Da Xiang Xi di er Zuo (2018)

*KLIK*

Wat triest. Gaat deze film nog ergens te zien zijn? IFFR?

Aangekocht door MOOOV Film Distribution wat in de huidige filmmarkt toch wel als een klein mirakel gezien mag worden. Een wonderschoon Chinees debuut van bijna vier uur.

An Elephant Sitting Still (Hu Bo, China) — Discovery:
Oei!

In elk geval in de lange versie te zien op CinemAsia (data en tijden nog niet bekend). Deel van de kaartverkoop gaat naar de ouders van de regisseur.

Dat ging het al, want de zij hebben de rechten begrijp ik uit Verhoevens aangehaalde artikel. Deze film is bovendien in binnen- en buitenland groots ontvangen en heeft alle kenmerken om een instant klassieker te worden. Het gaat Hu's ouders hoe dan ook geen windeieren leggen, dus dat maakt CinemAsia's gebaar wat raadselachtig als je het mij vraagt.

Je zou het zelfs zo kunnen lezen dat een deel van ALLE kaartverkoop naar hen gaat, tenminste zo las ik het in eerste instantie.

Vanaf 6 juni in de bioscoop (MOOOV Film Distribution)

Dat is mooi nieuws! Had deze aankoop nog niet meegekregen.

Eén van de titels op het komende MOOOV filmfestival 2019. Heel benieuwd naar deze film.

carnaval der mistroostigheid

Als ik zo lees waar deze film over gaat, lijkt het erop dat Bo Hu hier een aanklacht maakt tegen de maatschappij die hij zo veracht en de neerwaartse spiraal waar deze film over gaat, hij dat zelf is. Dat hij met deze film een statement wil maken dat mensen lang bij blijft, waarna hij vervolgens zijn rust zoekt. Ga deze film dit weekend zien. Zeer benieuwd naar. R.I.P.

Vier uur... Chinese ellende in juni. Ik geloof het wel.

Ja, een carnaval der troosteloosheid en mismoedigheid. Maar ook van wijsheid en zelfs een sprankje hoop. En bovenal ook hóe...regie, script, cinematografie, acteren...wat een film. Meesterwerk.

Ben nu al min of meer kansloos qua draaitijden. Niet heel gek uiteraard maar ik baal er wel van.

Meh, ik vind dit niet zo geweldig. Thematisch en stilistisch aardig binnen de lijntjes van het slow cinema genre gekleurd.

Ik heb het idee dat als Hu Bo geen eind aan zijn leven had gemaakt, dit minder tot de verbeelding had gesproken. Maar goed, dat is voor mijn rekening.

Moet een beetje grinniken om dit vintage Dana Linssen pretentieuze geneuzel uit diens Filmkrant recensie overigens. Maar goed, ook dit zure gedoe is voor mijn rekening. Verder een prima, verhelderend stuk trouwens.

Overigens, een zeer gewaardeerde oud-collega en vriend van me heeft net een artikel gepubliceerd over wandelen en contemplatie in de films van Terrence Malick. Die ideeën kunnen ook interessant zijn met betrekking tot deze film denk ik.

Doe mij dan toch Dumbo maar.

Bestaat een meesterlijk meesterwerk? Zeker, dat bestaat. Bijna vier uur kort volgen we in een mozaïek een dag lang drie jonge mensen en een oudere man in een troosteloze Chinese stad die je je na afloop vooral herinnert in zwart/wit-beelden, terwijl ik toch echt naar een kleurenfilm heb gekeken. Hoewel...? Dan toch wel met een grijsfilter overdekt.

De trage camera volgt ieder van hen, slenterend door een deel van de stad of thuis zittend om weg te gaan, alles ontkennend waarvan ze worden beticht. De actie gebeurt buiten beeld of in de vaag gehouden achtergrond; soms leiden we een gebeuren af uit de geluidsband. Zo tendeert de film naar pure poëzie, ook vanwege de herhaalde motieven (de witte hond, een met tape omwikkelde stok/biljartkeu/knuppel/revolver, ...), waarvan het terugkerende verhaal over een olifant, die slechts zit en zijn omgeving negeert, de leidraad is van de gehele film. Hij komt als afbeelding enkel voor op een circusaffiche, als verhaal des te meer en zijn getrompetter op de geluidsband sluit de film enigszins hoopvol af.

De eerste en laatste film van Bo Hu is meteen zijn magnus opus wat een vreemde opmerking is voor een oeuvre van één film, maar deze zij mij toegestaan. Wie een volstrekt lege en troosteloze film maakt die voorbij zweeft en waarvoor ik liever in mijn broek plas om geen shot te missen dan tussendoor naar de wc te hollen, verdient meer dan vijf sterren.

Lang, vooral lang. En traag. Bij het verlaten van de zaal vroeg iemand wat ik ervan vond. Ik zei dat er wel anderhalf uit hadden gekund. 'Twee misschien wel', zei die ander. Want hetgeen Bo wil vertellen rechtvaardigt niet die 230 minuten, en dan kiest hij voor een extreem trage benadering met shots die maar duren en veel van die stiltes die vallen en geen moment geloofwaardig voelen maar extreem gemaakt. In het begin is dat al, waarna het na goed een halfuur wel veel beter wordt om vervolgens weer in traaaage ellende terug te keren.

Jammer. In potentie wel een mooie film. Halverwege zit ook een periode van 1,5-2 uur die wel erg fijn wegkijken met die zwevende steady cam en heerlijke montage, waar ook wat meer kleur in de film komt en de personages zowaar interessant wordenen niet volledig hangen in misère. Overigens niet zo interessant dat ik ze graag elke keer in close-up wil zien. Sowieso is dat jammer dat je de hele tijd tegen iemands hoofd of rug aankijkt terwijl. Terwijl de omgevingen enorm boeiend zijn met die - van zichzelf al - kleurloze kale betonnen stad. En als je al wat kan zien, kiest de regisseur voor letterlijke focus op de personages en worden die mooie achtergronden wazig. Dan gaat het ook storen dat alle kleur eruit is en wordt het visueel gewoon saai. Afgerond naar boven 2,5*.

Nog maar een keer gedaan vandaag, wederom een heerlijke ervaring, deed niks af aan de 1e keer maar versterkte juist door meer begrip van wat zinnetjes/lijntjes. En dan die camerastandpunten hè, zo soepel bewogen in die laaaange shots en dan plots zo prachtig raak gericht, en regelmatig zo mooi gelaagd waardoor rijk aan inhoud. Puur genieten dit. Mooie soundtrack ook.

Een film die zo mistroostig is dat ik er eigenlijk pas emotioneel van kon worden toen 'ie helemaal voorbij was.

Een goed begin van alweer een kutdag, snauwt de vader van Wei Bu nog vóór de openingstitels, wanneer de walmen van brandend vuilnis via het openstaande keukenraam het appartement in het haveloze flatgebouw binnendringen. Ja, dan ga je er eens goed voor zitten. Nog bijna vier uur te gaan.

Is dat wel vol te houden, het volgen van deze personages in een uitzichtloze omgeving, waaraan geen ontsnappen mogelijk lijkt; personages, vaak familieleden, die elkaar meestentijds onverschillig en harteloos bejegenen? 

Toch wel. Hu Bo steekt menig midden-europees collega-chagrijn naar de kroon met deze aaneenschakeling van ellendigheid, maar zijn protagonisten zonder hoop hebben dan ieder geval de wil tot hoop, tot vluchten. Het geeft vrijwel elke scène een intensiteit en spanning mee, die nergens verflauwt, de hele film lang. Het is ook het verdriet en de vertwijfeling, die doorschemert bij alle barsheid en bruuskheid, die de personages waarachtig en menselijk maakt.

En in alle duisterheid is toch hier en daar wat licht: de opa en zijn kleindochter, de gangster die zichzelf terugziet in de schooljongen, de verbitterde, egoïstische moeder die wel haar dochter verdedigt tegen de aantijgingen van de vrouw van de decaan.

De camera beweegt soepel mee met de personages, en in stilstand zien we veelvuldig als haast vanzelf een fraaie compositie ontstaan, waarmee ook het troosteloze stadslandschap, waarin zich dit alles afspeelt, een zekere schoonheid krijgt.

De spaarzame score is prachtig, maar het is de olifant zelf die de stilte echt verbreekt, daar in die laatste scène, met de lotgenoten van de hoop, de vlucht, tegen beter weten in, in het licht van de koplampen van de bus.

Geweldige film.

Deprimerende maar ook indrukwekkende film.
Maar na bijna 4 uur film, kan ik niet anders concluderen dat de helft van de speeltijd ook genoeg was geweest om het verhaal goed over te brengen.

Niet dat ik de Chinezen van kopieergedrag wil beschuldigen, maar An Elephant Sitting Still lijkt bij momenten wel een langgerekte, mistroostige versie van Gus Van Sants Elephant. De zwevende shots van wandelende mensen, de pestende kids, het opvallend gebruik van achtergrondgeluiden … Just saying.

Het levert hoe dan ook een sfeervolle, meanderende film op met een dromerige soundtrack. Maar de zogenaamde poëzie van dit alles ontgaat mij toch enigszins. Wat voor “diepzinnig” en “ontroerend” moet doorgaan, vond ik vooral vaag en deprimerend.

Al met al een lichte teleurstelling. 2,5*

Njah.

Het moet gezegd dat het visueel wel een trapje hoger staat dan z'n genregenoten. Hier kan Jia nog wel wat van leren. Vind het nog steeds niet geniaal of écht uitzonderlijk, maar het ziet er wel een hele film lang best strak gestileerd uit, wat niet niks is voor een film die toch wel losjes gefilmd lijkt.

Acteerwerk is verder ook best naar behoren, wat wel mag aangezien je maar een beperkte cast hebt en érg veel tijd met hen doorbrengt. Erg, erg, erg veel tijd, en dat terwijl de film niet zoveel nieuws te vertellen heeft. En daar wringt het dan wat voor mij, want buiten het visuele is het te weinig onderscheidend.

Een troosteloze Chinese stad, armoede en mensen die het moeilijk hebben. Soms lijkt het toch echt alsof ze in de Chinese arthouse scene echt niks anders kunnen maken en echt niks anders te vertellen hebben. Het spijtige is dat deze film dan nog eens een dubbele lengte heeft. Erg leuk voor de liefhebbers van Chinese poverty porn en slow cinema, die komt hier meer dan aan hun trekken, maar ik had het na een tijdje wel weer gezien, en dan zat ik nog niet eens halverwege.

En dat het toch ook steeds weer dit soort films zijn die in het Westen een beetje aandacht krijgen.

2.5*

Stilistisch is En elephant sitting still zondermeer een proeve van talent en dat levert een beklijvende film op. Het meest opvallend is het absoluut afwezig zijn van kunstmatige belichting. Daarnaast maakt Bo gebruik van een dwingende cameravoering die dicht op de huid zit en geen statische shots bevat (zijn dat twee Dogme-principes? Ik dacht het wel). En dan is er nog de setting met vrijwel alleen gedekte kleuren. Vanuit deze combinatie ontstaan soms prachtige beelden, die dan weer zwart-wit, dan weer sepia lijken, met ook schitterende silhouet-shots. Opvallend zijn de momenten dat er drie personages tegelijk in beeld met elkaar in gesprek zijn, dit komt meerdere keren voorbij in deze film en is iets wat je eigenlijk niet zo vaak ziet. De muziek tenslotte mag niet onvermeld blijven, het is ingetogen en wordt vrij spaarzaam gebruikt maar creëert wel een groot effect.

Dat ik toch niet tot een hoge score kom heeft ermee te maken dat ik de personages zelf en hun interactie, bijvoorbeeld de dialogen, te kunstmatig vind. Paar vervelende arthouse-trekjes zijn bijvoorbeeld de zwijgzaamheid en het niet uitspreken van belangrijke zaken. Ik vind dat ongeloofwaardig en het leidt er ook toe dat je geen band krijgt met de beeldenstroom. Verder is het erg nadrukkelijk depressief allemaal en heb je het gevoel dat Bo er alles in heeft willen leggen wat hij nog te zeggen had. Dat verklaart wellicht ook de veel te lange speelduur. Ik heb An elephant sitting still in twee sessies bekeken, en beide keren vielen me nog steeds tamelijk lang.

Het slot is wel weer een vleugje genialiteit moet ik zeggen, net als je denkt dat het eindshot veel te lang duurt komt Bo met een van de meest toffe afsluitingen ooit op de proppen. Onmiskenbaar dus een talentvolle filmmaker die onder gunstiger omstandigheden wellicht een betere film had kunnen maken dan deze stilistisch indrukwekkende maar inhoudelijk teleurstellende prent.