Ema (2019)

Nicolas Winding Refn zal trots zijn!

En wij niet ontevreden, zo te zien, de grunt.

Ik ga dit wel in de bios zien, iig. Had destijds bij Jackie spijt dat ik te lang had gewacht, al was het ook thuis een indrukwekkende film. Ik gok zomaar dat er beelden hiervan in David Ehrlich's jaarlijst montage gaan komen (wellicht volgend jaar pas), gezien hij daar graag dansscènes instopt.

Wat is trouwens de meest wenselijke manier om een betere trailer ergens te krijgen kappeuter? Wanneer er intussen bijvoorbeeld eentje mét Engelse subs is? Ik zie dat ik dat niet zelf kan veranderen

John Milton
Via pm.
Nu is het via jouw bericht hier ook geregeld.

Ema draait vanaf 19 maart 2020 in de bioscoop (Cinéart)
EDIT: bioscooprelease voor onbepaalde tijd uitgesteld

???

Bijzondere film met een vrij ongeloofwaardig verhaal. De dans en muziek scenes zijn soms mooi maar gaan ook vervelen. Af en toe een wat onsamenhangend geheel.Waarom die verbrandingen? Iemand enig idee?

She likes to set her world on fire.

Muziek door Nicolas Jaar, hier kijk ik naar uit!

Film met aantal zeer fraaie scenes, vooral de scènes met dans en met vuur. Het hele relatie, adoptie, seks gebeuren vond ik wat minder, de visuele flair zit ook niet in de hele film. Best bij vlagen sympathie voor de film, aardige poging, maar af en toe mocht het van mij allemaal wat sneller gaan.

Eigenlijk gaat ieder frame in deze film over deconstructie. Vernietigen en 'opbouwen' - opbouwen bewust tussen haakjes. Weet niet of ik ooit een titel heb gezien waarin zoveel *hokjes-normen-verbindingen-banden-relaties etc.* uit elkaar getrokken worden. Larraín zorgt wel dat hij duidelijk maakt dat dit ook een doel op zich is. Kunst die zichzelf uitholt omwille van zijn eigen boodschap, een boodschap die paradoxaal genoeg juist extreem omlijnd is.



(bron quotes: Filmkrant)

Typisch [in het kader van de gebruikte symboliek] dat MUBI en/of de distributeur besluit(en) de film op/met Beltane als preview aan te bieden.

Aparte Chileense kunstzinnige dramafilm over een choreograaf en danseres/lerares die een zoon adopteren, maar na een vreselijke familiedrama weer afstaan.

De film begint met een brandend verkeerslicht, daarna de kleurige cinematografie (rood, blauw, paars) tijdens het dansoptreden met prachtige dromerige muziek, afgewisseld met de grauwe cinematografie van het straatleven. Oogstrelende beelden van de lichtjes in de stad met uitzicht op het water. Binnenscѐnes in huis en het theater, buitenscѐnes op straat of buiten de stad. Muziek in de film is een groot pluspunt, echt heel mooi! Cast: alle spelers spelen intens en realistisch. Ik vond de vrouwelijke hoofdrolspeelster wel een onnatuurlijk blond kapsel hebben.....

Plot: danseres/lerares Ema is getrouwd met choreograaf Gastón en ze hebben een zoon 'Polo' geadopteerd. Na een vreselijk familiedrama staan ze hem weer af. Ema en Gastón maken elkaar verwijten en hun relatie komt onder druk te staan. Ema wil Polo terug en zet alles op alles om te achterhalen waar hij gebleven is......

Resumé: veel scѐnes met vuur, die ook terugkwamen in het eerste dansoptreden. Verder lijkt het of tijdens deze film de seksuele revolutie plaatsvind, met een fors aantal blootscѐnes. Alles kan en mag, niets wordt vreemd gevonden, man/vrouw maakt niet uit, alle combi's zijn mogelijk. Toch waren de scѐnes niet erg expliciet. En achteraf begrijp je enigzins waarom Ema zo losbandig was, het leidde af van haar verdriet over het verlies van Polo.....

Een film met verschillende emoties: liefde, verlangen, verdriet, schuld, vergeving. De film eindigt bijzonder........

Boeiend.

Film doet een hoop goede dingen. Dansen op deze manier is geweldig, en geeft de film een paar heerlijke scenes. Vond het begin ook erg sterk werken waarin we een dans zien en daartussen stukjes drama. Ik had even het gevoel dat de gehele film zo zou gaan maar het neemt na zeg een kwartier een meer traditionele vorm aan. Niet teveel want het blijft een poëtische Arthouse film. En die kunnen goed of slecht vallen. Deze smaakte wel. Dat komt ook door de hoofdrolspeelster, zij heeft een gezicht die je het scherm intrekt. Ze is niet eens sympathiek maar ik geloofde wel dat ze iedereen zo om haar vinger kon winden, ze heeft een ongekende aantrekkingskracht.

De film wil qua toon iets teveel en ik weet te weinig van de sociaal/politieke situatie in Chili om op dat vlak alles eruit te halen, leken mij nog wel wat parallellen in te zitten over hoe men omgaat in Chili met kinderen, vrijheden en homoseksualiteit. De relatie tussen de vier was niet wat de film voor mij maakte. Het was de sfeer, de vrijheid en dansen met een fijne soundtrack. Ik ben benieuwd of Pablo mij altijd weet te raken. Het zou zomaar een regisseur kunnen zijn waarvan ik een andere film 2 sterren geef. Maar deze film heeft het wel.

4 sterren.

Aardig, maar niet meer.

Larraín heeft een beetje pech dat een zekere Argentijn vorig jaar ook al een filmpje gemaakt heeft waar de dansscenes centraal stonden. En laat die vergelijking niet in het voordeel van Ema uitvallen. Het statische camerawerk voegt niet zo heel veel toe aan de dansjes, die daarmee ook wat flauw aanvoelen soms.

Het drama vond ik dan net weer wat te Dardenne-esque. Op die momenten had het camerawerk vaak wat statiger gemogen, en het visuele net iets sterker. Acteerwerk was verder wel oké, al hielp het voor mij niet dat Di Girolamo eruit ziet alsof ze uit een New Kids film komt gewandeld. Een nogal dooie vod, want niet bepaald bij haar rol past.

Bij momenteel is het potentieel overduidelijk, maar Larraín lijkt niet altijd even goed te weten wat daarmee aan te vangen. Het is dan ook een film met nogal wat hoogtes en laagtes voor mij. Af en toe erg knappe momenten, vaak meteen weer afgewisseld met dooie, lelijke cinema. Beetje vreemd voor iemand die toch al een tijd bezig is. Misschien is Larraín's stijl gewoon de mijne niet, maar vond het wel apart genoeg om hem zeker nog een nieuwe kans te gunnen.

3.0*

Leek me wel interessant, maar helaas kan ik nog geen 5 minuten luisteren naar Reggaeton.

Net als Neruda vond ik deze film van Larraín wat afstandelijk. Het ziet er op momenten prachtig uit, de dromerige beelden zijn fijn en echt verveeld heb ik me ook niet, maar ik zat er bij en ik keek ernaar. Mariana Di Girolamo is de hoofdpersoon, maar zij is het type dat je erbuiten houdt waardoor je als kijke rop afstand blijft, helemaal haar begrijpen, laat staan voelen, doe je niet. Zelfs Gael García Bernal, iemand met een uitstraling waar ik uren geboeid naar kan kijken, weet het niet te redden. Zeker in hun onderlinge relatie mist elke vorm van chemie, chemie die ook bij een slecht huwelijk er op een bepaalde manier kan zijn, al is het maar onderlinge haat. Maar dit was enkel koud. 3,0*.

Goed verhaal, begin is ff doorbijten, mooie beelden, goed geacteerd en lekkere muziek

Danseres Ema [Mariana Di Girolamo, die de titel 'slechtste kapsel ooit' verdient] en choreograaf Gastón [Gael García Bernal] hebben de adoptie van de 7-jarige Polo [Cristián Suárez] beëindigd na een bizarre gebeurtenis waarbij Ema's zus ernstig gewond is geraakt. Ema's naaste omgeving geeft haar op niet mis te verstane wijze de schuld, maar zij legt de verantwoordelijkheid bij Gastón. De film bestaat uit geruzie, gedans en geneuk. De expressieloze vertolking van Di Girolamo voorkomt zelfs de illusie van enige diepgang en Bernal lijkt zich, net als de kijker, af te vragen wat hij hier te zoeken heeft. Ronduit vervelend werkje met één goed moment: Bernals tirade tegen die verschrikkelijk ééntonige Reggaeton. Helaas zit de soundtrack er vol mee, dus ook dat is geen aanbeveling. De finale moet je zien om 't te geloven, maar is de moeite in feite niet waard.

Wat dacht je van de drang tot destructie?

De film is visueel niet het vuurwerk wat ik had gehoopt maar gelukkig wordt er ook niet constant in gedanst: het is een soort Climax zonder LSD met danseressen die egoïstisch en half lesbisch-half hoer zijn (zoals geloof ik in alle films over dansers dus misschien zijn alle dansers wel zo?) en misschien is de film ook te vergelijken met Beoning maar dan zonder de poëzie. In ieder geval gaat de film over een meisje dat niet wil deugen en een drama met een geadopteerd kind met vuur als grote thema: ze wil haar leven en de wereld in vuur en vlam zetten, zoals gesymboliseerd door de dans, en is daarin roekeloos en destructief maar ook vindingrijk. De film is voor het grootste deel vooral raar: iedereen doet raar en voert rare gesprekjes zonder dat het interessant wordt totdat de puzzelstukjes in elkaar vallen. Het resultaat is dat je toch wel met een goed gevoel de bioscoop verlaat maar je hebt wel doorzettingsvermogen nodig om het einde te halen.

Knappe film weer van Larraín, een van mijn favoriete actieve regisseurs. Het ontregelende zit hem hier vooral in de personages, die alle kanten heen schieten in woord en gedrag. De dynamische stijl is aanwezig maar minder prominent dan bij eerder werk van de Chileen, wel gebruikt hij opnieuw veel cross-cutting technieken in z'n vertelling. Maar uiteindelijk drijft Ema natuurlijk vooral op het charisma van Mariana di Girolamo, goeiedag wat een uitstraling en wat een vondst.

PS. Je moet ook Pablo Larraín heten om in een van de mooiste steden van Zuid-Amerika te filmen, Valparaíso, maar dit decor bijna helemaal uit beeld te houden. Soms zie je wat van de bekende kleurenrijkdom en muurschilderingen in de achtergrond, vaak door ruiten heen.

Mooie sfeervolle broeierige film. Ideaal voor een warme dag als deze.

4*

De film heeft vooral een mooie verpakking en dat in de positieve zin. Het relaas van een danseres en een choreograaf in een turbulente relatie die elk op hun eigen manier omgaan met familiale omstandigheden. Een relatie vol passie waarbij lust en woede hand in hand gaan. Ema gaat er op haar eigen manier mee om, op zoek naar de ideale oplossing.

Gael García Bernal is zoals gewoonlijk weer goed, maar Mariana Di Girolamo steekt te weinig pit in haar personage. Dat valt vooral op als het een keer emotioneel wordt en dat amper tot uiting komt. Veel wordt wel goed gemaakt door de passende beelden, de muziek en de dansscènes. Qua dans is het geen hoogstaande klasse, of is het niet genoeg in beeld gebracht. Maar dan zou de de dans zelf teveel de aandacht trekken denk ik, nu is het een mooi evenwicht.

Er had zeker meer uit kunnen gehaald worden, het plot is niet zo bijzonder. Maar op één of andere manier, was ik als kijker toch steeds benieuwd hoe het ging uitdraaien en zorgde de muziek en cinematografie voor een onderhuidse spanning.

Een (be)vreemde(nde) film wel. Ik had de hele tijd het gevoel naar iets goeds te kijken - er gebeurt immers altijd iets bij Larraín, en ook hier doet hij weer mooie dingen met cinematografie, dans, ritme en symboliek - resulterend in prachtige scenes - en een fascinerend personage in Ema. Toch kreeg ik nooit het idee er de vinger op te kunnen leggen waar dit nu eigenlijk over ging, en wat Larraín ermee wilde. Mijn stem zweeft nog wat in het luchtledige voor het moment.

De thematiek van destructie en rebellie is zonder meer politiek geladen (zie de recente context van Chileense straatprotesten). Maar inhoudelijk begrijp ik het weinig, en ik snap Ema als personage ook niet goed. Alles wat ze aanraakt dreigt ze te vernietigen, zo legde de (overigens erg mooie) actrice uit in de MUBI-versie die ik zag met Q&A na afloop. En geleidelijk wordt misschien duidelijk wat haar plan was, en daarmee de emotie die ze met zich meedroeg rond het 'teruggeven' ter adoptie van haar zoontje. Maar daarmee is haar verdere gedrag - haar directe stijl, de open relaties, de vernielzucht etc - nog lang niet verklaard. Daarvoor zijn de scenes té fragmentarisch, en vindt er misschien ook te weinig dialoog plaats om haar als een geloofwaardig personage te kunnen volgen. Met haar mooie, eerlijke ogen maar tegelijk manipulerende gedrag belichaamt ze een vreemde, moeilijk te interpreteren moraal. En de uitleg die in de Q&A gesuggereerd werd, over de nieuwe, veel vrijere en kennelijk betere moraal van de jonge Chileense generatie, vond ik niet bepaald bevredigend.

Dit is wellicht wat cru gesteld door tbouwh, maar ik denk zeker dat er een kern van waarheid in zit. Ben ook wel benieuwd naar meer uitleg van je interpretatie over 'deconstructie'.

Zoals benoemd in het interview dat ik destijds aanhaalde (eventueel later nog even een linkje zoeken, want zo te zien heb ik er alleen impliciet naar verwezen) is de regisseur zich ten zeerste bewust van het feit dat hij instapt in een generatiekloof. Die kloof is breder dan alleen Chili, net zoals het Marxistische principe achter die vlammenwerper breder trekt dan de baan van het vuur. De hoofdrolspeelster belichaamt de uitwerking van die kloof. Alles wat bij de 'oude wereld' hoort qua (gedrags)normen en waarden moet gaan. Benadruk je dat te veel, dan wordt het drammerig, niet vrij maar gesloten. Om van deconstructie te kunnen spreken moet er uiteraard eerst een constructie zijn - wat mij betreft is dat in deze context vooral de westerse idee van de familie door huwelijk als 'hoeksteen van de samenleving', met de opvattingen over seksualiteit die daarbij horen. het einde is daarin redelijk treffend en opzichtig: iedereen eindigt met iemand anders. Hoe dat uitgewerkt wordt stoort me. Het doet zich inventief en stijlvol voor maar in feite kijk je naar een pamflet dat op eenrichtingsverkeer trekt.

Het is toch ietwat vreemd om iets drammerig te noemen en een pamflet, als mensen er vervolgens geen chocolade van kunnen maken qua 'boodschap'. Allicht zal Larraín een bepaalde kijk op de wereld hebben en deze ook in zijn film gebruiken, maar dat is niet hetzelfde als de film Ema te reduceren tot de verpakking om een boodschap. Ik geloof totaal niet in deze manier van filmkijken, maar dat heb ik al eens eerder gezegd.

Misschien ben ik naïef, maar is dit werkelijk het enige dat Larraín wil in de film? Het afbreken van structuren en ze vervangen door nieuwe? Ik vind Ema als levend personage niet bepaald geloofwaardig, in de keuzes die ze maakt en vooral hoe ze met anderen omgaat. Dan zou Larraín haar dus enkel symbolisch gebruiken, want als het zo moet ben ik geen fan van die nieuwe structuren.
Maar het lijkt mij dus ook dat Larraín nog andere dingen wil met de film. Welke rol speelt bijvoorbeeld het adoptieverhaal? Ben benieuwd naar andere interpretaties.

Niet het enige, wel het belangrijkste in mijn ogen. Ik probeer bij iedere film 'mee te kijken' met de visie van de regisseur en met wat ik zoal herken in het beeld (dan gaat het bijvoorbeeld om symboliek, hier de symbolische inzet van vuur) en breng dat in dialoog met de indruk die dat alles op mij achterlaat. Meerdere interpretaties en openheid van betekenis, heel graag (zie bijv. Malick, Tarkovsky, etc.), maar dan moet de film dat wel faciliteren. Bij Larraín's Jackie (edit: Tony Manero vind ik ook redelijk fascinerend) proefde ik een enorme ruimte voor reflectie op imagowerking, rouw, mythevorming etc. Bij deze film en bij EL Club (waar ik ook een kritische interpretatie heb gedeeld) had ik dat niet. Als ik lees wat Larraín zelf over deze film zegt, kan ik het rijmen en krijg ik niet de indruk dat ik een enorme dosis ambiguïteit mis. We willen kunst zo graag als poëzie zien, maar heel veel kunst is nu eenmaal politiek/ideologisch geladen - als dat zo is, is dat relevant en verhoud ik me daar sterk toe. Ook als de cinematografie/muziek in enkele gevallen nog steeds de moeite zijn.

Is dat niet enkel eigen aan recente kunst (lees: film) die zich onvermijdelijk tot de huidige nog voelbare politiek verhoudt? Film is rechtstreeks en oppervlakkig, en daardoor een gemakkelijke prooi voor ideologie. Maar hoe lang duurt recent? Zodra de ideologische houdbaarheidsdatum is overschreden, verwordt politiek tot esthetiek. De populaire artfilm scene van eind jaren 60 barst ervan. Kunst is eeuwig. Politiek is dat niet. De hedendaagse film kijk je door een hedendaagse bril. Daar kan je niet omheen. Maar is die bril wel scherp, zoniet té scherp?

timmienoelie

Met die reflectie kan ik wat, al aarzel ik bij de gedachte dat de houdbaarheidsdatum van ideologie beperkt is, en vooral, dat politiek met de tijd tot esthetiek verwordt. Ik zou eerder zeggen: de politieke laag is tenminste minder krachtig of direct omdat ze duidelijker te herkennen is als een product van een 'ander' verleden. Dat wil voor mij alleen niet automatisch zeggen dat ze dan ook geen ideologische lading meer heeft:) Concreet voorbeeld: ik zie nog steeds liever een vroege Godard dan Godard de rebelse marxist (nadruk op dat laatste hier) van de late '60s af aan.

Doorgaans waardeer ik het altijd beter als een regisseur uitkomt voor zijn/haar idealen dan wanneer deze verhuld blijven, maar wel door middel van het werk worden aangereikt of opgedrongen. Het probleem is dat veel regisseurs zich niet meer kunnen inhouden als ze eenmaal ergens voor uitkomen. De film is eerlijk maar vervlakt.

Juist. Maar dat stoort me dus enkel (of toch bijna) als we een gemeenschappelijk 'nu' delen.

De mei 68 jongelingen die met hun rode boekjes dwepen en wat hermetische revolutiekreten in het rond spuien nestelen zich in mijn geheugen niet als ideologie, maar als symbool, of eerder esthetisch idee/vorm. Charles Bronson die een Native American speelt is volgens mij Charles Bronson die een Native American speelt. Idem Orson Welles die Othello speelt, los van de verlopen ideologische baggage die bovengenoemde vormen met zich meesleuren.



Wacht. Vind je het zonder meer een pluspunt als een regisseur uitkomt voor zijn/haar idealen? Of stip je enkel aan dat de maker niet flauw moet doen, mits het werk al overduidelijk voor zich spreekt.
In ieder geval, opdringerigheid is een zonde die een kunstenaar beter nalaat. Maar is ideologie niet per definitie opdringerig? Morele overtuiging is misschien een beter, minder eng begrip. Kan ik ook doorgaans meer mee. Als het in een interessante vorm gegoten is tenminste. Dat eis ik dan weer wel.

Wat het eerste betreft, ik snap je punt. Zal het denk ik in veel gevallen met je eens zijn en dan in concrete situaties weer uitzonderingen vinden. Loznitsa's State Funeral bezorgde me bijvoorbeeld nog steeds kippenvel. De ideologische vorming van de werkelijkheid is zijn naklank daar nog niet verloren. Dan heb je nog de eeuwige discussie over de 'terugkeer' van de geschiedenis (het vermeende cyclische karakter ervan dus). Moore die plaatjes van Trump en Hitler naast elkaar plaatst. Zo denk ik niet, maar complexer denk ik wél dat oude ideologieën en machtsstructuren in nieuwe gedaantes op (kunnen) duiken.

Wat het tweede betreft, bedoelde ik het volgende: áls je werk ideologisch geladen is, wees daar dan eerlijk en integer over. Dat kan in interviews, ook subtiel, en/of door de wijze van filmen. Altijd een pluspunt? Niet per se, maar als je ervoor kiest, naar mijn voorkeur zo. Ik heb er bij een andere film een ellenlange discussie over gevoerd omdat ik meende dat de regisseur die eerlijkheid/integriteit niet bewaarde. De ideologie verhuld of verpakt, in dat geval als sociaalrealisme - dan wordt het manipulatief. Wat je alleen moet voorkomen is dat als je geen blad voor de mond neemt, je té eenduidig wordt. Ik geef een voorbeeld: Kosakovskiy sloot een Q&A (online) na Gunda (2020) af met de expliciete vraag om te stoppen met het consumeren van vlees. Dat deed de film voor mij haast met terugwerkende kracht tekort. De beelden zetten al genoeg aan tot denken, maar door de boodschap te benadrukken, reduceert de maker zijn eigen kunstwerk. Probleem is dan dus niet dat hij dit vindt of hierdoor gemotiveerd wordt in zijn keuzes, maar dat hij de uiteindelijke reflectie niet meer aan zijn publiek over durft te laten.

[ik hoop dat dit mag blijven staan, maar voor de zekerheid, ik probeer het van hieruit niet nog verder te trekken zonder EMA niet te noemen ]