Il Gatto a Nove Code (1971)

Dario Argento... prrr...

Al zitten er een paar verwijzingen in naar de kat: de melk, het landen op de benen (..komt altijd op z'n pootjes terecht), de halen met het scheermes die op krabverwondingen lijken.. wordt het thema niet ten volle benut.

De kat met de negen staarten is een strafwerktuig uit de middeleeuwen.

Karl Malden met zijn grote dikke neus en felblauwe ogen, deed me aan Hannibal Lecter denken, die stijve houding steeds. Hij zat ook in I Confess, die ik laatst nog zag. Grappig dat je een paar keer op het verkeerde been wordt gezet en telkens iemand anders verdenkt.

Fijne soms jazz-achtige muziek van Morricone.

En de slotscène in de liftschacht hahaha... AU!

Miauw x

einde was slecht redelijke thriller maar het valt op dat het van een italiaanse regisseur of filmaker is want het engels is geen origineel enkel de amerikaanse acteurs maar de film origineel is zeker geen engels op zich zat er wel wat behoorlijke spanning in maar ik hou niet echt van italiaanse films maar in het engels en dan nog het bare slechte einde en was totaal verkloot 2.5 kan ik deze film enkel geven want had er meer van verwacht

En zo op de namiddag nog maar even aan een Argento die ik nog liggen had. En ik kan het niet vaak genoeg zeggen hoe de eerste ontmoeting zo'n twee jaar geleden, met Profondo Rosso, me ontzettend tegenviel. En wat ben ik blij dat ik de regisseur daarna niet meteen afschoot maar toch nog een kans gaf waarop films met Argento toch een soort liefhebberij/guilty geworden zijn. En daar hoort deze The Cat o' Nine Lives ook bij die verre van super is maar wel herkenbaar is als een Argento.

Van het begin af aan is er die typisch jaren '70 achtige cult uitstraling. En onmiddellijk is er die herkenbare opbouw van sfeer en muziek. Malden lijkt op zich niet een hele geschikte keuze voor de rol van Franco waarop ik me toch meteen weer afvraag waarom Argento altijd een Engels-talige of Amerikaans acteur te midden van een cast kiest die verdee Zuid-Europees is waarop alles weer in dat steenkool Engels moet en niet in je moerstaal. Is dat publiciteit? Reclame? Ik vermoed het.

Zoals snel zal blijken is Argento in zijn tweede film als regisseur nog niet heel erg van het bloederige, de Gore en het schokeffect zoals dat in later films veel meer zal zijn. Neen, buiten de man onder de trein die nog redelijk kuis gaat hemelen, gebeurt er op dat vlak niet zo heel veel en lijkt Argento voor een meer subtielere en Hitchcock achtige aanpak die draait rond mysterie. En dat lukt wat mij betreft. De inbraak, de moorden onder mensen die iets schijnen te weten, het mysterie wat er nu eigenlijk ontvreemd werd...het blijft tot het einde een sterk raadsel betreffende de dader aangezien niemand te vertrouwen lijkt.

En zo vermaakt deze The Cat o'Nine Lives meer dan prima, zet Karl Malden uiteindelijk een behoorlijke rol neer en zijn er zoals gewoonlijk bij een Argento de fraaie kenmerken van opbouw en muziek. The Cat O'nine Tails is natuurlijk verre van het beste dat Argento te bieden heeft maar alleszins redelijk is het zeker.

IK rekende er een beetje op dat de films tussen The Bird with The Crystal Plumage en Suspiria een langzame weg omhoog naar nog veel meer stijl zouden laten zien. Maar dat blijkt niet het geval. De kat blijkt flink minder stijlvol dan de vogel en voelt aan als een wat logge en nooit echt goed lopende haastklus. Geen hoogtepunt in Argento's oeuvre en nogal een tegenvaller.