Stripes (1981)

Met Steve Martin? Is niet echt een akteur die ik graag aan het werk zie, maar gezien het genre vind ik het misschien wel een kijkbeurt waard. Wordt vervolgd

Gisteravond weer gezien. Murray is grappig, maar Candy blijft voor mij de held van deze film.

Ik had hier stiekem toch wat meer van verwacht. Ik kan vooral Bill Murray altijd erg waarderen, in sommige opzichten kan ik hem vergelijken met Rowan Atkinson. Zo zijn beiden een meester in de mimiek en schiet ik soms al in de lach als ik hun hoofden zie.
Veel woorden hebben ze in ieder geval niet nodig om grappig te zijn. Ook het feit dat het leger ditmaal het decor was voor de film kon me vooraf wel bekoren.

Toch viel het me enigzins tegen. Ik kon de humor er niet altijd van inzien want sommige grappen waren wel heel erg flauw.
Gelukkig zit er ook genoeg in om toch nog een redelijk avondje te hebben, maar dat dit geen hoogstaande komedie is mag duidelijk zijn.
Kleine onvoldoende dan maar.
2,5*

In zijn tijd een aardige komedie, maar zoals zo vaak blijft er na verloop van tijd niet veel van over.
Nu is het vooral flauw (eigenlijk nergens meer grappig), en het bekijken haast niet meer waardig.

" I've always been kind of a pacifist. When I was a kid, my father told me, "Never hit anyone in anger, unless you're absolutely sure you can get away with it." I don't know what kind of soldier I'm gonna make, but I want you guys to know that if we ever get into really heavy combat... I'll be right behind you guys. Every step of the way."

Leuke comedy met o.a. Bill Murray en Harold Ramis en geregisseerd door Ivan Reitman. Toch totaal anders dan Ghostbusters.

Stripes gaat over John en Russel die uit verveling het leger in gaan. De basis training valt echter zwaar tegen en de twee raken nog eens in de problemen. Het feestje begint pas echt als hun peloton word uitgekozen voor een speciale opdracht in Europa...

Het verhaal is misschien wat chaotisch naar het einde en niet alle grappen zijn even leuk maar ik vond dit toch weer een erg sterke komedie. Ik vind überhaupt 80s comedy veel leuker dan die verschrikkelijk goedkope comedy-films die je tegenwoordig zo vaak ziet. Bill Murray is hier zoals gewoonlijk hilarisch en wijlen Harold Ramis vond ik ook zeer sterke momenten hebben. Verder waren John Candy en Warren Oates ook erg grappig. En dan heb je verder nog een aantal goede acteerprestaties, Sean Young o.a.

Muziek van Elmer Bernstein, die óók aan Ghostbusters mee werkte, is geweldig. Lekker typische leger muziek.

Al met al een erg vermakelijke 80s film.

Filmpje waar je niet teveel van moet verwachten maar kijkt wel lekker weg en is vermakelijk. Duurde alleen wel 2uur, dus anders dan de speeltijd hier.

Mêh, lamme komedie met Bill Murray. Ik vind hem hier niet zo top, maar dat ligt meer aan het schijtlollige verhaal waarbij hij samen met een kameraad het leger ingaat. Dit levert veel puberale onderbroekenlol en opmerkelijk veel bloot op. Het slot met de eindbattle tegen de communisten was een lichtpuntje in de verder heel matige film.

In de herziening.

Stripes is weer zo'n typische vroege Murray, waar hij meer irritant en luidruchtig is, dan grappig. Pas in de tweede helft van de jaren '80 ging hij de droogkomische types spelen waar hij nu bekend om staat. Niettemin blijft hij één van mijn favoriete acteurs en daarom wilde ik deze film nog een kans geven.

Helaas bleek mijn herinnering juist: Stripes is vooral een langdradige en flauwe film, die pas in het laatste half uur echt op gang komt (de scènes in het Oostblok). Het hielp ook niet dat ik de extended cut heb gekeken, waardoor het een bijna 2 uur lange zit werd - toch iets teveel voor een komedie.

Positieve puntjes zijn een aantal leuke (bij)rollen, met John Candy die het meest in het oog springt. Wijlen Harold Ramis is een leuke sidekick en verder zijn er een aantal vroege rolletjes van o.a. Judge Reinhold en Bill Paxton. De dames mochten er ook wezen en vooral Sean Young is een prettige verschijning.

Geen topper dus; de 2,5* blijven staan.

“Soldier, I've noticed that you're always last.”
“I'm pacing myself, Sergeant.”

Prima komedie met sterke rollen van Bill Murray en Harold Ramis. Stripes moet een beetje op gang komen, maar zodra Murray en Ramis het leger ingaan wordt het beter en valt er genoeg te lachen. Vooral John Candy die met vier dames aan het modder worstelen is, en het laatste gedeelte in Tsjecho-Slowakije is erg geslaagd. Er is veel geïmproviseerd en de acteurs waren vaak dronken tijdens het filmen van hun scènes. En dat is te zien, want het plezier spat ervan af. Alles wordt ondersteund door de aanstekelijke muziek van Bernstein en leuke bijrollen van onder andere Oates, Young en Larroquette.

Ik heerlijk en veel gelachen bij deze film. Dit is voor mij echt komedie,Geslaagd.

Ik heb het geprobeerd in de juiste tijdsgeest te plaatsen... desondanks vind ik het maar moeilijk te bekijken. Nergens grappig en het verhaal slaat helemaal al nergens op...

Heb deze heerlijke soldatenkomedie voor het eerst en het laatst gezien in 1981 in de bioscoop. Vanavond, 38 jaar later herzien op Netflix en wat heb ik weer genoten.

De tweede samenwerking op het witte doek tussen Murray en Reitman en het is wel een oké film geworden. Daarnaast is Ramis ook voor een groot deel verantwoordelijk voor de film (script) en speelt hij een hoofdrol. Later kennen we dit trio natuurlijk vooral van de Ghostbusters films.

Stripes vind ik persoonlijk wat onevenwichtig. Er zitten teveel elementen in de film die op zichzelf eigenlijk al wel speelfilmwaardig zou zijn. Hierbij vond ik persoonlijk het eerste dikke uur het leukst. Het miserabele leventje van de twee komische acteurs in NY was al grappig genoeg om er meer van te maken. Daarna volgt een soort van Police Academy achtig uur op het militaire kamp waar het zooitje ongeregeld opgeleid wordt voor het leger. Erg veel overdreven typetjes waar je van moet houden, maar het past perfect in het tijdsbeeld. Logica moet je verder later varen. Murray is verder weer typisch zichzelf. Schreeuwerig, soms ontuistaanbaar, maar tegelijkertijd ook weer charmant.
Het was leuk geweest als ze het hierbij zouden laten, want ik ben i.t.t. anderen niet zo te spreken over het laatste half uur in Europa. Er gebeurt simpelweg te veel, het busje vond ik maar lame en het hele communistengebeuren wordt er ook in een vloek en een zucht doorheen gejaagd. Dit had ook minimaal een uur moeten duren om het nog enigszins meeslepend te maken, maar dat was de film niet ten goede gekomen. Daarom had dit ook beter een aparte film (bv een vervolgdeel) kunnen zijn.
Persoonlijk kon ik er weinig mee en had de film op dit punt haar kruid verschoten.

2,5*

Heerlijk zo'n typische jare 80 comedy

Het begin is nog best aardig. Geen ijzersterke humor, maar een prima sfeertje. Ik wist een tijd lang niet of de film zichzelf nou heel serieus nam, of dat het een (ook) een parodie was op gemakzuchtige komedie. Het antwoord kwam in de tweede helft. Vanaf de modderworstelscène liep de film totaal uit de hand. Na de op zich best geinige militaire training werd het ineens écht oorlog. De nog enigszins subtiele humor maakte plaats voor vervelende slapstick, die nog het meest deed denken aan een mislukte voorstudie op The A Team. Ik zou deze film niet aanraden aan mijn vrienden.

Dit is niveau groundhog day. 80s comedy zou een categorie op zich moeten zijn, ookal is groundhog day een 90s movie . Geniale film om veel te vaak opnieuw te kijken. Dit is een film die standaard in je Kast moet staan.

Ken je 'm nog, die vervelende klasgenoot, collega, gast uit je voetbalteam, die altijd net even te luid bijdehand deed? Die zichzelf altijd heel grappig vond, maar vooral luidruchtig en dom gevonden werd? Dat is zo ongeveer Bill Murray in Stripes.

Voor mij viel dit behoorlijk tegen. Je neemt een groep misfits, zet ze in een omgeving waar dat niet gepast is, je haalt er nog een gezochte romance (of twee) bij, en klaar is je formulaische (jaren '80) komedie. Nu kan dat alsnog wel een vermakelijke film opleveren hoor, net zoals ik ook best kan genieten van formulaische horror of detectives. Maar bij een komedie is het wel fijn als het ook grappig is, en dat gaat niet zo heel vaak goed in Stripes. Murray is oervervelend, gelukkig zijn er nog een paar vermakelijkere bijrollen van John Candy en Harold Ramis. De dames zien er goed uit, en af en toe is er nog wel een vermakelijke scene (op slapstick-niveau), maar heel veel meer dan 2.0* wordt dit niet.

Nergens grappig, vooral vervelend en saai. De humor gaat telkens compleet de mist in, maar tja, humor is een persoonlijk iets. Ik zou haast een hekel aan held Murray krijgen, wat een nare rol. Ik zou wensen dat ik dignitaris had gezien, zal wel even duren voordat ik zijn onaangename geklungel hier van m’n netvlies weet te krijgen. Ramis vind ik hier ook niet te harden. Eigenlijk speelt alleen die sergeant Hulka fatsoenlijk.
Belachelijk verhaal en einde. Fragiel lichtpuntje is de prachtige vroege 80’s tijdssfeer inclusief het vele bloot en fraaie auto’s.
2,5 dwz een 5/10

Oneens. Groundhog Day is een geniale klassieker, erg geestig en ook nog ontroerend.
Stripes is een humorloze miskleun, die je rustig over kunt slaan. Het verschil in tijdsgeest is pijnlijk merkbaar. De twee films zijn niet te vergelijken, laat staan het niveau, een belediging voor GD.

Ik ben even zo vrij te reageren omdat je zegt dat ik deze film in m’n kast moet hebben staan haha

Ik snap je punt. Groundhog day gaat een stuk dieper, wellicht de beste film waar Bill Murray in heeft mogen spelen. Ik ben echter een liefhebber van dit soort comedy’s. Gelijktrekken op het niveau van de film is daarom wellicht onterecht. Als je echter een liefhebber bent van die typische stijl, en dan bedoel ik met name waar Bill Murray voornamelijk in speelt met z’n vaste kliek aan collega’s. Dan is het wat mij betreft eentje die in dat straatje past.

Helder, bedankt voor je reactie! Het blijft grappig te zien hoe ontzettend persoonlijk en subjectief humor en smaak zijn. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met de tijd waarin men opgroeide en hoeveel nostalgie een film oproept.
Ik ben bijvoorbeeld gedeeltelijk een 80’s kind en ben echt dol op die sfeer, met de kleding, muziek, auto’s etc.
Ik kom er echter helaas steeds meer achter dat ik de typische humor uit die tijd nu totaal niet grappig (meer) vind. Terwijl ik dat bij de 90’s en ook tegenwoordig wel heb. Vreemd toch, dat humor blijkbaar zoveel verschilt per decennium.