Pillow Talk (1959)

Ik heb de serie van 3 films in omgekeerde volgorde van uitgave bekeken. Als laatste was voor mij Pillow Talk aan de beurt. Qua verhaal vind ik Lover Come Back en Pillow Talk toch wel erg veel op elkaar lijkenHudson weet precies wie Day is, terwijl Hudson zich anders voordoet tegen over Day, op een gegeven moment komt Day erachter wie hij werkelijk is, er ontstaat ruzie en de laatste 5 minuten van de films komen de twee toch uiteindelijk wel weer bij elkaar. Dat vond ik toch wel heel erg jammer en zelfs een beetje goedkoop.
Maar ik heb wel genoten van deze film. En dat heeft grotendeels te maken met de acteurs; Day en Hudson zijn een prachtig stel, maar ik vind Tony Randall toch echt wel een mooie bijdrage leveren en misschien zelfs wel grappiger dan de hoofdrolspelers.
Mijn favoriet van de 3 is het niet, dat is Lover Come Back, maar hij komt wel voor Send me no Flowers.

3.5*

Leuke film. Wist niet echt wat ik er van moest verwachten, maar het heeft me zeker weten te vermaken. Een film waarbij je niet hoeft na te denken en het gewoon over je heen moet laten komen en genieten van het jaren 50 sfeertje.

Voor nu een 3.5*

Elke film met de geweldige Thelma Ritter is de moeite waard!

Rock Hudson was destijds een erg gevierde filmster, maar dat had hij vooral te danken aan zijn ‘good looks’ en niet aan zijn acteertalent, want dat houdt bepaald niet over. Dat is ook in deze film weer erg goed te zien. Doris Day doet het wat dat betreft toch een stuk beter. Maar het is overduidelijk Thelma Ritter, die op de haar vertrouwde manier de show steelt en er voor zorgt dat er af en toe ook nog gelachen kan worden in deze voornamelijk tamme komedie.

Twijfelgeval deze film. Hedendaagse romantische komedies worden vaak al bekritiseerd, zouden ze het op deze manier nu zo doen, werd die meteen de grond in geboord.

Visueel blijft het wel aardig gemaakt, maar inhoudelijk zo gedateerd, met die telefoonlijn, en de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Vaak zijn het nu ook jongere acteurs die de rollen invullen. Ook de taboes doen nu best raar aan. Bovendien duren sommige gedeelten nogal lang. Mijn smaak is (in korte tijd) toch wel erg veranderd, dat ik er nu opeens niet meer zo veel aan vind maar we leven ook wel in een tijd dat dingen heel snel veranderen. Ook niet zo erg, kwestie van wennen.

Ook bij deze film weer een enorm verschil in stemmen tussen hier en IMDb. Er is hier gewoon nauwelijks belangstelling voor. 3.0

De eerste van drie charmante, kuise en luchthartige romantische komedies met Doris Day en Rock Hudson. De laatste stond bekend als vrouwenidool en speelde de playboy. Later bleek Hudson homoseksueel te zijn en was hij het eerste bekende AIDS slachtoffer. Tussen hem en Doris Day was onbetwistbaar sprake van chemie; in deze film kibbelden ze eindeloos en vielen uiteindelijk als een blok voor elkaar. Michael Gordon had oog voor detail.

Net gekeken vanaf de opgepoetste versie van de "100 years Universal"- Blu Ray editie. Vrij aardige film die nu best oubollig aandoet, maar dat mag dan ook van een film uit 1959. Deze film was in die tijd vrij pikant! Dit vooral vanwege de wat dubbelzinnige opmerkingen hier en daar. Ik vond voornamelijk Ritter de show stelen met haar gortdroge humor. Daarnaast zie ik Doris Day ook graag acteren. Hudson is (was) een ietwat te "glad" in zijn acteerwerk wat mij betreft. Dat hij homoseksueel was kan mij eigenlijk weinig of niks schelen. Hij doet zijn werk goed; aalgladde playboys spelen. De film is mierzoet, maar beter dan de meeste romcoms die nu (anno 2014) uitkomen. 3,5 *

Erg fijn dit. Doris Day en Rock Hudson zijn écht een gouden duo, het evenwicht in hen is heel mooi. (Zij blond, hij donkerharig). Dat geeft voor mij echt wel een bepaald gevoel/idee. Ik denk namelijk dat tegenpolen elkaar aantrekken, en al was het zo dat meneer Hudson van de mannenliefde was, het is toch heel geloofwaardig allemaal, hij is een goed acteur. Waarschijnlijk net zo'n goed acteur als meneer Clooney vandaag de dag is. Maar sommige dingen zullen wij als gewonere mensen nooit weten, toch? Ghehe.

Doris Day is lieflijk, charmant en in de laatste paar scenes geweldig. (wát een feest om te zien wat er daar gebeurd, ik houd zoveel van dat soort verloop dat ik een warm gevoel voor de eindscenes niet kan tegenhouden. Heerlijk.) Verhaal is ongeloofwaardig, de uitvoering is heerlijk in een vorm gegoten. Thelma Ritter werkt hier wel goed, en de heerlijke sfeer van de '50-60' jaren doet de rest. Natuurlijk niet zaligmakend en hartstikke standaard, maar wat een geweldig koppel. Smelt.

Wat beter dan op een stormachtige, druilerige zaterdagnamiddag onderuit te zakken op de sofa met een oerklassieker in een genre dat nooit tijdgebonden blijft. Doris Day en Rock Hudson spelen heel goed op mekaar in, maar dé publiekstrekkers waren voor mij wel Thelma Ritter en vooral Tony Randall. Tony kennen fans vast ook van in de serie 'The Odd Couple'.

Tony Randall speelde jaren later toch zichzelf in The King of Comedy met Robert de Niro?

En die Thelma Ritter doet mij aan Ruth Gordon, als de moeder van Clint Eastwood in Every Which Way But Loose en Any Which Way You Can, denken. Beetje zelfde uitstraling.

Pillow Talk moet je inderdaad zien als luchtig amusement. Op de bank met zak chips en cola.

Sfeer van jaren 50 proeven.

Want dat kunnen films heel goed, je een inkijk geven in de samenleving van toen. En dat die vaak veel moderner is dan wat je nu in 2015 zou denken.

We voelen ons nu on top of the world. Nou, dat voelden ze zich in 1959 ook.

Toen waanden ze zich ook in de moderne tijd. In hun moderne tijd. Afgeven op vroeger heeft dan ook geen zin.

Moet je nagaan, mijn ouders keken als begin twintigers wellicht naar Pillow Talk.

Zulk soort gedachten komen bij mij op als ik naar zulke oude films kijk.

Na meer dan 6 jaar eindelijk eens opnieuw bekeken en er weer van kunnen genieten! Dat heerlijke niks aan de hand sfeertje en de gezelligheid die de jaren 50 uitstraalt is echt genieten!

Rock Hudson, Doris Day en Tony Randall zijn 3 grote talenten die deze film naar een hoger niveau tillen! De geloofwaardige chemie tussen Hudson en Day en als goede tegenspeler Randall.

Morgen beginnen aan de andere 2 delen waarin deze 3 acteurs de hoofdrollen spelen, mooie trilogie!

3,5*

Prima tijdloos vermaak. Je bericht spoorde mij aan zojuist Pillow Talk voor de ikweetniethoeveelste keer te bekijken. Een film met een perfect tempo, geslaagde humor en een zeer subtiel opgebouwde en opgestuwde plot.

Ook de andere twee films met dit trio Day, Hudson en Randall zijn de moeite waard. Benieuwd welke jij de beste vindt...

6 jaar geleden was mijn favoriet Lover Come Back, geen idee of dat dit keer weer zo gaat zijn.

Grappig dat mijn reactie je er weer tot aanspoorde om de film te bekijken, blijft een classic en is inderdaad tijdloos! Ik vind romantische comedy films van tegenwoordig maar weinig aan.

Lover Come Back vond ik aanvankelijk de minste... Vooral waarschijnlijk omdat ik bij de eerste kennismaking al zo vertrouwd was met Pillow Talk. De films bevatten een zelfde soort maskerade van Hudsons kant, waardoor LCB op mij vanzelf minder origineel overkwam.

Later heb ik die waardering wel bijgesteld, want met name Doris Day vind ik bijzonder sprankelend in die film en er zitten klassieke humoristische scènes in.

Maar misschien bekoort Send Me No Flowers me nog het meest. Daarin is met name Randall uitmuntend, naast wederom meeslepende humor van Hudson en Day.

Het is gewoon lastig kiezen!

Bij mij was het toen precies omgekeerd, ik begon met Lover Come Back, daarna Send Me No Flowers en toen pas op het laatst Pillow Talk.

Randall speelt in deze film echt precies zo zelfde soort typetje als dat hij later ging doen in The Odd Couple, die serie ken je vast en zeker ook wel. 1 van mijn favoriete acteurs.

Aardige film waar een gemeenschappelijke telefoonlijn van een man en vrouw voor veel ergernis zorgt. Niet bepaald origineel en ook het verloop is voorspelbaar, maar wel een vermakelijke opzet. Hier en daar is de humor wel gevat, maar grotendeels toch wat aan de brave kant. Rock Hudson en Doris Day zijn prima gecast, maar de leukste rollen zijn weggelegd voor Thelma Ritter en Tony Randall. Ruim 3.0 sterren.

1959-Eastman-color-rom-com. Pure eye candy dus!

Verhaaltje stelt verder niet zo veel voor, maar de film is charmant, grappig en er zitten een paar kinky toespelingen in .... voor 1959 that is. Ik dacht dat dit de film was met de bekende telefoon-scene in bed, dat zal uit één van de latere Day/Hudson-films zijn, maar een soortgelijke scène krijgen we hier in de badkamer.

Dit vind ik een heel leuke komedie; goeie acteerprestaties, luchtig, spitse dialogen, heel entertainend allemaal. Ook de zijstapjes - scenes met de verloskundige - zijn hilarisch. Heb nog een tijd nagenoten van deze film. Voor mij 5 sterren waard in het komediegenre.

Volgens mij komen de bed- en bad-telefoonscène allebei uit "Pillow Talk".

Het is een erg fijne film om te kijken, ook hard om gelachen. Geen moment naar de tijd gekeken. Voor zo'n oude film is dat toch een prestatie.

Maar in termen van seksisme is de film simpelweg verjaard. Als ze bijna wordt verkracht door een student, zegt ze 'ik zeg het tegen je moeder' en reageert hij vervolgens met 'jouw woord tegen de mijne' . Dit is vervolgens bedoelt als een grappige grap, en niet als een gevaarlijk tragische situatie (wat het in werkelijkheid is). In een andere scene wordt ze gekidnapt en vraagt ze de politie om hulp. De politie lacht het weg. Een andere man ziet het zelfs als een teken om vrouwen te vertellen wat ze moeten doen. Want ze willen toch een sterke man om naar te luisteren?

Ik ben het helemaal eens met je opmerkingen over het seksisme. Gelukkig voor jou kon je nog wel af en toe lachen om deze film, maar dat was bij mij niet het geval. Hier en daar vermakelijk en gelukkig een lekker tempo erin, maar over het algemeen heb ik me kapot zitten ergeren aan het verhaal. Wat een foute boodschappen zitten hier in over de manier hoe mannen achter vrouwen aan jagen en wat vrouwen uiteindelijk toch allemaal willen. Voeg daaraan toe dat het allemaal heel erg voorspelbaar is. Jammer dit, had er meer van verwacht.

Derde keer alweer, blijft sfeervol met heerlijke feelgood en voor zijn tijd zelfs gewaagd!

Thelma Ritter kreeg mij zonder twijfel het vaakst aan het lachen, ook al zijn haar scènes vrij kort weet ze toch met gemak de scène naar haar toe te trekken. Tony Randall is eigenlijk altijd wel op zijn plek in dit soort filmpjes en kan voor mij weinig verkeerd doen.

3,5 blijft 3,5.

(De derde film is altijd de minste gebleven. Vorige keer kwam de tweede als beste uit de bus.)

Deze heb ik nu voor de tweede keer van blu-ray bekeken en verschil tussen dvd en blu-ray is toch wel enorm. Verder staan er nog wat extra's op. En dat ze later goede vrienden voor mekaar bleven is wel zo.

Hudson wil niet meer maar dat geldt voor Grant, Stewart, Peck.... net zo. Vroeger keek ik naar ze op maar dat is niet meer. Day is wel sterk teruggekomen maar komt toch vooral door de musicals waar je haar kunt zien zingen en dansen. In deze film toch nog een beetje Day als zangeres eerst het titelliedje en op weg naar Connecticut hoor je haar 'Possess Me' me zingen. En in de club zingt ze Roly Poly met Perry Blackwell aan de piano.

Hoewel het redelijk van start gaat met de gedeelde telefoonlijn wordt het als ze op het werk komt moeizaam. Zodra Hudson haar in de maling neemt wordt het leuk (met wel wat onleuke grappen, dokter, dikke mevrouw/vriendin.)

Day doet het de hele film best leuk, Hudson kwam over als het beste er dan maar van maken met het script en Randall erg theatraal. Met Ritter kon ik helemaal niks meer.

In het middengedeelte erg veel gelachen. Hudson z'n accent en bedrog (hoewel het een gemene manier is dus kan de pinnige reactie van Day wel begrijpen), grappen met dubbel beeld, de te kleine auto, de gesproken gedachten en de nachtelijke wandeling blijven leuk gedaan en het komt best geloofwaardig over. Het script is niet onaardig met al die toevalligheden. Na de climax wordt het wel weer wat minder al zaten er toch nog grappige dingen in zoals met die kat.

Het eerste half uur geforceerd maar daarna toch nog veel gelachen.

Sorry heb me vergist. Send me no flowers (de derde film, pillenverslaving, hoort dat hij doodgaat) kwam als beste uit de bus. Pillow Talk (telefoonlijn) makkelijk te onthouden. Maar de tweede Lover come back, altijd de minste, kan ook nooit onthouden waar het over gaat, alleen met die vissen op de achtergrond.