American Graffiti (1973)

Sorry dat ik iedereen uit de droom moet helpen, maar deze film speelt zich toch echt af in 1962. Waar jullie de jaren '50 vandaan halen is mij een raadsel.

Inderdaad, Dazed and Confused is praktisch een remake gezet in een ander decennium. De film lijken gigantisch veel op elkaar.

Deze film zette ik gisteren aan omdat ik na 3 dagen achter elkaar Star Wars toch eens wou zien of George Lucas meer in zijn mars had dan science-fiction. Kennelijk wel. American Graffiti is niet het soort film waar ik echt gek op ben (komedie over ronddolende tieners), maar is binnen zijn genre best aardig. Ik moet altijd erg lang in dit soort films komen en op een bepaalde manier heb ik moeite om me met dergelijke personages verbonden te voelen. De film moet het van mij vooral hebben van het tijdsbeeld, de leuke acteerprestaties van Richard Dreyfuss, Bo Hopkins en Cindy Williams, enkele geestige scènes en natuurlijk de muziek. Ik vond het allemaal in ieder geval aangenamer dan de meeste vergelijkbare films, met name dankzij scènes als die waarin de politieauto kapotgereden wordt, er een overval plaatsvind op de drankzaak, het lekprikken van de banden van een auto en meer van dat soort ongein. Het werd daardoor allemaal iets meeslepender dan verwacht. Ik denk echter dat mensen die deze periode meegemaakt hebben het nog leuker zullen vinden. Het is nu toch wel ietwat veroudert.

Het gegeven van het cruisen wordt ook vreemd gebruikt. Dat ze zo meiden oppikte geloof ik wel, maar deze film werd een beetje absurd doordat het bijna verplicht was voor een meid om in te stappen. Zie de scène waarin Laurie na haar ruzie met Steve instapt bij Falfa, terwijl ze niets van Falfa moet hebben en zelf een auto heeft. Nogal een geforceerde manier om Laurie in dat ongeluk te betrekken in ieder geval.

Ook bizar is de keuze van Lucas om de film te eindigen met berichten over wat er later gebeurt is met de personages en dan ervoor te kiezen om een van de personages te laten vermoorden en een andere in Vietnam te laten verdwijnen. Wat moeten we met dergelijke neerslachtige berichten in een wat duidelijke bedoelt is als een feel good movie?

Al met al echter een leuk niemandalletje. Genoeg voor een kleine 3 sterren. De vele negatieve reacties, vooral aan het begin van dit topic zijn overdreven, al snap ik de klassiekerstatus ook weer niet helemaal.

Teenagers die voortdurend in grote Amerikaanse bakken rondrijden als symbool van de besluitloosheid en doelloosheid van een jongerengeneratie uit de jaren 60 ? Een andere opzet kan ik er niet aan vastknopen.

De consumptiemaatschappij uit die tijd met lawaaierige, ondertussen gekgedraaide, hits van Anka, the Platters, Presley... als duidelijke tijdssituering fleurt het eigenlijk erg oppervlakkig gedoe wat op.

2de kijk beurt blijft nog steeds vermakelijk en heb weer heerlijk genoten van de lekkere ouderwetse sfeer en de personages die stuk voor stuk leuk waren om naar te kijken.

Inderdaad een soort Dazed And Confused in een ander tijdperk, al blijf ik Dazed nog iets beter vinden

van 3,5 naar 4

Wat een slechte synopsis/plotomschrijving bovenin eigenlijk. Beetje slordig van Jordy

Ja als een ander dat had ingestuurd was die afgekeurd door misschien wel dezelfde Jordy

Vond het al raar, omdat ik zelf echt een keer een "bitchie" verbetering moest toepassen bij een toevoeging van mij

Off-topic verwijderd.

Zeer leuke coming of age film over een stel rond dolende tieners die net geslaagd zijn voor hun examen.

Wat volgt is een hectische nacht waarin van alles gebeurt, voor de verandering is het niet eens volledig gebasseerd op het drinken van alcohol. Dat heeft de film ook helemaal niet nodig, wat Curt (gespeeld door een jonge Dreyfuss) overkomt is gewoon grappig en hetzelfde geldt voor de noob Toad en de stoere Milner.

Ook de bijrol van Ford, als uitdager van de sportieve Milner is erg grappig, moest eerst wel even goed kijken of het hem echt was. Zal ook wel 1 van zijn eerste rollen zijn geweest?

Daarnaast is de film extreem vrolijk en word je constant belaagd met de vrolijke jaren 60 muziek(overigens niet allemaal even leuk), gespeeld door de radio dj Wolfman, een cultfiguur in de film.

Alles eindigt natuurlijk volgens het boekje, maar dat hoort juist bij dit soort film, moet wel zeggen dat het wat ongepast aan voelde toen na het einde de berichten in beeld kwamen over het verdere verloop van de 4 hoofdrolspelers, iets wat (zoals the One Ring ook al zei) een beetje misplaatst aanvoelt en helemaal niet binnen de rest van de film paste.

Voor de rest een prima coming of age film.

3,5*

Zeer nostalgische aanvoelende ensemble film. Met een enorm oog voor detail wordt de 'American as apple pie'-charme van de vroege jaren '60 weergegeven: grote auto's, bubblegum, kleurrijke burgertenten en vooral veel swingende rock 'n' roll. Er valt met elk personage te sympathiseren, aangezien het niet evident is om ze zomaar in hokjes te plaatsen. Net zoals bij echte mensen dus. Enkel die nerd komt aanvankelijk nogal karikaturaal over.

Een ander sterk aspect aan de film is dat er voornamelijk geconcentreerd wordt op duale interactie. De verschillende facetten van de personages worden daardoor op een redelijk diepgravende manier aangekaart. Hoewel de film veel luchtigheid uitstraalt, eindigt het toch op een redelijk pessimistische noot: de epiloog demonstreert hoe de toekomst nooit zal lijken op wat je gepland had.

Oioioi, wat een bazenauto's had men toen in de jaren '60. Meer dan de helft van deze film speelt zich in en rond auto's, die door net-niet-puisterige jongeren gereden worden. Verder gebeurt er niet zo veel. Het is uiteindelijk een noch boeiende noch vervelende sfeerfilm geworden. De soundtrack is wel leuk om te horen, evenals de leipe diskjockey Wolfman Jack.

Wat nog startte met wat scepsis, mondt toch uit in een fijn ritje door de early sixties. Heerlijk aangekleed, Mel's drive-in is het natuurlijk helemaal. Het wint nog wat meer aantrekkingskracht door de hoofdrollen die vrij subtiel worden uitgewerkt.

De vertelwijze werkt wat dat betreft erg mee. Elk karakter wordt met een facet opgescheept dat haaks staat op de persoon. De ogenschijnlijk aardige Steve die een aandenken van z'n bijna ex-vriendin vraagt, de stoere Milner met z'n 13-jarige bijrijdster, de (soms te) klungelige Toad die ineens de coole jongen kan uithangen en de gerespecteerde Curt, misschien wel de interessantste, die zich genoodzaakt ziet tot wat foutere acties. Lucas zal wel iets bedoelen met de dame die hij najaagt.

Uiteindelijk draait het allemaal soepeltjes en zonder al te veel te overdrijven naar een feel good drama met toch nog een addertje onder het gras. De nostalgie die 1962 oproept maakt plaats voor verloren onschuld. Een scherp voetnootje in een verder sympathieke film.

American Graffiti is een film met een enorm hoog “Happy Days” gehalte. De intro van de eerste twee seizoenen is gelijk aan de intro van deze film en daarnaast speelt Ron Howard ook daar een grote rol in en verder zijn er nog wel meer vergelijkingen. Je zou kunnen stellen dat die serie toch wel enigszins geïnspireerd is door deze film.

American Graffiti is overigens wel een leuke film. Het is vooral de muziek van bijvoorbeeld de Beach Boys, die goed werkt en een mooi tijdsbeeld creëert van de jaren zestig. De veelal jonge acteurs doen het ook niet slecht al duurde het wel even voordat ik iets voor ze voelde. Zowel Ron Howard, Richard Dreyfuss als Harrison Ford doen het aardig. Elk personage heeft zijn of haar tekortkomingen, maar daardoor ook automatisch iets sympathieks over zich heen. Hoewel de film op zichzelf niet heel hoogstaand is, kijkt het allemaal wel lekker weg. Wel heb ik mee het idee naar een aardig tussendoor filmpje te kijken, dan naar een of andere klassieker.

Al met al best een charmante film dit, misschien ietwat gedateerd, maar helemaal niet onaardig.

3,0*

Lucas, de man die ik vooral van Star Wars ken. En dan zie je ineens deze film in de schappen liggen. En het is een film waarvan je niet zou geloven dat deze van Lucas is. In alles anders dan Star Wars. Dit maal kiest hij ervoor om de mensen de ruimte geven. Lucas is geïnteresseerd in de opgroeiende tiener, in liefde, in auto’s, in opgroeien zelf. Ook betere dialogen dan Star Wars en fotografie die soms veel mooier is, en vooral spannender.

Allereerst wat opvalt is dat de hele film in slechts 1 nacht speelt. Wel een bijzondere nacht, maar toch knap hoe het opgroeien en loslaten van je jeugd toch overtuigend overkomt in slechts een nacht. Dat is goed schrijfwerk. Ook helpt het dat de tieners alle veel plezier uitstralen, zich raad weten met de naturelle dialogen en zo bijzonder sterk acteerwerk leveren.

Het grootste voordeel van filmen in de nacht is het gebruik van belichting. Daar is zoveel meer mee te doen dan overdag in de zon. De neonverlichting (dat eerste shot al), de prachtige auto’s zo schoon en helder zijn dat ze lijken te glimmen, de scènes in de bosjes waar enkele lichtstraaltjes doorheen vallen, de hele stad. De film is met een beperkt budget gemaakt, maar werkelijk alles is eruit gehaald. Het ziet er kitsch uit soms, over gestileerd, maar dat mag en past prima in de film en de tijd. De auto’s vind ik persoonlijker mooier dan in de nieuwe Fast Five, waar het toch ook erover gaat. Maar hier zit duidelijk iets meer talent en liefde achter.

Daarnaast, er gebeurt genoeg in de hele nacht om de aandacht erbij te houden, al wordt het net iets te langdradig naar het eind toe. Ondanks de keur aan personen (een ensemblefilm is dit zeker te noemen) verveelt het naar het einde toch. Een reden kan ik niet echt geven, enkel het feit dat.

Toch grotendeels vermaakt, mooie fotografie, prima spel. Dus dikke 4*

Ik heb helemaal genoten van de zalige sixtiessfeer van "American Graffiti". De paar opmerkingen die er zijn (o.a. het feit dat ik echt niet wild ben van het acteerwerk van Ron Howard en Candy Clark, een raadsel overigens waarom zij voor de rol van Debbie een Oscarnominatie in de wacht sleepte: was er zo weinig competitie?), worden ondergesneeuwd door de heerlijke collectie "Golden Oldies" en de fantastische enscenering van het zorgeloze leven van Amerikaanse tieners in die tijd.

Ook het feit dat de film zich tijdens één nacht afspeelt vond ik bijdragen aan de totaalsfeer. Heerlijk hoe Lucas er in slaagt om op zo'n korte tijd de karakters van zijn personages vrij compleet in beeld te brengen, en dat er hoe dan ook behoorlijk wat gebeurt tijdens die ene nacht.

Bovendien heb ik een zwak voor films die handelen over een belangrijk keerpunt in iemands leven, in dit geval de overstap van het onbezorgde tienerleven naar het volwassen leven (via verdere studies in een andere stad). Heel herkenbaar en erg mooi behandeld door Lucas en zijn scenaristen. Overigens vond ik het ook heel charmant dat de verhaallijn rond de knappe blondine vaag bleef tot op het einde toe, met een bitterzoet einde als resultaat.

"American Graffiti" is in zijn geheel een film die niet bijzonder groots aanvoelt. Het lijkt een tussendoortje dat eigenlijk een stevige 3* of een 3,5* verdient. Maar ik ben een "sucker" voor de Amerikaanse sixtiessfeer (met cruisers, diners, doo-wop en blinkende auto's) en deze film is een van de mooiste evocaties die ik hiervan al gezien heb. Daarom wordt de film voor mij persoonlijk toch nog opgetild naar een mooie 4*.

4*

Voor de derde keer bekeken en ik blijf American Graffiti toch echt een klassieker vinden. De film weet zo goed en warm de sfeer over te brengen dat je als kijker wordt mee gezogen met de karakters.

Wat ik me wel een tijd af vraag is of dit verhaal echt gebeurd is? Vond de overlijdensberichten aan het einde van de film niet bij de rest van de sfeer passen. Weet iemand of het een verhaal is op waargebeurde feiten? kan het zo snel nergens echt duidelijk vinden.

Stem blijft staan op 4, een heerlijke klassieker die hopelijk nooit vergeten wordt.

De film heeft een heel mooie soundtrack, maar verder kon ie me helemaal niet boeien.

George Lucas heeft later (Star Wars) veel betere dingen gemaakt dan dit.

En de jonge Ron Howard heeft met zijn overstap van acteur naar regisseur ook de juiste beslissing gemaakt, want ook hij heeft bewezen een beter regisseur te zijn dan acteur.

Er komen in deze film nog een aantal grote namen aan bod, die het allemaal hebben gemaakt later, maar ik vermoed niet dankzij deze film.

Het is vast een hele belangrijke film en schetst ongetwijfeld een mooi tijdbeeld, maar hij kon mij niet vasthouden (en ik heb wat trage films gezien!) helaas!

Goed van je hoor! ......

Haha just kidding, no hard feelings

4de keer bekeken en het blijft voor mij een film die ik kijk met een grijns op mijn gezicht, het is niet een typische comedy maar om het een drama te noemen is misschien ook weer te ver gegrepen.

Een luchtig coming of age filmpje die zich afspeelt in het prille begin van de jaren 60 is denk ik de beste beschrijving die je kan geven, de personages zijn in ieder geval menselijk en laten dit geheel wel realistischer over komen.

Natuurlijk heeft American Graffiti ook wat zoete momenten maar dat valt zeker in vergelijking met velen andere films behoorlijk mee en is het nooit te geforceerd.

Nogmaals, het einde met de overlijdensberichten is totaal misplaatst en blijf ik zelfs na 4 keer kijken nog steeds niet snappen.

American Graffiti zit heel erg dicht tegen de 4,5 sterren aan maar weet dit door een paar kleine schoonheidsfoutjes net niet te halen.

Stem blijft op 4.

Harrison Ford en Richard Dreyfuss: twee acteurs die voor mij een film kunnen dragen. Helaas doen ze dat hier niet.

De wagens, de kledij en de kapsels, de brede straten en vele lichtjes, en vooral de uitstekende soundtrack: de sfeer is fantastisch.

Het verhaal daarentegen stelt gewoon niks voor, niet in zijn geheel, en al evenmin door pittige of pakkende conversaties of gebeurtenissen. Als er dan al iets gebeurt, is het meteen over the top.

Muzikaal en puur visueel best genietbaar, maar er zijn veel betere films van dit soort.

Gezien omdat ik altijd nieuwsgierig ben geweest naar deze 'klassieker'. Ik denk dat de film grotendeels wel aan mijn verwachting voldoet. Ik had een soort van "serieuze Grease" verwacht en dat is het dan ook wel. Erg leuk om een jonge Richard Dreyfuss te zien. Ik heb me er in ieder geval prima mee vermaakt, ook zeker met de soundtrack. Ben benieuwd naar het vervolg.

Heerlijke flauwe tieneronderbroeken lol

Je moet er voor in de stemming zijn en ook ergens ervan houden, anders raakt deze film bij jou de snaar niet die nodig is. Het is niet (waar ik heel veel van houd) te vergelijken met Britse humor, de Amerikanen zijn dol op flauwigheid, snelle en ook vergetelijke humor. De grap van de Britten blijft bij mij tenminste langer hangen dan die van de Amerikanen.

Voorbeeldje uit deze film: ze roepen naar een van de hoofdrolspelers die aan het "cruisen" is door de straten, hij kijkt naar hen en hun auto terwijl de achterste passagier hem zijn kont door het autoruit laat zien, dat is letterlijk bijna de onderbroekenlol . Zoals ik al noemde, je moet ervan houden en er voor in de stemming zijn, gisteren waren wij dat en nadat de film bijna 2 maanden op de 'wachtplank' had gelegen, was het zover!

Een mooie 7!

Leuk beeld van de begin jaren 60. Zijn de jaren voordat de muziek rigoureus zou veranderen met eerst de Beatles en daarna ook het hele hippie gebeuren.

Wolfman Jack... wat ongeëvenaarde dj is dat toch. In Nederland vaak geïmiteerd maar nooit geëvenaard.

Met nostalgie doordrenkte jeugdherinneringen van regisseur George Lucas, grotendeels plotloos maar aangenaam voortkabbelend. De cast met piepjonge akteurs als Richard Dreyfuss, Ron Howard en Harrison Ford maakt veel goed. Volgepropt met leuke muziek en mooie auto's. Let op het nummerbord waarop de titel van de vorige film van George Lucas te zien is!

Prachtige rol van Ron Howard de later regisseur.

Meh.

Nog niet zo lang geleden Dazed & Confused gezien, die film is eigenlijk gewoon een doorslag van deze American Graffiti. Een groep jongeren die de hele nacht wat rondrijden, groepjes vormen en dan weer uit elkaar gaan. Veel meer is het niet.

Vind het wel gek om in '73 al een melancholische film te maken over '62 ... stel je voor dat één of andere regisseur hetzelfde zou doen met het magische jaar ... 2007? Ik dacht altijd dat er 30 jaar overheen moest gaan voor nostalgie weer waarde kreeg, 10 jaar is toch wel erg kort.

Leuk natuurlijk voor mensen die wat met de 60s hebben. De kapsels, de wagens en vooral de muziek natuurlijk. Je kan zowat een dubbelaar met muziek uitbrengen van deze film, elke scene heeft wel zijn bekende popnummertje dat op de achtergrond ingezet wordt.

Maar heb je niks met de 60s, dan heb je ook niet veel aan deze film. Wat irritante personages, vervelende muziek en een totaal gebrek aan plot. Da's betrekkelijk weinig voor een film die 110 minuten duurt. Naar het einde zit er iets meer tempo in, maar da's veel te weinig. Er zitten dan nog wel een paar grappige details in (de nummerplaat van de gele wagen bijv: THX 138), maar dat zijn geen zaken die een film maken.

Mnee, blij dat Lucas daarna aan Star Wars begonnen is. Niet dat ik een geweldige fan ben, maar stukken interessanter dan dit.

1.0*

Zit 'm natuurlijk vooral in de specifieke periode die het betreft. Tussen 1962 en 1973 hebben allerlei grote culturele, ideologische en politieke verschuivingen en revoluties plaatsgevonden, opkomst en het opbreken van The Beatles etc. Dat ging allemaal wat minder hard tussen 2007 en nu.

Dat wil ik binnen 40 jaar nog wel eens zien