Été 85 (2020)

Deze film is losjes op het boek gebaseerd. De jongens hadden met elkaar afgesproken dat als de één zou overlijden, de ander zou dansen op zijn graf. Zo gezegd, zo gedaan.

Ik zag zojuist dat het boek o.a. nog te koop is bij bol.com, ook in de Ned. vertaling. Of je het dient te kopen of niet is aan jou. Wellicht is het interessant later het boek met de film te vergelijken. Ongeveer zelfde soort coming-of-age-verhaal. Ik zou in mijn werk als docent het boek met tieners lezen en nooit met kinderen in de basisschoolleeftijd, veel te jong. Jeugdboek is een ruim begrip. tienerboek past beter.

mooi verhaal, maar wel erg snel uitgewerkt, in de eerste minuten was er al heel wat gebeurd ,
een single boottocht, uitgebreid zonnen....vervolgens een storm , een redding, weer naar de kust varen , dan naar iemands huis gaan om kleding te wisselen, uitgebreid in bad te gaan. toen moest Alexis ineens nog naar school.?!.. ( hoe laat was het dan wel niet ?) en vervolgens weer van school terug om zijn geleende kleren weer ( gewassen) terug te brengen, en zijn natte ( en gewassen en gedroogde) kleding weer terug op te halen, en daarna gelijk nog een bioscoopje pakken ?
Ik keek even op de teller, en de film was pas 18 minuten bezig, maar al die gebeurtenissen in de film waren gepropt in nog geen halve dag,

Ook de kennismaking met Kate was binnen 2 regels dikke mik, en idem met de dronken jongen later .
Wederom met hem Helemaal op het eind was mierzoet en erg geromantiseerd / afgeraffeld wat me wel tegen valt van Ozon.

François Ozon slaagt er in een heerlijk jaren 80 sfeertje te creëren in de zwoele Franse zomerfilm Ete 85, gebaseerd op de Britse jeugdroman Dance on my grave van Ardian Chambers. Het verhaal speelt zich af in Le Treport aan de Normandisch kust, hetgeen prachtige zomerse beelden oplevert. Ik las in de VPRO-gids dat de film aanvankelijk Ete 84 heette, maar omdat Ozon perse het nummer in between days van The Cure op de soundtrack wilde, uit 1985, werd de titel op de valreep veranderd.

Die filmpjes van Ozon vind ik altijd wel fijn vanwege het losse en haast typische Franse sfeertje. Ook hier zitten weer genoeg fijne momenten. Maar op dramatisch vlak vind ik deze film minder. De acteurs doen het goed in de stukken met de losse sfeer, maar missen de diepgang en overtuiging bij zwaardere delen. Ook de structuur trok me niet omdat je aan alles voelt dat er wat gespeeld heeft en aan het eind zal je pas precies weten hoe de vork in de steel zit. Een beetje flauwe manier van vertellen. 2,5*.

Eindelijk weer eens een film over homoseksualiteit zonder dat het er zo gigantisch op benadrukt wordt.

Maar van Ozon moest dat ook alleen maar goed komen. En dat was het ook. Een verfilming van een boek van een Engelse schrijver die nu op mijn lijstje is komen te staan. Ik verwacht daar veel afwijking in, afgezien van het onderwerp zelf.

We bevinden ons aan de Normandische kust anno 1985. Alexis is een wat schuchtere 16 jarige jongeman die zichzelf zoekt. Zijn zoektocht lijkt zijn lot te bepalen als hij op een dag besluit alleen de zeilboot uit te gaan gooien en door een storm in de Noordzee over de kop slaat. Mag hij geluk hebben dat hij wordt gespot door David, die hem van de verdrinkingsdood redt?

Je weet waar het naartoe gaat. Alexis en David voelen zich aangetrokken tot elkaar. Daar waar Alexis nog wel liever zijn nieuwe ontdekking wat op de achtergrond houdt voor zijn arbeidsklasse-ouders, voelt hij zich wel redelijk benauwd door de vrij manische moeder van David die hem aan alle kanten bewonderd. Toch lijken de jongeheren per moment wat stapjes verder te gaan. Ondanks de mooie beelden (bijvoorbeeld met de brommer) zou het nog wel een standaard liefdesverhaal kunnen zijn. Maar de jongens hebben ook wat van elkaar gemeen.

Alexis is behoorlijk bezig met de dood en alles erop en eraan, en David doet hem een opmerkelijk voorstel.

Tussendoor komt de Engelse Kate buurten en kan ze zich tussen hen mengen. Maar zoals je kan verwachten zal Ete 85 geen sprookje worden.

Toch weet Ete 85 luchtig te blijven, dan wel niet rakend. De splitsing in het verhaal; het zomerverhaal en de momenten dat Alexis zijn rechtszaak afwacht weet hierin prima toe te werken naar een verrassend einde.

Het is Ozon gelukt om de juiste benodigdheden uit de kast te halen. Realistisch acteerwerk, de subtiliteit, mooie zomerse sferen en de bij de tijd passende soundtrack. Ook al ben je zelf geen homo, dit is een sterke aanrader!

4,5*

Aardig verhaal, maar wat een potsierlijke uitwerking. Ontzettend gehaast, verschrikkelijke dialogen, geveinsde diepgang en een script vol gaten. Stond best lang op mijn lijstje om te kijken, sinds ik de trailer in de bioscoop zag. Helaas ontzettend teleurgesteld.

De gelijkenis met Call Me By Your Name is dermate dat het personage van David niet alleen inhoudelijk, maar ook fysiek lijkt op die van Armie Hammer. Wanneer David overlijdt is wat mij betreft de angel wel zo'n beetje uit het verhaal, het drama dat volgt kabbelt maar wat voort zonder bijzonder te worden. En dat duurt nog best lang. Lichtpuntje is Valeria Bruni Tedeschi, die met haar expressieve spel nooit echt tegenvalt.

Leuke setting verder natuurlijk en de soundtrack heeft een paar leuke klappers, maar ook missers (Sailing? Pff).

Ik vind dit een moeilijke film om te beoordelen. Ergens was het zeker wel een mooie film, maar aan de andere kant was hij ook heel onbevredigend en weet ik niet goed wat ik er mee aan moet. Ik was aanvankelijk heel blij dat het geen gewone coming-of-age homo film was, maar dat er ook nog een onderliggend verhaal was dat de hoofdpersoon iets heel vreselijks gedaan had. En dat was al de eerste teleurstelling, want toen het zover was had ik van. Is dit het nou? Maar dan gaat de film ook nog langer door en gebeuren er ook verder nog rare dingen, hoewel dat afgewisseld wordt met ook wel weer mooie scenes. En zo zit heel die film voor mij in elkaar. Een constante strijd tussen uitersten. Van mooi naar lelijk en weer terug. Dus daarom ook maar mijn beoordeling, die precies in het midden van alle uitersten uitkomt.

Klagen is niet aan mij besteed. Als de zomer niet tot ons wil komen dan ga ik de zomer opzoeken via het kleine scherm. Een druk op de knop, klikken op Eté 85 van Ozon (de zon zit al in de naam !) en de zomer komt al binnen gepiept. Helaas heeft de maker van Regarde la mer, Sous le sable of Swimming pool (bewust het vroegere werk opgesomd) mij teleurgesteld.
Zoals de start van de film aangeeft wil Ozon een luchtig verhaal (met Just like heaven van The cure op de klankband !) vertellen over een zomer avontuurtje dat verkeerd afloopt. Honderdduizend keren al gezien. Dat is één.
Ik begrijp niet goed de structuur van een flashback, een soort murder mystery creëren dat er geen is. Al wat er zich afspeelt, is een pact om te dansen op het graf. Daarmee is de kous toch af ? Waarom die sociale werkster optrommelen voor een serie flashback scenes ? Dat is twee.
Weinig diepgaand. Zo is het vreemdgaan van David nooit ingeleid. Het komt uit de lucht gevallen. Dat is drie.
Tussen de lijnen door gaat het volgens mij wel over aanvaarding van homo seksualiteit. Titel is immer Eté 1985 waar de aanvaarding van homo seksualiteit toch nog minder was. Had dit niet als onderwerp gediend dat kon je evengoed de film anno 2023 laten afspelen. Dus homo sexualiteit is een thema. Vader en moeder van Alex met oom Jacky, dat korte maar zeer verhelderende zinnetje van de rechter dat de ruzie ging over een meisje waar ze beiden oog op hadden, die onderliggende relatie met de leraar Frans waar blijkt dat ook David een pupil was én een potentiële minnaar van de leraar, etc .Maar opnieuw wordt nooit diep gegraven, de scene in het mortuarium (waarom als meisje verkleed ? Je kan toch gewoon als vriend een overledene begroeten ?) en de eerste crisis op het graf zijn mislukt, bijna ridicuul. Dat is vier.
Als het thema de dood is (wat toch wordt gezegd in de eerste scene, met wat verder in de film de dood van de vader van David en Alex' obsessie met de dood van David) is het jammer dat dit nooit wordt gelinkt aan een visuele verkenning. Ozon blikt het standaard in (op een paar mooie scenes na zoals de generiek, de droomscene als David Alex innig omhelst en kust én een poster van een skelet naast Alex op zijn kamer). Dat is vijf.
Eté 85 is een routine klus. Soms gaat dit aarzelend richting verboden liefde, soms schuift het voorzichtig op naar een verlies van onschuld Matig als eindoordeel. Maar ik heb geen spijt. Het was dat of een wandeling in een hevige regenbui. Alhoewel ...

Ik moet mezelf corrigeren, werd er vannacht in koudzweet wakker van want ik heb 2 nummers van The Cure door elkaar gehaald. Het is natuurlijk In 'between days' dat op de soundtrack van deze film staat.

Visueel vooral een mooie film.
In narratieve zin is er niks nieuws onder de zon; homoseksuele tienerjongen die nog in de kast zit wordt stapelverliefd op een andere jongen, in de meeste gevallen de spetter van het dorp, het stoere machotype, het is vaak ook een introvert-extravert dingetje (bottom-top), dat gaat een zomer lang goed en dan wanneer de laatste zomerdagen zich aandienen gaat er altijd weer iets kapot; de stoere jongen wordt uitgezonden, gaat er vandoor met een meisje of, in dit geval: komt te overlijden.
Het lijkt wel een soort van freudiaanse homo-erotische wensgedachte die in veel homo's aanwezig is. Of gewoon iets wat veel homo's meegemaakt hebben, maar dan in uitvergroting.
Enfin, het visuele dus... wat kleuren betreft erg fraai; veel rood, blauw en wit... dat zie je terug in het decor; blauwe zee, wit strand, hier en daar iets roods.. Maar met name in de kleding, in de jaren '80 toch wel trendy kleuren, naast zwart en de fluorescerende kleuren.
Naast rood, wit en blauw oogt de film ook pastelkleurig; pastelkleuren waren ook erg in de mode in de jaren '80; met name Miami Vice heeft die trend tot ongekende hoogte gestuwd.
De film begint met The Cure en eindigt ermee, ook een pluspunt; al ben ik altijd wantrouwend als het gaat om dit soort heilige muziek te gebruiken in films, vaak gewoon om hip te doen, maar hier vond ik het wel passen.
"Sailing" van Rod Stewart zorgt voor het meest ontroerende stukje van de film.
Ozon heeft een goed oog voor mannelijk schoon; veel bloot, openhangende bloesjes, maar subtiel, suggestief, ik heb geloof ik maar één kus gezien en zelfs die had niet gehoeven.
Naar het einde ging het wel de mist in vond ik, als hij zich opeens als meisje verkleedt en later dat gekunstelde dansje op het graf, en verliest de film zijn voortkabbelende, melancholische cadans, alsof je in een bootje zit dat heerlijk rustig op het water dobbert en dan opeens vanuit het niets slaat je bootje om.
Maar uiteindelijk kwam dit harder bij mij naar binnen dan een 'Call me by your name'.

Nog steeds prachtige film, ook zie boek. Doet je ook verlangen naar de zomer, niet naar die tijd.

Tijdstip van uitzending zeer onhandig voor werkende mensen, maar deze film is dus gelukkig vaak in roulatie.