Isle of Dogs (2018)

Als best wel fan van Anderson was ik enorm benieuwd naar deze film, maar het kwam er maar niet van om hem te kijken op één of andere manier. En vandaag was het dan eindelijk zover. Niet echt mijn ding moet ik eerlijk bekennen. Het kon me gewoonweg niet boeien. Animatie is echter dik in orde, script zit ook fijn in elkaar, maar het verhaal an sich deed me niks. Twee sterren.

Geen verwachtingen bij deze film, maar het was wel een vermakelijke film. Een wat aparte animatiestijl, maar het is eens iets anders.

Het verhaal verveelde niet en was geschikt voor jong en oud. Fantastic Mr. Fox vond ik wel beter, maar deze was ook wel leuk.

Ik ben bijna verlegen dat ik 'maar' 3,5 punt geef voor deze film want het is echt een plaatje.

Shot voor shot kan je je ogen uitkijken naar de prachtige details. De 'oohs' en 'aahs' komen dan ook vooral daar vandaan. De details van het roestige pretpark… de travel shots… nergens wordt moeite gespaard, nergens worden 'short cuts' genomen. Hier is enorm veel tijd en liefde in gestoken (geloof me, ik heb ooit een lezing gevolgd van Andersons artdirector: de storyboarding was al om van te smullen en van een zeldzaam hoog artistiek niveau)

Helaas valt er niet veel méér te doen. Gaandeweg vervaagt het verhaal en slaagt het er echt niet in me bij de les te houden, laat staan te ontroeren… Maar ik blijf wel mijn ogen uitkijken.

Het is hier al meer gezegd: de film is lucht, met daaroverheen een prachtig laagje glazuur. En misschien zijn films van Anderson sowieso niet zo mijn ding, zit qua stemmen op hem onder het gemiddelde.

Waar zijn die dan?

Deze stond op TV aangekondigd als kinderfilm, wat hij hoegenaamd niet is. Prachtfilm, al maakte hij mij ook intens droevig.

Redelijk.

Zonder meer een schitterend gemaakte film. Wes Anderson combineert zijn typische stijlkenmerken met o.m. Japanse invloeden. De combo werkt geweldig. Visueel is dit een fantastische film. De stijl van de figuurtjes - zowel honden als mensen - is ook tof gedaan. Weer wat anders dan bv. Fantastic Mr. Fox, maar tegelijk erg herkenbaar.

Bereikt Anderson (audio)visueel zowat het summum van z'n oeuvre, vind ik dat inhoudelijk tegenvallen. De film had beter volledig kunnen focussen op de honden. Niet dat bepaalde menselijke typetjes slecht gedaan zijn, integendeel. Het is maar dat de overgang soms wat ongelukkig is. Ik kon niet echt in de film komen zoals ik had gehoopt. Het verhaaltje poogt ietwat emotioneel te zijn, maar blijft te afstandelijk. Spijtig.

3

Bijzonder prettige vorm van animatie en vertelling. Goede stemmen ook. Alleen laatste 15 min vielen me wat tegen.

Donderdag aan de Wes Anderson met deze Isle of Dogs en eigenlijk vooraf geen weet of idee van de inhoud of dat het een animatie was, dat laatste ontdekte ik pas toen ik thuis was van de Kringloop. Afijn, toch maar proberen ook al is animatie niet mijn ding.

Hoe goed kan het gezegde 'de gebeten hond' van toepassing zijn als in dit geval waar 'mens beste vriend' het nogal gedaan heeft vanwege een virus en massaal wordt gedeporteerd naar één of ander eiland vanwaar het verhaal zich vervolgt met een jonge ex-eigenaar genaamd Atari die zijn trouwe viervoeter Spots komt zoeken met heel veel gevolg zoals een extermination en opstand tot gevolg. En ja, ach, het mag best gezegd dat er een aardige cast bij elkaar gebracht is voor de stemmen, en uiteraard ziet het er prachtig uit en is het overduidelijk dat hier met veel zorg aangewerkt is.

De vraag is dan echter weer waar het verhaal nu precies over gaat, volgens vele omschrijvingen betreft het verhaal lucht of valt het inhoudelijk tegen. Maar is dat wel zo? Wat is Anderson's eigen vertaling? Ergens zie ik wel een aanklacht hoe gemakkelijk men dieren aanschaft en weer van de hand doet. Was het niet zo dat het aantal in de steek gelaten en weggedane dieren na Corona explosief was gestegen. Dieren schijnen onderdeel van het 'ideaal plaatje' te zijn maar worden net zo gemakkelijk gedumpt en weggedaan, zoals bijvoorbeeld de Labradoodle van mijn vader die een schat van een beest is maar volgens de vorige eigenaar onhandelbaar en ern bijter was. Of neem de rage die Hachi tot gevolg had met betrekking tot het Akito ras die daarna ook massaal gedumpt werd omdat het extreme moeilijke honden blijken te zijn. Daarnaast kan men spreken van een etnische zuivering richting alles wat Japan de landsgrenzen heeft binnen gelaten na de Tweede Wereldoorlog.

Maar goed, dan gaan we wel heel ver binnen een film die vermakelijk is, er natuurlijk goed uitziet, een beetje humor en drama bezit en een diepere boodschap voor wie dat wil zien. Mij persoonlijk doet het niet zo heel veel buiten de gedachte dat we ons gezelschapsdieren mischien wat te vanzelfsprekend nemen terwijl het toch in feite een verlengstuk is van je leven of gezin. Afijn, zoals reeds gezegd, verder is het aardig maar niet boven gemiddeld plus het feit dat ik bijzonder weinig met animatie heb. Een 3 voor de moeite.