Niemand in de Stad (2018)

Prima film die goed het Feuten-niveau weet te ontstaijgen (afgezien van wellicht de start), door een verhaal vol echte kameraadschap, familie en keuzes in het leven.

Filmisch ook prima met mooie beelden van Amsterdam en mooie muziek, vooral natuurlijk het mooie Bill Evans stuk dat ik niet eerder kende.

Die scene met zn 3en snachts op straat leek overigens rechtsstreeks uit Jules et Jim (1962) te komen. Bewuste verwijzing?

Vanaf nu geen borrelnootjes meer op tafel

Aangename verrassing. Ik vermoedde dat ik hem niet af zou zien, dat het weer zo'n slappe Nederlandse publieksfilm zou zijn vol knievallen voor het filmfonds, maar het was eigenlijk wel een mooie, subtiele film die een fraai beeld neerzet van het corpsstudentenleven in de jaren nul (of zo) in Amsterdam. Af en toe iets over de top qua slapstick of zoetigheid, maar grotendeels goed te doen en met fijne karakters die met veel empathie werden neergezet. De manier waarop de acteurs soms in beeld kwamen, als een soort portret, deden me aan Vinterbrødre (2017) - MovieMeter.nl denken, maar dat is misschien toeval. Er is vast iemand die dat eerder gedaan heeft.

Groetjes!

Echt? Het acteerwerk is duidelijk het grootste mankement van de film. Tenenkrommend. Zoals hier al vaker vermeld; GTST-niveau. Daardoor onmogelijk om er een goede film van te breien.

Alleen Kim Feenstra acteerde nog wel aardig.

Ik zal maar niets zeggen over je tenenkrommend lage niveau van Nederlandse taalbeheersing...

Heerlijke Nederlandse film, gewoon kijken het zal je niet vervelen...

Goeie film over een aantal jongens van een studentenvereniging die er het liefst op los feesten. Realistisch in beeld gebracht, zeker op het begin op een bijna documentaire-achtige manier. Een film over studenten, maar je ziet ze geen moment studeren. Een geslaagd portret over het studentenleven zonder daarbij de personages uit het oog te verliezen. Het einde had wel wat ingekort mogen worden. Met gemak 3.5 sterren.

Ik vind het een hele goede film maar bedacht me wel een aantal uren later nadat ik deze film een 4 gaf dat het eigenlijk wel iets tekort doet aan de gevoelens van de vrouwelijke studenten. Dat zou ook wel eens een mooi onderwerp kunnen zijn voor een film. Hint hint (Uit eigen ervaring schrijf ik mede met anderen het scenario wel hoor)

Hm.

Best verbaast om te zeggen dat dit voor Nederlandse principes helemaal geen verkeerde film is. Ook niet goed op zijn beurt, maar helemaal niet verkeerd. Het kampt met bekende problemen vanuit de Nederlandse cinema, maar overwint er ook een paar, en dat is het voornaamste verschil.

Qua regie is het ook net wat beter in vergelijking met andere Nederlandse films. Met betrokkenheid geregisseerd en vooral boeiend (voor een groot deel). Er gebeurt genoeg, het plot kent genoeg vaart en er zit net wat meer detail in. Als andere Nederlandse regisseurs dit nou ook eens gaan doen.

Acteerwerk is ook helemaal niet verkeerd. Iedereen speelt humaan en het is hier en daar ook best herkenbaar. Enkel Peters speelt een type die iets te bekend is, maar voor de rest staat iedereen best op zichzelf wat fijn is. Bovendien is er ook weinig zo-praat-toch-niemand acteerwerk te bekennen.

Het schrijfwerk is echter weer complete ruk. Qua dialogen dan. Vreselijke dialogen waar de acteurs en actrices zichtbaar regelmatig moeite mee hebben. Ik geef ze daar ook niet de schuld van, wel aan de schrijver van de dialogen. Ik zie eigenlijk maar weinig mensen zoals de personages in deze film praten (qua zinnen).

Dat neemt gelukkig niet weg dat de film humaan genoeg is qua houdingen en verloop. Het is ook niet erg voorspelbaar en het ontwijkt slim een aantal clichés. De obsessie van Nederlandse films om enkele seksscènes zo expliciet mogelijk te tonen blijf ik jammer vinden, maar als geheel is deze Nederlandse film zo slecht nog niet.

Stuivende beelden van ongebreideld feestvierende studenten. Zorgeloos zijn ze, maar toch niet helemaal, want na dit bruisende eerste gedeelte van de film, komen misnoegdheden die te maken hebben met een gebrek aan liefde en genegenheid de kop opsteken en nadien volgt dan het meest emotionele met het besef dat ook zij soms hierin tekort kwamen. "Ik was Jacob's beste vriend, maar ik, ik hield helemaal niet van hem... "

Behoorlijke Nederlandse film, debuut in het langspeelfilm genre, lees ik, die toch wel op meerdere punten aanslaat en qua acteren, zeker van die jongeren, me wel geslaagd leek.

Ben over het algemeen geen fan van de Nederlandse cinema. Wanneer ik iets kijk beperk ik me tot dit soort kleinere producties. Het is fijn om onbekende gezichten te zien of dat de personages niet nep en geregisseerd ogen. Niemand in de Stad voelt daarom ook naturel aan. Dat is fijn om te zien ten opzichte van die zooi die allemaal in de bioscopen verschijnt.

De film is ook meer een beleving dan dat het echt een meeslepend verhaal heeft. Dus bij tijd en wijle voelt de film een beetje stuurloos aan, maar het wordt goedgemaakt doordat je in die belevenis meegaat. Het enige waar ik me wel echt aan ergerde is dat ik geen ondertiteling kon selecteren. Soms praten de personages zacht of praten ze een beetje binnensmonds. Dan is het lastig te verstaan. Ik heb meerdere keren gehad dat ik even moest terugspoelen om goed te luisteren wat de een tegen de ander zegt. Dit soort ergernissen halen mij ook uit de film. Ondertitel gewoon die meuk, ook al is het Nederlands.

Voor de rest een aardige productie die oprecht aanvoelt, maar net even die punch mist om echt te overtuigen.

3,0*

rep_robert ( Ik heb meerdere keren gehad dat ik even moest terugspoelen om goed te luisteren wat de een tegen de ander zegt. Dit soort ergernissen halen mij ook uit de film. Ondertitel gewoon die meuk, ook al is het Nederlands.)

Mee eens.

In Nederlandse films zijn de dialogen heel vaak slecht te verstaan.

Van dat euvel merk ik veel minder in Belgische(Nederlandstalige) films (en TV series).

Hoe komt dat?

Opleiding?

Brix

Blij dat ik niet de enige ben. Soms denk ik dat ik doof ben. Maar denk ook dat anderen het niet durven te benoemen of dat zij zich er niet aan storen?

Het is misschien ook een gemak van de ondertiteling cultuur waarin we opgegroeid zijn denk ik. Die Amerikanen zeuren allemaal oo Nolan's Tenet dat de muziek te luid staat en daardoor de dialogen wegvallen. Maar met ondertitels heb ik daar bv weer geen last van en dat grote kritiekpunt op die film kan ik me dan weer totaal niet in vinden omdat ik die ervaring niet heb gehad. Maar ik heb ook wel vaker bij Engelse producties (of YouTube filmpjes bv) zonder ondertitels dat ik denk, "hoezo verstaan Amerikanen dit altijd wel? Deze gast mompelt alleen maar of praat dusdanig op een gangsta hiphop manier dat ik er niks van volg".

Ondertiteling kan een gemakzucht zijn, maar het helpt ook wanneer er lawaai is in een film of als er een score onder geplakt zit.

Volgens mij was dit ook een kritiek op die serie Undercover, dat men amper te verstaan was met hun zuiderlijke dialecten.

Dus het kan een mix van incompentie, onervarenheid en het bovenstaande zijn. Ik probeer iig altijd ondertiteling ergens onder te hebben. Of het Engels is maakt me niet uit, dat lees ik net zo makkelijk weg. En het is spijtig voor deze film dat ik die optie niet had, want ik begrijp op zulke momenten de kritiek van de Amerikanen op Nolan dan toch wel een beetje.

Gisteren gezien via ziggo. Mooie film

Nu weet ik weer waarom ik vroeger in mijn staptijd een schijthekel aan studenten had.slecht geacteerd,verhaal was wel te hachelen.

Indrukwekkende film van documentairemaker Michiel van Erp, mooi gespeeld door de mij grotendeels onbekende cast en prachtig in beeld gebracht. Plot en personages weten vanaf het begin te boeien en de fraaie electronische soundtrack maakt het geheel in stijl af. De documentaire-achtergrond van de regisseur komt hem hier goed van pas en de film profiteert van een aantal mooie observaties en fraaie visuele details. Zoals de korte verstilde inserts waarbij personages en figuranten recht in de camera kijken.

Nederlandse films. Je moet er net de juiste uitpikken en je hebt een hele fijne avond. Dat drama of komedie toch wel domineert in dit kikkerlandje, boven alle andere genres, is een treurige feit. Daar waar in België nog variatie is, durven we in dit land maar niet... op een een of andere manier. We blijven liever hangen in zelfmedelijden, welles-nietes-discussies, kinderlijkheid en overacting... Maar Niemand in de Stad viel daar gelukkig wel ver buiten.
Laten we zo zeggen... Van de containerladingen drama's was dit er eentje van een volwassen niveau en zet deze film een sfeer neer waarin je zo meegezogen wordt.

Gaandeweg dat je in deze sfeer meegezogen wordt heb je spijt dat je je in het verleden door vele hypocrisie en gestempel een eenzijdig beeld over het onderwijs en de studies kreeg. Dat je in de jaren dat je in De Pijp woont ook nog eens te maken krijgt met de arrogantie van de studenten en ze daarmee over een kam scheert, zonder te beseffen dat er onder studenten ook talloze vormen en maten zijn. Kortom... Volgens mij was het helemaal nog niet zo verkeerd om me gewoon veel eerder op een studie te gaan richten, in plaats van mezelf slechts met mijn handen te gaan bewijzen voor mensen waar je het niet van moet hebben. Of liet ik me nou teveel beinvloeden door een zonnige kant?

De zonnige kant lijkt in deze film ook vaak het motto te zijn. In dit studentenhuis is iedereen er voor elkaar en is het elke dag feest. Ze zijn op de leeftijd gekomen dat ze lekker los mogen gaan, voordat het serieuze leven begint. Centraal staan de drie vrienden Philip, Matt en Jacob. De schoolbanken komen niet voor in de films. De nachten gaan gepaard met drankexperimenten (en met borrelnootjes), smijten met glaswerk, vage spelletjes, veel gefilosofeer, rondhangen in het nachtelijke Amsterdam, nachtclubs bezoeken, zelfs in de gracht zwemmen, seks hebben (waarbij op zijn oud Hollands alles in beeld komt)... Het leven lijkt een roes te zijn en zo voelt dat ook aan.
Maar toch is het niet perfect. De moeder van Philip komt om de zoveel tijd langs om haar zoons ramen te lappen en de puinzooi op te ruimen, terwijl Jacob als adviseur wordt gezien krijgen we nog niets van zijn stille leed te zien en Matt... krijgt een brief van zijn vader die hij al ruim 20 jaar niet meer heeft gezien.

Wat ga je krijgen? Niet specifiek een verhaal, meer een observatie dat inderdaad op een documentaire-achtige manier wordt neergezet en door de film heen zijn barsten in het perfecte studentenleven blootgeeft... en vervolgens weer opstaan. De confrontatie met Matt's vader in Spanje, dat Matt aan zijn huidige vriendin moet bekennen dat een ander van hem zwanger is, dat pianospel in de woonboot, die scene dat de drie vrienden en Karen besluiten om alleen maar recht vooruit te lopen... en de dood van Jacob... Ze waren onvergetelijk... en echt!

En dan de sfeer van het studentenhuis, de stad Amsterdam en de muziek... Het gaf de film alleen maar meer kleur. Ik werd erin meegezogen, van de personages ga je houden en het gaat niets uit de weg om het voor de typische Nederlandse hyperoptimist fijn en leuk te houden.

Nu het boek nog lezen. Ik heb hem hier liggen...

4,5*

Sympathieke film. Meer heb ik er eigenlijk niet over te zeggen.

Als Amsterdammer ook leuk om een spelletje 'welk stadsdeel zijn ze nu' te spelen.

Best een goede Nederlandse film. Je moet er wel voor open staan wat er zich in het studentenleven ongeveer afspeelt. Veel zuipen, neuken en beffen. Altijd bijzonder gevonden dat er vaak commentaar komt over vmbo studenten en hun gedrag, maar de studenten die op de universiteit zitten laten soms toch ook erg dom gedrag zien.

Soms wordt je geraakt door de lastige situaties die iedereen individueel meemaakt. Soms ook niet.

Best een goed te kijken nederlandse film. Het acteerwerk was ook zeker niet onprettig.

Ruime 3*

Doorleefde studenten ondergaan existentiële crises op de sociëteit. Soms zijn ze euforisch en rennen ze door de straat, niet zelden ontbloot. Soms gebeurt er wat kuts en dan laat je je natregenen en als je mettertijd bij je chickie aankomt slaat ze pardoes de deur op je gok. Wat gebeurde er nog meer, ook alweer?