D'Après une Histoire Vraie (2017)

Naar het gelijknamige boek van Delphine de Vigan

Wat grappig, ik heb het niet zo lang terug gelezen (niet wetende dat Polanski hiermee bezig was)

Hij heeft het screenplay samen met Assayas geschreven, lees ik net. De film is toegevoegd aan Cannes (out of competition). Met Eva Green erbij is dit voor mij wel iets om naar uit te kijken.

Ik heb Carnage en Venus in Fur overigens nog helemaal niet gezien, Ghost Writer was mijn meest recente Polanski en die vond ik maar zozo.

Die laatste twee zijn vrij sterk. Wel echte 'theater'-films. Een ruimte, beperkt aantal acteurs, de spanningen lopen hoog op. Ik houd wel van dat soort films. Death and the Maiden (1994) is ook zo'n film en tegelijkertijd een van zijn meest ondergewaardeerde films.

Jep, het zijn barre tijden voor ome Roman! De #metoo brigade lust 'm rauw, FEMEN gekkies drukten ter wijze van 'protest' een paar weken geleden nog hun blote tieten tegen de glazen wand van het modernistische Cinématheque gebouw en op de koop toe lijken critici en publiek het eens te zijn over D'Apres une Histoire Vraie,:het sop is de kool niet waard. Er lijkt mij overigens geen verband tussen het schandpaal nagelen en het gebrek aan succes van deze film (na het floppen van lady Ghostbusters beweerden kwatongen ook dat 'menist' haatzaaiers hier verantwoordelijk voor waren), punt is gewoon dat de laatste Polanski niet echt uitblinkt qua ambitie of durf. Maar laat dat nu juist de reden zijn dat ik deze film wel kon waarderen. Want ja, er is ook een lichtpuntje aan de horizon voor Polanski: niet alleen is smeerlap Charles Manson pas gestorven, maar bovendien heb ik me als jarenlange Polanskepticus (sinds 1988 quoi) weer laten bekeren tot #teamroman!

Hoewel D'Après une Histoire Vraie qua thematiek veel gemeen heeft met de onuitstaanbare psychoseksuele quatch en belegen Freudiaanse humor van Death & the Maiden of Venus à la Fourrure, is de film qua uitwerking heel wat lichter. Het groteske bombast van een film als Bitter Moon is nergens te bespeuren, D'Après une Histoire Vraie is eerder een aangenaam tussendoortje met een fijne 'steriele' tv-film look. Ook Polanski's ergerlijke misantropie is enigszins bekoeld: meestal zit hij op een kinderachtige, clichématige manier de o zo verderfelijke, laffe, hypocriete, perverse intellectuele elite te jennen, om dan af en toe te besluiten dat plebejers toch nog net wat afstotelijker zijn. In die zin begint D'Après une Histoire Vraie niet veelbelovend, met een wide angle shot van een dik, dom mens dat een boekje komt signeren (ook de 'oude vrijster met hond' uit Repulsion verschijnt nog eventjes, en ja hoor, ze is nog steeds even bemoeiziek als een halve eeuw geleden). Maar al gauw neemt Polanski gas terug en verdere nutteloze maatschappelijke bespiegelingen laat hij achterwege, om de nadruk volledig te leggen op het generieke thriller aspect (de film evoceert niet alleen de thematiek, maar ook de elegante 90s stijl van films als Misery en Single White Female).

Daarnaast is de film ook oprecht misogyn. Ik ben voor de goede orde heel erg tegen genderongelijkheid en keur alle vormen van #everydaysexism af, maar een rasechte vrouwenhater als Polanski kan zijn ware aard in kunstuitingen nu eenmaal niet verbergen en daarom doet hij beter ook niet alsof. To thine own self be true. In Venus à la Fourrure probeerde hij zijn sentimenten nog te neutraliseren, in de hoop dat potsierlijke overdrijvingen over de 'battle of the sexes' en wat 'zelfrelativering' zijn hatelijke gevoelens jegens het vrouwelijke geslacht onschadelijk zouden maken. In D'Après une Histoire Vraie vinden we hiervan niets terug en het is gelukkig bovenal een heel erg nare film geworden, zeker als je er rekening mee houdt dat de meeste mannelijk-chauvinistische walging is gericht tegen Emmanuelle Seigner (aka Mrs. Roman Polanski): vrouwliefje wordt hier voorgesteld als een absolute slons met vettig haar, een defaitistische luilak die heel de tijd maar wat in d'r joggingboek loopt rond te lummelen in haar appartementje en zelfs elementaire taakjes als het beatwoorden van mails als te 'emotionally draining' beschouwd. Liefst van al ontneemt Polanski haar van haar waardigheid, te pas en te onpas Seigners broek aftrekken zodat je haar olifantenheupen ziet of haar op haar ziektebed wat bouillon komen voederen, waarvan ze elke hap meteen weer uitbraakt. Helemaal geinig is hoe Seigner geconfronteerd wordt met haar tegenpool, een 'fan' (die misschien zelfs slechts onderdeel van haar verbeelding zou uitmaken?), die eigenlijk fungeert als een soort geweten van de vrouw, i.e. een veel jongere, slanke, Prada dragende, perfect gemaquilleerde sekspoes. Misschien kunnen Polanski en Seigner overwegen om Eva Green als 'dochter' te adopteren?

Bericht verplaatst naar Roman Polanski

Kan ik deze film al ergens zien/kopen? Of komt hij nog in de Nederlandse bioscopen?

Ik heb hem wel al wel op bepaalde plekken gezien, maar nog niet met Engelse of Nederlandse ondertiteling dionj. Geen idee of deze nog een release gaat krijgen, maar het is denkbaar. Hij is in Rusland ook nog geen 2 weken terug in première gegaan volgens IMDb.

Oké bedankt! Ik zal het afwachten...

Fijne review, al vind ik het vreemd dat de verfilming kennelijk misogyn is terwijl het oorspronkelijke boek best scherpe feministische kantjes heeft. Misschien een verklaring voor de slechte receptie!?