Beol-sae (2018)

Ik vind dit een mooi en emotioneel aangrijpend verhaal. Het is voor ons Westerse filmkijkers wel een wennen aan de trage opbouw en de soms minimalistische dialogen. Ji-hu Park zet een vertederende rol neer van het meisje dat opgroeit in een streng zuid-Koreaans gezin, kampt met de uitdaging van vriendschap en liefde, en worstelt met gevoelens van eenzaamheid en verwaarlozing. Een mooie rol ook van Sae-byeok Kim als de liefdevolle lerares Jung-Ji.

Vanaf 20 augustus in de bioscoop (September Film Distribution)

Eerlijke film over een introverte tiener, die op zoek naar warmte en genegenheid zowel thuis als ook op school van een koude kermis thuiskomt omdat zij meestentijds door nagenoeg iedereen genegeerd wordt. Daar komt pas verandering in wanneer zij Chinese bijles krijgt van een jonge studente.

Een meelevend coming-of-age verhaal dat sentimenten weet te vermijden en je toch niet onbewogen laat. Een ware tour-de-force van de nog jonge Ji-hu Park. Haar gezamenlijke scènes met Sae-byeok Kim als de Chinese lerares zijn echte pareltjes. De film bezorgde mij uiteindelijk een heel warm gevoel. Een prachtige, oprechte film zonder toetsers en bellen.

Op zich een mooi verhaal, maar tergend langzaam. Heb de film met moeite uitgezeten. Krappe 3*.

Sympathieke Koreaanse coming-of-age-film die het leven laat zien van een pubermeisje in een ietwat disfunctioneel gezin dat op zoek is naar echte vriendschap en haar weg in het leven. De film is niet spannend maar ook niet saai; de film maakt nergens diepe indruk maar verveelt ondanks z’n lengte niet. Dat de film naar het einde toe iets meer drama heeft tilt de film wat op en maakt dat je met een goed gevoel naar huis gaat.

Tergend langzaam. Dun verhaal. Haalt het niet bij shoplifters of so long my Son.

Overschat.

2 uur en 20 minuten is wat mij betreft veel te lang voor het verhaal wat deze film te vertellen heeft. Traag en dun verhaal, zoals degene hierboven de film kwalificeert, daar kan ik goed in komen.

Slecht is het ook weer niet, maar dit is geen film die me lang bij gaat blijven. Ik had me er meer van voorgesteld.

Dat de film saai overkomt doet niets af aan de kwaliteiten van deze film.

Saaie films zijn saai en ik denk niet dat er veel mensen zijn die zullen zeggen dat ze graag saaie films kijken. Overigens vond ik deze film niet persé saai, wel veell te lang voor het wat dunne verhaal.

Het lijkt me allemaal een kwestie van beleving en Koreanen maken ook op een andere manier film, wat het naar mijn smaak ook interessant maakt, het vraagt wel enig geduld, mogelijk ook gewenning aan het tempo en de manier van vertellen.

Veelvuldig met prijzen bekroond en dat heeft wellicht te maken met het feit dat schrijver/regisseur Bora Kim thema's als homoseksualiteit en depressie onder jongeren aanhaalt. Het probleem is echter dat ze geen van die thema's voorziet van enige diepgang. Eun-hee [Ji-Hu Park] hobbelt van de ene moeilijke situatie naar de andere dat leidt hier en daar tot een zinloze driftbui. De centrale boodschap lijkt te zijn dat het belangrijk is om mensen te hebben met wie je kunt delen wat zich werkelijk in je hoofd afspeelt. Eunhee ontdekt weliswaar dat de belangrijkste mensen in haar vaak niet voldoen aan haar verwachtingen, maar van karakterontwikkeling is hier nauwelijks sprake.

Stilistisch roept House of Hummingbird herinneringen op aan het werk van Ozu, de koning van de nietserigheid, maar dat heb ik sowieso nooit een aanbeveling gevonden. Sommigen vinden het wellicht intrigerend dat Kim regelmatige lang aangehouden, ongebruikelijke camerastandpunten gebruikt, maar dat betekent vooral dat je als kijker extreem lang moet wachten voordat er iets gebeurt, laat staan iets interessants. Het acteerwerk is prima en er zijn een paar goede momenten, maar dit had zeker 45 minuten korter kunnen en moeten duren.

Ik vind niet dat de film saai, oppervlakkig of te lang is. Integendeel, dit was voor mij de meest intense bioscoop- en zelfs filmervaring in lange tijd. De tweeënhalf uur die ik in het spoor van Eun-hee mocht doorbrengen, waren een geschenk waar ik zeer dankbaar voor ben. Ik heb zelden zo meegeleefd en meegevoeld met een filmpersonage als met Eun-hee. De film is wars van effectbejag en betaalt het geduld van de kijker rijkelijk terug. Wat Eun-hee meemaakt is niet uitzonderlijk dramatisch of hartverscheurend (behalve dan de dood van haar lerares Yong-ji). Maar net dat aan zo'n in alle betekenissen 'klein leven' zo'n minutieuze aandacht wordt besteed, vind ik de grote kracht van cinema als verhalend medium, en van deze film in het bijzonder.

Dat het thema homoseksualiteit oppervlakkig behandeld wordt, klopt mijns inziens niet, integendeel zelfs. Eerst en vooral wordt de seksuele geaardheid van Eun-hee helemaal in het midden gehouden. Bovendien vond ik de connectie tussen Eun-hee en lerares Jong-yi net zo sterk, omdat ze niet past binnen eender welke conventionele categorie (vriendschap, liefde, mentorschap,...). Er is oolongthee, er zijn rijstkoekjes, er zijn brieven, een boek van Stendhal, een blok tekenpapier, een ziekenhuisbezoek. En goede raad: wanneer je je heel slecht voelt, kijk dan naar je handpalmen en beweeg je vingers, één voor één.

Dit is een ongelooflijk sensitieve film die niet alleen nabijheid en solidariteit als hoofdthema heeft, maar die ook bij de toeschouwers oproept. Dat raakte me zo, gezeten in een filmzaal met nog twee andere solobezoekers, op veilige afstand van elkaar en van mij. Hoewel we daarna weer onze eigen weg gingen, ben ik er zeker van dat we alledrie Eun-hee nog wel even met ons meedragen.

Een paar dagen later blijft deze film door m'n hoofd spoken. Een verhoging naar de maximumscore en een plaats in mijn Top 10 zijn het resultaat.

Wat een ontroerende parel. Mooie review Intruder.

Iets te traag en langdradig, ook naar mijn smaak, maar verder wel een fijne coming of age film die verder durft te gaan dan veel andere op sommige thema's, zoals anderen al noteerden. Helaas is dat iets te fragmentarisch gepresenteerd, waardoor de diepgang wegblijft. Ik vrees daarom dat hij me niet erg lang zal heugen.

De film doet niet eens zoveel fout, sfeertje is oké en het leven wordt eigenlijk prima weergegeven. Maar oi dit was een lange zit, vooral ook doordat de film helemaal niets nieuws brengt en niets bijzonders doet. Visueel vrij saai, en vol clichés zoals de docent die net de snaar weet te raken of een scène waar de hoofdpersoon in zichzelf staat te dansen. Dat is al zovaak gedaan. En beter ook. Maar vooral boeide de hoofdpersoon en haar gezin me niet heel erg. Het is ook een wat afstandelijke film. En de film toont te weinig om die 130 minuten te rechtvaardigen.

De enige reden is eigenlijk het acteerwerk van Park. Ingetogen, introvert maar niet volledig sociaal onhandig en dat is voor de verandering weleens prettig. Ook al interesseerde mij haar persoon niet, de actrice doet het goed. Maar het redt de film niet. 2,0*.

Voor mij was dit een van de mooiste films van het jaar. Een lange, realistische en vaak aandoenlijke film over een jong meisje dat opgroeit binnen een disfunctioneel gezin. Er zijn kleine en grote gebeurtenissen in haar leven, maar het enige geluk vind zij bij haar lerares Chinees, een vak waarin ze bijles krijgt. Met name die relatie is hier mooi uitgewerkt en gevoelig vastgelegd. Er zitten een aantal aangrijpende scènes in het verhaal die je recht in het hart treffen. Het is de mooi naturel, maar intens acterende Ji-Hu Park die een groot aandeel heeft in de grootheid van deze film. Je wilt haar omarmen, troosten en knuffelen. Er zal geen groot publiek zijn voor deze film en dat is dan weer jammer, want veel kijkers missen een parel binnen de hedendaagse cinema. Ga hem zien als je kan en geniet net als ik.

De film is intussen ook te zien via CineMember. Alvast een mooie coming of age film van een Zuid-Koreaanse tiener op zoek naar liefde en erkenning. Ze worstelt met zichzelf en het leven en vindt nergens een luisterend oor. Haar familie houdt wel van haar en is oprecht bezorgd om haar, maar is tegelijk erg oppervlakkig.

Die zin in de film van het eigenlijk perfect samen: “je kent wellicht honderden mensen in je leven, maar hoeveel zijn er die je echt kennen wie en bent, wat je doet en wat je denkt?” Eunhee heeft met weinig mensen die klik, zelfs niet met haar vriendje of beste vriendin. Tot haar nieuwe juf in haar leven komt. Ook dat komt vrij traag op gang, maar het was wel naturel.

Interessant ook dat het leven van Eunhee en de besognes waarmee ze te maken heeft ook worden afgewisseld met actuele gebeurtenissen zoals het WK, de dood van de Noord-Koreaanse leider en de ingestorte brug in Seoul welk ook nog een grote impact heeft op haar eigen leven. De film doet weinig verkeerd al kon het misschien 20 minuutjes korter.

Bora Kim geeft ons op een stijlvolle manier meer dan twee uur de tijd om in het innerlijke van Eunhee te kijken.

Het is een complexe meid, wat introvert, selectief in haar keuze met wie ze omgaat maar toch hunkerend naar genegenheid en helaas ook lijdend onder het gebrek aan warmte vanuit haar huiselijk nest.

Een aandoenlijke, innemende film over een ongelukkige jeugd, sereen weergegeven met vooral de vaak secondenlange kijk op de gezichtsexpressies van het meisje dat zich enorm veel vragen stelt, hulpeloos te alleen is om alles te beantwoorden en ontgoochelingen opstapelt.

Iemand schreef hierboven haar te willen omarmen en troosten. Wel ja, dat mag.

Mooi werkje dat inderdaad nooit geen kaskraker wordt maar dat toch een fijn filmgevoel meegeeft.

Leuk om een keer te kijken. eunhee was een mooi, lief meisje en juffrouw youngi ook. In het begin dacht ik dat die oudere man, enhee's broer was, waar ik even van verschoot. MAAR: het was naar nonkel. Heel goed. Die ziekte ... Die vader die weende. Of hij het in de film moest doen alsof (dat hij het niet meen) of als hij moest wenen. Hij kon dat niet goed acteren. Je kon goed horen dat hij niet in het echt aan het wenen was. Maar verder wel mooi voor 1x.

Sociale klasseverschillen met een sterke vormgeving aan het Koreaans patriarchaat wat zelfdoding doet overdenken, dit gekoppeld aan een moeder die wil dat haar dochter gaat bereiken waar ze zelf nooit de mogelijkheid toe heeft gehad. In deze samenleving komt t tot onderdrukking en vrijvechten op basis van je eigen idealen in de vorm van welke geaardheid dan ook. Mooi geschoten met innemend acteerwerk van Park en Saebyuk. Keynote: "Waarom is ze niet zoals andere meisjes?"- "Geen wonder dat haar broer haar slaat", aldus de ouders. Verder opvallend de emotionele afstand zoals dat blijkbaar normaal is in Korea, treffend hierbij de scène bij de lift met haar ouders.