Bloody Marie (2019)

Ik heb vanavond echt genoten van deze film. Lekker absurd en zwartgallige humor. Er zitten helaas wat gaten in het verhaal maar dat mocht wat mij betreft de pret niet drukken.

Prima film, zelfs even op het puntje van mijn stoel gezeten met de hele volle (IFFR) zaal.

Heel veel zin in!

Niet onaardig, hoewel van het verhaal dat zo onvoorspelbaar is als wat - het vliegt te veel alle kanten op - ik het niet direct moest hebben. Wel van de best wel goed acterende Susanne Wolff in de rol van de chaotische Marie en het sfeertje in de rosse buurt van Amsterdam dat best wel goed werd weergegeven. De soundtrack vond ik zeker ook geslaagd met als uitschieter dat geweldige nummer I Hate You van The Monks dat je vrij in het begin van de film hoorde.

3,5*

Visueel zeer indrukwekkende film!

Wat een tegenvaller. Ik was er erg benieuwd naar en het begon leuk met de dansscène, maar daarna kwam het verhaal voor mij niet echt op gang. Ik kwam er niet in. Ik vind de tekeningen prachtig, zowel die van Marie als van het meisje, en de hond stal mijn hart, maar de gebeurtenissen interesseerden mij nauwelijks, ik vond het niet erg spannend en het acteerwerk vond ik niet van iedereen even goed. Ik hoopte steeds dat het beter zou worden, maar er kwam geen hoogtepunt, wat mij betreft. Bovendien kon ik de film niet erg serieus nemen. Misschien werd dat versterkt door een groep luidruchtige pubers in de zaal die steeds om van alles lachten en dingen riepen, wat er ook voor zorgde dat ik mij nog minder goed kon concentreren. Ik vind het redelijk sfeervol in beeld gebracht en het artistieke tintje vind ik mooi, maar ik geef 'm geen voldoende. Een 5. 2,5*

Striptekenaar Marie Wankelmut [Susanne Wolf] worstelt met de dood van haar moeder en een gebrek aan inspiratie. Gebrek aan geld - mede veroorzaakt doordat Marie zich elke avond bezat - leidt tot een wanhopige beslissing waarvan ze de gruwelijke gevolgen niet had voorzien.

Schoenmaker, blijf bij je leest! Lennert Hillege en Guido van Driel schreven een scenario met een boeiende hoofdpersoon en een verhaal dat alle ingrediënten heeft voor een onvervalste nagelbijter. Hillege en Van Driel besloten ook de regie voor zich te nemen, maar een gebrek aan stijl en verkeerde shotkeuzes breken de spanning keer op keer, waardoor het eindresultaat teleurstellend vlak is. De film is gefilmd op de Wallen en Marie woont op de Oudezijdse Voorburgwal naast Casa Rossa, maar ook dat helpt niet.

Baboesjka verwijst terecht naar de wisselende kwaliteit van de vertolkingen. Susanne Wolff geeft een onbaatzuchtige, indrukwekkende vertolking en er is een amusante bijrol voor Aart Staartjes als Maries ietwat verwarde achterbuurman, maar Dragos Bucur mist overtuiging in de schurkenrol. Het resultaat is niet onaardig, maar al met al wel wat teleurstellend omdat dit een veel betere film had kunnen en moeten opleveren. Laten we 'm zetten op een wachtlijst van gewenste remakes.

Vage film, zeer teleurstellend

Zeer donker gekleurde film, die van mij wel een half uur langer had mogen duren om verder uitgediept te worden. Dat is ook het gemis hier.

Misschien moet ik het boek eens gaan lezen want het verhaal in de film slaat nergens op. Het predicaat 'drama' is verdiend. Pluspuntje: leuk om meneer Aart nog eens te zien.

Een film die slecht te verstaan is met Vlaamse acteurs in Amsterdam. Vaag verhaal. Helaas geen aanrader.

Is dit een erg warrig verhaal of ligt dat aan mij?

In ieder geval begreep ik na een kleine 90 minuten niet waar ik naar heb zitten kijken. Jammer, had gezien locatie meer in kunnen zitten.

Tweede project van striptekenaar Guido van Driel, na Wederopstanding van een Klootzak. Lekker dwars en eigenzinnig weer, maar toch even wat minder dan de voorganger.

Susanne Wolff speelt om te beginnen wel erg goed als de geknakte, alcoholistische striptekenaar Marie die voornamelijk een beetje ploetert tussen het uitschot in de Amsterdamse wallen. De film weet weer te overtuigen met gortdroge en diepe quotes, ongemakkelijke momenten, opmerkelijke personages (die Roemeense pooier, die maffiabaas met kanker) en zijn subtiliteit... en hoe alles begint bij haar hakschoenen. Maar toch miste ik wel een beetje de energie die Van Driel wel in zijn vorige film heeft gebruikt en gaat de boel wel een beetje van de hak op de tak waardoor de draad een beetje verloren lijkt te gaan. Waar wil de film nou precies heengaan?

Het heeft mooie beelden van de Rosse buurt, weet weer de normale Nederlander op te schrikken met zijn eigenzinnigheden en zelfspot, maar er had zoveel meer in kunnen zitten, zij het niet gestroomlijnd.

3,5*

Amsterdam is nochtans door Vlamingen groot gemaakt, kijk er de geschiedenis maar op na.