In den Gängen (2018)

''A truly strong Competition [Berlin] contender, if you're asking us!'' Zijn vorige was loodzwaar dit lijkt me iets luchtiger. Kan wel eens een grandioos Duits filmjaar worden.

Eén van de verrassendste films op het Film Fest Gent dit jaar vond ik zelf. Een film waarvan ik nu al weet dat hij bij mij nooit aan kracht zal verliezen integendeel. Zit nog steeds in mijn hoofd af te spelen.

Van hartveroverend naar hartverscheurend. Prachtfilm!

Na A Heavy Heart opnieuw uitstekend werk van deze filmmaker. We houden hem in de gaten!

Ben trouwens echt op zoek naar enkele van de songs uit deze film die echt heel treffend waren.

De introverte Christian neemt een baantje in een niet nader vernoemde supermarkt in het oosten van Duitsland en wordt onder de vleugels genomen door Bruno, de eerste man van de drankafdeling. Terwijl hij de kneepjes van het vak leert laat hij zijn oog vallen op Marrion, een meisje van de zoetafdeling. Het koffieautomaat en het laadplatform van de supermarkt zijn de ontmoetingsplaats van de verschillende schijnbaar saaie levensloze personages van de nachtploeg. Maar iedereen draagt wel degelijk zijn eigen rugzak van het leven met zich mee. Wanneer Marion op een dag niet meer komt opdagen lijkt bij Christian de vloer van onder zijn voeten te verdwijnen.

In de hoofdrollen zien we Franz Rogowski (Christian), waarschijnlijk de belangrijkste acteur die er op dit moment in Duitsland rondloopt. Franz Rogowski brak door met de film "Victoria" en stond net zoals in Berlijn met twee films op het afgelopen Film Fest Gent. Transit van Christian Petzold en In Den Gängen van Thomas Stuber. Zijn tegenpool en love intrest wordt vertolkt door Sandra Hüller, bekend van het immens populaire "Toni Erdman" van Maren Ade en het drama "Requiem" van Hans Christian Schmidt. Ook Peter Kurth (Bruno) neemt een rol op zich als de engelbewaarder van Christian. Eerder al te zien in het eveneens schitterende "A Heavy Heart" van Thomas Stuber.

De cineast kon voor deze film weer rekenen op zijn vaste scenarist Clemence Meyer, reeds tweemaal in de prijzen gevallen met dit scenario, en de voortreffelijke cinematografie van Peter Matjasko. Hij tovert werkelijk met de ruimte in de supermarkt. Het lijkt een perfecte combinatie.

Een tedere en gevoelige film over romantiek op de werkvloer binnen de Duitse arbeidersklasse voorzien van een puike soundtrack waar klassiek werk van ondermeer Johan Strauss en J.S. Bach afgewisseld worden met blues en bluesrock van Son House, Timber Timbre tot zelfs de elektronische tonen van Son Lux. Vergeten we ook het stukje tragi opera niet uit Lucia Di Lammermoor.

Een film met misschien wel de mooiste openingsscène van het jaar en waarvan ik nu al weet dat hij bij iedere herziening enkel maar sterker kan worden.

De film is vanaf eind november in de Belgische zalen te zien.

Vanaf 22 november in de bioscoop (Cherry Pickers)

zonder voorkennis in sneak gezien....very very....

BORING ..en ..visueel superlelijk...express waarschijnlijk...maar schrijf dan een boek...slechte aki kaurismaki imitatie zonder de humor en ontroering..

Mooie poster wel!

Die Duitse taal blijft heerlijk.

Franz Rogowski? Ik dacht dat ik een jongere versie van Joaquin Phoenix zag.

Een film die mijn sympathie heeft, maar niet bijzonder genoeg is om echt te overtuigen. Christian (Franz Rogowski) begint als vakkenvuller op de drankenafdeling van een groothandel. Hij zegt niet veel en slist als gevolg van een vermoedelijk verholpen hazenlip hij wél wat zegt. Onder de mouwen van zijn bedrijfskleding zijn vervaarlijke tatoeages zichtbaar. Wie is deze Christian? Gaandeweg geeft de film daar mondjesmaat steeds wat brokstukjes informatie over. Christian weet zich te bewijzen tegenover zijn directe collega en inwerker (een mooie rol van Peter Kurth) en wordt al snel gewaardeerd door zijn andere collega's. Vervolgens ontstaat er ook nog een soort van romance tussen Christian en zijn collega van de tegenoverliggende afdeling zoetwaren.

Het script van In den Gängen is mager. De film is naar mijn smaak sterk op de momenten, vooral in de eerste helft, waarin de cultuur van de groothandel en de mores en onderlinge verhoudingen aan bod komen. Dat levert ook een handvol bijzonder grappige scenes op (iedereen die in een supermarkt werkt of dat ooit heeft gedaan, zoals ik, zal een of meerdere van die mores herkennen). Daarna wordt het allemaal wat minder. Er is nog wel een dramatisch hoogtepunt (of dieptepunt zo je wil) maar het komt verder allemaal wat voortkabbelend over en voelt uiteindelijk onaf. Heel veel over Christian komen we per saldo niet te weten en de romance waaraan ik eerder refereerde komt ook niet echt uit de verf. En toch deed de film wel wat met mij: het zijn de personages met wie ik compassie voel en die op een mooie manier gestalte worden gegeven alsook de betrokken en vaak directe manier waarop deze mensen met elkaar omgaan in zo'n bedrijf. Zo'n introverte en intrigerende Christian, die een verleden met zich meedraagt, of zo'n Marion, een leuke meid die uiterlijk wel wat weg heeft van Cate Blanchett, ik heb er op de een of andere manier een zwak voor. Maar ik had wel meer over hen te weten willen komen.

Ik heb me erg verveeld bij deze film. Het is op zich best leuk om te zien hoe mensen in een magazijn werken want het is allemaal erg herkenbaar maar om daar uren naar te moeten kijken is gewoonweg saai. De protagonist is “geen prater” en dat is eigenlijk nog zacht uitgedrukt: hij zegt praktisch niks dus van boeiende conversaties moet de film het ook niet hebben (hij lijkt louter te kunnen communiceren door middel van zijn tatoeages en door het huis van de ander binnen te sluipen). En zijn immer emotieloze gezicht brengt ook niet het drama waar je aldoor op hoopt. Voor zover er een verhaal is is dat Christian en Marion elkaar leuk vinden. Ik heb geen idee waarom en boeiend is dat ook niet want in wezen gebeurt er niets tussen hen. De film is zo mogelijk nog eentoniger dan het werken in een magazijn zelf. Er zitten misschien diepe gedachten in de film maar die heb ik niet opgepikt.

Georg Friedrich en Vincent Gallo zijn ook goede referentiepunten.

Prachtige poster.

Christian [Franz Rogowski] is de zwijgzame nieuwe medewerker in een groothandel, waar hij onder hoede komt te staan van de ervaren heftruckchauffeur Bruno [Peter Kurth]. In het mistroostige universum van de winkel, omringd door een kaal landschap, weet hij zich langzaam maar zeker een plaats te vergaren in het hechte team, waarbij hij vooral een goede band lijkt op te bouwen met Marion [Sandra Hüller].

Regisseur Thomas Struber weet het vaak statische verhaal levend te houden met inventieve camerahoeken en fraaie trackingshots (o.a. een lang shot van Christian die door het magazijn rijdt) en zowel Rogowski en Hüller geven op subtiele wijze gestalte aan een duidelijk aanwezige diepere pijn. Het dubbelzinnige einde is een bonus, maar een iets hoger tempo en iets minder deprimerend kleurgebruik had deze film goed gedaan.

Mooi uitgangspunt en de film durft dingen niet te laten zien, dat is mooi.

Wat ik jammer vind, de film bedient zich van te bekende filmtaal. Een voorbeeld: wat laat je zien als een hoofdpersoon een eenzame kerstvakantie heeft? Juist, hij ligt alleen in zijn bedje als om 12 uur het vuurwerk losbarst met nieuwjaar. Heldere taal.

Juist de leegheid van de groothandel en het leven van de hoofdpersoon biedt veel mogelijkheden op een mooie subtiele invulling van het verhaal. Dat is niet gelukt.

Toch nog één voorbeeldje: de eskimobegroeting. Volgens mij is dat vaker in films gedaan dan waar dan ook buiten de Noordpool in de afgelopen 25 jaar.

Sterke schets van het leven laag op de ladder van de arbeidsmarkt, in het oosten van Duitsland, aan de hand van de lotgevallen van Christian, die zijn tot dan toe niet al te florissante leven weer op de rails probeert te krijgen middels een baantje in een supermarkt.

De grote kracht van de film is niet alleen de setting – binnen en buiten ‘die Gängen’- die, in al zijn sjofelheid en desolaatheid, soms bijzonder fraai en sfeervol in beeld gebracht wordt: het parkeerterrein, de koffiehoek, het interieur van het huis van Bruno aan de snelweg, waar ‘s avonds om de paar seconden het schijnsel van de langsrazende auto’s door het raam naar binnen valt.

Het is met name ook het rustige narratief, waarmee Stuber precies de juiste toon weet te treffen. Hij heeft duidelijk geen behoefte om het scenario te pimpen met allerlei spectaculaire, ‘originele’ verwikkelingen, en al te dramatisch wordt het ook niet. In ieder geval niet meer dan nodig is om te tonen dat het leven van zijn personages, ondanks alle onderlinge saamhorigheid en zelfs warmte, en de eer die ze leggen in het bescheiden werk dat ze doen, vaak een leven is op de rand van de wanhoop.

De sfeer van de film wordt weerspiegeld in haar personages: ze hebben alleen het hoognodige te zeggen, en de acteurs hebben er geen enkele moeite mee om zonder overbodige fratsen hun karakters neer te zetten.

En als in zo’n film dan ook nog de (prima) soundtrack gedoseerd en effectief wordt ingezet, blijft er wat mij betreft weinig te klagen over.

Ingetogen drama over collegialiteit en een sprankje romantiek op de werkvloer van een gigantische supermarkt. Het in wezen sombere verhaal wordt bedachtzaam en luchtig verteld met als uitschieter de vertederende scène tijdens de kerstborrel.

Opvallende rol van Franz Rogowski als introverte magazijnmedewerker. Een mooie, rustige film met een fraaie soundtrack. Vooral “Air on the G string” van Bach doet het natuurlijk altijd goed om een stemmige sfeer te creëren.

Mooie film die de titel eer aan doet: er is veel liefde in de gangen. Letterlijk elke werknemer heeft een goed hart, is vriendelijk, heeft het beste met de ander voor en barst van de empathie. Erg spannend wordt het daardoor misschien niet, maar ik vond het aangenaam om naar te kijken. Wat kunnen mensen toch fijne wezens zijn.

Tijdens zijn opleiding tot heftruckchauffeur krijgt Christian een instructiefilmpje te zien. Daar werd in de bioscoop in Hilversum hartelijk om gelachen. De hele (korte) film heet Staplerfahrer Klaus en staat gewoon op het www, namelijk hier. Het zou mij niet verbazen als dit de inspiratie vormde voor Liebe in den Gängen.

Ik dacht dat dat een eigen gemaakt filmpje was, valt me dan weer een beetje tegen.

Mooie film. Goed acteerwerk en een goed verhaal met interessante personages. Vooral Christian, het hoofdpersonage, intrigeerde mij. Erg goede muziek en leuk gedaan met het geluid van de zee op de achtergrond als Christian met Marion praat. Wel vind ik de film vrij langdradig en traag. Ik was al best moe en ik moest soms vechten tegen de slaap, alhoewel de film ook iets rustigs heeft in positieve zin. Een supermarkt vind ik niet zo'n leuke plaats, maar ik vind het wel een originele hoofdlocatie voor een film. Voldoende. 3,5*

Had wat meer verwacht van het verhaal... Een iets hoger hoogtepunt... Maar verder dikke kudos voor hoe ze de depri hebben kunnen overbrengen

Matige film waarin een bouwvakker een nieuwe baan krijgt als vakkenvuller in een supermarkt. De dynamiek tussen de werknemers en de supermarkt zelf zijn allemaal geloofwaardig neergezet. Het trage tempo is niet het probleem, maar de film is aan de saaie kant. Voornamelijk omdat de personages me niet wisten te boeien.

Ik ging een maand geleden naar deze film. Tamelijk onbevangen. De recensies waren goed , dus waarom niet. Met z'n drieën.

Ik werd zo blij van deze film en het spel!

Dat heb ik een tijd niet meer gehad. Zo eenvoudig kan het dus zijn. Zulk een eenvoudig verhaaltje over een echt leven.

De meester toont zich in de beperking denk ik nu. Of zoiets.

Heerlijk. Wat een verrassing.

Een film die eigenlijk in mijn straatje zou moeten liggen (en raar maar waar, ik hou nog van supermarkten ook), maar dit deed het niet zo voor me. Daarvoor was alles toch net wat te langzaam, te saai, te serieus. Een film die zeker baat had gehad bij wat meer tragikomische humor.

En tegelijkertijd gaat de film ook niet per se all-out wat drama betreft. Tegen het einde komt er wat meer zwaarte bij, maar over het algemeen vond ik het best een vlakke film.

Hier en daar wel wat sfeervolle of leuke momentjes en de hele sfeerschepping rondom dat werken in een grote supermarkt is uiteraard best oke gedaan, maar toch zat ik op den duur echt de minuten af te tellen.

2,5*

Film over eenzaamheid,verdriet , verborgen verlangens en onbegrepen gedrag kortom een hele mooie film.

Redelijk goede Duitse film, met vooral goede vertolkingen.

Af en toe vond ik het een beetje saai, maar toch kon het me ook wel boeien.

Dus best aangename film die ook een mooie soundtrack heeft.

Film over vriendschap maar helaas ook over zich ongelukkig voelen.

Een doodgewoon verhaal in de handen van een sterke regie wat zich uit in de overtuiging waarmee de acteurs zich in hun rol vastbijten, en ook in de mooie beeldvorming, de suggestieve link tussen muziek en gebeuren, en enkele merkwaardig gevatte scènes.

Je voelt wel dat er iets naars was in het leven van Christian en ook Bruno doet vaak verbitterd en wanneer beiden elkaar iets toevertrouwen gebeurt dit in de mooie scène, ten huize van Bruno, waarbij hun overpeinzingen letterlijk belicht worden door de phares van de voorbijrijdende vrachtwagens.

En toch is de film niet bepaald naargeestig, realistisch wel en zelfs soms vermengd met een plezierig gevoel van hoe grappig een mens kan zijn in zijn onbekwaamheden.

De vleug romantiek is integer en houdt in het slot een hoopvol idee in van hoger te kunnen reiken en geluk te vinden.

Tenslotte laat Thomas Stuber niet na een paar sociale aspecten in te lassen, zoals de hemeltergende verspilling van voedsel of het gebruik van goedkope, buitenlandse werkkrachten, zeer vermoedelijk illegaal tewerk gesteld en in erbarmelijke toestanden gehuisvest.

We volgen ex- gedetineerde Christian en zijn collega’s op de werkvloer van een groothandel. Een aandoenlijke film over het belang van verbinding.

Zonder verwachtingen deze film eens bekeken en het was toch wel een opvallende film. Het thema is redelijk origineel, want veel films over supermarkten heb ik nog niet tegengekomen.

Het verhaal zelf is niet het meest uitgebreide en het tempo ligt ook niet zo hoog, maar toch heeft hij wel iets. De cast kwam naturel over.

Het was wel eens anders en toch wel eens het bekijken waard.

Christian is een schuchtere jongeman die komt te werken op de drankenafdeling van een groothandel annex supermarkt ergens op een industrieterrein in voormalig Oost-Duitsland. Het eerste halfuur is erg herkenbaar en herinnert aan de vakantiebaantjes die je had als tiener of aan de eerste werkdag van een nieuwe baan waarop alles nog zo onwennig verloopt; je kent niemand, je moet alles vragen, bij wie ga je zitten in de pauze..

Christian is een man van weinig woorden, wat wellicht te maken heeft met het feit dat hij slist, als gevolg van een hazenlip. Het litteken doet hem, hier al gezegd, sterk denken aan Joaquin Phoenix. Het is overigens een echt litteken en niet iets wat voor de film is gedaan.

Mooi om te zien hoe hij ondanks zijn imperfectie en introverte houding toch wordt geaccepteerd door de rest en zich gaandeweg steeds losser gaat voelen.

Dan verschijnt ten tonele de mysterieuze Marion, van de zoetwarenafdeling, waar Christian op slag verliefd op raakt. Telkens wanneer hij haar ziet of aan haar denkt hoor je het geluid van de zee, heel origineel gedaan. Sowieso is de soundtrack subliem; Bach en Strauss lijnrecht tegenover zo'n duf irritant warenhuismuziekje dat tot vervelens toe wordt afgespeeld. Als de liefde tussen Marion en Christian opbloeit klinkt er modernere muziek en dansen de vorkheftrucks als ballerina's door de magazijnstellingen. Tijdens de aftiteling nog het melancholische Moment van Timber Timbre.

Alles straalt somberheid uit; in een vensterbank een zielig plantje dat op sterven na dood staat weg te kwijnen, een lege kantine met over de volle breedte van de muur een tropische foto van een palmboom en een wit strand. Lelijkheid, hoe droevig en troosteloos ook, kan ook bijzonder mooi zijn. Het licht bijvoorbeeld is zo prachtig, als de winkel 's nachts dichtgaat en de nachtlampen aanfloepen en alles baadt in een zee van goudachtig licht. Een magazijn is nu niet echt een vrolijke plek, toch voelt de film als een warm bad. Schitterende scène als de kerstversieringen worden opgehangen door het vrouwelijk personeel, met dat kerkkoor eronder, geweldig!

Een ode aan de nacht.

Een film over verbondenheid, eenzaamheid en de dagelijkse last van het leven die moet gedragen worden. Inderdaad een zeer goede film met een heel menselijke insteek. Geen conflicten en bekvechterij, maar een bijna stilzwijgende solidariteit heerst tussen de werknemers. Bruno en de zwijgzame Christian zijn al vlug twee handen op een buik. Het aangename romantische niemendalletje met Marion mocht er ook wel wezen. Ze groeien stil maar zeker naar elkaar toe maar nooit is het romantiek in full force.

Deze film deed me vooral denken aan Paterson (3,5*) die dezelfde structuur van dagelijkse routine gebruikte, wat me in voornoemde film ook al beviel. Hier spelen die routines zich af tussen de winkelrekken van een supermarkt. De hoofdacteur deed me onmiddellijk denken aan Joaquin Phoenix waarop hij als twee druppels water lijkt, en zijn personage is een wat vreemde figuur, vol tattoo's, introvert, beetje een meeloper, maar toch een goedaardige vent.

Een tedere en warme film zoals ik ze graag zie. Ruime 3,5*