Mirai no Mirai (2018)

Vanaf 2 mei 2019 in de bioscoop (Cinéart)

Mooie jeugdparabel vol emotie en hartverwarmende momenten. Meestal komisch en koddig maar toch afgewisseld met een volwassener ondertoon. Eigenlijk totaal niks speciaals; doodnormaal modern gezin krijgt een kindje erbij, een meisje, Mirai. Het wat oudere broertje krijgt niet meer de aandacht van de moeder en begint lastig te doen; en telkens als hij negatieve gevoelens over zijn naasten ontwikkelt, wordt hij meegesleurd in een fantasierijke surrealistische sequentie waar zijn hond een mensengedaante krijgt, waar hij zijn zus ontmoet wanneer ze veel ouder is e.d. Het is allemaal goedhartig en lief, en de hele anime is een ode aan de warmte en de liefde van het familiale nest. Je blijft er moeilijk onbewogen bij; en inderdaad, de kinderjaren horen de mooiste jaren van het leven te zijn. Sprak me veel meer aan dan Girl Who Leapt Through Time (2*) van dezelfde regisseur.

Warme film. Mooi hoe je helemaal in de belevingswereld van een vierjarige wordt geplaatst. Al is het wel wat overduidelijk dat je niet echt een kind van die leeftijd hoort. Onvermijdelijk misschien. Vond de film aanvankelijk wat simplistisch, zoals ik dat ook al vond bij Hosoda's eerder Toki o Kakeru Shojo. Vooral wat betreft de rolverdeling tussen de vader en moeder. Wellicht is dat gewoon het cultuurverschil met Japan waardoor dat wat geforceerd en gedateerd aanvoelt, of komt het vooral doordat de vader een ietwat kinderachtig typetje (de onhandige vader) is.

Zodra het element van tijdreizen is geïntroduceerd wordt de film gelukkig aanmerkelijk beter. Het geeft de film echt wat speciaals. Vond die hondman eigenlijk nogal griezelig, maar de rest van die scènes zijn meer dan geslaagd. Met name het einde is erg ontroerend, en verrassend anders nog in stijl. Alleen die onnodige jump scare, what the hell. Waarom zou je in een film die zich ook op kinderen richt zo'n moment stoppen? Ik denk dat dat de beangstigende sfeer al meer dan voldoende aanwezig was. 3.5*.

Fijn.

Leuk om te zien dat Hosoda terug in een opwaartse stroom zit. Zijn vorige vond ik een serieuze tegenvaller, geen slechte film maar Hosoda onwaardig. Daar bleek ook dat pure fantasy toch niet zo z'n ding was. Wél als aanvullend genre op drama.

En daar blinkt deze film dan ook in uit. Drama en fantasy vullen elkaar perfect aan en versterken elkaar ook, ondanks dat de film nooit een zuivere mix van beide genres brengt, maar ze redelijk bruusk afwisselt. Het verhaaltje, over een tweede kindje dat geboren wordt in een jong gezin, is daarvoor ook een ideaal uitgangspunt.

Animatie is wel wat beter geworden, de soundtrack is passend maar een beetje braaf en voice acting zoals steeds bij dit soort films op niveau. Stukje van de Engelse dub geluisterd (op trailer) en die is zo klef en meling dat ik na 20 seconden al weer spijt had het geprobeerd te hebben.

Fijne film, Hosoda fans hebben hier een makkelijke aanrader aan, mensen die hem niet kennen krijgen een leuke introductie in de typerende stijl van Hosoda voorgeschoteld.

4.0* en een uitgebreide review

kan ik dit een kansje geven Onderhond, of is het erg zoet? Van de synopsis word ik niet heel warm. Kun inschatten of ik hier iets mee kan, of dat ik mijn tijd beter ergens anders aan kan spenderen?

Hangt er vanaf of je er drie uur voor in de trein moet zitten of je gewoon lekker thuis kan kijken. Maar het is echt wel kwalitatief, dus normaal moet het je wel liggen. 3.5je moet zeker kunnen.

Heel mooi, bijna precies zoals ik Japanse animaties graag zie. Ik zeg bijna, omdat ik vooral hou van al die realistische huiselijke scènes en al die 'magische' dingen tegen het einde voor mij nooit zo hoeven. Ook het hele overkoepelende idee met het ontmoeten van personages in verleden en toekomst was op zichzelf misschien een beetje willekeurig, maar het leverde wel een tal aan leuke en ontroerende scènes op.

Toch vond ik alles rondom het gezinsleven en hoe Kun zich gedroeg het leukst. Laat het maar aan de Japanners over om zo enorm realistisch het gedrag van een vierjarige te laten zien. Tuurlijk, in het echt is het bloedirritant als een kind telkens in huilen uitbarst en dwars is, maar op een of andere manier vind ik het, als het in animatie gegoten is echt geweldig leuk om te zien gewoon omdat er zoveel aandacht besteed wordt aan de details (zoals hij die koekjes in een rij op tafel legt bijvoorbeeld, dat soort realisme in scènes kan ik echt van genieten).

Verder ook weer prachtig geanimeerd, de sfeer van de elementen die telkens verandert in alle segmenten, van heet zomers (dat de kleuren bijna wit zijn) tot wat grauwer regenachtig, en vervolgens dan weer het moderne treinstation van Tokyo, het levert samen met het onderwerp zelf echt een heel sfeervolle film ontroerende film op.

Ruime 4*

Haha ja, die jumpscare. Ik zag hem precies zo aankomen, maar was alsnog naar (was ook nog eens precies wat ik het engste vind, mensen die zich omdraaien met een eng gezicht ).

Ontroerende coming-of-age-vertelling waarin allerlei typisch kindergedrag herkenbaar is uitgewerkt. Van jaloezie tot verlatingsangst, het (mentaal) opgroeien en langzaam maar zeker wennen aan de rol van grote broer voor Mirai.

Net zo treffend was ook de rol van de vader en moeder, die tussen alle dagelijkse beslommeringen ook nog voor twee kinderen moeten zorgen (en de vader het soms alleen moet doen, met alle hectiek van dien). Erg aandoenlijk allemaal.

Visueel is het ook prachtig vormgegeven, van de huiselijke taferelen en de fantasieomgevingen met botanische tuinen, treinstations en wat al niet meer. Absolute aanrader.

Aardig.

Vond het iets te kinderlijk allemaal. Het is wel een lief verhaaltje maar ook weer wat te weinig om het lijf om 105 minuten echt te boeien. Het jongetje is wat vervelend. Vond de voice acting ook niet zo sterk, was dit keer te duidelijk een vrouwen stem. De film rekt het allemaal teveel op waardoor het tempo wat te laag is. Het veranderen naar fantasy werd daardoor ook wat repetitief. Gelukkig eindigt het op een high note. Visueel heel mooi en er gebeurde wat. Overall helaas wat voorspelbaar.

Ik moet weer eens opzoek naar wat volwassenere Anime.

3 sterren.

Het is me altijd een raadsel geweest waarom Japanse tekenfilms (bv. Sen to Chihiro no Kamikakushi (2001) - MovieMeter.nl en Kimi no Na Wa. (2016) - MovieMeter.nl) zo intens worden bewonderd. Ze hebben weliswaar vaak een volwassen thema – ze weerspiegelen zelfs vaak de Oosterse filosofie – maar de vorm is tegelijkertijd die van een wat suffige kindertekenfilm. Mirai is hierop geen uitzondering.

In Mirai wordt het bekende verhaal verteld van de jaloezie en boosheid van een klein kind dat opeens de liefde van zijn ouders weggekaapt ziet als er een nieuwe baby in huis verschijnt. De Oosterse filosofie komt naar voren in de ontwikkeling – door middel van visioenen die het kind beleeft – naar verzoening en binding waarin het kind zijn plek leert in de geschiedenis of stamboom van zijn familie en daarmee ook zichzelf vindt (nadat hij die plek dreigde te verliezen door weg te lopen waardoor hij letterlijk zichzelf kwijtraakte). In die visioenen ontmoet hij zijn familieleden toen die jong waren alsmede de baby in haar toekomstversie en leert hij zijn binding met de familie te ontdekken waardoor de film ook wel wat weg heeft van de inversie van Dickens’ A Christmas Carol.

Dat is allemaal mooi en goed, maar ik heb niets met de tekenstijl en het grootste deel van de tijd is de film tamelijk suffig en lijkt het meer een verhaal voor kinderen dan voor volwassenen. Alleen het visioen in het station vond ik visueel indrukwekkend en tegelijk als het cruciale omslagpunt (“Ik ben de grote broer van Mirai!”) ook qua verhaal ontroerend.

Omdat er naast de kindvriendelijke stijl ook films zijn met een volwassenere tekenstijl. Variatie met andere woorden.

Deze recensie betreft de Japans gesproken versie.

Iedere broer of zus zal zich kunnen identificeren met Kun, de peuter wiens leven - volgens hem in ieder geval - overhoop wordt gegooid door de geboorte van zijn zusje Mirai. Onvermijdelijk hebben Kuns ouders meer aandacht voor de baby en uiteraard probeert Kun wanhopig zijn deel van de aandacht op te eisen. Hij reageert zijn frustratie af op zijn zusje, maar een serie magische ontmoetingen in de tuin bieden hem een nieuw perspectief op de rol die oudere broers en jongere zussen in elkaars leven spelen.

Mamoru Hosoda kiest voor een sobere animatiestijl waardoor personages en hun onderlinge relaties beter uit de verf komen. Het contrasteert bovendien effectief met de - soms plotselinge - droomsequenties, onder anderen wanneer Kunu zich inbeeldt dat zijn moeder een heks is. Die fantasiemomenten leveren afwisselend hilarische, opwindende en zeer ontroerende momenten op die dit tot een uiterst bevredigende, zeer emotionele en waardevolle ervaring maken. Het visuele hoogtepunt is een langdurige scène in een treinstation waarin Hosoda bewijst dat Hollywood niet het alleenrecht heeft op visueel verbluffende animatiefilms. Het feit dat dit ook nog een bespiegeling is op ouderschap en de ontwikkelingen van dat ouderschap bij de komst van een tweede kind, maakt dit tot een film waar de hele familie van kan genieten. Een juweel van start tot finish, maar zou de Engels gesproken versie net zo goed uit de verf komen?

Ook de Japanse versie gezien en die zou ik ook iedereen aanraden voor de sfeer van de film. Het is prachtig gemaakt, veel oog voor details en een aandoenelijk verhaal. Het blijft wel een kinderfilm waardoor het niet heel spannend of aangrijpend wordt.

Net gezien in het filmhuis (in het Japans). Werkelijk een prachtige film. Niet alleen qua verhaal, maar ook visueel. Gedetailleerde, sfeervolle beelden, op meeslepende wijze gebracht. De personages zijn zo echt, tot in de puntjes uitgewerkt, en ik vind de film bovendien erg ontroerend. Het raakte me. Ik was bang dat ik het erg oppervlakkig zou vinden, maar ik vind dat de film best veel diepgang bevat en qua kinderlijkheid vind ik het meevallen. Ook was ik bang dat ik het fantasiegedeelte niet zo leuk zou vinden, maar ik vind het juist een mooie toevoeging en het is het soort fantasie waar ik wel van houd. De Japanse taal vind ik fijn om naar te luisteren. De film deed mij soms denken aan Spirited Away, wat al jaren één van mijn lievelingsfilms is. Nu heb ik er een lievelingsfilm bij. 5*!

Mirai no Mirai

Knap gemaakte animatiefilm van Hosoda. Mirai no Mirai is een fantasierijke, kleurrijke en levendige film met ook genoeg oprechte en emotionele momenten. Een animatiefilm zoals alleen de Japanners die kunnen maken. Het verhaal is universeel, met een jonge peuter die bang is dat zijn nieuwe zusje alle aandacht van zijn ouders opeist. Tijdreizen, dood gewaande familieleden ontmoeten, je oudere zelf zien etc. Wat volgt is allesbehalve standaard. Gelukkig maar, want het resultaat is een betoverende film met een mooie boodschap.

Fijne film wel. Vooral de kleine momenten in huis, dat alledaagse leven, dat is animatie sowieso een zekere betovering krijgt maar ook gewoon heel prettig is uitgewerkt. Zon film is dan lief en kijkt lekker weg. De magische onderdelen vond ik wat minder boeiend dus zeker tegen het einde werd de film voor mij wel minder, maar blijft al met al wel een ruime voldoende. Sowieso vanwege enkele mooie stadsgezichten. 3,5*.

Ik kan zelfs naar boven afronden

De art van de achtergronden bevalt me meer dan het karakterdesign, maar dat heb ik vaker bij Japanse animatie. Maar die was dan af en toe ook wel heel mooi, die scènes op het station, en in de flasbacks met zijn overgrootvader, prachtig! Mooi en lief verhaal, al moet je je misschien even over het gedrag van het jongetje heenzetten. Beviel me stukken beter dan ik had verwacht. Ik heb deze keer geeneens een punt afgetrokken voor de songkeuze aan het eind van de film... Zou ik milder worden, of was het hier toch iets minder kut dan bij Shinkai? Ik denk dat laatste.

3,8*

Zeer fijne kleine Japanse animatiefilm over een jong gezinnetje dat op uitbreiding staat. Het is vooral de kleine broer die het niet makkelijk heeft met de komst van zijn nieuwe zusje wanneer de aandacht vanaf nu gedeeld moet worden. Ook de papa heeft het niet onder de markt nu een (groot) deel van het huishouden op zijn schouders rust.

Maar de film gaat verder dan dat wanneer fantasieën van je oudere zelf en overleden familieleden de revue passeren. Verder een prachtige sfeer en zeer mooi getekend. Meeslepend en intens. Mirai is een animatiefilm over alledaagse dingen en toch weer niet. Leuk!

Ik raad deze film alleen aan aan mensen die denken dat ze (ooit) kinderen willen.

Scrooge op kindermaat, het lijkt soms een variatie op A Christmas Carol. Altijd mooi gedaan hoe kleine kinderen in dit soort films ook gewoon kleine kinderen zijn. In tegenstelling tot veel westerse animatiefilms. Het verhaal van een kleine jongen die een zusje krijgt. Het gezin moet zich wat aanpassen. Vader en moeder leren om te gaan met het extra ouderschap, dat nog iets moeilijker wordt met 2 kinderen. Maar zoals bij de meeste gezinnen geraken ze er wel uit. De jonge Kun heeft het er wat moeilijk bij.

In zijn fantasiewereld wordt hij geconfronteerd met versies van zijn familie die hem stap voor stap leren hoe hij een grote broer kan zijn voor Mirai. De fantasiewereld is prachtig om te zien. Niet dat het zo visueel wil uitpakken, maar net in de eenvoud. De herkenbare dingen met de echte wereld. Dat maakt de fantasie net zo echt. Vooral door het klein en herkenbaar te houden, heb je er meer gevoel bij als kijker.

Studio Ghibli is al lang niet meer alleen met dit soort films. Studio Chizu heeft ondertussen ook al enkele pareltjes gebracht. Mamoru Hosoda werd al eerder gevraagd bij Ghibli, maar die wilden hem een 'Ghibli' film laten maken ipv zijn eigen ding te doen. Aan zijn palmares te zien is het gelukkig snel goed gekomen.

Meisje van de toekomst

Wat kun je je nog herinneren van je eigen kleutertijd? Als ik hier bij stil probeer te staan, kom ik al snel tot de conclusie dat dit niet veel meer is. Toch wist deze anime weer flarden naar boven te halen omdat deze op een realistische manier de leefwereld van een kleuter naar het scherm weet te vertalen. Animatie blijkt hier de perfecte filmvorm voor te zijn. Een aantal universele thema's komen voorbij die relevant zijn binnen deze fase: veel aandacht en liefde nodig hebben, jaloezie als de liefde van je ouder(s) opeens gedeeld moet worden met iemand anders, en op eigen benen willen staan, maar tegelijkertijd ook niet zonder je ouder(s) kunnen. Voor mij waren de momenten dat Kun-Chan besloot van huis weg te lopen en de ruzies met zijn moeder (omdat hij bijvoorbeeld zijn spullen niet op wilde ruimen) heel herkenbaar, en deze momenten kon ik ook nog terugkoppelen aan -weliswaar vage- herinneringen uit mijn eigen vroege jeugd.

Het verhaal krijgt vervolgens een tweede dimensie wanneer er een tijdreis element wordt geïntroduceerd die Kun-Chan meeneemt in zijn familiegeschiedenis. Maar het is meer dan dat. Ook de angsten en onzekerheden en de persoonlijke groei die het jonge jongetje meemaakt worden uitgebreid belicht. Gelukkig zonder dat dit te zoetsappig wordt. Het hart van de film is de band tussen Kun-Chan en zijn pasgeboren zusje die in eerste instantie nog volledig afwezig is, maar die op een mooie en natuurlijke manier tot stand komt. Een hele bijzondere anime, die realisme en fantasie op een natuurlijke manier met elkaar verweeft.

4,0*