Marvin ou la Belle Éducation (2017)

Vanaf 5 juli in de bioscoop (Arti Film)

Jules Porier en Finnegan Oldfield zijn allebei fantastisch en volstrekt geloofwaardig als respectievelijk Marvin als kind en Martin als jong volwassen man. Het verhaal betreft een jongen die op school vaak wordt uitgemaakt wordt voor homo en wrede pesterijen ondergaat. Maar omdat zijn vader Dany [Grégory Gadebois, eveneens voortreffelijk] hem als kind leert dat een homo een geestelijke stoornis heeft, kan Marvin zich daar niet mee identificeren: hij is niet gestoord, dus is hij geen homo, zo is zijn logische redenering. Hij groeit op als een stille, teruggetrokken jongen maar hij durft uit zijn schulp te krijgen wanneer zijn nieuwe schoolhoofd [Madeleine Clement] hem aanspoort om mee te doen aan improvisatielessen.

Porier heeft nauwelijks dialoog: Marvin als kind is duidelijk iemand die observeert, alles wat hij meemaakt tot in detail opslaat zonder op dat moment nog te weten wat hij ermee aan moet. Oldfield laat op subtiele wijze zien hoe Marvin uit zijn schulp kruipt en contacten en relaties met nieuwe mensen aan durft te gaan. Isabelle Huppert verschijnt pas halverwege de film en speelt zichzelf en er zijn een paar goed geënsceneerde toneelvoorstellingen, maar deze film onderscheidt zich - afgezien van een voorbeeldige spel - vooral door een gebrek aan prekerigheid.

Mooi coming-of-age drama waarin de jonge, schuchtere en (met name emotioneel) verwaarloosde Marvin zich met hulp van zijn omgeving weet te ontpoppen tot een zelfbewuste adolescent. Er zijn natuurlijk veel meer van dit soort films, maar niet zo heel veel waarin de jonge hoofdpersoon worstelt met zijn (homoseksuele) geaardheid. De rol van Marvin wordt door twee verschillende acteurs vertolkt. Hoewel zij beiden een puike rol neerzetten, heb ik toch vooral een zwak voor Jules Porier, die de jonge Marvin speelt. Naturel, dromerig en kwetsbaar zijn begrippen die hij bij mij oproept. Een jongen die alles van een (veilige) afstand bekijkt en in zich opslaat en die hunkert naar (positieve) aandacht. Het (plattelands)gezin waarin Marvin opgroeit kan hem die niet bieden en de onmacht van de gezinsleden om onderlinge verbondenheid te voelen wordt soms pijnlijk zichtbaar. Grégory Gadebois zet daarbij als vader van Marvin ook een sterke rol neer. De Volkskrant schreef dat het armoedige, gewelddadige milieu nog net niet als karikatuur wordt opgediend. Daar kan ik mij deels in vinden, maar uit eigen ervaring weet ik dat er veel gezinnen zijn waarin het er aan toe gaat zoals in Marvin ou la belle éducation, alleen dan ook met spaarzame lichtpuntjes. Die hadden wellicht ook getoond mogen worden in deze film.

"Wanneer een jongere wordt beschimpt en beledigd omwille van zijn huidskleur, dan kan hij troost vinden bij zijn vader en moeder. Wanneer een jongere met een ontluikende anders geaard zijn wordt verweten en gekleineerd, dan vindt hij daar geen hulp" en draagt hij de frustratie en de ergenis een leven lang mee.

Het is het hoofdthema van de film, maar er is ook de bijzondere vader-zoon-relatie die hoe hard en brutaal ook toch wordt genuanceerd. Een van de kenmerken van de film trouwens: de reflecties van het hoofdpersonage die de complexiteit van zijn leven en zijn entourage ervaart.

Sobere, tedere en discrete film die ook nog uitblinkt door een goede opbouw - de flashbacks zijn heel passend ingelast - , verzorgde dialogen en uitstekende acteerwerk van ondermeer de jonge Finnegan Oldfield, Vincent Macaigne en Isabelle Huppert die de rol vertolkt van...Isabelle Huppert.

Puike sfeerschepping ook.

Weer een zeer goede film van Anne Fontaine.