Welcome to Marwen (2018)

Steve Carell blijft stijgen in mijn waardering, hij blijft zichzelf over toppen en is een heel eind gekomen sinds Evan Almighty om maar een willekeurig voorbeeld te noemen.
Hij zet deze rol zo sterk neer dat je als kijker vrijwel gelijk al een band hebt met hem, de wereld van Marwen is fascinerend neergezet en deed mij soms zelfs een beetje denken aan de rijke fantasie die ik als kind met mijn knuffelberen had.
De luchtige momenten worden geregeld afgewisseld met het uitdiepen van zijn karakter, beetje bij beetje vallen alle puzzelstukjes in elkaar en leren we Mark ook steeds beter kennen.
Het is een film met een zware boodschap maar tegelijkertijd weet de film dit op een luchtige maar ook zeker doeltreffende manier te brengen. Een lach en een traan is in het geval van Welcome to Marwen wel een passende samenvatting.

Een klein minpuntje vond ik de uitwerking van de vrouwelijke karakters, Nicol & Roberta worden goed uitgewerkt maar er blijft helaas weinig tijd over voor GI Julie die we eigenlijk alleen maar grotendeels in Marwen zien en maar heel weinig als de echte persoon, juist haar personage fascineerde mij wel! Het zelfde geldt ook maar dan wel in mindere maten voor Carlala die natuurlijk wel wat meer screentijd kreeg maar ook niet echt uitgediept werd.

Dat de daders op het einde spontaan gaan huilen kwam ook een beetje geforceerd over, maar ach! Gelukkig doet deze film wel een hoop dingen goed en heb ik mij er van begin tot eind mee vermaakt en heb ik meegeleefd met Mark. De scène dat hij Nicol ten huwelijk vraagt was erg pijnlijk om te zien, de ongemakkelijkheid voelde je gewoon als kijker!

Welcome to Marwen is een zeer geslaagde film en zonder twijfel een aanrader, geen meesterwerk(in mijn ogen) maar de tijd van het kijken meer dan waard.

4*

De manier waarop Robert Zemeckis de scènes in het fictieve Marwen naadloos laat overlopen in scènes in de echte wereld en weer terug toont dat hij nog steeds de 'magic touch' heeft die hij toonde in Forrest Gump (1994). Marwen is een fictief dorpje in België dat Mark Hogancamp [Steve Carrell] in miniatuur heeft gebouwd in zijn tuin. Mark verdiende zijn brood als tekenaar van een WOII-strip, maar nadat hij slachtoffer is geworden van een 'hate crime' is hij niet meer in staat fatsoenlijk te tekenen. Daarom werkt hij nu zijn eigen verhalen uit in de vorm van foto's waarbij hij een aantal poppen gebruikt. Eén daarvan is Captain Hogie, zijn alter-ego, die dag in dag uit wordt belaagd door Nazi's die elke dag worden doodgeschoten door vijf vrouwen die elk gebaseerd zijn op belangrijke vrouwen in Marks leven. Maar zijn grootste vijand is Wendy, de "Belgische heks", die een grote negatieve invloed heeft op zijn geestelijke gesteldheid. Wanneer Mark kennis maakt met zijn nieuwe overbuurvrouw Nicol [Leslie Mann] geeft hem dat hoop op geluk, ondanks zijn eigen vreemde gewoonten.
Alle scènes in Marwen zijn meesterwerkjes op zich waarbij je simpelweg vergeet dat we kijken naar strippersonages in een realistische achtergrond. Zemeckis behandelt een complex thema op een manier die begrijpelijk en respectvol is en bezorgt je als kijker net zo gemakkelijk een brede glimlach als een brok in de keel. Foutloos geacteerd, met een uitmuntende Carrell en vooral sterk ondersteunend werk van Merritt Wever als Marks beste vriendin.

Een mooie, tragische film.

Het tragische verhaal dat achter het hele poppenhuiswereldje zit, voel je onmiskenbaar door de hele film heen. Desondanks is dit geen trieste tranentrekker. De film springt heen en weer tussen drama en animatie-actie, waardoor er veel vaart en humor in de film zit. Desondanks wordt in het poppenspel keer op keer duidelijk met welke trauma’s de hoofdpersoon kampt, waardoor de actie een dubbele laag krijgt.
De animatie scenes zijn prachtig gemaakt, en je leeft al snel mee met de dappere soldaat en zijn harem van vechtlustige vrouwen.

Bijzonder knappe film, origineel verhaal, met een warm hart.

4*

Komisch drama, gebaseerd op de documentaire 'Marwencol' (Jeff Malmberg, 2010) en het tevens waargebeurde verhaal over Mark Hogancamp, die in 2000 door een vijftal mannen midden op straat zodanig ernstig werd mishandeld omdat hij voor homofiel werd aangezien, dat hij er onder andere ernstig geheugenverlies aan overhield. Omdat hij zijn tekentalent ook is kwijtgeraakt, heeft Mark een andere manier gevonden om zijn trauma te verwerken: in zijn achtertuin heeft hij een dorp gebouwd, gesitueerd in België ten tijde van WO II en Marwen genaamd, waarin meerdere poppen figureren, die gebaseerd zijn op de mensen (deels in zijn nabije omgeving) die een belangrijke rol in zijn leven spelen. Speltherapie voor volwassenen zou je kunnen zeggen: een manier ook om uit de werkelijkheid te vluchten als de situatie te bedreigend wordt.
Steve Carell zet zijn rol als Mark Hogancamp overtuigend neer. Daarnaast vloeien de scenes die zich afspelen in het echte leven en de poppenscenes mooi in elkaar over, waarbij de poppen ook behoorlijk 'levensecht' tot leven komen. Ondanks de tragiek van het verhaal, kent Welcome to Marwen ook een behoorlijk aantal zeer grappige scenes, die mij hardop deden lachen.
Het is jammer dat de film soms wat doorslaat naar de sentimentele kant, gesteund door de (ook wat sentimentele) score. Maar al met al verder een vermakelijke film die ons ook wat leert over trauma's, de invloed daarvan op mensen en hoe mensen met een trauma in hun dagelijks leven greep proberen te houden op hun omgeving.

Goede verfilming van Mark Hogancamps' wereld.

Naar mijn mening wordt deze film veel te laag beoordeeld maar misschien moet je meer achtergrondkennis hebben om hem op de juiste waarde te kunnen schatten.

Het verhaal is gebaseerd op het leven van Mark Hogancamp die na een bijna fatale mishandeling de draad weer oppakt en via poppen allerlei verhalen bedenkt en uitwerkt in scenes en foto's.
Voor hem werkt dit als een soort therapie waarmee hij probeert te overleven. In zijn verhalen komen ook andere aspecten uit zijn leven terug, zoals zijn voorliefde voor de Tweede Wereldoorlog, damesschoenen en "vrouwelijke schoonheid."

In 2010 verscheen hierover de geprezen documentaire Marwencol, in 2015 gevolgd door het boek "Welcome to Marwencol" met foto's en verhalen van Hogancamp.

In de documentaire wordt duidelijk dat in de wereld van Mark fantasie en werkelijkheid naadloos in elkaar overgaan en dat vind ik nu het goede aan de film. Zemeckis vebeeldt dit op een geweldige manier maar blijft ook trouw aan de feiten.

Niet de topper geworden wat ik had gehoopt toen ik de eerste trailer zag. Maar dat de film het zo slecht deed (zeker in Amerika/IMDB) vind ik wel jammer. Want het is een mooi verhaal, fraai gemaakt en een sterke cast. Wellicht als je iets meer van het echte leven zou meekrijgen, dat de film je wat meer zou inpakken. Ik mis bij sommigen wel wat meer achtergrond. Maar zeker een mooie film. En Carrell is weer ijzersterk.

3.5*

Maffe film dit, een geforceerde mengeling van goedbedoeld maar oppervlakkig uitgewerkt drama en luchtige fantasie. Op beide vlakken stelt de film helaas teleur, hoe hoofdrolspeler Steve Carell ook zijn best doet en hoe inventief de fantasiewereld ook in beeld is gebracht. De twee werelden komen nergens op overtuigende wijze samen. Wanneer er tegen het einde een uitgebreide Back To The Future-verwijzing tegenaan wordt gegooid besef je dat regisseur Robert Zemeckis het spoor inmiddels behoorlijk bijster is. Dit is zijn derde tegenvaller op rij.

Origineel & Vermakelijk!
Nog géén 6 op IMDB ???
Ik vond 'm fantastisch [mooi gemaakt, verhaal & plot prima maar zeer vermakelijk gespeeld]!
It's all in the head
Aanrader, kijken!

Oei, flinke misser. Heb Zemeckis hoog zitten, de man heeft ons veel moois geschonken(Back to the Future, Cast Away, Roger Rabbit), maar dit is echt een van zijn minste. Een ongemakkelijk brouwsel over een in beginsel erg trieste man die zich na een schokkende gebeurtenis verliest in een fantasy wereld welke vervolgens weliswaar fraai zichtbaar wordt gemaakt maar voor de rest iedere samenhang en overtuiging mist. Zemeckis zelf verliest zichzelf ook in een overdaad aan niet ter zake doende special effects en had beter de acteurs wat meer ruimte kunnen geven om hun karakters cachet te geven. Nu blijft Hogancamp(een solide Carell, maar helaas ook niet meer dan dat) tot aan het einde een erg rare man met wie je maar niet de welverdiende compassie kunt voelen. Dat hij een groot deel van de film schaamteloos achter een onbereikbare liefde aanzit werkt ook niet mee, zijn boertig slotpleidooi in de rechtszaal is de bekende druppel in de emmer, weinig charisma dit karakter. Welcome to Marwen is een onevenwichtige chaos, neigt naar een echte flop, in ieder geval een onvoldoende op het rapport van een zeer gewaardeerde filmmaker.

Zeer originele film over hoe een slachtoffer van een haataanval zijn trauma verwerkt dmv. een denkbeeldige wereld met poppen waar hij de held speelt. Overgang tussen real life en animatie met poppen gaat naadloos en de animatie is van degelijk niveau dat je soms zelfs in de real life waant. Verhaal is gebaseerd op ware feiten wat alles feitelijk nog meer dramatisch maakt. Steve Carrell in toprol. Verhaal is feitelijk leuk en met de poppen super, maar als je beseft dat het feitelijk gaat over een trauma van een onzinvolle aanval wordt het een nadenken over hoe slachtoffers feitelijk omgaan met hun trauma. Maar hier wordt op subtiele manier met het thema omgegaan zonder dat het echt al te zwaar wordt om te verteren. Is net geen 5 *, want het maximum is voor mij maar heel zeldzaam voor echte toppers weggelegd...

Goeie film waarin een mishandelde man foto's maakt van een wereld die hij zelf creëert. Een waargebeurd verhaal dat op een originele manier in beeld is gebracht. De poppenwereld heeft een vrij unieke look. Het duurt wel wat te lang voordat de fantasie-beelden een goede aansluiting vinden bij het verhaal van de echte wereld. Maar er zijn daarna genoeg momenten waarin dit wel goed werkt.

Originele en ietwat aparte film over het verwerkingsproces van een slachtoffer van een haataanval. De overgangen zijn goed en vond ik nergens storend wat in dit geval de film kan kraken. Ik vond het verhaal leuk gevonden, het is niet direct zo speciaal maar het verveelde me geen moment.
Er zit eigenlijk ook best wat actie in vooral in het poppengedeelte dan. Lijkt me wat weinig aandacht te krijgen deze film, verdient zeker meer.

Maffe film die ik met het gezin heb bekeken en eigenlijk alleen door mijzelf wat wordt recht gehouden.
Miss Noodless en zoon vonden er niks aan. Ik vond het verhaal wel origineel en goed opgebouwd en dat het ook nog op ware feiten gebaseerd is, werkt alleen maar positief. Niet overal weet de film voldoende te boeien, maar de fantasiewereld met die poppen wordt wel leuk weergegeven. Een fantasievolle film met inhoud die ook niet te melig overkomt. 6/10

Een film over de verwerking van een trauma. Kunst als stuwende kracht in een genezingsproces. Kunst als middel om met diepliggende trauma’s om te gaan. Welcome to Marwen dringt diep door in de fantasie (in de ziel) van zijn hoofdpersonage Hogie.
Marwencol heet de in 2010 verschenen documentaire over een talentvolle Amerikaanse striptekenaar, die na een brute aanval door vijf stukken tuig, een manier zoekt om met zijn verzwakte lichamelijke en geestelijke gesteldheid om te gaan. Hij schept een imaginair Belgisch stadje ten tijde van WOII. Zijn alter ego gesteund door een stel sexy dames voert er strijd tegen de Duitsers. Zijn fantasievolle belevenissen beeldt hij uit met behulp van poppen. Foto’s van zijn fantasieën worden als kunst getypeerd.
Een verhaal dat een kolfje naar de hand is van regisseur Robert Zemeckis. Die is goed in het verfilmen van aangrijpende verhalen. Hij maakt er een kleurrijk schouwspel van. Met een mix van realiteit en animatie, waarbij de animatie staat voor de fantasiewereld van hoofdpersonage Hogie.
De fantasie wordt uitgebeeld door gebruikmaking van stop-motion. Bewegende (barbieachtige) poppen die een leuke eigenzinnige dynamiek in de film brengen. De animatie zorgt voor filmische levendigheid en legt de verschillen tussen de realistische Hogie en de fantastische Hogie duidelijk bloot. Een effectieve manier om de ernst van het trauma te diagnosticeren.
Zoals in veel films van Zemeckis druppelt het feelgood gehalte gestager door naarmate de film vordert. De fantastische en realistische belevenissen worden in toenemende mate voorzien van een smeuïg emotioneel laagje. De manipulatieve Hollywood clichés sijpelen steeds nadrukkelijker door. Echte emotionele psychologische belevingen komen dan niet meer aan bod. Goedkoop hartverscheuren neemt de film uiteindelijk in een ijzeren greep.
Zemeckis maakt het de kijker heel gemakkelijk. Die hoeft zelf geen enkele inspanning te leveren om uit te maken welk deel van de film realiteit is en welk deel niet. Voor mij voelde dit dictaat nogal zelfgenoegzaam. Ik hou niet zo van afgeronde en afgebakende structuren in film. Ik vind het prettig om zelf ook nog wat te raden en te interpreteren te hebben. Dat plezier werd mij ontnomen. Uiteraard moet ik hierover niet teveel zeuren, want bij Zemeckis is het verwachtingspatroon op dit gebied altijd laag. Maar toch.