Mouchette (1967)

Sublieme film van Robert Bresson.

Mouchette is een sobere studie van de miseries van het menselijk bestaan van een ongekende intense puurheid. Er zijn zeer weinig films die zo sober, puur en zo hartverscheurend zijn. Mouchette is totaal onsentimenteel en tegelijkertijd een van de meest ontroerende films ooit. Ondanks de wreedheid heeft de film een moeilijk uit te leggen “verlichte” sfeer om zich heen hangen.

De film draait om de 14-jarige Mouchette en haar zware bestaan op het Franse platteland. Mouchette is een pure outcast, een in de steek gelaten, gekwetste ziel, wanhopig op zoek naar liefde en verbondenheid.
Mouchette wordt verkeerd begrepen en spreekt een andere taal dan haar omgeving. Ze is verstrikt in een strijd om te overleven, maar lijkt zich te moeten overgeven aan haar lot. Op zoek naar verlossing uit haar miserabele bestaan, rest haar dan nog maar een, ultieme, daad van verzet.

Mouchette is volgens critici een van Bresson’s allerbeste films, en tevens zijn meest conventionele en toegankelijke werk.
Deze film laat overduidelijk zien waar Bresson zo om bekend staat. Bresson heeft een totaal idiosyncratische, eigen stijl: rigoureus, veeleisend, sober. Zijn films zijn vooral erg suggestief. De kijker wordt gedwongen zelf emoties en gebeurtenissen te achterhalen, waardoor het nogal een intense concentratie vergende ervaring kan worden.

De hoofdpersoon, Nadine Nortier, is een revelatie. Nooit iemand gezien die tegelijkertijd zo nors, breekbaar, (ogenschijnlijk) hautain en zo gracieus overkomt. Een “actrice” om nooit meer te vergeten.
Mouchette heeft een aantal ijzersterke, subliem simpele scènes die zeker in je geheugen gegrift zullen blijven. De even simpele als sublieme openingsscène (een klaagzang van Mouchette’s moeder), begeleid door even grootse muziek van Monteverdi. De introductie van Mouchette, even later. Haar subtiele rebellie (hoe klein ook) jegens de kerk. De manier waarop zij de kerk wordt in “begeleid”.
De allermooiste scène speelt zich af in de botswagens, waar ze haar enige momenten van vreugde kent. Onvergetelijk mooi. Die gezichtsuitdrukkingen!! Zo puur…(alleen voor deze scène al het kijken waard). Misschien wel de meest indrukwekkende scène ooit gezien.

Maar de belangrijkste scène is de eindscène, die velen een van de mooiste ooit vinden. Wel een erg provocatief en dubbelzinnig idee van transcendentie en verlossing. Deze scène is diep tragisch en mooi tegelijkertijd (wederom subliem begeleid door Monteverdi). Je hebt als kijker het gevoel dat het wel goed is zo…

Mouchette was een van de lievelingsfilms van zowel Andrei Tarkovsky als van Ingmar Bergman (beiden waren groot fan van Bresson). Bergman zei over Mouchette: ”It’s a film I would have liked to have made myself…It’s a pure work of art.”
Iemand zei ooit over Mouchette: “Niemand stopt minder emotie in zijn films dan Bresson en niemand maakt films met meer emotie dan Bresson”. Helemaal juist!

Schitterende, intense film, om nooit meer te vergeten.

wordt, blijkbaar, 13 september op TV 5 uitgezonden om 0:50!!

Sublieme film die inderdaad wordt uitgezonden.

Dat ik zó'n mooie film nog eens thuis mag hebben liggen...toch een soort droom die uitkomt. Mouchette doet me toch meer dan Au hasard Balthazar. Briljante scène's, zo simpel, direct.

Misschien wel de film die me het meest ontroerde toen ik hem zag. Ik heb echt iets met deze film, en met de hoofdpersonages uit Bresson's films. Allemaal intelligente, introverte, gevoelige personages die op de een of andere wijze zijn afgedwaald en voor wie slechts de hoop op verlossing rest.

Meesterlijke film van een meesterlijk regisseur.

Potdikkeme, mijn zielige Franse taal-hersenen werden gepijnigd. Maar soit, ze hielden het vol, alhoewel ik niet alle dialogen begreep.

Een andere prachtige scene was tevens het vangen van de vogel plus diens vrijlating, dat later terugkeerde in de worsteling tussen Arsène en de politieman.

De scene direct na de botswagens vond ik nog sterker. Van puur geluk naar diepgaand ongeluk. Ik moest toch even slikken.

Mouchette is iemand voor wie de wereld om haar heen een kwelling is. Ze wordt niet begrepen en ze begrijpt zelf ook niet. Ze wordt gebruikt en drijft steeds verder af van de rest.




Misschien wel de grote kracht van deze film in mijn ogen.

Ik sluit me verder grotendeels aan bij gimli's uitvoerige aanprijzingen. Een erg unieke, zeer indrukwekkende film. Als dit redelijk representatief is voor zijn werk wil ik graag meer zien.

4.5*

{Wat is dat toch met die Franse regisseurs dat ik steeds met de verkeerde film lijk te beginnen? Dit vond ik veel mooier dan Les Dames du Bois de Boulogne.)

De manier van filmen is bijna autistisch te noemen in deze film. Zo kil en machinaal worden de gebeurtenissen gepresenteerd. Bresson is iemand die aan een plaatje meer heeft dan aan 1000 woorden. Doeltreffend weet hij 's mans ellende uit te beelden met slechts een sequentie van een aantal beelden. De sobere setting waarin het zich allemaal afspeelt werkt in deze dan ook erg mee. De oprechtheid van acteren (en emoties tonen of juist achterwege laten) maakt volgens mij elke filmkijker week.

Deze film laat volgens mij zien dat regisseurs stijlen van elkaar "lenen" om een bepaalde sfeer te creëren. Robert Bresson laat een Bergman achtige sfeer los om zijn verhaal te vertellen. Eén groot verschil met Bergman is, dat de karakters in films van laatstgenoemde wél geloofwaardig overkomen.

Soms waren blikken zo ongeloofwaardig, dat ik mij op de filmset waande, waardoor ik niet naar de film aan het kijken was maar naar de acteurs.

Het verhaal daarentegen is bijzonder en integer... en ben verrast door het onverwachte einde.

3,5*

Prachtige 'vertelling' (meer beeld dan taal) van een meisje dat verkeerd wordt bregrepen door de wereld en in haar naaste omgeving zich als volwassene moet gedragen.
Intense vertolking van Nortier die door haar gezichtsuitdrukkingen meer zegt dan woorden.
Kan niet anders zeggen dat ik begrijp dat het op een bepaald moment genoeg is gezien de film hoewel ik haar graag meer had zien lachen zoals zij deed in de botswagens. Dat was vertederend en ontwapenend.

4.5*

Wat een hopeloze film.

Visueel zo saai en oninteressant. Komt er ook nog eens bij dat het geluid zo bedroevend is dat ik er hoofdpijn van kreeg. Elk geluid wordt uitvergroot, tergend. Simpel wordt er snel een treurig beeld geschetst van het jonge meisje. Ze heeft natuurlijk geen enkel vriendinnetje, maar wat wil je als je met modder loopt te gooien. Op school zingt als enige vals en thuis is ze de enige die om haar zieke moeder en de pasgeboren baby geeft.

De film kent enkel dieptepunten. De kermisscene, zo eenvoudig het drama opgezet met de muziek die zeer storend is. De vechtscene, zo'n slechte stoot, een geloofwaardigere vechtpartij had toch moeten kunnen!! De verkrachtingsscene die je al van verre zag aankomen en er ook nog wel bij kon.

Kon niets terugvinden van wat hier eerder is gezegd dat de kijker zelf deels moet achterhalen wat er nu eigenlijk gebeurd is. Ook erg jammer.

Gesterkt door het feit dat de duur relatief kort was heb ik hem (met een aantal maal doorspoelen) wel uit kunnen zien. Het is alweer een tijdje geleden dat ik bij de eerste ziening een film de laagste score heb gegeven, maar deze is het zeker waard; 0.5*

Mijn tweede Bresson beviel me iets beter dan de vorige (Pickpocket), maar ik blijf het zeer vervelend vinden dat alles zo enorm theatraal is. Het is echt zo van; nu twee stappen vooruit, dit zeggen, drie stappen naar links, naar boven kijken, terug twee stappen achteruit, weer iets zeggen enz..
Toch blijf ik benieuwd naar zijn andere films.

Ongelofelijk mooie film, en wat een prachtige acteerprestatie van "Mouchette".

Het prijzen van de acteerprestaties verwondert me een beetje, want ik vond het soms te gemaakt. Maar het is toch een erg mooie film, waar ik eerst wel in moest komen. Ik vond 'Journal d'un curé de campagne' ook van Bresson beter, die deed meer met me. En ik vond het voor de dieren nogal zielig (dat kan niet gespeeld zijn).

Eh..die gemaaktheid is nu juist de hele Bressoniaanse idee qua acteren.Al vind ikMouchette juist in haar positie van dorpsgek door dat gemaakte acteren goed uit de verf komen,wat allicht ook de bedoeling is,maar bij de bijfiguren vind ik het nooit zo geslaagd.
Terzake:je hebt verschoppelingen,zieke priesters,melaatsen,paria's en daar nog een stuk onder heb je Mouchette.Daar waar eerstgenoemden nog een soort sacrale ruimte om zich heen hebben waar ze met god of zichzelf bezig kunnen zijn,dient M. louter als voetveeg/boksbal van haar zieke moeder,tirannieke vader,gemene klasgenootjes en de hele dorpgemeenschap.Door deze aparte status wordt Mouchette wel een dubieus (anti)identificatiefiguur voor de kijkertjes.
Om heel eerlijk te zijn krijgt de heldin er zeker in het begin zo van langs dat het mij op de lachspieren ging werken.Het ontaardt bijna tot tortureporn waarin Bresson met een zeker satanisch genoegen zijn au fond middeleeuwse wereldbeeld van de duivel(bwvs)die regeert illustreert.En nu permitteer ik mij ,bij mijn volle verstandelijke vermogens ,de volgende opmerking:ik zie paralellen tussen deze exploitatie en.....Mel Gibsons werkwijze in TPOTC
Alvorens op de vlucht te slaan voor woedende arthousehabitués,wil ook nog even kwijt dat gevoelige dierenvriendjes deze film beter kunnen overslaan.Net als in AHB gebruikt Bresson deze schepselen gods om zijn punt over lijden en onderdrukking te maken,overigens is van alle Bressons deze het best met AHB te vergelijken.
De muziek op het eind was imho een overbodige toevoeging richting het pathetische.

Erg pessimistische, sombere film die iets weg heeft van Rossellini's Germania Anno Zero. Het hoofdpersonage 'Mouchette' krijgt minstens evenveel te verduren als de jonge Edmund! Soms is het inderdaad zelfs tegen het overdrevene aan. Gelukkig voorkomt de ingetogen regie van Bresson overdramatisering. Ook het emotieloze spel van de spelers is een belangrijke troef. De kleinste opflakkering van emoties (een subtiele glimlach) kan daardoor ineens heel betekenisvol zijn. Het hoofdpersonage 'Mouchette' is interessant. Niet bepaald sympathiek, maar tegelijkertijd wel delicaat en aandoenlijk.

De film laat doeltreffend zien hoe dergelijke outsiders ook nauwelijks een bestaansrecht hadden binnen de traditionele samenlevingsvorm, waar iedereen mekaar kende. De film is fragmentarisch en bij momenten zelfs nogal saai, maar toch zijn er een paar bijzonder pakkende scènes, waar Bresson op een totaal minimalistische wijze de schoonheid van alledaagse zaken laat zien. De mooiste scène vind ik waar Mouchette haar kleine broertje de melkfles geeft: eenvoudig, sober, maar toch zo onbeschrijfelijk teder.

Als gereputeerd minimalist op sterk water staat Robert Bresson erom bekend zijn films zo min mogelijk van cinematografische vormgeving te voorzien, en zoveel mogelijk emotie uit zijn amateurspelers te onttrekken. Het maakt deel uit van zijn missie om de aandacht te vestigen op 'hetgeen dat telt' en de kijker alle emoties zelf te laten invullen, ofwel hoe Jean-Claude Van Damme in een pornofilm een artistiek te verantwoorden hoogstandje zou kunnen zijn.

Het zijn principes waar ie in Mouchette alvast maar halvelings aan vasthoudt, waar het rond een klein meisje draait die bij momenten zit te snikken van het huilen en haar allesbehalve sympathieke ouweheer pissiger kan kijken dan Gordon Ramsay tijdens een rectaal onderzoek. Personages gaan van kinderlijk verliefd tot stikjaloers gedrag, en wanneer de vioolsnaren al na amper 30 seconden worden ingezet kan je eigenlijk al raden dat Bresson wel lekker minimalist is als het hem uitkomt.

Ergens nog een geluk dat we een portie gejank te zien krijgen, want met een doodzieke moeder, terroriserende schooljuffrouw en bullebak van een tot vlees geworden alcoholreservoir als vader had waarschijnlijk niemand kunnen raden hoe het meisje zich moet voelen. Mouchette heeft alle wortels van een doordeweeks TV-drama met als enige verschil dat het met vlagen wat abstracter overkomt, zoals de "subtiele" symbolische verwijzingen via modder die in een kerk gebracht wordt of een snotneus die zijn broek afsteekt. Héél indrukwekkend allemaal.

Deze arty farty drol moet inderdaad wel behoren tot 'een genre op zich' gelijk Bresson's films weleens genoemd worden, want ik heb nog nooit zo moeten gniffelen bij een prent die in feite oersomber bedoeld is. Mijn overige emoties moet u zelf maar invullen.


0,5*

Je kinderachtige en nietszeggende vergelijkingen ter zijde gelaten vind ik vooral de term 'arty farty' niet passen bij deze film, vanwege het totaal gebrek aan (artistieke) interessantdoenerij en verbloeming. Zoals je zelf al zei, Bresson is een minimalist.

Erg makkelijk argument, het is dan ook de enige muziek in heel de film.

Wat nietszeggend? Pornofilms gaan ook dikwijls gepaard met non-acteren, geen aandacht naar vormgeving, tijdsprongen in de plot om de focus te leggen op het belangrijkste (de seks in hun geval) etc... Ik zie veel kenmerken die overeenstemmen en ook al zijn die bij Bresson anders bedoeld het blijven niet altijd van de beste.

Simpele drama thema's met bijhorende emoties constant op een totaal averechtse manier brengen en met vage sexuele toespelingen etc, hoe je dat niet als interessantdoenerij kan zien is me een raadsel.

Zeker flauw als de artiest in kwestie niet consequent is met zijn eigen principes. Je quote mijn zinnetje over de muziek (die trouwens ook op het einde wordt ingezet), maar ik had het ook over de personages die lang niet altijd emotioneel vacuüm zijn waar Bresson zogezegd naar streeft.

Je kunt er nu een draai aan proberen te geven, maar het blijft een non-vergelijking. Porno-sterren kunnen gewoonweg niet acteren (proberen het vaak genoeg) en Bresson spendeert juist wel veel tijd aan de vormgeving. En ja, 'tijdsprongen'. je kunt hier gerust nog een paar gelijkenissen uit je duim zuigen, maar het blijft pure provocatie. Spijtig, want het degradeert je recensie tot een scheldtirade.

Hoezo op een 'averechtse' manier, de film is gewoon de simpelheid zelve (in een goede zin). Arty farty zou ik enkel gebruiken bij een film die zowel op inhoudelijk als visueel vlak nodeloos complex probeert te zijn. Dat doet Bresson juist allesbehalve. Luister maar 'ns naar een interview met hem, hij komt zeer bescheiden en down-to-earth over.


Is de film niet meer minimalistisch omdat er even een streepje ingetogen muziek bij de begin-en eindgeneriek komt? Het is niet eens functionele muziek, omdat het niets zegt over de gemoedstoestand van personages in bepaalde scènes.
De thematiek an sich brengt natuurlijk al een zekere emotie teweeg, maar voor de rest blijft het tot een absoluut minimum, hoor. Wellicht geeft de sfeer de hele film iets enorm mistroostig, maar 'extreme' emotionele uitspattingen zijn zo goed als uit den boze.

"Al zijn films hebben een extreem sobere, strakke vormgeving."
"Bresson gebruikte ook veel grote tijdssprongen die hele gedeelten van het plot overslaan."

Wikipedia.org


Ga je nu zelfs ontkennen dat Bresson's stijl behoorlijk afwijkend en tegenstrijdig in elkaar zit?

Ja kom zeg.

Nu pik je weer dat ene issue over de muziek uit (die trouwens wél functioneel is, hoeft daarom niet per se op een gemoedstoestand van iemand te slaan) en maakt er weer je eigen versie van door de rest te negeren en vervolgens te insinueren dat dat het enige punt was in mijn betoog om Bresson niet consequent genoeg te noemen.

Een filmmaker die zichzelf probeert te profileren met dergelijke minimalistische principes en al meteen begint met sentimentele muziek komt ten eerste al heel raar over. Maar waar ie vooral inconsequent in is zijn de emoties, en dan bedoel ik dat vooral in de zin van personages. Zoals ik al duidelijk maakte in mijn recensie: snikken van het huilen, verliefde blikken, jaloers gedrag etc.... Emotionele prut genoeg, terwijl Bresson ons zogezegd alles zelf wilt laten invullen (nogal makkelijke en flauwe kunstzinnige uitleg trouwens) door oa alle expressie van de acteurs te ontdoen. Hier gebeurt dat de ene keer wel en de andere keer niet, waardoor het een hele rare arty farty hutsepot wordt.

Maar goed, je zal toch wel weer mijn woorden verdraaien enzomeer. Het is me duidelijk dat je niet in staat ben hier op een ernstige manier over te discussieren.

Ik ontken niet dat er tijdsprongen in de film zitten, maar om het daarom met porno te gaan vergelijken.. zo kan ik élke film met porno vergelijken hoor.

Mijn tweede alinea niet gelezen?

'Jaloers gedrag' is geen emotie. Er is nog een groot verschil tussen een daadwerkelijke emotie en een gevolg daarvan. De film is nu al zo enorm kleinschalig, als je ook alle insinuaties eruit moet halen, zou het wel heel pover worden.

Gewoon omdat je op wikipedia een paar regels over de stijl van Bresson hebt gelezen, ga je elke 'inconsequentie' genadeloos afstraffen. De momenten dat er wel tekens zijn van emotie (en die zijn subtiel en gering, geloof me), hebben ook hun functie. (zie mijn recensie)

Juist niet. Er zijn namelijk niet veel films met een minimale aanpak en gemaakt (non)acteerwerk om alle aandacht op het belangrijkste te leggen, tenzij in de pornowereld.

Jawel, maar eerst volgde jouw conclusie al enkel omtrent die uitspraak over de muziek. En de rest gaf je je eigen versie aan.

Jaloerse/kwade blikken...


Ik ben al lang bekend met de visie van Bresson, de reden waarom ik het even zwart op wit heb opgezocht was omdat jij beweerde dat ik dingen uit mijn duim zuig. En de inconsequentie stoort mij vooral omdat het een onsamenhangende vreemde mengelmoes wordt.

Helemaal niet, kijk maar naar mijn recensie . Ik zeg niet dat het wel niet ergens een functie zal hebben, maar dat doet niks af aan de inconsequente hutsepot en subtiel of gering zijn ze allerminst. De huilbuien van dat meisje alleen al vallen allesbehalve subtiel te noemen.

Robert Bresson is een regisseur die zijn hoofdpersonages niet bepaald de vrolijkste figuren laat zijn. Zo zag ik onlangs het ezeltje Balthazar een hele film lang lijden, daar vergaat het het meisje Mouchette in deze film eigenlijk niet veel beter.

De minimalistsiche stijl van Bresson moet je pakken. Bij de ene film van hem werkt dat voor mij beter dan bij de andere. Mouchette vond ik zeker geen vervelende kijkervaring maar greep me niet bij de keel. Het hoofdpersonage is best wel zielig, maar lijkt het soms zelf ook wel over zich af te roepen. Ze oogt soms als een soort van roepende in de woestijn, als een eenzaam iemand, die niet begrepen lijkt te worden.

Er zitten wel wat aardige scenes in, maar de drie andere films die ik tot nu toe van Bresson zag vond ik beter. Ik kom hier niet verder dan een voldoende.

3,0*

Prachtige subtiele film die bol staat van ambiguïteit en interpretatieve ruimte. Bresson weekt met simpele middelen een overdaad aan associatie en emotie bij de kijker los.

Bijvoorbeeld het gebruik van close-up: de handen van Mouchette die wanneer ze verkracht wordt zich eerst hevig verzetten maar ten slotte ontspannen. De film weet zo een ruimte te creëren waar de kijker zijn/haar ideeën wel op los moet laten. De onschuldige, zij het onbeschaafde, protagonist verandert plotsklaps in een (bijna)volwassene met seksuele gevoelens die door de omgeving niet geaccepteerd worden. Zo ontstaat een interessant spanningsveld. Close-ups van Mouchettes voeten die vlak voor de kerkdienst recalcitrant in de modder stampen, of smerige schoenen die over het tapijt van de oude vrouw (een metafoor voor sociale restrictie?) vegen.

Daarnaast valt het gebruik van juxtaposities op: de gedragingen in de gemeenschap worden gecontrasteerd met beelden van opgejaagde dieren. Een fraai spel van identificatie.

Met Mouchette lijkt Bresson de thematiek van Au Hasard Balthasar te hernemen, maar hier komt het kruis volledig te liggen op de schouders van de veertienjarige titelheldin. Zij is het mishandelde, opgejaagde en gevangen dier, waarbij de strik steeds wurgender wordt aangetrokken.

Een ander verschil misschien is hier het ontbreken van een echt misdadige schoft als katalysator; het is de opeenstapeling van barre omstandigheden en vernederingen, die Mouchette beurtelings gelaten, met stille tranen, of hooguit met een schielijke, haast fluisterend vijandige reactie, ondergaat - die een diepe emotionele spankracht krijgen door het steeds weer vergeefs getoonde vermogen van Mouchette tot het geven en ontvangen van menselijkheid en liefde. Het zal vooral het in de knop breken daarvan, en het onbegrip en gebrek aan weerklank daarop, dat haar uiteindelijk naar het water drijft.

Zo'n verhaal wordt natuurlijk makkelijk een sentimenteel melodrama, maar met zijn antitheatrale aanpak, focussend op de essentie, weet Bresson daar opnieuw verre van te blijven. Wat hier gebeurt, blijft letterlijk onuitgesproken, maar de combinatie van elementen (het jagen, de dubbele rivaliteit tussen jachtopziener en stroper, wat er gebeurt rond de twee kermisattracties, de dubbelzinnige ontmoeting tussen Mouchette en Arsène) leidt tot een web van associaties, zoals Ik Doe Moeilijk hierboven al aangaf, waarin dat onuitgesprokene des te beter voor het voetlicht komt.

Schitterend in zijn eenvoud is de scène in de botsautootjes, waar Mouchettes glimlach haar verandert van een in zichzelf gekeerd, schuw en fronsend kind, in een aantrekkelijke, speelse jonge vrouw. Voor even. Samen met de momenten waarop zij het lied van Columbus over de hoop zingt, de scène waarin zij haar kleine broertje voedt, en haar vergeefse contact zoeken met haar stervende moeder, maakt haar dat tot een monument van in de kiem gesmoord leven.

Gemengde gevoelens over deze deprimerende film van korte duur die echter wel lang aanvoelt. Enerzijds is de fotografie en het camerawerk natuurlijk heel fraai, anderzijds ligt de afstandelijke kijk op een ondoordringbare personage mij wat minder. Dat ondoordringbare wordt wat verder geforceerd door scènes die niet met een logische reactie van personages komen, zoals meisjes die het grappig vinden dat ze elke dag modder naar ze toegegooid krijgen en daar niet op reageren. Ze zullen wel hele lieve moeders hebben die hun dochters aanmoedigen om elke dag met smerige kleren thuis te komen denk ik dan. Dat geeft de film en de personages iets mysterieus mee, maar ook iets volstrekt onnatuurlijks.

Door de schaarse dialogen lijkt het wat op een stille film, waarbij de regie het artistieke duidelijk voorrang geeft op het realisme. Dat realisme hapert vooral door een hoofdpersonage die maar al te vaak onlogisch reageert. Als kijker kun je dan misschien denken dat dit door haar situatie komt, maar het blijft onlogisch en onnatuurlijk. Mouchette wordt letterlijk en figuurlijk louter als lijdend voorwerp gebruikt en de regie doet haar personage daarmee wat mij betreft tekort. Ze is weerloos (tegen haar vader) of weerbaar (gaat moddergooien), normaal of krankzinnig en lief of boosaardig wanneer het uitkomt. Ze zoekt liefde en het dankt het af (de vrouw die haar een jurk schenkt). Haar verwilderde personage is slechts een middel voor de regie om het artistieke te brengen (de vernedering voor de klas door haar lerares, het rollen over het gras), waarbij het goed uitkomt als haar gedragingen en gevoelens niet te doorgronden zijn. Daar hapert de film. 3*

Ik hoop dat je het niet erg vind arno74 dat ik het liefst zou zeggen copy paste wat jij hebt gezegd over deze film. Het was een film die ik wel dacht dat ie me zou liggen, maar dat viel toch vies tegen. Ik ben ook niet vertrouwd met het werk van deze regisseur. Het voelt meer als een stille film, waar vooral de beelden voor zich moeten spreken. Het probleem ligt ook bij Mouchette zelf die precies op alles onverschillig lijkt te reageren. Enkel bij de botsauto's kan ze lachen en ze heeft duidelijk wel een goede band met haar moeder. Maar net als ik vond ik acties en reacties van haar en andere personages nogal onlogisch. Het was precies alsof iedereen tegen zijn zin hierin meespeelde. De film weigert ook maar enig moment vaart te krijgen waardoor deze met een korte speelduur nog vrij lang aanvoelt. Ik wilde eerlijk waar dat ik van deze film kon genieten, maar dat is niet gelukt.

Opnieuw een meesterwerk! Mooi voorbeeld van hoe cinema hoort te zijn. Het is niet het verhaal of de schoonheid van een shot dat je voedt, maar slechts de opeenvolging van de beelden die als een rijm op elkaar aansluiten en het tot iets hogers brengen.