluiden, zoals voetstappen, kraken in het hout en dat soort dingen.
De personages zijn ook boeiend genoeg om zo lang mee op te trekken. Ze zijn niet bijzonder aantrekkelijk of sympathiek, maar wellicht doordat we ze zo dicht op de huid zitten kon ik niet anders dan om ze geven. Tarr zelf lijkt ze vrij belachelijk te maken en behandelt het met een speciaal gevoel voor humor, maar dwingt je evengoed met ze te identificeren. De humor vond ik wel prettig. Vreemd dat Mister White beweerd dat er helemaal geen humor in zat. IMDB noemt dit een comedy en ik vind dat niet helemaal onterecht.
De gedenkwaardige momenten zijn talrijk en de ervaring is uniek. Waarom dan niet hoger dan vier sterren? Het is een twijfelgeval, ik neig naar 4,5*. Op het moment heb ik echter het gevoel het een en ander gemist te hebben. Sommige dingen kon ik totaal niet plaatsen. Waarom wilde Irimias explosieven hebben? Wat wordt er bedoelt met dat de Turken eraan komen? Volgens mij heb ik ook wat dingen gemist die voor Hongaren heel vanzelfsprekend zijn. Maakt het wat uit? Misschien niet. Sátántangó is ook zonder het verhaal compleet te grijpen vrij briljant. Die verhoging komt misschien ooit wel.
Goldenskull
-
- 24398 berichten
- 3030 stemmen
lol, ik ben niet de enige die zich 'opgelicht' voelt. Ik zat al te wachten op drie kwartier koeien. Bleken er nog geen tien te zijn, dat had nog gewoon serieus langer mogen duren ook. Een hele ervaring deze film, dat zeker.
Eveneens zeker is dat ie lang duurt en ik had dan ook niet verwacht dat hij mij 7 uur en een kwartier lang zou kunnen boeien. Bleek ook niet het geval. Heb het echter nergens in mijn hoofd gehaald om hem niet af te kijken. Veel te veel boeiende en magnifieke shots, vond de film ook eigenlijk helemaal niet te traag.
Zelden herhalende stukken in een film gezien die zo krachtig en fris oogden door het perspectief compleet te veranderen. Misschien wel de eerste keer ooit dat ik herhaling niet vervelend vond. Verder waren het vooral de scènes buitenhuis die mij wisten te boeien. Een langzaam voortschrijdende camera die enkel grijsheid, drassigheid en heel veel regen toont.
In iets meer dan 9 uur dit ding van episch formaat bekeken. Een behoorlijke prestatie al zeg ik het zelf. Afhankelijk van hoe die blijft hangen zou ie nog wel een halfje er bij kunnen krijgen. 3*
jtsterkenburg
-
- 153 berichten
- 1164 stemmen
Ik denk dat dit een film is die pas tot volle wasdom komt in de weken of maanden na het bekijken. Tijdens het kijken aanschouw je alleen, maar waar ik nou eigenlijk naar aan het kijken was blijft in veel opzichten een raadsel. Maar ik merk nu, een dag later, dat in mijn onderbewustzijn alle indrukken liggen te broeien en langzaam de essentie van de film zich begint te ontvouwen. Het is slechts een pril begin en als ik de andere recensies hier lees en aan andere films denk, heb ik nog nooit zoveel mensen horen zeggen dat specifieke scènes / long takes en de mysterieuze atmosfeer nog maanden of zelfs jaren later zomaar komen bovendrijven en opnieuw kunnen emotioneren.
Ik ben er vrij zeker van dat er een aantal momenten zijn die ik de rest van m'n leven opnieuw voor m'n geestesoog zal kunnen halen, intenser dan individuele beelden van enige andere film die ik ken. Voor mij zijn dat o.a. de wandeling(en) door de stad in een windhoos met al die rommel. Ik vind sowieso alle wandelshots briljant in deze film en in het bijzonder die van het meisje met de kat met haar haast elf-achtige voorkomen en een zo intens trieste uitdrukking die je zelden ziet bij kinderen. Ik denk de meest indrukwekkende acteerprestatie die ik heb gezien van een kind. Het personage deed me ook denken aan het jongetje uit Das Weisse Band. In die film gaat het ook ten dele over de perverterende invloed van volwassen op een kind die vervolgens tot onvoorstelbare gruweldaden in staat blijkt te zijn. Eigenlijk wordt dat nog indrukwekkender neergezet in Sátántangó, want hier zien we zonder referentie slechts een koele registratie van de gruweldaad zelf - die werkelijk door merg en been gaat en voor mij het absolute hoogtepunt van de film is - zonder veel van de interactie van de volwassen met dit kind te tonen. Daardoor wordt het geheel aan de verbeelding overgelaten welke invloeden ertoe hebben geleid dat een meisje zo'n eenzaamheid en ingehouden agressie heeft ontwikkeld dat ze dat - het lijkt achteraf haast tegen haar eigen wil - moet botvieren op misschien wel haar enige kameraad. Dit dwingt je tot een onwaarschijnlijke en weerzinwekkende compassie voor iemand die je tegelijkertijd iets gruwelijks ziet doen.
De dokter was ook zo een tragisch maar fascinerend personage. Hoe Bela Tarr werkelijk elk vermoeid kuchje, verzitting of slok met volle aandacht laat zien en dan minutenlang tergt het geduld eerst tot het uiterste, maar leidt uiteindelijk tot een haast transcendent gevoel van tijdloosheid, precies waar het hele personage over lijkt te gaan; een man die geen enkele illusie of hoop heeft, maar zichzelf volledig heeft gereduceerd tot het nu. Een trechter op de fles zetten is al een grootse gebeurtenis in zijn universum en binnen zijn minieme realiteit wordt eenieder die zijn raam passeert zo belangrijk dat elk detail dat hij opvangt genoteerd moet worden. Nadat je mee bent gesleurd in dit volstrekt lege bestaan waarin de dimensie tijd niet meer meetelt, krijgt een tocht voor wat alcohol een allure van haast epische proporties. De grote kracht is ook hier weer dat je gedwongen wordt tot empathie en dat je de geschiedenis die tot deze psychologische gesteldheid heeft geleid je probeert voor te stellen.
Irimias had m.i. veel meer potentie gehad. In de eerst vier uur - voordat hij bij het dorp aankomt en z'n plannen ontvouwd - steeg zijn imago tot haast mythische proporties in mijn ervaring en hing er een constante mysterieuze dreiging over alle gebeurtenissen. De geest van Irimias was voortdurend aanwezig, terwijl je hem haast niet ziet. Als de film de magisch realistische elementen die in de eerste vier uur geïmpliceerd worden werkelijkheid waren geworden was dit voor mij een nog veel groter meesterwerk geweest. Nu lijkt het alsof Tarr die elementen er in heeft gebracht om de naïviteit van de dorpsbewoners te benadrukken, terwijl ik graag had gezien dat Irimias werkelijk een tovenaar was die uit de dood was opgestaan en teruggekomen was om een onaards hoger doel te komen dienen. Ik had graag meer willen weten waarom de dorpsbewoners eerst helemaal niet blij zijn met de komst van Irimias, maar uiteindelijk hem blindelings vertrouwen, blijkbaar op grond van daden uit het verleden. Toch houdt hij wel enigszins een messiaans aura, met zijn wijze redevoeringen en zijn toewijding aan een bepaald heilig doel, al wordt niet duidelijk wat precies.
Daarom vond ik sinds de daadwerkelijk aankomst van Irimias de film minder, hoewel er nog steeds wonderschone stukken zijn, maar mijn verwachtingen die ik had opgebouwd werden niet ingelost en er werd een hele andere richting ingeslagen die meer ging over de materiële toekomst van de dorpelingen, wat ik toch minder interessant vond dan de eerder genoemde karakterstudies. Daarnaast is het dorp zelf een geniale locatie die de hopeloosheid en het morele verval zo mooi weergeeft met die eindeloze kale vlaktes, verregende modderpaden en bladloze bomen. Als ze het dorp verlaten vertelt de omgeving zelf veel minder een verhaal en is die minder relevant. Gelukking keren we aan het einde weer terug en vond ik het weerzien met de dokter een verademing. In dit laatste deel zien we nog een aantal prachtige wandeltakes. En het geluid van de klokken is wonderschoon.
Montorsi
-
- 9620 berichten
- 2272 stemmen
Dan ook eindelijk (!) gezien. Je trekt er een volle dag voor uit, maar dan heb je ook wat. Naast een beurs zitvlak dan natuurlijk.
Uiteindelijk absoluut de moeite waard natuurlijk, maar om te vergelijken met Werckmeister Harmonies, vond ik die toch nog iets beter. De speelduur heeft daar ook wel enigzins mee te maken natuurlijk. De eerste 5 uur vond ik echt opvallend vlot voorbij gaan, met het laatste stuk had ik wat meer moeite.
Terugdenkend springen er een aantal geweldige scenes uit..
1. De feestscene in de bar
2. Het track-shot vanachter met de wind en het afval
3. Het meisje en de kat
En natuurlijk nog veel meer, maar die drie sprongen er wel duidelijk uit. Dat in combinatie met starre gezichten, prachtige zwart-wit fotografie en de soundtrack maakt Satantango wel een enorme belevenis. Maar het is lang ja, echt serieus lang. Te lang? Ik kreeg het echt wat zwaarder tegen het eind, dus in die zin ja, maar als je de structuur van de film een beetje analyseert kan het ook bijna niet anders.
Moeilijk ook om hier een beoordeling op te plakken. Heb weinig zin deze film binnenkort nog eens te zien, dat gevoel moet een goeie film wel hebben, aan de andere kant is de speelduur eigenlijk het enige minpunt tegenover veel pluspunten.
3.5* dan maar voorlopig.
eRCee
-
- 13346 berichten
- 1923 stemmen
Ruim zeven uur heeft Bela Tarr uitgetrokken voor het verfilmen van de roman van Krasznahorkai, die zo'n 320 pagina's telt. Het is ongeveer dezelfde tijd die Jackson nodig had om het ruim 1200 pagina's dikke epos In de ban van de ring op het witte scherm te brengen. In zeven uur kun je pak 'm beet tot halverwege Anna Karenina geraken, een buurtbarbecue organiseren of een dubbele etappe van het pieterpad lopen. Kwestie van prioriteiten, en de mijne lagen deze keer bij film kijken.
Ik zal maar direct opbiechten dat ik de film in drie etappes heb gezien, op aaneengesloten avonden. Tarr geeft deze ruimte mijns inziens met zijn pauze-aanduidingen, en daarbij is dat me in het verleden (bij Fanny och Alexander bijvoorbeeld) beter bevallen dan het in één ruk uitkijken van zo'n lang stuk cinema. De nadelen van het integraal bekijken van deze film, zoals indommelen, ongemakkelijke houdingen en verveling, wegen voor mij niet op tegen het voordeel van de 'beleving'.
Dan de film zelf, Satantango. Het verhaal is dat van een kleine gemeenschap van mensen die in genadeloze herfstregens als een stel koeien achter een charlatan aan wandelen, en zodoende ongemerkt dansen met de duivel. Volgens de DVD-hoes zou de teloorgang van het communisme hierin een rol spelen, en zouden de personages te karakteriseren zijn als 'lost souls' op zoek naar verlossing.
Daarin ligt ook direct mijn kritiek op Bela Tarr, omdat de film inhoudelijk te weinig biedt. Een post-communistische wereld mag misschien de context vormen, als thema wordt het niet uitgewerkt. Bovenstaande beschrijvingen komen dan ook nauwelijks in de film naar voren. De Hongaar maakt zich in plaats daarvan teveel schuldig aan traagfilmerij.
Vergelijk het met Tarkovsky, diens lange shot van de drie gezellen op een dolly in Stalker heeft zowel een esthetisch als een inhoudelijk doel; de personages reizen af naar the zone, verzonken in eigen gedachten, vol verwachtingen, hoop, spanning. Dat maakt die scene meesterlijk. Bij Tarr ontbreekt met name deze inhoudelijke functie (maar soms ook het esthetisch facet, zoals gezegd keren bepaalde shots te vaak terug) en is het dus veelal traag om het trage. Daardoor wordt Satantango een te geconstrueerde, doorgedreven en uitgepuurde stijloefening.
Het veelgeroemde hoofdstuk van het meisje met de kat is een goed voorbeeld. Voor mij was dit een matig en overbodig gedeelte van de film, omdat het 'wachten' op Irimias hier volkomen naar de achtergrond verdwijnt en de traagheid zijn functie verliest.
Natuurlijk zijn er ook veel mooie momenten, neem de eerste keer dat er zo'n lang tracking shot achter lopende personages voorbij komt, maar door de speelduur en de herhaling staat Satantango cinematografisch voor mij toch in de schaduw van Werckmeister Harmoniak. De beste scene is ook hier weer een dansscene, eigenlijk zat er in alle drie de films die ik van Tarr zag een prachtige kroegdans. Het mooie aan deze scene is dat mijn beleving met het verstrijken van de tijd veranderde (toenam), terwijl er op het scherm niets nieuws gebeurde. Hier werkte de traagheid dus enorm goed, en dat valt te verklaren uit het moment (vlak voordat Irimias zal komen) en de weerloosheid van alle personages.
Ik ben erg benieuwd geworden naar de roman waarop deze film is gebaseerd. Vooral of in het bronmateriaal thema's beter worden uitgewerkt, er meer inhoudelijke sporen worden getrokken. De film zal er natuurlijk niet van veranderen, maar het kan wel laten zien hoe Tarr hiermee om is gegaan en of hij de kans heeft gemist om een meesterwerk te maken over het post-communisme. Nu is Satantango eerder de ultieme slecht weer-film, maar ook unieke en aanbevelenswaardige cinema, in zeven uur eigenlijk nauwelijks saai wordend, mooi vormgegeven en met enkele schitterende scenes.
Zandkuiken
-
- 1696 berichten
- 1360 stemmen
Mijn eerste kennismaking met Béla Tarr en al meteen een grándioos meesterwerk. Bijna met niets te vergelijken, deze Sátántangó (enkel Tarkovsky kwam bij mij op qua sfeer). Na ruim 7 uur liet Tarr me compleet leeg maar verbluft achter, een volstrekt unieke filmervaring rijker. Contemplatief, hypnotiserend, en vooral: wondermooi.
Sátántangó is meer dan waarschijnlijk de meest aparte prent die ik ooit heb mogen aanschouwen, en bleef me de volledige speelduur eindeloos intrigeren en fascineren. Die spookachtige cinematografie! Die drassigheid die uit het scherm lijkt te dreigen sijpelen! Die magnifieke, bevreemdende soundtrack! Die diep ontroerende passage met het kleine meisje! Wat me nog het meest bij zal blijven, zijn de stukken waarin de camera maar wat verloren door het troosteloze landschap lijkt te dwalen, al dan niet achter een personage aan.
Moet dit nog wat op me laten inwerken, maar misschien wel de allerbeste film die ik ooit heb gezien. Had er eigenlijk weinig verwachtingen van (was zelfs een beetje bevreesd voor een doodsaaie zit), maar Sátántangó is werkelijk fabuleus.
5*
Spetie
-
- 38582 berichten
- 5499 stemmen
Zo zeg, dit was me de zit wel zeg. 435 minuten film! Ik heb al wat lange films gezien, maar deze spant tot nu toe de kroon, al zeg ik gelijk dat ik Sátántangó in twee keer gezien heb, want anders is die bijna niet in te plannen. Maar op zich maakt dat niet zo heel veel uit. Waar ik de eerste keer nogal moeite had om in de film te komen, zat ik er de tweede keer vrij snel in.
Verhaaltechnisch is er niet zo bijster veel te vertellen over Sátántangó. Tenminste, het gaat over twee dagen van een aantal mensen uit een dorpje in Hongarije. Mensen die graag wat drinken, mensen uit alle dag gegrepen en mensen die uiteindelijk wel aanspreken, omdat ze zo van dichtbij gevolgd worden en je ze echt van top tot teen leert kennen.
Visueel ben ik echt onder de indruk. Er zitten een aantal geweldige camerashots in de film en de fraaie zwart-wit fotografie maakt alles daarbij nog veel mooier. Ik heb een zwak voor zwart-wit, maar weet 100% zeker dat deze film in kleur niet mooier zou zijn geweest, want dat bestaat gewoon niet.
Ook de muziek mag er zijn. Die accordeonachtige soundtrack is erg mooi en heeft op momenten een soort van hypnotiserende werking. Als er ergens halverwege het verhaal in het café dan minutenlang gedanst wordt op deze accordeonmuziek, zit ik echt onwijs te genieten. Wat mij betreft echt het absolute hoogtepunt van Sátántangó, waarbij beeld, geluid en de acteurs op geweldige wijze samen komen. Het is trouwens ook nog een leuke scene, want ik moest er af en toe ook om lachen, zoals er trouwens nog wel meer aardige humor door de film heen zit verweven.
Toch moet ik ook zeggen dat er af en toe wel wat mindere stukjes tussendoor zaten en dat het laatste uur niet het sterkst is. Zoiets is misschien ook net wat teveel gevraagd bij een film van meer dan 7 uur, maar het weerhoudt mij er net van, om meer dan vier sterren te geven.
Sátántangó is echter wel een unieke belevenis. Je moet hem niet zomaar gaan kijken, want de film is lang en je moet er wel voor in de stemming zijn. Ben je dat, dan krijg je gegarandeerd iets moois te zien, dat er op audiovisueel gebied op momenten echt fantastisch uitziet. Werckmeister Harmóniák was een aantal maanden geleden al een meer dan aardige kennismaking met het werk van Tarr en Sátántangó is zelfs nog een stuk beter.
4,0*
Black Math
-
- 5390 berichten
- 1735 stemmen
Toen ik voor het eerst van deze film hoorde, dacht ik: zeven uur, dat ga ik never nooit van mijn leven kijken. Vandaag dan toch gekeken na enige voorbereiding. Sowieso wilde ik de film op een zondag zien, zodat ik twee nachten van lang heb kunnen slapen, en gisteren heb ik Werckmeister Harmóniák gekeken om te kijken of de beeldtaal van Tarr me überhaupt bevalt. Was dat slecht bevallen, had ik het denk ik niet aangedurfd.
Ook Sátántangó heeft audiovisueel veel te bieden. Het zwart/wit is meestal contrastrijk, het camerawerk is strak en voelt tegelijkertijd vrij, er wordt vaak prachtig gekadreerd, en voor mijn gevoel is er meer dan in Werckmeister Harmóniák aandacht voor hypnotiserende omgevingsgeluiden zoals een tikkende klok of de wind. Met name is de scène al vroeg in de film waarin Irimias en Petrina over een straat lopen waar de wind flink met het zwerfafval speelt schitterend. Misschien mijn favoriete scène, jammer dat het zo kort duurde.
Een andere scène die ik opvallend vond was met de kat. Ik heb de woorden "het meisje en de kat" van te voren hier al een paar keer voorbij zien komen zonder te weten wat de scène inhield, en ik had er dan ook van te voren wat meer idyllische verwachtingen van. Desondanks bijzonder intrigerend, misschien wel de meest intrigerende scène uit de hele film. Niet alleen vanwege het vertoonde, maar ook omdat het een sleutelscène blijkt te zijn hoewel ik dat op het moment zelf niet besefte. Met de kat schijnt het goed afgelopen te zijn, Tarr beweert dat hij hem als huisdier genomen heeft.
Buiten de omgevingsgeluiden klinkt er ook muziek in de film (leuk ook dat de componist de rol van Irimias speelt), en met name de kerkklokken zijn fraai. In de tangoscène is de muziek erg repetitief, maar het werkt wel. Uiteindelijk prefereer ik de muziek van Werckmeister Harmóniák, met name omdat hier de strijkers ontbraken in de instrumentatie. Niet alleen daarom vind ik Werckmeister Harmóniák uiteindelijk de betere film; ook heb ik het idee dat de camera daar net wat vrijer is.
De structuur is wel interessanter dan in Werckmeister Harmóniák. Ook hier blijkt dat Van Sant door Tarr is geïnspireerd, want net als in Elephant is hier namelijk sprake van meerdere scènes die een verschillend perspectief op hetzelfde tafereel bieden. Wel een klein foutje ontdekt, in de tangoscène werd er de ene keer wel, en de andere keer geen fles met alcohol over de hoofden van andere aanwezigen uitgegoten. Het einde is enigszins onverwacht, misschien een beetje clichématig, maar het kon mij wel bevredigen.
Extreme cinema vind ik erg interessant, en met name door de lengte is dit extreem. Van te voren had ik niet verwacht de film in zeven uur en tien minuten te zien, maar ik heb hem dus bijna helemaal in één ruk gezien. Zes uur lang heeft Tarr me aan het lijntje weten te houden, het laatste uur brak het lijntje, en werd het moeilijker. Ik wijt dat toch aan dat het audiovisueel wat minder werd. Het camerawerk ervoer ik als statischer, en voor mijn gevoeld werd er ook minder sterk gebruik gemaakt van van omgevingsgeluiden. Op het moment dat de dokter de kerkklokken hoort, komt echter alles weer op de rails, wat ook helpt om de film bevredigend te laten eindigen.
Ik wil het een film nog wel eens aanrekenen als hij te lang is, en hier is de film niet alleen binnen een scène repetitief, maar ook globaal gezien. Meerdere scènes laten taferelen in de regen zien bijvoorbeeld. Omdat dit allemaal hier juist bijdraagt aan de sfeer en de beleving, wil ik er niets voor aftrekken. Sterker nog, ik vind het ook erg sterk als een film je zeven uur lang weet te boeien en was juist van plan er een halfje bij te doen als de film daarin zou slagen. Dat is niet helemaal gelukt, dus geen uiteindelijk noch bonus- noch strafpunten. De interesse in het verdere oeuvre van Tarr is echter groter geworden, net als de zin om een aantal films van Van Sant te herzien. En misschien durf ik het ook aan om eens wat van Lav Diaz te zien, een naam die ik hier langs heb zien komen, en die nog langer films schijnt te maken. Met in het achterhoofd dat ik Werckmeister Harmóniák uiteindelijk iets sterker vond, krijgt Sátántangó uiteindelijk 3,5*.
mister blonde
-
- 12461 berichten
- 5409 stemmen
Vond het werkelijk prachtig. De cinematografie, met de tergend trage shots die hypnotiserend werken, de muziek die de trance waarin je zit aanlengt en het verhaal. Het grappige, mooie verhaal. Heerlijk. De scènes met het meisje en de kat (eigenlijk gewoon heel hoofdstuk 5), een van de leukste dansscènes ooit, de beledigende karakterschetsen, de Turken die komen (ingeluid door de bellen), het dicht timmeren van de kamer, diverse scènes waarin mensen eenvoudigweg wandelen door wind en regen en de koeien vormen enkele hoogtepunten. En dan te bedenken dat dit een ordinaire oplichtersfilm is, maar dan wel een met intelligente knipogen naar het geloof en communisme EN met de meest interessante groepsdynamiek ooit.
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
No Way Out
Over Lubbock, Texas, gaat het verhaal dat het land daar zó vlak is, dat, op een heldere dag, men aan de horizon zijn eigen achterhoofd kan zien.
Daarmee wordt gespeeld met de notie van enerzijds het alledaagse realiteitsgevoel/de illusie dat de aarde plat is, en anderzijds de tegen-intuïtieve wetenschap dat zij in werkelijkheid rond is.
Die tweezijdige notie van de ruimte kun je ook toepassen op de tijd; de tijd als rechte lijn met een begin en een eind, versus de tijd als een cirkelgang, een eeuwigdurende terugkeer van hetzelfde.
Sátántangó begint bij minuut één, en eindigt bij minuut vierhonderd en zoveel, maar het lijkt erop alsof we dan weer bij het beginpunt zijn aangekomen. Of dat we zelfs niet van onze plaats zijn geweest. Dat laatste is natuurlijk ook zo; we hebben vanuit de buitenfilmse werkelijkheid – noem het voor het gemak even de eeuwigheid – als het ware naar de om zijn as draaiende tijd zitten kijken. Zeven uur lang; dat dan weer wel.
Er zijn (terecht) al vele bewonderende woorden gewijd aan de kadrering, de belichting, de hypnotiserende kracht van de minutenlang aanhoudende shots van een desolate en vervallen wereld, met daarin inerte, dan wel moeizaam voortsjokkende personen en wat dies meer zij, maar het echt bijzondere van deze film is natuurlijk de duur, en de inventieve structuur.
Die opbouw, die structuur, is niet alleen een esthetisch spel; het is de vorm die tegelijkertijd een enorme inhoudelijke zeggingskracht heeft, en de lengte van de film is daarbij meer dan functioneel. Men zegt wel eens dat de eeuwigheid lang duurt, maar dat is juist een eigenschap die de eeuwigheid niet zal hebben; het is de tijd die langdurig is, althans de indruk wekt dat te zijn.
Er is menige scène waar later op wordt teruggegrepen, die herhaald wordt, vanuit een ander perspectief getoond, of waaraan anderszins gerefereerd wordt. Het web dat Tarr met en over zijn film gesponnen heeft, begint dan ergens anders te trillen; bijvoorbeeld op de plaats waar het meisje haar laatste adem uitblaast, als Irimiás op zijn knieën valt voor de plotseling opkomende en weer verdwijnende mist, later in de film.
Je zou haast zeggen dat de scène met de kat – omdat die op zichzelf lijkt te staan – de exemplarische steen in de vijver is van waaruit de concentrische cirkels zich verspreiden. Misschien is dat zo, maar het zijn de scènes in het dranklokaal - met de maar doormalende koetsier die steeds weer dezelfde tekst oplepelt, de dronken dansenden, met steeds weer dezelfde bewegingen, en het van buitenaf door het raam toekijkende kind – die een geconcentreerde afspiegeling van de film lijken te vormen.
Zien we telkens hetzelfde vanuit een ander perspectief, of herhalen gebeurtenissen zich in wezen steeds weer opnieuw? Of komt dat op hetzelfde neer? Vormen tijd en ruimte tezamen een web waarin we gevangen zitten? Zijn we gedoemd tot steeds weer hetzelfde, in een eeuwigdurende kringloop?
De klokken luiden: de Turk komt eraan. Maar was dat voor Hongarije niet eeuwen geleden? Nee hoor, steeds blijft hij maar weer komen. Net zoals de strijd tegen de kruisvaarders opnieuw – of nog steeds - gestreden moet worden, en net zoals de horden fascisten opnieuw – of nog steeds – Moedertje Rusland bedreigen. En Irimiás naait de dorpelingen steeds weer op grandioze wijze in het pak.
No way out?
Maar wat te denken dan van Futaki? Van hem wordt gezegd dat hij de grootste... verwachtingen heeft; hij is de eerste die zijn geld op tafel legt, de anderen volgen; hij is de enige die zijn eigen weg gaat, en zich die niet laat wijzen door Irimiás; hij wordt in het politie-rapport door diezelfde Irimiás ‘gevaarlijk’ genoemd... een individu die de ‘heilsboodschap’ zó serieus neemt, dat hij een gevaar wordt voor... de orde der dingen?
Flavio
-
- 4477 berichten
- 4740 stemmen
Vandaag dan eindelijk gezien, en in één woord geweldig.
In één keer kijken is me niet gelukt, uiteindelijk heb ik de 7 uur film in tien uur gekeken. Als ik ooit aan een herziening toekom, wat uiteraard wel de bedoeling is, moet ik dat iets beter plannen.
Satantango is niet eens zo'n zware film, behalve de lengte dan. Het verhaal is niet heel eenduidig, zo zou het om een post-communistische vertelling gaan maar de film is gebaseerd op een boek uit 1985, toen het communisme al wel wat op zijn laatste benen liep, maar het was nog geen 1989. Wat precies de beweegredenen van Irimias waren blijft voor mij onduidelijk, net als zijn deal met de kapitein en de wapenhandelaar, maar hij had toch wel alle trekjes van een valse profeet.
Wat Satantango werkelijk bijzonder maakt zijn de beelden, gevat in lange, lange shots: de wandelingen in de eeuwige regen, de bezopen dorpelingen in een repetitief dansje, de ongemakkelijke scene met de kat, de intense close-ups met de tollende camera, het was genieten. Soms zakte het natuurlijk wat in, dat kan ook haast niet anders met zo´n lengte, maar ik dacht eigenlijk zelden "schiet eens op", terwijl daar objectief toch alle reden voor was. Maar ik vond het wel fijn, rustgevend, kijken hoe een figuurtje minutenlang zijn pad vervolgt tot hij een stipje aan de horizon is.
Schitterende muziek van Vig moet ook zeker vermeld worden: de score met melancholieke accordeontonen behoort meteen tot mijn favoriete filmscores, ondanks de bedrieglijke eentonigheid ging het me nooit vervelen, integendeel.
Woland
-
- 4160 berichten
- 3403 stemmen
Zo, het was me wel een zit. In drie sessies, met tijdens elke sessie nog een paar minipauzetjes ben ik door de zeven-en-een-half uur Sátántangó heen gegaan. Hoewel de film zeer hoog aangeslagen wordt onder critici en ook uitstekende scores heeft op IMDb en MM, is dat ook deels een gevolg van zelfselectie - dit is geen makkelijke cinema, en de mensen die überhaupt dit soort films gaan opzoeken, weten toch wel een beetje wat ze te wachten staat en of ze daar potentieel wat mee kunnen. Ik zou 'm de meeste van m'n vrienden in ieder geval niet aanraden.
Waarmee ik niet wil zeggen dat het mij niet beviel. Al had ik zeker m'n momenten dat mijn gedachten afdwaalden, dat ik even gedurende wederom een shot van acht minuten koffie ging pakken, en de pauzes waren broodnodig. Maar alsnog, de film intrigeerde wel. Op bepaalde filmtechnische vlakken is de film best extreem; de lange speelduur wordt begeleid door een trage vertelstijl, door hele lange takes waarbij het vrijwel volledig om sfeer draait en niet om het verhaal voort te stuwen, en het plot is sowieso redelijk minimaal. De film is zwart-wit, en tijdens zo ongeveer de hele film regent het in een zwaar deprimerend Hongaars platteland. Het draait om een klein dorpje, het resultaat van een collectieve boerderij die uiteen gevallen is, maar waar een stuk of tien, twaalf niet bijster snuggere bewoners is achtergebleven, en waar ze een grijs, troosteloos bestaan leiden. Maar dan komen opeens de geruchten dat de vroegere roerganger van de boerderij, Irimias, niet dood blijkt te zijn, maar terug lijkt te komen naar het dorpje om (zo gaat het verhaal) weer een toekomst te bieden. Veel van de precieze details van wat er aan de hand is worden nooit expliciet gemaakt, net als trouwens in het uitstekende boek - wat nu echt de werkelijke aard van Irimias is (duivel, valse profeet, of simpelweg een charismatische oplichter), waarom hij dood gedacht werd en hoe al dan niet verbazend zijn terugkeer is, wat hij nou precies bekonkelt met die wapenhandelaar en mysterieuze gebeurtenissen als de luidende klokken of de rol van de dokter als verteller en de circulaire tijdslijn. En dat is prima - niet alles hoeft voorgekauwd te worden, de algemene richting is uitstekend te volgen en uitgebreide uitleg is overschat. Dit is contemplatieve cinema, en dit draait om sfeerschepping, om prachtige maar deprimerende scenes van een grijs, guur en geestelijk afgestompt plattelandsvolk.
Maar toch, aan de ene kant begrijp ik het punt van de lange speelduur wel, aan de andere kant had ik toch regelmatig wel moeite om de aandacht erbij te houden. Weliswaar heel veel mooie scenes en zowaar ook wel wat (zwarte) humor zoals in de kroeg of bij de bureaucraten, maar ook veel van hetzelfde en alles is ook veel langer uitgesponnen dan gebruikelijk. De wat cliché Oostblok-grijsheid en grauwheid die door de hele film heenzit werd ook wel wat veel van het goede. En wellicht was dit ook simpelweg wat teveel van het goede voor een relatieve beginner in deze hoek van de cinema - de marathon die ik overmoedig probeer na een goede 10k en die ik wandelend moet voltooien. Films als Kárhozat, Turin Horse, Izganie, en Vozvrashchenie staan ook al langer op de watchlist, en na die tijd ga ik er zeker nog een keertje goed voor zitten. Want intrigeren en door m'n hoofd spoken doet Sátántangó zeker nog wel.
wibro
-
- 11590 berichten
- 4098 stemmen
Deze film - eindelijk afgekeken - moet het voor mij vooral hebben van het schitterende camerawerk en niet te vergeten de prachtige score die wel een en al pessimisme uitstraalden. Neen, vrolijk word je niet bij het zien van deze film. Vervallen huizen, zuipende mensen en dan die nooit ophoudende regen. Het mooiste gedeelte blijft voor mij toch wel dat van "Het meisje en de kat". Ik moest bij het zien daarvan enigszins denken aan de film "Mouchette" van Robert Bresson. Ook in die film ging het om een gekweld tienermeisje dat op een zeer tragische wijze de dood vond.
Een nadeel vond ik wel dat sommige delen een te veel aan dialoog hadden en die waren niet allemaal even interessant. Het was voor mij daarom ook af en toe doorbijten geblazen. De film had voor mij trouwens ook best wat korter gemogen, want een film met een duur van ruim 4½ uur eist natuurlijk wel behoorlijk veel van het uithoudingsvermogen van een kijker zoals ik.
4.0*
yoda1992
-
- 57 berichten
- 1742 stemmen
Het nieuwe jaar is cultureel weer goed afgetrapt met het bezoeken van Sátántangó, de beruchte film van Béla Tarr. Voor veel filmhuisliefhebbers is dit een heilige graal: geschoten in zwart-wit speelt het verhaal af in een troosteloos Hongaars dorpje, net na de val van het communisme. En niet onbelangrijk: de film duurt ruim 7(!) uur. De plot laat zich zo samenvatten: dorpelingen wachten op geld voor de verkoop van hun vee en hopen aan hun ellende te ontsnappen.
Het verhaal ontvouwt zich uiterst langzaam en is bijna cyclisch: dezelfde regen en modder blijft de dorpelingen teisteren en scènes herhalen zich vanuit andere gezichtspunten. Een belangrijk thema hierbij is de vrijheid die mensen hebben maar deze last (volledig zelf verantwoordelijk te zijn voor je lot) niet aankunnen. Alle personages zitten vast in hun persoonlijke problemen (alcohol, mishandeling, overspel, roddelpraat etc.) en vestigen hun hoop liever op een dorpeling die zich als een verlosser gedraagt dan verantwoordelijkheid te nemen. In de negatieve versie van Tarr kan de mens echter nooit geheel vrij zijn: er zijn altijd hogere machten die invloed uitoefenen. En zo is ook de verlosser Irmias een speelbal van de politiemacht.
Voor 7 uur aan modder en leed moet je wat doorzettingsvermogen hebben. Tarr zei zelf dat hij geen leuke films wil maken, het interesseert hem alleen of je als een sterker persoon uit de bios komt.
Dat laatste is wel het geval. Het leed is bovendien esthetisch prachtig weergeven in talloze long-takes. Door de verplichting zo lang te moeten zitten vergeet je gek genoeg de tijd. Dit gebeurde al in de beroemde opening, waarin je 8 minuten lang alleen wat koeien ziet rondlopen.
Het was een interessante ervaring waarvan veel blijft hangen, maar een absoluut meesterwerk lijkt het ook niet. De film mist vaak focus rondom de uitgewerkte intellectuele thema's, een focus die je wel in zijn andere werk terug ziet. Werckmeister Harmoniak en The Turin Horse waren in dit opzicht beter.
jorrit3
-
- 59 berichten
- 461 stemmen
Misschien moet je wel flink gedronken hebben voordat je naar een film van Tarr gaat kijken. Net zo stevig als de personages die zijn films bevolken.Of flink aan de pillen. Bereid je dan wel voor op een akelige badtrip, een nachtmerrie, want vrolijk, nee vrolijk kan je van zijn films toch echt niet worden.
Ooit zat ik gevangen in een driehoeksrelatie, en in het gevoel gevangen, opgesloten te zitten zou ik zelf zo weggelopen kunnen zijn uit een film van Tarr. Het deprimerende gevoel niets beters te weten dan je op gezette tijden vol te laten lopen, de liefde te bedrijven, en verder alleen er niet uit te stappen vanwege een vage messiaanse belofte dat eens, morgen misschien wel, alles anders zal zijn.
De koeien die Tarr laat zien, vrijgelaten uit de schuur, vrij om de wijde wereld in te trekken, wat doen ze? Niets ja. Helemaal niets. Wij mensen bakken er niks van, dat begrijp ik er uit.
De relaties die we aangaan, helemaal zonder liefde zijn ze niet, maar ze zijn gemankeerd, vol van valse beloftes en bedrog. Het schrijnendste komt dat onvermogen om lief te hebben en liefgehad te worden tot uitdrukking in het kind die naar ons kijkt terwijl we ons dronken traag voortbewegen op de dansvloer.
Onder haar arm haar kat die ze vermoord heeft, want hoe in godsnaam kan je houden van als je nooit liefde gekend hebt?
Over God gesproken: natuurlijk ontbreekt hij niet in deze film. Voortdurend straalbezopen kijk de dorpsarts vanuit het raam naar ons gepruts, maar gek genoeg, zonder ons te veroordelen, maar duidelijk ook machteloos om in te grijpen. Maar gek genoeg, ook God veroordeelt Tarr niet. Het is zoals het is. Menschliches, Allzumenschliches is zelfs God.
De profeet spreekt mooie bijbels klinkende woorden, heeft ook een bijbelse naam Iremias, Jeremiah, maar is natuurlijk vals. Als makke schapen volgen we de leugenachtige profeet naar het beloofde land, wat allesbehalve op het paradijs lijkt, om tenslotte als apostelen de wijde wereld ingestuurd te worden met de boodschap.
Ecce homo. Zie de mens. De grauwe kale vlakke Puszta, al die gewone mensen, niet mooi, niet lelijk, die voortploeteren in dat eeuwig koude land, je gaat van dat land, van die mensen houden. Van het leven ook. Een prachtige film.
Fisico (moderator films)
-
- 8353 berichten
- 4695 stemmen
Eindelijk de moed gehad om het meesterwerk van Béla Tarr te bekijken. Weliswaar in stukken en brokken, in één keer zag ik het niet zitten en had ik ook niet de ruimte. Als voorbereiding op zag ik recent ook een aantal andere films van Tarr. De toon is vaak dezelfde. Rauw, somber, troosteloos.
Tarr neemt je mee naar een visuele ervaring van langgerekte scènes. Soms wat opgewekt, zoals de dansscènes als medicijn tegen het voor de rest monotone harde leven. Soms sfeervol en ruimtescheppend zoals de openingsscène met de koeien. Weet je meteen waar je aan toe bent. Als metafoor voor het kuddedier dat de mens is. Vrijheid is relatief als je niets anders gewoon bent geweest dan opsluiting.
Wat rest de mens dan nog? Alcohol natuurlijk waarbij het miezerige leven wordt weggezopen, als een escapisme. En macht is het opium van het volk. De zwakkere overheerst de nog zwakkere. Zware scènes daar met dat jongetje en die kat. Zoals steeds neemt Tarr zijn tijd om het in beeld te brengen. Ongemakkelijk.
Verder ook het cameragebruik dat opvalt. Langzaam in- of uitzoomen, maar steeds met de optiek om de beelden voor zich te laten spreken, observerend. Een camera die langs diverse (getekende) gezichten glijdt. Sterk, maar eindeloos lang. Moeilijk om alle ervaringen van 435 minuten te bundelen in enkele zinnen.
Gerelateerd nieuws
Vijf goede films die hun uitzonderlijk lange speelduur meer dan waard zijn
Bekijk ook
Shoah
Documentaire / Oorlog, 1985
107 reacties
Ningen no Jôken
Drama / Oorlog, 1959
96 reacties
Ai no Mukidashi
Komedie / Drama, 2008
93 reacties
Pather Panchali
Drama, 1955
70 reacties
Suna no Onna
Drama / Thriller, 1964
143 reacties
Voskhozhdenie
Drama / Oorlog, 1977
55 reacties
Gerelateerde tags
plattelandgebaseerd op boekkathongarijeregenboerderijpubepischeenzaamheidart houselong takearmoedezwart en witauteuralcoholischcultfilmgeestesziekteremodernist nonlinear timelinemultiple perspectivescontemplative cinema
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.