Detroit (2017)

Matige Bigelow.

De laatste paar jaar is er weer aardig wat te doen rond police brutality in Amerika, dus niet zo verwonderlijk dat de filmwereld er ook mee aan de slag gaat. Braafjes natuurlijk, door een zaak te nemen die zich in de jaren 60 afspeelde en nooit geheel is opgelost. Perfect voer voor een dramatisering.

Je merkt duidelijk at Bigelow er alles aan doet om de kijker mee "in de chaos" te krijgen, maar daar lukt ze eigenlijk niet in. Het is een luide, wat warrige film geworden, maar het irriteert vaak meer dan dat het daadwerkelijk wat toevoegt. Toch beklijft de kern van de zaak uiteindelijk wel, met dank aan Poulter en Mackie, die beiden hun werk erg goed doen.

Daarna zakt de film terug in. 45 minuten rechtbankdrama om af te sluiten was absoluut niet de goeie keuze, maar gezien de verdere motivaties van de film geen verrassing. Een geweldige film is dit niet, Bigelow is gewoon niet zo'n geweldige regisseur, maar hier en daar toch wel een indrukwekkend momenten die deze film naar een nipte voldoende tillen.

2.5*

Best beklijvend, ervaringsgericht werkje van Bigelow die er ook in slaagt enige nuance in het verhaal te brengen (de gebeurtenissen zorgden niet alleen voor raciale polarisering, maar evenzeer voor interne verdeeldheid). Wel slaagt ze er minder goed in om in het hoofd van de politieofficier te kruipen: waarom heeft de man zoveel haat? Waarom verloor hij de pedalen?

Het rechtbankgedeelte is noodzakelijk, maar laat de kans liggen om wat meer antwoorden te formuleren op bovenstaande vragen. Bovendien sleept het wat lang aan zo in de staart van de film (kon men niet met flashforwards werken?)

Desalniettemin al bij al zeker niet verkeerd.

Altijd fijn als je aan een film begint zonder enige voorkennis. Het had naar mijn verwachting net zo goed over de autoindustrie kunnen gaan.

Maar wat bleek het was een sterke intense thriller over een aantal [racistische moorden tijdens de rellen in Detroit uit 1967 Een film waarvan je verwacht zou hebben dat er een zwarte mannelijke regisseur achter het roer zou hebben gestaan, maar het is een blanke vrouw van middelbare leeftijd. Wist vooraf wel dat Bigelow de regisseuse was en zij staat meestal garant voor een sterke film. De chaos in de straten van Detroit wordt goed weergegeven. Maar dat ze dat kon, wisten we al van Strange Days.

Film weet vooral indruk te maken door de kleine intense belegering van het hotel in een bredere context te tonen. Op dat moment is de film echt fantastisch. Het laatste stuk met de obligate rechtszaak is toch wat minder. Daarom net geen 4,5

Intense film, die door de welbekende stijl van Bigelow echt onder je huid kruipt. De overgang van de lange documentaire-achtige intro naar een spannende thriller voelt nergens geforceerd aan. Knap gedaan. Enkel het laatste half uur vond ik niet veel toevoegen. Indrukwekkend geacteerd van die Poulter trouwens, wat een griezel.

Deze film wordt op de 20e van netflix gehaald. Doe jezelf een plezier en kijk 'm. Erg goed. Zo vaak ik 'zielige klootzak' gemompeld heb tijdens het kijken...

Het fijne aan regisseuse Kathryn Bigelow is hoe zij met haar observerende stijl (bijna documentair) een rauwe poëtiek aanbrengt in discussies over Amerika's geweldsmonopolie. In 'The Hurt Locker' (2008) de consequentie van oorlogsinmenging in hoe een lid van een bommenopruimingsdienst verscheurd raakt tussen een posttraumatische stressstoornis en de adrenalinekick van het moment. Zo sterk omdat het niet uitgesproken een anti-oorlogsstatement wil maken, maar de dualiteit verbeeldt waardoor klassiekers als 'Apocalypse Now' (1979) en 'Full Metal Jacket' (1987) snoeihard binnenkomen. Met 'Detroit' (2017) haalt Bigelow het thema staatsgeweld dichter naar huis in haar verbeelding van de rassenrellen in het Detroit van 1967. Een maatschappelijke snelkookpan waarin nieuwe ontwikkelingen elkaar razendsnel opvolgden en de gewelddominantie van vadertje staat ontoereikend bleek om het hoofd te bieden aan die sluimerende onvrede. Het ongemeen hard kunnen en mogen ingrijpen bij relatief kleine vergrijpen leidde tot de ergste uitwassen van politiegeweld en etnische profilering.

'Detroit' (2017) had veilig binnen de lijntjes kunnen kleuren als een behapbare genrefilm, met één dominant perspectief om het verhaal te vertellen. Over beveiliger Melvin Dismukes (John Boyega) die net genoeg invloed heeft om zowel serieus genoten te worden door de witte autoriteiten als dat hij aanspreekbaar is voor zwarte jongeren. Of over een witte politieman als Philipp Krauss (Will Poulter) die morele grenzen overgaat wanneer hij in de chaos van het moment legitimatie vindt voor zijn autoritaire handelen. Of hoe soulzanger Larry Reed (Algee Smith) per ongeluk met zijn beveiliger terechtkomt in een belegerde motelkamer. De aanwezigheid van twee witte vrouwen in een zwart gezelschap koren op de molen voor de aanwezige politie-agenten, die alle grenzen te buiten gaan met hun snoeiharde optreden. Maar 'Detroit' (2017) is een gelaagdere vertelling waarin de historische significatie zwaarder weegt dan het individuele; de personages als ooggetuigen van maatschappelijke bewegingen waarvan ook zij de uitkomst niet kennen.

Zo schetst de magnifieke opening (pak 'm beet de eerste twintig minuten) hoe de onlusten zich ontvouwen tussen politiediensten en relschoppers/demonstranten. Slechts zijdelings worden de perspectieven aangesneden die later in het verhaal bij elkaar komen in de verwikkelingen rond het Algiers Motel. Met als effect dat Bigelow (ogenschijnlijk) een moreel diffuse situatie schetst waarin enerzijds het machtsmisbruik van de handhavers staat tegenover anderzijds de onderdrukten die in verzet komen. Als een angstwekkende en zinderende oorlogssituatie waar men nog enig begrip kan opbrengen voor de ongemeend harde politieaanpak. Maar zodra de onlusten uit de klauwen groeien en moeilijker beheersbaar worden, zo blijkt ook hoe rücksichtslos burgerrechten van Afro-Amerikanen vertrappeld kunnen worden. De verhoudingen worden op een meer psychologisch niveau uitgewerkt wanneer een afgevuurd startpistool de legitimatie vormt voor politieagenten om het Algiers-motel binnen te vallen en de aanwezigen in gijzeling te houden. Van een afstandelijke registratie van hoe de gebeurtenissen zich ontvouwen opeens ijzersterk en indringend acteerwerk in een claustrofobische motelgang. Het laat weinig meer aan de verbeelding over wie de macht heeft en wie de machtelozen zijn.

En dan is de apotheose van 'Detroit' (2017) ook weer zo anders van toon. Geen grootse climax, maar juist de schrijnende catharsis van zij die hebben ervaren hoe makkelijk mensenrechten worden afgepakt op basis van huidskleur. De bitterzoete gelatenheid over hoe weinig én hoe veel er veranderd is tijdens dat sleutelmoment voor de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. Een open eind voor een land waar 'Black Lives Matter' nog immer relevant is en die wij zich nog steeds tegen die zij kan keren.

Aangrijpend drama dat prima in beeld is gebracht.

Detroit is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal en gaat over rassendiscriminatie. Het voelt soms net te veel aan als een documentaire, maar het lange middenstuk is een ware gruwelthriller op zich. Muziek speelt een belangrijke rol, dat vind ik altijd mooi om te zien. De boodschap van Detroit komt hard binnen en is helaas nog steeds actueel.

Detroit werkte als film toch niet echt voor mij. In de film gaan we in op institutioneel racisme in de VS, in dit geval in de late jaren '60 in Detroit. Ik kende dit incident eigenlijk niet, en in die zin was het wel interessant om wat meer mee te krijgen van de rassenrellen in 1967. Na een wat algemenere introductie, focust de film zich op een specifiek incident, in het Algiers Motel. Hierbij viel de politie binnen na vermeende schoten, om te eindigen met meerdere vermoorde, onschuldige zwarte jongeren - en uiteraard, zoals dat gaat, werden de daders vrijgesproken.

Maar heel erg meegesleept werd ik niet. Een probleem is dat de film veel te lang is, en daardoor best wel sleept, maar dan zonder dat er echt een band wordt opgebouwd met de karakters die het slachtoffer zijn in het Algiers Motel. De film heeft een wat afstandelijk, documentaire-achtig karakter, was mijn beleving, en dat hielp daar ook niet bij. Het Algiers Motel incident is wel de hoofdmoot van de film, en hoewel de hulpeloosheid daar goed wordt weergegeven (met ook een sterke Will Poulter als nare politieman) valt het ook behoorlijk in herhaling. Haalt het niet bij Zero Dark Thirty en al helemaal niet bij The Hurt Locker, wat mij betreft.

Krachtige drama /thriller/muziek - film. Je volgt het verhaal van een band, wat later overgaat in een thriller, daarna rechtbank drama gemixed met muziek. Sterk weergegeven en pakkend van het begin tot het einde. Nergens te lang, nergens te belerend, spannend en ontroerend. Vond dit echt een erg goede film. Om het te vergelijken met The Hurt Locker of Zero Dark Thirty omdat ze van dezelfde regisseur zijn verbaasd mij. Iedere film staat apart. Vier sterren.

Nu te zien op TV > ARTE

Moeilijk om deze film te beoordelen. Het thema is uiteraard zeer relevant, nog steeds. Alleen vond ik de uitwerking nogal teleurstellend.

Het begon nochtans veelbelovend. Kathryn Bigelow dropt ons in de chaos van de jaren 60. Zonder taboes zoomt ze in op de opborrelende frustraties in de achtergestelde buurten. Het tempo ligt hoogt, de sfeer is broeierig. Maar eens we in het motel zijn aanbeland, verzandt de film in een klassieke goed vs. slecht-kroniek. Ik had vooraf nog nooit van het specifieke incident gehoord, laat staan van de ontwikkelingen nadien, maar toch kon ik wel voorspellen hoe het allemaal verder zou verlopen, inclusief de rechtszaak met (a) een vooringenomen rechter, (b) een bullebak-advocaat en (c) heel wat pathos.

Een sterke film hoort de kijkers uit te dagen, terwijl Detroit de moraalles kant-en-klaar door onze strot ramt, zeker naar het einde toe. En begrijp me niet verkeerd: het brute politiegeweld valt uiteraard op geen enkele manier goed te praten en ik trek de feiten ook niet in twijfel. Alleen was een documentaire wellicht een beter format om dit verhaal te brengen.

2,5*

Die poulter heeft n te uitgesproken kop om los te worden gezien van zijn kinder rollen.

Film zit goed in elkaar en geeft denk ik een behoorlijke weergave van de werkelijkheid al worden de negatieve randjes van 1 kant wel allemaal weggelaten en dus vrij eenzijdig belicht.

Hoewel er zeker aangrijpende fragmenten in de film zitten, liet hij in het algemeen wat weinig na. Het duurde lang voor de film op gang kwam en het einde doofde ietwat uit voor mij. Wel enkele pittige scènes die op afschuw en ongeloof konden rekenen.

En voor de herkijk van dit beladen drama, iets dat tot mijn verbazing alweer 5 jaar geleden is. Ervan komen moest het een keer, doch ernaar uitzien deed ik niet, tot ik afgelopen dinsdag de geest kreeg en dacht verrek laten we Detroit eens proberen. En ik moet zeggen dat de film beter viel dan de eerste keer, wellicht dat ik er de eerste keer teveel van verwachten.

Het mag van meet af aan duidelijk zijn dat Bigelow het schieten van een film zeer zeker beheerst, want de kwaliteit druipt eraf bij bepaald shots en het opbouw van verschillende scènes. Ditmaal heb ik toch veel meer oog voor de onderhuidse spanningen tussen blank en gekleurd, en vraag ik me ook af wat ik eigenlijk verwachte van deze film de eerste keer, toch enkel de roem van de regisseuse vanwege The Hurt Locker en Zero Dark Thirty denk ik. De opbouw die eerste scènes, waarin toch een bepaalde disbalans en onrecht naar voren komt, gaat in combinatie met een fraai tijdsbeeld en mooie combinatie van echte en historische beelden, toch van een eenzijdig beeld is geen sprake want de gekleurde gemeenschap is ook bezig met rellen en plunderen, dus in die zin vallen beide partijen het nodige te verwijten.

Desalniettemin heeft Detroit zou zijn mindere punten in zijn aanzienlijke speelduur, een enorme schare karakters, en nog de nodige andere gebeurtenissen buiten de rellen om zoals het zingmomentje van Larry. Het zijn momenten dat de film toch net even wat momentum en iets van zijn kracht verliest. Het is vergevelijk aangezien er snel opgebouwd wordt na het werkelijk bizarre moment in het hotel, de botsing tussen inwoners en politie. En potverdikke, wat wordt er toch eigenlijk te midden van de stress, puinhoop en de rellen goed naar dit moment toegewerkt, naar deze waanzinnige toestand waar je het kippenvel van krijgt, waar de spanning tot het uiterste opgedreven wordt, niemand veilig lijkt, en er uitstekend geacteerd wordt. Nu deze tweede kijkbeurt ben ik ook geheel overtuigd van Poulter als kwade genius, en zo kan er iets over alle drie agenten gezegd worden in de vorm van Krause, Flynn en Demens, van die typische boerenpummels met net genoeg hersencellen, stop ze in een uniform alwaar ze tot mini Nazi uitgroeien beïnvloed door ieder vooroordeel met dit als gevolg. En wat vind ik Ben O'Toole ook interessant als Flynn, die vettige kuif, die uitdagende blik, de duimpjes achter de gunbelt gehaakt, het beeld is compleet.

De rechtszaak en afwikkeling achteraf maakt de zaak nog schrijnender dan die al is met vergaande gevolgen voor sommige. Het is de opmaat voor een ontstellende slotsom, namelijk die van een drama die zijn weerga niet kent met veel onschuldige slachtoffers. En zoals gezegd de stress en spanning wordt op bepaalde momenten tot het maximale opgebouwd. Afijn, het mag duidelijk zijn dat Detroit deze tweede keer zeker wel binnenkomt.