Il Gatto a Nove Code (1971)

Als ik blind was geweest had ik net zoveel van de film kunnen genieten als dat ik nu deed.
De muziek (ik hoorde zo nu en dan toch echt de panfluit melodie uit Once upon a time in America, maar ja wat wil je ook met Ennio morricone) en de geluiden vond ik werkelijk schitterend.
Volgens mij heeft mijn vrouw ook xyy als ze word getest, want laatst werd ik door haar betrapt toen ik naakt met twee mannen drie vrouwen mijn oma van mijn moeders kant en een heel lief kalfje in de weer was en toen was ze best wel kwaad, dat zegt wel genoeg denk ik

Heerlijke wegkijker. Mijn ogen en oren kwamen weer niks tekort en dat geldt voor bijna elke Argento film die ik gezien heb. Het jaren '70 sfeertje vind ik (ook) helemaal geweldig. Het verhaal zelf viel me wat tegen, maar ook dat ben ik van Argento wel gewend.

Een verhaal dat mij totaal niet wist te boeien en bovendien ook veel te lang was. Het positieve van deze film is natuurlijk de prachtige score van Morricone en een paar mooi ogende shots. Malden vond ik ook niet bepaald geschikt voor deze rol. Dus een kleine teleurstelling die dankzij de muziek toch nog een voldoende krijgt.
Er zijn andere en betere films van Argento, denk ik.

Absoluut. Probeer anders The Bird with the Crystal Plumage of Deep Red eens.

Apart.
Waar ik me bij Proffondo Rosso aan bijna alles ergerde, valt het hier meer op zijn plaats. Goed tempo, het plot is ondanks de medische bla bla iets logischer en de muziek is gelukkig van Ennio Morricone en niet van Goblin .
De geweldige rol van Karl Malden is ook een dikke pluspunt.
De manier waarop gays in Argento's films worden geportretteerd is nog steeds een beetje bedenkelijk. Maar gelukkig heeft de homo in deze film geen (spoiler profondo rosso) psychopatische moeder

De films van Dario Argento doen me tot nu toe nog weinig. Het vaak slechte acteerwerk met de daarbij (vaak) belabberde muziek verpest de complete film. 2**

Dit is Argento's meest conventionele Giallo. Ondanks dat Argento zelf niet erg te spreken is over deze film valt hier erg weinig op aan te merken. De film heeft een degelijk script, spannende moordscenes, goede acteerprestaties en een prachtige soundtrack van Morricone.

Querelle: voor de mensen die deze wel en Profondo Rosso niet gezien hebben is het niet zo handig om de clou van die film hier te spoileren.

Mooie Argento film. Steekt goed in elkaar, al wordt het soms iets te "medisch" allemaal. De motieven zijn ook hier weer duidelijk aanwezig en de film bevat zeker enkele spannende momenten.

De moorden zijn voor een vroege jaren 70 film zeker inorde (zeker de treinscène). Mooi detective-verhaal ook, al is de moordenaar, zoals dat gaat in giallo-films er moeilijk uit te plukken.

De moordenaar wordt geportretteerd als twee bruine ogen die je begluren. Het traditionele zwarte pak en de lederen handschoenen waren hier wat afwezig, een element dat ik nogthans graag zie in zulke films en wat het extra creepy maakt.

Maar dit is zeker een goede Argento film.

Derde film van Argento die in 1971 nog beschouwd werd als de Italiaanse Hitchcock - pas vanaf Suspiria (1977) ging het definitief de horror-kant op.
Prima thriller dus met een iets lagere body-count en minder gore dan de meesten zullen verwachten bij een Dario Argento. Anderzijds als er dan iemand voor de trein geduwd moet worden of in een liftschacht moet worden gemieterd blijkt al wel wat van z'n latere kunnen op dit gebied.
Prima thriller waar je de moordenaar hoogstens zou kunnen vinden nav de kleur van z'n ogen.

Is dit nu de tweede of de derde film van Argento? The Cat o' Nine Tails - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Excusez: 't is z'n tweede film

No problem, deze staat op MM ook als derde in de rij...

Redelijke film van Argento die je eigenlijk nauwelijks een horrorfilm kunt noemen maar meer een thriller. De invloed van Hitchcock was duidelijk aanwezig in bv de scène waarbij een van de directieleden voor de trein geduwd werd. Visueel vond ik het allemaal niet zo bijzonder. Je kon duidelijk aan de heren- en dameskapsels zien dat dit een film was uit de beginjaren zeventig. Die Catherina Spaak zag er uit als een barbiepop, zo onnatuurlijk. Bah. Die hadden ze van mij ook best mogen vermoorden.
Van Argento - The Master of Horror - zoals wij die kennen was in deze film dus weinig te bespeuren. Die naam maakte hij pas waar met zijn meesterwerk "Suspiria". Binnenkort maar eens zijn film "Opera" bekijken waar het volgens mij wel een stuk heftiger aan toe zal gaan dan in deze thriller.

3,0*

Erg sterke Argento weer. Hoewel minder gericht op horror weet The Cat o Nine Tails geen seconde te vervelen. De sfeer is meer dan in orde en sommige scènes (die eindscène!) zijn om in te lijsten. Ook is de muziek van Morricone weer oorstrelend mooi.
4*

Langere recensie:

Cult Movies Reviewed: The Cat o' Nine Tails (1971, Dario Argento) - cultmoviesreviewed.com

Zeer sfeervolle giallo van de grootmeester hemzelf. Wel niet zo sterk als bv. profondo rosso of suspiria maar toch heb ik meer weer kostelijk geamuseerd. De spanning bouwt langzaam op en steeds komen er weer nieuwe feiten naarboven zodat je na een tijd niet meer weet van welk hout pijlen te maken in je eigen zoektocht naar de dader. De film kon me ook gemakkelijk bijna 2 uur boeien ook al kwam hier niet al te veel gore aan bod, wat wel een beetje meer had gemogen. Het einde van de film vond ik echter wat rap in elkaar geflatst. Al moet ik zeggen dat de scene hoe de dader aan zijn einde komt zeer sterk was. Al bij al een zeer vermakelijke giallo met schitterende muziek van Ennio Morricone. Een must see voor de fans van het genre. 3,5*

Mwa, gaat wel. Begon allemaal wel aardig maar zo'n beetje op de helft wordt het verhaaltje wel erg stompzinnig en met name het hele gezever rondom Spaak helpt bepaald niet mee.

Voor een Argento ook tamelijk standaard qua fotografie en originaliteit.

Het kriebelde al een klein jaartje om deze film nog eens te bekijken, gisteren is het er eindelijk van gekomen.
Conclusie: qua plot blijft het een van Argento's beste films, ook al is hij verre van vlekkeloos te noemen. Maar anders dan bij de klassieke Argentofilms (op Bird with the Crystal Plummage na) is het niet het audiovisuele festijn, maar de (langgerekte) speurtocht die voor het leeuwendeel van het kijkplezier zorgt. De soundtrack van Morricone en de verzorgde beeldregie vormen hierbij een mooie plus.

The Cat o' Nine Tails blijft een van de mindere films uit Argento's beginperiode, maar dat zegt vooral wat over de kwaliteit van zijn andere films.
Voor zij die hun cinema graag wat "standaard" hebben, is deze film - samen met Bird with the Crystal Plummage en Profondo Rosso - allicht meer aan te raden dan pakweg Suspiria of Phenomena. Hitchcockiaans speurplezier met een grimmig randje.

3,5* blijft overeind.

Do you know how many people are together right now making love this very second? [...]


Knappe film! Vooral het eerste uur (zo'n beetje) en de eindsprint (vanaf de scène op de begraafplaats) waren puur genieten. Het gedoe met de scheldkampioen was wat minder en daar in de buurt zakte het ook ietwat in, en het verhaal an sich is nooit het meest interessante, maar ik zat af en toe al in de buurt van een 4,5*; hoe hier veel scènes verknipt en verplakt zijn is weinig tot niets minder dan geniaal en dat in combi met zo'n mooie, verzorgde look - én soundtrack; blijkt hier niemand minder dan Morricone de soundtrack te hebben verzorgd; ik had het niet geraden, maar schitterend is ie wel. Ook qua acteurs (Malden, Franciscus, Spaak) is het genieten, met als kers op de taart de korte, bescheiden, maar very stylish love scene met Catherine Spaak. Tot slot wil ook ik nog even de station-scène vermelden als nóg een hoogtepunt van IGaNC.

De titel is meest vergezochte van de trilogie, maar ach...


Dikke 4,0*, met dikke kans op verhoging bij herziening.

Hele sterke en sfeervolle thriller. Persoonlijk vind ik deze beter dan Deep Red en Bird with the Crystal Plumage. Laatst genoemde titel was sowieso wat te langdradig. Ik zet Cat o' Nine Tails op nummer 3 van mijn favoriete Argento films.

1. Inferno
2. Terror at the Opera
3. Cat o' Nine Tails

The Addiction was niet echt bevallen en aangezien ik een opruiming probeer te houden in mijn filmcollectie, heb ik maar meteen de andere film op dit schijfje bekeken. The Cat O' Nine Tails, oftewel Il Gatto A Nove Code leek me in elk geval een stuk leuker. Dario Argento vind ik maar een lastige regisseur, maar hij heeft erg toffe films op zijn naam staan. Deze film bevat dan niet de horror die ik van hem hoopte, maar het is een goed verzorgde film. Het is een lekkere jaren zeventigproductie waarin dan eigenlijk ook vrij weinig gebeurt. Af en toe wordt er iemand vermoord en daar zie je helaas bar weinig van. Wat dan wel aardig is, is dat je het soms door de ogen van de moordenaar ziet. Het wordt allemaal wat droogjes gebracht. Dario Argento is in deze tijd duidelijk gegroeid als regisseur, maar het plot is er niet beter op geworden. De ontknoping is aardig, maar zoals vaker bij films uit deze tijd, is het eigenlijk al te laat en zijn de meeste kijkers afgehaakt.

Als je trouwens de meest passieloze seksscene ooit wilt zien, moet je hier zijn. Het hele gebeuren is zo droog, dat de enige opwinding die van je lachspieren is. Tjonge jonge, je zal er maar bovenop liggen...

Detectivetje spelen, tof! Funky soundtrack, leuke first-person beelden, afwisselende locaties, spannend slot. Niet de meest gestileerde of fetisjistische Argento, maar wel eens redelijk logisch.

Wel een van de slechtste auto-achtervolgingen die ik in lange tijd zag. Geen enkele logica in de situering.
We zijn op een museumplein -knip- centrum van een stad! -knip- een villawijk! -knip- op de snelweg!

Een lange film die toch nog wel redelijk weet te boeien. Het detective verhaal wordt wel wat leuker en interessanter gemaakt door het blinde personage en die s achtjarige kompaan.
Het personage van de detective vond ik dan wel weer iets minder. Een beetje plat en haantjesachtig, maar goed dat zit volgens mij ook iets meer in de Itsliaanse cultuur.
De tussenpozen tussen de moorden hadden wel iets korter mogen duren, maar de moorden zelf zijn dan weer leuk en inventief. Hij pakt nog niet zo groots uit als in zijn latere werk, maar met name de treinscene en de liftscene waren wel weer origineel.
Verder draagt Morricone weer prima zijn steentje bij met een sterke soundtrack.
Niet Argento's beste, maar zeker niet zijn slechtste.

Deze vroege Dario Argento had ik een tijdje terug op dvd gekocht en omdat het inmiddels alweer oktober is dacht ik dat het wel weer eens tijd werd voor een sfeervolle Italiaanse horror-film. Uiteindelijk valt de horror hier wel reuze mee, het is veel meer een detective.

Het acteerwerk was wel aardig, al vond ik de dialogen soms erg zwak. De Engelse dub was over het algemeen wel prima (dat wil zeggen, niet vervelender dan gewoonlijk). James Franciscus speelde een prima hoofdrol en Karl Malden deed erg zijn best een goede blindeman te spelen (hij deed het in ieder geval beter dan die gast in Suspiria).

De moorden waren niet heel bijzonder, en kwamen trouwens ook niet veel voor. De gore was matig, meer dan een klein beetje bloed komt er niet aan te pas. Toch moet ik toegeven dat ze zeker niet slecht waren, vooral de treinscène en het einde met de lift zagen er goed uit.

De film moet het voornamelijk van het plot hebben. Dat was op zich zeker niet onaardig, lekker mysterieus en met een paar goede wendingen. Toch was het niet altijd even goed doordacht: als je iemand opbelt om te vertellen dat je weet wie de moordenaar is, waarom vertel je dan niet gewoon meteen de naam? Waarom heeft de blinde man een mes in zijn stok? Dat is toch niet heel gebruikelijk lijkt mij. En waarom doet hij zo verdacht nadat hij door de moordenaar overmeesterd was. Duidelijk allemaal gedaan om het verhaal wat interessanter te maken, maar het maakt het er niet realistischer op.

De muziek is verzorgd door maestro Ennio Morricone, al moet ik zeggen dat de score een beetje afwijkt van zijn gewoonlijke kwaliteit. De hoofdthema's waren simplistisch maar zeker niet onaardig en de suspense muziek was een beetje rommelig maar had toch wel een bepaald sfeertje.

De film was best geinig opgenomen. Argento heeft goed gebruik gemaakt van de widescreen-film en heeft erg originele overgangen gebruikt, namelijk korte flashbacks of vooruitblikken af laten wisselen met shots van het vorige beeld. Een aantal keer werkte dat erg goed maar af en toe vond ik het iets te vaag.

Hoewel niet helemaal wat ik verwacht had mocht deze thriller er best wezen. Zelf vind Argento dit zijn allerminste werk, maar dat ben ik toch niet met hem eens. Wel moet gezegd worden dat de titel en de kat op de poster niet helemaal logisch zijn. Behalve in een kort woordgrapje komt er namelijk helemaal geen kat in de film voor.

Wat gedateerder dan Argento's latere werk maar toch best vermakelijk.

Voor mij toch wel de minste Argento die ik tot nog toe gezien heb. Een wat vreemd plot rond spionage en hoogverraad, maar dan precies binnen de lijntjes van wat je zou verwachten van een middelmatige thriller. Nergens komt de kenmerkende touch terug waarmee de regisseur zijn films een surreëele kwaliteit geeft. Zelfs de puike soundtrack van Ennio Morricone kan het gaapfestijn niet redden.

Vond hem spannend en mysterieus. Veel sfeer en beklemmende momenten zorgen ervoor dat het spannend blijft. Leuk detective verhaal ook en een paar grappige momenten.

Deze vroege Argento heeft jammer genoeg een nogal belachelijke plot -veelbelovende wetenschapper ontdekt dat hij een soort deftige equivalent van een laag voorhoofd en monobrow heeft en slaat dus maar aan het moorden.

Nou is een zwak scenario bij Argento niet heel verrassend maar deze kat is ook op andere vlakken weinig bijzonder. Nipte 3 sterren voor Malden en vooruit, de oude meester Morricone.

Tweede film van Argento, tweede deel in de zogehete ''Animal-trilogy'' en bijna op niveau van zijn geniale debuut. Het is lastig om je vinger op de zere plek te leggen, aangezien het over de gehele linie genoeg herkenbare Argento-elementen bevat, een geniale score van Morricone (wmb zijn beste) en prachtig gedetailleerd kleurgebruik in met name de aankleding van de film. De Arrow Video release doet de film eer aan. Sfeervol geschoten in een betoverend mooi Turijn en met prachtige, indringende POV-shots en close-ups van lijdende slachtoffers aangevuld. Toch voelt het op alle fronten als een (klein) stapje terug t.o.v L'Uccello dalle Piume di Cristallo (1970) . Argento laat zelf weten het een 'te Amerikaanse' film te vinden, en daar zit wel iets in. Ook het ontbreken van Oscarwinnend cinematograaf Vittorio Storaro is een gemis, Erico Menczer pikt het prima op, maar er mist een bepaalde eigenzinnigheid. Argento was er alles behalve tevreden mee, maar toen het (opnieuw) een groot succes bleek te zijn, sloeg dat wel een beetje om Soms hebben de fans gewoon gelijk!