
Il Gatto a Nove Code (1971)
Alternatieve titel: The Cat o' Nine Tails
Italië / Frankrijk / West-Duitsland
Mystery / Thriller
112 minuten / 90 minuten (VS cut)
geregisseerd door Dario Argento
met James Franciscus, Karl Malden en Catherine Spaak
In het Terzi Instituut voor genetisch onderzoek wordt ingebroken en de bewaker neergeslagen, maar niemand kan ontdekken of er iets gestolen is. Eén medewerker weet echter meer, maar is al gauw zijn leven niet meer zeker. De blinde Franco Arno (Karl Malden), die met het weesmeisje Lori tegenover het instituut woont, meent al eerder een verdacht gesprek te hebben opgevangen en meldt zich bij de sluwe reporter Giordani (James Franciscus) wanneer hij verneemt dat een medewerker voor de trein is gesprongen en daar een foto van is gemaakt...
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=Xa1NU6OTbV4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (6,7 / 10041)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)De muziek (ik hoorde zo nu en dan toch echt de panfluit melodie uit Once upon a time in America, maar ja wat wil je ook met Ennio morricone) en de geluiden vond ik werkelijk schitterend.
Volgens mij heeft mijn vrouw ook xyy als ze word getest, want laatst werd ik door haar betrapt toen ik naakt met twee mannen drie vrouwen mijn oma van mijn moeders kant en een heel lief kalfje in de weer was en toen was ze best wel kwaad, dat zegt wel genoeg denk ik

Er zijn andere en betere films van Argento, denk ik.
Er zijn andere en betere films van Argento, denk ik.
Absoluut. Probeer anders The Bird with the Crystal Plumage of Deep Red eens.
Waar ik me bij Proffondo Rosso aan bijna alles ergerde, valt het hier meer op zijn plaats. Goed tempo, het plot is ondanks de medische bla bla iets logischer en de muziek is gelukkig van Ennio Morricone en niet van Goblin

De geweldige rol van Karl Malden is ook een dikke pluspunt.
De manier waarop gays in Argento's films worden geportretteerd is nog steeds een beetje bedenkelijk. Maar gelukkig heeft de homo in deze film geen (spoiler profondo rosso) psychopatische moeder

Querelle: voor de mensen die deze wel en Profondo Rosso niet gezien hebben is het niet zo handig om de clou van die film hier te spoileren.
De moorden zijn voor een vroege jaren 70 film zeker inorde (zeker de treinscène). Mooi detective-verhaal ook, al is de moordenaar, zoals dat gaat in giallo-films er moeilijk uit te plukken.
De moordenaar wordt geportretteerd als twee bruine ogen die je begluren. Het traditionele zwarte pak en de lederen handschoenen waren hier wat afwezig, een element dat ik nogthans graag zie in zulke films en wat het extra creepy maakt.
Maar dit is zeker een goede Argento film.
Prima thriller dus met een iets lagere body-count en minder gore dan de meesten zullen verwachten bij een Dario Argento. Anderzijds als er dan iemand voor de trein geduwd moet worden of in een liftschacht moet worden gemieterd blijkt al wel wat van z'n latere kunnen op dit gebied.
Prima thriller waar je de moordenaar hoogstens zou kunnen vinden nav de kleur van z'n ogen.

Derde film van Argento.


Van Argento - The Master of Horror - zoals wij die kennen was in deze film dus weinig te bespeuren. Die naam maakte hij pas waar met zijn meesterwerk "Suspiria". Binnenkort maar eens zijn film "Opera" bekijken waar het volgens mij wel een stuk heftiger aan toe zal gaan dan in deze thriller.
3,0*
4*
Langere recensie:
Cult Movies Reviewed: The Cat o' Nine Tails (1971, Dario Argento) - cultmoviesreviewed.com
Voor een Argento ook tamelijk standaard qua fotografie en originaliteit.
Conclusie: qua plot blijft het een van Argento's beste films, ook al is hij verre van vlekkeloos te noemen. Maar anders dan bij de klassieke Argentofilms (op Bird with the Crystal Plummage na) is het niet het audiovisuele festijn, maar de (langgerekte) speurtocht die voor het leeuwendeel van het kijkplezier zorgt. De soundtrack van Morricone en de verzorgde beeldregie vormen hierbij een mooie plus.
The Cat o' Nine Tails blijft een van de mindere films uit Argento's beginperiode, maar dat zegt vooral wat over de kwaliteit van zijn andere films.
Voor zij die hun cinema graag wat "standaard" hebben, is deze film - samen met Bird with the Crystal Plummage en Profondo Rosso - allicht meer aan te raden dan pakweg Suspiria of Phenomena. Hitchcockiaans speurplezier met een grimmig randje.
3,5* blijft overeind.

Knappe film! Vooral het eerste uur (zo'n beetje) en de eindsprint (vanaf de scène op de begraafplaats) waren puur genieten. Het gedoe met de scheldkampioen was wat minder en daar in de buurt zakte het ook ietwat in, en het verhaal an sich is nooit het meest interessante, maar ik zat af en toe al in de buurt van een 4,5*; hoe hier veel scènes verknipt en verplakt zijn is weinig tot niets minder dan geniaal en dat in combi met zo'n mooie, verzorgde look - én soundtrack; blijkt hier niemand minder dan Morricone de soundtrack te hebben verzorgd; ik had het niet geraden, maar schitterend is ie wel. Ook qua acteurs (Malden, Franciscus, Spaak) is het genieten, met als kers op de taart de korte, bescheiden, maar very stylish love scene met Catherine Spaak. Tot slot wil ook ik nog even de station-scène vermelden als nóg een hoogtepunt van IGaNC.
De titel is meest vergezochte van de trilogie, maar ach...
Dikke 4,0*, met dikke kans op verhoging bij herziening.
1. Inferno
2. Terror at the Opera
3. Cat o' Nine Tails
Als je trouwens de meest passieloze seksscene ooit wilt zien, moet je hier zijn. Het hele gebeuren is zo droog, dat de enige opwinding die van je lachspieren is. Tjonge jonge, je zal er maar bovenop liggen...
Wel een van de slechtste auto-achtervolgingen die ik in lange tijd zag. Geen enkele logica in de situering.
We zijn op een museumplein -knip- centrum van een stad! -knip- een villawijk! -knip- op de snelweg!
Het personage van de detective vond ik dan wel weer iets minder. Een beetje plat en haantjesachtig, maar goed dat zit volgens mij ook iets meer in de Itsliaanse cultuur.
De tussenpozen tussen de moorden hadden wel iets korter mogen duren, maar de moorden zelf zijn dan weer leuk en inventief. Hij pakt nog niet zo groots uit als in zijn latere werk, maar met name de treinscene en de liftscene waren wel weer origineel.
Verder draagt Morricone weer prima zijn steentje bij met een sterke soundtrack.
Niet Argento's beste, maar zeker niet zijn slechtste.
Het acteerwerk was wel aardig, al vond ik de dialogen soms erg zwak. De Engelse dub was over het algemeen wel prima (dat wil zeggen, niet vervelender dan gewoonlijk). James Franciscus speelde een prima hoofdrol en Karl Malden deed erg zijn best een goede blindeman te spelen (hij deed het in ieder geval beter dan die gast in Suspiria).
De moorden waren niet heel bijzonder, en kwamen trouwens ook niet veel voor. De gore was matig, meer dan een klein beetje bloed komt er niet aan te pas. Toch moet ik toegeven dat ze zeker niet slecht waren, vooral de treinscène en het einde met de lift zagen er goed uit.
De film moet het voornamelijk van het plot hebben. Dat was op zich zeker niet onaardig, lekker mysterieus en met een paar goede wendingen. Toch was het niet altijd even goed doordacht: als je iemand opbelt om te vertellen dat je weet wie de moordenaar is, waarom vertel je dan niet gewoon meteen de naam? Waarom heeft de blinde man een mes in zijn stok? Dat is toch niet heel gebruikelijk lijkt mij. En waarom doet hij zo verdacht nadat hij door de moordenaar overmeesterd was. Duidelijk allemaal gedaan om het verhaal wat interessanter te maken, maar het maakt het er niet realistischer op.
De muziek is verzorgd door maestro Ennio Morricone, al moet ik zeggen dat de score een beetje afwijkt van zijn gewoonlijke kwaliteit. De hoofdthema's waren simplistisch maar zeker niet onaardig en de suspense muziek was een beetje rommelig maar had toch wel een bepaald sfeertje.
De film was best geinig opgenomen. Argento heeft goed gebruik gemaakt van de widescreen-film en heeft erg originele overgangen gebruikt, namelijk korte flashbacks of vooruitblikken af laten wisselen met shots van het vorige beeld. Een aantal keer werkte dat erg goed maar af en toe vond ik het iets te vaag.
Hoewel niet helemaal wat ik verwacht had mocht deze thriller er best wezen. Zelf vind Argento dit zijn allerminste werk, maar dat ben ik toch niet met hem eens. Wel moet gezegd worden dat de titel en de kat op de poster niet helemaal logisch zijn. Behalve in een kort woordgrapje komt er namelijk helemaal geen kat in de film voor.
Wat gedateerder dan Argento's latere werk maar toch best vermakelijk.

Nou is een zwak scenario bij Argento niet heel verrassend maar deze kat is ook op andere vlakken weinig bijzonder. Nipte 3 sterren voor Malden en vooruit, de oude meester Morricone.

Is overigens van Servische afkomst, met oorspronkelijke naam Mladen. Typische, derde
Argento weer, met weer inventieve aandacht voor de uiteenlopende kills waarbij de dader niet
in beeld komt. Die op het treinstation wat mij betreft de fraaiste. Wat minder sfeervol dan
enkele van zijn ook meer bekende films maar sfeer heeft ie op zijn Argento's welzeker. Met ook
weer meerdere fraai geschoten scenes en dan met name later in de film op de daken. De
muziekscore mag er ook weer wezen, van Morricone, zuinig en niet opdringerig maar des te
functioneler. Ik moest met die melk trouwens onwillekeurig even aan een Hitchcock film
denken (Was dat niet in Spellbound?). Wat mij betreft is dit de eerste Argento die tot een
van zijn beste films in zijn oeuvre kan worden gerekend: Goed gedoseerd, algemeen prima
acteerwerk ook (Wil in meerdere van zijn films nogal te wensen overlaten), best wel lekker
broeierig, en ook visueel getuigt de film van aanwezig vakmanschap.