Send Me No Flowers (1964)

Ik vond deze film het minst uit de Day-Hudson-Randall reeks. Hij was nog erg leuk natuurlijk, een komedie met wat extra's. Hij kon gewoon niet tippen aan Pillow Talk en Lover Come Back.

*3

dit vond ik nou de leukste film van Hudson en Day samen. Dat die man zo hypochondrisch is, en dan óók nog van de dokter opvangt dat 'hij' dood zal gaan, vind ik echt té hilarisch.

Behalve Hudson en Day speelt ook Tony Randall erg grappig en is als buurman de pineut van deze twee.

Hudson: "Right from the start, I hated the script. I just didn't believe in that man for one minute. Making fun of death is difficult and dangerous. That scene where I went out and bought a plot for myself in the cemetery - to me it was completely distasteful. "

Vermakelijke film met een vanzelf sprekende goede cast.

Iets minder dan Lover Come Back, maar toch nog zeer de moeite waard geworden!

Meer wil ik er eigenlijk niet over kwijt, gewoon goed film vermaak!

3 sterren

nog eens gezien, viel me nu meer mee dan bij der eerste maal, waarschijnlijk omdat ik de situaties nu beter kon inschatten, dit is een film om meer dan een keer te zien

Na "Pillow talk" en "Lover come back" is dit de derde samenwerking tussen Hudson,Day en Randall.

Deze film haalt het niet bij de eerste twee films.

Een (erg) flauwe film met hier en daar slapstick-scene's en een erg mager verhaaltje.

Ik heb deze nog niet zo lang geleden al voor een tweede keer gezien maar als vergelijking met die andere twee heb ik hem dan nog eens bekeken.

Het verhaal is duidelijk anders dan bij die andere twee, die bovendien nogal op elkaar lijken. Visueel gezien is dit eveneens een aantrekkelijke film, met veel grappige details en dialogen. Beetje jammer van het laatste deel van de film, met o.a een achtervolging en het hysterische gedoe van Doris. Eigenlijk gaan ze iets te lang door met de film, al zie ik toch wel vaak, dat bij komedies het einde de film juist naar beneden haalt.

De film begint net als die andere twee met Doris, die de titelsong zingt. Leuk liedje net als Pillow Talk. Het spel van haar is ook goed, alleen dus jammer dat ze aan het eind een beetje te overdadig bezig is. Rock speelt ook goed. Je kan wel zien dat serieuze rollen veel beter bij hem passen. Zo vind ik de twee films die hij met Jane Wyman heeft gemaakt toch wel de beste en Giant hoort er ook wel een beetje bij. In deze film speelt hij trouwens ook vrij serieus, alleen door de manier waarop in combinatie met het verhaal is hij vaak toch wel hilarisch. Tony Randall zit net zo goed in een serieuze rol. De manier waarop hij door situatie er eigenlijk aan onderdoor gaat met al dat gezuip, doet hij leuk. En met de grafrede is hij helemaal goed. De bijrollen dragen trouwens net zo goed bij tot deze toch zeer geslaagde film. Het verhaal zelf stelt eigenlijk niet zoveel voor maar is door de misverstanden toch grappig. Ik blijf dit dan ook de leukste vinden.

1 Send me no flowers

2 Pillow talk

3 Lover come back to me.

De eerste film die ik zie met Rock Hudson, ik heb er nog meerdere in mijn collectie staan; o.a.de twee andere films met Doris Day. Dit was dus de laatste van de drie films, maar de eerste die ik keek. Ik kan het nog niet vergelijken, maar ik kan wel zeggen dat deze film best vermakelijk was. Het verhaal vind ik grappig, jammer dat Hudson er anders over dacht(waarom heeft hij in vredesnaam dan toch meegedaan?) Ik vind niet dat er grappig gedaan wordt over de dood, je weet immers de hele tijd dat hij niet dood zál gaan. Een man die bij elk pijntje denkt dat er wat ergs aan de hand is, geweldig!

Ik vond de 'begrafenissenman' wel erg grappig, lekker overdreven en dik aangezet. De buurman heeft ook een mooie rol als beste vriend van George.

3.5*

Een alleraardigste, amusante en heerlijk overdreven, maar ook voorspelbare, onevenwichtige zestiger jaren komedie (een van de drie met Hudson en Day), over hypochondrie, die veel weg heeft van een tv-film, die wat te lang duurt. De film heeft zowel gevoel voor timing als voor regie en Doris Day en Rock Hudson zijn fantastisch samen. Wanneer je de laatste zo in zijn element ziet is bijna niet voor te stellen dat hij, tot aan zijn dood (Aids), een verborgen leven moest lijden.

Dat vraag ik me ook wel af. Het zal wel het geld zijn en goed voor zijn imago. De roddelpers hield hem natuurlijk ook doorlopend in de gaten.

Ik zal de film er niet minder om kijken, privézaken van de cast interesseren me niet zo.

De film deed me wat stijl betreft wat denken aan de Jerry Lewis-films (Frank Tashlin), dus als je daarvan houdt....anders zou ik er niet aan beginnen. Visueel wel grappig gemaakt maar het is ook wel een bepaald "mode-beeld" wat je in deze films ziet. En ja, te leuk is ook nooit leuk.

Doris was een goede zangeres, ze begon in de jaren '40 bij Les Brown, in de jaren '50 was ze ook succesvol en zelfs in jaren '60 ging het nog goed, terwijl andere zangeressen uit die tijd vaak al uit de gratie waren door de Rock and Roll en de beatmuziek. Probleem is we zitten hier niet met muziek, maar met films.

Leuk liedje, Send me no flowers, maar verder is ze als actrice maar tuttig in haar rollen. Hudson doet wel zijn best. In het begin is de film behoorlijk leuk, en ik dacht.... maar helaas vervalt de film al heel snel in gedateerdheid en de manier waarop de situaties worden neergezet is nu heel moeilijk voor te stellen. De film past dan ook eerder thuis in de jaren '50.

(Wat een verschil in stemmen weer tussen hier en IMDb )

3.0

Voor mij persoonlijk de leukste van de 3, met daarmee Pillow Talk op 2 en Lover Come Back op 3.

Geen idee waarom ik meer dan 6 jaar geleden deze film een ster lager gaf dan Lover Come Back, maar waarschijnlijk heb ik deze 2 titels per ongeluk door elkaar gehaald.

Tony Randall is een perfecte tegenspeler voor Hudson & Day en dat komt in dit derde deel het beste naar voren!

Dit soort filmpjes vind ik heerlijk en wil er nog wel meer zien met deze gezellige 50s/60s sfeer!

4,0*

We zijn het eens !

Duidelijk gevalletje van titels omwisselen en verkeerd stemmen al die jaren geleden haha! Maar wat een fijne trilogie is dit zeg!

Kan gebeuren. Ik had deze hier ook lager gewaardeerd dan Pillow Talk - nu aangepast .

Inderdaad: zeer fijne trilogie. En ze vervelen nooit!

Goeie film waarin een man vanwege een misverstand denkt dat hij nog maar een paar weken te leven heeft. De plannen die het hoofdpersonage vervolgens maakt, leveren een aantal leuke, maar tegelijkertijd ook wrange situaties op. Derde film met Doris Day, Rock Hudson en Tony Randall samen is misschien weer meer van hetzelfde, maar wel weer vermakelijk van begin tot eind.

Er is geen actrice die zo sterk terug is gekomen als Doris Day. Aanvankelijk wilden een paar van die films niet meer goed en raakte de belangstelling voor Doris ook op achtergrond. Maar ik heb de laatste tijd weer veel films van haar gezien en me vaak prima vermaakt tijdens deze maatschappelijk gezien niet zo'n geweldige tijd en ook heel veel bewondering voor haar gekregen. Dat ze als zangeres bij mij op de eerste plaats komt zal wel altijd zo blijven maar als actrice is ze ook leuk.

De film begint met één van haar leukste latere liedjes. Vorige keer beviel de film me wel weer goed en nu eigenlijk nog weer beter. Doris is hier zichtbaar ouder dan in die andere twee films en komt inderdaad wel wat tuttig over. Maar het stoorde me verder niet.

Een simpel verhaal, over een wat ouder echtpaar. Zij opgewekt en huisvrouw en hij serieus, een hypochonder en aan pillenverslaafde man die bij een elektronisch bedrijf werkt. Bij bezoek aan huisarts vangt hij bericht op dat hij nog maar een paar weken te leven heeft. Daarom treft hij buiten zijn vrouw om met (Randell) zijn buurman, vriend en advocaat alvast maatregelen zodat alles geregeld is als hij er niet meer is. Totdat ze hem betrapt met een andere vrouw. Dan moet hij haar het verhaal ook vertellen maar dit gaat niet zo gemakkelijk.

Ik ben helaas uitgekeken op Hudson en dat blijft wel zo maar hij doet het in deze film goed, ook Randall door Hudson aan de drank brengt het goed. En Doris is leuk, typisch de lieve vrouw spelend, maar o wee als ze merkt dat ze bedrogen wordt. Dit is wel een aspect dat in veel van haar films terugkomt. Maar om te zeggen al haar films lijken op elkaar dat toch niet. Zelfs deze film is al anders dan de eerste twee Hudson-Day komedies.

Eigenlijk deels tragisch verhaal dat geheel naar komedie wordt omgezet. Hier net als de andere 2 films ook wat toevalligheden (om het eenvoudige verhaal draaiend te houden), toevallig bericht gehoord, toevallig gaat de dokter een weekendje vissen, toevallig ontmoet ze bij golf haar oude studievriend, toevallig betrapt ze hem in de garderobe... maar wel minder dan de eerste film die vol zit met toevalligheden.

Na een goed begingedeelte kabbelt de film in vrij traag tempo verder. Er volgen wat scènes die nu ook weer goed zijn bevallen, de begrafenisondernemer, de rokkenjager, de oude studievriend maar kunnen de volgende keer misschien ook wel weer wat tegenstaan. Vanaf de garderobe blijft het leuk, tot het laatste gedeelte met boze Doris wat iets te lang duurt met vrij veel gedraai maar komt nog redelijk overeen met hedendaagse romcoms, waarin het tempo wordt opgevoerd en de één de ander achterna gaat en probeert die weer voor zich te winnen.

Een hoop gelachen bij deze film. Erg hilarisch blijven Hudson aan de pillen, Doris zichzelf buitengesloten, Rock die opeens zich beter voelt en ervan langs krijgt, Randall aan het zuipen en met zijn grafrede. Toch stukken beter dan de eerste film al bieden ze alle drie wel prima vermaak om na een paar jaartjes weer te bekijken.

.