If Beale Street Could Talk (2018)

Voorafgaand aan de film was ik door de eerdere recensies gewaarschuwd over "de boze witte man" protest in deze "If Beale Street could Talk". Maar dit viel mij eerlijk gezegd wel mee op een enkele scene na met die politie agent. Was zelfs nog geloofwaardig ook en zeker in die tijdsgeest geen incident.

Verder een goed onderhoudend en prima geacteerde roman/drama.

Het familie bezoek aan het begin met de schoonouders van Tish vond ik persoonlijk al een hoogtepunt in de film. Het was zo pijnlijk dat ik er onbedoeld van moest glimlachen voor een moment.

Daarna valt er niet zo veel meer te lachen en is de film tragisch afwisselend met soms feel good momenten. Op sommige momenten is "If Beale Street could Talk"ook best langzaam, toch wordt het nooit vervelend en blijft de film je boeien. Het beetje zure einde past wel in het geheel.

3.5*/4*

Behalve dat Richardus opmerking naar mijn mening met een knipoog bedoelt is en wel een punt heeft is jouw reactie wel erg zuur hoor, glaasje bier dit weekend ipv azijn misschien?

Zulke uiteenlopende meningen gehoord dat ik geen idee had wat te verwachten. Er was ook maar weinig hype bij mij, ondanks mijn enthousiasme over Moonlight. Aan dat niveau blijkt deze nieuwe film van Jenkins ook niet te kunnen tippen. Om het maar even bot te zeggen, de film is vaak gewoon saai. Bijna iedere scène kruipt. Jenkins gaat vol voor gevoel, en weet de spijker op zijn kop te slaan wat betreft de relatie tussen Tish en Fonny, maar soms gaat hij wat al te veel op in zijn eigen gevoeligheid.

Het verhaal kent merkbaar zijn oorsprong in een boek. Dat merk je vooral aan de vertelstructuur en de soms wat theatrale dialogen. Soms botst dat een beetje met meer directe en realistische momenten van de film. Vond de moeder van Fonny dicht tegen een typetje aanzitten, maar het valt in het niet bij die rol van de racistische agent.

De lome en melancholische stijl van de film biedt Jenkins wel weer veel ruimte voor een hoop visuele pracht. Heel artistiek ook weer. En de score is ook echt heel behoorlijk. Aan sfeer geen gebrek. De acteurs zijn ook allemaal prima. Vond Tish een wat flets personage, maar dat ligt niet aan Layne denk ik. Ze moet een naïef personage spelen. King is goed, maar ik vind haar niet beter dan Stone en Weisz in The Favourite. 3.0*.

In a way We're all from Beale Street. Aldus de inleidende tekst, ik geloof uit het boek van James Baldwin.

Ik vond het een mooie film, okay, er wordt wel aardig uitgebreid de tijd genomen en het had zo een half uur korter gekund maar daar heb ik mij niet aan gestoord.

De moeite waard, de betere filmhuisproductie. Kwalitatief wel iets minder dan Moonlight die op emotioneel beter werkte. Beale Street heeft als nadeel dat de centrale relatie tussen Layne en James niet helemaal overtuigd, met name de talrijke zwijmelachtige blikken tussen de twee als opgroeiende tieners werkte bij mij meer op de lachspieren dan dat ik er door geraakt werd. Vooral Layne legt het er te dik bovenop en kon me maar niet voor zich winnen. Staat tegenover dat Jenkins het niveau van louter mooifilmerij toch weer overstijgt door een aantal relativerende, levensechte scènes die wel een voltreffer zijn(die met Dave Franco was mijn favoriet). Je zou hem haast vergeven dat het einde nogal onafgerond en onbevredigend oogt. Mooie bijrol voor Regina King, de oscar voor beste vrouwelijke bijrol is wel wat overdreven, er waren dit jaar kandidaten die er meer recht op hadden. Zal me wel benieuwen in welke richting de duidelijk getalenteerde regisseur zich verder gaat ontwikkelen, hoop dat hij bij zijn volgende project uit het hoekje van de Afro- Amerikaan en zijn relationele problemen met de boze wereld om hem heen komt. De man heeft potentieel voor nog iets beters, wordt nu tijd dat hij daar naar op zoek gaat.

“I hope that nobody has ever had to look at anybody they love through glass.”

Lyrische en poëtische film van Barry Jenkins. De man kan films maken, zoveel is wel duidelijk na het zien van het schitterende If Beale Street Could Talk. Door de stijl- en regiekeuzes van Jenkins kan de film soms wat afstandelijk aanvoelen, maar toch heeft de film ook een groot hart.

De regie, het camerawerk (de manier waarop Jenkins de camera richt op de gezichten van de acteurs is fenomenaal), het kleurengebruik, de cinematografie, het acteerwerk etc. Wat een klasse. Layne en James zijn niet de beste acteurs, maar de manier waarop ze in beeld worden gebracht zorgt ervoor dat je iedere emotie voelt. De acteurs in de bijrollen zijn wel geweldig. Regina King en Brain Tyree Henry hebben beide een scene waar ik met kippenvel naar zat te kijken. Het einde had misschien wat beter gekund, maar het laat zien dat sommige liefdesverhalen de grootste obstakels kunnen overwinnen. Een mooie boodschap.

Luid? Tegenover een tumultueus onrecht zo structureel en institutioneel, een misdaad zo groot als bandeloos racisme, plaatst Barry Jenkins in Baldwins kielzog een mierzoet soort romantiek. Een onechte afbeelding van absolute verliefdheid, bij wijze van contrast voor al even onechte rassenhaat die – helaas! – voor echt doorgaat. Waarom? Welnu, zonder dat geïdealiseerd laagje vernis wordt ‘If Beale Street Could Talk’ een onverdraaglijke film, en wordt het einde er een dat een mens niet verteerd krijgt. En hoe ver sta je dan, als maker?

In zijn huidige gedaante maakt Jenkins de realiteit met andere woorden behapbaar door haar uitdrukkelijk niet als realiteit te presenteren, maar haar integendeel te polijsten, in zowel cinematografie als in verhalende stijl. Het is een daad van genade, een noodzakelijke geste die maakt dat het verhaal verteld kan worden. Alleen in een wereld van geloof in goedheid en van hoop kan een mens zich bovendien tegen het kwaad wapenen, en er zich niet door laten overweldigen of meeslepen. Say grace in de kerkers van de beschaving – huiveringwekkend mooi toch, die finale?

Luid, dus? Ja! Luid! Luid weergalmt immers een zwarte ziel doorheen deze film! In het narratief, in de taal, in de stijl, in de vreugde ondanks alle ellende: het doet een mens inzien hoe (on)gekleurd – pun intended, folks! – onze kijk op cinema is, bezien door een wit-witter-witst referentiekader dat absoluut geen recht doet aan de veelvormigheid van gemeenschappen en identiteiten waarmee we het moeten zien klaar te spelen op deze bol. Om maar te zeggen: hartroerend, om als toeschouwer net als in ‘BlacKkKlansman’ te voelen dat zelfs Hollywood tegenwoordig ruimte laat voor alternatieve vormen van verhaal, van vertellen, van verschijnen. More to come? Pretty please.

Mooie en vooral stijlvolle film. Er gaan nog mooie dingen van Barry Jenkins komen in de toekomst vermoed ik.

Goeie film over een jonge vrouw wiens vader van haar ongeboren kind onschuldig in de gevangenis zit. Een liefdesdrama met een aantal ontroerende scenes (vooral een sterke scene op het begin als de vrouw verteld dat ze zwanger is). De film heeft een nogal rustig tempo en zakt mede hierdoor soms wat in. Van de casts weet de debuterende KiKi Layne de meeste indruk te maken.

Rustig ritme.

Als na 8 minuten het obscure bandje Birdlegs & Pauline op de platenspeler wordt gelegd, weet je dat de makers in ieder geval een goed gevoel voor stijl hebben. Als vervolgens de cast wordt uitgebreid met de immer interessante Colman Domingo en het lome tempo gewoon aanhoudt, weet je dat je misschien goed zit. En goed zit je met dit romantische drama dat zich afspeelt binnen een Afro-Amerikaanse gemeenschap in de jaren 70. Racisme gegarandeerd. Maar ook heerlijk zeldzame soulmuziek. Lee Hurst knalt binnen de kortste keren eveneens uit de speakers. Niks geen inkoppertjes dus, zelfs niet qua soundtrack.

Je zou kunnen stellen dat het rustige ritme en het hoge praatgehalte van tijd tot tijd wat gekunsteld aandoen, maar vaak is het spot on. De talentvolle Barry Jenkins levert hier een bijzonder werkje af dat soms zelfs doet denken aan de dromerige Terrence Malick. Met op de achtergrond heerlijke jazz, kiest de filmmaker voor een andere invalshoek dan vele voorgangers. Hier staat geen woede, maar liefde centraal. Zelfs als alles tegenzit blijkt die te overwinnen. Uiteraard is het fenomenale verhaal van James Baldwin, maar de manier waarop alles in beeld wordt gebracht getuigt van veel klasse.

***½

Met dank aan Entertainment One voor het recensie-exemplaar.

Ik moet zeggen dat ik niet heel hoge verwachtingen had. Moonlight viel mij erg tegen en ik was bang dat ik deze hetzelfde zou ervaren, maar ik wilde hem een eerlijke kans geven en het tegendeel is bewezen. Ik vind het namelijk een erg mooie film! Het keek prettig weg, de muziek vind ik mooi en meeslepend, het geeft de scènes iets betoverends en de chemie tussen de hoofdrolspelers voelde goed. De liefde kwam geloofwaardig op mij over. Goed acteerwerk en mooi beeld. Ik heb me prima vermaakt met deze film, en ik ben er echt door geraakt. 4,5*

Heel goed in deze film is de opbouw, die eventjes vraagtekens laat, dan verklarend uitpakt en zo het verhaal boeiend houdt.

Een verhaal waarin duidelijk het accent wordt gelegd op de discriminatie in de behandeling van de zwarte gemeenschap in de States, de vooroordelen, de minachting, enz...Het levert enkele signifikante toestanden en sterke scènes op (al vond ik de figuur van agent Bell toch al te karikaturaal boosaardig en dus belachelijk voorgesteld).

Mooie film, met toch wel wat veel romantische passages, braafjes uitgesmeerd, als sterk contrast met het harde onrecht dat werd aangedaan.

Het verhaal op zich is een mooi romantisch tragedie met op de achtergrond de donkere kant van racisme. Barry Jenkins is er in geslaagd om het zeer mooi weer te geven. Normaal ligt de focus op het racisme en krijgen we veel clichés. Dat thema gaat hij zeker niet uit de weg, het blijft de rode draad in de film. Maar de film straalt warmte weer. De blanke figuren zijn randfiguren, het gaat over het geliefde koppel dat met de zware tegenslag te maken heeft. Een film vol liefde met een grote dosis tristesse. De beelde, de kleuren, de muziek, … zit allemaal perfect in elkaar verweven. Als de rook van een sigaar, de trompet van Miles Davis, de warmte van een haardvuur. Waar je naar kijkt met veel liefde, maar evengoed vervuld met melancholie.

De film is klein en dat hoort zo. Geen grootse plotwendingen of gebeurtenissen, maar intiem. Het zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Als je er de tijd voor neemt, kan je hier zeker van genieten. Een hele mooie film.

Alweer zo'n onbekende film en me er toch eens aan gewaagd. Het is wel niet de film met het snelste tempo, maar vervelen deed het evenmin, al mocht het misschien toch een half uurtje korter geweest zijn. De cast was overtuigend en naturel en verder zag de film er prima uit.

Geen meesterwerk, maar de moeite om eens gezien te hebben.

Aardig onderhoudend drama over de gevolgen van racisme in Amerika. Sowieso een land dat ook heel veel minder fijne trekjes kent. Maar het blijft allemaal mooi ingetogen en de personages zijn erg fijn en geloofwaardig.

3,5

Nee, dit was geen Moonlight.

Ik kan goed tegen trage films, maar hier leken ze af en toe letterlijk in slow motion te bewegen. De dialogen en het acteerwerk waren vaak te theatraal naar mijn smaak. Qua verhaal was het nog net boeiend genoeg, maar er gebeurde niet zoveel.

Pluspunten: Stephan James (ik kende ‘m niet) acteerde goed en de sfeer was ook prima.

Kleine voldoende.

Beale street is een zeer lange straat in Memphis zo wordt in het begin van de film opgesomd. De film ziet er schitterend uit kan niet anders zeggen en ook de acteurs spelen hun rol op een behoorlijk niveau en toch weet hij mij niet geheel te raken. Dat komt met name door het verhaal dat gewoon niet lekker vlot doorloopt. Dialogen zijn traag zoals de hele film erg traag is, wat op zich geen probleem hoeft te zijn, maar we zien geen fijn verloop naar het eind toe. Wat wel bijzonder is dat dat we Fonny nooit in de bak zien alleen bij de contacten naar buiten toe. Dat is dan het enige heden wat je ziet. We zien Fonny vooral in the past en ook daar is weinig mis mee maar je mist gewoon de juiste aansluitingen naar het beslissende moment. Die zien we gewoon niet. Gemiste kans derhalve. We komen er dan wel achter waarom hij in de bak is gekomen en dan met name door het zinloze uitje naar Puerto Rico toe. Dit fragment van de moeder hadden ze er beter uit kunnen laten. Ook vond ik het erg vreemd dat er naar een huisplek werd gezocht in de fabriekshal alsof ze al een een ver gevorderd stadium zaten, maar dat vond pas plaats (zwangere Tish) nadat hij al in de bak zat. Het leek zo dat ze haastig om zoek waren naar een huisvesting. Beetje raar als je pas 17 of zo bent. Zo zit "If Beale Street Could Talk" wat onevenwichtig in elkaar.

De rest valt zeker te pruimen. Beeld en geluid zijn dik in orde de locaties waren top en de soundtrack vond ik erg mooi. Ook de fijne muziek van o.a. Nina Simone (ooit nog in Nijmegen gewoond, mijn woonplaats) en Billy Preston doen het goed. Het hele authentieke gedeelte van de jaren 70 zijn gewoon dik in orde. Jammer alleen dat het verhaal onlogisch in elkaar zat.

Film 3.0

Beeld blu ray 4.5

Geluid Soundtrack 5.0

Extra's 3.5

Vreselijke film.

Er gebeurt letterlijk geen ene moer...

Best een aardige film, met een soms poëtische en dromerige sfeer. Die zorgt er ook voor dat het op momenten wat traag is en wat aan de saaie kant kan worden.

Wel wordt er een interessant en tragisch onderwerp aan de kaak gesteld. Ik weet niet of de real life beelden tussendoor van slavernij en zwarte mannen in de gevangenis voor mij hadden gehoeven, dat vind ik in Spike Lee films (sowieso deed hij het in BlacKkKlansman) ook wat over de top en afleidend van het verhaal waar je inzit.

Wel een mooi tijdsbeeld en liefdesverhaal. Vond hem zelf eigenlijk iets beter en leuker dan Moonlight (van wat ik me van die film kan herinneren dan).

3*

Vier 0.5* achter elkaar, het zit je niet mee Donnie.

Overigens gebeurt er van alles, maar dat terzijde. Dat je het ruk vindt kan ik best respecteren, maar zeggen dat er niets gebeurt is gewoon onzinnig.

In 'If Beale Street Could Talk' (2018) neemt regisseur Barry Jenkins opnieuw een liefdesgeschiedenis als leidmotief om sociale misstanden mee te thematiseren. Of hoe het prille huwelijksgeluk van Trish (KiKi Layne) en Fonny (Stephan James) aan gruzelementen wordt geslagen door politiegeweld en een verkeerde veroordeling. Zonder meer een prima sfeerschets van het Harlem uit de jaren zeventig, waarin veel ruimte is voor speelse dialogen vol slang en specifieke beeldspraak. Net als in 'Moonlight' (2016) creëert Jenkins een subtiele spanning uit wat wat de personages niet tegen elkaar kunnen of durven zeggen. Trish heeft ook een interessant en gelaagd perspectief als de echtgenote van een man wiens rechtsgang wordt belemmerd door raciale ongelijkheden. Van vooroordelen, etnische profilering en geen financiële middelen voor rechtsbijstand. De verloren dromen van twee jonge mensen die al niet de wind mee hadden, maar daarbovenop nog deze extra knauw moeten verstouwen. Toch blijft 'If Beale Street Could Talk' (2018) een ietwat brave adaptatie van James Baldwins' oorspronkelijke roman. Meer een Hollywood-tearjerker dan een furieus manifest in de geest van de auteur. Het helpt ook niet dat de toneelmatige opzet en de visuele keuzes nergens écht willen knetteren. Alleszins degelijk hoor, maar net dat beetje meer had hier een onvergetelijk meesterwerk van kunnen maken.

Sommige films moet je laten bezinken. Als een copieuze maaltijd. If Beale street could talk is zo’n film. Een films als een feestelijk gerecht. In feite wil je direct nog eens proeven maar je moet rusten; Het moet eerst zakken. Pas als de genoegdoening volledig verdwenen is, zijn we klaar voor een tweede (en derde en …) beurt. Voorlopig hou ik slechts een paar impressies over. Een enorme muzikaliteit in de film. Niet alleen de score of soundtrack maar ook in de camerabewegingen, in de locaties, in de scenes. Misschien daarom dat de chronologie niet wordt gerespecteerd. We worden meegezogen in de hoop van de personages om geluk te vinden maar telkens krijgen we eens scene dat het tegendeel zal bewijzen. Geluk komt er niet. De prachtige stilistische vormgeving onderdrukt een beetje de emotie. Ik denk niet dat Jenkins verontwaardiging zoekt bij de kijkers. Eerder een statement van een onrechtvaardige behandeling. Hij houdt zich bewust ver van realisme, veel scenes zouden kunnen doorgaan op een toneel bühne. Maar Jenkins maakt wel cinema waarin het visuele overheerst en waarin beheerst en stil 'het grote lijden van de mens' wordt verteld.

Prachtige film! Ik denk dat Barry Jenkins een van de beste regisseurs vandaag de dag is, en hij zou zomaar een van de beste aller tijden kunnen worden. If beele street could talk is een prachtig verzorgde film vol liefde en humanisme. Het brengt de geest van Baldwin zo zonder moeite op het scherm. Jemig wat is dit mooi. Ik heb meermaals moeten huilen.

“Beale Street is een straat waar New Orleans, mijn vader, Louis Armstrong en de jazz werd geboren” zijn de openingswoorden van het gelijknamige boek van [James Baldwin] waar dit romantische drama op gebaseerd is. Op basis van de getuigenis van een rancuneuze, racistische agent [Ed Skrein] zit de 22-jarige Fonny [Stephan James] vast voor een misdaad die hij (althans, dat moeten we lange tijd maar aannemen) niet heeft gepleegd. Zijn 19-jarige jeugdvriendin en geliefde Tish [KiKi Layne] verkondigt daar dat ze een kind krijgen. Tish probeert met hulp van haar familie Fonny’s onschuld te bewijzen, maar krijgt ook te maken met Fonny’s strenggelovige moeder, die woedend is over het feit dat Tish een ongehuwde moeder dreigt te worden. Het verhaal zou symbool moeten staan voor het leven van iedere zwarte Amerikaan, maar ondanks uitstekend acteerwerk en prachtige cinematografie van James Laxton ontstijgt het verhaal amper het niveau van een soapopera. King won een Oscar voor haar rol als de doortastende moeder die vastberaden is haar schoonzoon vrij te krijgen.

Ik vind het een geslaagde film die de problemen van de Afro-Amerikanen heel goed onder woorden en in beeld kon brengen. Tegen de achtergrond van een idyllisch romantisch verhaal tussen twee jongeren die aan een toekomst bouwen samen, wordt een gerechtelijk systeem getoond die niet elke Amerikaan op dezelfde manier behandelt. De dialogen waren top en ik kon me makkelijk inleven in het moeilijke bestaan van deze mensen die nog steeds op een arglistige manier als tweederangsburgers beschouwd worden. Het voelt authentiek aan, al begint het naar het einde toe wat zeurderig te worden met overdramatizering. Sprak me veel meer aan dan Moonlight (2,5*)

Een prachtige indringende film over de problematiek van de zwarte bevolking in Amerika. Aanrader

Herzien. De film begint met tekst uit het boek van James Baldwin dus het boek is belangrijk, de spreekbuis voor de Afrikaanse gemeenschap in de States en dat zullen we geweten hebben. De onrechtvaardigheid, de vooroordelen (bv hoe een job als bediende van parfumerie met racisme te maken krijgt, is briljant). Zeer stijlvol gefilmd, geromantiseerd bijna in beeld gezet waar achterbuurten, kroegjes steeds charme hebben (en dus foto’s van de werkelijke omstandigheden doorheen de film geplaatst om tegenwicht te bieden ?). Score en soundtrack zeer mooi, zeer ritmisch. In het eerste deel is er een knappe scene als Tish het nieuws van haar zwangerschap aankondigt, eerst bij haar familie en dan het bezoek van de schoonfamilie en de scene eindigt met een klap in het gezicht – de film is daar op zijn best want drama, confrontatie zit zo goed. Maar het is een film die uiteenvalt in ‘scenes stealing’ momenten. De scene waarin de moeder de verkrachte vrouw ondervraagt in Puerto Rico druipt van wanhoop. Maar het knoopt de film niet aan elkaar. Het zijn momenten en ook dat de film in twee delen valt. Het drama waarin een romance wordt plots verbroken wordt en een speurtocht om de waarheid te achterhalen zodat het koppel weer samen kan zijn. Er zijn nog van die krachtige scenes maar het blijven scenes. De film wordt er niet beter van, het blijft op een afstand en er is weinig evolutie. Net geen 4 sterren.

Opvallende kleine bijrollen van Diego Luna en Pedro Pascal, die samen nog geen vijf minuten in de film zitten.

De film keert de terug naar de jaren 70 ib Harlem, Amerika. We leven mee met het verliefde koppel Tish en Fonny.

Hun omgang is schroomvol en eerlijk. Hij is een twintiger en zij nog een tiener (19). Tish raakt zwanger. Fonny komt terecht in de gevangenis omwille van een vermeende verkrachting. Het Portoricaanse meisje Victoria werd wel verkracht, maar niet door Fonny. Toch wordt hij opgepaktn, veroordeeld en opgesloten. Hoe moet Tish hiermee omgaan en wat met de baby. Ze heeft gelukkig haar familie: moeder, vader en. zus. De familie van Fonny is andere koek. Met de vader ishet nog oké, maar niet met de anderen en zeker niet de moeder.

Tishe en haar familie doen er wel alles aan om Fonny vrij te krijgen, Moeder eist zelfs naar Victoria, die terugkeerde naar Porto Rico. Maar Victoria wil niet toegeven dat haar verkrachter niet Fonny was (Het was overigens donker toen het gebeurde ...). Moeder moet onverrichterzake terugkeren naar Harlem.

TIsh bevalt. Het is een zoon. Ze ging en gaat Fonny regelmatig bezoeken. Ze hielden van elkaar en houden van elkaar.Het zoontje groeit op. Fonny moet zijn straf uitzitten ...

Eigenlijk had hij daar niet moeten zitten. Hij is onterecht veroordeeld. De politie pakte hem op, hij wa sin de omgeving en had een zwarte huidskleur. Dat was voor de politie en het gerecht blijkbaar voldoende. Het werk van de advocaat haald eniets uit.

Het mooie aan deze pakkende film is dat Tish en Fonny elkaar innig liefhebben. Het is ontroerend mooi hoe z enaar elkaar kijken en met elkaar omgaan. Je kijkt in het wit van de ogen van Tish. Het grijpt je aan.

Liefde overwint ook onrecht.

De film is wel gebaseerd op een verhaal van James Baldwin, maar ik denk wel dat het dicht tegen de werkelijkheid aanleunt. Een topfilm. Vier sterren waard!