Bad Times at the El Royale (2018)

vette, donkere, harde , originele, .....een dik heerlijke 2 uren vermaak....

Tijd om uit te checken

Bad times at the El Royale is een goed geacteerde puinhoop en die puinhoop bedoel ik niet positief. Na een ogenschijnlijk sterke opbouw die mij zeer nieuwsgierig maakte is de tweede helft zo enorm teleurstellend dat ik het hoge gemiddelde echt niet kan begrijpen.

Smaken verschillen, maar meerdere verhaallijnen die samenkomen heb ik in andere films zoals 11:14 vele malen beter uitgewerkt zien worden. Het leek erop of Drew Goddard wel een aantal goede ideeën had maar vervolgens geen enkel idee had wat hij aan moest met een verdere uitwerking. Gevolg? personages die veel te weinig diepgang krijgen om ze echt te kunnen begrijpen, op een enkele uitzondering na (Jeff Bridges), zwaar geforceerd geplaatste random events, en een finale die zo teleurstellend en onsamenhangend is dat ik niet begreep waar de regisseur zat met zijn hoofd. Daarnaast was het personage van Chris Hemsworth echt bloedirritant en irriteerde ik me hier dood aan hem. Zijn personage was zo random en gekunsteld in de film geplakt dat zijn rol heel geforceerd aanvoelde. Het paste gewoon niet.

Het meest frustrerende vond ik de illusie dat het bij het begin allemaal nog wel wat leek te worden, maar dat ik uiteindelijk zo teleurgesteld werd. Scene's zoals die waar het personage van Jon Hamm door de verborgen gang achter de kamers zwerft, en hij op een knop drukt waardoor de prachtige zang van Darlene Sweet door de gang galmt, prikkelen enorm en zijn sterk geschoten. Ik kan er met mijn hoofd dan ook niet bij hoe de tweede helft zo verkloot heeft kunnen raken. Een van de dieptepunten vond ik het verleden van
Miles Miller die in de finale onthuld werd. Ik snap dat dit de kijker van zijn stoel af moet blazen maar ook dit voelde weer zo random en geforceerd geplaatst aan dat het voor mij een van de druppels was die de emmer deed overlopen. Dat er dan ook nog zogenaamd spanning opgebouwd moet worden, op het moment dat Miles in eerste instantie de trekker niet over wil halen, omdat hij getraumatiseerd is door de oorlog was een van de dingen die mij mateloos irriteerde. Het voelde aan als goedkoop en voorspelbaar sentiment. En zo waren er nog vele andere momenten waarvan ik niet kon begrijpen dat ze de regiekamer verlaten hebben.

één van de grootste teleurstellingen van het jaar. Wat een slepend en saai rommeltje is dit.

1,5*

Bah, wat een teleurstelling. Geforceerde poging om een Tarantino te doen, maar daarin faalt het enorm. Veel te saai, lang, oninteressant en zwak uitgewerkt. Zat de minuten af te tellen.

In de bios nog nooit zoveel mensen geagiteerd midden en tijdens deze film zien weggaan. Zegt wellicht genoeg. Mijn rechterhersenhelft zei ook een aantal x kom wel gaan. Linkerhersenhelft zei hoe dan ook wel kijken m af. Maw een film met veel tegenstrijdigheden in een goede en slechte film.

Geen idee naar welke bioscoop je bent geweest, maar hier in Rotterdam liepen ze niet de bioscoop uit en zat iedereen te genieten van de verrassende plotwendingen en rauwe scenes.

Super film!

Dst gold niet voor mij. Loop nooit weg, maar het was verre van goed.

Ik moet toegeven: Ik ging naar deze film vanwege Chris Hemsworth. Voor de pauze zagen we Billy (zijn karakter) ook nog maar een paar seconden.

Dit is zo‘n film waar je heel erg in moet komen, tenminste dat gold voor mij. De scenes met de zang waren mooi en sterk, maar wel wat langdradig. De film begon vaag en traag, (dat laatste geld wel een beetje voor de helft van de film) maar gaandeweg werd ik wel nieuwsgierig naar wat de personages te verbergen hadden.

En Chris, hij heeft toch wel bewezen dat hij ook meer dan goed een gestoorde psychopaat kan spelen. Zijn scènes, vooral die in de regen (dat lijf!) waren het kijken helemaal waard! Ook een heel erg personage vond ik Rose (Boots).

Over het algemeen vond ik het toch wel een goede thriller.

Da’s wel opvallend. Ik hoorde echt alleen maar gezucht en gegaap om me heen.

Vond er trouwens ook maar weinig verrassend aan. Het ligt er zo dik op dat je direct al wist dat je het in de “onverwachte” hoeken moest zoeken.

bij mij in de euroscoop Tilburg liep ook niemand uit de zaal. Zo te zien vermaakte iedereen zich wel.

Bad Times at El Royale is een sicko film van een sicko regisseur. De explicateur van kwam met lyrische superlatieven. 'Een mix van regisseurs van beroemde namen blabla'. Het bleek toch heel anders.
Veel gevoel voor de mise-en-scene, met decors in het begin. Rustige stilstaande shots. Het beloofde wel wat. Sinister zoals Psycho van Hitchcock. Een afgelegen hotelletje. Met één floormanager die nog aanwezig is. En een zenuwpezende jonge bellboy.
Een aantal gasten en ze hebben allemaal een geheim is het concept. Na een half uur komt er geen tempo in. Vage scenes met een koffertje verborgen onder vloerplanken. Veelal worden stiltes gevangen en de nadruk gelegd op de 'ping' van de receptiebel.
Saai. Gelukkig komt Dakota Johnson als een rebel binnen. We kunnen ons verheugen op pit. Alleen ze krijgt weinig screentijd. Het kabbelt voort, Jeff Bridges is een miscast als pater en is volkomen ongeloofwaardig (vooruit, wel een switchback terug in de tijd met een slapstick bankoverval die zijn 'verleden' tracht te duiden) en de regisseur is blijkbaar een weirdo die rare scenes aan elkaar breidt.
Een thriller is het niet, want bij thrillers groeit gaandeweg de spanning. Hier zijn het ongepaste schrikmomenten. Een serieus gesprek en plots een knal met fles op het achterhoofd. Of een rustige slapstick kamerscene en 'BAM' er vloeit een kogel met bloed dwars door iemand's voorhoofd.
Welke idioot vindt dat leuk? Het is sinister, maar het is een brei van onbegrijpelijke scenes verwarrend door elkaar. Laat staan dat we op het eind een goeroe a la Arie Boomsma krijgen die een gevecht tussen jongeren organiseert.
Sick, sick, totaal sicko. Te vermijden ten alle koste.

Wat mij betreft de beste van de stuk of 30 films die ik de afgelopen 3 maanden in de bios gezien heb. Met kop en schouders boven de rest uitstekend ook.

Zeer matige film.

Eerste helft is tergend langzaam en je weet na een uur nog niet waar het nu eigenlijk over gaat.

Het zingende negermeisje is dermate irritant dat ik de zaal uit wilde lopen en ze bleef maar zingen heel de film lang. Wellicht was dat gedaan om het publiek te treiteren? Want zingen kon ze ook nog niet eens.

John Hamm, bekend van Mad Men waar hij een geweldige rol speelde past hier juist totaal niet, komt totaal ongeloofwaardig over. Hetzelfde geldt voor Miss Fifty shades of grey Dakota Johnson, leuke meid om naar te kijken maar kan echt totaal niet acteren.

Jeff Bridges maakt dan nog een hele hoop goed, maar deze film verdient hem en zijn sublieme acteerprestaties eigenlijk niet.

Het tweede deel is dan nog wel iets beter in de zin dat het eindelijk allemaal wat sneller gaat en er eindelijk meer duidelijk wordt maar dat was te laat, mijn interesse was al weg.

De film deed met echt denken aan de Hateful Eight van Tarantino en het probeert heel hard om ook Tarantino-achtig over te komen maar dat mislukt volledig. Het is er nog geen schim van.

Zonde van het geld geweest.

Ah zie ik was dus niet de enige gelukkig, inderdaad zo hard mogelijk QT proberen te kopieren. Beetje mix van Hateful EIght / Kill Bill maar dan compleet verkeerd uitgewerkt.

Het decor en de cinematografie. De rest is bijzaak.

Heerlijke film. Als dit vergeleken wordt met Tarantino, dan mag die laatstgenoemde nog maar goed hierna kijken. Dit is beter dan alles dat ik van Tarantino gezien heb. Geweldig vermaakt. Minpunt is de openingsscène, die teveel weggeeft.

Die inderdaad vooral. Een slap aftreksel van Tarantino’s slappe aftreksel van zichzelf.

De openingsscène is juist geniaal (als in een kijkdoos/maquette geschoten, net als in Hereditary). Geeft natuurlijk ook niet te veel weg want is juist het essentiële startpunt. Het zet je zelfs op het verkeerde been doordat iedere hotelgast in eerste instantie op zoek lijkt te zijn naar het geld.

??????

Dit script mag niet eens als wc papier dienen op de set van QT. Totaal mislukte rip-off. En de openingsscene geeft helemaal niks weg. Beetje een mislukte MacGufffin eerder...

Offtopic berichten verwijderd, houd de discussie a.u.b. inhoudelijk bij de film.

Behoorlijk matige Tarantino-wannabe film - het plot stuitert alle kanten op en dat komt in dit geval naar mijn mening de film niet ten goede. Het begint prachtig, met de FBI agent en een plot wat erg veel spanning voorspelt, maar halverwege kakte het hele zooitje voor mij enorm in, en dacht ik "oh god en we hebben nog 2 kamers te gaan". Het had ook allemaal wel wat gruwelijker gemogen. De prent wil erg edgy overkomen volgens mij, maar blijft wel netjes binnen de lijntjes. Had er meer van gehoopt. Jeff Bridges was overigens wel weer een genot om op het grote doek te zien.

Precies waar ik bang voor was. Begint mysterieus en mooi, maar stort als een pudding in elkaar zodra de kaarten op tafel moeten komen. Wordt daarom tegen het einde steeds vervelender. Met irritante personages, vergezochte wendingen en nodeloos geweld. Helaas alleen stijl en geen inhoud.

Vanwege Jeff Bridges was dit voor een no brainer om te gaan zien.

Hij draagt de film helemaal in zijn eentje. Maar de andere acteurs doen het zeker niet slecht. Vooral Cynthia Erivo vind ik een prachtige verschijning maar dat terzijde, haar acteerprestaties zijn prima en ik ben benieuwd hoe zij het in Widows gaat doen.

Chris Hemsworth kwam vrij laat in de film tevoorschijn maar zijn introductie vond ik goed gedaan, en hij is in zijn element als een psychopaat. Weer eens wat anders dan Thor.

Af en toe schrok ik en dat is positief, hier en daar een onverwacht iets en de climax wordt goed opgebouwd.

Minpuntje is dat sommige dialogen toch wat te geforceerd over kwamen, niet echt wat je in een normale setting tegen elkaar zou zeggen in zo'n situatie. Maar goed dat is aan de andere kant ook de hele sfeer van de film. Vreemd, bizarre zaken in een hotel.

4 sterren.

Pretentieus thrillertje in één of ander hotel langs de weg. Het verhaal ontvouwt zich langzaam, maar op het einde weet je eigenlijk nog altijd niets over de personages, buiten dat er eentje van zingen houdt. Het leek bij momenten zelfs op een musical, echt vervelend al dat gezang. De actie kon ik maar matig appreciëren, de hyperkinetische acteurs nog minder. Tegen kerst ben ik dit al volledig vergeten, en maar goed ook.

Wij vonden hem fantastisch.
Natuurlijk is het vergelijk met Tarantino makkelijk gemaakt.
Prince werd ook wel eens een hedendaagse Mozart genoemd, maar dat maakte hem nog geen slechte artiest.

Niet perfect; er is één scene waar Chris Hemsworth wat mij betreft net wat te lang zichzelf laat zien, maar wellicht dat zijn gage volgens de studio nog wat verder uitgemolken moest worden.
Alleen de scene in Azië was ons inziens volledig overbodig; sterker nog, die doet afbreuk aan het karakter. Een halve * aftrek voor deze scene alleen al. Ik denk dat ik maar eens een viewers-cut ga maken waardoor ik voor het eerst van mijn leven persoonlijk een film beter ga hebben gemaakt.

Saaie film waarin ze huilend meisje point-blank doodschieten. Klink misschien gek maar daar krijg een nare smaak van in mijn mond. Toen heb ik hem uitgezet en weggeflikkerd dus wie weet is het toch nog een hele goeie film geworden. Daar waar Tarantino's het geweld grotesk maakt, daar mislukt deze film totaal waardoor het geweld wreed wordt. Er zijn vast mensen die een fijn gevoel krijgen om daarnaar te kijken maar daar hoor ik niet bij. Zoveelste moord en doodslag product uit de USA. Geen wonder dat ze elkaar daar graag doodschieten.

Leuk popcornvermaak.

Het uitgangspunt waarbij de paden van een aantal eigenaardige figuren met opmerkelijke achtergronden met elkaar kruisen in een merkwaardig hotel spreekt me erg aan. Wat dat betreft zit de film ook erg goed in elkaar. De manier waarop er wordt geklooid met de tijd en de verschillende perspectieven die je te zien krijgt is zeker niet origineel, maar het werkt gewoon erg goed. Daarnaast ziet de film er bijzonder stijlvol uit. Buiten dat het soms net iets te artificieel oogt valt op het camerawerk, het set design en de belichting niets af te dingen. Je merkt aan alles dat Goddard in essentie gewoon een ontzettende filmfanaat is. Het retro fetisjisme met de jukebox en de Motown classics is daar een ander voorbeeld van en doet inderdaad aan Tarantino denken. Ik kan het gelukkig wel waarderen.

Ik moet zeggen dat het wel even duurde voordat ik in de film zat. Het begon ietwat onwennig met dialogen die niet wilden vlotten en geforceerde acteerprestaties. Vooral het personage van Jon Hamm kwam niet goed uit de verf. Gelukkig werd ik er steeds meer ingezogen met name door de esthetiek en de plotdevices. Tegen het eind begon ik mijn aandacht helaas weer te verliezen. De intrede van Chris Hemsworth was een leuke verrassing, maar het slotstuk kabbelde veel te lang voorts waardoor alle impact verloren ging. Ook de dialogen waren net niet scherp genoeg. Toch jammer want er had zeker meer ingezeten.

Ik heb me meer dan goed vermaakt bij deze film. Het acteren is gewoon goed en het verhaal is ook redelijk al is het niet iets vernieuwend, maar ik vond de film fijn weg kijken en zeker niet slecht. En om Bad Times At The El Royale helemaal af te kraken en dan een film als Hartenstraat bijna de hemel in prijzen?? Tja, dat weet ik ook niet wat ik daar van moet denken.