
Mouchette (1967)
Frankrijk
Drama
78 minuten
geregisseerd door Robert Bresson
met Nadine Nortier, Jean-Claude Gilbert en Maria Cardinal
Mouchette is een jong tienermeisje dat leeft onder moeilijke omstandigheden. Haar moeder is stervende en haar vader kijkt niet naar haar om. Ze weet zich helaas niet te verzetten tegen de vernederingen die ze ondergaat. Op een avond ontmoet ze in het bos Arsène. Deze is ervan overtuigd dat hij zojuist de plaatselijke politieman heeft gedood en tracht met Mouchette een alibi te verkrijgen.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=Y3JvEixRk2U
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,8 / 10339)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)
Mouchette is een sobere studie van de miseries van het menselijk bestaan van een ongekende intense puurheid. Er zijn zeer weinig films die zo sober, puur en zo hartverscheurend zijn. Mouchette is totaal onsentimenteel en tegelijkertijd een van de meest ontroerende films ooit. Ondanks de wreedheid heeft de film een moeilijk uit te leggen “verlichte” sfeer om zich heen hangen.
De film draait om de 14-jarige Mouchette en haar zware bestaan op het Franse platteland. Mouchette is een pure outcast, een in de steek gelaten, gekwetste ziel, wanhopig op zoek naar liefde en verbondenheid.
Mouchette wordt verkeerd begrepen en spreekt een andere taal dan haar omgeving. Ze is verstrikt in een strijd om te overleven, maar lijkt zich te moeten overgeven aan haar lot. Op zoek naar verlossing uit haar miserabele bestaan, rest haar dan nog maar een, ultieme, daad van verzet.
Mouchette is volgens critici een van Bresson’s allerbeste films, en tevens zijn meest conventionele en toegankelijke werk.
Deze film laat overduidelijk zien waar Bresson zo om bekend staat. Bresson heeft een totaal idiosyncratische, eigen stijl: rigoureus, veeleisend, sober. Zijn films zijn vooral erg suggestief. De kijker wordt gedwongen zelf emoties en gebeurtenissen te achterhalen, waardoor het nogal een intense concentratie vergende ervaring kan worden.
De hoofdpersoon, Nadine Nortier, is een revelatie. Nooit iemand gezien die tegelijkertijd zo nors, breekbaar, (ogenschijnlijk) hautain en zo gracieus overkomt. Een “actrice” om nooit meer te vergeten.
Mouchette heeft een aantal ijzersterke, subliem simpele scènes die zeker in je geheugen gegrift zullen blijven. De even simpele als sublieme openingsscène (een klaagzang van Mouchette’s moeder), begeleid door even grootse muziek van Monteverdi. De introductie van Mouchette, even later. Haar subtiele rebellie (hoe klein ook) jegens de kerk. De manier waarop zij de kerk wordt in “begeleid”.
De allermooiste scène speelt zich af in de botswagens, waar ze haar enige momenten van vreugde kent. Onvergetelijk mooi. Die gezichtsuitdrukkingen!! Zo puur…(alleen voor deze scène al het kijken waard). Misschien wel de meest indrukwekkende scène ooit gezien.
Maar de belangrijkste scène is de eindscène, die velen een van de mooiste ooit vinden. Wel een erg provocatief en dubbelzinnig idee van transcendentie en verlossing. Deze scène is diep tragisch en mooi tegelijkertijd (wederom subliem begeleid door Monteverdi). Je hebt als kijker het gevoel dat het wel goed is zo…
Mouchette was een van de lievelingsfilms van zowel Andrei Tarkovsky als van Ingmar Bergman (beiden waren groot fan van Bresson). Bergman zei over Mouchette: ”It’s a film I would have liked to have made myself…It’s a pure work of art.”
Iemand zei ooit over Mouchette: “Niemand stopt minder emotie in zijn films dan Bresson en niemand maakt films met meer emotie dan Bresson”. Helemaal juist!
Schitterende, intense film, om nooit meer te vergeten.

Dat ik zó'n mooie film nog eens thuis mag hebben liggen...toch een soort droom die uitkomt. Mouchette doet me toch meer dan Au hasard Balthazar. Briljante scène's, zo simpel, direct.
Misschien wel de film die me het meest ontroerde toen ik hem zag. Ik heb echt iets met deze film, en met de hoofdpersonages uit Bresson's films. Allemaal intelligente, introverte, gevoelige personages die op de een of andere wijze zijn afgedwaald en voor wie slechts de hoop op verlossing rest.
Meesterlijke film van een meesterlijk regisseur.
Een andere prachtige scene was tevens het vangen van de vogel plus diens vrijlating, dat later terugkeerde in de worsteling tussen Arsène en de politieman.
De scene direct na de botswagens vond ik nog sterker. Van puur geluk naar diepgaand ongeluk. Ik moest toch even slikken.
Zijn films zijn vooral erg suggestief. De kijker wordt gedwongen zelf emoties en gebeurtenissen te achterhalen
Misschien wel de grote kracht van deze film in mijn ogen.
Ik sluit me verder grotendeels aan bij gimli's uitvoerige aanprijzingen. Een erg unieke, zeer indrukwekkende film. Als dit redelijk representatief is voor zijn werk wil ik graag meer zien.
4.5*
{Wat is dat toch met die Franse regisseurs dat ik steeds met de verkeerde film lijk te beginnen? Dit vond ik veel mooier dan Les Dames du Bois de Boulogne.)

Soms waren blikken zo ongeloofwaardig, dat ik mij op de filmset waande, waardoor ik niet naar de film aan het kijken was maar naar de acteurs.
Het verhaal daarentegen is bijzonder en integer... en ben verrast door het onverwachte einde.
3,5*

Intense vertolking van Nortier die door haar gezichtsuitdrukkingen meer zegt dan woorden.
Kan niet anders zeggen dat ik begrijp dat het op een bepaald moment genoeg is gezien de film hoewel ik haar graag meer had zien lachen zoals zij deed in de botswagens. Dat was vertederend en ontwapenend.
4.5*
Visueel zo saai en oninteressant. Komt er ook nog eens bij dat het geluid zo bedroevend is dat ik er hoofdpijn van kreeg. Elk geluid wordt uitvergroot, tergend. Simpel wordt er snel een treurig beeld geschetst van het jonge meisje. Ze heeft natuurlijk geen enkel vriendinnetje, maar wat wil je als je met modder loopt te gooien. Op school zingt als enige vals en thuis is ze de enige die om haar zieke moeder en de pasgeboren baby geeft.
De film kent enkel dieptepunten. De kermisscene, zo eenvoudig het drama opgezet met de muziek die zeer storend is. De vechtscene, zo'n slechte stoot, een geloofwaardigere vechtpartij had toch moeten kunnen!! De verkrachtingsscene die je al van verre zag aankomen en er ook nog wel bij kon.
Kon niets terugvinden van wat hier eerder is gezegd dat de kijker zelf deels moet achterhalen wat er nu eigenlijk gebeurd is. Ook erg jammer.
Gesterkt door het feit dat de duur relatief kort was heb ik hem (met een aantal maal doorspoelen) wel uit kunnen zien. Het is alweer een tijdje geleden dat ik bij de eerste ziening een film de laagste score heb gegeven, maar deze is het zeker waard; 0.5*
Toch blijf ik benieuwd naar zijn andere films.
Terzake:je hebt verschoppelingen,zieke priesters,melaatsen,paria's en daar nog een stuk onder heb je Mouchette.Daar waar eerstgenoemden nog een soort sacrale ruimte om zich heen hebben waar ze met god of zichzelf bezig kunnen zijn,dient M. louter als voetveeg/boksbal van haar zieke moeder,tirannieke vader,gemene klasgenootjes en de hele dorpgemeenschap.Door deze aparte status wordt Mouchette wel een dubieus (anti)identificatiefiguur voor de kijkertjes.
Om heel eerlijk te zijn krijgt de heldin er zeker in het begin zo van langs dat het mij op de lachspieren ging werken.Het ontaardt bijna tot tortureporn waarin Bresson met een zeker satanisch genoegen zijn au fond middeleeuwse wereldbeeld van de duivel(bwvs)die regeert illustreert.En nu permitteer ik mij ,bij mijn volle verstandelijke vermogens ,de volgende opmerking:ik zie paralellen tussen deze exploitatie en.....Mel Gibsons werkwijze in TPOTC

Alvorens op de vlucht te slaan voor woedende arthousehabitués,wil ook nog even kwijt dat gevoelige dierenvriendjes deze film beter kunnen overslaan.Net als in AHB gebruikt Bresson deze schepselen gods om zijn punt over lijden en onderdrukking te maken,overigens is van alle Bressons deze het best met AHB te vergelijken.
De muziek op het eind was imho een overbodige toevoeging richting het pathetische.
De film laat doeltreffend zien hoe dergelijke outsiders ook nauwelijks een bestaansrecht hadden binnen de traditionele samenlevingsvorm, waar iedereen mekaar kende. De film is fragmentarisch en bij momenten zelfs nogal saai, maar toch zijn er een paar bijzonder pakkende scènes, waar Bresson op een totaal minimalistische wijze de schoonheid van alledaagse zaken laat zien. De mooiste scène vind ik waar Mouchette haar kleine broertje de melkfles geeft: eenvoudig, sober, maar toch zo onbeschrijfelijk teder.

Het zijn principes waar ie in Mouchette alvast maar halvelings aan vasthoudt, waar het rond een klein meisje draait die bij momenten zit te snikken van het huilen en haar allesbehalve sympathieke ouweheer pissiger kan kijken dan Gordon Ramsay tijdens een rectaal onderzoek. Personages gaan van kinderlijk verliefd tot stikjaloers gedrag, en wanneer de vioolsnaren al na amper 30 seconden worden ingezet kan je eigenlijk al raden dat Bresson wel lekker minimalist is als het hem uitkomt.
Ergens nog een geluk dat we een portie gejank te zien krijgen, want met een doodzieke moeder, terroriserende schooljuffrouw en bullebak van een tot vlees geworden alcoholreservoir als vader had waarschijnlijk niemand kunnen raden hoe het meisje zich moet voelen. Mouchette heeft alle wortels van een doordeweeks TV-drama met als enige verschil dat het met vlagen wat abstracter overkomt, zoals de "subtiele" symbolische verwijzingen via modder die in een kerk gebracht wordt of een snotneus die zijn broek afsteekt. Héél indrukwekkend allemaal.
Deze arty farty drol moet inderdaad wel behoren tot 'een genre op zich' gelijk Bresson's films weleens genoemd worden, want ik heb nog nooit zo moeten gniffelen bij een prent die in feite oersomber bedoeld is. Mijn overige emoties moet u zelf maar invullen.
0,5*
en wanneer de vioolsnaren al na amper 30 seconden worden ingezet kan je eigenlijk al raden dat Bresson wel lekker minimalist is als het hem uitkomt.
Erg makkelijk argument, het is dan ook de enige muziek in heel de film.

nietszeggende vergelijkingen
Zeker flauw als de artiest in kwestie niet consequent is met zijn eigen principes. Je quote mijn zinnetje over de muziek (die trouwens ook op het einde wordt ingezet), maar ik had het ook over de personages die lang niet altijd emotioneel vacuüm zijn waar Bresson zogezegd naar streeft.
Wat nietszeggend? Pornofilms gaan ook dikwijls gepaard met non-acteren, geen aandacht naar vormgeving, tijdsprongen in de plot om de focus te leggen op het belangrijkste (de seks in hun geval) etc... Ik zie veel kenmerken die overeenstemmen en ook al zijn die bij Bresson anders bedoeld het blijven niet altijd van de beste.
Je kunt er nu een draai aan proberen te geven, maar het blijft een non-vergelijking. Porno-sterren kunnen gewoonweg niet acteren (proberen het vaak genoeg) en Bresson spendeert juist wel veel tijd aan de vormgeving. En ja, 'tijdsprongen'.

Simpele drama thema's met bijhorende emoties constant op een totaal averechtse manier brengen en met vage sexuele toespelingen etc, hoe je dat niet als interessantdoenerij kan zien is me een raadsel.
Hoezo op een 'averechtse' manier, de film is gewoon de simpelheid zelve (in een goede zin). Arty farty zou ik enkel gebruiken bij een film die zowel op inhoudelijk als visueel vlak nodeloos complex probeert te zijn. Dat doet Bresson juist allesbehalve. Luister maar 'ns naar een interview met hem, hij komt zeer bescheiden en down-to-earth over.
Zeker flauw als de artiest in kwestie niet consequent is met zijn eigen principes. Je quote mijn zinnetje over de muziek (die trouwens ook op het einde wordt ingezet), maar ik had het ook over de personages die lang niet altijd emotioneel vacuüm zijn waar Bresson zogezegd naar streeft.
Is de film niet meer minimalistisch omdat er even een streepje ingetogen muziek bij de begin-en eindgeneriek komt? Het is niet eens functionele muziek, omdat het niets zegt over de gemoedstoestand van personages in bepaalde scènes.
De thematiek an sich brengt natuurlijk al een zekere emotie teweeg, maar voor de rest blijft het tot een absoluut minimum, hoor. Wellicht geeft de sfeer de hele film iets enorm mistroostig, maar 'extreme' emotionele uitspattingen zijn zo goed als uit den boze.

je kunt hier gerust nog een paar gelijkenissen uit je duim zuigen, maar het blijft pure provocatie.
"Al zijn films hebben een extreem sobere, strakke vormgeving."
"Bresson gebruikte ook veel grote tijdssprongen die hele gedeelten van het plot overslaan."
Wikipedia.org
Ga je nu zelfs ontkennen dat Bresson's stijl behoorlijk afwijkend en tegenstrijdig in elkaar zit?
Nu pik je weer dat ene issue over de muziek uit (die trouwens wél functioneel is, hoeft daarom niet per se op een gemoedstoestand van iemand te slaan) en maakt er weer je eigen versie van door de rest te negeren en vervolgens te insinueren dat dat het enige punt was in mijn betoog om Bresson niet consequent genoeg te noemen.
Een filmmaker die zichzelf probeert te profileren met dergelijke minimalistische principes en al meteen begint met sentimentele muziek komt ten eerste al heel raar over. Maar waar ie vooral inconsequent in is zijn de emoties, en dan bedoel ik dat vooral in de zin van personages. Zoals ik al duidelijk maakte in mijn recensie: snikken van het huilen, verliefde blikken, jaloers gedrag etc.... Emotionele prut genoeg, terwijl Bresson ons zogezegd alles zelf wilt laten invullen (nogal makkelijke en flauwe kunstzinnige uitleg trouwens) door oa alle expressie van de acteurs te ontdoen. Hier gebeurt dat de ene keer wel en de andere keer niet, waardoor het een hele rare arty farty hutsepot wordt.
Maar goed, je zal toch wel weer mijn woorden verdraaien enzomeer. Het is me duidelijk dat je niet in staat ben hier op een ernstige manier over te discussieren.
"Al zijn films hebben een extreem sobere, strakke vormgeving."
"Bresson gebruikte ook veel grote tijdssprongen die hele gedeelten van het plot overslaan."
Ik ontken niet dat er tijdsprongen in de film zitten, maar om het daarom met porno te gaan vergelijken.. zo kan ik élke film met porno vergelijken hoor.
Nu pik je weer dat ene issue over de muziek uit
Mijn tweede alinea niet gelezen?
Een filmmaker die zichzelf probeert te profileren met dergelijke minimalistische principes en al meteen begint met sentimentele muziek komt ten eerste al heel raar over. Maar waar ie vooral inconsequent in is zijn de emoties, en dan bedoel ik dat vooral in de zin van personages. Zoals ik al duidelijk maakte in mijn recensie: snikken van het huilen, verliefde blikken, jaloers gedrag etc.... Emotionele prut genoeg, terwijl Bresson ons zogezegd alles zelf wilt laten invullen (nogal makkelijke en flauwe kunstzinnige uitleg trouwens) door oa alle expressie van de acteurs te ontdoen. Hier gebeurt dat de ene keer wel en de andere keer niet, waardoor het een hele rare arty farty hutsepot wordt.
'Jaloers gedrag' is geen emotie. Er is nog een groot verschil tussen een daadwerkelijke emotie en een gevolg daarvan. De film is nu al zo enorm kleinschalig, als je ook alle insinuaties eruit moet halen, zou het wel heel pover worden.
Gewoon omdat je op wikipedia een paar regels over de stijl van Bresson hebt gelezen, ga je elke 'inconsequentie' genadeloos afstraffen. De momenten dat er wel tekens zijn van emotie (en die zijn subtiel en gering, geloof me), hebben ook hun functie. (zie mijn recensie)

zo kan ik élke film met porno vergelijken hoor.
Ik ben al lang bekend met de visie van Bresson, de reden waarom ik het even zwart op wit heb opgezocht was omdat jij beweerde dat ik dingen uit mijn duim zuig. En de inconsequentie stoort mij vooral omdat het een onsamenhangende vreemde mengelmoes wordt.

De minimalistsiche stijl van Bresson moet je pakken. Bij de ene film van hem werkt dat voor mij beter dan bij de andere. Mouchette vond ik zeker geen vervelende kijkervaring maar greep me niet bij de keel. Het hoofdpersonage is best wel zielig, maar lijkt het soms zelf ook wel over zich af te roepen. Ze oogt soms als een soort van roepende in de woestijn, als een eenzaam iemand, die niet begrepen lijkt te worden.
Er zitten wel wat aardige scenes in, maar de drie andere films die ik tot nu toe van Bresson zag vond ik beter. Ik kom hier niet verder dan een voldoende.
3,0*
Bijvoorbeeld het gebruik van close-up: de handen van Mouchette die wanneer ze verkracht wordt zich eerst hevig verzetten maar ten slotte ontspannen. De film weet zo een ruimte te creëren waar de kijker zijn/haar ideeën wel op los moet laten. De onschuldige, zij het onbeschaafde, protagonist verandert plotsklaps in een (bijna)volwassene met seksuele gevoelens die door de omgeving niet geaccepteerd worden. Zo ontstaat een interessant spanningsveld. Close-ups van Mouchettes voeten die vlak voor de kerkdienst recalcitrant in de modder stampen, of smerige schoenen die over het tapijt van de oude vrouw (een metafoor voor sociale restrictie?) vegen.
Daarnaast valt het gebruik van juxtaposities op: de gedragingen in de gemeenschap worden gecontrasteerd met beelden van opgejaagde dieren. Een fraai spel van identificatie.
Een ander verschil misschien is hier het ontbreken van een echt misdadige schoft als katalysator; het is de opeenstapeling van barre omstandigheden en vernederingen, die Mouchette beurtelings gelaten, met stille tranen, of hooguit met een schielijke, haast fluisterend vijandige reactie, ondergaat - die een diepe emotionele spankracht krijgen door het steeds weer vergeefs getoonde vermogen van Mouchette tot het geven en ontvangen van menselijkheid en liefde. Het zal vooral het in de knop breken daarvan, en het onbegrip en gebrek aan weerklank daarop, dat haar uiteindelijk naar het water drijft.
Zo'n verhaal wordt natuurlijk makkelijk een sentimenteel melodrama, maar met zijn antitheatrale aanpak, focussend op de essentie, weet Bresson daar opnieuw verre van te blijven. Wat hier gebeurt, blijft letterlijk onuitgesproken, maar de combinatie van elementen (het jagen, de dubbele rivaliteit tussen jachtopziener en stroper, wat er gebeurt rond de twee kermisattracties, de dubbelzinnige ontmoeting tussen Mouchette en Arsène) leidt tot een web van associaties, zoals Ik Doe Moeilijk hierboven al aangaf, waarin dat onuitgesprokene des te beter voor het voetlicht komt.
Schitterend in zijn eenvoud is de scène in de botsautootjes, waar Mouchettes glimlach haar verandert van een in zichzelf gekeerd, schuw en fronsend kind, in een aantrekkelijke, speelse jonge vrouw. Voor even. Samen met de momenten waarop zij het lied van Columbus over de hoop zingt, de scène waarin zij haar kleine broertje voedt, en haar vergeefse contact zoeken met haar stervende moeder, maakt haar dat tot een monument van in de kiem gesmoord leven.
Door de schaarse dialogen lijkt het wat op een stille film, waarbij de regie het artistieke duidelijk voorrang geeft op het realisme. Dat realisme hapert vooral door een hoofdpersonage die maar al te vaak onlogisch reageert. Als kijker kun je dan misschien denken dat dit door haar situatie komt, maar het blijft onlogisch en onnatuurlijk. Mouchette wordt letterlijk en figuurlijk louter als lijdend voorwerp gebruikt en de regie doet haar personage daarmee wat mij betreft tekort. Ze is weerloos (tegen haar vader) of weerbaar (gaat moddergooien), normaal of krankzinnig en lief of boosaardig wanneer het uitkomt. Ze zoekt liefde en het dankt het af (de vrouw die haar een jurk schenkt). Haar verwilderde personage is slechts een middel voor de regie om het artistieke te brengen (de vernedering voor de klas door haar lerares, het rollen over het gras), waarbij het goed uitkomt als haar gedragingen en gevoelens niet te doorgronden zijn. Daar hapert de film. 3*