Da Xiang Xi di er Zuo (2018)
Alternatieve titels: An Elephant Sitting Still | 大象席地而坐
mijn stem
30 stemmen
China
Drama
230 minuten
geregisseerd door Bo Hu
met Yu Zhang, Yuchang Peng en Uvin Wang
In de Noord-Chinese stad Manzhouli zeggen ze dat er een olifant verblijft die gewoon zit en de wereld negeert. Manzhouli wordt een obsessie voor een aantal mensen, een verlangen om te ontsnappen aan de neerwaartse spiraal waarin ze zich bevinden. Onder hen is de schooljongen Bu, die op de vlucht is nadat hij pestkop Shuai de trap afduwde. Bu's klasgenoot Ling is weggelopen van haar moeder en gevallen voor de charmes van haar leraar. Shuai's oudere broer Cheng voelt zich verantwoordelijk voor de zelfmoord van een vriend. En ten slotte is er meneer Wang, een opgewekte gepensioneerde man wiens zoon hem wil plaatsen in een tehuis.
- Vanaf 6 juni in de bioscoop
1
geplaatst: 17 maart 2018, 00:02 uur
This electrifying directorial debut from Hu Bo, whose novels already caused a sensation in China, is a four-hour portrait of a society of egoists. Tragically, it will also be the final chapter in his legacy. On October 12, 2017, the artist took his own life at age 29.
*KLIK* 
1
geplaatst: 27 december 2018, 00:05 uur
Aangekocht door MOOOV Film Distribution wat in de huidige filmmarkt toch wel als een klein mirakel gezien mag worden. Een wonderschoon Chinees debuut van bijna vier uur.
0
geplaatst: 11 januari, 00:53 uur
An Elephant Sitting Still (Hu Bo, China) — Discovery:
An early supporter and financial backer of the film, the Chinese auteur Wang Xiaoshuai, was reportedly dissatisfied with the overlong director’s cut, and the name of his production company has since disappeared from the film’s credits; the rights of the film have since passed on to Hu’s parents. (Wang also submitted a recut, drastically shorter producer’s version to festivals in 2017.)
Oei!
0
geplaatst: 13 februari, 10:02 uur
In elk geval in de lange versie te zien op CinemAsia (data en tijden nog niet bekend). Deel van de kaartverkoop gaat naar de ouders van de regisseur.
0
geplaatst: 13 februari, 12:23 uur
Mochizuki Rokuro schreef:
In elk geval in de lange versie te zien op CinemAsia (data en tijden nog niet bekend). Deel van de kaartverkoop gaat naar de ouders van de regisseur.
Dat ging het al, want de zij hebben de rechten begrijp ik uit Verhoevens aangehaalde artikel. Deze film is bovendien in binnen- en buitenland groots ontvangen en heeft alle kenmerken om een instant klassieker te worden. Het gaat Hu's ouders hoe dan ook geen windeieren leggen, dus dat maakt CinemAsia's gebaar wat raadselachtig als je het mij vraagt.In elk geval in de lange versie te zien op CinemAsia (data en tijden nog niet bekend). Deel van de kaartverkoop gaat naar de ouders van de regisseur.
0
geplaatst: 13 februari, 12:35 uur
Je zou het zelfs zo kunnen lezen dat een deel van ALLE kaartverkoop naar hen gaat, tenminste zo las ik het in eerste instantie.
0
kappeuter (crew)
geplaatst: 25 maart, 20:33 uur
Vanaf 6 juni in de bioscoop (MOOOV Film Distribution)
0
geplaatst: 27 maart, 10:16 uur
Eén van de titels op het komende MOOOV filmfestival 2019. Heel benieuwd naar deze film.
0
geplaatst: 6 juni, 19:14 uur
Als ik zo lees waar deze film over gaat, lijkt het erop dat Bo Hu hier een aanklacht maakt tegen de maatschappij die hij zo veracht en de neerwaartse spiraal waar deze film over gaat, hij dat zelf is. Dat hij met deze film een statement wil maken dat mensen lang bij blijft, waarna hij vervolgens zijn rust zoekt. Ga deze film dit weekend zien. Zeer benieuwd naar. R.I.P.
0
geplaatst: 8 juni, 19:12 uur
Ja, een carnaval der troosteloosheid en mismoedigheid. Maar ook van wijsheid en zelfs een sprankje hoop. En bovenal ook hóe...regie, script, cinematografie, acteren...wat een film. Meesterwerk.
0
geplaatst: 11 juni, 09:35 uur
Ben nu al min of meer kansloos qua draaitijden. Niet heel gek uiteraard maar ik baal er wel van.
0
geplaatst: 11 juni, 19:15 uur
Meh, ik vind dit niet zo geweldig. Thematisch en stilistisch aardig binnen de lijntjes van het slow cinema genre gekleurd.
Ik heb het idee dat als Hu Bo geen eind aan zijn leven had gemaakt, dit minder tot de verbeelding had gesproken. Maar goed, dat is voor mijn rekening.
Verder een prima, verhelderend stuk trouwens.
Overigens, een zeer gewaardeerde oud-collega en vriend van me heeft net een artikel gepubliceerd over wandelen en contemplatie in de films van Terrence Malick. Die ideeën kunnen ook interessant zijn met betrekking tot deze film denk ik.
Ik heb het idee dat als Hu Bo geen eind aan zijn leven had gemaakt, dit minder tot de verbeelding had gesproken. Maar goed, dat is voor mijn rekening.
Maar je zou ook kunnen zeggen dat je als toeschouwer zelf die olifant bent. Doodstil kijk je naar deze levens. En kijken deze levens naar jou. Je laat je niet van de wijs brengen
Moet een beetje grinniken om dit vintage Dana Linssen pretentieuze geneuzel uit diens Filmkrant recensie overigens. Maar goed, ook dit zure gedoe is voor mijn rekening. Verder een prima, verhelderend stuk trouwens.Overigens, een zeer gewaardeerde oud-collega en vriend van me heeft net een artikel gepubliceerd over wandelen en contemplatie in de films van Terrence Malick. Die ideeën kunnen ook interessant zijn met betrekking tot deze film denk ik.
1
geplaatst: 12 juni, 20:22 uur
Bestaat een meesterlijk meesterwerk? Zeker, dat bestaat. Bijna vier uur kort volgen we in een mozaïek een dag lang drie jonge mensen en een oudere man in een troosteloze Chinese stad die je je na afloop vooral herinnert in zwart/wit-beelden, terwijl ik toch echt naar een kleurenfilm heb gekeken. Hoewel...? Dan toch wel met een grijsfilter overdekt.
De trage camera volgt ieder van hen, slenterend door een deel van de stad of thuis zittend om weg te gaan, alles ontkennend waarvan ze worden beticht. De actie gebeurt buiten beeld of in de vaag gehouden achtergrond; soms leiden we een gebeuren af uit de geluidsband. Zo tendeert de film naar pure poëzie, ook vanwege de herhaalde motieven (de witte hond, een met tape omwikkelde stok/biljartkeu/knuppel/revolver, ...), waarvan het terugkerende verhaal over een olifant, die slechts zit en zijn omgeving negeert, de leidraad is van de gehele film. Hij komt als afbeelding enkel voor op een circusaffiche, als verhaal des te meer en zijn getrompetter op de geluidsband sluit de film enigszins hoopvol af.
De eerste en laatste film van Bo Hu is meteen zijn magnus opus wat een vreemde opmerking is voor een oeuvre van één film, maar deze zij mij toegestaan. Wie een volstrekt lege en troosteloze film maakt die voorbij zweeft en waarvoor ik liever in mijn broek plas om geen shot te missen dan tussendoor naar de wc te hollen, verdient meer dan vijf sterren.
De trage camera volgt ieder van hen, slenterend door een deel van de stad of thuis zittend om weg te gaan, alles ontkennend waarvan ze worden beticht. De actie gebeurt buiten beeld of in de vaag gehouden achtergrond; soms leiden we een gebeuren af uit de geluidsband. Zo tendeert de film naar pure poëzie, ook vanwege de herhaalde motieven (de witte hond, een met tape omwikkelde stok/biljartkeu/knuppel/revolver, ...), waarvan het terugkerende verhaal over een olifant, die slechts zit en zijn omgeving negeert, de leidraad is van de gehele film. Hij komt als afbeelding enkel voor op een circusaffiche, als verhaal des te meer en zijn getrompetter op de geluidsband sluit de film enigszins hoopvol af.
De eerste en laatste film van Bo Hu is meteen zijn magnus opus wat een vreemde opmerking is voor een oeuvre van één film, maar deze zij mij toegestaan. Wie een volstrekt lege en troosteloze film maakt die voorbij zweeft en waarvoor ik liever in mijn broek plas om geen shot te missen dan tussendoor naar de wc te hollen, verdient meer dan vijf sterren.
0
geplaatst: afgelopen zondag om 11:01 uur
Lang, vooral lang. En traag. Bij het verlaten van de zaal vroeg iemand wat ik ervan vond. Ik zei dat er wel anderhalf uit hadden gekund. 'Twee misschien wel', zei die ander. Want hetgeen Bo wil vertellen rechtvaardigt niet die 230 minuten, en dan kiest hij voor een extreem trage benadering met shots die maar duren en veel van die stiltes die vallen en geen moment geloofwaardig voelen maar extreem gemaakt. In het begin is dat al, waarna het na goed een halfuur wel veel beter wordt om vervolgens weer in traaaage ellende terug te keren.
Jammer. In potentie wel een mooie film. Halverwege zit ook een periode van 1,5-2 uur die wel erg fijn wegkijken met die zwevende steady cam en heerlijke montage, waar ook wat meer kleur in de film komt en de personages zowaar interessant wordenen niet volledig hangen in misère. Overigens niet zo interessant dat ik ze graag elke keer in close-up wil zien. Sowieso is dat jammer dat je de hele tijd tegen iemands hoofd of rug aankijkt terwijl. Terwijl de omgevingen enorm boeiend zijn met die - van zichzelf al - kleurloze kale betonnen stad. En als je al wat kan zien, kiest de regisseur voor letterlijke focus op de personages en worden die mooie achtergronden wazig. Dan gaat het ook storen dat alle kleur eruit is en wordt het visueel gewoon saai. Afgerond naar boven 2,5*.
Jammer. In potentie wel een mooie film. Halverwege zit ook een periode van 1,5-2 uur die wel erg fijn wegkijken met die zwevende steady cam en heerlijke montage, waar ook wat meer kleur in de film komt en de personages zowaar interessant wordenen niet volledig hangen in misère. Overigens niet zo interessant dat ik ze graag elke keer in close-up wil zien. Sowieso is dat jammer dat je de hele tijd tegen iemands hoofd of rug aankijkt terwijl. Terwijl de omgevingen enorm boeiend zijn met die - van zichzelf al - kleurloze kale betonnen stad. En als je al wat kan zien, kiest de regisseur voor letterlijke focus op de personages en worden die mooie achtergronden wazig. Dan gaat het ook storen dat alle kleur eruit is en wordt het visueel gewoon saai. Afgerond naar boven 2,5*.
* denotes required fields.
* denotes required fields.